Ég vil að þið vitið....

að hvert kærleiksríkt orð sem hér er skrifað, hvert huggunarorð, hvert hrós bæði til mín og Júlla míns, er skrifað í sálina mína, lesið meðtekið og nýtt til að þreyja daginn.  Líka símtölin og heimsóknirnar.  Ég veit ekki hvar ég væri án þessa. 

Í dag er ég ekki lengur með kjökrið upp í koki, heldur hálf frosin.  Ég horfi á myndirnar af fallega drengnum mínum og það er eins og allt fjarlægist, ég trúi ekki að þetta sé að gerast.  Og þegar Úlfurinn minn grætur sárt og segir; þetta má ekki vera að gerast.  Pabbi Pabbi ekki fara frá mér.  Þetta er óréttlátt.  Þá veit ég ekki hvað ég á að segja við hann.  Reyni bara að faðma hann og knúsa.

En kennarinn hans hún Hlíf hefur verið alveg yndisleg, hún kom hér og færði honum stjörnu.  En hún gerði meira, hún kom bekkjarsystkinum hans til að skrifa til hans falleg kort á miða, hvert barn með sinn miða, og svo komu nokkrir bekkjarfélagarnir í gær og færðu honum fallega öskju með þessum yndislegu skilaboðum frá þeim.  Þeir sátu hér og spjölluðu lengi vel.  Og allt var svo fallegt.

 

Drengirnir komu fyrir hönd alls bekksins.

Þeim gekk mjög vel að spjalla saman.

Málið er að Úlfur litli er nýkomin úr vikudvöl í Heydal í Djúpinu hjá yndislegu fólki, hann kom svo glaður á mánudaginn um hádegið og fær svo þessar hræðilegu fréttir nokkrum tímum seinna.  En hann fær að fara aftur inn í Heydal þegar allt er búið, og hann tilbúin til að finna ró.  Allt góðu og yndislegu fólki að þakka, og ég er svo þakklát.

En mig langar að tala um Júlla minn.  Og ég ætla að ræða hér tvo atburði sem gerðust í hans lífi, sem sennilega mörkuðu hvað stærstu skrefin í lífsmynstri hans.  Ég segi þetta ekki af heift eða illsku, heldur til að fólk geti áttað sig á því hve mikils virði það getur verið að hafa í huga þetta fallega máltæki; aðgát skal höfð í nærveru sálar.  Og einnig setninguna; Það sem þér gjörið yðar minnsta bróður það gjörið þér mér.

Fyrri sagan gerist á tímabili sem Júlli  minn var í neyslu, þó ekkert alvarlega.  Hann hafði þá nýlega verið í fangelsi á Litla Hrauni og sagði vinum sínum að þangað ætlaði hann aldrei aftur.  Hann sagði við vin sinn.  Gættu þín að komast aldrei í þá aðstöðu að vera settur í fangelsi, þangað vil ég aldrei fara aftur.

En þau vinur hans og unnusta voru að rúnta á bíl, þeir í glasi, hún bláedrú.  Þau voru á bíl sem Júlli minn átti gamalla Volvó minnir mig, og var hann lúin og lasinn og enginn kunni almennilega á hann nema Júlli.

Svo stoppar bíllinn og fer ekki í gang, þau reyna að ýta honum en ekkert gengur.  Júlli minn segir þá við vinkonuna, færðu þig aðeins ég skal koma honum í gang.  Hann sest undir stýrið og kemur bílnum í gang.  Hann er svo kominn út úr bílnum aftur, þegar lögreglan birtist.  Þeir vilja taka hann fastan.   Hann segir; ekki gera mér þetta strákar, þið sáuð að ég var bara að koma bílnum í gang.  Ég var ekki að keyra. 

Þeir malda í móinn, hann sárbænir þá, og segir ef þið takið mig núna, þá verð ég settur aftur inn í fangelsi.  Þeir hringja svo upp á stöð og segja að þeir séu með Júlla Tomm, og hvað þeir eigi aðgera; skipunin var klát; komið með hann strax.

