Sælla að gefa en þiggja og tilraun með að grilla pizzu.

Ég finn það á eigin skrokki eða sál að sælla er að gefa en þiggja.  Það er svo notalegt þegar fólk kemur og fær grænmeti eða ber og er þakklátt. 

Strákana mína langaði í pizzu í gær, og það voru góð ráð dýr, því ofninn minn er bilaður.  Við ræddum saman og sættumst á að ég byggi til pizzurnar en þeir sæu um að elda þær.  Það átti að prófa að grilla.

Og það var hafist handa.

Búin til þessi líka fína pizza með skinku ogpepperoni og önnur með túnfisk.

Það þurfti svo allskonar tilfæringar til að hún bakaðist jafnt á grillinu.  En það tókst bara ljómandi vel. Svo það er hægt að grilla pizzur. 

Ég er svakalega hrædd um að hann Brandur minn sé dáinn. Hann hefur ekki komið heim núna í tvær vikur. ég hugsa svo mikið til hans, hvar hann geti verið og hvort hann sé dáinn.  Hann var einn af fjölskyldunni.

Ef einhver hefur séð þessa elsku, vil ég endilega fá að vita af því. 

Elsku vinurinn ljúfi.

Músaveiðari góður líka.

Ef þú ert á lífi elsku Brandur komdu þá heim sem fyrst.

En eigið góðan dag. 

Ég ætla ekki að ergja mig á því að skrifa um pólitík, hún er orðin svo sóðaleg að manni verður flökurt af óheiðarleikanum, hrokanum og skilningsleysi þeirra sem hafa boðist til að gæta hagsmuna okkar, en gera ekkert annað en að hugsa um sitt eigið rassgat.  Sorglegt en satt.

Smáviðbót, mæli með að þið styðjið þessa konu til stjórnlagaþings.

http://www.facebook.com/?ref=hp#!/group.php?gid=153312264697152

Eins og sést er kertatíminn kominn í Kúlunni. 

Um allt og ekkert.

Sem betur fer er veðrið gott þessa dagana, því ég stend á haus við að ganga frá garðplöntustöðinni.  En ég finn samt að þrekið hjá mér er ekki mikið.    en vonandi mjatlast þetta smátt og smátt.  Ég er samt í tímaþröng, því ég þarf að klára fyrir endaðan september. 

Það er ekki ennþá farið að bera mikið á haustlitunum. Þó ættu trén að vera búin að klára sig eftir þetta hitasumar, en ef til vill er um að kenna þurrkunum sem voru í allt sumar.

Þessi var tekin í morgun, eða bara núna rétt áðan.

Og þessi líka.

Já hvaða orð ætli þetta geti nú verið???

Já auðvitað, nú sá ég ljósið. 

Eigið góðan dag. 

Heimaræktað grænmeti handa ykkur elskurnar.

Kæru ísfirðingar og nágrannar, ef veðrið verður eins gott á morgun og það var í dag, vil ég bjóða ykkur að koma og fá ykkur grænmeti upp í gróðrarstöð.  Það er aðallega grænkál, en líka hvítkál, broccoli og fleira, jafnvel kartöflur.  Ég setti niður afgangin af grænmetinu í sumar, og þetta hefur dafnað ágætlega, en er allt of mikið fyrir mig eina.  Svo ég býð ykkur að kíkja við eftir hádegi, svona eftir kl. 13.30.  Og næla ykkur í heilbrigt heimaræktað grænmeti og jafnvel krydd.  Ég sé ekki fram á að geta nýtt mér þetta allt sjálf, svo ég vil endilega að þið fáið að njóta þess með mér.  Einnig er hægt að fá að týna bæði rifs og sólber.  Þið verðið samt að hafa með ykkur ílát, því ég á ekkert slíkt.

Þetta bíður eftir að vera tekið upp og borðað. 

Gjörið svo vel.

Smá hugleiðing.

Sæl öll sömul. Veðrið hér var hundleiðinlegt í gær, rok og rigning.  Nú er sólin komin fram, en það er komið haust.  Þá koma fallegu haustlitirnir fram.  Haustið er að mörguleyti minn tími, það er tími fyrir minni vinnu og meiri inniveru. 

Skemmtileg gömul mynd af mér Nonna bróður, afa Hjalta og Ásthildi ömmu.

Jamm hér er ég svona í upphafi, fyrsta barn og allt það.

Hér er svo Atli frændi, þessi mynd er svona fyrir vini mína á sjúkrahúsinu á Akureyri til að hengja upp við hliðina á silungamyndinni  Atli var líka fyrsta barn sinnar móður. Okkur hættir víst til að vera með allskonar tilstand svona meðan allt er svo nýtt og ferskt eins og fyrsta barnið. 

En ég var að lesa ansi áhugavert blogg hjá vinkonu minni Rakel, þar sem hún ræðir um hrunið og gerir það á manna máli.

http://raksig.blog.is/blog/raksig/

 

  Hér segir m.a. :

Fyrir einkavæðinguna nutu íslenskar fjármálastofnanir trausts sem grundvallaðist á þessari mynd. Á þeim sjö árum sem eru liðin frá því að hún átti sér stað hefur þetta heldur betur snúist við. Við einkavæðinguna hófust hinir nýju eigendur þeirra handa við að breyta bönkunum, sem þeir komust yfir, úr hefðbundnum innlánsstofnunum í fjárfestingar- banka sem hafa það hlutverk að þjónusta viðskiptalíf og stóra fjárfesta. Tekjur fjárfestingabanka byggjast ekki á muninum á innláns- og útlánsvöxtum heldur þóknunum fyrir þjónustuna við viðskiptalífið og stóra fjárfesta.

