Hvað getum við gert, fólkið í landinu til að fá sömu fyrirgreiðslu og allir afskriftapésarnir?

Ég vil byrja á að þakka öllum þeim sem hafa sýnt okkur samúð og vilvilja, það er okkur ómetanlegt mitt í öllu þessu gjörningarveðri.  Ég er að vona að þessum tilfinningalegu erfiðleikum fari að ljúka.  Ég er búin að fara til læknis og láta skoða líkamlegt ástand mitt, er komin með of háan blóðþrýsting og magabólgur af þessum ástæðum.  Ég þarf sennilega að vinna betur úr sjálfri mér, en ég bara get það ekki eins og er.  Alveg síðan Júlli minn dó, hef ég þurft að berjast við allskonar andlega erfiðleika, og þegar ofan á þetta persónulega bætist vonleysi með gagnslausa ríkisstjórn og innlimun í ESB sem ég er algjörlega á móti, þá eykur það svo sannarlega á mína persónulegu vanlíðan.

Þegar þessi ríkisstjórn tók við, varð mér frekar létt, hugsaði sem svo að þetta fólk þ.e. Jóhanna Sigurðardóttir og Steingrímur væru fólk sem hægt væri að treysta til að standa sig og gera góða hluti. 

 Vonbrigði mín hafa því verið gífurleg að uppgötva að forsætisráðherra landsins er löngu farin í felur, hennar fyrstu mistök voru að í stað þess að berja þjóðina saman til sátta, valdi hún málefni á oddinn sem var vitað mál að myndi tvístra þjóðinni í tvær eða fleiri fylkingar ESB málið. Þvílík vanhugsun og skammsýni.  Þetta mál ásamt Icesave og AGS drápu niður í henni allan kjark og þor og eftis situr kona sem er gjörsamlega búin að vera. 

Steingrímur tók þá við keflinu, hann djöflaðist áfram, gerði hverja gloríuna fætur annari, sendi vin sinn til að skrifa undir skuldindingar um Iceave sem voru mjög umdeildar og sem betur fer hafnaði þjóðin slíku gjörræði.  Hann hefur síðan gert hverja kjánavitleysuna á fætur annari, svo að okkar færustu sérfræðingar á sviði alþjóðamála hafa misst alla trú á honum, enda virðist honum fyrirmunað að sækja sér aðstoð fagfólks, en vill heldur treysta pólitískum vinum sínum.  Það hefur reyndar aldrei gefist vel.

Síðan er hver ráðherran í einhverri vitleysu sem ekki er hægt annað en að vekja kjánahroll.  Það fer fyrstur Árni Páll Árnason, sem hefði sennilega allstaðar annarsstaðar verið verið hrókerað út fyrir sér færari mann. 

Iðnaðarráðherra sem blaktir og vingsar eins og peningamennirnir vilja. 

Álfheiður sem sjálf þekkir ekki neyð nema af afspurn, og eftir því sem sagt er, er einmitt hennar eiginmaður ekki saklaus af því að auka á þá neyð sem lögmaður og innheimtuaðili. 

Katrín menntamálaráðherra hefur mér alltaf fundist stelpuskotta sem hefur aldrei þurft að vinna fyrir salti í grautinn sinn, þess vegna fannst henni bara gott mál að halda áfram að byggja menningarhús í Reykjavík sem kostað hefur þjóðina fleiri milljarða, og hefur farið a.m.k. helmingi meira fram úr upphaflegum áætlunum en gert var ráð fyrir.  Þetta er eins og ein ágætis frú í Danmörku sagði þegar hún frétti að íslendingar syltu því þeir ættu ekki brauð, af hverju fá þau sér ekki kökur. 

Gylfi Magnússon hefur svo sannarlega sýnt að hann kom þarna inn á fölskum forsendum, talaði fallega á Austurvelli, en reyndist svo vera besti vinur bankamanna og útrásarvíkinga. 

Við erum með utanríkisráðherra sem hefur það á sinni helstu stefnuskrá að koma okkur inn í ESB með öllum tiltækmum ráðum, þar er smá hvít lygi eða jafnvel kolsvört meðul sem helgar tilganginn. 

Samgönguráðherra sem er einn af gömlu fyrirgreiðslupólitíkusunum, að hygla sínu kjördæmi fyrst og fremst. 

Við erum reyndar með dómsmálaráðherra sem hefur sýnt bæði snerpu og áræðni til að taka á málum.  Það væri því synd að láta hana fara fyrir annan pólitíkus. 

Landbúnaðar, og sjávarútvegsráðherra er einn af þeim fáu sem stendur við sína sannfæringu í embætti, og er þar með talin óalandi og óferjandi.  Ég treysti honum samt best af þessum stjórnendum.

Og líka Svandísi Svavars.  Hún hefur sýnt að hún er með bein í nefi og þorir að standa gegn væli peningaaflanna og landnýðinganna sem eru tilbúnir að selja bæði landið okkar og ömmu sína ef því væri að skipta. 

Þetta eru ef til vill hörð orð, en þetta er mín upplifun af þessu fólki, sem hefur tekist á hendur að verja landsmenn, en hefur svikið hana í örvæntingu, fátækt og vonleysi.  Bæði með aðgerðum sem eru andstæð vilja  þorra þjóðarinnar og svo á hinn bóginn með aðgerðarleysi sínu til að búa til þá skjaldborg og velferðarbrú sem þau lofuðu.  Eina sem hefur gerst er að hér sitja bankamenn sem deila og drottna, afskrifa milljarða skuldir þeirra sem allt eiga, sumir hafa orðið uppvísir að fá niðurfellingu sjálfir á sínum skuldum en sitja samt við kjötkatlana og neita öðrum verr stöddum um það sama. 

Þetta er ljót saga, frá mínum bæjardyrum er hún sönn. 

Fyrir nokkrum árum skrifaði ég undir skuldbindingu fyrir fyritæki sem ég taldi eiga góða möguleika á að standa undir sér.  Þetta gerði ég þrátt fyrir margar viðvarandi föður míns um að veðsetja aldrei húsið mitt.  En hvað gerir maður ekki fyrir ástvini sína. 

Þegar kreppan kom, fór allt á niðurleið, líka þetta fyrirtæki.  Ég var líka búin að leggja þar inn tugi milljóna króna til að hjálpa til við reksturinn.  Þetta hvarf allt saman í hítina.  Svo kom í ljós að það hvíldu milljónir líka á húsinu mínu.  Þess vegna hefur það nú lent undir hamrinum. 

Það var vegna veða Sparisjóðs Vestfjarða í því.  En svo gerðist það að sparisjóðurinn okkar sameinaðist fleiri sparisjóðum, og þar ráða menn sem engu eira að mínu mati. 

Stjórinn hér hefur engin umráð eða leyfi til að gera neitt.  Á undan honum sat annar bankastjóri sem var búin að gera við okkur munnlegar samning um að húsið yrði metið upp og fengið út hvers virði það væri, við myndum síðan kaupa húsið á því verði.  Þegar sá bankastjóri hætti, fannst ekkert til staðfestingar þessum samningi, og því var öllu saman rift.  Uppboð skyldi það vera.   Daginn fyrir uppboðið hringdi svo bankastjórinn í manninn minn og tilkynnti honum að ef hann leggði 12 milljónir á borðið myndu þeir hætta við uppboðið.  Þetta var um svipað leyti og faðir minn dó, svo ef til vill hafa þeir séð sér færi á borði að geta klóað í arf.  Þeir hefðu átt að vita manna best að bankakerfið og útrásarvíkingarnir voru búnir að flá pabba minn inn að skinni, og það eru 7 syskini um það litla sem eftir er.

Maðurinn minn tilkynnti því bankastjóranum að við ættum engar 12 milljónir, enda væri húsið ekki þess virði.  Málið er að kúluhúsið okkar er nánast óíbúðarhæft vegna þess að ekki hefur verið gert neitt í að laga það síðan það var byggt árið 1967.  Það míglekur allstaðar, grindin er ónýt og fúi allstaðar, einangrun í þaki löngu búin vegna leka sem er vegna þess að dúkur sem átti að duga í 20 ár er allur orðin í rifum, enda komin yfir 25 ár síðan við fluttum inn.  Allar innréttingar eru búnar og ónýtar, gólfin sömuleiðis.  Reyndar hafði staðið til í um 4 ár að laga það allt og gera upp, sem betur fer fyrir okkur varð ekkert af því þá. 

Í rigningum þarf að fara með fötur í flest herbergi til að láta leka í. 

Þetta hús er ekki peningaleg eign í dag, heldur einungis líf og störf okkar Elíasar og barnanna okkar, og ekki síst barnabarnanna.  Þetta er heilagt Vé, sem var byggt af ást og kærleika, í þessi 25 ár höfum við plantað gróðri á hverju ári bæði kring um húsið og í hlíðina fyrir ofan, þar sem nú er myndarlegur skógur allskonar trjáa. 

