Bara hitt og þetta í máli og myndum.

Ég hef verið rosalega upptekin undanfarna daga.  Bæði af afmæli pabba, og svo fjölskyldunni almennt og bara að vera til, sem einstaklingur i samfélagi manna.  Það tekur allt sinn tíma.  En það gleðilega er, að hingað hafa komið manneskjur í heimsókn, bloggvinir og málverjavinir, sem ég þekki sem netvini, en hef fengið að kynnast þeim í raunheimum.  Og ég get svo svarið það, að hversu yndislegt þetta fólk er á netinu, þá er það ennþá flottara í raunveruleikanum.  Þess vegna var svo gaman að fá að hitta það og kynnast.

en fyrst aðeins að fjölskyldunni minni, hér er Bára mín og Hanna Sólin á góðri stund.

Knúsírófur.

Hér er svo Kay, hann er rosalega góður við stelpurnar, og passar þær fyrir Báru.

Litla skottið mitt.  Þær verða báða hjá mér í vetur.  Það var mitt boð til móður þeirra, mín lausn á að aðstoða hana við lærdómin.   Ég elska þessar litlu stelpur, og ég elska barnið mitt hana Báru.  Og þess vegna vil ég gera það sem hægt er til að hjálpa henni gegnum námið.  Það er bara þannig.

Afi og Hanna Sólin, þau eru að fara aftur heim á Hellu.

Knúsa stóra bróður, eins og hún kallar Úlfinn.

Alltaf er nú erfiðast að segja bless.  Þannig er það nú.  Í hvert sinn sem þú kveður deyr eitthvað. 

Hér er eitt dæmi um eitthvað svoleiðis.  Þetta er betrekk frá minni barnæsku.  Systir mín keypti hús föður míns, á efri hæðinni var æskuheimili mitt, en ég bjó hjá ömmu og afa.  Það er búið að taka alla íbúð æsku minnar í burtu, alla veggi og allt, nema skápinn sem var í svefnherberginu sem við sváfum í öll þrjú.  Einhverra hluta vegna, stendur skápurinn ennþá þar, og betrekkið eins og ég man frá því að ég man eftir mér. Í þessum skáp voru allskyns spennandi hlutir, sem mér þótti gaman að skoða.  Þegar ég var lítill var hann risastór.  Núna með alla innveggi horfna, þá er hann svo pínulítill.  En betrekkið er þarna ennþá. 

ein gleðin enn, elskulega Huld mín frá Akureyri kom við hjá mér, og við áttum yndislega stund saman.  Þau eru flott hjónin, og hundarnir fengu aðeins að fá sér sprett.  Ég hefði viljað hafa þau hér  yfir nóttina, en þau voru búin að ákveða að fara út í Bolungarvík.  Og Huld er algjörlega frábær, meira að segja ennþá frábærari en ég hafði gert mér í hugarlund, og var þó stórt áætlað.   Takk Huld mín.

Önnur yndisleg kona kom í heimsókn til mín Anna Svartfugl.  Við áttum gott spjall saman, og hún er alveg frábær. 

Hún sagði líka svo margt sem skiptir máli.  Meðal annars spurði hún mig; hvað er fjölmenning?

Mér var svarafátt.  Mitt í allri umræðu um útlendinga, og fólk sem kemur hingað til að setjast að.  Hún sagði, ég er íslendingur og er stolt af því, en ég ef af serbneskum ættum og íslenskum.  Sonur minn er líka íslendingur, en hann er með tyrkneskt blóð í æðum líka Hollenskt, serbneskt og íslenskt.  Hún segir það er ekkert til sem heitir fjölmenning.  Heldur er það þannig, að það fólk sem hingað kemur til að setjast hér að, og kemur með sína siði og venjur, eru íslendingar, þar með eru þessir siðir og venjur íslenskir.  Þannig breytist umhverfið.   Þannig þurfum við að taka afstöðu til þeirra sem hingað koma.  Þeir eru íslenskir, og þeirra siðir og venjur verða þar með íslensk.  Okkar hefðir verða umfangsmeiri. Við verðum að taka við fólkinu af hjartans einlægni, og taka þeim eins og þeir eru.  Það fólk sem hingað kemur þarf auðvitað að vilja aðlaga sig að íslensku þjóðfélagi, en á sama tíma, þurfum við að viðurkenna að þeirra arfleifð verður ósjálfrátt íslensk.  Þegar fólk tala um fjölmenningarsamfélag, segir Anna, þá eru menn að skipta fólki upp í mismunandi þjóðfélög.  Þeir sem hinga vilja koma og setjast að, eru einfaldlega íslendingar, og þeirra menning þar með íslensk.  Mér finnst Anna hafa mikið til síns máls. 

Þeir féllu saman eins og flís við rass þessir tveir, Úlfur og Tómas. 

Knúsírófurna hennar ömmu, Júlíana Lind og Óðinn Freyr sváfu hjá ömmu í nótt. 

Og reyndar Alejandra ömmustelpa líka.

Þau voru öll á leið í heita pottinn.

Það var gaman hjá þeim.

Himnagalleríið er reyndar opið oftast hér í góða veðrinu, sem ekki má tala um á Ísafirði.

Og ég komst að því í morgun þegar ég loksins fór í að höggva eina risahvönnina, að hún er ekki bara skaðræði við mannfólkið, heldur eru þessir svörtu blettir dauðar flugur sem hún hefur tælt til sín og drepið.  Það var fjöldinn allur af geitungum og slíkum flugum dauð föst í ógnvaldinum.  

Systir mín sem býr í Danmörku sagði mér líka að Bjarnarklóin væri þvílíkur skaðvaldur í Danmörku að það væri markvisst verið að útrýma henni þar.  Og það væri hreinlega bannað að hafa hana á opinberum stöðum.  Fólk væri hvatt til að útrýma henni í görðum sínum.  Og sveitarfélög færu til fólks og útrýmdu henni, þar sem hún væri.  Því hún væri algjör skaðvaldur þar sem hún væri.  Þetta er líka að gerast hér, því miður.  ALgjör risaeðla... eða þannig.

ég bauð systursonum mínum í mat í kvöld, og við áttum yndislega stund saman.  Elli bauð þeim síðan með sér á Kajak.  Pollurinn er sléttur og veðrið er yndislegt.  Og ég hef þar með tíma til að spjalla við ykkur elsku bloggvinir mínir.