Smá jólasaga.

.15.12.2008 | 11:55

 

Ein lítil jólasaga.

 

Ljós í myrkri.

 

Hún sat í lítilli herbergiskytru, sem átti að kallast eldhús, smágerð stúlka. Hún sagði ekki margt en hugsaði því meira og nú var hún að hugsa um jólin. Skammdegið þrengdi sér allstaðar inn, og ljósin í íbúðinni voru ekki nógu björt til að halda myrkrinu úti.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jólin ! það voru margir sem hlökkuðu til jólanna, en hvað hafði hún að hlakka til, hún vissi vel að það yrði ekki mikið um dýrðir á þessu heimili. Mamma og pabbi unnu myrkranna á milli, en það var alveg sama hve mikið þau unnu, það stóð ekkert út af til að geta gert neitt nema rétt að skrimta. Það sem kom upp úr launaumslaginu rétt dugði fyrir húsaleigu rafmagni og mat.

Fötin sem þau gengu í voru öll keypt fyrir lítið hjá Rauðakrossinum. Mamma átti gamla saumavél, og stundum þegar hún var ekki of þreytt reyndi hún að breyta þeim þannig að það væri ekki eins auðsætt hvaðan þau kæmu. Þetta voru auðvitað góð föt, en bara að maður vissi sjálfur hvaðan þau komu var nóg til að maður var ekki eins ánægður með að fá nýtt.

 

Litla stúlkan sat við gluggan og horfði út í myrkrið og snjókomuna fyrir utan gluggann. Það var napur næðingur og jafnvel Kári kuldaboli þrengdi sér inn um gluggann til hennar og hún vafði snjáðri peysu þéttar að granna litla kroppnum. Hún var oft ein, vegna þess hve pabbi og mamma unnu mikið. Hún vildi ekki bjóða neinum heim, því hún gat ekki hugsað sér að skólafélagarnir sæju hve heimili þeirra var fátæklegt. Og það þýddi auðvitað að henni var ekki boðið heim til annara.

 

Jólin, það var eitthvað svo dapurlegt að hugsa til þeirra, allt umturnaðist einhvernveginn, allar skreytingarnar og auglýsingarnar, kaupið þetta, kaupið hitt, og jólagjafa auglýsingarnar, maður varð svo dapur, vegna þess að það voru engir peningar til að gera sér dagamun. Að vísu vissi hún að þær mamma myndu fara á skrifstofu mæðrastyrksnefndar á aðfangadag eftir fjögur, þegar mamma kom heim úr vinnunni og standa þar í langri biðröð til að fá jólamatinn. Veislumat sem þau fengu aðeins einu sinni á ári. Æ þetta er allt svo tilgangslaust hugsaði barnið, hún var níu ára og það var eins og allar heimsins áhyggjur hvíldu á henni.

 

Hún hugsaði um skólafélagana, sérstaklega eina stúlku, foreldrar hennar voru mjög rík, þau áttu einbýlishús og þrjá bíla, Jórunn fékk allt sem hún óskaði sér. Hún gekk alltaf í fötum sem voru í nýjustu tísku. Hún kom meira að segja stundum í leigubíl í skólann. Ó hvað hún öfundaði Jórunni. Hve gott átti hún að vera svona rík og vinsæl. Allar stúlkurnar í bekknum vildu vera vinkonur hennar, og eltu hana hvert sem hún fór. Þær ekki svo mikið sem litu í áttina til hennar hvað þá meira. Hún var eins og lítil mús sem reyndi að láta sem minnst fyrir sér fara, þó þráði hún að vera með, vera ein af þessum glæsilegu glöðu stelpum.

 

Bara ef við værum rík og allir vildu þekkja okkur hugsaði hún dapurlega. Ég vildi óska að við myndum vinna í lottói eða eitthvað kraftaverk gerðist.

 

 

 

 

 

 

 

 

Allt í einu var drepið á dyr, stúlkan hrökk upp úr hugsunum sínum. Hver gat verið að banka á dyrnar hjá þeim, meira að segja sölumenn sneyddu hjá þessari fátæklegu hurð. Hún fór hikandi til dyra og opnaði.

Úti stóð Jórunn, hún var ekki svo snyrtileg núna, hárið allt í óreiðu og augun rauð og þrútinn. Má ég koma inn spurði hún hikandi. Já .. já auðvitað gjörðu svo vel, sagði stúlkan, hún var svo hissa að hún vissi ekki hvernig á sig stóð veðrið. Datt ekkert annað í hug til að segja. Jórunn smokraði sér inn um dyrnar, fyrirgefðu að ég skuli koma svona en ég vissi ekki hvert ég ætti að fara, svo datt mér í hug að ég gæti komið til þín. Hingað? spurði stúlkan undrandi; til mín? Já sagði Jórunn, mér líður svo illa, ég var ein heima og það var einhver maður alltaf að hringja í númerið okkar hann var svo dónalegur að ég þorði ekki að vera heima. Jórunn gekk inn í íbúðina og litaðist um, stúlkan skammaðist sín fyrir hve allt var fátæklegt, en Jórunn virtist ekki taka neitt eftir því.

Hvar eru pabbi þinn og mamma? spurði stúlkan til að segja eitthvað. Æ þau eru einhversstaðar úti að skemmta sér. Ég veit ekki hvar þau eru, og það er slökkt á gemsunum þeirra. Þau verða líka alltaf svo pirruð ef ég ónáða þau. Pirruð? hugsaði  stúlkan, og hún hugsaði með sér að aldrei væru pabbi hennar og mamma pirruð eða reið við hana, hversu þreytt sem þau voru og ergileg, þá fann hún aldrei annað en kærleik og hlýju frá þeim.

