Á leið á Taekwondomót í Keflavík.

Ég er komin heim aftur eftir frábæra ferð.  Við komum að vísu ekki heim fyrr en um hálf tvö í nótt, ogo ég er ennþá lurkum lamin eftir aksturinn.  En það var fyllilega þess virði.  Ég held að ég segi ykkur söguna í tveimur eða þremur færslum, annars verður þetta svo langt að enginn nennir að lesa.

Ég var farin að sakna þeirra áður en ég fór af stað.  Þessar myndir eru teknar á föstudagsmorguninn,  litlu telpurnar að gera sig klárar í leikskólann.

Það þarf ýmislegt að brasa áður en prinsessur eru tilbúnar á leikskólann.

Vængirnir, kórónan, og svo náttúrulega blóm í hárið. 

Veðrið var dásamlegt.

Afi fór með þær á leikskólann.

Úlfur kveður litlu frænkur sínar. Hann er orðin mjög spenntur að komast af stað.  En hann á að vera í samfloti með hinum krökkunum í smárútu, ég verð svona trússhestur með farangur.

Tilbúin og bíður eftir að bílinn komi. 

Planið var að fara inn í Reykjanes til að byrja með, leyfa þeim að fara í sund, og grilla svo, halda því næst sem leið liggur til Keflavíkur.

Þessir svanir voru í Mjóafirðinum, greinilega að koma úr langflugi og biðu eftir að snjóinn leysi við fjallavötnin fagurblá.

Þar voru líka æður og bliki í tilhugalífinu.  Þegar ungarnir skríða úr eggjunum yfirgefa blikarnir fjölskylduna, og láta æðarkolluna eina um uppeldið.  Þá hópa þeir sig saman líkt og karlpeningurinn í afdrepinu í Smáralindinni  Og nýtur lífsins.

Báran var líka köld og freyðandi.

En það var notalegt í lauginni í Reykjanesi. 

Sigga fararstjóri við grillið.  Hún sá svo sannarlega vel um börnin allan tíman.  Þau komust ekki upp með neitt múður og kunnu því bara vel.

Móðir og sonur, reyndar segist hún ekki birtast á myndum, en ég slæ á þá mýtu hér með.

Og krakkarnir tóku hraustlega til matarins, eftir sundsprettinn.  En svo var haldið af stað, suður.

Það er margt sérkennilegt í landslaginu á ströndum.  Þetta eru áreiðanlega tröll sem dagað hafa uppi fyrir margt löngu.

Hér er hópurinn yfir utan KFC í Mosó, þar var snæddur kvöldverður. 

Vorum komin um tíu leytið til Keflavíkur.  Þeir eru skemmtilegir við að finna upp listaverk, og fara ekki troðnar slóðir.

Hér biðum við eftir því að vera lóðsaðar í skólann þar sem krakkarnir áttu að gista, ég fékk mér gistsingu á B&B, get ekki sofið á dýnu á hörðu gólfi í skólastofu.  En það fór vel um krakkana, og fararstjórinn harkaði af sér.

 Taekwondo félagið á Ísafirði er ekki gamalt.  Það eru svona tvo til þrjú ár síðan ungur maður, fjórtán fimmtán ára, hafði samband við Íþróttasambandi, og spurði hvort hægt væri að gefa honum tíma í íþróttasalnum gamla fyrir taekwondoíþróttina.  Það varð úr, og hann er búin að vera að æfa krakka í tvö eða þrjú ár. Hann er sjálfur sextán ára í dag, sá elsti í liðinu er held ég 23 ára, og svo allt niður í stubbinn sem er 11 ára gamall.  Það er ótrúlegt hvað þessi sextán ára piltur hefur áorkað, og hve hann er ábyrgðarfullur og duglegur ekki eldri en þetta. 

Þau tóku þátt í móti á Selfossi í fyrra, svo þetta er annað mótið sem þau fara á.  Íþróttin er víst nokkuð gömul hér á landi, allavega sögðu akureyringarnir okkur að þeir hefðu verið til í 20 ár.  Stærsta félagið er í Keflavík, en Selfoss er líka mjög virkt.  Það sást að þessi tvö félög voru kröftug.  Margir sem fylgdu krökkunum, og vel haldi utan um allt.

Mótið í Keflavík var sérlega vel skipulagt, og gekk mjög vel fyrir sig, þarna voru um 213 keppendur á öllum aldri.  Og það eru mörg belti, sem þarf að hafa í huga, hvítt með gulri rönd var skilyrðið til að komast í keppnina, svo eru gul belti, blá belti appelsínu gul, rauð, og svört og allt með röndum og slíku, sem ég kann ekki skil á.

En það sem ég tók eftir var breyddinn í félagsskapnum, og hve allir voru samtaka og umhyggjusamir hver fyrir öðrum, enda gengur þetta út á kurteisi, virðingu og hjálpsemi, fyrir utan hreyfingarnar, og keppnirnar. 