Ég segi ykkur það alveg eins og er, að ég get ekki hugsað mér að flytja frá kúlunni minni.  Og ég verð að segja að það er ekkert annað en græðgi bankamanna að reyna að kreista út úr okkur fé sem við eigum ekki til.  Það þarf að gera við húsið upp á fleiri milljónir ef gera á það íbúðarhæft, og þess vegna er algjörlega útilokað að við getum keypt það aftur á 10 - 15 milljónir eins og draumur þeirra er. 

Þegar við ræddum um við nýja bankastjórann að láta fara fram hlutlaust mat á hvers virði húsið væri, kom algjört nei frá aðalkörlunum fyrir sunnan.  Nú þegar þeir hafa eignast húsið mitt, spurðum við hvort við ættum von á að geta átt forkaupsrétt, var svarið Nei! við munum auglýsa það til sölu eins fljótt og hægt er. 

Þetta er skrýtið því ég hef heyrt aðra sögu af manni sem missti sitt hús til Íslandsbanka, hann fékk að leigja það í eitt ár, og sían átti hann að fá forkaupsrétt að húsinu og leigan var þá sett sem greiðsla upp í kaupverð. 

Nú hef ég ekki heyrt þessa sögu frá fyrstu hendi, en sé hún sönn, þá gilda svo sannarlega ekki sömu lög fyrir alla.  Mér þætti því vænt um ef einhver vissi betur um þessi mál, hvað er rétt í þessu.

Ég legg þessa sögu á borðið, af því að mér blöskrar græðgin og harðneskjan gagnvart fólki sem hefur alla tíð staðið sína pligt aldrei skuldað neinum neitt og alltaf staðið í skilum með sitt.  Að þær aðstæður sem uppi eru, eru fyrst og fremst þessum bankageira og stjórnmálamönnum að kenna, og þeim er andskotan saman um litla jón og litlu gunnu, bara ef þeir fá sitt, sennilega til að geta gefið sjálfum sér arð og greitt sér hærri laun, því þeir þurfa jú peninga til að fjármagna lifistandardinn, flotta bílinn, einbýlishúsin og svo allt útstáelsið til að halda stöðunni í samfélaginu, veislurnar og ferðalögin. 

Ég veit líka að það eru hundruðir eða þúsundir íslendinga í þessum sömu sporum, og fá sömu hanteringu.  Ég er bara ekki tilbúin í að þegja yfir þessu.  Við eigum ekki að þegja, leyfum þessum afætum að horfa framan í bæði okkur og sjálfa sig. 

Þessi óvissa hefur skaðað heilsu mína og látið mér líða illa, og líka þess vegna er ég reið út í það fólk sem á fölskum forsendum þóttist ætla að bjarga þjóðinni, en setur allt í að bjarga öllum peningamönnunum, bönkunum, skiptastjórunum og því liði sem þykist vera að greiða úr flækjunni, en verður hvað eftir annað uppvíst að taka fyrirtæki af einum og hygla öðrum, sem óvart eru tengdir þeim sjálfum. 

Ég ætla að leggja á og mæla um, að græðgisöflin gangi sjálfum sér til húðar, og þeir fari sjálfir að ganga í gegnum þá hluti sem þeir ætla öðrum.  Það er ef til vill eina leiðin fyrir þá til að komast hjá því að fara til helvítis að loknu þessu jarðlífi.  Helvíti er vissulega til, þó þar sé ekki djöfullinn kyndandi vítiselda dag og nótt.  Þeirra helvíti verður það að þurfa að horfast í augu við sig og sínar gjörðir og þurfa að upplifa hve illa þeir hafa farið með allt sem í kring um þá er, meðan þeir gátu gert svo margt fallegt, sem gleður sálina, þá gerðu  þeir ljóta hluti á kostnað annara.  Hvað er til verra en að þurfa að iðrast og geta ekkert gert til að réttlæta gjörðir sínar.  Þess vegna skrifa ég allt það sem þeir gera mér á þeirra reikning, hann verður sendur þeim á nýja heimilisfangið hinu meginn.  Og ég veit að það verður ekki eini reikningurinn sem berst.  Það verður margt sem þarf að vinna úr og skammast sín fyrir. 

Við verðum að fara að standa saman, við verðum að taka fyrir nokkur örfá atriði til að leggja áherslu á, og beina kröftum okkar að því að fá þeim framgengt.  Það þurfa að vara raunhæf markmið og fyrsta krafan hlýtur að vara réttlæti handa öllum.  Afskriftir fyrir alla.  Ríkið hefur ekkert að gera með húsin okkar og eignirnar, til að selja öðrum fyrir spottprís. 

Það á að innkalla allan kvóta, og afskrifa skuldir útgerðamanna á móti.  Það á að innkalla allar bújarðir sem keyptar hafa verið að fólki sem ætlar sér ekki að búa á þeim, bara nytja landsins gagn og nauðsynjar, taka þær eignarnámi ef ekki vill betur til, og gera ungu fólki kleyft að hefja búskap, rétt eins og innköllun kvóta myndi gera ungum sjómönnum að hefja útgerð.   Allar auðlindir þjóðarinnar eiga að vera í eigu ríkisins, en með eftirliti óháðrar nefndar, um hvernig gæðum er úthlutað. 

Ísland mun innan fárra ára vera ein helsta matarkista heimsins, við munum geta flutt út hreinar afurðir eins og kjöt, fisk, vatn, grænmeti og jafnvel ávexti,  vera í nálægð við opna siglingaleið yfir norðuríshafið.  Þetta gera útlendingar sér grein fyrir, Þess vegna ríður þeim svo mikið á að komast yfir landið okkar.

En þetta er útúrdúr, en ekki fjarlægur draumur heldur staðreynd sem mun verða mönnum ljós ef þeir taka niður peningagleraugun og löngunina til að eignast allt sjálfir, hvort sem þeir hafa eitthvað með það að gera eða ekki. 

Eigið góðan dag elskurnar.  Ég er að blása út, það er ein leiðin til að losa sig við reiðina og örvæntinguna sem er ansi leiðinlegur förunautur, við megum aldrei láta þessar ljótu systur ná taki á okkur, og heldur ekki hinar sem eru þó verri, græðgi og öfund.  Ekkert er eins mannskemmandi og þær tvær, það hefur sýnst sig á litla Íslandi, þar sem þeim hefur verið ansi vel ágengt eins og við sjáum fyrir okkur á hverjum degi.  Reyndar má bæta við hégómagirndinni en hún er oft fylgifiskur Öfundar og Græðgi.

Eigið góðan dag elskurnar. Ég lofa að skrifa eitthvað miklu skemmtilegra á morgun, með myndum, bæði nýjum og gömlum.

Bara svona hitt og þetta að kvöldi dags.

Við erum búin að koma föður mínum á sinn stað, þ.e. jarðneskum líkama, sálin er farin upp til Almættisins og hefur hitt fólkið sitt sem þar beið og vænti hans og gladdist við endurfund. 

Athöfnni var falleg, og prestinum mæltist vel.  Ein albesta messósópransöngkona, eða hvað það nú heitir altmessó eitthvað Ingunn Ósk Sturludóttir söng einsöng ljóðið mitt og lagið hans Balda Geirmunds, og gerði það svo fallega að ég fékk gæsahúð.  Það er söngin um Fljótavíkina. 

Kvöldið eftir kistulagninguna og ég get sagt ykkur að fallegri ásjónu hef ég ekki séð, en pabba minn elskulegan á líkbörunum, sléttur og friðsæll, fórum við út að borða saman niður í Tjöruhús nánustu ættingjar, og áttum góða stund saman, ornuðum okkur við yndislegar minningar og horfðum á myndir af æsku okkar og foreldrum.

Jarðarförin var heldur ekki mjög erfið, því við höfðum tekið út sorgina með því að sitja yfir honum síðustu dagana, vera við hlið hans halda í hönd hans og þó hann virtist rænulaus, gat hann gert sig skiljanlegan með svipbrigðum.  En hann var orðin þreyttur og líka pirraður á ástandinu, þorði samt ekki að sleppa takinu, uns hann var sjálfur tilbúinn.   Þetta getum við allt lesið í bækling sem er settur inn á borð til ættingja þegar svona stendur á, og er afskaplega þarflegur.  Við lásum hann saman og sitt í hvoru lagi.  Svo skiptum við eigum í bróðerni og góðum hug í dag.  Erum vinir og nú er bara að halda áfram.

