Lífið gengur sinn vanagang.

Hér er ekki beint sól, en hlýtt og hið besta veður.

 Gallerí himin opin eins og venjulega.

Ýmist eða...

Og blessuð börnin lilla fengu það verkefni að þvo bílinn hans afa.

Síðan var farið í fjallgöngu.  Hér er svona fjallakeppni, menn ganga á nokkur fjöll, með passa og stimpla sig inn, og taka myndir.  Skemmtilegt sport fyrir alla fjlölskylduna, allir geta verið með.

Svo má taka skemmilegar myndir, þetta er hugsuðurinn mikli.

Og ýmsar skemmtilegar sveiflur.

Eins og sjá má.

En svo eru komin ber, það varð ljóst í fjallgöngunni.

Nammi namm aðalbláber.

Líka krækiber.

Hér er stimplað í fjallapassann.  Fólk tekur þessu mjög alvarlega.

Dularfull mynd, ærli þetta séu álfar, eða ef til vill landdísirnar sem dansa í Naustahvilftinni ?

Skýin dansa allavega sinn sólardans.

Og leyfa himninum að sjást.

Þetta er örugglega einhver vatnapúki, eða nykur.

Amma er allavega hugs - andi yfir þessu öllu saman.

Hugleiðing.

Þegar atburðir gerast eins og í morgun, setur þjóðina hljóða.  Við finnum flest til samúðar með því fólki sem nú stendur mitt í harmleiknum.  Mér finnst einhvernveginn eins og við skiptum svona harmleikjum niður í flokka.  Ef þetta hefði verið uppgjör í fíkniefnaheiminum, eins og svo sannarlega margir héldu, þá hefði málið einhvernveginn snúið öðruvísi.  Það er allavega mín tilfinning.  ´

Ég þekki dálítið til þar, og veit að það ólánsfólk sem þar lifir, er einhvernveginn ekki metið á sama hátt og fólkið í okkar veröld.  Þetta er ef til vill harkalega sagt, en það er svo sannarlega sannleikurinn.  Ég hef orðið vör við það, að slíkt fólk hefur hreinlega ekki sömu réttindi og aðrir þegnar landsins.  Og ef enginn úr okkar veröld er tilbúin til að tala máli þeirra, þá eru þeir í vondum málum.

Ég var ásökuð um það í dag að fara offari, þegar ég talaði um að sennilega væri þetta uppgjör vegna fíkniefna.  En ég held að flestir hafi strax sett þar samasem merki.  Þó það hafi ekki verið í þessu tilfelli, þá situr samt eftir allt ofbeldið sem framið er í fíkniefnaheiminum.  Og það sem bitnar á öðrum borgurum.  Mér finnst einhvernveginn gæta þarna ákveðinnar hræsni.  Að menn hafi  meiri samúð vegna þess að þarna var ekki slíku til að dreyfa.  Ef til vill er það vitleysa hjá mér.  En samt...

Það er alveg jafn sárt að missa ástvin þó hann sé í hinum heiminum (undirheimum), sem við þekkjum bara af afspurn.  Í kring um hvern einasta fíkil er fólk sem elskar hann/hana, og hefur áhyggjur.  Ég lýsi auðvitað fullri samúð með því fólki sem nú á um sárt að binda, og vona að þau fái áfallahjálp. 

En ég vek líka athygli á því, að þegar menn eru myrtir í fíkniefnaheiminum, þá hef ég ekki séð þá ósk til handa þeirra aðstandendum að fá slíka aðstoð.  Þarna er verið að skipta fólki í lið, góða liðið og vonda liðið.  Ég vil ekki vera leiðinleg, en ég vil bara vekja athygli á þessu og segja; að foreldrar og aðstandendur fíkla sem eru myrtir hafa nákvæmlega sömu tilfinningar og annað fólk.  Og það sem meira er, þessir aðstandendur hafa jafn vel svo árum skiptir liðið sálarhvalir og ótta í brjósti um sína nánustu.  Ekki fengið hjálp til að takast á við vandamálið, og eru oftar en ekki brotnar sálir fyrir. 

Fólk er bara fólk, þó það sé háð einhverri óáran sem það ræður ekki við.  Þá getum við ekki bara afskrifað það.  En það er nefnilega gert í dag.  Þau eru ekki til í samfélaginu, nema sem einhver byrði sem best er að loka inni og gleyma helst af öllu.

Málið er bara að hverjum slíkum einstaklingi fylgir heil fjölskylda sem þjáist oftast í kyrrþey.  Brotið fólk sem á erfitt með að leita sér aðstoðar. Fólk sem hrópar út í tómið og þar er oftast litla hjálp að fá.  Mest er af fordómum og þegjandahætti.  Þetta gengur ekki lengur.  Við verðum að fara að taka á rótum þessa vanda.  Skoða hvað er hægt að gera, og hvernig við eigum að bregðast við.  Og þá á ég við allt samfélagið.  Þetta er málefni okkar allra.  Ekki bara þeirra sem þjást. 

Hver ert þú sem dæmir ?

Hvaða forsendur hefur þú til þess ?

Varst þú móðirin sem fæddi barnið ?

Fylgdist þú með uppvextinum og hlustaðir á alla draumana sem hann átti, þegar hann yrði stór ?

Hvað veist þú um sjálfsáskanir móður, og hvernig henni líður?

Eða andvökunætur og áhyggjur ?

Reiði, vonleysi, sársauka, hróp út í eyðimörkina, þar sem enginn er til að svara ?

Eða hefurðu ef til vill bara staðið álengdar og dæmt út frá eigin fullkomleika ?

Að þetta snerti þig ekki, bara aðra. 

Við erum öll jöfn fyrir almættinu.

Og þeir sem setja sig á háan hest gagnvart öðrum, og telja sig þess umkomna að dæma, verða sjálfir dæmdir að lokum. 

Því við erum í sjálfu sér ófullkomin, hvert og eitt okkar, og enginn getur sagt hvað býr í sálinni.

Það mun ekki skýrast fyrr en við stöndum við dyr himinsins, knýjum á, og þá er spurning fyrir hverjum mun upplokið verða.