Tíminn er afstæður, bara spurning um hvernig maður eyðir honum. Það er ekki hægt að spara hann.

Þakka ykku öllum innlitið og kveðjurnar.  Ég hef ekki komist eitt eða neitt, undanfarna daga, því litla skottið mitt hún Ásthildur hefur verið svo lasinn.  Ég fór með hana til læknis í gær, og það kom í ljós að hún hefur fengið strectocokkasýkingu, eða hvernig sem það er nú annars skrifað.  Við erum búnar að vera eins og samlokur núna í þrjá daga.  Ég má helst ekki fara frá henni, og hún finnur á sér ef ég ætla að læðast fram úr eftir að hún er sofnuð.  Enda eftir þessar andvökunætur, hef ég reyndar ekki orku í að læðast eitt eða neitt

Það er því lítið um myndir og svoleiðis.  En samt smá, svona þegar maður hefur haft smátækifæri.

Þessi var tekinn fyrir fáeinum dögum, síðasti alvöru sólardagurinn í bili, svo fór að rigna, en það kom sólarglæta í dag.  Það spáir svo bongóblíðu seinnipart vikunnar.

Við Hanna Sól fórum í leikskólann í morgun, bara við tvær, því Ásthildur komst ekki.

Hér stendur hún fyrir utan dyrnar á stofunni sinni.  Hún er í lambahópnum, segir hún.

Sæt og fín, eins og venjulega.

Þessi elska aftur á móti hefur verið sárlasinn og ég hef orðið að sitja með hana meiri partinn úr deginum.  Sem betur fer hefur Jorgu stundum tekist að létta mér lífið, og svo afi.  En maður er hræðilega bundinn með svona lítið lasið krýli.

Hún hefur ekkert gerað borðað nú í þrjá daga, bara drukkið vatn, og djús.  En hana langar í mat.  Enda matkona mikil, þessi elska.  Og svo verður hún svo pirruð, þegar henni líður svona illa, en hvað ég skil hana vel.

Þetta er óttalega leiðinlegt og vont, að fá svona síkingu í munn og háls.  Sem betur fer er hún með rétt meðöl, en henni finnst vont að taka þau inn.  Og svo fær hún stíla, til að hvílast. Við höfum vakað saman, mestmegnis síðustu þrjár nætur.

Ég held samt að við séum komnar yfir það versta, nú fara meðölin að virka.

Þessar tvær myndir tók Hanna Sól, hún þarf dálítla athygli, svona þegar litla systir þarf svo mikla umönnun, þá verður maður líka lítill, maður er bara fjögra ára, eða ein meter, eins og hún sagði hér áður en hún átti fjögura ára afmælið.

Þessa tók hún af ömmu og Ásthildi, báðar frekar klesstar í framan, amma með varaþurrk og Ásthildur með þessa streptococcasýkingu.

Og hér er afi, ég átti smávegis við myndina, gerði hann bleikann hehehehe....

Við kveðjum svo í kúlunni, ég stalst bara niður til að kasta á ykkur kveðju, og sú stutta vaknaði auðvitað í millitíðinni.  En ég segi bara Góða nótt elskurnar.