Málið er að húsið mitt var líka boðið upp í dag.... Jamm, nú á sparisjóðurinn húsið mitt.  Ég var ekki viðstödd, gat ekki gengið í gegnum það. Veit ekkert hvað verður í framhaldinu.  En veit samt að ég vil hvergi annarsstaðar vera.  Í dag var hrifsað frá mér ævistarf mitt, og ég veit ekkert hvað tekur við.  Vona bara að ég fái að vera hér áfram og enda lífið hér.

Hér er vinur okkar Hörður komin í  morgunkaffi.  Hann var hér á okkar Austurvelli og við áttum gott spjall um það sem er að gerast.  Elli minn og Hörður eru æskuvinir.

Afi ég fékk þennan hníf í Thailandi segir Daníel.

Þýskir vinir okkar voru hér, þau eru íslendingar í sér, og eiga hér sumarhús.  Við vorum boðin þar í mat, en það er gott að eíga góða vini.

Sigga litla systir mín kom frá Danmörku til að kveðja pabba, sem betur fer náði hún að koma áður en hann fór.  Hún var reyndar alltaf uppáhaldið hans.

Þetta er mynd fyrir brottfluttu ísfirðingana sem fylgjast með snjóalögum í fjöllunum hér heima.  Ég veit að sumir bara fylgjast með því. 

elsku Skafri minn kom alla leið frá Noregsi til að heiðra afa sinn í jarðarför, hér er hann að pressa jakkafötin með dyggri aðstoð Snúðs.

Bára mín kom líka alla leið frá Vín, og hér er hún að punta mömmu sína fyrir kistulagningu og samfund með ættingjum.

Unglingarnir mínir voru líka hér.  Þau fengu sem betur fer að kveðja afa áður en hann dó, fengu að knúsa hann og kveðja og gráta svolítið, það hjálpaði mikið upp á það sem á eftir fór.

Hér erum við að borða saman.  það er misskilningur að dauðinn sé eitthvert tapú, sem eigi að halda börnunum frá.  Þau eiga einmitt að fá að vera með allan tíman og fá að syrgja og vera partur af því sem er að gerast.

Og það er gott þegar fjölskyldan getur verið saman og stutt hvort annað í sorginni, verði til staðar fyrir þá sem líður illa og finna að við erum fjölskylda.

Nálgast sorgina með samveru og jafnvel gleðjast yfir því að sá sem farin er hefur fengið friðinn og er farin yfir til hinna sem þar eru.

Börnin verða að fá að taka þátt.

Ég hef líka sagt ykkur það áður að Tjöruhúsið er á heimsmælikvarða með gæði.  Hér eru reyndar forkólfarnir í BG Baldi og Kalli.

Já það var yndisleg stund sem við áttum saman.

Stelpurnar hennar mömmu frá Vinaminni.  Sem var miðstöð barnanna okkar.

Sem ég vona að geti líka orðið miðstöð minna barnabarna, þess vegna vil ég ekki missa kúluna mín.

Við Gunnar bróðir minn sem svo sannarlega reyndist mér hjálparhella, þó við deilum ekki pólitík, þá erum við vinir eins og við öll systkinin.

Háalvarlegir frændur að undirbúa sig undir kirkjulega athöfn þ.e. jarðarför afa.

Báran mín fallega með pabba sínum í erfidrykkjunni.

Skafti minn með börnin sín þau sem eru hér á Íslandi.

Sem betur fer gat eg svo eldað fyrir þau læri með mömmusósu áður en þau fóru út aftur.  Elsku Ingi minn gat ekki komist vegna anna og heimilisaðstæðna.

Fjölskyldan mín, sem var hér.

Og hér er kerlingin, það hefur ýmislegt dunið á mér undanfarið ár.  en er það ekki bara eitthvað til að takast á við og vinna á?  Jú ég vona það.

Þetta er hún Aldís barnabarn elstu vinkonu minnar.

Og hér eru þær skotturnar báðar.

Ég hef svona verið að spá í hlutina, ég held að okkar versti óvinur séum við sjálf.  Við erum uppfull af fordómum og sjáum ekki hlutina í réttu ljósi.  Dæmum og fordæmum.  Við ættum að vera farin að skilja núna að með samtakamætti getum við verið mjög sterk.  En við setjum okkur ekki markmið, við hlustum ekki á skynsemisraddir og jafnvel látum telja okkur trú um að þeir sem eru þó að reyna af bestu samvisku að gera rétt, séu einhverjir eiginhagsmunaseggir.  Þetta segi ég eftir að hafa hlustað á Kastljósið í kvöld viðtalið við Sigrúnu Pálínu.  Tökum til dæmis Jón Bjarnason, hann á í vök að verjast, segir sína meiningu og fær bágt fyrir, hann er sveitadurgur og bara að hugsa um bændur og búalið.  Ögmundur sem líka þorir á ekki viðreisnar von af því að ...... Ég er ekki vinstri græn, en ég er þakklát því fólki sem þar er inni og kallað órólega deildin í VG, vegna þess að þau láta ekki kúga sig, og þagga niður í sér.  Í stöðunni í dag eru þau að mínu mati okkar eina von til að landið okkar fagra sé ekki ofurselt peningavaldi útlendinga, sem vilja komast yfir okkar auðlindir á brunaútsölu. 

Ég vildi óska að okkur auðnaðist að sjá hvað við erum í rauninni rík þjóð, og hvað við getum svo verið sjálfstæð í framtíðinni.  Séð að hamingjan er ekki fólgin í því að komast inn í stóra samfélagið ESB, heldur einmitt að vera bara kaupmaðurinn á horninu.  Það er núna viðurkennt að hagræðingin liggur ekki í stórum samsteypum, heldur einmitt í fjölskyldufyrirtækjum og litlum einingum sem vilja þjóna viðskiptavininum, og eru svona maður á mann.  Allt hitt er bara 2007 eitthvað.

Ég veit ekkert hvað verður á morgun, ég veit ekki hvort mér tekst að halda mínu ævistarfi eða hvort mér verður gert að hverfa héðan og einhver annar tekur við.  Því deili ég með ótal öðrum íslendingum.  Ég held að ég hafi gengið lífsins göng upp að hnjám, eða jafnvel mitti.  Það sem ég veit er að ég má ekki gefast upp.  Hvað sem verður, þá þarf ég að takast á við sjálfa mig og vinna úr því sem gerist.  Ég er ekki þess leg að gefast upp auðveldlega.  Ég er baráttujaxl að eðlisfari, en stundum bara koma tímar þegar það dugir ekki til.  Og í þessu tilfelli er það bara þannig að það er í raun og veru vitlaust gefið.  Við reyndum að semja um réttláta meðferð okkar mála, við vildum láta meta húsið af hlutlausum aðilum, og kaupa það á sanngjörnu verði, þetta er jú sparisjóður í ríkiseign, en nei, það var ekki hægt, vegna þess að þá væru þeir að MISMUNA fólki.  Hafið þið heyrt það betra.  Er ekki daglega verið að mismuna fólki hér á landi, með því að fella niður skuldir og afskrifa af þeim sem skulda nógu mikið.  Ef til vill líkar fólki ekki gagnrýni. Ég hef orðið vör við það líka í mínu starfi, það má ekki segja mikið.  Þó er bundið í okkar landslög og eitt mikilvægasta sem þar er, er einmitt frelsi til að tjá sig.  En ég skal segja ykkur dálítið...... Það er bara brandari, það er bara þannig og fullt af fólki þekkir það á eigin skinni, að það er eitt af því í okkar ágætu stjórnarskrá sem ekki stenst. 

Þetta er orðið dálítið raus, en það er vegna þess að ég er brotinn í dag, það hefur mætt mikið á og sennilega uppboðið dropinn sem fyllti minn mæli.  En svona er lífið, við bara þurfum að standa keik eftir sem áður og berjast fyrir því sem við viljum.  Skoða hvað það er sem skiptir okkur máli og setja stefnuna á einmitt það.  Eitthvað sérstakt og einbeita sér að því, þangað til árangur næst.  Ef við erum með öll járnin í eldinum, þá gerist einfaldlega ekki neitt. Við erum öll einstök, og við eigum öll okkar rétt, og hvað sem gerist, þá kemur að því að við fáum uppreisn æru, og þeir sem mishöndla vald sitt fá sína refsingu, þannig er lögmálið, og þannig verður það. 

Ég segi bara góða nótt.

Mannlegt eðli - dýrseðli - hugleiðing.

Ég vil byrja á því að þakka ykkur öllum sem hafa auðsýnt mér og fjölskyldu minni samhug og hlýju á þessum erfiðu tímum. 

