Laugardagskvöld. nóv. 1988.

Laugardagskvöld nóvember 1988.

 

Til mömmu og pabba frá svarta sauði famelíunnar.

 

Ég ákvað að skrifa bréf en veit ekkert kvað ég á að skrifa.

 

Ég gæti sennilega talið á annari hendi þau bréf sem ég hef skrifað yfir allt mitt líf.

 

Með þessu kroti er ég sennilega líka að spekulera í mínum vandamálum sem mig langar mest af öllu í heiminum til að leysa.  Þá meina ég eins og þið vitið hvers vegna.  Ég hef frá því ég var tólf – þrettán ára dottið í það nærri því á hverri helgi og í síðustu ár gerst má segja dópari.(hassisti)

 

Mig langar miklu meira til þess að vera heima hjá mér hjá ykkur, heldur en hírast meira og minna má segja á götunni hér í Reykja vík.  Ég ætlaði mér aldrei að fara suður og vera svona lengi.  Reyndar aldrei.  Láta aldrei vita af mér. Það er eins og ég límist fastur í einhverju einhvernveginn og ég loka mig burt frá öllum. 

Ég á bestu fjöldkyldu í þessum heimi og ég elska ykkur meira en orð geta lýst og hef brugðist ykkur svo mikið og það kvelur mig mest.  Ég hef fengið svo mörg tækifæri, svo marga sjénsa en alltaf sama sagan aftur og aftur.  Ég er inn á Síðumúlanum þegar ég skrifa þetta, fyrir ávísanafals og þegar ég slepp út, ætla ég að reyna og ég meina virkilega reyna allt sem ég mögulega get til þess að stoppa þetta HELVÍTI.

 

Ég ætla mér það og ég skal geta það og þið viljið hálpa mér ég veit það.

 

Inga Bára sendi mér sígarettur, tannbursta, skrifblokk og penna á miðvikudag, og þetta er það fyrsta sem ég skrifa og ég búinn að vera með pennan í höndunum síðan þá, svona nærri því og spekulera  í því hvað ég ætti að krota niður og nú get ég varla hætt.

 

Jón Ólafur spurði mig hvort ég vildi fara inn á Vog eða fara vestur.. Ég veit það ekki.  Ég meika varla að fara í meðferð eftir fyrri kynni en mundi þá sennilega taka þessa tólf daga sem er Vogurinn og sleppa eftirmeðferðinni.  Xxxx xxxxx xxxxxx og Xxxxx Xxxxx voru síðast þegar ég vissi báðir á leið í meðferð.  Ég er ennþá að spá í það.

Áður en ég klára allt blekið úr pennanum hennar Ingu þá ætla ég að hætta þessu mér líður svo miklu betur eftir að hafa skrifað þetta.  Mér þykir vænt um ykkur öll og bið að heilsa öllum.

 

Júlli.

 

 

 

 

 

Unglingurinn minn.   

Barnið mitt.

Í faðmi fjölskyldunnar.

 

Giftingarmyndin okkar allra.

 

Alltaf góður við alla. 

 

Alltaf hjálpsamur.

 

Í faðmi fjölskyldunnar á gamlársdag 98.

 

Á hamingjudegi að skíra litla Þórð Alexander Úlf, og pabbi heldur barninu undir skírn, enda nafni hans Þórður Júlíusson

Hann var alltaf hrakfallabálkur þessi elska.  Þegar hann datt og meiddi sig var hann farin að segja mamma ekki láta sauma.  Í baksýn má sjá Óla, sem var dúkka sem fylgdi krökkunum lengi vel ef eitthvað bjátaði á, þá var Óli bestur.   Set inn þetta bréf hans.  Þar sést svo ekki verður um villst að börnin okkar vilja EKKI vera í þessu HELVÍTI, það er ekki rétt að hengja sig í svona mýtur sem eru hreinlega ekki réttar. En nú er ég orðin algjörlega orkulaus og þarf að fara út og hressa mig við.  Þetta tekur á allstaðar.   

Brot úr sögu og smá mömmó.

Sonur minn féll síðasumars 2005. Eftir stutta ferð til Reykjavíkur með kærustunni.  Hann þoldi ekki gamla andrúmsloftið, og hélt að hann gæti fengið sér smáhass til að reykja.  Það kostaði hann ústkúfun í fjölskyldunni.  Það er sárt, en það er víst það eina sem hefur áhrif.

Hann var nýbúin að taka lán, sem ég og unnusta hans erum skrifaðar fyrir, til að borga niður skuldir, og lífið virtist blasa við. 

Hann stóð stoltur í kirkjunni þann 16 júní og hélt syni sínum undir skírn.  Það var yndisleg stund.

Því sárara var þegar ljóst varð að hann var fallinn.  Hann hafði komið með soðningu, og eldað mat, bauð okkur öllum í mat.  Þá sagði unnustann mér, að hún vissi að hann væri byrjaður að nota efni aftur.  Hún var voða sár.  Mest reið var hún þó yfir lyginni, sem alltaf fylgir þessu.  Og reiðiköst, undanbrögð og slíkt.  Það er óþolandi.  Ég studdi hana í að loka bara á hann, þangað til hann gerði eitthvað í sínum málum.  Hann var um stund á heimili fyrrverandi konu sinnar, þar var allt út um allt, og öll merki neyslu.   Svo færði hann sig yfir til gamals vinar, sem var hallur undir flöskuna.  Við misstum samband við hann um hríð.

