Ég vil þakka

Ykkur öllum sem sýnt hafa syni mínum og okkur hluttekningu, vináttu og kærleika. Það er svo óendanlega mikils virði þegar maður missir ástvin að finna hug fólks.  Ég vil líka þakka þeim sem hafa hringt og komið. 

Ég verð að reyna að skilja og sætta mig við að vinurinn minn komi ekki aftur með brosið sitt bjarta og segi mér frá fyrirætlunum sínum, draumum eða vonum.  Eða færandi hendi.  Nú síðast með lúðu og kola, alveg algjört sælgæti mamma sagði hann og brosti.  Eða kemur í mat á sunnudegi og borðar mömmulæri af ákefð og lætur mann vita að það sé besta læri í heimi. 

En ég verð líka að sætta mig við að hann valdi líf sitt sjálfur, hann tók  líka fulla ábyrgð á því þegar hann þroskaðist nóg til að vita hvað hann vildi. Og átti yndislegan tíma nú síðustu árin, búin að vinna til baka traust samfélagsins og virðingu margra.  Hann elskaði bæinn sinn, og þó fólk væri að ráðleggja honum að flytja í annað samfélag, þar sem ef til vill yrðu minni fordómar, þá kom það aldrei til greina.  Hér voru hans rætur og hér skyldi hann vera.  Hjá sínum nánustu, sonunum tveimur, sem hann elskaði út af lífinu, fjölskyldunni sinni og vinkonu og barnsmóður.

Hann átti líka vini allstaðar í kring um sig.  Hann mun líka fá virðulega og fallega útför. 

Rétt áðan kom Halldór besti vinur hans í heimsókn.  Hann var sannarlega sleginn, en hve gott það var að ræða við hann um Drenginn minn.  Þau hjónin sögðu fallega frá og hann var þeim eins og svo mörgum öðrum góður vinur og hjálparhella.

 Júlli minn valdi þá leið sem hann fór, vissulega hefði móðir óskað sér beinni brautar fyrir son sinn.  En við getum ekki valið fyrir börnin okkar.  Þau verða að fá að fljúga og læra af reynslunni.  Það eina sem við getum gert er að styðja við bakið á þeim andlega, og elska þau.  Ef þau fara alvarlega út af brautinni eins og minn drengur gerði fyrir löngu, þá verðum við að aðskilja afkvæmið og fíkilinn.  En það er ekki bara aðstandendur sem þess þurfa heldur þurfa opinberir aðilar að gera það líka.  Sú fyrirlitning og virðingarleysi sem oft einkennir til dæmis lögreglu og læknum gagnvart fíklum er óþolandi.  Og ég er viss um að oft hefur það einmitt leitt til þess að brotinn manneskja verður ennþá verr haldinn við slíkar aðstæður. 

Ég ætla ekki að nefna nein nöfn hér en þeir sem eiga mega svo sannarlega taka til sín þessi orð mín.  Og skammast sín, en jafnframt draga þann lærdóm af afskiptum sínum af Júlla mínum og haga sér betur við þá sem á eftir koma.

Júlíus aftur á móti þessi ljúflingur hefur alltaf fyrirgefið og aldrei hnjóðað í nokkurn mann.  En sum samskipti hans og lögreglu og lækna eru geymd hjá mér en ekki gleymd. 

Ég vil nota þetta tækifæri til að skerpa á þeirri ósk minni nú til margra ára að það verði hætt að setja fíkla í fangelsi, þangað eiga þeir ekkert erindi.  Slíkir eiga að fá að fara inn á lokaða meðferðastofnun, þar sem fagmenn hlú að þeim og koma þeim út betri manneskjum með von um betri framtíð.

Ég hef fengið að heyra að fólki finnst gott að ég skrifi hér um drenginn minn.  Og það geri ég með mikilli ánægju, það losar líka um einhver tilfinningahöft hjá mér að geta sagt frá því hve góður og frábær hann var.  Og ég finn svo sannarlega að hann átti marga vini og velunnara sem vilja leggja sitt af mörkum honum til heiðurs.  Fyrir það er ég óendanlega þakklát.

Ísafjörður staðurinn sem hann neitaði að yfirgefa, skartaði sínu fegursta daginn sem hann dó.

En ég vil ekki að við gleymum okkur alveg í sorg, það var ekki hans stíll.  Hann vildi gleði og ástúð í kring um sig.  Þess vegna ætla ég að segja smásögu af litla syni hans, sem mamma hans sagði mér í gær. Vona að það sé í lagi.  Og svo ætla ég að setja inn nokkrar myndir af börnum.  Það er alveg í hans anda.

Mamma Sigurjóns Dags er dýralæknir.  Hún hafði fundið mús sem var mjög illa farinn eftir kattarkjaft.  Hún var með snjóskóflu í höndunum og tók á það ráð að greiða músinni banahögg með skóflunni.  Sigurjón Dagur horfði á þessar aðfarir og spurði svo; Mamma hvað myndir þú gera ef ég væri svona slasaður?

Elskan mín sagði mamma, ég myndi auðvita fara með þig beint niður á sjúkrahús og kalla á lækni.

Sigurjón horfir smá stund á móður sína og segir svo: Nei! ég vil heldur skófluna. 

Sól á fjallatoppum.

Sól í firði.  Landsins vættir fagna góðum dreng í sinn faðm.

Köttur á heitu þaki eða vélarhlíf.

Og á þaki.

 

Í kúlu heldur lífið áfram þökk sé litlum hnátum.

Fyrsta alvörumynd Ásthildar, hún er efnileg.  Þetta er draugur sagði hún.  Og nokkrum dögum seinna þegar ég var að skanna hana inn, og hún sá myndina endurtók hún að þetta væri draugur, svo það er alveg rétt.

Þetta er myndar stelpa hugsar Símon Dagur.

Hún er svo sæt,best að smakka á henni Sólveigu Huldu.

Vissi það, hún er sæt.

Vá hvað þetta er fallegur engill.

Mér finnst hann líka fallegur.

ég vil fá hann!

Ég áida...

Nei ekki þú!!!

Hæddu ðessu!!

Pabbi hún er að takida af mér!! Segiði svo að börnin viti ekki hvað þau vilja.

En ég bið alla góða vætti að vaka yfir ykkur öllum og vernda.  Og til allra þeirra sem sakna Júlla míns, sendi ég risastórt knús.  Við skulum minnast þessa ljúflings með birtu í sálinni og gleði yfir því að honum líður vel.