Almenningur fylgdi ofangreindum breytingum ekki eftir [heldur] treysti bankanum sínum eins og hann hafði alltaf gert . Fæstir gerðu sér grein fyrir að með nýjum tímum voru komnir gjörbreyttir siðir. (bls. 59)

Viðskiptavinirnir gerðu sér þess vegna ekki grein fyrir að ekki var lengur litið á þá sem skjólstæðinga bankanna heldur sem vöru sem gat gefið arð. Samkeppni, bæði á milli bankanna og innan þeirra, jókst gríðarlega. Bankarnir kepptust við að bjóða í viðskiptavini samkeppnis-aðilanna með alls kyns gylliboðum og innan bankanna var komið upp söluhvetjandi bónuskerfi. 

 

Þetta hafði þær afleiðingar að þjónustufulltrúarnir sem viðskiptavinirnir álitu að hefðu þeirra hagsmuni í huga voru oft og tíðum að veita ráðgjöf varðandi þjónustu bankans sem skilaði þeim sjálfum aukagreiðslu í vasann. Þ.e.a.s. ef kúnninn beit á agnið.

 

Grein sína byggir Rakel á 8 bindi rannsóknarnefndarinnar bls. 58 - 67.

Þegar maður gerir sér grein fyrir þankagangi bankaeigendanna, svona svart á hvítu, þá fær maður hreinlega sjokk.  Og þetta er einmitt nákvæmlega málið. Fólk eins og pabbi minn sem var heiðarlegur maður, treysti þessum hálfbjánum fyrir sínum málum.  Megi þeir hafa skömm fyrir, að fara svo með ærlegan gamlan mann sem hafði unnið alla sína tíð í sveita síns andlitis, frá 14 ára aldri. Svo koma einhverjir hvítflibbar sem aldrei hafa dýft hendi í kalt vatn, og hrifsa til sín allt sem hann hafði nurlað saman og sparað til sinna síðustu ára og fyrir okkur börnin sín. 

Málið er að græðgin á sér enginn takmörk, ef hún á annað borð heltekur sálina.  Maður missir allt vit og skilning á öðrum manneskjum.  Þetta er hræðilegur sjukdómur, sem erfitt er að ráða við. 

Nú er greinilegt að samstaða stjórnmálamanna er að hrynja smátt og smátt.  Þegar þeir loksins horfast í augu við að þau eru ekki hafinn upp til skýjanna lengur, heldur talin hafa gert hrikaleg mistök á mistök ofan, með aðgerðaleysi, undirlægjuhætti eða stjórnlyndi.

Manni verður eiginlega bumbult við afsakanir þeirra, svo sem eins og þeir hafi ekki vitað betur, eða þessi eða hinn hafi ekki upplýst um þetta eða hitt. Fyrir hvað halda alþingismenn og ráðherrar að þau séu í forsvari fyrir þjóðina? Hafa þau haldið allan þennan tíma að þau bæru enga ábyrgð á gjörðum sínum eða aðgerðarleysi? 

Nú þegar loksins á að gera eitthvað í málunum, þá byrjar söngurinn um að það megi ekki dæma þetta fólk, eða það eigi enginn að sæta ábyrgð.  Auðvitað þurfa fleiri að fara fyrir Landsdóm.  Við almenningur vitum þetta, og auðvitað veit allt þetta fólk það líka.   Það er bara svo erfitt að horfast í augu við sannleikann. Og standa eins og illa gerðir hlutir fyrir framan almenning, sem hefur vitað þetta all lengi.

Og eitt er alveg víst, við munum EKKI þola ykkur að draga þetta allt undir teppið.  Þolinmæði okkar er á þrotum.  Hér hefur ekki verið hróflað við neinum bankaeiganda ennþá, þó verið sé að reyna að klóra í bakka.  Ríkisstjórninni virðist það eina leiðin að verja bankana og fjármálakerfið, þó fólkið sé að gefast upp og flýja.

Þegar nú horfir fram á sakbendingar, þá fer að fara um sökudólgana, nú er búið að draga fram hnífasettin, og nú skal hver berjast fyrir sínu.  Það er svo sem ágætt að samstaðan er farin.  Nóg er nú samt. 

Afmælið og nokkrar myndir.

Veðrið í dag er yndislegt, það var rok og rigning í gær, en í dag sól og logn.  Ég er að reyna að manna mig upp í að ganga frá plöntunum mínum undir veturinn, það er bara svo rosalega mikið mál, og ég hreinlega svo löt, að það gengur hægt. ég er haldinn einhverjum verkkvíða, og kem mér ekki að hlutunum, verð að beita mig hörðu til að fara af stað.  Er líka farin að kvíða deginum sem nálgast sífellt, deginum fyrir ári þegar allt lífið hrundi til grunna.  En maður verður víst bara að taka því.

 

Vorum boðin á föstudagskvöldið til okkar ástkæru El Salvadora í grill, og hér fæ ég gjöf fráAlejöndru minni.

 Ég átti annars yndislegan afmælisdag.  Veðrið var frábært, ég sat og sleikti sólina og naut mín í botn.  Og svo fékk ég allt þetta beint í æð, regn, regnboga, sól og ljósasjów.  

