Á léttari strengi undir svefninn.

Jamm, maður á alltaf að fara glaður í svefninn.  Þess vegna ætla ég að segja ykkur frá því að ég var í matarboði áðan, hjá El Salvadorisku fjölskyldunni minni.  Alejandra átti nefnilega afmæli í gær, og við vorum boðin í mat í kvöld.  Barnaveislan var í gær.

En fyrst að veðrinu.  Það er ekki vont veður, en frekar kallt.

Þið sjáið að snjórinn er kominn í fjallatindana.

Tveir ömmusnúðar voru hér í gær, og þannig var umhorfs, þeir voru samt svo glaðir yfir þessu.  Að týna njóla, sem betur fer voru ekki eftir nein fræ. 

Það var uppáhalds maturinn minn frá El Salvador Babúsas, þ.e. litlar maískökur með kjöti inn í, eða osti.  Rosalega góðar.  En það var líka þessi dýrindis fiskisúpa.

Þetta er hann Ísac Logi með öfunum sínum tveimur.

Þetta var ósköp notalega kvöldstund í góðra manna hópi.

Isobel hjá pabba sínum.

Hér er svo afi gamli, þeir eru að drekka dús. 

Hann benti mér á myndavélina og pósaði svo, það var greinilegt að sá stutti vildi fá mynd, enda algjört krútt.

En þessi ömmustubbur var bara orðin sybbinn.

Jamm það eru svo sem fleiri syfjaðir.  En ósköp er gott að eiga góða fjölskyldu, stóra og mikla, bæði börn og barnabörn, en líka systkini og frændur og stóran ættboga.  Og með svona minningar eins og hér að neðan, þá verður maður ennþá þakklátari fyrir að hafa eignast svona góða að.  Og ekki síður góða vini hér líka. Fyrir þetta er ég þakklát og glöð.

Öldruð kona finnst látinn í íbúð sinni eftir marga mánuði frá dauða hennar.

 

 

Einhvernveginn svona hljómaði frétt í vetur.  En þá fannst gömul kona dáin í íbúð sinni og hafði legið þar í marga mánuði án þess að nokkur saknaði hennar.

Menn voru undrandi og hneykslaðir á þessu.  En þessi kona var fyrir flesta bara kenniltala og númer.

Það vill svo til að í gær kom þessi saga einhvernveginn upp að mér.  Og þar sem hún var einstæðingur sem enginn saknaði, langar mig til að senda henni kveðju frá jörðinni, með virðingu.  Ég veit nefnilega að hún er hamingjusöm og ánægð því hún hefur horfið til ástvinar síns að lokum.

 

Birna bjó á Vitastíg.  Hún átti þar þriggja hæða hús og var velstæð að hætti þess tíma.

Birna kynntist amerískum hermanni og eignaðist með honum son.  Ekki veit ég hvort Bidda eins og hún var kölluð elskaði þennan mann, en allavega áttu þau ekki samleið.  Ef til vill var hann giftur ytra, eða þau áttu ekki saman, nema drenginn.  Nafn drengsina var Knútur Lister, kallaður Kúddi. 

Kúddi ólst upp á Vitastígnum og átti nokkra góða vini þar í kring.  Mamma hans átti og rak Vitabar.  Hún var vel stæð og þess vegna fékk Kúddi meira umleikis en leikfélagar hans.  Hann var vinsæll meðal félaga sinna.  Í húsinu var meira að segja stúkað af á efstu hæðinni herbergi sem var afdrep fyrir viltar dúfur í miðbænum þar áttu þær skjól og gátu flogið út og inn.  Mér er sagt að Kúddi hefði líka fengið lausari taum með flest en vinir hans.  Þó þeir brölluðu ýmislegt saman.

Birna elskaði þennan einkason sinn, og hann var eini fjölskyldumeðlimurinn hennar í þessu stóra húsi.

Birna var bráðdugleg manneskja og sá vel fyrir syni sínum. 

 

Sorgin barði að dyrum hjá Birnu þegar Kiddi var 18 ára, hann datt niður stiga og dó. 

Það var stóra sorgin hennar Birnu. Það hlýtur að vera hræðilegt að missa eina barnið sitt, og eina fjölskyldumeðlim sinn.   

Vinir hans muna vel eftir honum, og jafnvel er hægt að heyra á þeim að þeir sakni hans ennþá.  Þeir tala oft um hann, þegar þeir hittast.  Hann hefur því verið einstakur drengur.

Í sumar gekk einn  af vinum hans framhjá Vitastígshúsinu, hann sá að verið var að bera út jarðneskar eigur móður þessa vinar síns.  Hann gaf sér tíma til að stoppa,  þetta voru þá starfsmenn frá ríkinu, skiptastjórar eða eitthvað álíka.  Hann spyr hvað sé um að vera, hvort hún sé dáinn. 

Þá fær hann að frétta að þetta sé einmitt þessi gamla kona sem kom í fréttunum í sumar. 

Hann sagði mér líka að gamla konan sem var einstæðingur, átti þó vini, gott fólk sem leit til hennar af og til, en býr ekki á landinu, sem hafði ekki séð hana lengi, en þar sem hún hafði stundum farið til Ameríku til að hitta föðurfólk sonar síns, og ekki látið af sér vita.  Þá hélt fólk að hún hefði farið slíka ferð.  Þess vegna varð málið eins og það var.

Vinirnir sem ég veit um eru Elías Skaftason, Sturla Fjeldsted, Hörður Torfason, Jakob Guðmundsson.

Ég man að ég tók einu sinni fyrir langalöngu Sturla með mér á miðilsfund í Hnífsdal, þar kom Kúddi fram og gerði svo vel grein fyrir sér og öllu sem þeir þekktu saman, að Sturla gat ekki efast um að þetta væri hann í raun og veru.  Enginn sem var á fundinum þekkti til.   

Þannig er sagan um hana Birnu.  Hún er stutt, því ég sá hana aldrei eða hitti, en minn maður var einn af þessum vinum, og ég veit að þeir tala oft um hann Kúdda vin sinn. 

Það er nefnilega svo að það er enginn bara nafn og kennitala.  Bak við allt slíkt býr fólk með vonir og drauma, og ævistarf. 

Það væri gaman að heyra ef einhver hér þekkir þessa gömlu sögu og getur bætt einhverjum fróðleik við.  Þannig að Birna og Kúddi eignist smá pláss í hugum fólks. 

Kúddi og Sturla mynd tekinn árið 1959.

Kúddi fyrir framan Vitabar.  Líka tekinn árið 1959.