Snúrublogg, vöflur og Fjótavík.

Ég var hjá þýsku vinum okkar í vöfflupartýi.  Nammi namm með rjóma flórsykri eplamauki og kanelsykri.  Þau gera hlutina aðeins öðruvísi en aðrir.  Þetta var ljómandi skemmtileg kvöldstund sem við áttum, húsbóndinn og unginn þurftu að fara fyrr, því stubbnum tókst að plata afa í bíó. 

En við hin, dóttir mín og fjölskylda áttu góðar stundir með þeim.  Enda gott og skemmtilegt fólk.

En það má segja að kúlan hafi verið alþjóðleg í dag, þegar Mirna frá El Salvador var að kveðja og fara heim, en Birgit og fjölskylda voru að koma frá Látrabjargi, dóttir mín lánaði þeim bílinn sinn, og þau fóru á Látrabjarg og gistu hjá bloggvinkonu minni henni Birnu Mjöll í Breiðuvík. 

Hér er svo mynd af Ísafirði, sem fóstrar okkur öll, fólkið sem hér býr.  Fjöllinn eru kraftmikil og þess vegna erum við svona eins og við erum öll, orkuboltar upp til hópa

En ég talaði um snúrublogg.  Það er í anda vinkonu minnar hennar Jennýjar, ég get líka verið  með snúrublogg hehehe.. en það lítur svona út hjá mér;

 Þarna náði ég þér Jenný

 

En nú verður bið á bloggi frá mér, því ég fer á morgun í langþráða ferð til Fljótavíkur.  Ég fer með fjölskylduna einu sinni á ári, í vikuferð þangað til að slaka á og njóta þess að vera til.  Reyndar er það svo að börnin geta ekki beðið eftir að komast þangað.  Að vísu óvenju seint í ár, en það er bara meira rómó svona þegar skyggja tekur, því þar er ekkert rafmagn, svo það eru bara kertaljós sem duga þar.

En þau kunna að hafa ofan af fyrir sér þar blessuð.

Svo er haldið á veiðar.

Með allar græjur.

Svo er að gera að..... og

Steikja hann, grafa'nn

Eða grilla'nn.

Nei þetta er rangt til getið hjá ykkur..... Karlarnir fyrir vestan kunna líka að steikja fiskinn  Sumir að minnsta kosti. Í Fljótavík er settur sykur yfir hann, þegar hann er tekin af pönnunni, gamall siður sem allir fylgja.

Svo er auðvitað vaskað upp, hér eru allir jafnir.

Þegar kvöldar þá eru auðvitað sagðar draugasögur en ekki hvað, við kertaljós og niðamyrkur úti. 

Börn og dýr elska Hornstrandir, enda er þetta paradís.

Alltaf frekar leiðinlegt að halda heim, og þó.... maður lifir í minningunni. 

Þangað til maður kemur næsta sumar. 

Ég kíki við á morgun, en annars hafið það gott.  Og ekki gleyma mér meðan ég er að njóta mín í óbyggðum, ég hugsa að ég gleymi ykkur ekki.  Ætla reyndar að hafa með mér krossgátur og einhverja spennusögu, annars bara njóta þess að vera til og innan um fjölskylduna mína. 

Börn í bala, berjaferð, skemmtiferðaskip og uppgröftur.

Já, það er gaman í kúlunni.  Hér iðar allt af lífi daginn út og inn. 

 

Það er tekist á um hitt og þetta.

Farið í bað saman.

Þá er að halda sér í formi og gera nokkrar armbeygjur. 

Svo er farið í berjamó, að vísu þeir sem aðeins eru orðnir dulítið eldri og reyndari.

Og ráðsettari.

Og enn koma skemmtiferðaskipinn og setja svip sinn á bæjarlífið og svo náttúrulega höfnina.

Reyndar voru þau tvö í gær.  Og nú koma þau flest alveg upp að hafnarkantinum, í stað þess að hanga fyrir utan og skutla fólkinu í land á smábátum.  Og það eru auðvitað ísfirsku hetjurnar okkar sem sigla þessum risum inn í höfnina af alkunnri snilld.  Þar á ég meðal annars við Papa Mugison, Guðmund Kristjánsson hafnarstjóra.

Og þeir eru byrjaðir að grafa eftir fornminjum í bæjarhólinn, þar sem Eyrarbærinn stóð.  Þar eru merkar fornminjar.  Eins og segir í göngukorti sem við Elísabet Gunnars gerðum fyrir nokkrum árum síðan;

Bæjarhóllinn.

Eyri hefur löngum verið talinn landnámsjörð. þar var höfukirkja sveitarinnar, og þar voru háð hreppaþing. Kirkjur voru í bernsku kristindómsins á Íslandi yfirleitt reistar af höfðingjum.  Mjög oft af afkomendum landnámsmanna, sem þá sátu bestu jarðirnar.

Fyrsti prestur sem nafngreindur er á Eyri hér Þórarinn Tómasson.  Frægastur presta sem sat Eyri var efalaust síra Jón Magnússon, sá sem kallaður var þumall. (Píslasaga síra Jóns Magnússonar).  Hann sat frá 1643 til 1689.  (Hann fyrirskipaði síðustu galdrabrennu á Vestfjörðum, þegar hann lét brenna feðgana á Kirkjubóli.  En dóttirinn flúði vestur í Arnarfjörð og slapp við eldinn).
Gamla kirkjan sem var byggð 1863, á grunni eldri kirkju, að því er talið er skemmdist af eldi árið 1987.  Kirkjan var rifinn 1993 og komið í geymslu í Engidal og voru mjög skiptar skoðanir meðal bæjarbúa um þá aðgerð.  Gamli torfbærinn var rifinn seint á síðustu öld, en rústir eru enn í bæjarhólnum. 

Í samabandi við þennan kirkjubruna og allt í kring um byggingu nýju kirkjunnar, þá vil ég segja að þessi atburður varð til þess að ég sagði mig úr þjóðkirkjunni.  Og ég veit að það gerðu margir fleiri í kjölfarið.  Það var valdníðsla og hroki þáverandi sóknarnefndar sem gerði útslagið með það.