En almættið lét ekki bara sólina skína á afmælisdaginn minn, heldur hélt fyrir mig sýningu, hér er eitthvað sem afarsjaldan gerist á Íslandi.... lóðrétt rigning.  Hvítu strikinn á myndinni er regn.

Ég fékk líka regnboga....

Og ljósasjów.  Dásamlega fallegt, og ég var mjög hrifinn að himnafaðirinn og vættirnir skyldu muna eftir mér.

 

Það er svo skemmtilegt hér á Ísafirði, að það er matsala í Tjöruhúsinu í Neðsta Kaupstað, en líka í Faktorshúsinu í Hæsta Kaupstað.  Þar erum víð hér.  Það hefur nýlega verið skipt um vert hér, og við fengum góðan mat, lamb og pönnusteiktan fisk.  Vertinn ætlar að vera með svona heimilismat í hádeginu í vetur fyrir þá sem vilja, og ég er viss um að fólk kemur hér og matast í þessu notalega húsi, sem er reyndar alveg eins og Neðsti kaupstaður sögufrægt hús.

Um að gera að nýta sér það sem býðst reyndar fer líka að opna í Edinborg nýr staður og svo er Hótelið, það er líka hægt að borða thailenskan mat á Thai Koon og svo er hægt að fá allskonar í Hamraborg.

Ekki mun okkur skorta tækifærin til að matast úti hér á Ísafirði, svo mikið er víst.

Barnsmóðir Júlla míns hafði svo boðið okkur í heita pottinn og osta, freyðivín og rauðvín um kvöldið, og það var mjög yndælt.

Góður endir á yndislegum degi.  En ég verð að segja ykkur það sem gerðist líka.   Úlfur kom seinna en við, hann hafði farið heim, þar sem við sitjum á spjalli í eldhúsinu, er áberandi mynd af Júlla mínum á veggnum beint á móti mér.  Allt í einu kemur Ólöf Dagmar dóttir Siggu hlaupandi fram og segir; hvaða maður er hérna, ég sá einhvern.... í því er bankað á dyrnar og ég veit að það er Úlfur.  Ég er alveg sannfærð um að maðurinn sem Ólöf sá var Júlli minn.  Sem kom á undan syni sínum.  Og það var bara svo notalegt. 

Hann er oft að láta vita af sér, vegna þess að hann veit að ég syrgi hann svo mikið.

Góða veðrið á Ísafirði og smá hugleiðing.

Hér á Ísafirði hefur verið sól og blíða alla vikuna, hitinn um og yfir 20 °.  Ekki hefur verið sérstaklega bent á þetta í fjölmiðlum, enda er veðrið á Vestfjörðum best geymda leyndarmál okkar landsmanna, og eigum við þó mörg slík, sérstaklega í pólitíkinni.

Í gærmorgun var svona mistur yfir bænum okkar, algjör þögn og kyrrð.

Skúturnar á pollinum hreyfðust ekki.

Einn af þessum fallegu morgnum, sem hafa verið lygnir í allt sumar, en meira þó um sólskinið.

Eftir hádegið reif svo sólin burtu mistrið og skein eins og venjulega í sumar, og það gerir hún líka í dag.

Svona s

máhugleiðing.

 

Það hyllir undir einhverskonar uppgjör á æðstu stöðum, og margt bendir til að nokkurs titrings gæti í röðum þeirra framá manna áttu að vera á verði í hruninu.  Sérstaklega hjá þeim sem hafa staðið til hliðar, en eiga þó sína sök, með því að þegja og leyfa öllu að fara fram, án þess að lyfta litla fingri.

 

Ég er viss um að engan grunaði að fallið yrði svona hátt, og þetta yrði svona svakalegt, en samt,  fólkið sem almenningur kaus til að fara með sín mál, treysti þeim fyrir velferð sinni, brást.  Og ekki bara þeir sem stóðu á verðinum meðan allt fór til andskotans, heldur líka þeir sem tóku svo við og þóttust ætla að bjarga okkur, mynda skjaldborg og velferðarbrú.

 

Ég var að lesa þessi ummæli frá 1997 eftir Jóhönnu Sigurðardóttur sem hljóðar svo;

 

Þann 1. janúar 1997 sagði núverandi forsætisráðherra Jóhanna Sigurðardóttir að fátækt á Íslandi væri þjóðarskömm.

 

Hún sagði einnig orðrétt: "Það er vissulega mjög alvarlegt ef sá maður sem öðrum fremur hefur fjöregg þjóðarinnar í hendi sér, sjálfur forsætisráðherrann neitar að horfast í augu við þá staðreynd að tugir þúsunda heimila í landinu búa við kjör nálægt sultarmörkum. Þetta er smánarblettur á þjóðinni," segir á vef Verkalýðsfélags Akraness.

 

Nú situr þessi sama kona sem forsætisráðherra og horfist ekki í augu við þjóðina sína, heldur fer undan í flæmingi.  Það þarf að bjarga bönkunum og auðmönnunum, meðan almenningi blæðir út. 

 

Jóhanna er ekki ein um svona hugsunarhátt og framkomu, því miður er þetta viðtekin venja þeirra sem komast að völdum.  Þess vegna er  öllu tjaldað til að komast til valda.  Ekkert prinsipp er svo heilagt að ekki megi býtta því út fyrir valdastól.   Það sést til dæmis vel á Steingrími J. Sigfússyni, ef menn nenna að fletta upp því sem hann sagði fyrir kosningar og svo eftir á.  Engan AGS, ekkert Icesave,  ekki ESB.  Það versta var að fólk hlustaði á hann og treysti því að hann væri að meina það sem hann sagði.