Hann er færður upp á stöð, vinirnir fara með, og biðja um að það verði tekin skýrsla og blóðprufa af bílstjórnaum. Nei þess þarf ekkert sögðu lögreglumennirnir, þetta verður allt í lagi.

En nei, fyrir þennan "glæp" var hann settur aftur inn í fangelsi.  Þarna brast eitthvað í drengnum mínum. Hann misst trúna á réttlætið og hann missti trúna á lögregluna.  Og ég segi nú bara, hvað bjó þarna að baki.  Þessa sögu sagði hann mér sjálfur, og nýlega staðfesti vinur hans hana, og sagði mér nákvæmlega eins.  Ég verð köld af angist bara við að rifja þetta upp.  Svo illt og harkalegt og vont að ég á ekki orð. 

Hann var aldrei samur eftir að hann kom heim aftur sagði vinur hans.  Og það veit ég líka allof vel.  Og ég segi, þarna var ekki bara illmennska að verki, heldur líka ólöglegt athæfi lögreglunnar.  Og ég segi er það hægt að brotið sé svona á fólki, þó sumum finnist þeir vera úrkast?  Á lögreglan ekki að vera hafin yfir svona vinnubrögð?  Sonur minn talaði svo aldrei meira um þetta, og hann var búin að fyrirgefa öllum allt, eins og hann gerði alltaf.  En það situr í mér, og það situr í vinum hans.  Og þegar þeir menn sem þarna komu illa fram lesa þetta sem ég vona að þeir geri.  Þá vona ég að þeir læri af því og næst þegar þeir komast í þá aðstöðu að gera góðverk eða illvirki, að þeir muni hvað þeir gerðu, og breyti rétt. 

Ég vil af þessu tilefni taka fram að þetta á ekki við um flesta sem nú eru í lögreglunni hér, sem eru góðir menn og voru vinir Júlla, og hjálpuðu honum á margan hátt, síðar.  Eftir að sá sýslumaður sem þá var hafði flutt og nýr og réttlátur sýslumaður komin til starfa. Sem átti síðar stóran þátt í því að hjálpa Júlla mínum.

Hin sagan er reyndar fallegri.  En hún er þannig.  Að eftir að sonur minn hafði verið í innbrotum og allskonar veseni, þá komum við því þannig fyrir að hann var settur í síbrotagæslu.  Það var gert til að stöðva hringrásina, sem var að hann fór inn, út aftur, braust inn til að ná í fíkniefni og svo endalaust.  En af því að sýslumaðurinn (konan) sem þá var hér var einstaklega skilningsrík og mannleg, þá setti hún inn að ef hann kæmist inn í Krýsuvík, væri honum sleppt.  Ég var þá að reyna að koma honum þangað í meðferð. 

Svo er hringt í mig og mér sagt að þeir geti tekið við honum ef hann komi fyrir kl. 11.00 til þeirra þetta var á þriðjudagsmorgni.  Þeir taka eða tóku þá inn, tvo menn í einu, en þeir urðu að vera mættir á réttum tíma á ákveðin stað.  Ég byrja að reyna að losa drenginn, átti samt dálítið erfitt vegna þess að það var auðvitað ekki 100% öruggt að hann kæmist, vegna þessara skilmála.  En ég ákvað að láta slag standa, að duga eða drepast.  Það gengur svo loksins að fá hann lausan.  Lögreglan ekur honum svo af stað.  En þeir fara með hann upp í Krýsuvík í staðin fyrir skrifstofuna í Hafnarfirði.  Hann kemur því of seint, og búin að missa plássið, mér er sagt að hann sitji bara hjá þeim í Hafnarfirðinum vegalaus og ráðalaus, fangelsismálstofnun taki ekki við honum aftur. 

