Stemningsmyndir frá Kúlunni.

Það verður smábið á ferðasögunni minni, því að lappinn sem ég hlóð myndirnar inn á í ferðinni dó í gær.  Ég vona samt að hægt verði að ná úr henni myndum og öðru sem þar er.  Síðasti hluti ferðarinnar var þó hlaðinn inn hér á þessa tölvu.  En ég tók nokkrar stemningsmyndir í gær og í fyrradag. 

Hér eru fræknir tappasafnarar, hvað þeir ætla svo að gera við tappana er allt á huldu ennþá

Veðrið er búið að vera fallegt undanfarið.

Og kúlan að hverfa í gróður.

Það er nú ekkert slor að hafa svona flotta prinsessu í heimsókn.

Það þarf nú að huga að ýmsu, svo sem eins og að skoða sig í krók og kring.

eða fara í ballett.

Meira að segja lítil skott fara stundum í kjóla.  Þessi er frá mömmu.

Kvöldin eru fögur, og sólin speglast í sjónum.  Máni gamli gægist yfir fjöllin til að dáðst að öllu saman.  Þetta er staðurinn sem þau eiga stefnumót.

Já þau eru fögur sumardægrin löng.

Og lognið okkar er svo notalegt.

Annað kvöld, með speglun og litadýrð.

Það er líka notalegt að leika sér í sólinni.

Eða fá risaknús hjá afa.

Og litla skottið hún Ásthildur þarf auðvitað að gera allt eins og stóra systir.  Hönnu Sól gengur stundum illa að skilja að sú litla gerir allt eins og hún.

Það er líka notalegt að vera umlukin gróðri.

Meira að segja litháum líkar vel í íslensku sumarveðri.

Svo er gaman að dansa upp á borði.

Trala la la.

Hopp og hí....

Hér er bolti.

Boltinn minn.

Svo er að komast frá þessu.

Það er oft grillað í kúlunni. 

ég var að segja við Ella minn að við þyrftum að setja eitthvað stopp fyrir uppkeyrsluna, því Ásthildur er svo kræf á leikfangabíl sem er hér.  Í því sé ég að hún húrrar af stað niður brekkuna, hann rýkur á fætur og á eftir henni, en fartin var slík að hún datt ef til vill sem betur fer, hún meiddi sig ekki mikið, en skrámaðist og er dálítið gölsótt í dag, en hún var aðallega hrædd.  Vonandi kennir það henni að það má ekki fara niður brekkuna á bílnum, eða þríhjólinu.

Köttur og krakki.

Bátur líður yfir sjávarland..... eða þannig, þetta er ekki Eyjasund.

Í fyrradag kom hingað til mín í heimsókn stúlka frá Austurríki, frá Gras.  Ég hafði hitt hana í rútunni á leiðinni í bæinn frá Keflavík.  Við tókum tal saman, og ég spurði hvort hún hefði komið til Íslands áður, já fjórum sinnum.  Og hún var á leiðinni til Ísafjarðar.  Ég sagði henni að ég ætti einmitt heima þar.  Hún sagðist vera frá Austurríki, og ég gat sagt að dóttir mín væri þar.  Mig langar svo til að læra íslensku, sagði hún.  Ég hef verið að spá í að auglýsa eftir einhverjum sem talar málið heima hjá mér.  Hvar býrðu ? Í Gras, svaraði hún.  O jæja sagði ég frændi minn býr einmitt þar, og bæði hann og konan hans tala íslensku.

Já svona er heimurinn lítill, þegar allt kemur til alls.  Svo leit hún við, en stoppaði stutt, það var virkilega gaman að hitta hana.

Enn eitt litfagurt kvöldið.

Þessi minnir á að bráðum kemur Jónsmessan og sólstöður.  Þá er gaman að fara út í Arnardal og horfa á sólina rétt setjast á hafflötin og rísa síðan aftur.  Þegar mamma var ung, fór fólk gjarnan út í Arnardal þar var jafnvel dansað.  Ásatrúarmenn blóta líka þar. 

Maður er nú alveg að ná þessu.

Allavega með öðrum fæti.

En fyrst maður nær ekki niður á petalana, má nota hjólið til að príla á því.

Og amma segir " ekki detta"

En hvað er um að vera þarna uppi?

Séððu ðetta ! segir hún, stundum kemur hún með svona setningar.  Hún býr líka til sitt eigið mál eins og Gúa, það þýðir meira hjá henni.  Gúa Gúa, segir hún og réttir manni vatnsglasið.

En það sem vakti athygli hennar var Rimantas sem sat uppi í miðju kúlunnar og gerði við loftræstinguna. 

En ég læt þetta nægja í bili elskurnar.  Ég ætla að reyna að fara með lappan í viðgerð á morgun, eða til að ná úr henni því sem þar er inni.  Mér þætti verra að missa allar myndirnar mínar frá ferðinni til Ungverjalands.  En svona er lífið stundum.  Þá er bara að taka því. 

Knús á ykkur öll inn í þennan góða sunnudag.