 

Þarna úti bíða  aðrir forystumenn annara flokka sem vilja komast að.  Þeir munu gera allt og lofa öllu til að fá athygli fólks og trúnað.

 

Málið er að loksins er almenningur að vakna upp við þann ljóta draum, að þjóðin var aldrei neinn hluti af þessu plani.  Við vorum bara nytsamir sakleysingjar sem þeir þurfa á að halda til að borga eyðsluna.  Og sífellt fækkar í hópnum.  Sífellt fleiri flytja erlendis til að komast í burtu frá spillingu og óheiðarleika, feluleikjum og lygum.  Aðrir hafa misst allt og verða að vera upp á náð og miskunn velferðarkerfisins, þar sem skammtað er naumlega úr hnefa.  Svona á meðan útrásarliðið lifir í vellystingum praktuglega og skortir ekki neitt.  Þeir eru heldur ekki bornir út úr villum sínum, nei þeir fá stöðugleikasamninga, afskriftir og meiri lán.

Svo er verið að krefja menn um að sýna Alþingi virðingu.  Virðing kemur ekki með valdboði, heldur ekki með peningum eða mútum.  Virðing verður einungis fenginn með eigin framkomu og heiðarlegum vinnubrögðum.

 

Nú er svo komið að þó ráðamenn séu jafnvel að reyna að gera eitthvað rétt, þá treystir þeim enginn lengur.   Þið ágætu alþingismenn og embættismenn eruð búin að missa bæði traustið og trúnaðinn.  Það verður erfitt að vinna það upp aftur.  Ekki er það heldur gæfulegt þegar kúlulánaþegar sem hafa fengið allt sitt niðurfellt, og söfnunarpésar sem neita að gefa upp í hvað peningarnir fóru og hver styrkti, ætla sér að sitja áfram á Alþingi eins og ekkert sé.

 

Þið getið auðvitað setið þar í krafti laganna og flokksins.  En það megið þið vita að virðingu almennings hafið þið varla.  Ekki vildi ég vera í þeim sporum, þó allt gull heimsins væri í boði.   Sjálfsvirðingin og mannorðið er með því helgasta sem maður á fyrir utan ástvinina.  Þið getið varla haft hvorugt ef þið eruð á annað borð með samvisku.

Mér virðist vera farið að skorta mikið á þolinmæði og jafnvægi þeirra sem sitja þingið.  Mér sýnist álagið og allur leikaraskapurinn vera að sliga samvisku manna þar.  Enda ekki skrýtið, því þið hljótið að finna fyrir vantrausti og vanþóknun almennings á verkum ykkar.   Þið ættuð að fara meðal almennings og hlusta á hvað fólkið á götunni er að segja um sína hagi, en ekki treysta bara á sérfræðinga sem hafa sína visku upp úr skýrslum og bókum, en ekki frá fólkinu sem verið er að fjalla um. 

 

Ef til vill þurfum við þennan skell til að sjá að ráðamenn eru engar heilagar kýr, heldur fólk sem boðist hefur til að vinna fyrir okkur.  Og að það er okkar að veita þeim aðhald og refsa þeim þegar þeir standa sig ekki, en ekki bara bugta okkur og beygja eins og almúgamenn fyrr á árum, sem voru leiguliðar og þrælar höfðingjanna, við erum á góðri leið í það sama far aftur ef við gætum okkar ekki. 

 

Málið er að gjáin milli stjórnmálamanna og almennings er orðin svo breið að það heyrist ekki á milli.  Ég hugsa að þar kæmi velferðarbrúin sér vel, og þá ætti að vera hægt að byggja skjaldborgina og gleyma um stund bönkunum og þeim sem þar sitja og deila og drottna, ríki í ríkinu og handvelja þá sem settir verða á og hverjir verða settir í sláturhúsið.  Og mér skilst að þar sé ekkert eftirlit.  Getur það virkilega átt sér stað?  

 

Hver lætur sér detta í hug að ráða bankaræningja til að sitja og skipta ránsfengnum milli manna?

En þetta er nóg í bili.  Við getum lokað augunum fyrir neyð annara, við getum jafnvel öfundað aðra og hneykslast á fólki, en ef við sjálf erum ekki heil á sálinni og gerum okkar besta af heiðarleika þá líður okkur einfaldlega ekki vel.  Og hvort skyldi nú vera betra upp á framtíðina, gróði eða gæfa.  Þetta fer nefnilega aldrei saman.  Eigið góða helgi.

  Má svo ekki bjóða ykkur ávexti svona í lokin.

Vínber?

Eða perur?

Hörður með sína árlegu Hausttónleika annað kvöld.

Á morgun heldur Hörður Torfason sína árlegu hausttónleika.  Ég vldi að ég væri í Reykjavík, þá myndi ég fara.  Nú er hann því miður hættur að fara um allt land eins og hann gerði í áratugi.  Og margir sem sakna hans um landið.  Hörður er einstakur listamaður, tónleikar hans eru lifandi og skemmtilegir.  Hann er bæði leikari, leikstjóri og höfundur, svo hann hefur allt sem þarf til að gera góðan performans. 

Hann kom alltaf við hjá okkur þegar hans leið lá til Ísafjarðar.  Þeir Elli minn eru æskuvinir, og slík fer ekki svo glatt.

Hörður er til fyrirmyndar í flestu, hann hugsar vel um líkama sinn, og eyðir aldrei fé sem hann á ekki.  Þess vegna var erfitt að hanka hann þegar hann einbeitti sér í Búsáhaldabyltingunni.  Sjálfs sín herra alla tíð.

