Kúlulíf.

Jæja þá eru börnin sofnuð.  Elli minn fór á söngæfingu til Þingeyrar, og það er hundleiðinlegt veður, farið að snjóa núna og hvasst.  Ekkert í sjónvarpinu þá er best að setjast niður og sýna ykkur myndir frá deginum í dag.

Reyndar var þessi tekin í gær.  Takið eftir hvernig sólin kemst ekki lengra upp fyrir fjallið en þetta.  Bráðum getur hún ekki einu sinni kíkt.

Sumir eru bara töffarar.

Eða þannig....

Og megakrútt. Spáið í hvað hún verður hrifin af svona myndum þegar hún er 12 ára og fer að kíkja á netið Eins og Úlfur sagði við mig í fyrra; amma það er bannað að setja myndir af mér þar sem ég er í baði á netið.  Krakkarnir stríða mér.  Það voru myndir frá því hann var fimm ára eða svo. 

Allir voru að dansa upp á dekki!!!

Náttfatatískan.

Ef þið haldið að skottið hafi áhuga á litlu frænku, þá er það misskilningur, hún er einungis að passa upp á hestinn SINN.

Horft á barnaefni í sjónvarpi.

Dansi dansi dúkkan mín...

Dæmalaust er stúlkan fín...

Og fyndin.

Og Óðinn Freyr er sko voðaduglegur að hjálpa mömmu við litlu systur sína.

Litla fallega prinsessan og þreytta illa tilhafða amman hennar. Vorum að borða banana.

Eins og ég sagði áðan er farið að snjóa og auðvitað þurfti að fara út og ná sér í snjó.

En ég vil bara þakka fyrir mig og öll fallegu innleggin og hughreystingarnar sem þið hafið veitt mér. 

Það gefur mikið.  Innilega takk fyrir mig og góða nótt, megi allar góðar vættir vaka með ykkur og vernda.

Smá hugleiðing á nóvembermorgni.

Hvernig hefurðu það? Hvernig líður þér?  Já fólk spyr af umhyggju og ég veit ekki alveg hvernig ég á að svara.  Stundum líður mér vel og get gleymt mér um stund.  En svo sé ég eitthvað eða heyri sem minnir mig á og söknuðurinn hellist yfir mig.  Ég veit líka að ég verð ekki í ró fyrr en ég hef komið öllum munum hans í röð og reglu.  En ég er algjörlega frosin að framkvæma eitt eða neinn.

 Svo eru það gluggapóstarnir, ég get ekki opnað þau bréf.  Elli minn þarf að standa í því, og ég held að hann sé ekki ofsæll heldur.   Fólk hefur boðist til að aðstoða, og ég er þakklát fyrir það.  Málið er bara að ég kemst ekki til að gera neitt í því heldur.  Ætla að fara að sækja um framlengingu á uppboði fram í mars, eins og nú er hægt að gera.  Bara spurning hvort það sé betra að bíða undir svona pressu eða láta bara slag standa.   En æ,  ég held að ég fái frestinn.    

Ég finn líka að ég er haldinn mikilli  ákvörðunarfælni, get ekki sagt af eða á um minnstu atriði.  Verst með þau minnstu, sem skipta minna máli, get bara ekki ákveðið hvort ég vil rautt eða grænt og svo framvegis.   Það er vont að þurfa að standa frammi fyrir stórum ákvarðanatökum einmitt á þeim tímapunkti, þegar maður er allsendis ófær um það.

 

Það versta er að það eru margir þarna úti sem eiga við þetta sama að stríða.  Sömu sorgina, sömu áhyggjurnar og jafnvel reiðina.  Ég er sem betur fer laus við hana. 

 

Ofan á allt þetta kemur svo jólaundirbúningurinn.  Jólin með sína fjölskylduvænu daga. „ Mamma má Siggi ekki borða með okkur í kvöld, hann hefur engan“, átti Júlli minn til að segja.   Og hvað var annað hægt en að leyfa Sigga að borða með okkur.   Ég þekki konu sem sagði mér að á hennar heimili væri alltaf laust pláss fyrir einhvern.  Það er fallegur hugsunarháttur.  Og  Jólin eru einmitt tíminn til að muna eftir þeim sem minna mega sín eru einmana eða líður á einhvern hátt illa.   Og þegar maður hefur tekið einhvern slíkan heim og leyft að eiga stund með fjölskyldunni, finnur maður að gleðin yfir því gefur okkur sjálfum stærstu gjöfina.

 

Svona var þetta líka á mínu æskuheimili.  Við krakkarnir komum iðulega með einhvern – einhverja sem voru langt í burtu frá heimahögum og áttu enga að á staðnum.  Ég held að það hafi verið fá jólin sem ekki var einhver slíkur með í jólahaldinu.  Það var alltaf laust pláss hjá mömmu minni.

 

Ég hef alltaf átt erfitt með að vakna á morgnana í skammdeginu, held að ég sé haldin skammdegisfælni.  Er upp eins og hani öll sumur, en í myrkrinu vil ég helst kúra mig niður og breiða upp fyrir haus.   Það sem bjargar mér núna eru tvær litlar skottur sem þarf að klæða og fæða og koma á leikskólann, sem betur fer hjálpumst við að við það við Elli minn.  Og svo náttúrulega stubburinn okkar, hann er duglegur að vakna og koma sér í skólann. 

