Ríkjandi viðhorf til okkar öðruvísi barna.

Svona er viðhorfið.

 11. október 2002.

 

P.S. aftan við bréfið til Landspítala.

Ég fór fram á fund meðheimilislækni Júliusar sonar míns og fulltrúa skóla- og fjölskylduskrifstofu og syni mínum síðast liðinn þriðjudag.  Þar sagði Hallgrímur læknir hreint út að þeir læknarnir á sjúkrahúsinu á Ísafirði hefðu enga trú á að Júlíus lyki meðferð.  Sagði að hann væri ekki einu sinni viss um að hann gerði Júlíusi nokkurn greiða með því að ávísa á hann lyfjunum.  Sagði reyndar líka að hann hefði of mikinn stuðning sérstaklega af mér, hann myndi ekki taka á sínum málum meðan ég tæki ákvarðanir fyrir hann.  Hann sagði að eina leiðin fyrir drenginn væri að hann sjálfur sannfærði meðferðarfulltrúa um að hann vildi meðferð.  Sonur minn sagði þá að hann vildi hjálp, en hann sagði líka að sér fyndist skelfileg tilhugsun að fara í meðferð og eiga yfir höfði sér 10 mánaða fangelsi, hann gæti ekki verið í fangelsi án deyfilyfja vegna innilokunarkenndar.  Hann sagði einnig að hann vaknaði á morgnana í sjálfsmorðshugleiðingum og sofnaði á kvöldin í þeim sömu hugleiðingum.  Það kom fram á fundinum að félagsmálakerfið og læknarnir myndu reyna að hjalpa til að koma þí svo fyrir að ef hann stæði meðferð, yrði reynt að hafa áhrif á fangelsismálastofnun um að litið yrði á meðferðina sem afplanun.  Hann hafði enga trú því.  Sagðist þekkja til fangelsismálastofnunar og það væri enginn góðgerðastofnun.  Hann hefur setið inni oft og það er sorgarsaga.  Niðurstaða fundarins var sem sagt sú að hann ætti sjálfur að hringja í meðferðaraðila og fullivissa þá um að hann vildi fara í meðferð.

 Svo nú situr hann heima hjá okkur, að vísu hefur meðferð hans á lyfjunum batnað hversu lengi sem það helst, þannig að hann er ekki eins út úr heiminum.  Vaknar um hádegi í sínum sjálfsmorðsþönkum og situr fyrir framan sjónvarpið allan daginn, fram undir morgunn og fer þá í rúmið í þeim sömu þönkum.  Það er nákvæmlega ekkert að gerast með hans andlega ástand.  Hér er enginn geðlæknir á staðnum sem hægt er að leita til, það var svo áður, en hvers vegna það er ekki nú veit ég ekki.  Guð veit að þörfin fyrir slíkan er afar brýn.  Við hjónin getum ekki farið út af bæ eina nótt án þess að fá einhvern til að passa hann. Það geta liðið mánuðir þangað til hann verður kallaður inn í fangelsi, sem er löngu fyrirfram vitað að skilar engum árangri.

Einn góðan veðurdag gerist eitthvað, í fyrsta lagi hann springur á limminu og lætur sig hverfa, fer í innbrot og eftirlausa neyslu, sem mun sennilega mjög fljótlega draga hann til dauða.  Það er ekki nema eitt og hálft ár síðan hann fékk heilablóðfall og gekkst undir heilauppskurð upp á líf og dauða.  Í öðru lagi; Hann lætur verða af þeim ásetningi að enda þetta allt.  Í þriðja lagi; Að ástandið verði viðvarandi, þar er óhugsandi bæði fyrir hann og fjölskylduna.  Í fjórða lagi. ... nei ég veit að hann mun ekki hafa sig í að hringja og fullvissa menn um að hann vilji meðferð.  Ekki af því að hann vilji það ekki.  Hann er einfaldlega of veikur og skemmdur til að hafa uppburð í sér til þess.  Það kom líka fram í þeim viðtölum sem ég átti við fólk á meðferðarstofnunum, þar sagði fagfólkið; það er langur biðlisti en fáðu lækninn hans til að hringja og ýta á málið þá gengur allt betur.  En það er ljóst að það verður ekki. Svo ennþá einu sinni segi ég.  'Eg veit sannarlega ekki hvað ég á að gera.  Getur einhver sagt mér það?