Ég sá að þetta er mikil fjölskylduíþrótt, því í stað þess að þar væru einhverjir flokkstjórar og fararstjórar, þá voru það foreldrarnir sem héldu utan um þetta allt saman.  Mér var sagt að Keflvíkingar hefðu verið viku í að undirbúa mótið, og það voru allt saman foreldrar barnanna og þau sjálf sem tóku þátt bæði ungir og gamlir.  Í þessu er ekki kynjaskipting, þar sem stelpur keppa við stráka, og menn keppa upp eða niður m belti og svo framvegis.  Ég sá að stelpurnar stóðu strákunum fyllilega á sporði.  Það var gaman og yndælt að sjá þetta.

Eftir morgunmat, smurt brauð hjá Siggu fararstjóra var haldið út í íþrótta sal, þar sem keppnin átti að fara fram.

Það þurfti að fara yfir stöður og spá í keppnina.

Hita sig upp.

Teygja sig vel og vendilega.

Knúsa og auka liðsheildina. 

Hér er ísfirski hópurinn.  Það sést hve ungt félagið er, því hér eru þeir allir með gul belti. 

Svo þurfti að fara yfir pappírana, hvar hver átti að keppa, og á hvaða gólfi, en þau voru 3, A.B. og ´C.

Svona eru menn klæddir í bardaga, spörkin geta verið hörð og óvægin, ef menn eru kappsfullir.  En allir eru samt vinir að lokum.

Það eru líka öklahlífar, legghlífar, armhlífar og tannhlífar.  Já við erum samt að tala um virðingu, kurteisi og hjálpsemi.  En þetta getur svo sem allt samræmst. Það sást á þessu stórmóti, þar sem allir voru í raun og veru góðir hver við annan.

En það er barist af hörku.

En allt eftir settum reglum.

Hjalti kennari að leggja sínum manni heilræði.

Hneygja sig og setja í stellingar og byrja..

Þannig gengur það.

Þeir voru ekki allir háir í loftinu keppendurnir, og þessi stubbur með blátt belti, hann verður einhverntímann góður.

Þessi mamma fór að æfa til að styðja við son sinn.  Það er mikið um svona foreldravirkni í Taekwondo, og það er mjög gott.  Her er það sonurinin sem er að hjálpa henni í keppnisbúninginn og telja í hana kjarkinn. 

Já þau eru ekki öll há í loftinu þessar elskur.

Mitt lið hér á pöllunum, ég er viss um að þau hafa haft mjög gott af þessu.

Og það var smurt ofan í liðið, enda þurfa þau orku, meðan þau eru að keppa.

ég er ekki mikið inn í þessu ekki ennþá allavega, en ég held að þessi ungi maður sé sá sem er næst æðstur í félagsskapnum á Íslandi.  Hann stóð sig mjög vel, eins og reyndar allir sem að þessu móti komu.

Hér er okkar fólk að búast.

Svo er verið að leggja stubbnum línurnar.

Hér má sjá að stelpur berjast við stráka, og þær gefa ekkert eftir, áttu stórkostlega sigra á þessu móti.

Stubbur komin út í alvöruna.  Og þó hann ynni ekki, þá er það sigur í sjálfu sér að taka þátt, skorast ekki undan og taka því sem manni ber.  þannig miðar manni best áfram.

einn af okkar mönnum sem berst við stelpu.  Þau virðast vera jafnvíg, en hann sigraði hana reyndar.

Fyrri dagur að kveldi komin og fallegt veður í Keflavík, að visu kalt og vindur, en fallegt. 

Ég skrapp frá og hitti tvær bloggvinkonur mínar á kaffi DUUS þær Helgu Valdimars og Elísabetu Markúsdóttur, það var yndislegt að sitja og spjalla við þessar tvær hversdagshetjur, sem reyndar hafa þurft að glíma við sömu vandamál og ég svo við höfðum um margt að spjalla. 

En Ísfirðingarnir stóðu samt uppi eftir daginn með 6 brons og eitt gull, og geri aðrir betur, fyrir svona ungt félag.  Og sumir að keppa á sínu fyrsta móti.  En ekki síst þegar haft er í huga að kennarinn, og sá sem kom þessu öllu á koppinn er aðeins sextán ára ungur maður.

En ég ætla að setja meira inn um þetta mót seinna.  Ég sá engar myndatökuvélar, ekki blaðamenn, eða neina fréttamenn, svo ég ætla mér að reyna að gera þessu skil út frá minni eigin reynslu. 

Niðurstaðan eftir fyrsta daginn var; frábærlega vel skipulagt mót, mjög mikið af ungu ábyrgðarfullu fólki, sem var þarna í ábyrgðarstöðum eins og dómarar, aðstsoðarmenn og eftirlitsmenn.  Það var áhrifamikið að mínu mati, og það voru jafnt ungar konur sem drengir. 

En meira um þetta næst.