Bréf til allra alþingismanna í lýðveldinu Íslandi 1998 og bréf til sonar.

Árið 1998 sendi ég alþingismönnum þetta bréf.  Ég geri mér grein fyrir að umgengni við fíkla er ekki auðveld, og það er oft erfitt að hafa þá inn á heimili sínu.  En það gefur samt ekki rétt til að þau séu algjörlega hunsuð og fordæmd. 

Það voru reyndar lítil viðbrögð við þessu bréfi mínu.  Enda bara kerling út í bæ sem var þarna að skrifa eitthvað óþægilegt og um einhverja sem skipta hvort sem er engu máli... eða hvað?

 

Ísafirði 5. janúar 1998.

 

 

Ágæti þingmaður íslenska ríkisins.

 

  

Er það ekki rétt hjá mér að þú sitjir á Alþingi til að gæta hagsmuna allra þegna kjördæmis þíns?

Ég vil benda þér sérstaklega á hóp ungs fólks sem full þörf er á að kannað sé með sérstökum hætti, hvernig hægt sé að koma til hjálpra.  Málið þolið enga bið.

 

 

Þetta eru fíkniefnaneytendur.

Ég er að tala um þá sem svo djúpt eru sokknir að þeir eru komnir í lögbrot.  Ég er ekki að tala um unglinga, heldur ungt fólk alveg upp úr skalanum.

 

Í þjóðfélagi okkar er í dag litið á þetta fólk sem glæpamenn, en ekki sjúklinga – og þeir meðhöndlaðir samkvæmt því í okkar réttarkerfi.

 

Ég álít að það þurfi að fara í saumana á dóms- og réttarkerfi Íslands í dag og færa þar hlutina til nútímalegra horfs.

 

 

Ef við ætlum að stefna að fíkniefnalausu landi árið 2002 þá er þetta eitt af veigameiri þáttum sem þarf að lagfæra.

 

 

Það gengur ekki lengur að þessu fólki sé stungið inn í fangelsi án tillits til hvar og hvernig það er statt í lífinu, það brotið niður og síðan sent út á götu aftur án neinnar raunverulegrar aðstoðar.  Fangelsi á Íslandi eru heldur ekki í stakk búin að taka við þessu fólki, þar sem aðeins mun vera einn sálfræðingur starfandi við stofnunina, engir læknar og félagsfræðingar.  Ekkert fagfólk sem meðhöndlar “sjúklingana”

 

Hér þarf líka að taka tillit til hvort fólkið sé að bæta sig og komið í nýtt líf, áður en það er rifið upp og sett í fangelsi fyrir brot sem það framdi í annarlegu ástandi löngu áður.  Og hver er þá tilgangurinn með innilokuninni?

 

 

Til að sýna fram á fáránleika framkvæmda í málum þessa unga fólks ætla ég að senda hér með einstakt mál sem er mér tengt – Eg vil taka fram að þetta einstaka mál verður að meðhöndla sem trúnaðarmál, því meiningin  rauðvitað að þessi mál verði skoðuð í heild sinni og fundinn mannsæmandi lausn fyrir “sjúklingana” okkar.

 

 

Ung kona tengd mér var komin ansi langt niður í fíkniefnaneyslu hún var búin að komast oft í kast við lögin.  Hún var búin að eignast nokkur börn sem öll eru í vörslu foreldra hennar.  Henni hafði m.a. verið meinað að fara með ungt barn sitt í fangelsi sem varð til að böndin slitnuðu.

 

Þessi stúlka var búin að taka sig á ástfangin, búin að gifta sig og komin með barn.  Maðurinn hennar var líka búinn að vera fíkill lengi, reikandi og festi ekki tilfinningabönd við nokkurn mann.  Þessi tvö voru sem sagt búin að finna hvort annað og farin að feta veginn þrönga og mjóa saman. En yfir hvíldi einn skuggi, stúlkan átti yfir höfði sér 15. mánaða fangelsi.  Hún var kölluð inn í ágúst s.l.

Ég gerði allt sem ég gat til að forða því að hún yrði sett inn ég var hrædd um að þetta áfall yrði framtíð þeirra svo þungt högg, að allt sem áunnist hefði í þeirra lífi væri í hættu.  Ég fékk vottorð frá heimilislækni þeirra, vottorð frá sálfræðingi sem ræddi við þau í nokkrum samtölum og vottorð frá félagsfræðingi.

Ekkert tillit var tekið til umsagnar alls þessa fagfólks.  Og ég segi hefði ekki verið heppilegra í þessu dæmi að breyta dómnum í skilorðsbundið fangelsi og sjá hvort unga fólkið stæði sig ekki til langframa, heldur en að rífa litlu fjölskylduna sundur og senda hana hvert í sína áttina og taka áhættu á að þau færu aftur í sama horfið og litla barnið til annara?  Og ég segi enn og aftur hver er eiginlega tilgangur fangelsisvistunar á Íslandi í dag?

