Smá hugleiðing í skammdeginu.

Mig langar að ræða um viðkvæma hluti núna sem hefur verið í huga mínum nú nokkurt skeið.  En þessi tími er sá tími hjá viðkvæmum sálum sem er mjög erfiður.  Hann er erfiður fyrir fólk sem hefur verið í meðferð vegna alkóhólisma eða fíkniefna.  Mesta hættan á falli er einmitt þessi tími.  Erfiður fyrir þá sem eru ennþá í neyslu, aukinn hætta á sjálfsvígum.  Erfiður fyrir aðstendendur sem óttast um ástvini sína.  Já þessi tími fram að jólum reynist mörgum sá hjalli sem þeir komast ekki yfir.

Þess vegna er mikil þörf á því að sýna samkennd og kærleika.  Vera á varðbergi og reyna að hugga og vernda.  Við vitum aldrei hvað vanhugsað orð eða fljótræði getur gert viðkvæmum sálum.  Þó maður geri ekki annað en að brosa og bjóða góðan dag, það getur oft borið vansæla manneskju heilan dag. 

Mitt í öllu annríkinu skulum við minnast þeirra sem eiga í allskonar baráttu og basli.  Ekki bara fíkla heldur líka þeirra sem sjá ekki fram úr peningavandræðum.

Við þurfum líka að breyta hugsun okkar.  Það eru ekki gjafir né góður matur sem skiptir máli á hátíð ljóssins.  Það eru aðrir hlutir sem skipta miklu meira máli. En það er okkar samviska og innri friður. 

Við getum setið við matarborð hlaðið allskyns kræsingum horft á jólatré skreytt og fullt af gjöfum, en ef samviska okkar er ekki góð, líður okkur ekki vel þá er þessi hátíð ljóss og friðar ekki til. 

Ég minnist þess að fyrir nokkrum árum vildi sonur minn sem nú er látinn, koma með gest á aðfangadag.   Það var svo sem ekkert óvenjulegt, hann vildi alltaf vera að gera öðrum gott og miðla af því sem hann hafði.  Þessi tiltekni maður var einstæðingur og ekki allof hreinlátur.  Ég var því ekkert voða hrifinn, en ég hugsaði með mér að það gengi ekki að neita syni mínum um þessa bón.  Svo gamli maðurinn kom í matinn.  Ég verð að segja að það var eintóm gleði að hafa hann við borðið.  Í fyrsta lagi var allt í lagi með hann, hafði farið í bað og var hreinn og fínn, þó það skipti ekki máli.  En barnsleg gleði hans yfir að fá að vera í okkar félagsskap í stað þess að sitja einn í íbúð sinni smitaðist yfir okkur öll.  Við hefðum ekki þurft gjafir né kræsingar.  Það hefði ekkert toppað þann innri frið og gleði yfir að fá tækifæri til að gleðja manneskju svona mikið. 

Ég vil líka beina orðum mínum til fólks sem á "öðruvísi börn".  Afkvæmi sem hafa lent á villigötum.  Hugsið fallega til þeirra á þessum tíma.  Ég veit að sum eru svo langt leidd að það er ekki hægt að hafa þau heima.  Eða bjóða þeim neitt, því það er bara þannig að sumir eru það langt leiddir á braut eiturlyfja að þeim er ekki treystandi. 

En það er hægt að senda þeim bréf, og segja þeim að mömmu og pabba (afa og ömmu, bróður eða systur) þyki vænt um þau.  Þó þau geti ekki sætt sig við fíkilinn.  Ef þau eru í fangelsi, má koma bréfi þangað.  Ef þau eru einhversstaðar á götunni, eru ýmsir staðir sem þau heimsækja, til dæmis Konukot og ýmsir barir þar sem þau fara og svo eru þau sem eru í meðferð ekki gleyma að þau þurfa á því að halda að fólkið þeirra elski þau og séu hreykin af því sem þau eru að gera.  Ég veit að sumir eru búnir að gefast upp.   En ég veit líka hversu mikilvægt er samt sem áður fyrir fólk sem hefur misst allt frá sér að fá smá kærleika eða haldreipi einhversstaðar.  Ég veit líka að þó foreldri hafi gefist upp á fíklinum í fjölskyldunni, þá elska allir barnið sem var.  Í hörðum köldum, miskunnarlausum heimi eitursins gæti svona bréf verið smá ljós, og jafnvel vendipunktur til að breyta til. 

