Fallegur dagur og sól.

Ég er rosalega upptekinn þessa dagana.  Það er svo margt sem þarf að gera, til að geta opnað garðplöntusöluna.  Og svo þarf að huga að opnum svæðum í bænum.  Áður en gróðurinn fer á fulla ferð. 

Sonur minn ætlar að koma með barnabörnin og við ætlum að grilla saman, ég er búin að kveikja upp í grillinu.  Smánæðisstund áður en ljúflingsskriðan skellur á. 

Hann er forsjárlaus faðir og fær að hitta börnin sín einu sinni í mánuði held ég, eða hálfsmánaðarlega.  Þetta er erfitt, því móðirinn flutti til Reykjavíkur, tímabundið vonandi.  Og þar af leiðandi ekki mikill samgangur.  Þau missa því heilmikið af pabba sínum sem vonlegt er.  En ég vona að það rætist úr.  Það er ótrúlegt hvað svona umgengnismál geta þvælst fyrir fólki.  Sorglegt bara.

En ég gróðursetti nokkur tré og runna í dag, sem ekki eru söluhæf, en ég veit að verða falleg tré, með tímanum.  Tíminn vinnur með þeim.  Það er eins og með fólkið, maður á ekki að spá í útlitið, það segir aldrei allt.  Heldur kraftinn og orkuna í viðkomandi.  Gefa öllum tækifæri til að vaxa og dafna.  Ekki dæma úr leik fyrirfram.  Það er mitt mottó. 

Fólk gleymir stundum að tré og plöntur eru lifandi verur rétt eins og aðrir.  Þau geta ekki fært sig úr stað, en þau geta samt hreyft sig.  Ef maður hefur stofuplöntur í glugga, getur maður séð það því blöðin snúa sér alltaf í áttina að ljósinu.  Það hafa líka verið gerðar rannsóknir á plöntum, og það er fullyrt að þær bregðist við tilfinningum.  Til dæmis las ég einhverntíma að stofuplöntur brugðust við ákveðnum manni í morðmáli, sem var álitinn morðinginn.  Í hvert sinn er þessi maður val látinn fara inn í herbergið var hægt að mæla viðbrögð plantnanna.  En þær voru ekki taldar trúverðugt vitni.  Einnig er sagt að grænmeti æpi þegar það er skorið niður.   Eitt er líka ljóst að ef upp kemur sjúkdómur í skógi, þá hafa trén sem standa lengra inn í skóginum unnið sér inn vörn gegn sjúkdómnum, þegar hann nær inn til þeirra.  Einnig er það svo að grenitré sem verða fyrir hernaði sitkalúsar koma sér upp vörn fyrir henni árin á eftir. 

Öll náttúran er auðvitað lifandi og tilfinninganæm.  Plöntur eru með græn korn í staðin fyrir rauðu blóðkornin okkar, þau hafa frumuupbyggingu á svipaðan hátt og við.  Og þær hafa æðar sem bera súrefnið niður frá krónunni til rótanna, og líka æðar sem bera steinefni og næringu frá rótinni og upp í krónuna.  Alveg eins og við höfum ósæðar og bláæðar.  Enda deyja tré ef börkur þeirra er skorin allan hringinn.  Þeim einfaldlega blæðir út.

Okkur hættir til að umgangast plöntur og dýr með vanvirðingu þess sem þykist vera herra jarðarinnar.  En við erum næstum sami grautur í sömu skál.  Við lifum ekki án þeirra, en þau geta lifað, og sennilega miklu betur án okkar.  Er það ekki skrýtið ?  Við hugsum ekki um það þegar við göngum yfir allt slíkt með skítugum skónum.  Og ekkert dýr eða planta er óþarfi.  Þó við látum okkur hafa það að eyða illgresi og sníkjudýrum.  Það er eiginlega sennilega vegna þess að það hefur orðið röskun í náttúrunni.  Til dæmis með of miklu eitri.  Þegar maður notar skordýraeitur, þá drepur maður líka æðri skordýrin sem lifa á sníkjudýrunum.  Eins og randaflugur, járnsmiði, maríubjöllur og slík.  En þau eru lengur að ná upp stofninum en sníkjudýrin svo þegar maður eitrar þá myndar maður meira svigrúm fyrir þær pöddur sem við viljum ekki hafa.  Þannig er í raun og veru er betra að nota ekki eitur.  Þá verður meira jafnvægi í garðinum hjá okkur.

En þetta er nú bara svona hugleiðing manneskju sem er mikið úti í náttúrunni innan um gróðurinn og dýrin, fuglarnir að byggja sér hreiður þeir dúlla sér í kring um mann, og eru fljótir að koma ef maður hróflar við moldinni, þar sem þeir eiga von á að maðkarnir komi upp á yfirborðið.  En þeir eiga sér líka óvin, því kattarskammirnar læðast um og sitja fyrir þeim á ólíklegustu stöðum.  Og sérstaklega ungunum þegar þeir reyna að fljúga í fyrsta sinn.   Svona eins og eiturlyfjabarónarnir liggja fyrir ungunum okkar á viðkvæmasta stigi til að fanga þau í fjötra.

Og lífið er ein hringrás.  Við erum partur af þeirri hringrás.  Og í staðin fyrir að trampa með ofbeldi og látum yfir það allt, eigum við að finna til auðmýktar yfir öllum þessum dásamlegu kraftaverkum allt í kring um okkur.  Bera virðingu fyrir öllu lífi, og elska og finna til með móður jörð.  

Það getur ekkert nema gert mann næmari og kærleiksríkari.  Og getur komið manni líka inn í heima náttúruvættanna, opnað manni leið og lyft tjaldinu dularfulla þar sem álfarnir og huldufólki býr, þar sem fjallatífarnir ríkja og Landdísirnar syngja sinn söng og dansa.  Glettnir fossbúar ygla sig og tröllinn sofa enn sem betur fer.  Aldrei að vita hvað gerist ef þau vakna.

Því skulum við ganga hægt um gleðinnar dyr.  Elska og virða okkur sjálf og allt í kring um okkur.  Það getur ekki gert neitt annað en að gera okkur hamingjusamari og glaðari.

Kærleiksríkar kveðjur sendi ég til ykkar, og rýk út til að athuga með grillið.