Já sagði Jórunn, ætli þau séu ekki einhversstaða í jólaglöggi, það er svo mikið um svoleiðis veislur fyrir jólin, og þau þurfa að mæta allstaðar til að fylgjast með. Fylgjast með? Já þú veist til að detta ekki út úr félagsskapnum, þau þurfa alltaf að passa sig á að umgangast rétta fólkið og móðga ekki neinn, pabbi segir stundum að það sé full vinna að hafa alla góða í kring um sig. Þ

etta var undarlegt, þvílíkt fánýti hugsaði telpan. Hún þorði samt ekki að segja það upphátt.

En af hverju komstu til mín, spurði hún, og hugsaði um allar fallegu vinkonurnar sem alltaf voru eins og suðandi bíflugur í kring um Jórunni í skólanum. Æ þær! Þú skilur þetta ekki, en það er ekki hægt að leita til þeirra, því ef þær halda að eitthvað sé að, þá mega þær ekki umgangast mig lengur. Hvað segirðu? Lifið þið þá í einskonar glansmynd spurði stúlkan undrandi. Já veistu ég hef oft hugsað um það, sagði Jórunn. Það má aldrei tala um það við neinn ef manni líður illa, og mamma og pabbi hafa alltaf svo lítinn tíma, þegar þau eru heima. En veistu að þegar ég fór að hugsa um hvert ég gæti leitað, þá fór ég að hugsa um þig. Þú ert alltaf svo alvörugefinn og róleg. Það er eitthvað svo raunverulegt við þig. ‘Eg hef öfundað þig lengi fyrir að geta bara verið þú sjálf. Þetta hafði stúlkunni aldrei dottið í hug, að nokkur gæti öfundað hana. En kannski var glansveröldin ekki svo eftirsóknarverð þegar allt kom til alls, kannski var betra að geta verið maður sjálfur og hafa það sem maður á, heldur en að reyna að teygja sig sífellt eftir tunglinu.

 

Það var einhvernveginn eins og ljósin yrðu bjartari, og hún heyrði ekki lengur gnauðið í vindinum. Hún brosti, ég ætlaði einmitt að fara að fá mér heitt kakó og brauð, viltu ekki fá líka, sagði hún. Jú takk ég finn að ég er orðin svöng, sagði Jórunn og brosti á móti.

Þær þrengdu sér inn í litla eldhúsið og brátt sátu þær þar og gerðu kakói og brauðsneið góð skil. Stúlkan vissi einhvernveginn að héðan í frá myndi henni líða betur, hún hugsaði með ástúð til foreldra sinna og litla heimilisins, hér var öryggi og hlýja, þótt heimsins gæði vantaði, þá var eitthvað til sem aldrei yrði frá henni tekið og hún vissi líka að hún hafði eignast vinkonu og hún vissi að þær myndu styðja hvor aðra í lífsins ólgu sjó. Þær brostu báðar, þessar tvær níu ára stúlkur, svo ólíkar en höfðu svo margt að gefa hvor annarri.

 

Án þess að þær tækju eftir því leið bjartur ljósgeisli upp frá fátæklega eldhúsinu og alla leið til himins, Guð! sagði björt og falleg ljósvera, ég hef gert góðverkið mitt fyrir þessiJólin.

 

Gleðileg jól kæru bloggvinir og farsælt komandi ár.  

Austurríki.

Já smá framhald á ferðasögunni minni.  

 

Við erum á leiðinni til Graz.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Til að Sjá verðlaunaafhendinguna hjá stelpunum okkar á hestamannamótinu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hanna Sól á verðlaunapalli, fékk bæði gull og silfur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ásthildur Cesil vann tvö gull.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hanna Sól, glæsilegur knapi á glæsilegri meri.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mamman stolt og Telpa ánægð.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sigurvegari krýndur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og önnur hér.  Ot Telpa fylgist með.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tvær rosaflottar dömur 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Við getum verið stolt af þessum stelpum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Stoltir foreldrar fylgjat með. En stubbur er meira fyrir padinn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Eftir keppni þarf að hlú að dýrunum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Amma þurfti líka að ryfja upp gamla takta.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Daginn eftir var komin tími til að kveðja fjölskylduna og halda heim.  Með viðkomu í Prag.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bára mín ók okkur niður á rútustöðina.  Við ákváðum að fá okkur að borða á Kínverskum matsölustað niður í Gasometer.  Stað sem við höfum ofy borðað á.  Jón Elli var hrifnastur af fiskabúrinu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og það var gantast smá.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já það var sól í sinni allavega.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gasometer stendur saman af fjórum fyrrverandi gastönkum, sem voru uppgerðir sem íbúðir, verslunbarmiðstöðvar og tónleikasalir veitingastaðir og bíó.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Íbúðirnar eru í hring og niðri eru svo vrslanir og veitingahús.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Austurríkismenn eru ekki hræddir við að skeyta saman gömlu og nýju.  Þessi merkilega glerblokk sem er sm+iðuð upp við einn tankinn, er kölluð Skelin.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En svo liggur leiðin frá Vín til Prag þaðan sem við munum fljúga heim.  En fyrst Tveir dagar í þessaari fallegu borg.

Eigið góða helgi elskurnar.

Austurríki

Já við vorum semsagt komin til Báru okkar, þar ætluðum við að gæta barnanna meðan hún færi með hóp kvenna til Íslands.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sjð bráðhressar Austurískar hestakonur í Íslandsferð.

Það var yndislegt að hitta barnabörnin mín.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Alltaf fjörug og skemmtileg.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Stóra stelpan mín Hanna Sól. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jón Elli hefur mikin áhuga á að búa til mat.  Og þegar hann langaði í köku fór hann bara út í hesthús og sótti vinkonu sína sem kom og bakaði fyrir hann kökur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En hann hjálpar til við baksturinn.

