Áfall.

Ég byrjaði þennan dag bara nokkuð vel, var nálægt því að vera glöð og í jafnvægi. En svo kom reiðarslag.  Jamm, venjulega hefði það ekki haft mikil áhrif á mig, en þegar ég er svona brotin þá komst ég að því að ég þoli afskaplega lítið, til að koma mér úr jafnvægi.

 

Ég fékk sum sé tölvupóst.  Hann var frá félögum mínum í Samgus, sem er samband garðyrkjustjóra.  Félag sem ég hef verið í frá stofnun þess félags, og á þar marga góða vini.  Þeir hafa verið mér nánast eins og vin í eyðimörk gegnum tíðina, starfslega séð.  Það þekkja þeir sem búa úti á landi og hafa ekki í sínu bæjarfélagið samstarfsfólk sem hefur sambærilega menntun eða starfsþjálfun.  Þá er gott að hitta fólk í sama geira, og ræða málin fara yfir sitt svið og finna samstöðu.  Þetta er okkur mjög mikilvægt og hefur gefið mér mikið gegnum tíðina.  Ég sótti fundi hjá Samgus lengi vel og var virk í stjórn og allskonar uppákomum. 

Svo fæ ég tölvupóst í morgun þar sem komin er út ný félagaskrá.  Og ég er ekki á henni.  Í staðin fyrir mig er komin starfsfélagi minn, sem hefur unnið hér í ca tvö ár, var ráðin hér umhverfisstjóri.  Ég hef ekkert á móti þessum ágæta manni, síður en svo.  En ég get ekki skilið af hverju ég er dottin út og hann kominn inn.  Þetta eru jú samtök garðyrkjustjóra.  Við samþykktum jú fyrir nokkrum árum að aðrir innan græna geirans í sveitarfélögum gætu fengið inngöngu, og þar yrðu þá fleiri ásamt garðyrkjustjóra.  En að garðyrkjustjóranum væri úthýst fyrir annan starfsmann hefur held ég ekki hvarflað að okkur.

 

Nú vona ég að þetta sé einhver misskilningur og einhvers staðar á leiðinni hafi eitthvað gerst sem hægt er að laga og taka til baka. 

Ég hef sent bæjarstjórn Ísafjarðarbæjar bréf, þar sem ég fer fram á svör við spurningunni.

 

 

Ég ætla mér að bíða eftir svari, en það getur verið að ég birti bréfið í heild sinni.  Ef svar berst ekki eða útskýringar.  Það hangir nefnilega meira á spýtunni. 

Ég hef starfað sem umsjónarmaður skrúðgarða og opinna svæða, og síðar garðyrkjustjóri síðan árið 1978.  Eða eða í 30 ár, og þar áður með barneigna hléum síðan árið 1966.  Mér finnst því sérkennilegt að svona geti átt sér stað.

En ég sé til.  Sennilega er þetta bara leiður misskilningur og öllu verður kippt í lag.  Ég beðin afsökunar á þessu og allt í gúddí.

Síðasta ár komst ég ekki á haustfund eða aðalfund, þar sem ég eyddi peningnum sem átti að fara í ferðirnar í að kaupa lauka fyrir bæinn.  Ég set nefnilega niður nokkur þúsund túlípana í miðbæjarkjarnana og hef gert um mörg ár núna.  Þetta hefur mælst vel fyrir meðal bæjarbúa og reyndar líka fleiri sem hingað koma á þeim tíma þegar allur bærinn er í túlípanablóma.  En í fyrra sem sagt var ekki gert ráð fyrir þessu og mér fannst peningunum betur varið í að kaupa túlípanana en að fara á fundi.

  

Ég hef þó ég segi sjálf frá lagt stolt mitt í að halda bænum eins snyrtilegum og fallegum og hægt er.  Reyndar hafa peningar sem til þessa málaflokks fara, minnkað ár frá ári.  Og í fyrra var tekin sú ákvörðun að taka af mér allt starfsfólkið og láta vinnuskólann sjá um hreinsun og gróðursetningu.

 

Það sést þvi miður á umhirðunni.  Og þá er ég ekki að setja út á vinnuskólann og starfsfólkið þar.  Þetta er bara verkefni sem krakkarnir ráða ekki við.  Og ég varaði við því í fyrra að þetta myndi ekki ganga upp.  Og það sést á bænum í sumar, að ég hafði rétt fyrir mér. 

Það er ekki hægt að gera eitthvað úr engu.  Og ef fram fer sem horfir, fáum við aftur stimpilin sem var á bænum þegar ég tók við honum, en hann var “Sóðalegasti bær á Íslandi”.  Núna undanfarin ár var farið að kalla bæinn Túlípanabæinn.  Sem mér finnst snöggt um betra viðurnefni.

 

Ég hafði ákveðið að ræða ekki þetta viðkvæma mál svona opinberlega.  Þar sem mér hefur líkað vel við það ágæta fólk sem hefur séð um vinnuskólann og hefur tekið yfir þau störf sem ég sá um.  Enda er ég ekki að sakast við þau.  Heldur sparnaðinn og stjórnsýsluna, sem virðist ekki átta sig á því hve miklu máli skiptir fyrir ímynd bæjar að hann sé snyrtilegur og  beðum og sláttusvæðum vel við haldið.

 

En svona er lífið.  Ég er orðin gömul og grá, og ef til vill eru ráðamenn orðnir leiðir á mér.  En samt sem áður, finnst mér að svona ellibelgur sem hefur lagt allt sitt í starfið, og gefið bænum líka bakið og heilsuna, eigi skilið að fá að enda með virðingu, en ekki svona kveðju. 

Svo sjáum við bara til hvaða svör ég fæ.  Og ef þetta er misskilningur, þá mun ég leiðrétta það allt saman hér. 

Að lokum mér þykir vænt um bæinn minn, mér þykir vænt um fólkið sem hér býr, og mér þykir vænt um vinnufélagana.  Þess vegna vona ég að þetta allt sé á misskilningi byggt.  Það mun svo koma í ljós.

 

Eins og ég væri ekki í nógu andskotans rusli fyrir.