Ungverjaland - Szeget.

Szeget er borg á landamærlum Serbiu og Rúmeníu.  Þar búa um 300.000 þúsund manns eða jafn margir og á Íslandi.  Þetta er falleg borg, og stundum nefnd Litla París, vegna þess að fyrir 100 árum lagðist borgin í rúst, þegar Tizsafljótið flæddi yfir bakka sína og það fóru meira en þriðjungur allra húsanna.  Þá komu nágrannaríki til hjálpar, og aðstoðuðu við uppbygginguna.  Þykir borgin því margt minna á um París.  Göturnar sumar hverjar bera þess líka merki, því þar er hægt að finna Parísargötu, Vínargötu og svo framvegis.  Tizsa skiptir borginni í tvennt, en á hinum bakkanum, sem stendur hærra, eru nýrri byggingar og flottari hús, meira um einbýlishús og slíkt.

Mörg falleg hús, en ég er hér að dáðst að blóðbeykinu sem setur fallegan rauðan svip á götuna.

Í Ungverjalandi má drekka vatnið úr krönunum, það er samt ekki mjög gott á bragðið.  Hér í hjarta bæjarins er þessi brunnur, sem er greinilega ennþá í notkun, svo ekki er nú rennandi vatn allstaðar eða hvað ?

Karlarnir áttu að halda tónleika síðar um daginn, en þurftu að mæta á æfingu fyrst.  Þeir komu með fötin með sér, eða klæddir þeim, því það yrði ekki farið heim á hótel fyrr en eftir tónleikana.

Við kerlurnar aftur á móti gengum niður í miðbæinn til að skoða okkur um.  Að vísu höfðu þeir í stóru rútunni sem hafði komið um það bil tveimur tímum á undan okkar farið á bæjarrölt, því þeir komust ekki inn í sín herbergi frekar en við, fyrr en við komum.

Þessi fallegi gosbrunnur spilar eftir músik.  Hann er flottur.

Kvensur á bæjarrölti.

Við settumst svo niður á veitingastað og sumar fengu sér kaffi aðrar ís, ein fekk sér rauðvínsglas, ég nefni enginn nöfn, en fyrsti stafurinn er Ásthildur.

Jamm þetta var ósköp notalegt.

Þessi mynd er svo tekin af svölum herbergisins míns.

Eftir að hafa haft okkur svolítið til, héldum við á tónleikana að hlýða á okkar elskulegu eiginmenn. Hljómburðurinn var ekki nógu góður í húsinu, svo þeir rúlluðu öllum teppum í burtu til að bæta úr því, og þetta hljómaði bara vel.  Þó varð það svo að eftir hlé, þá fór ég að heyra svona aukaslög, sem ég hafði ekki orðið vör við áður, en áttaði mig svo á því, að hér var um þrumur og eldingar að ræða.

Það er svo gaman að horfa á gestina, þegar þeir byrjuðu að syngja Ungversku lögin, sérstaklega lagið sem þeir syngja á Ungversku.  Hér eru þeir að syngja um lata sígaunan.   Eitt lagið var eftir mann sem býr í Szeget, og var hann á tónleikunum.  Hann var svo kallaður upp á eftir og fékk gjafir, og var vel fagnað.  Tek líka fram að lagið hans Muguson Gamli vinur sló líka alltaf í gegn, enda gríðarlega flott lag.

Morgunin eftir fóru nokkrir að versla í stóru molli sem þarna var nálægt, Cora, en hinir fóru í göngutúr um söguslóðir í bænum.

eins og áður sagði eru hér margar fagrar byggingar og mikið skreyttar.

Dómkirkjan þeirra til dæmis.

Gamalt borgarvirki.

Sæt saman

Þetta eru ekki svona íslenskir kumbaldar, kassar með götum á, hér kunna menn að skreyta.

Já hér er þessi glæsilega dómkirkja í hjarta bæjarins eins og vera ber.

Hinu meginn við hana er svo stærska útileikhús í Evrópu.

Eða á maður að segja tvö leikhús hvort andspænis öðru, önnur með sömu gömlu söguna, hitt nýrra í  tímanum eða svona fram og til baka í tíðinni.

Svona hlutum taka steinhleðslumenn eftir.  Enda gífurlega flott og vel gert.

Hér er safn.  Mig minnir náttúruminjasafn.  En það er svolítið farið að fenna í förin hjá mér, því það hefur liðið of langur tími.

Hér rennur Tiszkafljótið rólega í áttina til sjávar.  Þarna hinu meginn á bakkanum er sólbaðsstaðurinn þeirra.

Sést betur hér, líka hvernig þeir skreyta alla staura með hengipelargoníum, rosalega flott gert.

Hér má svo sjá varnarvegginn sem byggður hefur verið meðfram allri borginni þar sem hún liggur að Tiszka.  Þarna má sjá nokkurnveginn hve hátt áinn fór fyrir 100 árum síðan.

Hér eru rómverskar rústir og neðsti hluti grunnsins um 1000 ára gamall.

Hér má sjá ýmsa muni sem grafnir hafa verið þarna upp.

Falleg mynd af ánni.

Hér má sjá bút af uppstigi í varnarveggnum, þar sem hlerum er rennt inn í ef flóð kemur í ána.  Veit ekki hvaðan Che Che kemur þarna við sögu.

Hér sést þetta betur.

Og hér eins og annarsstaðar skera menn nafn elskunnar sinnar í tré.

Hér stendur svo minnisvarði um þessar hrikalegu náttúruhamfarir.

En við erum komin inn í garð hjá fjölskyldunni hennar Beötu Jo.  þar voru veitingar á boðstólum.  Þar var boðið upp á margt, meðal annars heimabruggaðan snafs.

Menn gæddu sér á bakkelsi og drykk, þar var nóg fyrir alla og veitt eins og hver gat í sig látið.

Hér er hún Jóna Guðvarðardóttir Keramiklistamaður.  Hún var annar fararstjórinn okkar.  En hún var einmitt með sýningu í Hafnarfirði, yndisleg manneskja.

Og svo tóku þeir nokkur lög í garði móður hennar Beötu.

Það hljómaði bara vel.

enda komu aðrir íbúar fjölbýlishússins út á svalir að hlýða á þennan kraftmikla söng.

Hér eru svo systurnar Agata og Beata Jó.  Þær eru báðar miklar tónlistarkonur og báðar giftar ísfirskum karlmönnum.  Og búa hér á landi, alla vega meira og minna.

Og mamma stendur og horfir yfir veislugesti, sannarlega rausnarleg veisla.

en það var komin tími til að kveðja, og nú átti að fara á notalegt veitingahús, og borða kvöldmat.

Á meðan húmið fellur yfir Tiszafljótið og Szeget.

Þar var mér sagt að hefði verið góður matur. 

ég veit líka að þeir heiðruðu Andrés, sem hefur unnið gífurlega gott starf innan kórsins, en það er af því að ég tók myndir af því.

Þetta er svo síðasta myndin sem ég tók þetta kvöld, hún sýnir ástandið á mér hehehehe bæði úr fókus og skökk.  Ég mundi lítið eftir kvöldinu daginn eftir, en þorði ekki að tala um það.  Svo frétti ég að ekki bara heima hjá mömmu Beötu hefði verið veitt um 60% sterkur snafs, heldur fengum við einn um 40% á veitingastaðnum sem fordrykk, það gerði útslagið með mig.  En þetta var ljómandi skemmtilegur dagur og kvöld eftir sem áður.´

Næst verður lokakaflinn í þessari ferðasögu.  Knús á ykkur.

Vonandi endist einhver til að skoða þessa langloku.