Melónur eru algjört nammi.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svo var hægt að tefla við afa, reglurnar voru svona upp og niður... eða þannig 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Afi er algjör pizzumeistari og auðvitað gerðu þau pizzur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og þá hjálpast allir að.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Heimilið hennar Báru minnar er svona eins og hjá okkur, hálfgert Félagsheimili.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það þurfti að hreinsa hænsnakofann, og áhugasömust var Telpa 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er verið að undirbúa keppnisferð til Graz.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og stubburinn fær að koma með til Graz.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Allt að verða tilbúið til fararinnar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Merarnar að verða tilbúnar líka.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessi skemmtilegi hestur er bæúin til úr skeifum. Hér eru einungis íslenskir hestar að keppa, og mikill áhugi á æislenska hestinum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ein  og Sjá má.  Við Elli fórum samt ekki til Graz fyrr en á sunnudeginum.

Í stað þess buðu Bára og Bjarki okkur að dvelja í Vín í tvo daga á Hóteli.

En nú er ég orðin þreytt að skrifa með annari hendinni svo ég mun segja síðar frá framhaldinu.  Hélt ef til vill að það væri ágætt að lesa eitthvað skemmtilegt í óveðrinu og ófærðinni.

Ferðin mín. Frá Budapest, Austurríki og Tékklandi.

Fyrir nokkru hringdi dóttir mín frá Austurríki og spurði hvort við gætum komið og passað börnin, hún var að koma til Íslands með hóp glaðra kvenna.  Þetta var auðvitað auðstótt mál. 

Svo datt manninum mínum í hug að það væri gaman að bjóða mér í leyniferð svona í leðinni.  Hann var sð skoða ódýrustu ferðirnar.  Ég fékk svo ekki að vita hvert leiðinn lægi fyrr en komið var út á flugvöll.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Komin út á flugvöll, málið er að af því að við vorum ekki búin að bóka okkur inn á netinu, urðum við að borga 30 evrur á flugvellinum,  við vorum bæði fúl og hneyksluð.  

En áætlunin var svo Buta Pest.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Búdapest er höfuðborg Ungverjalands og jafnframt miðpunktur, stjórnmála, menningar, viðskipta, iðnaðar og samgangna fyrir Ungverjaland í heild sinni. Árið 1873 sameinuðust borgirnar á bökkum Dónár, Buda og Óbuda á hægri bakkanum, þeim vestari, og Pest á vinstri bakkanum, þeim eystri í eina borg, Búdapest. Nú er borgin sú sjötta stærsta innan Evrópusambandisns. Rúmlega 1.735.711 manns búa (1. janúar 2013) í borginni sem er nokkru færri en á hátindi íbuafjölda um miðjan níunda áratug 20. aldarinnar en þá bjuggu rúmlega 2,1 milljón manns í borgin

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Við vorum á mjög góðu húteli í mipbænum, stutt í allt, það var gaman að rölta, hér má sjá nokkrar vel þekktar barnabækur í risastórri bókabúð.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Held að unglingar sæeu allstaðar eins í heiminum.  Framtíðin okkar og við þurfum að hlú að þeim.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Venjulegar þegar við komum til stórborga tökum við bigbus, eða on off tveggja hæða strætóa, þar sem saga borgarinnar er sögð á mörgum tungumálum, og ekið um borgina.  Þetta er ódýr leið til að kynna sér borgir, og það er hægt að fara af rútunni  hvað sem er og fara svo aftur í hana annað hvort á sama stað eða næstu stoppistöðum.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er Elli að panta sér mat við vorum heppinn með veður, því það voru síðustu heitu sumardagar susmarsins. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Budapest er afskaplega falleg borg, þar ægir saman bæði gömlum og nýjum byggingum, oft var þó of mikið gert af að rífa tignarlegar byggingar og byggja kassa sem settu ljótan svip á annars fallega götumynd.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já það var labbað um, borðað, drukkið og notið góða veðursins. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér má sjá ólíkar byggingar gamlar og nyjar, þessi glerhús eru flott, en þvi miður eru 0nnur hús ekki svona falleg, því þau likjast frekar sovétblokkum.  Sennilega ótdýrt að bygga en á kostnað fegurðar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er sagan bæði gömul og ný. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þú getur tekið Bigbuss einn eða tvo sólarhringa, og inn í því er falið bæði rauð lína og blá.  Við völdum bláu línuna, en það er bara vegna þess að við ætluðum ekki að eyða of miklum tíma í rútuferð.  Inn í þeirri rút var ferð um Dóná.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Við fórum í siglingu fyrir nokkrum árum þegar við fórum með Karlakórnum á þessar slóðir, þá var dinner innifalin músik og allkonar, en þarna var bara sigling um þetta frábæra fljót,  hér má sjá að sumar ferjurnar eru engin smásmíði.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og auðvitað eigum við altaf að muna eftir sýrunum 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Stórum og smáum. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og pl0ntur, skemmtileg skreyting 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta minnismerki gnæfir yfir borgina.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér erum við í Buda held ég en fyrir neðan er Psst.  Og hin tignarlega Dóná svo blá.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Begoníur eru mikið notaðar í skreytingar í borginni, og þær eru flottar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Á siglingu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Held að Ungverjar geri dálítið mikið úr siglingum á Sóná, sem er gott mál. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Höllin. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér sigla menn á kanúum, en ekki kajökum. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ein af elstu brúm yfir ána.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þegar frúin er á ferðalagi er rauðvínið ekki langt undan.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Eftir tvo dásamlega daga í Bútapest var komin tími til að leita uppi lesltarnar og legja af stað til Austurríkis.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Komin með alla pappirana og þá er bara að leggja í hann til Austurríkis.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sú ferð tók um tvo og hálfan tíma eða þra man ekki alveg, en fjö0lskyldan kom til GAsometer að sækja okkur og það var dásamlegt að hitta börnin og Báru og Bjarka.  Hér erum við að vísu við Hofer verlun sem hægt er að kaupa allt í matinn og meira.  

 

En meira um þetta ferðlag seinna.  

Eigið góðan dag.  

........

Bóndi er bústólpi.

Að mínu mati er Bændablaðið eitt besta íslendka blaðið.  Upp fullt af jákvæðni og fróðleik.  

