Er nakin kvenlíkami klámfengin?

 

 

Nokkrar elskulega bloggvinkonur mínar hafa hneykslast á nektarsýningu sem hestamannafélag viðhafði á árshátíð hjá sér.  Þær eru reiðar og sárar, tala um að þetta sé niðurlægjandi fyrir konur. 

Ég held örugglega að ég hafi talað svona líka einhvertíman, og ef til vill ekki fyrir svo löngu síðan.

 

En málið er að eftir að klámumræðan kom upp í fyrra, þegar hópur fólks sem hafði klámmyndir að atvinnu, vildi halda árshátíð hér og allt varð vitlaust út af, hef ég farið að hugsa um þetta meira.  Og ég hef komist að því, að ég sé ekkert óeðlilegt við það að stelpur dansi nektardans, svo framarlega sem þetta þær standi fyrir þessu sjálfar, og í  opnum rýmum, þar sem enginn hætta er á misnotkun. 

Þá er ég ekki að tala um einkadans í lokuðu rými með tjald, eða karla sem fá fýsnum sínum svalað með slíku á súlustöðum, þar sem er jafnvel um að ræða mansal.

Mér finnst það bara allt önnur ella, en svona uppákoma.

Sumar stúlkur sitja naktar fyrir í blöðum til að fá pening.  Er það líka klám, er það líka til að æsa upp eiginmenn okkar.  Ég held ekki, það er himin og haf milli kynþokka og staðlaðrar kroppsfegurðar.

 

Mér finnst einhvernveginn eins og það sé ákveðin taugaveiklun í gangi, þar sem fólk sér skrattan með klaufir og hala út úr öllu sem viðkemur nekt. 

 

Það er ekkert niðurlægjandi fyrir mig sem konu þó einhverjar ungar konur með góða líkamsbyggingu, því það er alveg öruggt að aðrar fara ekki út í svona business, kjósi að drýgja tekjur sínar með því að fækka fötum á öruggum stöðum eins og á árshátíð hestamannafélags.  Þó það sé karlakvöld.  Ég veit ekki betur en það séu líka  konukvöld þar sem ungir fallegir drengir dansa naktir eða því sem næst fyrir sal fullan af konum.  Má þá álykta sem svo að þær komi hjólgraðar heim eftir slíkt kvöld.  Og ætli karlinn  hefði nokkuð á móti því að sinna kalli náttúrunnar ef svo ber undir.  Ætli þeir verði reiðir út í steggina sem kveiktu bálið ? 

 

En það er bara ekki þannig með obban af fólki, það þarf meira til að kveikja í en svona kroppasýning. 

Það eru margar gjörðir manna sem mér persónulega líkar illa við að sjá.  En ég virði rétt fólk til að ákveða það sjálft hvað það vill gera, og þó mér finnist eitthvað ekki sæmandi, þá eru aðrir sem finnst þetta bara allt hið besta mál.  Og hver er ég að dæma hvað sé viðeigandi og hvað ekki?

Um daginn var mikil umræða um konu sem vildi fara berbrjósta í sundlaug, sundlaugavörðurinn fékk flog og rak hana upp úr, margir hneyksluðust á honum fyrir vikið.  Hann virti ekki rétt hennar til að gera það sem henni fannst réttur sinn.  Þetta er sama forræðishyggjan. 

Við verðum að gæta okkar á því að skilja milli þess að einhver sé neyddur út í vændi eða súludans, eða hvort hér er um saklausan atburð að ræða.  Þetta er mál sem snýr ekki að mér til dæmis, og ég tel mig ekki koma mér neitt við.  Hvað þá að skammast yfir að það niðurlægi mig, eða æsi karlinn minn upp.

Meðan við dreyfum kröftunum, þá fer minni orka í að takast á við raunveruleg vandamál.  Mansal, nauðganir og þrælahald er  með öllu ólíðandi, þangað eigum við að beina kröftunum, en brosa að svona uppákomu eins og þessari.    

Vil hér með benda á þetta blogg sem ég uppgötvaði í morgun.

http://sleepless.blog.is/blog/sleepless/  Sannarlega umhugsunarvert.

Sexý ? 

Ég mótmæli.

