Smá mömmó og veðurblíða.

Það hefur verið gott veður undanfarna daga, fallegt og hlýtt miðað við árstíma.

Skotturnar mínar una sér við föndur, þegar þær koma heim úr leikskólanum.  Hanna Sól hefur reyndra eignast nokkrar vinkonur sem hún fær að fara heim til, eða þær koma hingað.  Hún er svo mikil félagsvera.

Það er passað upp á nammidagana hjá henni.  Og á laugardögum er ekki undan því komist að fá nammi.  Hér er fröken hotlips.

Og fröken skottlips verður að gera alveg eins.

Amma taktu mynd..... skeggjaða konan.

Amma taktu mynd.....

Daníel Örn ömmustrákur var hjá okkur í heimsókn.  Það er gaman að hafa hann, hann er svo ljúfur og góður.

Flottur.  Reyndar voru þau fjögur krakkarnir sem sváfu hér í nótt, fyrir utan skotturnar.  Það var Sóley Ebba og Birta vinkona hennar og Úlfs, Úlfur og Daníel.  Þau voru ósköp stillt.

Morgnarnir eru notalegir áður en við förum á leikskólann.

Og ég og systir mín fórum í sláturgerð.  Ég hafði herjað út vambir af vinnufélögum mínum sem eru hobbý bændur, fékk hjá þeim líka vélundu.  Og blóð, en þegar við ætluðum að fara í slátrið, hafði það gerst sem ekki varð séð fyrir og við urðum að fresta öllu saman.  Þangað til í gær.

Lyfrarpylsan er góð.

Hanna Sól var áhugasöm, enda þykir henni slátur og lyfrarpylsa besti matur.

Ásthildur hefur meiri áhuga á að hnoðast með afa.

Þetta er voða gaman.  Hún er reyndar eins og fílamaðurinn, því hún datt á leikskólanum og fékk þetta svaka glóðarauga.  Og fór á sjúkrahúsið.  Hún virðist samt ekkert finna til. 

En þetta lítur ekki vel út. 

Hér eru alltaf einhverjar furðuverur á kreiki.

Hanna Sól sæt og fín.

Hér eru nokkrar góðviðrismyndir.

Sólin skein við bæjarbúum.

Og þetta fræga Ísafjarðarlogn.

Það er dásamlegt.

Sólin er lágt á lofti núna, og bráðum tekst henni ekki að hífa sig yfir fjöllin.  En við bíðum bara og þreyjum uns hún lætur sjá sig á ný.  Þá drekkum við okkar sólarkaffi og gleðjumst yfir endurfundum.

Eigið góðan dag elskurnar.

 

 

Hugleiðing.

Það er um það bil mánuður síðan heimurinn hvolfdist yfir mig og ég fékk að vita að sonur minn væri dáinn.  Þessi mánuður hefur liðið eins og í þoku.  Ég hef einhvernveginn synt áfram, látið mig fljóta á þeim hlýhug og góðum hugsunum og framkomu fólks í kring um mig.  Eg hef bókstaflega verið borin á höndum af svo mörgum.  Fyrir það er ég þakklát. 

Fólk hefur spurt hvernig mér líði.  Ég veit það hreinlega ekki.  Á daginn er hugurinn bundinn við hin ýmsu störf og að sinna litlu gleðigjöfunum mínum.  Kvöldin fara í að sitja annað hvort fyrir framan tölvuna eða sjónvarpið, til að dreyfa huganum.  En næturnar eru erfiðastar.  Ég vakna um tvö, hálf þrjú, og þá er ekkert sem dreyfir huganum.  Það er þá sem hugsanirnar fara á kreik, og alveg sama þó ég viti að ég get engu breytt, þá er bara söknuðurin og sorgin sár. 

En það er líka einhver doði í mér.  Mér er fyrirmunað að byrja á einhverju, eða hringja eða bara koma einhverju í verk.  Og ég hef tekið eftir því að ég bara get ómögulega tekið ákvörðun.  Ef ég er spurð að einhverju, hvort ég vilji þetta eða hitt, þá bara lokast fyrir hugsunina og ég get ekki sagt hvort heldur ég vil.  Þetta er frekar óvenjulegt af manneskju sem hefur verið með allt að því yfir hundrað manns í vinnu.  Og oft þurft að taka skjótar ákvarðanir og segja af eða á um eitthvað.  

Ég geri mér grein fyrir því að þetta mun rjátlast af mér.  Og orð þeirra sem hafa upplifað það sama og ég eins og Ragnheiður og Birna Dís erum mér hjálp í að viðhalda voninni um betri tíð.  Eins og druknandi maður grípur hálmstrá.  Það er bara erfitt að vera í núinu, með nístandi sársauka í brjóstinu.  Viðkvæmnin á háu stigi þegar eitthvað kemur uppá sem minnir á drenginn minn.  