Og nú loksins eru sauðfjárbændur farnir að hugsa sér til hreyfings og ég er mjög ánægð með þessa frátt í Bændablaðinu.  Vona svo sannarlega að þeir beri gæfur til að taka málin í sínar eigin hendur og koma afurðum sínum í gott horf.  Beint frá býli ætti að vera miklu meira og algengara.  Þegar fólk fer að geta valið um velverkað kjöt og góðar afurðir, en ekki bara kaupa eitthvað fiturausl í matvörubúðum.  Vöru sem er verkuð með hag neytenda í huga.  

EInnig þarf að stórefla heimaslátrun, gefa bændum kost á að reka heimasláturhús til dæmis sláturgáma, sem mér skilst að séu mikið notaðir í Noregi.  Þar sem heilu sveitirnar geta sameinast um slík, og það mun stór minnka það dýraníð sem tíðkast hér að flytja sláturfé landshorna á milli.  Hér þarf að slaka á þeim kröfum sem hafa verið gerðar til slíkra gáma, til dæmis með hörðum reglum um blóðvatnsafrennsli.  

Bóndi er bústólki áfram íslenska sveit.  Sýnir landsmönnum að þið getið þetta sjálf. 

http://www.bbl.is/files/pdf/bbl.

 

 Landssamtök sauðfjárbænda kanna hug félagsmanna til ýmissa hagsmunamála:

Yfirgnæfandi vilji meðal bænda til að stofna sölufyrirtæki fyrir afurðir sínar

Landssamtök sauðfjárbænda gengust nýverið fyrir könnun á meðal félagsmanna um afstöðu þeirra til ýmissa hagsmunamála. Var þar spurt út frá þeirri erfiðu stöðu sem nú er uppi til að betur mætti átta sig á hvað bændur vildu gera.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sala og markaðssetning kindakjöts er bændum greinilega mjög hugleikin og kom það greinilega fram í könnuninni.

 

Í niðurstöðunum má líka greina megna óánægju bænda með afurðastöðvarnar sem margar hverjar eru þó að stórum hluta í þeirra eigu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vilja eitt sameiginlegt sölufyrirtæki fyrir innanlandsmarkað Þótt skýr afstaða með eða á móti frekari sameiningum afurðastöðva liggi ekki fyrir, þá er sauðfjárbændum mjög umhugað um að stofnað verði eitt sameiginlegt sölufyrirtæki í eigu bænda til þess að sjá um sölu og dreifingu á öllu íslensku lambakjöti innanlands.

 

Horfa menn þar greinilega til þess árangurs sem bændur innan Sambands garð- yrkjubænda hafa náð í gegnum Sölufélag garðyrkjumanna. Telja um 57% sauðfjárbænda ýmist mjög eða frekar skynsamlegt að stofna slíkt fyrirtæki.

 

Hins vegar telja 24% bændanna slíkt óskynsamlegt eða mjög óskynsamlegt, en 19,1% voru hlutlausir í afstöðu sinni til spurningarinnar. Mjög mikill áhugi á stofnun útflutningsfyrirtækis bænda

 

Þegar bændur voru spurðir um afstöðuna til þess hvort skynsamlegt væri að stofna eitt sameiginlegt útflutningsfyrirtæki í eigu bænda til þess að sjá um útflutning á öllu íslensku lambakjöti var afstaðan mjög skýr. Töldu um 79% bænda það ýmist mjög eða frekar skynsamlegt. Einungis 4% aðspurðra töldu slíkt mjög óskynsamlegt og 5,5% töldu það frekar óskynsamlegt. Þá voru 11,7% bænda hlutlausir gagnvart þessari spurningu.

 

Sauðfjárbændur voru spurðir fjölmargra annarra spurninga í þessari könnun, eins og um afstöðu þeirra til hugmynda fráfarandi landbúnað-

 

 

.....

Maraþon saga af heimsókn barnabarnanna minna.

Húsið er nú hálfeinmanalegt, börnin farin, Skaftabörn með hinni 0mmu og afa, og Austurríkisbörnin á Hellu til afa og ömmu þar.  Þetta er meira svon gert fyrir foreldrana og ættingjana, en allir sem hafa gaman af að skoða myndir eru velkomnir í heimsókn inn á bloggið mitt.  

 

En það er best að gara upp þessa yndislegu dvöl með myndasyrpu.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Aron kom að gista meðan hann var hér, og hér eru Óðinn og Aron eins og strákar gera, að slást en í góðu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svo er spjallað, og Alejandnra í heimsókn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

FLottir strákar <3

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Afi alltaf til í að spjalla við börnin. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ísbíllinn er svo annað mál, hann kemur hingað af og til og ég reyni alkltaf að kaupa ís þegar hann er hér.  Mér finnst þetta frábært framtak.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Alltaf fjör þegar þessir drengir eru hér. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svo er bara gott að kúra líka.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vá töffari í bílnum hennar Dóru frænku.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Austurríkisb0rnin komin heim í kúlu með afa,  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og það var ekki beðið heldur hlaupið beint upp í gróðurhús að sækja jarðarber, sem eru best hjá ömmu segja þau. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Afi gerið alveg fullt af skemmtilegum hlutum með börnunum, m.a. að fara fjöruferð.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Fjöruferð er dálítið spes, þar sem engar fjörur eru heima fyrir.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Á bryggjupollanum sat hann Sigurjon og dró fyrir fisk.  Við erum að fara til Fljótavíkur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hanna veiddi reyndar flundru, en hún var lítil, og við slepptum henni, vonandi lifði hún landferpina af.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

FLjótavík er eitthvað sem börnin vilja helst ekki missa af. Í þetta sinn var okkur boðið í afmælisveislu hjá Dóru systur og Geira syni hennar, í nýja bústaðnum þeirra.  Og af þurfti að smíða sverð og byssur auðvitað.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Afar eru auðvitað allra bestir.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta var alvöru afmælisveisla með músik og fjölda gesta og ekker til sparað, enda sérlega ánægjuleg ferð.  Hér er systir mín með Jóni Elíassyni sem spilar á gítar meðal annars.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér sitja þeir og spila skemmtileg lög frá öllum heimshornum.  Mest blues og suðuramerísk lög og bara alla helstu smelli fyrri ára.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Börn og fullorðnir nutu þess að hlusta. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Yndislegur tími. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Veðrið var upp á það besta og notalegt að sitja í góðum félasskap og ræða heimsmálin.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Inga frænka sýnir stubbnum hvernig á að raspa hnífinn svo hann verði mjúkur og fínn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og veislan var rosaflott.  