Lögregumaður hér sem hlut átti að máli, hringdi þá í mig og helti sér svoleiðis yfir mig, að ég hélt að ég myndi deyja, var sennilega hræddur um sjálfan sig.  Ég held eftir á að ég hafi fengið taugaáfall þennan dag.  Og átti í miklum erfiðleikum næstu vikur og mánuði.  Ekki bara vegna þessa reiðilesturs, heldur líka vegna áhyggna af drengnum mínum, nú myndi hann fara á götuna og hverfa. 

En svo hringir í mig sýslufulltrúi frá sýsluskrifstofunni hér, maður sem ég hafði verið í sambandi við, um að láta Júlíus lausan. Ásthildur mín, sagði hann.  Viltu ekki að ég hringi í þá hjá Krýsuvíkursamtökunum og biðji þá um að taka hann Júlíus inn svona aukalega. 

Guð minn góður hvað þetta bjargaði mér, þetta gekk svo eftir og Júlíus fór inn í Krýsuvík á sérplani.  Hann var það í fimm mánuði, og blómstraði.  Mamma sagði hann, þetta er í fyrsta skipti sem ég get verið heilan dag án neyslu.  Þetta hélt ég að ég gæti ekki og mér líður svo vel.  Þarna byrjaði hans endurreisn.

Vinur minn sagði mér um daginn þegar hann kom til mín að Júlli hefði sagt: ég sat við gluggan í Krýsuvík og horfði út, og allt í einu fann ég svo mikinn frið í sálinni, ég vissi að ég var laus undan fíkninni.  Og mér leið svo vel. 

Þessi sýslufulltrúi gaf okkur öllum nokkur góð ár með syni mínum, vegna þessa kærleiksverks fæddist yndislegur drengur, og stórkostleg listaverk voru gerð. 

Ég segi ykkur þetta til að þið sjáið svart á hvítu, að allt sem þú gerir bróður þínum kemur til baka tífallt.  Ef þú vilt nota aðstöðu þína til að sparka í liggjandi mann, þá áttu sjálfur tíu spörk skilið.  En það er ekki bara það, spörk gróa, en ör í sálinni með vitneskju um að þú hafir eyðilagt góða sál, grær aldrei.  Í innsta kjarna hvers manns er réttlætið fólgið.  Og sálin meðtekur og veit, þó sá hinn sami vilji ekki horfast í augu við sjálfan sig og gjörðir sínar.

Sá sem gefur og vinnur kærleiksverk, fær það þúsundfalt borgað í góðri líðan yfir góðu verki.  

Sem betur fer varð Júlli minn aldrei hatrinu að bráð.  Hann notaði sína eigin niðurlægingu til að hjálpa öðrum.  Hann notaði líf sitt sem aðvörun til unga fólksins sem hann sá að var að fara ranga braut.  Hann var stórbrotinn persónuleiki og mitt í allri niðurlægingunni var hann samt stór manneskja.

Ég get sagt ykkur að mér leið ekki verst þegar hann var í þessu ástandi, þegar hann braust inn og stal til að ná í fíkniefni, eða jafnvel braust inn til fólks sem mér þykir vænt um, og þurfti að takast á við skömm og annað.  Verst leið mér þegar hann hafði náð að koma einhverju fallegu inn í líf sitt, ég sá hamingjuna og birtuna í augum hans slokkna vegna svona atburða eins og ég lýsti hér fyrst.  Sá vonina deyja um að hann gæti orðið hamingjusamur vegna fólks sem taldi sig vera honum æðra og hafa tök á að upphefja sjálft sig á því að niðurlægja hann. 

Það er þess vegna sem ég segi í kvæðinu mínu.  Ég get ekki varið þig fyrir áföllunum, ekki hlíft þér við miskunnarleysi mannanna. 