Kveðja Ásthildur Cesil.

Lífið í kúlu gengur sinn gang.

Líðan mín er misjöfn dag frá degi.  Í dag er ég algjörlega orkulaus og lost.  Þyrfti að drífa mig út að labba eða eitthvað.

Elsku frækna mín Sunneva kom til mín í gær og litaði og klippti á mér hárið.  Hún vildi leggja það af mörkum til mín, og hún er að gera fullt af öðrum yndislegum hlutum fyrir mig.  Ætlar að sjá um að setja músik inn á disk með uppáhaldslögunum hans Júlla, það er gott að spila slíkt meðan fólk er að koma til kirkju.  Það verður líka flutt lifandi músik.  Þorsteinn Haukur Þorsteinsson vinur Júlla ætlar að syngja fyrir okkur í kirkjunni.  Hann ætlar að syngja Söknuð eftir Vilhjálm Vilhjálmsson, svo er hann með lag sem hann er með á diskinum sínum, sem hann tileinkaði Júlla þegar diskurinn kom út.  Og svo er hann að semja lag við ljóðið mitt.  Yndislegur maður Haukur.  Annar vinur Júlla hefur líka beðið um að fá að flytja lag sem hann samdi um Júlla minn.  Jarðarförin hans verður flott. 

Sunna tók þessar myndir af kerlunni.

Og nú er ég svo logandi fín um hárið þökk sé henni.

Hér eru svo smáknúsírúsínumyndir.

Það er svo notalegt að kúra inn í peysunni hans afa.

Og ekki hefur afi síður gaman af þessu brölti.

Yndislegt að hafa þessa gleðigjafa á þessum drungalegu tímum.

Hér er enn eitt bréfið sem ekki fékkst svar við, eða viðbrögð.

Ísafirði 1. nóvember 2001.

Fangelsismálastofnun ríkisins

b,t, Erlendar Baldurssonar

Borgartúni 7

105 Reykjavík.

 

Varðar Júlíus K. Thomassen, vegna boðunar í fangelsisvist.

 

Ég vil láta kom fram ýmis atriði vegna Júlíusar til að styrkja bón hans um að fá að fara í meðferð og samfélgasþjónustu.

Í fyrsta lagi þá hefur hann staðið sig í vinnu í sumar, og verið vel látinn.  Var að vinna við garðyrkju og þjónusta garðeigendur.  Hann var vel liðinn í þess starfi.

 

Hann fékk heilablóðfall í vor og þurfti að fara í erfiðan heilauppskurð og er þess vegna oft með höfuðverk og minnisleysi.  Læknar segja þó að hann muni ná sér.  En öll andleg áreynsla er ekki góð fyrir heilsu hans.

 

Hann var búinn að taka ákvörðun sjálfur í sumar um að gera eitthvað í sínum málum og fór og ræddi við starfsfólk félagsmálastofnunar.  Hann var líka búinn að taka endanlega ákvörðun um að fara í meðferð áður en bréfið kom til.  Einar Axelsson læknir var búinn að sækja um fyrir hann og hann er búinn að fá plass í þessum mánuði.

 Hann er dauðhræddurvið að fara á Litla Hraun vegna þess að þar sitja inni menn sem eiga honum grátt að gjalda vegna þess að hann hætti við að taka á sig sök fyrir þá.  Honum var margoft hótað og ekki bara honum heldur allri fjölskyldunni.  Það var honum erfitt að standast það. En hann ákvað samt sem áður að láta þetta ganga til baka.  Ég þarf auðvitað ekki að segja þér hvernig þessi heimur er sem hann er að reyna að slíta sig út úr.

