Fljótavík - seinni hluti.

Já veðrið var misjafnt á okkur þarna fyrir norðan.  Tvo seinustu dagana var ofboðslegt rok og rigning, hrikti í öllu, maður verður eitthvað svo lítill þegar náttúruan hamast svona.  Við vorum samt örugg í góðu húsi og yl, með nógan mat og skorti ekkert.

Þarna voru líka ýmiskonar ævintýraverur, hér er indíjánaprinsessa í öllu sínu veldi.

ég er líka viss um að Evíta var að hugsa eitthvað djúpt í glugganum, með reigninguna dynjandi á rúðunni.

Svo var tíminn notaður í að spila, Hanna Sól elskar að spila veiðimann, og Sumir eru viljugri en aðrir að spila við hana.

Það var líka spil fyrir eldri krakka og föndur og teikningar.

Úlfur bjó til þessa líka fínu súpu handa öllum skaranum með dyggri aðstoð Sóleyjar Ebbu.

Hún smakkaðist rosalega vel.

Hér eru svo kóngur og drottning í ríki sínu.

Það var gaman að gantast við Leon.

Hann var svo krýndur konungur, og mamma situr og hlær að öllu saman.

Svo var hægt að fara í mömmó í eldhúsinu, ýmislegt skemmtilegt þar til að leika sér með.

Og hún er svo sæt.

Enn ein galagreiðslan frá Möttu frænku.

Loks stytti upp og lagði, og þvílík litadýrð.

Birtan hreint ótrúleg.

Allt rautt.

 

Notalegheit.

Svo var að pakka öllu saman.  Nú var illt í ári, því við reiknuðum með að fara aftur með bát.  En urðum að fljúga, og þó flugvélin sé góður kostur og flugmaðurinn ekki bara heillandi sjarmur, heldur mjög góður flugmaður, þá var ekki hægt að taka allan farangurinn með.  Og ekki gátum við beðið lengur, því næsti hópur þurfti að komast að.  Þau voru kominn bróðir minn Gunnar Þórðarson, bloggari og ferðalangur og fjölskyldan hans.

Sumir létu sér þó fátt um finnast.

En það var ljóst að brimið var það mikið að það kæmist enginn bátur í land.

Allt að verða klárt.

Fararskjótinn náttúrulega mest spennandi.

Mágkona mín kominn með annan ömmustrákinn sinn.

Jamm farartækið...

Það þarf svo að ganga frá rusli, brenna það sem hægt er að brenna og urða það sem ekki brennur.

Og þá var hægt að skemmta sér í fjörunni á nýjan leik. 

Hér er Gunni bróðir og fjölskyldan hans mætt með veiðigræjurnar sínar. 

Hér kemur flugvélin. 

Gott að geta flutt dótið á þessum bíl eða hvað þetta farartæki nú kallast.

Þetta er svona margnota völlur, flugvöllur golfvöllur og örugglega eitthvað meira.

Þá er að vita hvað kemst með af farangrinum, sem var ansi mikill, það þarf marga umganga á tápmikil börn, og við vorum viss um að fara aftur heim með báti.  En svona er það bara þarna norður frá, náttúran er börsk og lætur ekki að neinni stjórn nema sinni eigin.

Þá leggjum við í hann þeir bíða eftir næstu ferð.

Úlfur sat fram í hjá flugmanninum, og tók flestar myndirnar hér á eftir.

ég er skíthrædd við að fljúga, en þessi ferð var frábær, flugmaðurinn traustur og vissi hvernig áttir að gantast við flughræðsuna og svo var gaman að sjá Hornstrandirnar svona ofan úr loftinu, ég hef aldrei flogið þetta áður. 

Hér má sjá hversu eggslétt fjöllin eru svona ofaná toppnum, þetta er reyndar Straumnesfjallið og þarna höfðust við bandarískir hermenn í risastórum skálum fyrir ekkert svo löngu síðn, nú er þar ekkert að sjá nema veginn frá Látrum og eitthvað smárask eftir þá.  En Móran í Atlatungu sem veit alla skapaða hluti sagði mér að eftir að þeir komu hefði allt líf í kring um fjallið drepist af ókunnum ástæðum, en sem betur fer þá hefur náttúran hæfileika til að rétta sig við ef hún fær til þess frið og tíma.

Hér sést það betur sléttlendið ofan á Vestfirsku fjöllunum.

Og brimið myndar hvítfryssandi knipplinga um ströndina.

Allstaðar bjó fólk í þá góðu gömlu daga, þegar lífsbjörgin var sú að vera sjálfum sér nógur, njóta þess sem landið gaf, og krefjast ekki meira en hægt er.  Við mættum ef til vill stundum líta til baka og hugsa til forfeðra okkar, og ekki svo löngu síðan, faðir minn er uppalinn í Fljótavík.  Móðir mín í torfkofa inn í Ísafjarðardjúpi.

Þetta er landið okkar, hrikalegt ógnvekjandi, en á einhvern hátt heillandi fyrir ferðalanga, hvaðan sem er úr heiminum.  Þeir koma hingað í hvernig veðri sem er, kvarta aldrei yfir veðrinu, og klæða sig af skynsemi.  Þjóðverjinn vinur minn sagði mér að hann hefði komist að því að á Íslandi væru bar til tvennskonar veður.  Gott veður og frábært veður.

 

Takið eftir birtunni.

Hér birtist svo Hnífsdalur.

Ísafjarðarhöfn með skemmtiferðaskip staðsett þar, eitt af mörgum.

Lent á Ísafjarðarflugvelli komin heim.

Flugstöðin bara fyrir okkur...

Og svo þarf bara að fara í sama farið heima í kúlu og alltaf, komin heim.

Sú stutta þurfti auðvitað að tékka á tjörninni.

Og daglegt kúlulíf aftur.

Þessi svo tekin rétt áðan fyrir ísfirðingana mína sem fylgjast með snjóalögum í fjöllunum og svoleiðis.

Það er virkilega hlýtt og gott veður hér núna, og börnin kunna svo sannarlega að njóta þess.

En þannig var þessi saga.  Vona að þið hafið haft gaman af smá ferðalagi inn í náttúruperlur Hornstranda.  Fyrir mig er það nauðsynlegt að fara einu sinni á ári til að finna kjarnan í sjálfri mér.  Finna hjarta landsins slá.  Og vita að ég tilheyri þessum stað á jarðarkringlunni.  Fyrir mér má margt ganga á fyrr en ég samþykki að óvitapólitíkusar og businessmenn fái að selja náttúruperlur okkar fyrir slikk, og þó það væri meira til útlendinga, sem fyrir löngu hafa gert sér grein fyrir hvað við eigum og vilja komast yfir það á einhvern hátt.  En oftast til þess að nýta það í þágu mammons.  Megi það aldrei verða. En við skulum hafa í huga að það er okkar sjáftra að gæta hagsmuna þjóðarinnar okkar mál að láta í okkur heyra og knýja á um viturlegri stjórnarhætti og meiri virðingu fyrir náttúrunni en nú er uppi því miður. 

Eigi svo góðan dag elskurnar mínar.