 

 

 

 

 

 

 

Nei nei það var enginn settur í búr.  Þó margir væru í húsinu var nóg pláss og svo var alltaf hægt að hlaupa úti.  Þetta er Gummi Sunnubarn og Vala Geiradóttir. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Allir eru saman og enginn aldursmunur merkjanlegur. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Við systkinin sem vorum þarna.  Inga Bára, Jón Ólafur, Ásthildur Cesil og Halldóra Þórðardóttir.  Hér vantar Sigríði, Hjalta, Gunnar og svo Júlíus litla sem er á himnum. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

það var gott að setjast við eldin og hlýja sér. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zvo var auðvitað dansiball í afmælinu, en það var eina stundin sem fór að rigna, en það var bara hressandi, verst með hljóðfærin. Það var boðið upp á gúllashsúpu, og þvílíkt góða.  Það gók Dóru mína og Mundu Péturs 7 klst. að elda súpuna, enda var hún bæði bragðgóð og drjúg.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hljómsveitinn á fullu. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og fólkið lét ekki segja sér tvisvar að fara að dansa. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Með Íslenska fánann blaktandi yfir glöðu fólki.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og við Jón Elli horfum á. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dans dans dans.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ég er ekki að skrökva þegar ég segi að það var að minnsta kosti þrír umgangar af blautum fotum yfir daginn, eins gott að það var kveikt upp í ofninum seinnipartinn svo hægt var að þurrka.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jamm, hann var einn sá alathafnasamari.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það geriðst smá slys, og því þurfti að þvo smavegis, og ekki er til þvottavél hér, svo það voru góð ráð dýr, bali með heitu vatni er bara það sem þarf.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ástgukdyr bafna mín er alltaf svo dugleg að hjálpa til.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og ekki má láta gott sápuvatn fara til spillis, svo það er upplagt að skvolpa sandinn af bróður sínum. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og Badda frænka fylgist með.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og svo næsta kríli ofan í balann.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já hér eru minnstu börnin að leika sér, veiða síli og bara skoða það sem hægt er að finna hér.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já Fljótavíkin er nefnilega Paradís barnanna.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og gesti ber að garði og allir eru velkomnir.  Því það má segja að hér séu tvær ættir sem oftast lifa í sátt og samlyndi. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér má sjá hárgreiðslustofu Bárubæjar, hér er verið að flétta hár á fullu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Föst flétta er tískan hér 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ekkert smáflott.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þægilegt og flott.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og Sigurjón. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hanna Sól flott líka.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og svo átti Dóra frænka bát sem hægt var að blása upp og sigla á.  Ekki amalegt það.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já þetta er spennandi.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sigurður Ásgeirsson, Jón Elli Bjarkarson og Auður Lilja Sunnevudóttir. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ánægjan skín úr Jóni Ella, í fyrsta skipti í Fljótavík, en vonandi ekki það síðasta.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nýtur sín í botn. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og aftur að hárgreiðslunni.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Badda og Sóra að útbúa mat. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nasl. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og hér er afraksturinn af fléttingum Sunnu frænku á Sigurjóni.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Góðir vinir. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þá er komin tími til að fara niður í fjöru og taka bátinn heim.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það þarf að bera dótið niður að sjávarmáli og setja það í sodiak sem flytur það um borð í bát.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Yndisleg helgi að baki. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Beðið eftir báti.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Farandurinn að koma.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér kemur báturinn að sækja dót og fólk.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Allir hjálpast að í svona aðstæðum. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og þá er hægt að sigla heim.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Litli sjóarinn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Heima þurfti að hjálpa 0mmu við að gróðursetja blómin.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sumarið hefur verið okkur gott, þegar það kom.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kúluna má nota Ýmislegt til dæmis að búa til rennibraut.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Fínasta rennibraut.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vorum boðin í yndælan mat hjá þýsku vinum okkar Birgit og Stefan.  Britt er komin á kaf í kvikmyndagerð og er að standa sig rosalega vel, virkilega skemmtilegt kvöld. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og hér leika krakkarnnir sér í garðinum þeirra í Hnífsdal þar sem þau eiga sumarhús, því þau eru miklir íslandsvinir og eiginlega meira íslendingar. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og Hanna Sól er ennþá að hanna og skapa, og hér er systir í aðalhlutverki. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Yndislegu fallegu barnab0rnin mín. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessar listrænu myndir tók Hanna Sól.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Eina sem ég gerði var að lána þeim myndavélina.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ÚBBS!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hn Hnífaparaskúffan hennar ömmu var öll í rusli.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En Hanna Sól bjargaði því við með hugkvæmni. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og hér er Sólveig Hulda kominn líka.  Þau voru að týna jarðarber hjá ömmu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gómsæt og girnileg og biðu bara eftir börnunum. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já og svo þarf að halda tjörninni hreinni. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tjörnin heillar alltaf, og Jón Elli dadd auðvitað í hana, eins og lög gera ráð fyrir.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Smá blóma sýnishorn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það var farið í sund bæði á Suðureyri og Bolungarvík.  Hér er amma Pála og Vera frænka Sólveigar Huldu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Alltaf gaman í lauginni á Suðureyri.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þegar við komum út úr göngunum sáum við að það voru þrjú risaskip á sundinu og höfninni.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Pizzubakstur. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Allir að hjálpast að.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Stóri og litli 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sumardgagar í kúlu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svo er bara rosalega notalegt að dorma fyrir framan sjónvarpið.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Óargadýrið í kúlunni, sem er rayndar alveg sauðmeinlaus og mannelsk.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Lottan fallega.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Með afa. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þæer eru að kenna afa á nýja símann sinn.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hluti af kúlubörnunum mínum.  Úlfur, Jón Elli, Sigurjón, Óðinn.Sólveig Hulda, Ásthildur og Hanna Sól. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Afu og Sólveig Hulda.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Systkinin frá Noregi.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já og svo var farið að veiða.  Hanna Sól veiddi þennan þorsk.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og við borðuðum hann, Úlfur eldaði hann að hætti TJöruhússins.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þorskurinn borðaður með bestu lyst.  Ásthildur veiddi síðan daginn eftir Ufsa litlu minni, og þar sem við vorum á leið í Tjöruhúsið, fengum við kokkinn þar til að elda Ufsann, sem bragðaðist afar vel eins og allt sem þar er eldað.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Afi og Hanna Sól í góðum fíling.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Amma í kúlu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sólveig Hulda.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ásthildur veiðimaður borðar síðan ufsann sinn.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jóni Ella fannst meira spennandi að leika sér úti.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og svo var nauðsynlegt að hrista aðeins upp í matnum.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Heilsað upp á steinlistaverkinn hans Júlla okkar. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En allt sem gott er endar að lokum og svo var tími til að yfirgefa Kúluna.  Afi var að fara suður og tók börnin með, og því er ég hér ein í kotinu.  Þetta er búinn að vera dásamlegur tími með börnunum mínum, vonandi hitt ég fleiri þeirra á næsta ári takk fyrir mig elskurnar og gangi ykkur allt í haginn.  

