Bara ég.

Set inn nokkrar fjallamyndir sem ég tók í gær og í dag.  Það birtir ekki mikið, á þessum tíma, en birtan er mjúk, og það eru skemmtilegir litir í henni. 

Þið verðið að afsaka mig, hve ég er léleg við að sinna ykkur mínir kæru bloggvinir, það er einhvernveginn svo að tíminn rennur frá mér, það er mánudagur, og áður en ég veit af er allt í einu komin föstudagur.  Tíminn æðir bókstaflega áfram.   Ég man þegar ég var yngri, þá silaðist tíminn áfram, sérstaklega þegar maður var að bíða eftir einhverju.  En svo fór tíminn að renna aðeins hraðar, eins og göngubretti sem maður æfir sig á, og núna þarf ég að halda í öll handföng, og næstum hlaupa til að halda í við tímaskrattann  Ykkur að segja þá er ég að nota allan þennan litla aukatíma sem ég hef, til að útbúa svolítið handa börnunum mínum, kúlubörnunum öllum 18.  Það er auðvitað leyndarmál, en ég skal segja ykkur frá því seinna.  Það tekur tíma frá mér.  Maður hélt einhvernveginn að þegar maður væri orðin 64 ára, When you're sixtie four að þá ætti maður allan heimsins tíma.... en látið ykkur dreyma elskurnar.  Það verður sennilega ekki fyrr en ég verð orðin áttræð, sem ég hef nægan tíma, og þess vegna þarf ég að passa vel upp á heilsuna, svo ég geti einmitt notað þann tíma vel. 

En hér eru myndirnar.

Víst er hann glæsilegur tindurinn á Eyrarfjallinu, og þarna fyrir ofan er Engi, ég á eftir að taka myndir af skreytingunum þar fyrir Rannveigu og Magný.  Doddi er nefnilega búin að skreyta.

ég kalla þetta fjöllin mín í tússlitunum.  Allt svo hreint og myndrænt.

ef þið lokið augunum, gætuð þið ef til vill séð dýsirnar dansa í Naustahvilftinni.

Jamm svona er þetta bara fallegt og orkugefandi.

Þið megið alveg prófa ef þið eruð þreytt og orkulaus, að loka augunum með myndirnar fyrir framan ykkur og hugleiða á fjöllinn, gá hvað gerist. Þið gætuð orðið hissa.

ég sá að hann jóli minn var búin að týna gleraugunum sínum, mig grunar litla putta, og lítinn prakkara. 

Hann Júlli minn hefur eytt mörgum dögum núna í að búa til fiska sem hann langaði til að gefa Hlíf.  Maðurinn sem ekkert á, langaði svo til að gleðja aðra að hann stóð í kulda og trekki úti við að útbúa fiska, til að gleðja gamla fólkið. 

Þessir eiga líka að fara niður á Hlíf.  En minn drengur þekkir eymdina, og einmanaleikann frá sínu eigin lífi.  Og loks núna hefur hann náð að komast upp í samfélagið, sem hann hraktist frá aðeins unglingur.  Já þó ég sé 64 ára og hann verði 4o á næsta ári, þá hefur hann lifað meira en ég, flogið hærra, lotið lægra, og hefur meiri reynslu.  Og hef ég þó töluverða slíka sjálf.  En við eigum að fagna hverri sál sem tekst að ná til baka, þó það sé ef til vill ekki fullkomlega, þá er hvert eitt slíkt spor risasigur, og hann hefur unnið stóran sigur og ég er stolt af honum, og reyndar öllum mínum börnum.  En sérstaklega þessu barni, því hann hefur sagt mér, að ef það hefði ekki verið fyrir minn stuðning gegnum lífið, þá væri hann ekki hér, og þessi sérstaka list, steinfiskarnir hans og blómin, hefðu sennilega ekki uppgötvast um ókomna tíð.

Hér er þessi elska.  Mamma vilt þú ekki bara fara og láta Grétar hafa þetta, sagði hann.  Ég er búin að tala við hann.  Ekki hringja á BB.