Hann hefur líka opnað dyrnar fyrir samkynhneygða þó það kostaði hann þá fórn að þurfa að flýja land um tíma.  En það sýnir að þar fer maður með kjark og þor, og baráttuvilja ekki bara fyrir sjálfan sig heldur

aðra sem eru í sömu sporum.

Það er alltaf gaman þegar hann kíkir við og fær sér te og spjallar um allt sem skiptir máli.

Ég man ennþá þegar ég sá hann í fyrsta skipti í sjónvarpinu syngja um Guðjón bak við tjöldin.

Hér ætti að vera hægt að hlusta fyrir þá sem missu af kastljósinu í gær.

http://dagskra.ruv.is/sjonvarpid/4544924/2010/09/07/2/

Elsku Hörður til hamingju með afmælið 4. sept.  Ég óska þér alls góðs og vona að það verði húsfyllir annða kvöld.

Bestu kveðjur frá okkur Ella báðum, við verðum með þér í huganum.  Og hlökkum til að fá að sjá þetta í sjónvarpi allra landamanna, því auðvitað taka þeir þetta upp, það er enginn spurning.

Knús og kram

Til hamingju með afmælisdaginn elsku Bára mín.

Stóra stúlkan mín á afmæli í dag. 

Bræðurnir hér voða góðir við litlu systur.  En þegar hún stækkaði, og ég reyndi að ala þau upp í jafnrétti, og við pabbi þeirra skipulögðum svo að þau átti sitt hvora vikuna í eldhúsinu.... þá fór það einhvernveginn svo að Bára mín var alltaf að ganga frá og vaska upp.  Og þegar við fórum að skoða málin, komumst við að því að þeir borguðu henni fyrir... Skrýtið!!!

Já hver man ekki eftir Ásthildi sullukollu Cesil?  Þetta er mamma hennar

Já bangsi varð auðvitað að fá að fara út að leika líka. 

Við fórum oft í útilegur með börnin okkar, þetta er Bára mér hér fremst, allir að hjálpast að að gera við sprungið dekk.

Og svo var tjaldað og grillað.  Þetta voru skemmtilegir tímar.

Upp í sumarbústað hjá afa Skafta.

Þessi mynd er frábær.

Það var líka gott að fá sér ís á heitum degi.

svo óx þessi ungi minn úr grasi, og ákvað að verða dýralæknir.  Hún var alltaf að koma heim með dýr, alveg frá páfagaukum upp í hunda.  Svo heimilið varð fljótlega algjör dýragarður. 

Svo fór hún í hestana, og lærði tamningar.  keypti sér góða hesta og fór í ræktun.  En þá var líka best að fara og læra dýralæknistörf með hesta sem sérgrein.  Og ég er svo stolt af henni, því hún hefur staðið sig með afbrigðjum vel alla skólagönguna.

Svona smá stelputeiti inn á milli er bara gott.

Hún er líka góð mamma.  Hvernig henni tókst að halda sönsum með börnin sín hjá mér í um tvö ár, sýnir hve sterk hún er og ákveðin í að halda sínu striki.  Nú eru þær sameinaðar út í Austurríki, þannig á það líka að vera.

Elsku Bára mín ég segi bara innilega til hamingju með afmælið þitt, og vonandi áttu skemmtilegan dag með Bjarka og stelpunum.  Ég sendi ykkur allavega mínar hlýjustu kveðjur og segi Til hamingju með daginn.

Guðmundína Sigurfljóð Júlíusdóttir Horn, blessuð sé minning þín.

Í gær var jarðsett elskuleg frænka mín Guðmundína Sigurfljóð Júlíusdóttir Horn.  Mumma frænka eins og við kölluðum hana, var föðursystir mín.  Fædd 1915 á Atlastöðum í Fljótavík.  Hún dó 9 apríl 2010, í Bandaríkjunum.  Hennar hinsta ósk var að fá að liggja í íslenskri mold hjá föður sínum og móður, og litla bróður mínum Júlíusi, sem dó aðeins 7 mánaða gamall.

Mumma fór frá Fljótavík 14 ára gömul í vist á Ísafirði, en svo gerðist með flestar ungu stúlkurnar í sveitinni, það voru hefðarkonur hér sem gjarnan vildu fá duglegar stúlkur, saklausar úr fámenninu.  Sennilega hafa kröfur þeirra heldur ekki verið miklar, því ekki var um að ræða þægindi né annan lúxus.

Leið Mummu lá svo suður og þar kynntist hún eiginmanni sínum, William Horn, hann var hermaður í Ameríska hernum, en vann síðan aðra vinnu á Vellinum þegar tíma hans sem hermanns lauk. 

Mumma var yndisleg kona og full af glettni.  Hún lét sér sko aldeilis ekkert fyrir brjósti brenna. 

Þau bjuggu í Keflavík, uns maður hennar lést, hún stóð þá uppi ennþá ung kona með tvo unglinga.  Hún átti um að velja að vera kyrr, en líka að fara til Bandaríkjanna og fá þar námsstyrki fyrir börnin sín og lífeyri. 

Hún ákvað að fara.  Keypti flugmiða aðra leið, og tók svo næstu rútu frá flugvellinum, og þar sem stoppistöði hennar var, fór hún út.  Og byrjaði þar að leita að húsnæði og vinnu.  Ef þetta er ekki Fljótavíkuráræðni og kjarkur þá veit ég ekki hvað. 

