Smá pæling um miðborg Reykjavíkur, Vatnsmýrina og Hannes.

Ég hef verið að spá í hlutina svona innra með mér.  Það eru þrjú málefni sem ég hef tekið eftir að eru efst á baugi, svona burt frá einkaþotubusiness þeirra Ingibjargar og Geirs.  Það er flugvallarmálin í Vatnsmýrinni, miðborgin og svo Hannes Hólmsteinn.

 

Ég ætti svo sem ekki að vera að skipta mér að þessum málum, því þau káfa ekki upp á mig, nema flugvöllurinn, og þó mjög takmarkað því ég flýg helst ekki.  Ég ek suður ef ég þarf að fara þangað. 

En það er ljóst að öll þessi mál eru einhvernveginn á röngu róli.  Meðan til dæmis ráðamenn í borginni eru að spá í flugvallarsvæðið með húsbyggingar í huga, og láta fara fram hugmyndasamkeppni um það svæði, þá er ekkert gert í miðborginni, og hún bara látinn drabbast niður.

Þar virðast byggingarverktakar geta hagað sér eins og svívirðingar, keypt hús, látið þau drabbast niður til að geta rifið þau, og jafnvel hrekja fólk úr húsum sínum, með því að leigja misindisfólki og veikum einstaklingum íbúðir og hús, og hóta fólki að húsin þeirra og íbúðarhúsnæði lækki í verði, svo betra sé að selja þeim strax.  Þetta hefur að því að mér virðist verið látið átölulaust, og ekkert gert til að koma í veg fyrir það.

Skrýtið, því í öllum höfuðborgum reyna menn að vernda miðbæinn, þann hluta sem hefur mesta sögu og nauðsynlegt að hafa einhverja yfirsýn yfir hvernig líti út.  Til dæmis í París, þar má ekki hrófla við neinu í miðborginni.  Ekkert rífa og engu breyta.  Ef nauðsyn ber til að breyta, þá er skilyrði að framhlið hússins haldi sér, svo myndin sé hin sama. 

Hvar er metnaður borgarfulltrúa Reykjavíkur gagnvart miðborginni ?  Og þá er sama hver er í forsvari, því ekkert hefur breyst, þó borgarfulltrúar séu eins og jójó úti eða inni. 

Svo er rifist um keisarans skegg, hvort þetta hús eigi að fara, eða hitt húsið, og hvort rétt hafi verið að kaupa þetta húsið eða hitt. Hvort eigi að skikka menn til að mála og halda við húsum, sem er bara kúkur á priki miðað við það sem raunverulega þarf að fara fram.

 

Þarna hefði fyrir löngu átt að vera búið að gera skipulag um hvaða götumynd fólk vill sjá í miðborginni, og hvað má missa sig.  Fara í hugmyndasamkeppni  um skipulag þar frekar en í Vatnsmýrinni, um hvernig á að standa að uppbyggingunni.  Því miður virðist þetta hafa verið bara happa og glappa, og byggingarverktakar bara byggt ljót háhýsi af ódýrustu gerð, til að hámarka gróða sinn og út úr korti við öll hús í nágrenninu.  Þar kemst engin fagurfræði að, eða umhyggja fyrir því sem fyrir er.  Af hverju þarf þetta að vera svona.  Ætli það geti verið að við séum ennþá með annan fótinn í moldarkofanum, og höfum aldrei almennilega yfirgefið hann ? Það er meiri reisn yfir Súðavík en miðborg höfuðstaðar okkar. 

 

Svo er Hannes.  Ég veit ekki hvort ég á að hlæja eða gráta.  Þetta er svo týpiskt fyrir íslenska þjóðarsál.  Nú finnst fólki hann hafa komið svo vel út úr viðtölum í sjónvarpi og blöðum, nýr Hannes, auðmjúkur og góður.  Hversu mikil flón getur fólk verið ?

Getur fólk ekki séð mun á falsi og fláleika og svo almennilegri iðrun ?

