Hugvekja til foreldra "öðruvísi barnanna" okkar í skammdeginu.

Þessi tími er venjulega sá tími sem ég er farin að hlakka til jólanna.  Biðja Ella minn að setja upp skreytingar og huga að jólagjöfum.  Ég er einhvernveginn ekki þannig stemmd núna, að vísu er ég auðvitað að huga að jólagjöfunum, þær verða einfaldar og heimatilbúnar þetta árið.  Því ekki er efni til annars.  En mér líður ekkert illa með það.   Finnst gaman að sitja og föndra hverja gjöf.  Hugsa um viðkomandi meðan ég geri hlutinn.  Þannig að um leið og ég bý til eitthvað þá hugsa ég fallega til þeirra sem eru milli handa minna í það skiptið. 

Hver er annars tilgangurinn með gjöfum?  Er það að kaupa eittvað sem fólk virkilega þarf eða langar í, eða verður þetta kapp um að komast af með að eyða sem minnstu bara til að gefa gjöf?

Ég held að það hljóti að vera bestu gjafirnar sem maður finnur að viðkomandi hefur lagt eitthvað til sjálfur.  Ég á til dæmis ennþá tvö lítil handarför frá börnum eins drengsins míns, frá því að þau voru tveggja og fimm minnir mig.  Og nú þegar þau eru að verða táningar, þá eru þessir plattar jafnvel ennþá meira virði en þegar ég fékk þá.  Þó eru þetta bara ódýr gifsafsteypa.  En gjöfin verður dýrmætari með hverju ári.  Svona þarf stundum lítið til að gefa svo mikið.  Það er rétt að hafa í huga á þessum síðustu og verstu tímum. 

Ég hef talað um það hér að ég sé svo heppinn að geta lyft mér upp úr döprum hugsunum, og gleymt mér og sorginni augnablik í því sem er að gerast í kring um mig.  Ég held að það sé mjög þýðingarmikið fyrir þá sem eru í sömu sporum og ég núna.  Að láta ekki sorgina hafa yfirhöndina.  Það er margt fallegt og yndislegt að gerast í kring um mann, og við verðum að gefa sjálfum okkur þann tíma og tækifæri til að gleðjast yfir því. 

Ég tel það skipta miklu máli, því svo þegar sorgin hellist yfir aftur, þá er ég samt sem áður í betra jafnvægi, vegna þessa ánægju augnabliks. 

Ég er stundum að hugsa, ætli það sé í lagi að leyfa sér að vera kát og brosa og hlæja.  Ég kasta því frá mér jafnóðum því það er bara bull.   En fyrst þetta hvarflar að mér, þá er ég jafnviss um að það hvarflar að fleirum, og þess vegna vil ég segja, ef ykkur langar til að hlæja eða segja brandara, þá ekki láta þungar sorgir aftra ykkur, eða halda að það sé ekki viðeigandi.  Það er alltaf verið að hugsa um þetta sem er viðeigandi eða ekki.  Reyndar hef ég aldrei látið það aftra mér frá að gera neitt, en það er ekki þar með sagt að ég sé ekki meðvituð um að þarna úti er einmitt fólk sem hugsar þannig og setur mann í ákveðna kassa.  Ofan í svoleiðis box vil ég ekki láta setja mig. 

Við erum öll tilfinningaverur.  Sumum tekst að loka tilfinningarnar af, og bera þær ekki utan á sér.   Það er síst betra en að geta borið þær utan á sér og fengið samúð.  Því þá er hætta á að fólk einangrist og þegar fram líður situr uppi í einangrun sem jafnvel er erfitt að brjótast út úr.  Þetta getur líka endað með því að fólk gefst upp.  Það má ekki gerast. 

Við þurfum að opna hug okkar og leyfa öðrum að vera okkur góðir.  Það eru svo margir sem vilja styðja við, hjálpa og auðvelda manni lífið þegar áfall hefur orðið.   Við verðum að leyfa sorginni og erfiðleikunum að flæða út, svo þetta lokist ekki inn í systeminu í okkur og geri okkur veik.  Ef eitthvað úldnar í fötu hjá manni, þá versnar það ef fatan er ekki opnuð og lyktinni hleypt út.  Og best er auðvitað að fara með fötuna alla leið út, svo það taki ennþá styttri tíma að eyðast.  Þetta er nú ef til vill dæmi út úr kú, en samt sem áður skilst hvað ég er að meina.

Ég er hér með ljóð sem ég orkti 2002.

 

Stundum er líf okkar yndi,

 Og göngum þau gleðinnar spor.

Allt virðist leika í lyndi.

Létt verður framkvæmd og þor.

   Þá syngur í sálinni friður

Og sefar þá allt sem þar býr.

Sem barn maður almættið biður

bjartsýnin áfram mann knýr.

  

En það getur syrt að og smogið

sorgin í hjartastað inn.

löngun og lífsorku sogið,

lang inn í huga og sinn.   

 

 Þar sem að ekkert er fundið

fögnuður, gleði eða hrós.

Brátt er þá myrkrinu bundið.

blokkerað andanum, ljós.

    Ekkert er gerlegt að gera.

gagnlaust er allt þetta kíf.

Ó afhverju þarf æ að vera.

allt þetta aumlega líf.

   Best væri aldrei að ærast,

né eltast við kærleik og ást.

Þá væri  herlegt að hrærast.

í hjartanu aldrei að þjást.

  

Við vitum ei lífs okka leiðir.

hvort  allt reynist sannt eða tál ,

Og hvernig svo af okkur reiðir,

við  ævinnar baráttu mál.