 

Á hinum norðurlöndunum er allstaðar til staðar lokaðar meðferðarstofnanir.  Það er lífsnauðsynlegt að koma slíku á hér, þá er hægt að dæma fólkið í meðferð allt frá þrem mánuðum til árs eða svo.

 

Fangelsismálastofnun virðist starfa eftir mjög þröngt afmörkuðum reglum og ekkert svigrúm virðist gefið til mannúðar á þeim bæ. 

Þessu verður að breyta. 

Ágæti þingmaður!  Ég bið þig að lesa þetta bréf og meðfylgjandi plögg vandlega og vita hvort þér finnst ekki ástæða til að skoða nánar aðstöðu og aðbúnað óhamingjusams fólks sem vegna veikleika og kjánaskaps en ekki glæpaeðlis hefur lent milli steins og sleggu og er hjálparlaust og vonlaust í okkar velferðarríki. Ég þekki nógu marga af þessu óhamingjusama fólki til að geta sagt að oftast er þetta yndælis fólk, en veikgeðja og hefur þess vegna látið glepjast þangað til ekki varð aftur snúið. Við höfum réttindi og skyldur gagnvart þessu fólki, viðhöfum ekki heldur efni á að missa það í dauðann, en þar enda allof oft margir ef ekkert verður að gert, annað hvort úr sjúkdómum eða fyrir eigin hendi.  Það er margt sundurtætt foreldri úti ´þjóðfélaginu sem hefur engin ráð til bjargar.

Opin meðferðarstofnun hefur ekkert að segja, því flestir þessa hóps eru komnir of langt til að vistast þar sem það getur gengið út daginn eftir. Ég segi þetta vegna þess að ég hef upplifað þetta sjálf og vil engum svo illt að ætla honum að ganga í gegnum slíkt helvíti, þar sem alltblandast saman ástin á afkvæminu, sjálfsblekkingin, lygin og vonleysið, reiðin út í eiturlyfjasalana og ekki síst reiðin út í kerfið sem frekar slær á hverja veika tilraun til sjálfsbjargar en að vera til hjálpar reiðubúið.

 

Með virðingu Ásthildur Cesil Þórðardóttir, móðir, tengdamóðir og amma.  

Bréf til sonar desember 2005.

Desember 2005.

 

 

Hæ Júlli minn.

 

 

Ég sendi þér þessar bækur til að lesa. Vonandi líkar þér þær.  En ég finn ekki ljóðabókina sem þú baðst um.  En ég sendi þér samt þessa bók, hún hefur að geyma mörg af ljóðunum í bláu bókinni. Ég ætlaði að kaupa eintak en það er ekki fáanlegt.  Þessi bók er orðin algjört raritet.

 

 

Vona að þú hafir það gott og komist upp úr þessari vitleysu.  Þú virðist vera ákveðin í að standa þig og það er gott.  Það er eina pottþétta ráðið til að þokast upp úr þeirri lægð, að virkilega vilja halda áfram á beinu brautinni.

 

 

Úlf hlakkar mikið til að fara í ferðalagið. Hann er að skrifa jólasveininum og biðja um allskonar dót í skóinn.  Ég veit ekki hver er að plata hvern.  Held að hann sé meira að plata mig.

 

 

Hann er búin að vera órólegur undanfarnar vikur.  Hann er það næmur að hann finnur að foreldrarnir eru óstabílir.  En hann veit að mamma hans er mikil óreglumanneskja, hann stólar meira á þig nú orðið, svo þetta ástand á þér hefur orðið honum erfitt.  Það hefur komið fram í skólanum og ýmsu öðru atferli.  Þess vegna skiptir miklu máli að þú bregðist honum ekki og vinnir að því að ná fullri heilsu á ný.

 

Hann grét um daginn og sagðist hafa svo miklar áhyggjur af því að verða táningur ef hann færi að drekka og veðar fíkill.  Við sögðum honum að það væri alveg undir honum sjálfum komið. Tíu ára guttar eiga ekki að þurfa að burðast með svona hugsanir.  Hann er samt rosalega dugelgur og góður strákur.

 

 

Mér er mikið létt að þú skulir vera kominn í meðferð. Það var erfið biðin vitandi að þú fórst alltaf lengra niður, eftir allt uppbyggingarstarfið sem þú hefur verið í.

 

 

Jæja þá er jólaundirbúningurinn framunda.  Ég lauk við síðasta jólakortið í gær og fer með þau í póstinn í dag.  Það var rosaleg rigning hér í gær var feginin að það gerði ekki svona slæmt veður fyrr en eftir að þú varst farinn suður.