Nú segist hann vera bara eins og venjulegur verkamaður með 500 þúsund á mánuði, og spyr hvernig hann eigi að komast fram úr því.  Hannes Hólmsteinn hefur aldrei verið venjulegur verkamaður, hann hefur alla tíð verið í faðmi Sjálfstæðisflokksins eins og bómullar ungi.  Það er líka hans akkilesarhæll, því hann hélt að hann kæmist upp með hvað sem var.  Og sennilega kemst hann upp með það á endanum, því Sjálfstæðiflokkurinn sér um sína, sama hvað á dynur.

Allur málflutningur hans segir mér að hann er að klóra í bakkann, hann er auðvitað í vandræðum, sem hann hefur sjálfur komið sér í, einn og óstuddur.  Og þegar herðir að og buddann orðin tóm, þá eiga aðrir að koma að og bjarga honum.  Er ekki komin tími á að maðurinn bjargi sér sjálfur.  Hann er orðin nógu gamall til að vita að ef maður gerir eitthvað af sér, þá þarf maður að standa fyrir því.  Ég sá enga iðrun, ég horfði mann sem sá fram á alvöru lífsins, og vill nú láta bjarga sér úr snörunni.  Meðulin eru sýnileg öllum sem vilja sjá.  Nei sorrý ég held að Hannes blessaður hafi bara gott af því að standa skil á því sem hann hefur gert.  Standa frammi fyrir sjálfum sér og standa fyrir málum sínum.  Hann yrði maður að meiri í mínum huga.  Það eru svo margir á undan honum sem ég myndi leggja lið til dæmis.  Ég er sannfærð um að það mun þroska hann mikið sem manneskju að þurfa einu sinni að klóra sig út úr sínum eigin gjörðum.   En þetta er nú bara svona pæling dreyfbýlistúttu.  En ég held að fólkið sem kallað er í daglegu tali 101liðið eða eitthvað álíka, mætti aðeins fara að hugsa sinn gang.  Við segjum að ameríkanar viti ekkert lengra en í sínum eigin nafla, þeir sjái ekkert utan síns heimabæjar.  Þetta er svo sannarlega að heimfærast upp á það fólk sem hrærist hvað mest í miðborg Reykjavíkur og heldur að landsbyggðin taki við upp við Elliðaár.

Smáfrí á barnapössun og gróður beint í æð.

Elsti sonur minn Ingi Þór hringdi í mig í gær og sagði að hann skyldi taka stelpurnar í pössun í gær, og jafnvel í nótt líka.  Ég varð auðvitað mjög glöð yfir hugsunarsemi hans.  Hann er pabbi hennar Evítu litlu, og er grasekkjumaður eins og er.  Honum fannst ekkert mál að taka þær litlu líka, og þær eru þar ennþá.  Við vorum sem sagt ein í kotinu í gær, Úlfur hafði boðið frænku sinni Sóley Ebbu út að borða í afmælisgjöf, grand á því drengurinn, og gisti svo hjá annari frænku, Evu Rut. 

Það var ljúft að vera bara tvö svona smátíma.  En Ingi Þór hringdi svo í morgun og spurði mig hvort ég hefði vitað að Ásthildur væri komin með hlaupabóluna ? Nei sagði ég, ég var samt að spá í það í gær, vegna þess að ég sá eina bólu á hálsinum á henni í gær morgunn.  Jamm hún er öll útsteypt núna sagði hann. 

En ég notaði tækifærið og fór að prikla í morgun upp í gróðurhúsi. 

Þau eru mörg orðin myndarleg blómin mín.

eins og sjá má.

Það er samt heilmikil vinna eftir, við vorum óheppin og fengum svepp í sáninguna, svo við urðum að endursá eiginlega öllum plöntunum.  Við höfum grun um að moldin sem við fengum, hafi verið ónýt.  En það er bara að byrja aftur og gera enn betur.  Svo fauk plastið af stóra húsinu, svo við verðum í vandræðum með pláss, en vonandi verður fljótlega hægt að setja plast á aftur, og fara að nota húsið. 

En veðrið er ágætt núna, það er hlýtt og bjart, þó sólin nái ekki fram ennþá.

En ég segi nú bara takk elsku Ingi Þór minn, fyrir að vera svona hugsunarsamur við hana mömmu þína.  Knús á þig

Og knús á ykkur öll inn í daginn.