Fjöllinn enn og einu sinni.

Veðrið var líka gott í dag.  Tók nokkrar myndir fyrir fjallafólkið mitt.

Tvö fyrir eitt.

Og stubbur þarf að læra, litli bróður hjálpar til.  Það þarf að kveikja ... og slökkva á lampanum og svona hehehe... Og svo að teikna óla prik. 

Annars birtir ótrúlega mikið þegar snjórinn leggst yfir. 

Vor siður.

 

Vor siður er upprunaleg trú Íslendinga, á æsi og vani, forna guði norrænna manna, frjáls alþýðutrú og hluti af goðakerfi Indóevrópskra þjóða, t.d. skyldur Búddatrú. Hann kallast skemmtilega á við lífsviðhorf nútímamanna. Hann er ekki bundinn við æsi eina, því tigna má aðrar verur, svo sem landvættir, eða mátt og megin, þ.e. lífið sjálft.

Tákn ásatrúar er hringurinn. Siðurinn byggist á hringferlinu eilífa, öflum náttúru og lífs, þar sem hver hringur er nýr. Við erum sjálf hluti af því ferli – ekki yfir það hafin.

Í hringnum er ekki andstæðan gott;illt. Allt er afstætt, hvað grípur inn í annað. Sé mótsögn, er hún sívirkt líf; óvirkur dauði. Sömu öflin skapa og eyða. Einstaklingurinn er háður örlögunum og fær þeim ekki breytt en hann ræður hvernig hann bregst við þeim.

Grundvallarþáttur er einnig ábyrgð hans á sjálfum sér og gerðum sínum, ætt sinni og þar með öllum mönnum. Hringferlið felur í sér lok eins skeiðs og upphaf annars. Í ragnarrökum falla menn og goð og jötnar og jörðin sekkur brennandi í sæ. En hún rís á ný iðjagræn og allt líf endurnýjast. Manninum ber að vera í liði með öflum lífs og sköpunar en mæta örlögum sínum af æðruleysi.

Ásatrúin leggur áherslu á að lifa í sátt við náttúruna. Allt sem við gerum móður Jörð gerum við sjálfum okkur og börnum okkar.

(Þetta er tekið úr riti Ásatrúarfélagsins.)

En þetta er líka tími Kristinna manna. Aðventan er tími kyrrðar, íhugunar og undirbúnings fyrir fæðingu krists.

Sumum veitist þessi tími erfiður, hann er dimmur og oft þungur, en samt einhver eftirvænting í lofti. Og sumir eiga litla von í hjarta sínu.

Við þurfum að gefa þeim ljós í tilveruna, ekki gleyma þeim sem verða undir í lífsbaráttunni. Þeirra er mest þörfin á að við hugsum til þeirra.

Við ættum ef til vill alltaf að lesa söguna um litlu stúlkuna með eldspýturnar fyrir hver jól. Það er okkur holl og þörf lesning. Sú saga sýnir okkur inn í líf þess sem ekkert á, og litlar væntingar hefur til lífsins. Þeirrar manneskju sem alltof margir hafa gleymt í önnum innkaupa, og undirbúnings fyrir jólin.

Einhver málverji sagði um daginn frá góðum sið hjá fjölskyldu sinni að leggja á borð fyrir einn enn. En það væri í rauninni miklu betra að það sæti stæði ekki autt, heldur sæti þar einhver sem við gætum miðlað af nægtum okkar.

Það sem þér gjörið yðar minnsta bróður, það gjörið þér mér.

Megi þessi tími vera ykkur öllum góður og gæfuríkur.

Jólahugvekja.

Hátíð ljóss og lita,

lýsir dimma jörð.

Það vinur skaltu vita

að völt er mannsins gjörð.

 

Í djúpi morgundagsins

ef drungi í sálu býr,

af sorgum sólarlagsins,

þá löngun áfram knýr.

 

Að vilja vaka og vinna

og verja fast sitt leg.

Því sóknarfæri sinna

að sækja fram á veg.

 

Í miðju drungans dapra

er dásemd – jólaljós.

Sem eyðir nístings napra

norðri – frostsins rós.

 

Og lætur blíða bera

oss blessun yfir hjörð,

þá von mér viltu gera,

og vekja Ísafjörð.