Við skulum minnast þess að allt sem maður gerir í kærleika öðru fólki, fær maður tífalt til baka.  Það er því líka gert fyrir mann sjálfan.  Manni líður sjálfum betur ef maður hefur komið kærleiksorðum eða hlýju til einhvers sem maður hefur misst út í tómið, en saknar.  Og í Guðs bænum ef reiði er til staðar þá skuluð þið moka henni út.  Hún gerir ekkert nema eyða manni sjálfum, og gera mann veikan.  Reiði og vonbrigði með ástvini sem hafa komið sér út úr mannlegum samskiptum er eyðandi afl, sem engu þjónar.  Það er örugglega líka gott að setja upp mynd af barninu sínu kveikja á kerti og fara með bæn eða bara kærleiksorð.  Það skilar sér einhvernveginn alltaf á endanum.  Það veit ég af fenginni reynslu með minn dreng. 

Þó ég gæti ekki bjargað honum og hjálpað til lengra lífs, þá gat ég hjálpað til að gefa honum góð ár í kærleika og friði síðustu árin.  Þó var hann einn af þeim sem hvað lengst hafa farið ofan í ræsið.  Sprautaði sig á tímabili með skömmtum sem hefðu drepið hvern venjulegan mann.  Eina sem ég þakka fyri er að aldrei var hann ofbeldisfullur.  Hann var alltaf sjálfum sér verstur.  Og á þeim sama tíma sem hann svar sjálfur í ræsinu var hann endalaust að hugsa um og hjálpa örðum. 

Ég tel að hluta af því megi rekja til þess að hann fékk kærleiksríkt og gott heimili og ættingja alla stórfjölskylduna sem stóð í kring um hann alltaf.  Þó við þyrftum að meina honum aðgang að heimilinu þegar svo var komið.  Var honum alltaf sýnt að við elskuðum hann.  Persónuna hann sjálfan.  Ég skrifað honu til dæmis alltaf bréf, næstum á hverjum degi þegar hann sat inni, og það voru nokkuð mörg skipti.  Þó fólki finnist barnið okkar vonlaust, þá er það samt svo og það segi ég vegna þess hve minn sonur fór langt niður, að enginn er vonlaus.  ENGINN.   En til þess að þau nái áttum, þá er fyrsta skrefið kærleikur og umhyggja.  Ef þau finna hvergi neitt slíkt, þá er ekki von til að þau geti rifið sig upp. 

Síðan er svo hlutur þess opinbera kerfisins, sem er forkastanleg og þarf virkilega að vinna að því að breyta.  Til þess þarf samtakamátt aðstandenda fíkla.  En það er lífsnauðsynlegt fyrir okkur öll að krefja kerfið um betri aðbúnað fyrir fíkla og meðferðarúrræði sem gagnast öllum.   Það er enginn lausn að fylla fangelsin með fólki sem er ekki sjálfrátt gerða sinna. 

Megi allir góðir vættir vaka yfir okkar minnstu bræðrum núna yfir þennan erfiða tíma, og megi ljós og kærleikur ná til þeirra hvar sem þeir eru. 

Ég hugsa oft er herðir frost,

  hel dimm nóttin nálgast oss

Með skammdegi og skugga

Er skylda okkar að hugga.

Þann sem ekki á neinn að.

einskis barn, við skiljum það

að þá er þörfin brýna

að þekkja vitjun sína.  

Með kærleikann sem leiðarljós

Lifir best vor  sálarrós.

það blómið blítt sem dafnar

og birtu andans safnar.

Allt sem innra áttu nú

elsku þína og von og trú

vert er gaum að gefa

grát og sorgir sefa.   

Dreyfðu ást um byggð og ból

Þá bestu áttu gleði jól.

Gott er lífið sitt á því að byggja.

Að sá sem gefur öðrum, allt mun þiggja.

 

Friður sé með ykkur inn í daginn.