.....

 

 

...

Svo eldast börn sem aðrir

Svona til uppryfjunar þá ætla ég að setja hér inn nýlegar myndir af stelpunum mínum frá Austurríki, en þær voru uppspretta daglegs bloggs þegar þær voru hjá mér pínu pons, það var meira til að foreldrar og ættingjar þeirra gætu fylgst með þeim.  Það var líka sárt þegar þær fóru aftur til foreldrana.  Ég hafði þær bara í láni um stund. 

 

https://www.facebook.com/asthildurcesil/posts/10213547248184733?comment_id=10213550547547215&notif_t=like&notif_id=1500226480554244

Hringrás lífsins. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Í reiðskóla Báru.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Telpa og elsku gamli góði Trölli, hann er orðin bæði blindur og heyrnarlaus, en hann man allaf eftir ömmu og bíður eftir að fá bein þegar hún kemur 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Stelpan mín fallega og glæsilega. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Glæsilegir tilburðir Jóns Ella.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta má alveg þegar maður er bara fimm ára. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hanna Sól orðin svona stór. Sjáið hvað hún situr hestinn glæsilega.  Mér var sagt að amma Ásthildur hefði setir hest eins og drottning, þetta er einmitt þannig.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Má gefa þér blóm?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ásthildur Cesil með flotta takta.  Þær eru báðar eins og mamman frábærar hestakonur með mörg verðlaun. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Stubburinn nýklipptur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Börn og hundar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Systkinin svo falleg.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Munið eftir þessari litlu stúlku?  Hún er orðin stór stúlka í dag elsku Ásthildur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og ekki síður þessi mær, Hanna Sólin mín. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Að ógleymdum stubbnum Jóni Ella.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Allar fallegu stelpurnar mínar í Austurríki.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ásthildur Cesil. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hanna Sól. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hann er sko ekki síðri fyrirsæta en systurnar. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já ungviðið er fallegt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er svo hópur af mínum börnum og fjölskyldunni á Vinaminni.

En ég er búin að fá yndislegar heimsóknir barnabarna, fyrst voru það Arnar Milos og Davíð Elías, sem voru hjá ömmu og afa í tíu daga, svo komu Óðinn Freyr og Aron, Kristján Logi hefur gist hérna líka.  Og bráðum er von á Sólveigu Huldu Skaftadóttur og á miðvikudaginn fær ég svo í heimsókn Þessi þrjú Bárubörn.  

 

Þetta er algjörlega frábært.  Og við ætlum að skreppa til Fljótavíkur á næstu helgi til að halda upp á afmæli Dóru systur minnar.  Börnin eru farin að fá mikinn áhuga á Fljótavíkinni sem er vel.  Því þau munu erfa landið. 

Já ég er svo rík.  Og rétt í þessu var ég einmitt að lofa mér til Austurríkis til að passa þessar elskur í haust og ég hlakka svo til.  

 

En eigið góðan dag elskurnar.  

Minningabrot.

Ég átti þess kost að dvelja eina nótt í Ísafjarðardjúpi um daginn.  Nánar tiltekið á Melgraseyri í Nauteyrarhreppi, þar sem ég dvaldi nokkur sumur sem barn, samt ekki í sveit, það gerði bróðir minn, en sem gestkomandi.  

Það sem ég mundi mest eftir var fjaran með öllum sínum skeljum og skemmtilegum hlutum.  Þess vegna var það fysta sem ég gerði þegar ég vaknaði um morguninn var að fara einmitt niður í fjöru, og sá mest eftir að hafa ekki haft með mér plastpoka, því fjaran var jafnvel ennþá meiri gullkista en mig minnti.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nú eru ábúendur farnir og aðrir hafa keypt jörðina, það er greinilega verið að gera húsið upp.

En að fara svona 60 ár aftur í tímann rifjar upp ýmislegt.  Fjölskyldan á Melgraseyri og einnig á Laugalandi voru heimilisgestir á mínu heimili.  