Bloggvinur minn J. Einar Valur Bjarnason Maack vakti athygli mína á þessari frétt í Morgunblaðinu.  Ég vil láta í ljós andstyggð mína á þessari frétt, og svörum lögreglustjórans.  17. ára unglingur sem um ræðir kærir, og dregur svo kæruna til baka.  Það er ekki ljóst hvað átt hefur sér stað þarna, það var aldrei rannsakað en hún dæmd ósannindamannsekja af lögreglunni.  Ef í raun og veru samræði hefur átt sér stað án vilja stúlkunnar, þá er svar lögreglunnar nauðgun númer tvö.  Hvað er eiginlega að fólki að birta svona lagað.  Ætli barninu líði ekki nógu illa, þó landsmenn séu ekki að velta sér upp úr þessu.  Ég segi eins og Herbert í guðanna bænum a.m.k. minnkið skaðan með því að LOKA FYRIR BLOGGMÖGULEIKAN, hér er um að ræða barn eftir skilgreiningu laga.  Og munið að aðgát skal höfð í nærveru sálar.

Ekki var brotið á stúlkunni

Gamalt efni, en samt alveg á dagskrá.

Jamm ég var að taka til í tölvunni minni og rakst þar á þessa grein sem ég skrifarði fyrir nokkrum árum.  Hún á jafnvel við í dag og þá, svo ég ákvað að setja hana hér inn:

Þetta innlegg þýðir samt ekki það að ég ætli mér ekki að tala um stjórnmálamenn og vera óvægin, ég á ýmislegt eftir að láta í mér heyra um.  En það er ágætt að hafa þetta svona bak við eyrað.  Því þó ég segi sjálf frá, þá er þetta bara staðreynd sem blasir við.  Eigið svo góðan dag elskurnar, þetta er innlegg mitt inn í dásamlegan vordag.

 

Íslendingar og lýðræðið.

Ég get stundum fengið alveg upp í kok af lýðræðisást íslendinga. Og ég er að meina það sem ég segi. Þetta sést vel, þegar maður byrjar að starfa í stjórmálum. Og enn betur sést það hér á Málefnunum. Á stjórnmálaþræðinum.

Hér getur að líta alla flóruna. Þá málefnalegu, sanngjörnu, og tilfinningasömu, en mest áberandi eru þeir sem eru uppfullir af illgirni og öfund.

Það er ömurlegt að lesa það sem sumir hér inni láta frá sér um menn.

Málið er, að stjórnmálin hér eru svona eins og þau eru, af því að við höfum sjálf þróað þau þannig. Ráðamenn voru ekkert vondir menn, sem vildu öllum illt. Heldur hafa þeir smám saman orðið svona, af því að við leyfum þeim að komast upp með hvað sem er. Þeir hafa ekkert aðhald. Alveg sama hvað þeir gera og segja, þeir eru kosnir, hvort sem er. Líti menn bara í eigin barm og skoði vel, hvort þeir myndu ekki sjálfir falla í slíka gryfju, ef það væru þeir, sem í áratugi, hefðu komist upp með hvað sem er.

Við erum nefnilega föst í mönnum, en ekki málefnum. Það fyrsta sem maður verður var við í íslensku samfélagi þegar maður fer að vinna að þessum málum er; ég get ekki kosið þennan flokk, af því að þessi maður er þar innanborðs. Eða, þessi maður er svo leiðinlegur að ég get ekki stutt flokkinn. Og svo framvegis.

Þetta er hreinlega að fara með lýðræðið á Íslandi. Og öfundin lýsir sér í allskonar yfirlýsingum á mönnum, þessi á kvóta, þá getur hann ekki stjórnað, þessi á svo ríkan pabba, að hann getur ekki verið þar sem hann er.

Málið er, að enginn einstaka maður ræður í raun einn yfir stjórnmálaflokki, í flestum tilvikum ekki allavega. Í öllum venjulegum stjórnmálaflokkum, eru málefnin rædd, og tekin sameiginleg afstaða um hvernig menn vilja sá málum háttað. Svo fylgja menn þeirri flokkslínu. Þar hefur farið fram umræða, og komist að sameiginlegri ásættanlegri afstöðu.

Lagðar línur og sett í stefnuskrá flokksins. Síðan fylgja menn þessari stefnu. Þá skiptir engu máli, hvort þeir eiga kvóta, eða eru synir einhvers, eða eru kvenmenn, eða ég veit ekki hvað og hvað.

