Sólarupprás á Ísafirði og smá kúlulíf.

Hér er allt að birta, sólin skríður niður Eyrarfjallið dag frá degi, og það er vel. 

Svona var hún komin í gær.

Þessi var tekin í dag, en það er ekki að marka, því hún sést betur niður í bæ en héðan.

Og himnagalleríið er opið.

Þessi var líka tekin í gær.

Og svona var nú sólarupprásin í morgun.

Þetta er nú örugglega á við gott Heklugos.

Þessi litadýrð varir samt ósköp stutt, bara nokkrar mínútur.

Svo breytist roðin yfir í gult.

Smátt og smátt.

Svo verður þetta svona. 

Fallegt ekki satt?

Úlfur les fyrir Hönnu Sól, hann er duglegur að hjálpa til.

Afi les fyrir Ásthildi, svo heimtar hún ömmu sín.  Og þegar amma kemur segir hún; við gleymdum að lesa.  Og það  ekki tauti við komandi hvað þá að segja að afi sé búin að lesa.  Ekkert tekið til greina.  Svo er lesið aftur og meira.  Loks kúrir hún sig svo niður hjá ömmu.  Í kvöld var mikið að spjalla, því við fórum til læknis í dag, mér fannst hún eitthvað svo lottaraleg.  Það var samt allt í lagi með hana.  En við þurftum að spjalla heilmikið um lækninn.  Hann skoðaði í eyrun á mér, sagði hún og hálsinn.  Og rassinn bætti hún við.  Nei sagði ég hann skoðaði ekkert rassinn.  En það er eitthvað í rassinum á mér, sagði hún.  Hvað er þar, spurði ég, er það bolti... nei sagði hún og hló.  Er það kannski kúkur? spurði ég.  Nei bara að grínast sagði hún og hló alveg svakalega mikið. 

Þegar við skiluðum mömmu og pabba úr á flugvöll, sagði hún strax að nú færum við og keyptum púsl.  Jú það var umsamið.  Þegar við komum niður í búðina fékk hún að velja milli tveggja mynda.  En hún mundi vel eftir myndinni sem ekki var keypt.  Svo notaði hún fyrsta tækifæri til að plata ömmu til að fara og kaupa púslið sem ekki var valið síðast.  Hún er ótrúleg þessi stelpa.

Þessi púsl gerir hún á örfáum mínútum alveg hjálparlaust.

Það var hér.. Hanna Sól hafði rifið upp flipa við nögl, það blæddi og hún vildi fá aðstoð. 'Eg sagði að við skyldum bíða eftir afa, til að klippa nöglina.  Litla systir fylgdist með af áhuga.

Það varð að samkomulagi að bíða og Hanna Sól fékk sér pappír á sárið og lagði af stað upp að horfa á sjónvarpið.  Þá heyrist í þeirri litlu; Andskotinn.

Hanna Sól snýr sér við og horfir með vandlætingarsvip á mig; þarna sérðu amma, þetta ert þú búin að kenna barninu. 

Svo í lokin ein af Brandi og Snúð.  Þeir eru að verða dús.

Góða nótt og megi allir góðir vættir vaka með okkur öllum.  Sérstaklega sendi ég hlýjar kveðjur til Haiti og fólksins þar, sem á um sárt að binda og svo hinna sem leggja nótt við dag að bjarga því sem bjargað verður.  Góða nótt.