Auðvitað hringdi ég í Bæjarins Besta og tilkynnti þetta, og sagði við minn dreng, auðvitað ferðu sjálfur og afhendir listaverkin þín.  Já ég er stolt af honum.

Og þessi saga verður sögð, ég hef skrifað hana hjá mér, og það er margt að í okkar þjóðfélagi sem þarf að laga, í sambandi við fólk sem hefur farið út af sporinu.  Þar þarf margt að breystast og margt að læra fyrir það fólk sem sér um þeirra málefni.  En það hefur líka margt gott verið gert.  Þið ykkar sem þarna eruð úti með vandamálin okkar mæðginanna, örvæntið ekki, þó öll sund virðist lokuð.  Með því að hlú að einstaklingnum,, og gefa tækifæri, þá er hægt að ná svo miklu til baka.  En þar held ég að grunnurinn skipti mestu máli.  Það er, að afkvæmið hafi undirstöðuna.  Til dæmis einhverja frasa, sem þau hafa í nesti frá byrjun, eða bænir, eða bara eitthvað sem hægt er að nota.  Ég hef til dæmis gefið mínum börnum gælunöfn eins og til dæmis úsinimínigú, útelídúdeli, Úsídúsi, eitthvað sem þau þekkja frá fyrstu byrjun.  Og þegar allt er komið í kalda kol, þá getur verið eina leiðin til að nálgast sálina, að geta kallað eitthvað sem býr frá fyrstu gerð.  Eitthvað gælunafn, sem þið hafið gefið barningu frá fyrstu byrjun, og það þekkir frá barnsárunum. 

Þetta er í boði móður, sem veit hvað hún er að tala um. 

Knús á ykkur öll. 

Smásaga með miðdegiskaffinu.

Ég ætla að setja inn eina sögu núna.  En ég mun setja inn myndir í kvöld.  Hef verið að taka til í tölvunni og þá koma þessar sögur upp í hugann.  Ég hef gaman af að setja þær saman, og ef einhver hefur gaman af þeim með mér, þá er það ekki verra.

Reyndar hringdi yndisleg kona í mig í morgun, og spurði hvort hún mætti lesa upp eina söguna mína á jólakvöldi í félaginu sínu.  Hún rakst á hana á blogginu mínu, en ég setti hana inn í fyrra fyrir jólin.   'Eg set hana ef til vill inn aftur núna fyrir þessi jól.  Hún á jafnvel við í dag. 

Ég er dálítið tímabundinn þessa dagana, er að reyna að gera eitthvað af viti fyrir jólin, og svo er vinnan, og stelpurnar.  En þið eruð mér líka ómetanleg, og orðin fastur hluti af tilverunni.

 

En hér kemur sagan.  Hún heitir; ´

Þá gól haninn.

 

Haninn stóð sperrtur á fjóshaugnum og horfði stoltur yfir hænsnahópinn sinn.  Guð hvað ég er flottur, hugsaði hann, og tók nokkur spor og stóð því næst á einum fæti, Hann  var í raun og veru afskaplega flottur hani, litirnir í fjaðrahamnum voru allt frá því að vera kolsvartur og í hvítan og brúnan og græn slikja yfir svarta litnum, ekki bar minna á eldrauðum kambinum, sem skókst og hristist við hverja hreyfingu, og hallaðist út til hægri.  Hann passaði vel upp á hænurnar sínar, eða það fannst honum sjálfum.  Þarna tifuðu þær í kring um hann, hamingjusamar og hugsunarlausar, fundu sér snigil eða ánamaðk og hugsuðu ekki um neitt annað en að fá í gogginn.  Guð hvað hænur geta verið heimskar, hugsaði haninn, þarna vappa þær um og eta.  Það er nú munur eða ég, hér stend ég og fylgist með, og hugsa fyrir þær allar, og passa upp á þær, hvar væru þær staddar án mín.  Svo reigði hann sig og beygði. 