 

 Ég hef vanrækt ykkur hér, en ætla mér að bæta úr því.  Þetta samfélag er gott samfélag, og hreinsandi fyrir hugann.  Þó oft ofbjóði mér að lesa sumt sem fram kemur, þá er það svo að betra er að vera upplýstur um slíkt en sitja í þokumóðu, eins og verið hefur þangað til blogg og spjallrásir komu fram.  Þá loksins hafa opnast dyr fyrir hinn almenna mann að tjá sig og segja frá því sem betur má fara.  Það er að mínu mati nauðsynlegt aðhald fyrir ráðamenn hvar sem þeir eru, hvort heldur andlega leiðtoga, stjórnmálamenn eða bissnessmenn. 

 

 

Eva Joly, kona sem ég ber djúpa virðingu fyrir.

 

Hugleiðing:

  

Biskupinn sá sem nú hrekst milli horna í undanslætti og sögufalsi, hefur í gegnum tíðina lagt mikla áherslu á að það góða í manneskjunni sé frá biblíunni og kristninni komið.   Hann hefur nú rækilega afsannað þá kenningu sína.

  

Málið er að samviska og góð hugsun fylgir ekki neinum trúarbrögðum eða kirkjulegri ítroðslu, heldur því hvernig manneskjan er sjálf innréttuð, og hvað hún hefur tamið sér og hvernig uppeldi hennar hefur verið háttað hvernig hún sjálf hefur unnið úr lífi sínu og umhverfi. 

Mér hefur reyndar alltaf fundist það fyndið hvernig kristnir menn hafa reynt að boða að réttlæti, umburðarlyndi og aðrir góðir kostir mannskepnunnar séu vegna trúar á Guð og biblíuna.  Því í gegnum tíðina hafa margir  slíkir menn sýnt að hvergi er grimmdin meiri, ofstækið dýpra og fordæming svartari en einmitt hjá  fólki sem telur sig hreintrúað og les biblíuna reglulega og fer í kirkju.

 

Þar með er ég ekki að segja að allir sem kalla sig trúaða séu slíkir.  Heldur einungis að benda á þá sem hæst tala.  Ég þekki yndislegt fólk sem lifir í kristilegum kærleika, presta, prestlærlinga og fólk sem trúir einlæglega á Guð og Jesús.   Þó ég sé ekki sammála því að Jesús hafi verið Guðsson og að allt líf sé honum háð og í hans dýrð, þá virði ég þessar skoðanir, þegar þær eru iðkaðar af fólki sem einlæglega trúir þessu og lifir í kærleikanum.  En verð að segja að það er svo langur vegur frá, að hægt sé að virða þá sem telja sig þess umkomna að standa á haug og fordæma alla sem ekki lúta þeirra skoðunum.  Jafnvel sínum eigin trúbræðrum af því þeir eru ekki nógu róttækir.  Til slíkra hugsa ég með vorkunn  því ég hugsa að þeir verði fyrir gífurlegum vonbrigðum þegar  þeir loksins fara yfir móðuna miklu og sjá að þar er enginn hörpusöngur þeim til dýrðar, og ekkert hásæti frátekið fyrir þá.  Heldur þurfa þeir að horfast í augu við eigin fordæminu, hræsni og sjálfsupphafningu.  Ætli það verði ekki þeirra versta refsing

 

Ég hef aldrei haft mikið álit á biskupnum séra Karli.  Mér hefur alltaf fundist hann einn af þessum upphafningum, sem telja sig ofar en aðrir.  Þröngsýnn og  fordæmandi.  Nú hefur komið í ljós að maðurinn er uppfullur af  skúmaskotum, og hrekst  frá einni lyginni í aðra til að bjarga sínu eigin skinni.  Meira að segja Gunnar í krossinum sem ég þó taldi sitja á sama bekk, hefur séð villu síns vegar, og vill bæta sitt umburðarlyndi, það er gott mál og honum til sóma. 

 

Það er ekki mikill munur á sjálfskipuðum andlegum leiðtogum þjóðarinnar og þeim veraldlegu.  Flestir hugsa þeir fyrst og fremst um sig og sitt nánasta.  Flestir þeirra löngu komnir langt burt frá almenningi í landinu, gjáin svo breið að þeir hvorki sjá né heyra í fólkinu, fyrr en það þjappar sér saman og kallar í einum kór. 

 

Málið er bara að almenningur er ekki alveg tilbúin til að standa saman og tala einum rómi, þó hann hafi séð, svo ekki verður um villst að um leið og honum er  gróflega misboðið,  og hann myndar bandalag um einstaka mál, þá þorir yfirvaldið ekki annað en að grípa til aðgerða, snúa af leið eða afsaka sig.  Við þurfum að gera okkur grein fyrir því að þarna liggur máttur okkar og megin.   Samstaða okkar er það eina sem dugar gegn ofurvaldinu.  Við þurfum líka að átta okkur á því að við erum öll jöfn,  þessi óttablandna virðing fyrir fólki sem hefur tekið sér völd, verður að víkja.  Það er til dæmis allt í lagi að kalla ráðherra Gellu, rétt eins og litlu Gunnu Jóns.  Sá undirlægjuháttur sem einkennir allt of marga og hefur gert alla tíð, verður að víkja fyrir hugsuninni um jafnrétti og bræðralag ALLRA en ekki bara sumra.

 

Dropinn holar steininn, en það gerist ekki allt í einu, heldur smátt og smátt.  Þess vegna verðum við að sýna þolinmæði, og setja okkur einföld markmið.  Láta ekki vaða yfir okkur með yfirgangi, heldur standa þétt saman og láta vita að það er hingað og ekki lengra.  En setja síðan fram skynsamlegar tillögur og krefjast þess að þær séu uppfylltar.  Fáar en sterkar.  Eins og Hörður Torfason gerði á Austurvelli.  Ein megin krafan í dag hlýtur að vera að hætt verði við að leyfa allt að 2 milljón króna framlögum til framboðs í stjórnlaga þing þar eiga ekki að koma peningar nein staðar nálægt.  Það er óþolandi hve stjórnvöld eru illa að sér um greiðsluþol þorra landsmanna og bara þetta hlýtur að útiloka langflesta landsmenn frá þátttöku.  

 

Við eigum yndislegt land og gott fólk, en einhverra hluta vegna hefur hluti þjóðarinnar hrifsað til sín allt það sem efnahagslega skiptir máli.   Auðæfin, yfirráðin og fjölmiðlana og bráðum auðlindirnar.  Þessu verður að breyta.  Því við verðum aldrei sterkari en veikasti hlekkurinn, og meðan þetta fólk situr og neitar að víkja, heldur spillingin áfram og við slíkar aðstæður verða menn sífellt ágjarnari, heimtufrekari og vilja stærri köku.  Löngu komnir úr öllum takti við þjóðina. 

 

Ég hef reynt að ímynda mér hvernig því fólki líður, sem hefur verið staðið að allskonar illum ásetning og spillingu.  Þegar uppkemst og það uppsker reiði, fyrirlitningu og   andstyggð samferðamanna sinna.  Situr samt sem áður fast þar sem það er, og neitar að horfast í augu við raunveruleikann.  Byrjar að ljúga og afbaka sannleikann til að fegra gjörðir sínar.  Það hlýtur að vera mjög erfitt að standa í slíku sjálfskaparvíti.

 

Ef einhver samviska er eftir í þeim huga, hlýtur þeim sama að líða illa.  En græðgin er of mikil í völd eða peninga.  Svo heldur en biðjast afsökunar og skila ránsfeng, eða víkja til hliðar til að hleypa öðrum betri aðila að, er setið og þumbast við. 

Það kemur alltaf að skuldadögum.  Það gerist ef til vill ekki í dag, eða á morgun, en það veit sá sem allt veit, að það kemur að því að uppgjör fer fram.   Þá þarf að fara að horfast í augu við eigin heimsku, græðgi og gjörðir.  Ég held að það sé varla til harðari refsing nokkrum manni en að þurfa að mæta sjálfum sér og samviskunni, þegar  of seint er að breyta nokkru að bæta fyrir glæpinn.  Þurfa að mæta þeim sem gjörðir þeirra, hafa orðið til að eyðileggja líf eða heilsu, sundrað fjölskyldum, valdið óbætanlegu tjóni og jafnvel verið valdir að ótímabærum dauða samferðamanna. 

 

Vald er vandmeðfarið, og þegar fólk tekur að sér að stjórna samfélagi manna, þá er það mesti glæpurinn að nota það vald til að hygla sjálfum sér, vinum og kunningjum á kostnað annarra sem betur eru til þess hæfir að sinna slíku.  Þetta er því miður frekar viðtekinn venja en hitt.  Allt slíkt er örugglega skráð í himnabækurnar, og þeir sem trúa því að lykla Pétur sitji og skrái niður gjörðir mannanna, sitjandi við Gullna hliðið, hljóta að óttast dauðann meira en nokkuð annað.  Og þá ekki síður hinir andlegu leiðtogar, því ef þeir virkilega trúa því sem þeir eru að segja fólkinu í kirkjum landsins, þá ættu þeir að óttast efsta dag manna mest.  Eða halda þeir ef til vill að þeir séu sjálfir hafnir yfir þann dóm?