Ég vissi af því að Jón Fjalldal Halldórsson bjó þarna, því afi minn sagði mér sögur af því þegar hann var að vinna hjá honum í slætti, sem hann gerði víða í sveitinni á þeim tíma.  Þegar hann allt í einu hætti að vinna og fékk þetta fjarræna blik sem margir í sveitinni .þekktu.  Jæja Hjaldi minn sagði Jón, hvað sástu nú: Ég sá skip farast og mennina reyna að synda, en þvímiður þá komust þeir ekki af.  Nokkrum dögum síðar kom frétt um að norskur bátur hefði farist við Noregssterndur og enginn komist lífs af.  Þetta var nákvæmlega á þeim tíma þegar afi upplifði sýnina.

En síðar keyptu frænka mín Kristín Þórðardóttir Laugalandi og Guðmundur Magnússon frá Hamri Melgraseyri og bjuggu þar alla sína búskapartíð.  

Þarna gat ég ennþá heyrt dillandi hlátur Stínu frænku og glettnisfull augu leiftrandi af fjöri, Guðmundur mjög myndarlegur maður og hæglátur.  Held að þau hafi átt afar gott samlíf.  Set hér inn í gamni erfiljóð sem hann orti í minningu ástvinar síns. 

Kveðja frá eiginmanni

 

Mér hlýnar alltaf í hjarta er hugsa ég um þig.

 

Um svipinn þinn blíða og bjarta sem brenndi sig inn í mig.

 

Mér virðist frostin flýja, svo fagnar hugskot mitt,

 

þegar ég hugsa um hlýja handartakið þitt.

 

Og orðin er þú sagðir og indælu brosin þín,

 

það eru örsmáir englar sem annast og gæta mín.

Þetta er fallegt og samið af manni sem helst aldrei fór út fyrir sveitina sína, það þarf ekki listaskóla til að geta sett eitthvað svona fallegt á blað.  

 

Fólkið frá Laugalandi og Melgraseyri var alla tíð heimagangar á Vinaminni, og Stína frænka ól börnin sín allavega Snævar og Þórunni Helgu heima hjá mér.  Man ekki eftir Magneu Jenný, sennilega hefur hún fæðst á sjúkrahúsinu á Ísafirði.

Það var gaman í sveitinni hjá frænku.  Man hvað var gaman að hlaupa niður í fjöru tína skeljar og gefa hænunum.  Á kvöldin þegar ég fór að hátta las ég undir sænginni með vasaljósi, því ekkert rafmagn var á þessum tíma þar var Ljósavél sem slökkt var á á kvöldin.  

Þegar við komum að húsinu ég og Elli, hljóp ég beint niður í kjallarann því þar var aðalinngangurinn í þá daga.  Það var að vísu dyr á annari hæðinni en sá inngangur var aldrei notaður þegar ég var þarna, enda bara til spari því stofan og svefnhebergin voru uppi, en eldhúsið niðri.  

Nú var þar komið þetta fína svefnherbergi.  Allt öðruvísi en ég átti von á.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Laugaland og Laugarás og "nýji" bærinn sem Þórður og Helga fluttu í ásamt yngstu dóttur sinni sem alltaf var kölluð Lilla.  Minnir að hún hafi heitið Heiðrós.  Þarna var staddur sonur Þórðar Halldórssonar með sínum börnum hann heitir Hjalti Þórðarson, eftir afa, sagði Ása mér. Þarna framleiddi Jón Fanndal Þórðarson tómata í mörg ár og seldi hér á Ísafirði, hann framleiddi líka á tímabili sumarblóm.   

Það var ekki fyrr en ég heimsótti Ásu Ketils frænku mína á Laugalandi seinna um daginn að ég fékk staðfestingu á að ég hafði rétt fyrir mér með eldhúsið matsalinn og koksvélina og mér leið betur, ég var þá ekki alveg klikkuð.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já ég staulaðist niður í fjöru, þangað sem ég hljóp sem barn, gegnum melgresið og hávaxið gras, held að Melgraseyrin hljóti að hafa dregið nafnið sitt af melgresinum sem vex hér niður alla eyrina.

Annað sem mig langaði til að skoða var Vonarland, við hjónin glugguðum í bókinni hennar Ólínu um Djúpið því ég var að reyna að útskýra fyrir Ella að þarna væri bær sem hér Vonarland.  En hann var bara hvergi merktur inn á kort sem fylgdi bókinni.  Því varð ég að fara og skoða og ég fann bæinn, lítið ktúttlegt hús skógivaxið. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mér fannst allaf í endurminningunni að Beggi á Mýri, Bergmann Þormóðsson og konan hans Kristjana M. Ólafsdóttir hefðu búið þarna um tíma.  Það gæti alveg verið eftir að þau voru farinn Sigríður og Jens, og svo þegar ég fór að gúggla þá kom í ljós að móðir Jönu heitir einmitt Sigríður samúelsdóttir, gæti alveg þess vegna verið móðir Jönu og þar komi tenginginn. 

Ég man eftir því að Sem krakki sá ég þann fallegasta karlmann sem ég hafði séð, hann kom frá Vonarlandi, sólbrúnn, í kúrekastígvélum með kúrekahatt, hann var kallaður eitthvað sérstakt sem ég man ekki lengur, gæti hafa verið Nonni Kúreki af klæðaburðinum að dæma. Þessi flotti ungi maður hét Kristinn Jón Jónsson og var bróðursonur afa míns.  Móðirbróðir hans Jens Kristjánsson asamt ráðskönu sinni Sigríði Samúelsdóttur höfðu tekið drenginn níu ára í fóstur eftir lát foreldra hans. Er ekki alveg viss en minnir að afi minn hafi sagt mér að Jón bróðir hans hafi látist af slysförum, datt af hestbaki og festist í ístaðinu, þá er sennilegt að búin hafi verið skipt upp og börnin send hingað og þangað eins og var gert þegar fyrirvinna féll frá, en þetta er algjörlega án ábyrgðar.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það var alltaf spennandi þegar Djúpbáturinn kom tvisvar í viku, stundum fékk maður pakka, þetta er það eina sem eftir er af þessari glæsilegu bryggju, tíminn eyðir öllu að lokum. 