 

Einhver æsingur var kominn í liðið og mikið rétt frú Jóna var að koma með fóður og brauðmola.  Þær hlupu á móti henni og þyrptust í kring um hana gagg gagg, þetta er minn moli, láttu hann vera.  O jæja, blessaðar.  Svona svona greyin mín, sagði Jóna mjúklega, óþarfi að láta eins og þið hafið ekki fengið matarbita lengi.  Leyfið mér nú að komast fram hjá ég þarf að ná í egginn ykkar, og gefa Svörtu Maríu brauð, hún liggur á og kemst því ekki út til ykkar til að rífast yfir molunum.  Gagg gagg agg agg agg.  Þvílíkur kór.  Gaggala gaggala góóó,  hvein í hananum, honum þótti orðið nóg um lætin í undirsátum sínum.  Best að hafa hemil á þeim. 

 

Snati kom í humátt á eftir Jónu, hænurnar forðuðu sér til baka, haninn fyrirleit Snata af öllu sínu stórbrotna hjarta, það var aldrei hægt að stóla á hann, hann gat átt það til ef einhver hænan byrjaði að hlaupa, að æsast upp og elta þær um allt, og þá var nú handagangur í öskjunni, Svo varð Jóna reið, því hænurnar  verptu minna á eftir.  Það var samt mjög erfitt að skamma Snata, hann var svo vitlaus, að hann skildi ekki fyrir hvað var verið að skamma hann.  Hænur voru bara til að elta og gelta að, fannst honum. Já best að taka Snata með fyrirvara.  Haninn gaf honum illt auga, fyrst með því hægra og svo með því vinstra, stóð fast í annann fótinn og yggldi sig.  Hann vissi að langöruggast var að hreyfa sig sem minnst, þá nennti Snati ekki að djöflast í honum.  Hann var líka virðingarverðari með því að standa svona kyrr og látast hvergi hræddur. 

 

Lífið í hænsnahópnum var í föstum skorðum.  Hver dagur öðrum líkur.  Sem betur fer voru þau gleyminn, hver dagur var eins og nýr dagur.  Og allt gleymt sem gerðist í gær.  Þangað til… nei það var ekki hægt að gleyma þeim degi.  Það fór hrollur um hanann.  Sá dagur byrjaði alveg eins og hver annar, frú Jóna hleypti þeim út, og hænurnar byrjuðu strax að leita að ormum og sniglum, það besta sem þær fengu, fyrir utan brauðið hennar Jónu.  Hann hélt yfir þeim tölu og sagði þeim að vera rólegum, hann myndi passa þær, eins og hann væri vanur.  Svo fór hann upp á hauginn og galaði, og sperrti sig.  Hænurnar höfðu loks fengið nægju sína að eta, og höfðu búið sér til bæli, með því að róta í moldinni, undir trjám sem þarna stóðu, og lágu það og létu sólina verma sig.  Allt var svo rólegt og notalega, alveg eins og það átti að vera í hænsnabúinu.  Fólkið á bænum hafði brugðið sér frá.  Svo það var enginn truflun.

 

En allt í einu var eins og hópurinn skynjaði einhverja ógn.  Eitthvað var að læðast í kring, og óþægileg lykt, haninn varð mjög hræddur, hvað var þetta, og hvað átti nú til bragðs að taka.  Þetta var eitthvað sem bar að varast, og hann var alveg viss um að hann myndi ekki ráða við að fæla þetta í burtu.  Hvað átti hann að gera.  Standa upp og gala, og gera hænunum viðvart.  Nei það var ekki þorandi, þá myndi hann vekja óþarfa athygli á sjálfum sér.  Reyna að bjarga hænsnahópnum með því að reka þær í skjól.  En það myndi ekki ganga heldur, því þessir kjánar, myndu bara garga og góla, og allt komast upp.  Nei það eina vitlega fyrir hann að gera var að ósköp hljóðlega læða sér í burtu og bíða þangað til hættan væri liðinn hjá.  Já það var eina vitið.  Hann lagði hausinn niður að jörðinnni, og skreið svo hægt og hljóðlega í burtu.  Hann flaug upp á grein í stóru tré þarna skammt frá, og lét ekki í sér heyra.  Það sat hann og kunni ekki einu sinni að skammast sín. 