Illgirninn er svo skrýtin að hún niðurlægir mest þann, sem sýnir hana. Og því meira, sem illgirnin er meiri. Og sama með öfundina.

Það sem er öllu alvarlegra, er að þetta er skaðlegt lýðræðinu. Því um leið og menn fara að setja stjórnmálaflokka í lið, eftir því hvort þessi eða hinn fer í taugarnar á þeim, af einhverjum orsökum, þá er hvatinn til að viðhalda lýðræðinu enginn.

Menn horfa á naflann á sér, og kjósa bara það sama yfir sig aftur og aftur, hvað sem hver segir, af því að hinir flokkarnir (menn þar innanborðs) eru ekki nógu góðir.

Ráðamenn þurfa ekki að hafa áhyggjur af neinu, þeir vita sem er að það gerist ekkert, alveg sama hvað þeir gera eða segja. Því menn hlaupa upp til handa og fóta, mótmæla og svo framvegis, en ganga svo hlýðnir og stiltir inn í kjörklefann og kjósa aftur, hvað sem tautar og raular.

Besta dæmið um svona, er eldri kona sem vék sér að mér í kosningabaráttu, Cesil mín, sagði hún, ég er alveg sammála stefnu ykkar í mörgum málum, og mér finnst þið vera að gera rétta hluti. En ég hef nú alltaf kosið þá sömu, og get ekki farið að breyta því.

Þetta vita stjórnmálamennirnir, þess vegna er málið að koma vel fyrir rétt fyrir kosningar, tala fagurlega, og auglýsa kosti sína vel og lengi. Og síðan er allt í góðu.

En lýðræðið smýgur út um gluggann. Því vitað er að vald spillir, og þegar hvatinn er enginn, til að standa sig, til hvers ættu menn þá að vera að svoleiðis ? Hið íslenska Bananalýðveldi, í boði íslendinga.

 

Í flestum öðrum löndum skirrast menn ekki við að refsa sínum mönnum, með afgerandi hætti í kosningum. Þess vegna er lýðræðið skilvirkara. Alþingismenn komast ekki upp með neitt múður, þeir þurfa að segja af sér, og eru jafnvel sakfelldir, ef þeir brjóta af sér, jafnvel fyrir minnstu yfirsjón. Það eru gerðar siðferðiskröfur til þeirra, um að misnota ekki aðstöðu sína. Þetta er mjög nauðsynlegt í öllum lýðræðisríkjum.

Hér vita menn, að þetta verður allt í lagi, einhverjir belgja sig út og hafa hátt smátíma, svo gleymist þetta bara. Hið íslenska gullfiskaminni.

Eina sem hefur svona svolítið velt þessu upp, er fjölmiðlafrumarpið í fyrra. Það kom róti á fólk, sérstaklega þegar forsetinn neitaði að skrifa undir lögin. En það var farið kring um þá neitun. Og menn komust upp með það. Síðan hafa svona smáværingar verið, og kannski er fólk aðeins að vakna, ég veit þó ekki. Og þegar ég les núna stjórnmálaþráðinn, þá verð ég….. ég veit ekki hvað ég á að kalla það, svolítið sorgmædd, því það er með ólíkindum hvað fólk finnur upp, til að níða, rægja, og niðurlægja það fólk, sem hefur tekist á hendur, að vinna að okkar málum. Og ég er ekki að ræða neinn sérstakan.

Ég hef sjálf gerst sek um þetta, svo ég er ekkert að tala meira um aðra en mig sjálfa. Svo það sé á hreinu. En í alvöru, þetta gengur bara ekki.

Förum að hugsa um málefnin, en gefum okkur að fólkið sem leiðir ætli sér að vinna af heilindum, þangað til þau sýna eitthvað annað. Og refsum þeim þá, og kjósum einhvern annann flokk.

Þá fyrst, þurfa menn að fara að gæta að hvað þeir segja og hað þeir gera. Ef dómurinn fellur á fjögurra ára fresti.

 

Vor.

Nú lifnar allt og grasið grær

gleymist vetrartími.

Allt það grimmt sem var í gær

ég gref í hugans rými.

 

Eftirvænting ást og þor

eykst á þessum tíma.

Víst er komið langþráð vor

vafið ástarbríma.

 

Skýjaglenna við oss skín

Skokkar lamb í haga.

Sálin blessuð sértu mín

um sumarlanga daga.

Ásthildur 2005