Blóm fjöll og gott veður.

Góður dagur í gróðrinum.

 eins og þið sjáið þá er gróðurinn orðin bara ansi stór.  þessar elskur vaxa vel og eru farnar að blómstra.

 Það gægist eitt og eitt blóm upp, og er að verða tilbúið til að eiga sér líf utan við garðplöntusöluna, eða eins og þeir segja þjóðverjarnir Baumschule heitir þetta ekki líka nursery á engilsaxnesku.

 Stækkar dag frá degi.

 Svona er þetta bara.

 Og blómstrar vel.

 Eins og sjá má. 

Jamm mín elskuleg allt þetta upp af litlu fræi eða græðling.  Og það er ekkert smá góð tilfinning að skapa svona upp úr nánast engu.  En það er ef til vill ekki alveg rétt.  Því ef ég hefði ekki fræ eða móðurplöntu þá væru þessar dásemdir ekki núna tilbúnar til að fara til nýrra eigenda.

 Og svo eru stubbarnir á leið í sund, þessi litli og sá stóri. 

En eins og þið getið ímyndað ykkur þá spila fjöllin stóra rullu í mínu lífi.  Ég var tvo vetur í Garðyrkjuskóla ríkisins og þar í flatneskjunni var ég nánast lömuð.  Ég fann ekki orkuna sem ég þurfti úr landslaginu, og fannst allt svo endalaust og takmarkalaust án fjallanna.  Svona er maður háður því sem er næst manni.  Við þurfum að læra að taka mið af því, og virða það sem í kring um okkur er.  Gera það besta úr því sem þar er.  Og fyrst og fremst læra á okkur sjálf.  Læra að þekkja okkur sjálf og ekki síður að bera virðingu fyrir sjálfinu og elska það.  Því hvernig getum við elskað einhvern annan ef við elskum ekki okkur sjálf ? Það er einfaldlega ekki hægt.