Hún kom auðvitað börnunum sínum til manns.  Guðrún Agnes Horn.

Og Villiam Horn Jr.  Hann er nú í alríkislögreglunni Bandarísku.

Hér eru þau öll sömul. Og þau eru sömu íslendingarnir og þegar þau fóru.

Mumma á heimili sínu hún flutti til dóttur sinnar Guðrúnar eða Pet eins og hún var alltaf kölluð, þegar hún giftist Jerry Bedar.  Jerry er tannlæknir og ef þið haldið að tannlæknar í Ameríku hafi það rosalega gott, get ég sagt ykkur að Jerry vinnur allt að 10 tíma á dag, því þegar hann lýkur vinnu sinni á læknastofunni, fer hann og vinnur niður í bæ við að sinna þeim sem ekki geta greitt fyrir þjónustuna, sýnir bara hvers lags öðlingur þessi maður er.

Her er pabbi minn og mágur hans, með Jerrý og Bill fyrir mörgum árum í USU.

Það voru mörg knúsin hjá systkinabörnunum, ekkert síður en hjá mínum barnabörnum.  Við erum eins og rosagóðir vinir, og þó við hittumst ekki í 20 ár, þá er eins og við höfum sést í gær, þvílíkur er kærleikurinn milli okkar, Snúður lætur sér þó fátt um finnast.

Mumma frænka var eins og pabbi og fleiri systkinin prakkari hinn mesti.  Og hún var ákveðin í að láta jarðsetja sig hér á Ísafirði, og hún vildi láta brenna sig og setja öskuna í kaffikönnuna sem hún drakk sitt kaffi úr á hverjum degi.  Dagurinn hjá henni byrjaði ekki fyrr en hún var búin að fá sér kaffisopa út sínum kaffibrúsa.  Þetta finns mér sýna í hnotskurn hugsunina hjá þessum systkinum, þau gerðu sér grein fyrir því sem skipti máli.  Og hvað er betra en að fá að dvelja í sinni eigin kaffikönnu, heldur en að vera í einhverri fínni krukku sem hefur enginn tengsl við sál eða líkama.

Athöfnin var rosalega falleg og hjarnæm.  Þar mættu ættingjar bæði héðan og langt að. 

Prestinum mæltisl líka vel, og hann talaði bæði á ensku og íslensku.  Því þó bæði Pet og Bill skilji heilmikið í íslensku, þá er það svo að barnabörnin skilja ekki nóg.  Svo athöfnin fór fram á báðum tungumálum.

Yndislegur stúlknakór söng við athöfnina og gerði það með sóma.  Stjórnað af Bjarney Ingibjörgu Gunnlaugsdóttur. Organisti er Hulda Bragadóttir.  Bjarney söng svo lagið okkar Balda um Fljótavík og gerði það með sóma.

Hitinn var yfir 20° og sólskin. 

Prestur og fjölskylda Mummu komin alla leið frá New York, Guðrún Agnes, Jerry maður hennar, Jake og Jessica, og hennar kærasti sem kemur alla leið frá Hawaii. 

Á eftir var svö öllum boðið í humarsúpu sem var sannarlega vel þegin.

Jessica mín, þú mátt taka þetta sem hint.  Mamma þín er farin að þrá barnabörn, og svo er gifting á Hawaii næsta sumar, svo það verður stutt í svona ljúfust mín.

Hér eru fjögur af þessum systkinum, Mumma, pabbi, Jói og Judith. Þau voru alla tíð mjög samstæð og kærleiksrík og sterk bönd milli þeirra, alveg eins og við börnin þeirra finnum hjá okkur.

Þau fóru rúnt um Vestfirði fyrir nokkrum árum fjögur systkinin, hér eru þau við bæinn þar sem amma þeirra fæddist.  En málið er að meðalaldurinn var rúm 80 ár, og þegar þau komu við í Bjarkarlundi, leit veitingamaðurinn út og spurði svo, hvar er bílstjórinn?  Það var reyndar pabbi minn.  en hér eru Júdda, Mumma og Jói.

En eins og ég sagði, eru líka sterk bönd milli okkar barnanna þeirra, hér eru Atli frændi og Pet.

Bill frændi og Atli. 

Systkinin yndislegu í kirkjunni, komin alla leið frá BNA til að verða við hinstu ósk móður sinnar.

Set þessa mynd af Sunnu frænku minni af einskærum prakkaraskap, því þetta er svo ólíkt henni, svona töffarastælar, hún er yndislegasta manneskja í heimi.

Hér sjáið þið Judith og Þórð Júlíusson júníor.

Bill, Þóra og Grétar á góðri stund.

Við áttum líka góða stund með bróður mínum Gunnari inn í "skógi" seinnipartinn, hér eru Grétar, Guðrún Agnes, Þóra og Elli.

Elli minn Stína mágkona Inga kona Didda frænda, Diddi, Gunni bróðir minn, Guðrún Agnes og Þóra.

Stolt amma.

Stubbur með sveppi, sem hann ætlaði sko að borða í kvöld.

Og svona mitt í öllu amstrinu fékk Atli frændi náðarsamlegast að taka upp kartöflur í matiinn

Smá himnagallerí, en hér er veðrið búið að vera þvílíkt með eindæmum gott, yfir 20° hiti og sól, með einstaka hitaskúrum á milli.  Gerist ekki betra.

Og inn á milli smátími fyrir barnabörnin mín.