Það er ekki mikil gleði í þessu ljóði mínu, enda var þetta ort á svipuðum tíma og nú, en með soninn minn einhversstaðar á niðurhúrri eins og svo margir foreldrar í dag.  Því þessi tími er sá sem þeim gengur verst að halda sér á floti þessum elskum.  Og það er ekki þeirra sök, heldur má skrifa það á skammdegið, og líka allt sem er að gerast í samfélaginu, allir að huga að öðrum, kaupa gjafir, íhuga vað í matinn og slíkt.  Og þessum hinsegin börnum  finnst einhvern veginn að þau séu ekki með í pakkanum.   Að í öllu þessu sé ekki pláss fyrir þau.  Þess vegna er mikilvægt að við látum þau vita að við elskum þau, alveg jafn mikið.  En að það sé fíkillinn sem stendi í veginum.  Auðvitað vita þau það.  En þau gleyma stundum að við elskum þau sjálf, sérstaklega ef við segjum þeim það ekki reglulega.   Hér er svo annað.  það er sennilega um ári seinna eða svo:  

Í fegurð vestfirskra fjalla,

 finn ei í sinninu ró.

Sálir í kvöldhúmið kalla

því komið er alveg nóg. 

  Af sársauka og svörtum dögum,

er sífellt þrengja sér inn.

Og mikið af svipuðum sögum

segjast þar sonur minn. 

 Sögur, er baráttan bitur

brýtur þrekið vort allt.

Af eitri sem allstaðar situr

hér öllum börnum falt.   

Samt lifir nú vonar neisti

sem nærist, og þerrar mín tár.

Svo áfram ég trúi og treysti

að tíminn lækni öll sár.   

Og þó að veik mín sé vonin

og virðist svo brjótanleg.

Þá samt ég vil fá þennan son minn.

á sigursins mjóa veg.   

 

 

 

 

Já þetta er aðeins skárra.  En líka ort um svipað leyti, hann farin að vinna meira í sínum málum sjálfur.  En það má skynja þennan ótta og vonleysi þó vonin leynist þarna ennþá.

 

Og ég segi við ykkur kæru foreldrar sem ég beini þeirrari hugvekju til, það er enginn vonlaus.  Og fyrst mínum syni tókst að komast þetta langt, eins og hann var komin langt niður, þá er öllum hægt að bjarga.  Vonin má aldrei bregðast, og kærleikurinn til afkvæmisins.  Þó fíkillinn blokkeri einstaklinginn, þá er það ekki barnið sem við þekkjum.

 

Ég vil svo enda á þessari jólahugvekju. 

 

 

Jólahugvekja. 

Hátíð ljóss og lita,

lýsir dimma jörð.

Það vinur skaltu vita

að völt er mannsins gjörð. 

 

Í djúpi morgundagsins

ef drungi í sálu býr,

af sorgum sólarlagsins,

þá löngun áfram knýr. 

Að vilja vaka og vinna

og verja fast sitt leg.

Því sóknarfæri sinna

að sækja fram á veg. 

Í miðju drungans dapra

er dásemd – jólaljós.

Sem eyðir nístings napra

norðri – frostsins rós. 

Og lætur blíða bera

oss blessun yfir hjörð,

þá von mér viltu gera,

og vekja Ísafjörð.  

Þó sonur minn sé dáinn, þá lifir samt sú vitneskja að hann vann sigur á sjálfum sér, komst upp úr vitleysunni og átti nokkur góð ár, Eignaðist bæði Úlf sem er frábær drengur og kynntist yndislegri manneskju og átti með henni litla Sigurjón Dag, þennan fallega litla dreng sem er svo líkur honum.   Það má segja að hann hafi fengið að fara með reisn. 

Ég verð að sætta mig við að fá ekki að sjá hann aftur, fyrr en þessari jarðvist lýkur, því ég er sannfærð um að hann verður sá fyrsti sem ég hitti þegar ég fer yfir.  Sú vitneskja er mér mikils virði.  Og hún er raunveruleg.   

En við sem erum og höfum verið í þessum sporum, verðum að halda áfram og reyna að njóta þess að vera til.  Þó í augnablikinu virðist allt vera svart.   Til að auðvelda okkur það, þurfum við að taka eitt móment í einu. 

Njóta þess fallega sem kemur upp í lífi okkar, fagna því og  geyma það áfram í hjartanu.  Þá verður léttara að takast á við næstu niðursveiflu.  Þora að hlæja og bera sig vel.   Þora að leyfa öðrum að vera með og létta byrðarnar.   Þora að vera lifandi ástkær manneskja og taka við því sem að okkur er rétt.  

Megi allir góðir vættir vera með ykkur öllum, og vernda ykkur og börnin ykkar.  Að lokum langar mig að fara með bæn heilags Frans frá Azizi. 

Drottinn.

Lát mig vera verkfæri friðar þíns.

 Hjálpa mér til að leiða inn kærleikaþar sem hatur ríkir.

Trú, þar sem efinn ræður,

Von, þar sem örvæntinginn drottnar. 

Hjálpa mér að fyrirgefa þar sem rangsleitni er höfð í frammi:

Að skapa eindrægni þar sem sundrung ríkir

að dreyfa ljósi þar sem myrkur grúfir

að flytja fögnuð þar sem sorgin býr. 

Meistari, hjálpa mér að kappkosta;

Ekki svo mjög að vera huggaður sem að hugga

Ekki svo mjög að vera skilinn sem að skilja

Ekki svo mjög að vera elskaður sem að elska. 

Því það er með því að gefa að við þiggjum

Með því að fyrirgefa að oss verður fyrirgefið

Með því að týna lífi voru að vér öðlumst það.

Það er með því að deyja að vér upprísum til eilífs lífs.