 

Ef menn eru að hugsa um heiti þráðarins, um mannlegt eðli og dýrseðlið, þá er það svo skilgreint, sem mér finnst afar illa til fundið.  Því oft er mannskepnan grimmari en nokkurt dýr.  Meira að segja minkurinn ræðst ekki á afkvæmin hvorki sinna eigin né annarra minka.  Ætli mannskepnan sé ekki eina dýrið sem getur bæði misþyrmt og drepið sitt eigi afkvæmi og annarra. 

 

Það er líka misskilningur ef elítan heldur að þau komist upp með þetta endalaust.  Eins og ég sagði áðan dropinn holar steininn, það er löngu kominn tími á að skipta út vanhæfu fólki, sem er löngu hætt að finna til með þjóðinni, en reynir alla feluleiki  sem það finnur til að villa um og flækja málin.  Það er líka komin tími til að við förum að huga að því sem skiptir mestu máli hjá okkur, að hlú að fjölskyldunni, heimilunum, okkar minnstu bræðrum og systrum.   Þeirra vegna þurfum við að snúa af þessari hraðbraut til Andskotans, læra að standa saman og fara að snúa bökum saman um velferð samfélagsins.  Eða eins og Hörður Torfason vinur minn sagði; Það er ekki hægt að benda þú og þú og þú mátt vera með, en þú ekki.   Hann sagði við verðum að leyfa spillingaröflunum og útrásarvíkingunum að vera með okkur, en við þurfum að leiðbeina þeim í áttina að því samfélagi sem við viljum hafa hér.  Vera umburðarlynd og sterk, og hjálpa þeim til að skilja að okkur líður öllum best ef við stöndum saman og hlúum að því góða og fallega. 

   

Ísland er land þitt

 

Ísland er land þitt, og ávallt þú geymir

Ísland í huga þér, hvar sem þú ferð.

Ísland er landið sem ungan þig dreymir,

Ísland í vonanna birtu þú sérð,

Ísland í sumarsins algræna skrúði,

Ísland með blikandi norðljósa traf.

Ísland að feðranna afrekum hlúði,

Ísland er foldin, sem lífið þér gaf.

Íslensk er þjóðin sem arfinn þinn geymir

Íslensk er tunga þín skír eins og gull.

Íslensk er sú lind,sem um æðar þér streymir.

Íslensk er vonin, af bjartsýni full.

Íslensk er vornóttin, albjört sem dagur,

Íslensk er lundin með karlmennskuþor.

Íslensk er vísan, hinn íslenski bragur.

Íslensk er trúin á frelsisins vor.

Ísland er land þitt, því aldrei skal gleyma

Íslandi helgar þú krafta og starf

Íslenska þjóð, þér er ætlað að geyma

íslenska tungu, hinn dýrasta arf.

Ísland sé blessað um aldanna raðir,

íslenska moldin, er lífið þér gaf.

Ísland sé falið þér, eilífi faðir.

Ísland sé frjálst, meðan sól gyllir haf.

Magnús Þór Sigmundsson / Margrét Jónsdóttir

Jamm fyrirgefið ef ykkur finnst ég væmin.  En í dag er ég svo væmin og uppfull af landinum mínu og þjóðinni.  Við verðum að finna okkar grundvöll og standa fast á okkar rétti sem þjóð.  Við erum Íslands synir og dætur, og okkur ber að virða sjálfstæði landsins með öllum tiltækum ráðum. 

 

Elsku Pabbi minn.

Í dag er til foldar borinn elskulegur faðir minn, Þórður Ingólfur Júlíusson.  Ég elskaði hann mikið, og bar alla tíð djúpa virðingu fyrir honum og því fólki sem hann kom frá.  Harðduglegu fólki sem mátti ekki vamm sitt vita.  Þar sem handtak og orð stóðu eins og stafur á bók.  Aldrei fals eða lygi, stundum röff, komandi frá harðbýlasta stað á Íslandi.  Þar sem lífsbaráttan var eins og annara dýra, hörð.  Barátta um mat og afkomu.  Að lifa.  Þó var þetta fólk gestristnasta fólk í heimi.  Menn sem heimsóttu Fljótavík fengu allan viðurgerning eins og gestum bar á þeim tíma, og aldrei var spurning um neina þóknun eða borgun.  Þó menn kæmu án heimboðs.  Kurteisi og góður viðurgerningur við gesti var þeirra aðal.  Oft var lítið um mat í hörðustu frostavetrum, þá varð að bjarga sér á því sem til var.  Ef allt var ísilagt var lifað á trosi uns hægt var að róa á ný.  Ekki var að furða þó föður mínum væri næst á þessum síðustu dögum, þegar hugsunin var ekki alltaf skýr, hver hefði farið að róa með pabba i dag.  Og ég, sem er ekkert svona mikið fyrir söguna eins og sumir minna ættmenna, giskaði iðulega á vitlausan bróður til að hafa róið, ýmist of ungur, farin að heiman of snemma, eða einfaldlega ekki á staðnum.  Samt reyndi ég að spila með.  Því þegar svona er komið, þá er hugurinn komin heim í heiðardalinn og ekki þarf að ræða það meir.

Afi Júlíus með hundinn sinn, hann þurfti að bregða búi árið 1946. Það hafa verið þung spor að yfirgefa heimili sitt, þar sem hann hafði búið yfir 40 ár, og átti tiltölulega nýbyggt hús.  Enda var það svo að afi fór aldrei aftur til Fljótavíkur.  Gat ekki hugsað sér að sjá víkina sína í eyði.  Sagt var að afi væri þriggja manna maki við slátt.  Og víst er að hann var heljarmenni að burðum.  Því útræði stundaði hann allan ársins hring meðfram búinu, og þá frá Aðalvík, þaðan sem hann þurfti að bera allt sitt til heimabruggs yfir fjallveg, heim að kvöldi og yfir aftur snemma að morgni til að róa.

Upp úr þessu stritlífi er pabbi minn sprottinn.  Og það hefur einkennt allt hans líf.  Hann og öll hans systkini voru hörkudugleg og þegar hann kemur til Ísafjarðar um 18 ára gamall, með eina ferðatösku sem innihélt allar hans eigur, þá bar hann vonina um betra líf í brjósti. 

Bróðir hans Jóhann Júlíusson var þá fluttur á Ísafjörð, hann var nokkrum árum eldri.  Þeir bræður byrjuðu strax á að koma sér fyrir.  Stríðið var ekki búið, en það var samt von í fólki um uppbyggingu. 

Pabbi byrjaði á að fara á sjóinn.  Árið 1940 lenti hann í miklum sjávarháska þegar mótorbáturinn Ísbjörn strandaði og sökk með tólf menn innanborðs í Skálavík.  Bjargaðist mannskapurinn naumlega fyrir vasklega framgöngu skipstjóra og áhafnar.  Með Þórði var eldri bróðir hans, Jón Ólafur. Jón Ólafur bróðir hans fórst svo um ári seinna í sjóslysi.  Ég hugsaði er ég las þetta að ef pabbi hefði dáið þarna, sem allt benti til, hefðum við systkinin aldrei litið dagsins ljós, og ekki barnabörnin heldur. En málið var að þetta stóð mjög tæpt, og þeir hófust strax handa við að binda allskonar belgi við björgunarbátinn, því hann var of lítill til að bera þá alla.  En það dugði til að þeir komust í land allir heilir á húfi.

Pabbi með mági sínum Högna í fjörunni í Fljótavík. Björgunarskýlið í baksýn. 

Þeir bræður Jóhann og pabbi fóru svo að hugsa sér til hreyfings, fyrst fóru þeir í veitingarekstur með stað sem hér Uppsalir.  þvínæst keyptu þeir sér vörubíla og fengu vinnu við slíkan akstur, einnig gerðust þeir leigubílstjórar.  Ég man að oft var hringt að nóttu til, til að panta leigubíl, þegar ég var lítil.  Það var samt reynt að láta það ekki trufla líf barnanna.

Síðan keyptu þeir bát sem hafði strandað í Fljótavík, Gunnvöru, þeir hirtu það sem hægt var að hirða úr flakinu, og nýttu ágóðan sem þeir fengu fyrir það til að láta smíða eikarbát í Skipasmíðastöð Marzellíusar á Ísafirði.  Báturinn fékk svo nafnið Gunnvör.  Það var happafley, og síðar létu þeir smíða tvo stálbáta, annan 150 tonn, sem þeir nefndu Guðrúnu Jónsdóttur eftir mömmu sinni, og Júlíus Geirmundsson 250 tn sem þeir nefndu Júlíus Geirmundsson.

