Smá hugvekja.

eftir að ég hlustaði á byrjun á viðtali við Séra Gunnar í Krossinum, en þar sem ég var að fara inn í gönginn, þá slitnaði samtalið.  Ég varð samt rosalega hugsi yfir því sem ég hafði heyrt eftir að ég fór inn í gönginn, þar sem ég var ein með sjálfri mér, tröllunum, álfunum og dvergunum, sem eru svona að ná sér eftir innrás mannanna í þeirra hýbýli.  Og þá varð þessi hugvekja til.  Hún er raunar ekki illa meint, en svona umhugsun um það hve veruleika fyrrt sumt fólk getur verið, í sinni sjálfsánægju og fullvissu að þau hafi höndlað hinn eina og sanna sannleika. 

Gamli presturinn.

 

Gamli presturinn sat í uppáhalds stólnum sínum.  Hann hallaði sér aftur, með köflótt teppi yfir beinaberum hnjánum.  Hann var með lukt augu, og grannar hendurnar lágu ofan á opinni biblíu sem lá í keltu hans, ofan á teppinu. Mjúkt húmið lagðist yfir stofuna hægt og hægt. 

Æ hvað ég á gott, hugsaði hann.  Ég get glaður kvatt þetta líf.  Ég hef verið prestur í rúmlega sextíu ár, og alla tíð haft orð biblíunnar að leiðarljósi.  Aldrei hefur borið skugga á trúarlíf mitt, og aldrei hafa freistingarnar hlaupið með mig í gönur.  Ég hef verið góður og gegn maður.  Með öll prinsipp á hreinu.  Ég hef verið samviskuksamur, umburðarlyndur, auðmjúkur þjónn drottins og góður við alla, sem til mín hafa leitað.  Sælir eru þeir sem eiga slíka trú.  Það lék ánægjubros um varir hans. 

Hann hlaut að hafa dottað, því hann heyrði einhvern kalla til sín.

 

Gamli maður, kom þú með mér, sagði röddinn.

Hver ert þú ? spurði hann undrandi.  Hafði ekki ennþá vaknað almennilega.

Ég er einn af þeim ungu mönnum sem þú afhommaðir hér um árið, sagði ungur maður glaðlega.

Afhommaði ? sagði gamli maðurinn, en þú varst svo ungur, af hverju ert þú þá hér ?

Jú sagði ungi maðurinn, þegar sjálfið er tekið frá manni, þá er lítið eftir til að lifa fyrir.  Ég trúði því að þú segðir mér satt, og biblían væri rétt.  Svo ég gerði eins og þú sagðir mér.

Já það var alveg rétt af þér góði minn, sagði presturinn.  Þú hefur örugglega orðið miklu hamingjumari á eftir.

Ekki get ég sagt það, sagði ungi maðurinn blíðlega. Svo eftir nokkrar vikur gat ég ekki horfst í augu við sjálfan mig lengur, og endaði líf mitt. 

 

Gamli presturinn þagði nokkra stund.  Svo sagði hann, ég held að ég vilji fá einhvern annan til að sækja mig, en þig.  Ég er heiðvirður maður, sem hef helgað líf mitt öðrum, og á skilið að vera sóttur af einhverjum sem er æðri en þú.

 

 Hafðu það eins og þú vilt gamli minn, sagði ungi maðurinn.

 

Ekki nema það þó, að ætla að senda homma að sækja mig, hugsaði presturinn.  Ég sem hef alla tíð haft guðsorð að leiðarljósi.

 

Sæll, sagði kvenrödd rétt hjá honum.

 

Hann leit upp, og sá brosandi unga stúlku.  Honum fannst hann eitthvað kannast við svipinn á henni. 

Ég kem þér ekki fyrir mig, sagði hann.

 

Nei það veit ég, okkar samfundum bar við fyrir löngu.

 

Nú ? sagði hann spyrjandi.

 

Já sagði stúlkan, ég leitaði ráða hjá þér sem sálusorgara, með að nota smokkinn, og þú bannaðir mér það alfarið.  Sagðir að ef ég vildi stunda kynlíf, sem ég ætti auðvitað alls ekki að gera, nema giftast, þá væri það bannað í biblíunni að stemma stigu við því lífi sem Guð vildi senda í heiminn. 

Já það er alveg rétt, sagði presturinn.  Það er synd að treysta ekki almættinu fyrir slíku.

 

Jæja, sagði stúlkan, það varð til þess að ég varð eyðninni að bráð.  Það tók reyndar fljótt af hjá mér, því ég var viðkvæm fyrir.

 

Þetta hefur nú ekki verið neitt annað en þú áttir skilið, fyrir lauslætið, sagði presturinn argur. Farðu og segðu almættinu að ég vilji fá einhvern annan til að sækja mig.

 

Þú hefur ekki breyst neitt, sagði stúlkan og fór.

 

Halló gamli maður, fyrir framan hann stóð drengur á að giska 7 ára. Ég á að sækja þig.

 

Ég hef sagt að ég vil að einhver sæki mig sem skiptir máli.  Sagði presturinn, ég hef þjónað embætti mínu vel, og á rétt á virðulegri heimkomu.

 

Hér eru allir jafnir sagði drengurinn.

