Bláar myndir.

Þegar myndir eru teknar á sérstökum tíma, þá verða þær sérstakar.  Þessar eru bláar, svo eftir ritualinu eru þær faktískt bannaðar börnum.

 

ekki satt ???

Svo fékk amma heimsókn í gær. 

Maður þarf að standa uppi allstaðar, það á ekki að sitja þegar maður getur staðið í sína tvo jafnfljóta. 

Það er bara fjör hjá henni Evítu Cesil.

Stóri bróðir var ekki alveg eins hress hehehehe... hann lagði sig aðeins yfir Múlan.  Það var nefnilega svo notalegt að leggjast í sófann.

Jafnrétti -

 

Ég ætlaði mér svo sannarlega ekki að taka þátt í umræðunni sem hér hefur tröllriðið þjóðfélaginu undanfarið.

 

En umræðan hefur þróast á frekar óheillavænlega braut.

 

Ég er jafnréttissinni, ég veit að það hefur hallað á konur gegnum tíðina, hef fundið það á eigin skinni. Þó ég hafi ekki látið það aftra mér frá því að ná fram því sem ég hef viljað.

 

En málið er, að það eru sterkar umræður í þjóðfélaginu á báða bóga, og mér hugnast hvorugt. Það hefur aldrei neitt gott áunnist með stríði.

 

Í jafnréttismálum er slíkt ekki hægt. Þegar tekist er á um slík mál, þarf málamiðlanir.

 

Ég horfi upp á allskonar árásir kvenna sem eru talsmenn feminista (kvenrembur) á karlmenn, og því er svarað af hörku af karlmönnum (karlrembum) sem finnst á sig ráðist. Hvorugur þessara hópa eru beint líklegir til að koma af stað vitrænum umræðum um málefni kynjanna. Þar sem öfgar eru aldrei vænlegar til árangurs.

 

Þess vegna tel ég þessar konur, sem að mínu mati eru öfgafeministar séu ekki heppilegir framsögumenn kvenna í leið að jafnrétti, frekar en ég tel að karlremburnar séu heppilegir talsmenn karlanna.

 

Þetta stríð milli kynjanna er því háð af öfgatoppum á sitt hvorum vængnum, meðan meirihluti fólks vill ræða þetta á hlutlausari hátt, á báða bóga. Hvað það er sem skortir á að konur geti notið sín í samfélaginu, og hvað það er sem þarf að leysa til að karlmenn sitji við sama borð og konur í öðrum málum ekki síðri.

 

Sumir vilja segja að það dugi ekkert minna en svona upphlaup. Ég segi að það skili litlu sem engu, nema að æsa fólk hvort gegn öðru, og setja málin í enn harðari hnút en áður.

 

Boð og bönn hafa aldrei skilað neinu. Þau leiða einungis til þess að vandamálin sem þau eiga að leysa fara undir borðið og í leyndarhjúpa, sem miklu erfiðara er að nálgast. Og gerir fólki enn erfiðara fyrir að lifa við þau skilyrði sem þeim eru búin.

 

Þess vegna þarf að leysa vandamál með umræðum og fræðslu. Jafnvel að leyfa þeim að þróast til betri vegar með meiri upplýstum umræðum, og fræðslu.

 

Hausatalningar eru frekar pínlegar að mínu mati. Það skiptir ekki máli hve margir karlar eða konur eru í viðtölum heldur hvernig það fólk talar sem þar kemur fram. Sem betur fer eru flestir bæði karlar og konur á því að jafnrétti kynjanna sé það æskilega, og þó seint hafi gengið, þá þokast hlutirnir í rétta átt.

 

Ég sá komment einhversstaðar um að það mætti rekja launamun kvenna og karla m.a. til þess að konur gerðu ekki sömu kröfur og karlar um betri laun. Þessu get ég alveg trúað. Það býr í okkur sjálfum ákveðið "umburðarlyndi" og jafnvel minnimáttarkennd gagnvart okkur sjálfum, sem konur þurfa að ráða bót á. Ég er nokkuð viss um að þar þarf hver og ein að taka til í sínum ranni, þar vinnst ekkert með hausatalningum og upphrópunum.

 

Hinsvegar er alveg ótrúlegt hvað sumir karlmenn láta út úr sér um, og við þær konur sem eru þó samkvæmt bestu vitund að vinna konum brautargengi. Því þær eru að þessu í bestu meiningu, þó ég sé ekki sammála aðferðunum.

 

Ég er því á því að hér þurfi að taka málin öðrum tökum, fá aðra formælendur, og jafnvel taka málin upp á víðari grundvelli. Ég er ekki feminist, og ég vil ekki láta samsama mig með þeim aðferðum sem þær hafa beitt. Þó dáist ég að þessum konum og veit að þær eru að vinna að málefnunum með þeim aðferðum sem þær telja réttastar.

 

Það sem ég á við er, að það lagar enga stöðu að reyna boð og bönn til að gera hlut kvenna betri. Þar þarf sameiginlegt átak okkar allra kvenna og karla. Það fæst ekki með öfgafullum aðferðum.

 

Þær gera það einungis að verkum að fólk sem vill leggja þessu máli lið af sanngirni hellist úr lestinni. Eins og alltaf gerist þegar fólk gengur of langt í öfgum. Þá fara hinir friðsömu og yfir gefa skotgrafirnar. Ekki er það það sem við viljum.

 

Svona er ég nú stemmd gagnvart umræðunni um Jafnrétti.  Við erum örugglega flest á þeirri línu að allir eigi að vera jafnir og hafa sem bestan aðgang að lífsins gæðum.  Okkur greinir bara á um áherslur og aðferðir.