Þá var eina leiðin hingar frá Ísafirði með Djúpbátnum, og þá var siglt inn í alla firði og sótt mjólk á bæina, þar sem ekki var bryggja sem var á fæstum stöðum sigldu bændurnir með mjólkurbrúsana út að bátnum.  Þetta var rosa spennandi, eitt sinn var gamall skipstjóri sem hét minnir mig Haraldur, hann var víst frekar sjóhræddur og fór ekki alla leið svo bændurnir þurftu að róa lengra.  Kristján og þeir sem á eftir komu þorðu miklu nær landi, en þetta er eftill bara eitthvað sem festist í huganum á níu ára stelpu.  

Þessi gamla saga flaug í gegnum hausinn á mér bara við að koma aftur á þessar fornu slóðir.

Það er svo skrýtið hvað heilinn geymir margar minningar ef þær eru bara rifjaðar upp, sumt er örugglega misminni, en það var virkilega gaman að hugsa um þetta fólk sem var svo mikið heima hjá mér og var svo náið Vinaminni.  

Ég man líka eftir Guggu á Ármúla rölta í kaffi til Stínu og það var mikill samgangur millibæja, þó ekki væru bílarnir margir, þá var líka farið á hestum.  

Vona að einhverjir hafi gaman af þessum þankabrotum mínum og endilega ef einhver getur bætt við eða leiðrétt mig að setja það inn.  Þetta eru heimildir sem ekki eru skráðar á mörgum stöðum.  

Eigið góðan dag elskurnar.  

 

Heimsókn á slóðir John Wayne.

Í dag er veðrið frekar leiðinlegt.  Í morgun snjóaði, en nú er farið að rigna, ég vildi að Veðurguðinn gæti ákveðið sig, hvað hann ætlar að gera, þetta hringl er mjög leiðinlegt.

En ég var að hugsa að það væri prýðilegur dagur til að setja inn næstsíðustu færsluna mína af Mexicoferðinni.   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Við fórum út að labba eftir kvöldverðinn í miðbæ Durango.  Það var að vísu ískalt, en fjör allstaðar.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Húsin eru fallega upplýst, okkur var ráðlagt að vera ekki lengur úti en til hálf níu, því það er ekki hættulaust að vera úti of lengi.  En við urðum svo sem aldrei vör við neitt ljótt.  En allur er varinn góður.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Á kirkjunni er skjöldur þar sem minnst er á Kötlugos sem olli veðrabrigðum um allan heim.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það var virkilega gaman að rölta um bæinn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hún er glæsileg dómkirkjan þeirra.  En við ætlum ekki að stoppa lengi úti við þvi við ætlum í smáferð á morgun á búgarðinn þar sem allar myndir Johns Waines voru teknar upp á sínum tíma, enda er hann mikil hetja hér.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En samt smápöbbarölt.  Við vorum farin að spyrja hvort það væri til þrjár tegundir áður en við settumst inn.  Sem sagt bjór, rauðvín og kóka kóla.  Þið trúið því ef til vill ekki, en við þurfum að leita þónokkuð þar til við fundum pöbb sem seldi allt þetta 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En morgundagurinn reis og við fórum niður á torgið, rútan sem við ætluðum að fara með á búgarðinn hékk saman á lyginni held ég.  En við vorum samt spennt að fara á búgarðinn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Fararstjórinn tilbúinn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Innfæddir tilbúnir í ferðina.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Komumst á staðinn klakklaust. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kunnuglegt umhverfi úr gömlum cowboymyndum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þó við kæmum tiltölulega snemma var samt kominn biðröð í miðasöluna.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér vantar ekki skiltin. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Inngangurinn er eins og kvikmyndaklippa.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Margt forvitnilegt að skoða hér.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Veit ekki alveg hvaðan þessi elska kemur, en hann líkist mest írskum smáhesti.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og hér er bærinn þar sem þetta allt gerist.  Og hér er verið að "taka upp mynd" til sýningar fyrir gesti. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér mun Jón Væni eiga mörg spor. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér var allt til staðar, uppáklæddir þorpsbúar, indíjánar, bankaræningjar og illmenni. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og auðvitað knapar á hvítum hestum. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kameran gengur og leikstjórinn segir brandara, sem eru því miður á spænsku, svo við Elli getum ekki hlegið með. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þarna má sjá löggur og allskonar fólk.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já það má ekki vanta hestana sko!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hann pósaði svo fyrir mig hehehe.... En áður höfðu fjórir ræningjar riðið á harðastökki um aðalgötuna.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og nú eru indíjánarnir komnir á svæðið.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vilta vestrið eins vilt og það getur orðið. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það var orðið svolítið langt þetta prógramm, svo við ákváðum að koma okkur aftur niður í borgina.  En rútan átti ekki að fara fyrr en eftir klukkutíma, svo við þurfum að koma okkur heim öðruvísi. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sem betur fer gátum við látið hringa í leigubíl og þannig komið okkur heim, því eins og þið sjáið er okkur farið að kólna.  En mikið var gaman að komast á slóðir Jóns Væna.  

Og hér eru svo engar reglugerðir eða eitthvað Evrópustaðlakjaftæði, hér er bara byggt með því sem til er á svæðinu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svarthvíta hetjan John Wein. 

 

 

En ég vona að þið hafið haft smá gaman af þessari sögu.  Ágætt svona í rigningunni, en hér er samt ekkert rok komið. En eigið góðan dag.  

 

Töggur í stelpunni.

Það þá töggut í þér eftir allt saman stelpa.  Gott að vita það.  

Málið er að það er gott að vita að fólk tekur mark á því sem sagt er og gerir eitthvað í því, það er virðingarvert..

Spariguggan reynir að vera ekki til vandræða