Um tveim mánuðum seinna, fór hann að koma í heimsókn aftur, hann virtist vera edrú, en þreyttur. 

Ég er ekki á neinu núna manna, sagði hann.  Ég talaði við lögregluna, og stuðningsmann minn og þeir, ætla að koma mér inn á Vog, en það tekur tíma. 

Svo fór hann að hjálpa mér í garðinum.  Hann var þreklaus og pirraður, en lét sig hafa það. 

Unnusta hans kemur oft í heimsókn, ég hvatti hana til að koma, því ég vil fylgjast með fjölskyldunni.  Hún er líka stundum einmana, því hún á ekki stóra fjölskyldu hér.  Þetta er prýðisstúlka, og það besta sem hent hefur son minn á hans ævi. 

  

Já eins og ég hef sagt áður, þá hef ég skrifað ýmislegt niður gegnum tíðina.  Það er ef til vill komin tími til að láta sumt af því uppi, ef það gæti aukið skilning á því hvað fjölskyldur fíkla ganga í gegn um. 

Það er samt svo að ég held að það sé varla fjölskylda í landinu sem ekki er á einn eða annan hátt tengd fíkli. 

Málið er bara að það eru allir að berjast inná við, margir vilja fela stöðuna, eða eru hræddir við að segja frá neyslu barnsins eða ættingjans.  Það er oftast út af ótta við viðbrögð lögreglu og yfirvalda.  Því um leið og fólk ánetjast fíkniefnum eru þau um leið orðin glæpamenn eftir hugsunargangi fólks. 

Það er aftur á móti alröng nálgun.  Svo röng að það er eins og að gera reykingafólk að glæpamönnum fyrir að reykja á almannafæri.  Það gerist auðvitað um leið og reykingar verða bannaðar.  Þá verðið þið gott fólk sem reykið gerð umsvifalaust að glæpalýð eftir kokkabókum samtímans.  

Ég var að ræða við lögreglumann í fyrradag.  Hann sagði mér að hann ætlaði ekki að verja kerfið, en málið væri að lögreglunni væri skapaður ákveðin rammi til að fara eftir. 

Já ég veit það sagði ég.  Eg held að það sé einmitt það sem er að í samfélaginu, hver og einn sem þarf að eiga við brotið fólk hefur sinn ramma og enginn fer út fyrir hann.  Þess vegna, sagði ég er svo þarft og mikilvægt að setja á stofn ráðstefnu um fíkniefnavandann á Íslandi. 

Hann tekur yfir ekki færri en fjögur ráðuneyti ef ég gleymi engu. Og allir þessir aðilar koma á einn eða annan hátt að vanda fíkils og afleiðingum neyslu.

Það er Dómsmálaráðuneytið, þar eru tollarar, dómarar, fangelsismálayfirvöld, lögregla. 

Heilbrigðisráðuneytið, þar er landlæknir  sjúkrastofnanir, læknar, geðlæknar sálfræðingar.

Félagsmálaráðuneytið.  Þar eru yfirvöld félagsmála, barnaverndarnefndir, meðferðarfulltrúar, félagslega kerfið.

Fjármálaráðuneytið.  Þeir þurfa að skapa skjaldborg um brotna fólkið og byggja meðferðarheimili sem kemur í stað fangelsis.

En það eru fleiri sem koma að þessu, eins og tryggingafélög, lögfræðingar, prestar, aðstandendur og fíklarnir sjálfir.

Þetta er ótrúlega víðtækt vandamál.  Og ef hver og einn er að sitja bara í sínum ramma og hugsar ekki inn í næsta skref.  Þá erum við áfram í vondum málum. 

Hér þarf að koma á ráðstefnu sem inniheldur alla þessa aðila.  Þar yrði að kryfja málin niður í kjölinn, og gera sér grein fyrir vandanum, og ekki síst hvað er hægt að gera til að snúa þessari þróun við.  

Þetta er orðið risastórt kýli, sem fólki hættir til að líta framhjá og sópa undir teppi, af því að það er ekkert sem knýr yfirvöld á um að gera eitthvað í málinu.  Foreldrar eins og ég sagði brotnir og búnir á taugum og orku.  Fíklar sem vita að þeir eiga engann rétt á neinu, eins og fram er komið við þau í dag af mörgum.

Meðferðarstofnanir sem flestar eru á framfæri kristilegra félaga eða samtaka eru yfirfull og langur tími í bið.  Sem er nokkuð ljóst að fíkill sem finnur hjá sér þörf fyrir að gera eitthvað í sínum málum, getur ekki beðið eftir.  Hann þarf að komast inn um leið og kallið kemur. Annars er hætt við að allt renni út í sandinn. 