Í silungsveiði í Fljótavík, systkinin um 1960.

Þeir hófu fiskverkun um svipað leyti auk ýmissa annarra umsvifa, t.d. stunduðu þeir í mörg ár að ná í ís af vötnum í nágrenni bæjarins og mala hann niður og seldu til togaranna og oft fengu þeir greitt í fiski.  Árið 1954 stofnuðu þeir Fiskiðjuna hf. ásamt fleirum og keyptu nokkru síðar íbúðabragga, sem stóð á Hesteyri, rifu hann niður og byggðu aftur upp við höfnina á Ísafirði.   Árið 1955 stofnuðu Þórður, Jóhann bróðir hans og Jón B. Jónsson  ásamt eiginkonum sínum útgerðarfélagið Gunnvöru hf.. og sóttu þeir nafnið til hins strandaða skips í Fljótavík. 

Síðan létu þeir smíða nýjan togara í Austur Þýskalandi sem bar nafnið Júlíus Geirmundsson, endurnýjuðu hann svo tvisvar með smíði í Flekkefjord í Noregi og svo er núverandi togari smíðaður í Póllandi happafleyta.  Upp úr 1990 ákvað pabbi svo að selja sinn hlut í útgerðinni og togaranum, og var það þá sameinað Hraðfrystihúsi Hnífsdals og ber nú nafnið Hraðfrystihúsið Gunnvör  sem er með öflugust sjávarútvegsfyrirtækjum landsins.  Auðvitað hefði þetta ævintýri aldrei geta orðið við núerandi kvótakerfi.  það er bara þannig.

En pabbi ásamt mági sínum keypti líka ratsjárstöðina á Straumnesfjalli á sjöunda áratugnum, fór hann svo og reif byggingar og seldi það sem hægt var að selja.  Það eru margar skemmtilega sögur af afrekum hans í því sambandi. 

Árið 1965 hóf hann svo  rækjuvinnslu í skúr ofan við heimili okkar  Vinaminni við Seljalandsveg og starfrækti hana um 15 ára skeið og tók samhliða þátt í útgerð smærri báta til rækjuveiða.

En pabbi var eitthvað svo miklu meira en þetta.  Hann var stórbrotinn maður, yndislegur pabbi.  Hann sagði stundum að hann vildi kenna börnunum sínum að vera sjálfstæðir einstaklingar.  Ef ég get komið því svo fyrir að þið plummið ykkur í lífinu og verðir góðir samfélagsþegnar, þá er ég ánægður sagði hann. 

Hann var nefnilega einn af þessum mönnum sem stóð við allt sem hann sagði.  Og það þurfti engar undirskriftir, handtak gilti eins og undirskrift.  þvílíkur langur vegur frá því sem er í dag.

Hann átti ef til vill ekki mikinn tíma fyrir börnin sín, því hann var sívinnandi, en hann átti svo sannarlega tíma fyrir barnabörnin.  Og jú hann kenndi okkur öllum bænirnar.  Þó sum okkar séu ef til vill búin að gleyma því.  Hann hrósaði okkur líka fyrir vel unnin verk, en gat verið harður og óvæginn ef honum fannst við ekki standa okkur.

Hér er hann að kenna Ísaac litla lífsreglurnar.

Hér heldur hann Þórði A. Úlfi Júlíussyni nafna sínum undir skírn.

Og hér fær hann pelann sinn.

Og hér skoða þeir matseðilinn.

Pabbi hafði gaman af að ferðast.  Sennilega hefur blundað í honum útþrá við einangrunina í Fljótavíkinni.  Ungur athafnasamur maður sem komst ekki neitt.  Hann byrjaði að róa með pabba sínum 10 ára gamall, og þurfti oft að fara með föður sínum yfir fjöllin til að komast á sjóinn frá Látrum, heim að kvöldi og strax snemma morguns að leggja í hann aftur.

Hann tók líka að sér fjölskylduna mína frá El Salvador, og það var alltaf kærleikur þar á milli.

Pabbi var einstaklega elskulegur og skilningsríkur maður.  Enda var það svo að við börnin gátum komið heim með allskonar fólk inn á heimilið, hvort sem um var að ræða jól, páska eða bara í heimsókn, öllum var ljúflega tekið og rýmt pláss fyrir gestina, sama hvernig á stóð.  Þar voru þau mamma einstaklega samtaka.

Fljótavíkin varð svo okkar paradís, og barnanna okkar.  Bræðurnir byggðu bústaðinn í upphafi og voru betri en enginn í að fjármagna hann eftir því sem kröfurnar jukust.  En þar var líka unnið óeigingjarnt starf af ættingjum bæði afa Júlíusar og Vernharðs Jósepssonar, en á Atlastöðum sem sumarhúsið dregur nafn sitt af var tvíbýli og þar bjuggu þessar hetjur uns þeir fluttu burtu.

Eins og ég sagði hafði pabbi gaman af að ferðast, hér er hann með dætrum sínum og mökum þeirra í París, hann fór líka til Kanarí og kúpu, auk Ameríku, Danmerkur og Noregs, líka til Austurríkis.  Svo sveitapilturinn fór víða.

Hann fór líka í skútusiglingu með sonum sínum og vinum þeirra, sem var algjört ævintýri.  

Já Pabbi minn átti viðburðarríka ævi.  Maður sem fæddist í liggur við moldarkofa, og vann sig upp í að verða stórútgerðarmaður, eiga bæði fullt af börnum, og líka fullt af peningum.  Og þegar þeim var öllum stolið af honum í hruninu, sýndi hann þvílít æðruleysi, en þó hann sýndi það ekki þá varð það honum þungur kross. Og þessir útrásarvíkinga og bankaklíkan mega virkilega skammast sín fyrir að brjóta slíkt eðalmenni niður.  Þeirra er svo sannarlega skömmin. Megi þeir fá það sama í sinn rann, mér að meinalausu. 

reyndar urðu foreldrar mínir og við öll fyrir miklum missi, þegar litli bróðir minn dó aðeins 7 mánaða gamall, ég átti son á sama aldri, hér eru þeir þegar litli bróðir minn varð að fara suður og kom aldrei til baka.  Afi Hjalti og amma Ásthildur halda hér á strákunum. Það var erfið kveðja, og allt sem þar á eftir fylgdi.  En svona er lífið. 

Pabbi minn var flottur.  Hans vegna ber ég höfuðið hátt, hef átt inneign í lífið, sama og við öll.  Hans og mömmu vegna erum við það sem við erum, og ég er þeim þakklát fyrir yndislega æsku, gott líf og traust sem við njótum, ekki bara vegna okkar og þess sem við stöndum fyrir, nóta bene vegna leiðbeiningar þeirra, heldur líka vegna þess að pabbi minn var einn af hornsteinum bæjarfélagsins.  Hann gaf mikið af sér til margra og líka til ýmissa líknarmála, aldrei var það skrifað niður eða hrópað í fjölmiðlum.  Hann gaf í kyrrþey, af því að hann vildi gera það og gat það.  Strákurinn sem stóð á hafnarkantinum átján ára gamall með eina ferðatösku, gat orðið það sem hann var, með útsjónarsemi, eljusemi og áhuga á lífinu.  Það mættu margir taka það upp eftir honum.

Nu er hann genginn og farinn á hinar grænu veiðilendur.  Þar hefur hann hitt fólkið sitt sem er komið yfir, bæði foreldra, barn, konu og líka ´Júlla minn.

Þeir voru bestu vinir.  Og ég reyndi að koma í hans stað þegar drengurinn minn fór.  Vera sá vinur sem hann saknaði svo mjög. Og reyndar vorum við afskaplega náin þessa síðustu mánuði og fyrir það er ég óskaplega þakklát.

Með fjölskyldunni í grillveislu.  En síðustu árin kom hann alltaf á sunnudögum og borðaði með fjölskyldunni allavega yfir sumarið. 

Elsku pabbi minn, þetta er bara svona okkar í milli.  Ég elska þig svo mikið, og dáist að þér.  Þú varst alltaf lífs míns idol og fyrirmynd.  Þakka þér fyrir samfylgdina og þakka þér fyrir allt sem þú kenndir mér, og allt sem gerir það að verkum að ég ber mitt höfuð hátt, sátt við allt og alla, og get miðlað því áfram til barnanna minna og barnabarnanna.  Gott að við skyldum vera svona góðir vinir á síðustu metrunum.  Það var gott að hlæja saman, segja brandara og miðla visku.  þú varst töffari og alltaf svolítill prakkari í þér.

Innilega takk fyrir mig.  