Elsku hjartans Mumma frænka mín, þú varst hetja eins og þitt fólk allt, og við börnin og barnabörnin vonandi líka.  Þín er sárt saknað.  Það var gott að koma til þín í heimsókn, og þú varst amma allra krakkana í hverfinu á Long Beach.  Ég er viss um að allt hverfið í kring um þig hefur misst mikið, alltaf varstu samt sama Fljótavíkurbarnið, hrein og bein, heiðarleg og dugleg.  Lést ekkert buga þig.  Ég er stolt af því að vera náin ættingi þinn og ég er stolt af uppruna mínum.  Ég er líka ánægð með að börnin þín ætla sér að koma oftar og vilja sækja sinn rétt um að vera íslenskir ríkisborgarar.  Blessuð sé minning þín og ykkar allra sem farin eru.  Elsku Judith mín sem ert ein eftir, megi allir góði vættir styrkja þig og vernda, og megir þú eiga marga góða og fagra daga framundan.  Fallega yndislega frænka mín.

 

 

 

 

 

Smá hugleiðing í sól og blíðu á Ísafirði.

Þegar þetta er ritað er orðið ljóst að ráðherraskipti hafa orðið í ríkisstjórn.  Jóhanna hefur setir sveitt við að ráða og reka.  Hún virðist hafa gert þetta alein því enginn þykist vita neitt eða hafa með málin að gera.  Meira að segja aðspurður sagði Össur í gær og lyfti höndum eins og biskupnum er svo gjarnt, að það væri alvaldurinn sem réði þessu öllu.

Finnst engum það skrýtin vinnubrögð að þó einhver sem vinnur sem forsætisráðherra, geti að eigin geðþótta deilt og drottnað?  Enginn veit neitt, eða getur sagt af eða á?

 

Ég held að þessi ágæta manneskja sé komin á frekar hálan ís.  Hún tók að sér (Pínd) forystu í ríkisstjórn  þar sem samfélgaið var með allt niður um sig.  Enginn treysti sér til að taka við búinu.  Auðvitað vissu allir á þinginu hvar var í farvatninu, og þeim þótti vænna um eigið rassgat, (hefðu ef til vill hoppa þangað sjálfviljugir til að sleppa)

En Jóhanna taldi sig geta ráðið við þetta.  En því miður þá fór svo að þessi fyrrum vinsælsti ráðherra, missti allan trúverðugleika frá fyrstu dögum.  Það hefði ekki þurft að fara svo.  Ég skili ekki ennþá af hverju hún sprengdi bombu í sinni fyrstu ræðu, sem hún hefði átt að vita að myndi sundra þjóðinni.  Eftir það varð ekki aftur snúið.  Ef hún hefði til dæmis byrjað á því að setja saman skjaldborg um heimili, hlú að sálarlífið þjóðarinnar.  Hefði bæði þessi ríkisstjórn og hún sjálf geta setið sátt við Guð og menn.

Þessi afglöp hennar hljóta að vera vegna þess að hún hafði ranga ráðgjafa, eða að hún réði ekki sjálf.  Var bara frontur fyrir aðra sem ekki treystu sér í óvinsældirnar sem þeir vissu að myndu koma.

Nú er hún komin út í horn og flestir búnir að snúa við henni bakinu.  Þeir skjalla hana svona til að sýnast, en sverja af sér allt sem hún er að gera með þessar skiptingar.   Ég veit ekkert, ég gerði ekkert, ég hefði auðvitað gert þetta öðruvísi, geta þeir nú hvíslað að reiðum flokksbræðrum. 

Ég hafði trú á Jóhönnu lengi vel, eða alveg þangað til hún varð forsætisráðherra og gerði sitt fyrsta verk að leggja til að við yrðum að fara inn í ESB.  Síðan hefur hún valdið mér sífellt meiri vonbrigðum, og loks þannig í dag að ég þoli ekki manneskjuna.  Það gerir svo sem ekki mikið til í sjálfu sér, því hún er að mestu horfinn af yfirborði jarðar.  Það er bara í svona málum sem hún er dregin fram og látin taka ábyrgðina.

Steingrímur siglir lygnan sjó með sitt fólk.  En meira að segja lyng sjór getur verið varasamur, því þó yfirborðið sé slétt, getur ýmislegt ógeðfellt og hættulegt leynst þar undir.  Og ein mistök geta kostað að skrýmslin skríða upp.  Jafnvel á versta tíma. 

Steingrímur hefur verið uppvís að svíkja öll sín kosningaloforð.  Og mér sýnist á öllu að grasrótin sé ekki par ánægð, og margir hafa látið sig hverfa.  Flýtur meðan ekki sekkur virðist vera mottóið hjá honum.

Lítið hefur heyrst í formanni Framsóknarflokksins undanfarið.  Hann er að átta sig á að best er að þegja og láta stjórnina um vindhögginn.  Leyfa pöplinum að gleyma Framsóknarflokknum smátíma, því fólk er svo fljótt að gleyma.

Sama er um Sjálfstæðisflokkinn.  Bjarni Ben er ekki mikið í umræðunni í dag, þar er teflt fram konu sem þykir vera í hreinni kantinum Ólöfu Norda.

En grasrótin, fólkið í landinu horfir upp á þetta og veit ekki sitt rjúkandi ráð.  Hvar er Skjaldborgin, hvar er velferðarbrúin, hvar er björgun smá fyrirtækja og uppbygging atvinnutækja?