 

Hann er búinn að fá loforð fyrir a ð komast inn á Vog í þessum mánuði. Ég er líka sannfærð um að það gerir honum ekkert gott að fara inn í fangelsi og tel það miklu líklegra til árangurs að hann fái að fara í meðferð og síðan í samfélagsþjónustu.  Að minnsta kosti að hann fari þá á Akureyri eða á stað þar sem ekki er allt vaðandi í eiturefnum.

Með von um að tekið verði tillit til þessa.

Með virðingu Ásthildur Cesil Þórðardóttir.

Ég held að það sé örugglega í þetta skipti sem þeir rifu hann úr eftirmeðferð á Staðarfelli til að stinga honum inn.  Ég bað þá um að leyfa honum að vera kyrrum í meðferðinni, en við það var ekki komandi.  Og svo sagði hann við mig: Mamma mín ég þoli ekki álagið að vera í meðferð og vita að ég þarf að fara í fangelsið.  Það er víst best að ljúka þessu af.

Ég sótti hann upp á Staðarfell og fór með hann til Erlendar Baldurssonar og sagði við hann, að ef drengurinn yrði settur inn á Litla Hraun í þetta skipti, skyldi ég gera allt vitlaust.  Sem betur fer fékk hann að dvelja í Kópavoginum.  Þar eru góðir menn í vinnu, sem ég kannast vel við. 

En er þetta ekki alveg síðasta sort?

Það er von að fíkniefnavandinn á Íslandi er jafn hrikalegur og raun ber vitni miðað við hvernig farið er með brotnar manneskjur. 

Það var fallegt veður í gær.

Í nokkur ár höfðum við alltaf brennu fjölskyldan í svokölluðum Bárulundi, til minningar um mömmu mína.  Við kveiktum í brennu og borðuðum svo saman kvöldverð.  Systkini mín og börnin okkar.  Og alltaf var Júlli fremstur í flokki að safna timbri og vera á vaktinni.  Hann elskaði þessar stórfjölskyldusamkomur.  Hann átti nógu stórt hjarta fyrir okkur öll.  Og hann fylgdist með öllum krökkunum og var mættur ef þau sýndu einhver merki um að ætla að taka ranga beygju.

Gömul fjölskyldumynd. 

Brotnu einstaklingarnir mínir og stubburinn minn. 

Við stýrið á leið í Fljótavíkina, en hann elskaði þann stað.  Því miður komst hann ekki með í þetta skipti, því hann þurfti að vinna listaverk sem var gefið til tónlistaskóla Eddu Borgar.  En nú getur hann bara farið þangað þegar hann vill.

Í fanginu á mömmu.  Mikið elskaði ég þetta barn, eins og öll hin.  Þessi bara gat ekki slitið naflastrengin, og ég var því að berjast með honum, reyna að verja hann eins og ég gat.  Það verða foreldrar að hafa í huga.  Standa með barninu en útiloka fíkilinn.  Við verðum að láta viðkomandi yfirvöld vita af því að þau komast ekki upp með að brjóta mannréttindi á börnunum okkar.  Það er því miður gert allof mikið að því, mjög sennilega enn þann dag í dag.

Ég skrifaði honum líka bréf daglega þau skipti sem hann sat inni.  Svo hann myndi að hann átti fjölskyldu sem elskaði hann.  Það skiptir svo miklu máli. 

Eigið góðan dag.  Og fyrirgefið hvað ég er ódugleg við að heimsækja ykkur elsku bloggvinir.  Ég er bara svo rótlaus og ónóg sjálfri mér. En fæ útrás í þessum skrifum, líka af því að ég veit að það getur ef til vill hjálpað einhverjum.  Og svo eru vinir og vandamenn sem segja mér að skrifin hjálpi þeim.  Fyrir það er ég þakklát.