Að lokum vil ég þakka öllum þeim sem hafa auðsýnt mér og mínu fólki samhug og kærleika.  Það skiptir miklu máli þegar maður syrgir að finna opna arma, hlý orð og hluttekningu.  Það fer beint inn í hjartað og geymist þar.  Einnig vil ég þakka starfsfólki sjúkrahússins á Ísafirði fyrir alla þolinmæðina, kærleikan og umhyggjuna sem þau sýndu pabba mínum á síðustu þrautargöngunni, ég held að yndislegra starfsfólk sé ekki til en þau. 

Innilega takk öll fyrir mig og pabba og okkur öll.  Megi þið eiga góðan dag.  Ég ætla að nota minn til að heiðra minningu besta pabba í heimi.

Fljótavík, í upphafi var endirinn.

Ég dvaldi viku í paradísinni Fljótavík í yndislegu veðri, friði og ró, sem Hornstrandir einar geta gefið manni.

Ég fékk þær fréttir þangað að föður mínum hefði hrakað mikið.  Minn tími hefur því farið í að dvelja hjá honum eftir að ég kom heim.  Og mun svo verða meðan hann kýs að dvelja hér meðal okkar. 

Meðan við dvöldum í óbyggðum komu þessir ungu menn við.  Sá sem sker kjötið er ættaður úr Fljótavíkinni, sonarsonur Júdithar systur pabba.  Þeir gera sér gott af afgangi af læri.

Börnin á ströndinni.  Ég var búin að taka fullt af myndum, þegar ég áttaði mig á því að kortið var ekki í

Kvöldsett er orðið og þokan situr fyrir utan.

Börnin hreinlega elska að vera hér.  Það var stórstreymi og í nokkra daga fjaraði ekki út.

Bræðurnir að busla.  Faðir þeirra elskaði Fljótavíkina þar var hans annað líf.

Sól strönd og börn.  Hvað er yndælla?

Atlastaðir, hér vorum við 20 manns í heila viku, og aldrei neitt vesen.  Þannig er Fljótavíkin.

Hér er Siggi frændi minn að steikja silung.  En við gátum borðað fisk í hvert mál, ef við hefðum viljað.

Atli frændi ræðir við ungu mennina.  Atli er skáti og alltaf viðbúinn.

Þetta er typiskt fyrir kvöldin í Fljótavík.  Þ.e. fyrir þá fullorðnu, afslappelsi í rólegu og nærandi umhverfi.

Kvöldsólin glampar á fjöllum og gróðri.

Það er hér sem ævintýrin gerast.  Og ég er viss um að það var hér sem Ísfólkið varð til.

 Ó þú kvöldsól sem gefur oss fegurð.

Jamm Atli ræðir við ungdóminn og miðlar af sinni visku.

Myrkrið færist yfir, það þarf að huga að eldivið.  Hér er ekkert rafmagn, eða símar eða eitthvað sem truflar friðinn.

ekkert sem truflar sólarsýn og skugga.

Engin truflun frá bílum eða raftækjum.  Bara fullkomin þögn eða hróp og hlátur í börnum og fullorðnum.

Þá er farið inn og kveikt á kertum og spilað af hjartans lyst.

Og allir fá að vera með, kvöldsnakk er líka gott fyrir smáfólkið.

Svo er gripið í gítarinn.

þau litlu þurfa svo að fara að sofa.

Meðan þau eldri skemmta sér við söng.

Svo er kveikt á kertum.

Það er gaman að leika sér og allstaðar er hægt að finna eitthvað skemmtilegt að gera.

Þessi er nú aðallega fyrir Hrönn.

Þau eru frændkyn, hún svona ljóshærð og blaeygð, hann rauðhærður með brúnu augun frá Langafa sínum.  Falleg þó þau séu svona skemmilega ólík í útliti, þá voru þau perluvinir.

Fleiri gestir, þessi kappi kom frá Kanada, hann var á göngu orðin matarlaus og átti eftir að ganga til Aðalvíkur, hann var leistur út með mat og góðum kveðjum eins og allaf hefur verið stundað í Fljótavíkinni.

Tilbúin til að fara að veiða silung.

Ekki dugir að hafa bitlausa hnífa þegar gera skal að fiskinum.

Og himnagalleríið er líka opin hér.

Og það þarf að höggva í eldinn.

Hann var yngstur af okkur þessi piltur Edilon Máni, bara ellefu mánaða, algjört krútt og bróðir hennar Katrínar Óskar.  Svipurinn af ömmu leynir sér ekki.

Sólstafir.

Stundum rigndi á nóttunni svo reif hann af sér skýin um hádegið. 

Hér er afi að grilla pylsur, það sést á áhugahópnum í kring um hann.

Kvöldin voru samt mest spennandi, þegar búið var að kveikja á kertum, snark í ofni og brennandi við bar við eyrun og svo var heimtað að fá að heyra draugasögur.  Jafnvel þó þau væru dauðhrædd.

Atli frændi sagði söguna sem sló í gegn. 

Í miðri hrollvekju kom svo draugur á gluggann.  En það var auðvitað hrekkjusvínið hann afi, það urðu mikil öskur og uppþot.

En svo var hlegið af létti þegar allt uppgötvaðist.

Á svona stöðum verða allir eitt.  Börn og fullorðnir renna saman sem ein heild, og allir hjálpast að.  Það er stemning sem alltof sjaldan fæst í daglegu amstri í rafmagni og umferð.

Hver nýr dagur kemur með ný fyrirheit.  Skyldi maður fá fisk hvert á að fara að veiða?

Víkinn hans pabba míns.  Hann var á sínum endaspretti og ég var hér.  Ég talaði til hans héðan frá rótunum, frá upphafinu og veit að hann skildi mig og heyrði hvað ég var að segja.   

Það var litað teiknað og spilað, hlaupið, vaðið og farið út í Julluborgir sem er sandborg hinu meginn við ósinn. Og amma passar meðan hitt fólki fer á veiðar.

Veiðimennirnir að koma frá Reiðá.

Úlfur er fiskinn alveg eins og pabbi hans var.  Enda fór faðir hans oft með þá báða syni sína að veiða á bryggjunni eða í fjörunni.  Slíkt gleymist ekki.  Enda var Júlli minn duglegur að kenna sonum sínum það sem hann taldi þá þurfa að vita, þegar hann færi.

Svo þurfti að mæla meta og skrá, skrifa niður í veiðibók.  Allt vandlega og vel.

Kvöldstemning enn og aftur.

Kveikt upp í kamínu.

Við snarkið frá kamínunni les afi fyrir börnin.

Svo er horft á FLame eitt tvö og þrjú.

Svo er hægt að rista sér brauð.

Og spila.

Áður en haldið er heim, þarf að brenna rusli og taka til eftir sig.

Það þarf að skila öllu hreinu og þrifalegu fyrir næsta ættingja sem tekur við.

Katrín Ósk kallað okkur afa og ömmu, en við erum vön þvi að börn kalli okkur þannig, og kunnum því bara mjög vel.  Enda er þetta frábær lítil stúlka dugleg og afskaplega yndæl.

Svo kemur síðasti morguninn hann er alltaf sér á parti, söknuður og spenna uppát á mat.

Hér eru niðjar þrigga systkina samankomin á einum stað, það er Hlíf dóttir Önnu Júl, Atli sonur Ingu Júl, Siggi, sonur Ástu sem er dóttir Geirmunar og svo ég dóttir Þórðar.

Amma taktu mynd af okkur  Þau munu erfa landið og dýrðina.

Þá er að drífa sig af stað á flugvöllinn.

Hér eru nefnilega tveir flugvellir og þessi með a.m.k. þremur brautum.

Komin í loftið og horft yfir jökulfirðina.

Og Djúpið þarna má sjá Hestinn úr öðru sjónarhorni.

Eggsléttir fjallatoppar og litadýrð í hlíðunum sem fuglarnir hafa skapað.

Allt er þetta hrikalegt og stórfenglegt.

Fegurð engu öðru lík.

Ísafjörður.

Enn eitt skemmtiferðaskipið.

Og lent og back to normal.

en nú verð ég að þjóta.  Það er komin minn tími að halda í vinnulúna hönd, strjúka gamla kinn, og segja viljasterkum manni að hann þurfi að sleppa takinu á þessu ástandi, fara burt inn í annan betri heim þar sem fjölskyldan bíður hans með opna arma.  Það er erfitt fyrir okkur sem erum hér og elskum hann svo mikið.  En stundum þurfum við að læra að sleppa takinu og leyfa ástvinum okkar að yfirgefa okkur.  Það verður ekki að eilífu, heldur aðeins um stutta stund uns við sjálf fylgjum á eftir.  Það er eitt af því sem við vitum alveg fyrir víst, ef við fæðumst inn í þennan heim, þá förum við þaðan aftur.  Það er bara spurning um hvenær.

 

Fljótavík.

  

Einn á ég unaðsreit.

 

Engan ég betri veit  

                 

Paradís, prýði slík

 

Perla engu lík.