 Minn sonur var oft að reyna að komast inn í meðferð.  Það leið alltof langur tími uns hann átti að komast að, og þá var hann sprungin á viljanum.  Auk þess taka stofnanirnar ekki við einstakling sem er í harðri neyslu fyrr en þeir hafa farið í niðurtrapp á Geðdeild landspítalans í 10 daga. 

Minn sonur missti af innlögn á Vog einmitt út af því að eftir að ég loksins hafði komið honum inn á Landspítalann, þá fékk hann bæjarleyfi eftir þrjá daga í stofnuninni, og svo skyldu þau ekkert í af hverju hann kom ekki inn aftur fyrir kl. sex um kvöldið.  Maður sem var búin að vera í harðri neyslu fleiri vikur.   

Það eru ansi margar brotalamir í kerfinu okkar.  Og foreldrar sem eru að berjast grípa ansi oft í tómt.  Auðvitað hefur þetta lagast eitthvað sem betur fer.  En tölur sýna að betur má ef duga skal.

Versta sem gert er, er þegar kerfiskarlar og konur afskrifa fíkla og afgreiða sem úrþvætti. Þá er ég ekki að tala um fólkið sem vinnur með þeim á stofnunum og slíku.  Heldur þeim sem eru ofar í þrepi og gætu lagað hlutina.  Það þarf ekkert að leggja sig fram um að skapa umhverfi til að laga þetta.  Lafir meðan ekki sekkur virðist hugsunin vera.

Ég er að tala um stjórnvöld og frammistöðu ríkisins gagnvart þessum stóra hópi.  Í raun og veru er þetta risastórt heilbrigðismál.  Þar sem ekki bara fíklarnir eru veikir.  Heldur líka brotnir foreldrar, systkini, afar og ömmur.  Veit ekki hversu margir eru komnir á róandi, eða með magasár af áhyggjum af einstaklingum sem hafa fyrir löngu síðan misst allan hemil á neyslu sinni. 

Og það er svo rangt að dæma þau vondar manneskjur, því þær eru það alls ekki í flestum tilvikum.  þau eru veik og geta ekki bjargað sér sjálf.  Þess vegna er óraunhæft að tala um að það þýði ekkert að reyna að bjarga manni sem vill ekki bjarga sér sjálfur.  Fæstir vilja vera í þessu helvíti.  En þau hafa ekki þrek til að standa á móti fíkninni.  Þar þarf að koma til stofnun sem hægt er að setja þau inn í, sem er lokuð og þau komast ekki frá, fyrr en árangur hefur náðst.  Það eru svona stofnanir á flestum norðurlandanna.  Þetta eru dýr vistunarúrræði fyrir einstaklinga. 

En þar til dæmis í Danmörku er fólk sem brýtur af sér dæmt í svona lokaðar meðferðarstofnanir.  Fangelsun er ávísun á áframhaldandi neyslu með tilheyrandi meiri vitneskju um neðanjarðarkerfið.   

Ísafjörður í gær.

 

Öll börnin fengu svona jólagjafir frá Júlla fyrir síðustu jól.  Hann var alltaf að gefa fiskana sína og var alltaf svo glaður með það.

  

Og alltaf var hann fyrstur til að ganga frá, leggja á borð eða skera steikina.  Alltaf boðin og búin þessi elska mín.

 

Æskuvinir.   

 

Smá mömmublogg.

 

Maður þarf nú ýmsar aðferðir til að borða.

  

Hér er verið að fá sér það sem krakkarnir í kúlu kalla afaskyr.

 

Margir sem færa okkur engla í minningu Júlla míns.  Enda var hann örugglega engill.

 

Afaskyr í hávegum haft á þessu heimili.

 

Og þá er auðvitað við hæfi að það sé afi sem hjálpar til.

 

Og hér er smá grettukeppni.

  

Það þarf að skoða hvort tennurnar séu nógu vel burstaðar.

 

Já það er gaman að geifla sig fyrir framan spegilinn.

  

Þið sjáið að okkur er lífsnauðsyn að afa svona gleðigjafa hjá okkur mitt í sorginni.

  

Í morgun að klæða sig fyrir leikskólann.

  

Lítil skotta kát og glöð.

  

Svo er alltaf smákeppni um hver á að fá að slökkva á sjónvarpinu þegar lagt er af stað í leikskólann.  

 

 Ég vona að ykkur fiinnist ekki leiðinlegt að lesa svona pistla eins og hér að ofan.  En mér þykir mikilsvert að þessir hlutir komi fram til þess að vekja til umhugsunar um raunveruleikan í heimi fíkilsins.  Og það hefur ekkert með mannkosti fíklisins að gera.  Þetta eru yndislegar manneskjur flestar, sem hafa festst í neti kóngulóar sem engu sleppir. Og það er barátta lífsins að halda sér edrú það sem eftir er.  Þess vegna er best að byrja aldrei, og aldrei prófa neitt slíkt fyrir áeggjan eða fagurgala heimsins.  Í því felast hættur og jafnvel dauði.  Eigið góðan dag elskurnar mínar og megi allar vættir heimsins gæta ykkar allra.