Jólagjafalistinn hans afa.

Hulda bloggvinkona mín skoraði á mig að setja saman nýjan óskalista yfir jólagjafirnar hennar ömmu.

Þar sem ekki er hægt að endurtaka leikinn, þá datt mér í hug að gera óskalistann hans afa.

Svo hér kemur hann:

 

Bréf frá Ömmu.

 

Ágætu ættingjar mínir, þar sem nú líður að jólum einn ganginn enn, og þið brugðust svo vel við í fyrra, þá datt mér í hug að gefa ykkur smáhint fyrir þessi jólin líka.

 

Eins og þig vitið þá kemur hann afi ykkar ekkert nálægt því að kaupa inn jólagjafirnar.  En samt sem áður  er það alltaf hann sem fær bestu og skynsamlegustu gjafirnar.  Hlýja sokka, nýja peysu, góða vetrarúlpu og svo framvegis. 

Það er bara ég sem fæ stytturnar og myndirnar.  Af hverju þetta stafar veit ég ekki.  En ætli þetta sé ekki það sem blessaðir feministarnir eru alltaf að reyna að segja.  Ekki veit ég. 

En fyrst ég er nú byrjuð á annað borð, þá langar mig að minnast á nokkur atriði með hann afa ykkar.

 

Úlpan sem þið gáfuð honum í fyrra var heldur stór.  Ég skil vel að þið, sem eruð sífellt með börnin fyrir augunum, sem stækka og stækka, haldið að hann afi ykkar verði að fá úlpu svolítið við vöxt, svo hann geti notað hana lengur.  Málið er bara að hann afi ykkar rýrnar heldur en ekki.  Hann er sumsé hættur að stækka, og farinn að minnka.  Þetta mynduð þið örugglega sjá, ef þið kæmuð í heimsókn einhverntíma. 

Þá er betra bara að gefa honum fleiri pör af ullarsokkum, því hann er orðinn svo fótkaldur þetta skar.

Nú eða almennilega kuldaskó eða mannbrodda.

Hann vill nefnilega týna sokkaleistunum af sér.  Hvurnin það er hægt er mér hulinn ráðgáta.  Hann getur týnt þeim svo gjörsamlega að þeir sjást ekki meir.  Ég er reyndar að finna þá á ólíklegustu stöðum.

Fann einu sinni par inn í örbylgjuofninum.  Hann sagði mér að hann hefði ætlað að hita þá aðeins. Þeir höfðu þá verið þar í mánuð, vegna þess að við notum örbylgjuofninn svo lítið.

Þetta með íslensku lopapeysuna er auðvitað rosalega sætt, en gætið að, það þarf að handþvo svona peysur, og ekki gerir afi ykkar það.  Það er ég sem þarf að þvo flykkið, vinda það og leggja til þerris.  Þetta er bara heljar djobb, ef ég á að vera hreinskilin.  Þó það sé auðvitað voða sæt gjöf og allt það.  Þá megið þið nú aðeins spá í afleiðingarnar. 

Ef ykkur skyldi láta ykkur detta í hug að gefa honum nærbrækur, þá dugar ekkert minna en föðurlandið.  Ég vil ekki sjá hann þvælast um á stuttbrók með sína krækóttu köldu fætur um stofuna á kveldin. Fyrir utan að bibbinn vill lafa niður fyrir skálmarnar og vekur von um eitthvað sem ekki er hægt.

 Hann vill sum sé helst vera á nærbrókinni.  Ég hef því fjarlægt allar stuttar nærbuxur af svæðinu.  Hann vill ekki vera í neinum af þessum mörgu frottésloppum sem ég á svo mikið af.  Og ekki vill hann vera í náttfötum. En naríurnar þurfa að vera vel þæfðar, svo ég geti sett þær í þurrkarann. 

Það getur stundum verið svolítið erfitt með karlinn, því hann heldur að hann sé einhver Don Juan, þó það sé eins langt frá raunveruleikanum og Mata Hari og María Mey. 

En sum sé, þessi jólin, verð ég heima, og vonast til að eitthvert ykkar nenni að kíkja við, það er eiginlega betra en einhver jólagjöf eða kort.  Sérstaklega í ljósi þess að þið búið flest hér í nágrenninu. 

Elskulegu barnabörn sem allt viljið fyrir okkur gera, og eruð svo elskuleg og yndæl

ef þið nú í raun og veru viljið kerlingunni vel, þá væri við hæfi að þið bara gæfuð gamla brýninu honum afa ykkar stóran skammt af Viagra.