Ég er ennþá að neita alveg að trúa því að ég eigi ekki eftir að sjá hann í þessu lífi.  Finnst eins og hann sé að koma, finnst ég heyra í honum.  Sennilega er hann einhversstaðar í kring um mig samt sem áður.

Svo er það hitt, þegar ég átti að ákveða hvar hann ætti að liggja, þá vildi ég að hann fengi leg einhversstaðar nálægt mömmu minni, en það var ekki hægt.  Ég gat einhvernveginn ekki hugsað mér að hann lægi einn einhversstaðar.  Matta tengdadóttir mín benti mér þá á lausn sem ég gat sætt mig við.  "Þið getið bara pantað leg fyrir ykkur hjónin við hlið hans", sagði hún.  Og það gerði ég.  "Elskan ég er búin að panta pláss fyrir þig í kirkjugarðinum".  "Ha! Já er það?  Maður fer nú að hugsa ýmislegt", sagði bóndinn minn.

Já svona erum við þegar allt kemur til alls.  Þegar við erum komin í þrot, þá kemst maður í þennan gír. Ég veit vel að sálin hans er ekki í kirkjugarðinum, að þar hvílir bara skrokkurinn, og sama á eftir að vera með okkur hjónin.   En samt ég gat ekki hugsað mér að láta hann vera einan. 

Það á að sýna honum mikla virðingu hér á Ísafirði með því að halda minningarsýningu um verkin hans á Vetrarnóttum.  Hann hefði verið mjög stoltur af því.  Það kom líka til mín maður sem vinnur við safnahúsin í Neðsta.  Hann spurði hvort þeir mættu ekki taka inn verkin hans sem eru fyrir utan safnahúsin, geyma þau yfir veturinn, svo þau skemmdust ekki.  Og setja þau svo upp aftur næsta vor.  Slík er umhyggjan fyrir listamanninum Júlíusi Kristjáni Thomassen.  

Hann hefur reyndar alltaf haft sterk á hrif á fólk með því sem hann fæst við.  Fyrir mörgum árum áttum við systurnar saman blómabúð.  Hann fékk stundum að koma og gera þurrblómaskreytingar, aðallega veggskreytingar.  Það var alveg víst að þessar skreytingar voru keyptar strax.  Meira að segja vissi ég að sumar þeirra fóru til Ameríku til gjafar.  Og þegar pabbi flutti upp á Hlíf, og Júlli var með honum að heimsækja þar vini, þá sá hann nokkrar skreytingar ennþá upp á vegg, sem hann hafði gert fyrir 15 árum eða svo. 

Júlli minn var sérstakt náttúrubarn.  Listaverkin hans voru iðulega gerð af því sem hendi var næst.  tréristurnar voru af eldhúsplöttum, sum málverkin máluð á matardiska, hann gat notað nagla og skrúfur til að gera úr því fígúrur.  Ég á hrosshúð á stofugólfinu hjá mér, sú húð hefur minnkað all verulega, því hann notaði utan af henni í ýmislegt skemmtilegt.  Hann tók hversdagslega hluti og bjó til úr þeim eitthvað skemmtilegt og fallegt.  Og svo komst hann upp á bragðið með fjörusteinana.  Það varð hans ástríða nú seinustu mánuðina.  Og ég held að hann hafi gefið hálfum bænum litla fiska í vasann.  Þeir eru allavega margir sem eiga fisk frá honum. 

Á einhvern hljóðlátan hátt snart hann strengi í bæjarsálinni okkar.  Bænum sem hann elskaði, og vildi ekki yfirgefa.  Hér átti hann sínar bæði verstu og bestu stundir.   Honum tókst að rífa sig upp og vinna sig inn í hjörtu bæjarbúa.  Eins og ég sagði í ræðunni minni hér neðar, þá tökum við ekki með okkur kornhlöðurnar né peningana.  En ég er alveg viss um að góðvildin og hlýhugur þeirra sem eftir standa skipta miklu máli.  Kærleikurinn fer með okkur alla leið.  Og þar átti hann stóra inneign, sem hann hafði unnið til sjálfur. 

En ég verð bara að láta tíman lækna mitt hjartasár.   Og ég er í rauninni afskaplega heppin kona að vera umkringd öllu þessu góða fólki, bæði ættingjum vinum og reyndar öllum sem ég hitti og heyri í.  Hvað er hægt að hafa það betra?  Og ég er þakklát fyrir það.  Það hjálpar mér mikið.

Eigið góðan dag elskurnar og innilega takk fyrir mig.