Þetta hefur allt verið sett aftur fyrir björgun útrásarvíkinga, hjálpa þeim að afskrifa skuldir en halda að mestu eigum sínum.  Hafa fólk í skilanefndum bankanna sem var sjálft tengt inn í bankahrunið.  Þar sem er vélað um fyrirtæki landsins, og sumum hyglað öðrum sparkað.  Engar aðgerðir til að bjarga landsbyggðinni.  Allt skal sogað til Reykjavíkur.

Ég vona samt að þessi uppstokkun verði til góðs þrátt fyrir allt.  Ég hef trú á Ögmundi Jónassyni, og gleðst yfir að hann fái embætti sem felur í sér dómsmál, innflytjendamál og málefni lögreglunnar.  Þessi mál hafa að mínu mati verið í algjöru lamasessi og ómannúðleg. 

Ég er líka ánægð með að þau þorðu ekki að hrófla við Jóni Bjarnasyni, því ég held að hann sé staðfastur og góður vinnumaður.  Ég skora á hann að þora að ráðast að stærsta vanda þjóðarinnar, það er að knésetja L.Í.Ú og landbúnaðarmafíuna, þá sem vilja deila og drottna yfir þessum málum.

Það þarf að losa um kvóta bæði í sjávarútvegi og landbúnaði.  Leyfa bændum að slátra heima og selja sínar afurðir sjálfir, en ekki standa vörð um mafíu sem vill stjórna bændum eins og hverjum öðrum leiguliðum.  Það þarf að afnema kvóta bæði í sjávarútvegi og landbúnaði, og afskrifa skuldir á móti.  Þannig að bændur og sjómenn geti byrjað á núlli, nema auðvitað þeir sem skulda langt umfram kvótaeign.   Til að gera þetta þarf kjark og þor.  Því þessir aðilar hafa komið sér svo fyrir að þeir verja sinn "eignarrétt" með kjafti og klóm, og halda þar með landinu í fátæktarböndum þræla.

Ég er líka ánægð með Svandísi Svavars því hún þorir að standa fast gegn landnýðingum sem vilja valsa yfir náttúr Íslands og selja hana útlendingum.  Það þarf samt að gera enn betur og ná HS orku af Magma. 

Ég get alveg ímyndað mér að Guðbjartur geri góða hluti í Velferðarráðuneyti, en skil ekki af hverju menn notuðu ekki tækifærið og losuðu sig við sólbrúna snoppufríða flónið sem er ekki nógu þroskaður til að hafa þau völd sem hann fær.  Það hefði verið hægt að fá konu í staðinn, ef Jóhönnu var svona mikið um að halda kynjakvóta.  Sem mér finnst reyndar skipta minnstu máli.  Aðalmálið er að þær manneskjur sem veljast til starfa fyrir okkur landslýð séu starfi sínu vaxinn, hvort sem þau hafa tippi eða píku, fyrirgefið orðbragðið, en þetta er svo tussufínt tungumál sem við erum farin að taka upp hér í stjórnsýslunni.  

Reyndar hef ég hugsað mér að minnka til muna að ræða þjóðfélagsmál.  Hætta að mestu að hlusta á fréttir og fara að hugsa um það sem stendur mér nær.  Ég er orðin gömul kona, ég get ekki breytt heiminum, en ég get ef til vill komið smá gleði og von til vina minna.   Þ.e.a.s. ef ég festi mig ekki í þeim dapurleika sem stjórnmál eru í dag.   En þau eru beinlínis mannskemmandi öllu hugsandi fólki, sem hefur réttlætiskennd og vill jafnræði þegnanna. 

Ég vil segja þetta að lokum.  Hverri upphefð fylgir ábyrgð.  Og þó sprelligosarnir sem er hyglað á alla lund af kjötkatlakósýstólaliði virðist sleppa fyrir horn.  Þá kemur sú tíð að þeir munu þurfa að borga til baka það vonda sem þeir baka öðrum.    Þetta fólk getur því brosað og hrósað sigri, en það getur alveg verið meðvitað um að það getur aldrei keypt sér virðingu samborgaranna, né fyrirgefningu ef það sýnir ekki iðrun.  Hamingjan eina og sanna er heldur ekki til sölu.

Enginn getur verið glaður og frjáls nema vita í hjarta sínu að hann hafi komið vel fram við alla, sýnt þeim virðingu og velvild.  Og fyrir almættinu erum við öll jöfn.  Það getur því enginn hreykt sér eins og hani á haug, nema fyrir sjálfan sig.  Þetta mun koma vel fram í vetur, þegar kúlu- og spillingarlið sest aftur á alþingi Íslendinga, búið að fá bagga sína afskrifaða, en þarf að horfa upp á að allt er tekið af almennum borgurum.  Skyldi til dæmis afskrifaðar 500 millur ekki fljúga í gegnum einhvern huga?  Nú eða milljónir sem menn sönkuðu að sér og hafa ekki viljað gera grein fyrir, þegar einstæðar mæður verða bornar út af heimilum sínum.  Svo ekki sé talað um staðföst laun fyrir þingstörf og feitir eftirlaunasjóðir í biðstöðu. 

Ég get ekki borið virðingu fyrir þessu fólki, og mér þykir það ekki einu sinni leitt.  Hjarta mitt slær með fólkinu sem býr í þessu landi og er undirokað af öðru fólki sem er komið langt frá því samfélagi sem hér er.  Enda von ég er ein af þeim.

Þess vegna verðum við að fara að læra að standa saman, og sameina kraftana til að búa til réttlátara, sanngjarnar og manneskjulegra samfélg.