Hugleiðing.

Ég hef verið orkulaus undanfarið.  Mitt í því öllu hef ég verið að hugsa um lífið og tilveruna.  Til hvers við komum hér, hver er tilgangurinn með lífinu hér og reynslunni, sem getur verið bæði í hæstu hæðum og svo í dýpstu myrkrum.

Hvað ætluðum við sonur minn að ná fram með þeirri sáru reynslu sem við bæðu þurftum að ganga í gegnum, og ekki bara við heldur öll heila stjórfjölskyldan?

Hvar er það ákveðið og er það maður sjálfur sem ákveður, eða er maður sendur í mission til að koma einhverju til skila?   Og ef svo er, hvernig tekst þá til, og hvernig getur maður verið viss um að maður sé að gera rétt?

Ég held að ég hafi vitað frá byrjun að við myndum ganga í gegnum eitthvað þessu líkt, ekki hvernig nákvæmlega, en ég held að við höfum eiginlega bæði vitað að svona færi á endanum.  Hann tók út sína vansæld strax mjög ungur, og hann var sá sem fékk að fara, ég þarf aftur á móti að sópa saman og slökkva ljósin. 

Sem betur fer tekst mér að gleyma mér og eiga góðar stundir.  En svo finn ég að gleðin fjarar út og áhyggjurnar koma í staðinn.  Mér finnst eins og ég sé að drukkna.  Og það er vont.  Þá finnst mér ég vera sjálfselsk og kröfuhörð.  Þolinmæðin er lítil, og mig langar mest til að loka mig af.   Ég er eins og frosin inn í mér og fátt kemst inn fyrir vörnina.  Á sama tíma er ég miklu viðkvæmari.  Á erfitt með að horfa á myndir þar sem ofbeldi kemur við sögu, og allskonar kreddur sem gera að verkum að það er örugglega ekki alltaf gott að vera nálægt mér, þegar sá gállinn er á mér. 

Um leið og mér fer að líða svona, verð ég algjörlega orkulaus og kem mér ekki að neinu verki.  Það er tíminn sem gott er að koma hér inn og lesa það sem þið skrifið, og finna hlýju og góðsemi í kring um sig, af fólkinu sínu og fólkinu sem maður hittir. 

Svo eru það næturnar þegar maður getur ekki sofið og fer að hugsa um til hvers allt þetta sé, liggur byltir sér, svitnar og hugsar.  Af hverju maður þurfi að ganga í gegn um allan þennan sársauka. 

 Þetta er nú heldur ekki besti tíminn, þegar samfélagið stendur á haus, og allt óréttlætið blasir við augum.  Stjórnsýslan í molum, kerfið svo rotið að ég fer að hugsa hvort okkur takist nokkurn tíman hreinsa út.   Þá reyni ég að eyða erfiðum hugsununum með því að búa til sögu um hvernig við komumst út úr þessu rotna kerfi og sköpum það Nýja Ísland sem við öll þráum, þ.e. við sem ekki tilheyrum elítunni sem hér ræður öllu í dag, og vill engu breyta, nema helst að koma okkur inn í ESB. 

Þetta blandast svo saman við jólahald og áramót.  Ég hef hingað til verið eins og krakki, hlakkað til.  Í ár hefur þetta verið meira vélrænt.  Ég hef líka fundið til með fólkinu sem er að missa sína nánustu eins og ég, sérstaklega þá sem fara af slysförum. 

Núna strax eftir áramót flytur elsti sonur minn með alla sína fjölskyldu til Noregs, sá yngsti fer svo í vor með sína.  Þó ég geri mér grein fyrir að það sé gott fyrir þau, að komast burt úr ástandinu, sem enginn virðist ráða við, þá er erfitt að sætta sig við það að börnin mín verði ekki til staðar í kúlunni.   Þá magnast líka reiðin út í fólkið sem ætlaði að mynda skjaldborg um heimilin í landinu, en gera svo ekkert nema að auka á óvissuna og reyna ekki einu sinni að hlusta á fólkið í landinu.  Ég er reiðari við það fólk en útrásarvíkingana, því þeir eru jú skúrkarnir og ekki ætlast til annars af þeim en að reyna að græða sem mest, hvernig sem þeir fara að því. Og það versta er að þeir komast upp með það enn þann dag í dag. 

En svona er lífið.  Maður verður bara að takast á við það og vona að þegar fer að birta og vora, nái maður betur utan um lífið og sjálfa sig.  Ég vil senda öllum þeim sem eiga um sárt að binda mínar dýpstu samúðarkveðjur.  Þetta er orðið allof langt og nöldurlegt.  En það er gott að koma þessu svolítið í burtu. 

Ykkur bloggvinum mínum og öðrum sem hér líta við mér til mikillar gleði vil ég senda mínar innilegustu kveðjur og þakklæti.  Ég veit að þessi niðursveifla er bara tímabundinn og bráðum liggur leiðin upp aftur og orkan kemur til baka.  Ég fer ef til vill meira að segja að labba og láta meira að mér kveða.   En megi þessi dagur vera ykkur öllum yndislegur og góður.

Með kveðju.