Veraldarvinir og innrás risahvannarinnar.

Já það rigndi dálítið á veraldarvinina okkar í morgun, þegar þeir mættu galvaskir til að reita illgresi

enda eru þetta mest suðræn blóm, frá Koreu, Tékklandi, Króatíu, Þýskalandi, Frakklandi, og víðar að.

Ungamamman þeirra á Flateyri var náttúrulega eins og aðrar ungamömmur, allt umvefjandi á, og passar upp á þau, rótar öllu út úr skápum og geymslum, til að klæða þau almennilega.  Þau eiga sko góða mömmu þar, krakkarnir.

Það var stungið utan með trjám og reitt frá.  Ég lá sjálf á hnjánum í allan gær og fyrir hádegi í dag, að "finna" og "leita" að plöntum sem sláttumenn sumarsins hafa slegið niður.  Ég hugsaði ekki fallegar hugsanir get ég sagt ykkur.  Plöntur fyrri tugþúsundir króna bara slegnar niður eins og ekkert væri.  HVernig er þetta hægt.  En ég fann þær flestar, þó sumar séu ansi dauðalegar eftir tvö eða þrjú skipti sem þær hafa verið slegnar niður með grasinu.  HMPFRRR!

Svona var veðrið í hádeginu, það var hætt að rigna, og logn.  Það fór að vísu aðeins að blása seinnipartinn, en svo kom sólarglæta.

Já það er örugglega öðruvísi að koma svona á fjarlægar slóðir og vinna, eiga góðar stundir með fólki og borða öðruvísi mat.  Þetta veraldarvinadæmi er stórskemmtilegt og gott til að þjóðir kynnist á náinn jákvæðan hátt.

Og auðvitað eru þau misdugleg, eins og gengur.  Þessi stúlka er frá Tékk reblublic, sagði hún, eða Tékki.  Stolt af því auðvitað.

Blómarósir í beði.

Undir kvöld var farið að rifa í seglin á himnagalleríinu, svo vonandi verður bara sól á morgun.

Það hringdi í mig blaðakona af fréttablaðinu í dag, til að spyrja mig um risahvönn.  Hún var með pistil um lítinn dreng sem hafði lent í þessu skrýmsli.  Jamm skrýmsli.  Fyrir nokkrum árum, þá var þessi risavaxna planta til skrauts tignarleg og falleg, en hún er stórhættuleg.  Vökvin í leggjum hennar getur brennt mann illilega ef maður gætir sín ekki.  Hingað til hefur hún verið fágæt, og bara til einstaka planta.  En nú þegar hlýnað hefur í veðri, þá er hún farin að sjá sér út um allt.  Þetta kallar á aðgerðir.  Það þarf hreinlega að útrýma henni.  Og ég þarf að byrja hjá sjálfri ´mér.

Ég hef lítið getað sinnt garðinum mínum í sumar, var eitthvað að eitra fyrir henni í fyrra, og hélt að ég hefði eytt henni, en heldur betur ekki.  Hún er komin um allan garðinnn, og hún er upp í fjóra metra á hæð.  Sannarlega skrýmsli, sem varast ber.  Sjá hér;

http://www.visir.is/article/20080719/FRETTIR01/621077273 En Karen var sú sem hafði samband við mig í dag.  Þetta er eitthvað sem við viljum ekki að börnin okkar lendi í, saklausir kjánar sem þekkja ekki óvininn. Því hér eru fáir slíkir í flóruheiminum. 

Hún er líka kölluð Tromsöpálmi, hefur ekki sáð sér út hingað til, en er heldur betur að taka við sér eftir að veður hlýnaði.  Hún er hinn hættulegasta planta sem brennir húðina.  Og lítið varið í að hafa hana í garðinum, fyrst hún hefur tekið upp á þessum fjanda.  Það er að vísu eitt atriði sem ég er ekki viss um.  Hvort ein planta geti frjóvgað sig, eða hvort þarf tvær til, ég er með tvö afbrigði af henni í mínum, og það er ef til vill þess vegna sem hún sáir sér svona.  Það væri gott að fá svar við þessu.

En hafið það gott elskurnar mínar.  Að lokum ein skemmtileg mynd af bloggvini mínum Jóni Steinari í  skrýtna steininum á Gilsbrekku.  Á eftir að fara og skoða hann sjálf, og líka álfasteininn. 

Flottur ekki satt, og flottir krakkar.