Og ekki segja pabba og mömmu frá þessu.  

Vetur konungur, kemur með sína ljósadýrð.

Það var fallegur dagur í dag, en ansi kaldur, 8 ° var mér sagt að hefði verið á mælinum á mínum vinnustað. 

En fallegur dagur engu að síður.

Þessi var tekinn snemma í morgun.

Svo og þessi hér.

Hér er komið hádegi.

Það er eitthvað við birtuna svona þegar daginn fer að stytta, og sólin hættir að geta kíkt yfir fjöllinn, þá speglast hún bara í himninum.

Og það er jafnvel grænleit slikja yfir öllu.

Hér er hún nú samt að reyna að kíkja. En ósköp varlega.

Eins og sjá má er birtan dálítið græn.

Nei þetta er ekki tússmynd, heldur Kubbinn í öllu sínu veldi, vissuð þið að það er álfaborg upp á honum, og álfabústaðir í klettunum, meira að segja til saga af Huldumanninum í Strengberginu og bóndadótturinni, sem átti heima í bænum fyrir miðri myndinni.  Sorgleg ástarsaga milli huldumanns og mannameyjar.

Hér erum við í Neðsta - kaupstað.  En það er elsta húsasamstæða á landinu hygg ég. 

En sumsé það er kominn tími á vetrardekkinn, og það létum við hjónin gera í dag.

Og hér er menntaskólinn, og listaverkið sem prýðir fordyr hans.  Falleg ljóssúla, eins og súlan hennar Joko, sennilega stærri miðað við höfðatölu

Og börnin að sjálfsögðu kominn út með sleðana sína.

Enginn spurning um það.

En ég vil nota þetta tækifæri til að þakka fullt af fólki, sem hefur komið að máli við mig og talað hlýlega um bloggið mitt, og allar kveðjurnar sem ég hef fengið frá fólki allastaðar að úr heiminum.  Ég er rosalega ánægð og eiginlega hrærð yfir þeim móttökum.  Ég geri þetta mest mér til ánægju, en það er bara yndislegt ef aðrir geta notið þess líka.  Þá er það fullkomnað eins og meistarinn sagði.  Ég segi bara takk fyrir mig.

Íslensk fyndni - í tilefni biblíuþýðingarinnar.

Hér eru nokkrar sögur svona til gamans, þær eru úr bók sem Ólafur Ragnarsson og Axel Ammendrup tóku saman ýmsar íslenskar skopsögur,  undir nafninu "Krydd í tilveruna" bókinn er myndskreytt af Árna Elvari. 

Þetta er svona í boði umræðna um biblíuþýðingar og fleira, þær eru barns síns tíma, og ef til vill kominn tími til að færa þær í nútíma horf.... eða þannig.

 

Við prestkosningar í fríkirkjusöfnuðinum í Reykjavík báru stuðningsmenn sr. Emils það út, að einn eða fleiri skyggnir menn hefðu séð fríkirkjuprestana sr. Ólaf Ólafsson og sr. Árna Sigurðsson í kirkjunni við messugerð hjá sr. Emil, og hafi þeir dáðst að því, hve vel hann tónaði.

Þegar sr. Bjarni Jónsson heyrði þessa sögu, varð honum að orði.

"Ójá, ekki hafa þeir nú mikið við að vera hinu megin".

Í Guðmundarsögu Arasonar er sagt frá því, hvernig heilagur andi birtist bóndanum í Viðvík í Skagafirði.

Guðmundur var þar prestur einn vetur, nokkru áður en hann varð biskup, en bóndinn í Viðvík hét Már Finnsson.

Segir svo í sögunni:

"Þat var eitt sinn um vetrinn at Más, at Guðmundr prestr var í kirkju úti at bæn sinni, ok kemr Már bóndi gangandi til kirkju. En er hann kom í kirkju, þá sá hann at fugl lítill fló upp af öxl Guðmundi presti í loft ok hvarf honum þá. Hann þóttist eigi vita, hvat fugls þat var, því at hann var óvanr at sjá heilagan anda".

Hvítasunnusöfnuðurinn var eitt sinn að láta skíra gamlan heiðarlegan mann.

Þeir, sem skírðir eru, verða að sjá heilagan anda í dúfulíki, áður en þeim er hleypt upp úr skírnarlauginni.