Á þessum árum var oft erfitt.  Erfitt að takast á við þá leið sem Júlli ákvað að fara.  En ég hef alltaf elskað hann og trúað á það góða í honum.  Erfiðast var þrátt fyrir allt að fálma út í tómið, þar sem enga hjálp var að fá.  Enginn úrræði, enginn mannréttindi handa fólki eins og honum.  Ég vona að við höfum komist lengra í dag, en samt alltof stutt.  Hér á að rísa meðferðarheimili fyrir fíkla.  Það gengur ekki að fangelsin séu yfirfull af fólki sem er í raun og veru fangar fíknarinnar.  Ekki glæpamenn heldur sjúkt fólk sem þarfnast og þráir betra líf. 

Ég heyri oft sagt að það sé ekki hægt að bjarga þeim sem ekki vilja bjarga sér sjálfir.  Ég ætla að lýsa því yfir hér og nú að þetta er alrangt.  Þetta er mýta sem á að friðþægja þá sem ekkert hafa fram að færa fyrir fólk eins og Júlla minn.

Það er hægt að bjarga fólki með því að hafa lokaða meðferðarstofnun, þar sem fagfólk er til staðar, læknar, geðlæknar og sálfræðingar, ráðgjafar og meðferðarfulltrúar.  Það vill enginn vera í þessum sporum, en þau eru ekki sjálfráð gerða sinna.  Og þegar ekkert er sem stoppar þau af að fara út af meðferðarstofnun, þá er það bara þannig.  Fíknin yfirvinnur allt.  Þetta ætti reykingafólk að vita.  Þeir hætta ekki að reykja þó þeim sé bannað að reykja innandyra.  Þeir fara bara út.  Sama gerir fíkillinn, munurinn er sá að reykingamaðurinn er með ráði og rænu, hinn er veikur. 

Fermingardrengurinn minn.

Lítill drengur ljós og fagur.

Ég skrifaði oft um málefni fíkla hér fyrir 30 árum eða svo.  Opnaði umræðu sem legið hafði í þagnargildi, því fólk vill ekki opna sig um að börnin þeirra séu í svona.  En það voru margir sem hringdu í mig og þökkuðu mér fyrir.  Ég fann að ég var að opna á málefni sem voru ekki í góðu lagi, og ekkert var verið að vinna í.  Það var enginn þrýstihópur frá foreldrum fíkla, sem flest voru eins og ég, uppgefin og vonlaus, örþreytt af angist, bæði yfir hvað yrði næst, og hvort presturinn og lögreglan kæmu og bönkuðu uppá.  Það er líka þannig að það er erfitt að hringja í yfirvöld og segja barnið mitt er í neyslu.  Því hver vill verða valdur að því að barnið manns sé meðhöndlað eins og ég hef upplifað með minn son.  Það má eitthvað breytast til að slíkt gerist. 

Og ég tek fram að ég er ekki að alhæfa langflestir eru góðir og gegnir menn.  Það er allstaðar innan um fólk sem gengst upp í því að upphefja sjálft sig á kostnað annara.  Málið er bara að það er óþolandi að slíkt fólk sé í þeirri stöðu að geta í krafti embættis leyft sér slíkt.  Það á ekki að fá að líðast. 

Þá hef ég romsað út úr mér reiðinni.  Það bara rifjast svo margt upp þegar ég fer að hugsa um lífshlaup drengsins míns.  Og ef eitthvað af hans mistökum getur orðið til þess að bjarga öðrum, þá er það einmitt það sem hann hefur alltaf verið að gera.  Það er alveg í anda þess sem hann hefði viljað.

Eigið góðan dag.  Og innilega takk fyrir allan hlýhug, kærleik og væntumþykju sem ég hef fundið hér á þessum síðum undanfarið.  Og ekki bara ég, því fjölskyldan mín sem er í sárum les líka það sem þið skrifið og einnig vinir hans, sem sumir hverjir eru alveg jafn hrærðir og sorgmæddir og við. 

Innilega takk.