 

Í gær tók hann þátt í freestyle danskeppni.  Hann var í hópi með tveimur jafnöldrum sínum og vinkonum, þau voru búin að æfa stíft í tvo daga, frá skóla og fram á kvöld.  Og þau unnu keppnina.  Fengu farandbikar og verðlaunapening og blóm.  Það var því stoltur drengur sem kom færandi hendi heim í gær.  Því miður komst ég ekki á sýninguna, og því eru engar myndir teknar, en ég er staðráðin í að láta þau klæðasig upp og sýna smá fyrir mig og taka myndir.  Þetta má ekki fara fram hjá mér.  Ég er voða stolt bæði af honum og svo hinu barnabarnabarninu mínu Sóley Ebbu sem var líka í þessum danshópi, þau  voru þrjú alls. 

 

Ég er búin að semja jólasöguna.  Ætlaði aldrei að hafa mig í að byrja, en svo kom þetta bara einhvernvegin af sjálfu sér.   Ævintýrið í Hulduheimum heitir hún.  En þetta verður jólagjöfin mín í ár til barnabarnanna.  Þá er eftir að gera jólakortin.  Ég er reyndar ekki í stuði til að gera neitt svoleiðis.  En ég verð að harka af mér og byrja.  Það kemur örugglega alveg eins og sagan.

 

Þið verðið að afsaka þó ég sé að væla þetta.  Það er bara gott að koma þessu frá.  Svona er lífið bara og það þarf að takast á við það og læra að lifa með því.  Helst að komast upp á jafnvægið aftur sem fyrst. 

 

Ég þarf eiginlega að gera alveg heilan helling, ég held að einn daginn komi það bara yfir mig að drífa af það sem ég hef látið drabbast alltof lengi.  Og sumt er til að hlakka til, því ég er búin að fá nýjan skanner, sem getur tekið slides myndir.  Ég á svo mikið af slíkum  myndum síðan krakkarnir voru litlir.   Við höfum ekki mikið skoðað þær vegna þess að við eigum ekki sýningarvél.  Svo það er hægt að láta sig hlakka til að skoða þær myndir upp á nýtt.  Alveg frá fyrstu tíð krakkanna minna. 

 

Við gerðum nefnilega heilmikið með börnunum þegar við vorum yngri, fórum í útilegur, ferðalög eða bara fjöruferðir.   Stundum var bara farið inn í Álftafjörð og tjaldað inn í botninum þar við ána.  Ég held að þau búi að þessum samverustundum lengi.  Og ef til vill er það einmitt það sem hefur leitt drenginn minn á þær slóðir að elska náttúruna svona mikið.  Og vilja njóta fjörunnar og fjallanna.  Það er allavega ljós í minningunni að láta sig halda það. 

 

Þetta gerðum við þrátt fyrir að við yrðum bæði að vinna mikið, til að eignast þak yfir höfuðið.   En við munum svo sem tímana tvenna.   Við þurftum að velta hverjum pening og spara eins og hægt var.  Ég tók til dæmis alltaf slátur.  Keypti skrokka og frysti.  Gat komist í frostgeymslu hjá föður mínum.  Ég saumaði öll jólaföt sjálf á krakkana og reyndar flest fötin mín líka.  Hafði gaman af því í þá daga.   Man líka eftir að stoppa í sokka, og prjóna ullarvettlinga og sokka.  Sauma fyrir rifur, í dag eru rifurnar bara í tisku. 

 

Þegar ég fór að vinna í frystihúsi Ísfirðina, fengum við að hafa með okkur afganga sem ekki stóðu vikt.  Ég fór oft heim með slíka afganga, það gat verið ýsa, þorskur, ufsi eða jafnvel grálúða.  Úr þessu var hægt að gera yndælis bollur eða steikja á pönnu.  Grjónagrautur og hafragrautur var alltaf með á kvöldin.  Svo gerði ég það sem við kölluðum járnbrautarslys, þá voru afgangar úr slátrinu skornir niður í smá teninga, svo var bökuð upp sæt sósa og kartöflur og slátrið sett ofan í.  Þau átu þetta með góðri lyst börnin mín.  Og við vorum svo heppin að geta haft oft harðfisk á boðstólum vegna þess að pabbi átti hjall sem hann herti fisk í.  Alltaf alla tíð tóku börnin mín lýsi á hverjum morgni,  það læt ég barnabörnin mín gera líka. 

 

En þetta er nú aldeilis orðin greinargerð.  Málið er að ég held að við þurfum fjölskyldan að fara að huga að þessum háttum aftur.  Og ég get ekki sagt að ég kvíði því.  Mér hefur alla tíð verið illa við bruðl og að henda hlutum sem hægt er að nýta.  Ég hef lengi verið undrandi á hve fólk getur bruðlað með hlutina.  En ég er ef til vill of mikið á hinn veginn.   Safna upp allskonar dóti sem ég geri svo ekkert með.  Sennilega þarf að vera þarna einhversstaðar á milli, einhver millivegur. 

 

En ég ætla að láta þessu lokið núna.  Eigið góðan dag elskurnar og takk innilega fyrir mig.