Hnífsdalsvegurinn var lokaður í alla nót vegna aurskriða. Hér eru allir lækir á fullu.  Vonandi fer þessum lægðum að ljúka og komast á stabílla veður.

 

Jæja Júlli miinn, vona að þú hafir það gott og hugsaðu bara um það eitt að komast til heilsu.  Okkur þykir öllum vænt um þig og viljum fá þig heilan heim, þó það taki tímann sinn. Um að gera að ljúka meðferðinni og hýða ef þeir ráðleggja eftirmeðferð.

 

 

Við sendum þér bestu kveðjur mamma Úlfurinn og pabbi.

 

Megi allir góðir vættir vaka með ykkur öllum og vernda.

 

Tómleiki, en áfram heldur lífið.

Ég geri mér ljóst að nú fer í hönd ákveðin tómleiki.  Nú þegar allt er um garð gengið og drengurinn minn kominn á sinn stað.  Í gær var mikið um að vera, fólk að kveðja og fara.  Einn sonur minn að fara til Noregs, elskulegir ættingjar og vinir að fara heim, eftir að hafa lagt á sig að koma Júlla mínum til heiðurs, í leiðinda veðri og ófærð. Einhverjir komust ekki sem eðlilegt var miðað við veðrið.

Ég er eiginlega hálf tóm í hjartanu.  Þó býr það einhver innri gleði vegna þessarar fallegu athafnar og samhuganum sem ég fann svo vel, bæði hjá þeim sem voru að hjálpa til, þeirra sem tóku þátt og þeirra sem hafa sent mér kveðjur bæði hér og annarstaðar.  Ég ætla mér að halda áfram að skoða og sýna fram á hve ranglega við erum að meðhöndla okkar öðruvísi börn.  Og ég ætla mér að sýna fram á það með því að setja hér inn fleiri bréf.  Það er ekki til enskis að ég hef geymt alla þessa pappíra svona langan tíma.  Ég held ef til vill að ég hafi innst inni vitað að til þessa kæmi.  Og drengurinn minn vissi það eflaust líka.

Nú er hann engill og tekur á móti öðrum öðruvísi börnum, eins og Guðrún vinkona mín sagði við mig.  Og þá verð ég að sætta mig við að hafa hann ekki lengur hjá mér. 

Sumir tóku ekki einu sinni eftir því að veðrið var rosalega vont á leiðinni.  En sumir eru bara að eðlisfari bjartsýnir og láta sér ekki allt fyrir brjósti brenna.

Margeir blessaður missti gleraugun sín í óveðrinu og skemmti bílinn.  En hann kom samt. 

Mamma Úlfs kom líka og stóð sig vel.

Sigrún mín og Áróra hér að kveðja.

Tími til að kveðja og halda áfram að lifa og vera til.  Það er lífsins gangur.  En mikið var gaman að hitta svona marga.

Skafti minn farin í atvinnuleit til Noregst, auðvitað óska ég honum góðs gengis, en vona samt að hann komi heim fljótt aftur. 

Og það var ennþá til nóg meðlæti, takk allar bökunarkonur.  Hér hjá mér eru nokkur föt sem hægt er að nálgast.  Ég er ykkur innilega þakklát fyrir umhyggjuna.

Gamlar vinkonur hittast.  Það er notalegt.

Við höfum svo sem alltaf verið góðir vinir, og synir mínir tveir Ingi Þór og Júlli, áttu heilmikið í þessum tveimur þegar þeir voru litlir.

Og nú er pabbi farin heim líka.  Pabbi vinna, mamma í skóla. Það er dálítið erfitt fyrir litlar hnátur að skilja.  En það er samt voða gott að vera hjá ömmu og afa.  Og ég er upp á þær komin í dag, með fjör og glaðværð.

Afi les.

Feimin fyrirsæta.

Og önnur sem nýtur sín.

Og sumir vilja bara fylgjast með.

Aðrir eru bara professional.

Og alltaf jafn hugvitssöm.

Knús er það sem gildir í dag.

Má ég halda á henni.

ég get líka haldið á henni Sólveigu Huldu systur minni.

Lítill rauðhaus sem harðneitaði að fara úr kúlunni og af hestinum. En það er ekkert nýtt.

Ísafjörður er líka dálítið dapur.

Þegar við vorum búnar að skila mömmu á pabba á flugvélina, fórum við og keyptum púsl svona til að dreyfa huganum.  Það er auðveldara fyrir hana en mig.

En svo líður tíminn og við lærum að lifa með reynslunni. 

Eigið góðan dag mín kæru.  Og innilega takk fyrir allar kveðjurnar, heimsóknirnar, alla vinnu sem lögð var í þessa fallegu athöfn og bara allir sem hugsa til okkar og senda góðar hugsanir.  Það hefur verið mér ómetanlegt á þessum erfiðu tímum.