 

Þú segir mér það, sagði sá gamli.  En ég er viss um að þeir sem hafa hagað sínu lífi réttlátlega og eftir boði orðsins, ganga fyrir.  Og hver ert þú svosem.

 

Þú þekkir mig ekki, sagði drengurinn, en ég átti föður sem var drykkjumaður og ofbeldisfullur.  Móðir mín vildi fá skilnað.  En þú komst í veg fyrir það. Sagðir að það sem Guð hefði tengt saman, mætti ekki sundur skilja.  Það endaði því með að faðir minn, drap bæði mig og móður mína í bræðiskasti. 

Ég gerði rétt, þrumaði presturinn.  Það sem Hann hnýtir saman, má enginn mannlegur máttur slíta sundur.  Það er synd. 

 

Það heyrðist hlátur bak við stólinn.  Presturinn leit í kring um sig, og uppgötvaði þá, að hann var ekki í herberginu sínu.  Hann sat þó enn í stólnum, en það var ekkert í kring um hann.

 

Hver er að hlæja sagði hann dálítið smeykur.

 

Það skiptir ekki máli, sagði einhver úti í tóminu.  En þú hefur nú hrakið burtu þá sem áttu að sækja þig og færa til ljóssins, með þeim sama hroka sem þú varst haldinn í lifenda lífi.

 

Vitleysa, sagði presturinn reiður.  Ég hef alltaf lifað eftir Guðsorði, og því sem í biblíunni stendur.  Það er hinn eini og sanni sannleikur.

 

Já já, það er það sem þið haldið sumir hverjir.  Nú færð þú eitt tækifæri enn til að komast á þann stað sem þú telur þig tilheyra.

 

Hvurslags vitleysa er þetta eiginlega ? þrumaði presturinn, hvar eru englarnir sem sækja þá sem lifa sínu lífið samkvæmt lögmáli Drottins ?

 

Litli drengurinn hér áðan sagði þér að hér væru allir jafnir, ekki satt, sagði röddinn þurrlega.  En fylgdu mér, ég skal sýna þér tvær leiðir til að fara. 

 

Þeir fóru eftir löngum gangi, og í enda hans voru tvær risastórar hurðir. 

Sá sem fyrir honum fór, opnaði aðra hurðina, þaðan barst út svo mikið ljós að presturinn fékk ofbirtu í augun.  Lokaðu þess strax, sagði hann ætlarðu að blinda mig ?

 

Nei sagði hinn, hér er svo hin hurðin.  Hann opnaði hana, og fyrir innan blasti við helgimynd af Jesúbarninu í fangi móður sinnar Maríu og Jósef stóð bak viðhana og lagði hönd á öxl hennar.

 

Loksins hrópaði presturinn, hér er staðurinn þar sem ég á heima.  Hingað vil ég komast. 

Gjörðu svo vel, vesæli maður, sagði röddinn.  Þetta er alveg dæmigert fyrir þá sem eiga blinda trú.  Þú hafnaðir öllum þeim sem vildu leiða þig rétta veginn, samt sem áður var það fólk sem þú hafðir gert illt með trúarofstæki þínu.  Gefið þeim falskar vonir og afvegaleitt þá í nafni Guðs.

Síðan, þegar þú færð tækfæri til að stíga beint inn í ljós kærleikans, þá færðu ofbirtu í augun og villt ekki sjá þar sem þar er að finna. 

Loks fellurðu fyrir tálmynd af því sem þú vilt sjá, og heldur að sé rétt. 

Gamli maðurinn staulaðist inn eftir ganginum, og sá að þetta var satt.  Þessi helgimynd var bara það.  Líkneski.  Bak við þau var bara að sjá myrkur.  Ekkert hljóð. Ekkert. 

Hann fann að hann hafði týnt sjálfum sér, vegna þess að hann hlustaði ekki á sína eigin rödd, heldur trúði því sem hann las. Og hann hafði framkvæmt í blindri trú á að hann væri að gera rétt, þó oftast hefði hann átt að sjá, að sú leið var ekki leið umburðarlyndisins, eða réttlætisins.

Það er þá svona sem komið er fyrir mér, hugsaði hann.  Ég hef bara horft á eina hlið á sannleikanum, en lokað allt annað úti. 

Ég gleymdi því að sagt var; leitið og þér munuð finna, knýjið á og fyrir yður mun upplokið verða. 

 

Skyndilega fann hann að tárin fóru að leka niður hrukkóttar kinnar hans.  Ekki braust úr hálsi hans, og hjartað var að springa.

Þá var skyndilega kveikt ljósið í stofunni.  Húshjálpin kom inn, rjóð í kinnum, með rjúkandi heita súpu. 

Kristinn minn, hvað er að sjá.  Situr þú hér í myrkrinu og brynnir músum ?  Hefur eitthvað komið fyrir, þú sem alltaf hefur verið svo sjálfsöruggur. 

Æ já, sagði hann.  Ég hef orðið fyrir slíkri reynslu í kvöld, að ég held að ég þurfi að endurskoða allt mitt líf frá byrjun.  Geturðu rétt mér dagbækurnar mínar og gleraugun. Ég hef sem betur fer fengið dálítinn frest til að endurskoða líf mitt, og biðjast fyrirgefningar.  Fyrir það er ég óendanlega þakklátur.