 

Allt í einu urðu hænurnar varar við hættuna.  Þær trylltust, og hlupu upp, þá kom dýrið æðandi, þetta var minkur, hann réðist umsvifalaust á Dröfnu greyið og hvernig sem hún hamaðist þá lá hún að lokum í blóði sínu dauð.  Minknum datt ekki í hug að eta hana, hann byrjaði umsvifalaust að elta næstu hænu.  Eftir smátíma lágu þrjár hænur dauðar í blóði sínu.  Hananum ofbauð þessi villimennska, hann sat þarna og bölvaði minknum í sand og ösku.  Hvíslaði hvatningarorðum að dauðhræddum hænunum. 

 

En skyndilega hvað við hátt gelt.  Þarna var Snati kominn og nú elti hann ekki hænurnar, heldur urraði og réðist á minkinn, sá hafði verið upptekinn við að drepa hænurnar, svo hann hafði ekki tekið eftir Snata fyrr en of seint.  Snati réðist umsvitalaust á villidýrið og beit hann ofan í hrygginn.  Minkurinn reyndi að losna og krafsaði með löppunum í allar áttir, en hundurinn hafði betur.  Að lokum lá friðarspillirinn í blóði sínu við hliðina á þeim þrem hænum sem hann hafði náð að drepa.  

 

Drottinn minn hugsaði haninn skyldi mér óhætt að fara niður núna.  Nei hann ætlaði að bíða aðeins lengur.  Snati gekk um og lyktaði að dauðum hænunum og  ýlfraði ámátlega.  Hann reyndi að hreinsa þær með því að sleikja strjúpann.  Hann byrjaði síðan að safna hinum hænunum saman.  Þær voru skelfingu lostnar, og stjarfar, en að lokum tókst honum að koma þeim inn í hænsnakofann.  Þar settist hann niður fyrir framan opið og beið.  Enginn skyldi komast til að gera hænunum hennar Jónu mein.  Haninn sat ennþá upp í trénu, hann vissi eiginlega ekki hvað hann átti til bragðs að taka, ekki komst hann inn til hænsnanna, og svo gat verið að fleiri svona óargadýr væru á sveimi.  Nei best að bíða og sá hverju fram vindur.

 

 Loksin kom fólkið heim.  Jóna fór að huga að hænunum sínum og varð heldur en ekki hverft við, er hún sá hvers kyns var.  En hvað hún var þakklát hinum trygga hundi, honum var klappað í bak og fyrir, haninn fylltist hræðilegri afbrýðisemi, af hverju hafði hann ekki barist við villidýrið sjálfur, og fengið allt hrósið.  Nú sá Jóna að haninn var hvergi sjáanlegur, hvar ætli haninn sé, spurði hún. 

 Hann sat þarna skömmustulegur og lét ekki á sér bæra.  Best að láta ekki sjá sig alveg strax.  En Snati vissi hvar hann var.  Hann settist undir tréð sem hann sat í og gelti glaðlega.  Nú já sagði húsmóðirin, þú ert þá þarna ræfilstuskan.  Hefur hlaupið í felur.  En það var svo sem auðvitað, hjartað í þér er ekki stærra en baun.  Þótt þú sperrir þig á fjóshaugnum alla daga.  Haninn varð stórmóðgaður.  Að segja svona um hann.  Hann sem var svo flottur, og hvað með það að verða að flýja þegar um ofurefli var að etja, það sýndi bara hve gáfaður hann var í rauninni.  Hann flaug niður úr trénu, gekk að dauðu hænunum og vottaði þeim virðingu sína, gekk svo sperringslega upp á hauginn sinn og horfði kuldalega á frú Jónu fyrst með hægra auga og svo með því vinstra, og stóð fastur í annann fótinn og svo gól hann hátt og snjallt.

Sjáumst seinna í dag mín kæru.