Gamla manninum gekk illa að sjá heilagan anda.

Að lokum segir hann þó, um leið og hann kemur upp úr lauginni með andköfum:

"Nú held á að ég hafi séð hann skjótast".

Skagfirðingur einn, Jón að nafni, var kallaður dagbók, vegna þes að han ritaði dagbækur, frá því hann var á æskuárum.

Kvongaður var Jón, en bjó lengst af í húsmennsku.

Þegar þessi saga gerðist, var hann í húsmennsku á Hellulandi.

Vetur einn fór Jón með konu sinni í heimsókn að Vatnskoti, sem er skammt frá Hellulandi.

Frost var og hvasst veður, er Jón fór af stað, og hvessti því meira er nær dró Vatnskoti.

Þegar þau hjónin áttu skammt ófarið að bænum, fauk kona Jóns fram af svellbunka og sá hann hana ekki meir. Sjálfur var hann með broddstaf, og komst heim að bænuum, hitti húsmóðurina og var boðið inn.

Þegar hann var sestur segir húsmóðirin;

"Það er naumast að þú velur þér veðrið, Jón minn. Hvernig líður konunni þinni?"

"Hún var nú á leiðinni hingað með mér, en hún fauk fram af svellbunkanum hérna fyrri utan", svaraði Jón.

 

"Og hvað er þetta maður ! Reyndirðu ekki að bjarga henni? Spurði húsmóðirin.

"Mér finnst nú satt að segja, að í svona veðri hafi hver nóg með sig,", segir þá Jón.

Nemendur í gagnfræðaskóla voru látnir gera ritgerð um Hallgrím Pétursson. Kafli úr ritgerð eins nemandans hljóðaði svo:

"Hallgrímur fór ungur til Kaupmannahafnar. Þar kynntist hann konu, sem hann giftist síðar.

Hún var kölluð Grasa-Gudda.

 

Í þorpi einu var kirkjugarðurinn allfjarri húsum og mannvirkjum þorpsins.

Maður nokkur var eitt sinn einsamall að taka gröf í kirkjugarðinum.

Loks var gröfin orðin svo djúp, að hann komst ekki upp úr henni.

Drukkinn maður, sem hafði slangrað inn í kirkjugarðin, kom að gröfinni.

Grafarinn verður alls hugar feginn, þegar hann sér manninn og segir;

"Það var gott, að þú komst. Mér er að verða svo kalt"

"Það er von, því það hefur gleymst að moka ofan á þig", svaraði hinn.

Jón Ósmann, hið kunna hraustmenni, var einu sinni að ferja fólk yfir Héraðsvatnaós á dragferju. Ókyrrð var á ósnum, og var frú ein, fín í klæðaburði og feitlagin mjög, hrædd við að fara upp í ferjuna.

Ósmann þrýfur þá til hennar, snarar henni upp í og segir;
"Maður hefur nú fyrr tekið í þykkildi".

Sr. Jón Stefánsson var prestur að Vallanesi um og eftir aldamótin 1800.

Hann var af Eydalaætt, gáfaður og hagmæltur, eins og hann átti kyn til, og fyndinn í tilsvörum.

Á efri árum varð hann feitur mjög.

Kaupmannsfrú spurði hann eitt sinn, hvernig hann færi að því að eiga börn svona feitur.

"Það væri hægra að sýna yður það en segja" svaraði Jón prestur.

Í ráðherratíð Hannesar Hafsteins hélt fræg dönsk söngkona, sem hér Oda Nielsen, söngskemmtanir í Reykjavík.

Gríðarmikil aðsókn var að þeim.

Þorkell Þorláksson var þá skrifstofumaður í stjórnarráðinu.

Daginn eftir eina söngskemmtunina kemur Hannes inn á skrifstofu Þorkels og segir:

"Fórstu á Odu í gær, Þorkell ?"

"Já, standandi ". svaraði Þorkell.

Sonur manns, sem átti stóra bifreiðastöð, var í gagnfræðaskóla.

Hann átti einu sinni að svara því skriflega á prófi í skólanum, hvað kosningaréttur væri.

Hann svaraði því þannig:

"Kosningaréttur er það, að vera ekið í bíl á kjörstað, og verða svo að fara gangandi heim".

Og þá hló Marbendill.

þessar tvær síðustu myndir eru teknar af Halldóri vini mínum Sveinbjarnarsyni ljósmyndara á BB.