 

Ég löngum þar legg mína leið.

 

Þar lífið er auðnan greið.

 

Í norðrinu fagra og falda.

 

Þú  fryssandi hvíta alda.

 

Syngur við kvöldsins kyrrð.

 

 

 

Mín fagra Fljótavík

 

Af friði ertu rík.

 

Þögnin er eðal þitt

 

Þakklætið er mitt.

 

Tiplar þar tófa létt um sand.

 

Tilheyrir henni það land.

 

Í ánni svo silungur syndir

 

Sál mín þann unaðinn fyndir,

 

fylgja þar landvætta hirð.

 

 

 

Svo Dísir á ströndinni dansinn sinn stíga.

 

Stormurinn ógnandi brýtur þar land.

 

Öskrandi helkaldar öldurnar hníga

 

Og ærslandi leika við fjörunnar sand.

 

 

 

Svo hljóðnar Ægisönd

 

Og andar sær við strönd.

 

Létt fer um vog og vík

 

volgran engu lík.

 

Hvíslar angurvær og hlý

 

hafsins golan enn á ný.

 

Og lýðurinn gleðst yfir ljóði.

 

landsins, og biður í hljóði

 

Um hollvætta nálægð og firrð.

 

 

 

Þú ert reyndar alls engu lík

 

Mín ástkæra Fljótavík.

 

 

Ásthildur Cesil Þórðardóttir 9. október 2008. 

Egið góðan dag elskurnar. Og fyrirgefið mér hvað ég vanræki ykkur.  

 

.

 

 

Til hamingju með 92 árin elsku pabbi minn.

Pabbi minn innilega til hamingju með 92 ára afmælið þitt.  Það var gaman að setjast með þér niður og borða flotta afmælistertu.  Þar fengu allir á öldrunardeildinni að deila henni með þér.

Ég sá það bara strax á tertunni að hún var frá Gamla Bakaríinu sagði pabbi. 

Þeir ættingjar sem voru í bænum komu til að drekka með þér kaffi og borða afmælistertu.

Þú hefur alltaf verð höfðingi. 

Jæja Þórður minn eigum við þá ekki að fara að skera kökuna?

Og þú færð auðvitað fyrsta bitann.

Og það var spjallað og hlegið.

Líka gott að þú varst svona hress.

Knús á þig elsku pabbi minn.  Og takk fyrir okkur

Kajak og kærleikur og maraþon myndasýning. .

Þá er verslunarmannahelgin farin hjá.  Það var mikið um að vera á Ísafirði, en líka annarsstaðar.  Veðrið lék við okkur vestfirðinga og allt fór vel fram. Vona að þið séuð nestu upp, því hér eru margar myndir.  það var bara svo frábært að upplifa þessa helgi að ég gat ekki stillt mig.  Njótið vinir mínir. 

Hér var enn eitt glæsiskipið í höfn á laugardaginn.  Og nokkrir gestir kíktu við og fengu að skoða sig aðeins um.  Það er orðið daglegt brauð.  Ég er örugglega að verða frægari en Sara Palin heheheh....

Mýrarboltinn komin í fullan sving, Heimsmeistaramót í þetta skipti thank you very much.

Ég get sagt ykkur að stemninginn var komin í algleyming strax um hádegi á laugardaginn, en ég var á annari leið, kíkti bara við.  Gleðin og hamingjan leyndi sér ekki, þetta hefur örugglega verið frábært hjá þeim.

Og fyrst ég var nú einu sinni komin upp í Tungudal kíkti ég á ber og vitiði þau eru orðin týnsluhæf og líta vel út.

Girnileg ekki satt?

En mín leið lá annað, ég var sum sé að fara inn í Seyðisfjörð, þar ætlaði Kajakklúbburinn að vera með fjölskylduskemmtun og þangar var Elli minn þegar farin og barnabörnin mín.

Fjörðurinn minn, blárri en blátt.

Þetta er nú engin smásmíði, og hver ætli lóðsi nú þessa dasa inn í höfnina?  Jú það er hann Muggi, hafnarvörðurinn okkar, hann er ótrúlegur alveg.

Og hér erum við komin inn í Seyðisfjörð.  Veðrið lék við okkur allan tíman og allt var yndislegt.

Á þessum stað voru börnin í forgang, og allt gert til þess að þau skemmtu sér sem best.

´

Úlfurinn á Kajak, nýbúinn á námskeiði, og til í allt.

Eins og sjá má var líf og fjör.

Skútufólkið kom náttúrulega á sínum skútum.  Og ef þið eruð að spá í hve nálægt landi þær eru, þá háttar þannig til þarna að það er aðgrunnt ákveðið út, og svo er bara hafdýpi rétt utan við.  Ótrúlegt eins og hannað til þessara nota.

Eins og ég sagði þá voru það börni sem léku hér aðalhlutverkinn og svo voru stoltir foreldrar sem horfðu á og fylgdust með og nutu þess að upplifa þessa helgi með börnunum sínum.

Hér í miðju er Halldór Sveinbjarnar, einn af driffjöðrunum í Kajakklúbbnum Sæfara.

Það var þröngt setinn bekkurinn en allir glaðir og kærleikurinn sveif yfir vötnum.

Og ungviðið kunni svo sannarlega að meta þetta.  Þau voru bókstaflega í sjónum frá morgni til kvölds.

Og allir nutu sín í botn.

Ó ljúfa líf eins og Flosi Ólafsson myndi kyrja.

Og sólin er að setjast.

Hér er Hilmar okkar búin að mala baunir og búa til eðalkaffi og bjóða kaffiþyrstum vinum sínum.  Ekkert slor, nýmalað og lagað.

Æði.

Úbbs hvernig á að byrja á að tjalda???

Það tókst áður en sólin sendi sína síðustu geisla það kvöldið.  Og ekkert gos nákvæmlega þá.

Litli stubburinn okkar var í sjónum allan daginn alla dagana, ótrúlegt úthald af fimm ára gutta.

Maður kona hundur, og langamma Jóns Ottó bjó hér fyrir ofan á bæ sem hét Uppsalir.  Það kviknaði í þeim bæ um hávetur og það þurfti að bera langömmu hans í sæng frá Uppsölum til dóttur hennar sem bjó á Eyri, eða hér sem við dveljum nú.  Svona getur heimurinn verið lítill. Þessi langamma hans átti sér draum þetta sagði ömmusystir hans mér í dag, eftir brunan komst hún ekki á ról lengur, nema að þegar vegur kom inn á Eyri um Djúpið, var gamla konan sótt og  fékk að fara til Ísafjarðar, hennar helsta ósk var að komast í bíó.  Það varð reyndar ekki af því, vegna þess að hún var svo þreytt eftir ferðalagið og eftir að hafa heimsótt ættingja sína inn á Kirkjubóli.  En sagði Jana sem er ein af þeim yndislegri konum sem ég þekki, málið er nefnilega að fá að hlakka til og það er málið.  Það er upplifunin sem ekki verður tekin frá manni.  Að hlakka til. Það var líka svo gaman að einmitt þann dag komu við mamma hans og pabbi og móðursystir, og þær voru að segja okkur að þær myndu svo vel eftir sumardvöl  á Eyri og hvernig var staðið að því að þvo ullina.

Og það húmar að, eldri drengirni höfðu safnað saman timbri úr fjörunni.  Þeir fóru á sódíökum um ströndina og týndu upp við, og svo hlóðu þau bálköst.

Og svo var kveikt lítið bál, alveg innan löglegra marka.  Vel passað upp á það.  Því hér þarf að hafa gát á öllu slíku.

Það var auðvitað krafist ákveðns fatnaðar, hér þurfti sko að vera með bindi, og þetta er náttúrulega eini klæðinaðurinn sem krafist var, og svo börnin í vestum.

Gamla brýnið nýtur sín í botn, enda á heimavelli þar sem börnin og barnabörnin eru.

Ekkert fyllerí, en gamli góði máni var a.m.k, hálfur.

Og kvöldroðin leggst yfir Eyri við Seyðisfjörð.  Það væri nú bara gott ef einhver þekkti þessar systur sem áttu hér heima og voru eitthvað snefsnar yfir uppákomunni, og sýndu þeim þessar myndir.  'Eg er viss um að það myndi gleðja þær að sjá hve glöð við erum og ánægð, ekki síst börnin.

Afi og stubbur að fara saman á kajak.

Hann er svo duglegur þetta litla skinn.

Þeir voru reyndar báðir stolt síns föðurs.  Og ég er viss um að hann hefur vakað yfir þeim báðum þessa helgi og verið glaður með hve duglegir þeir voru.

Þau voru ótrúleg börnin, þau eldri gættu þeirra yngri og tóku þau með á sjóinn, og voru svo hjálpsöm að það var unun á að horfa.

Kvöldsigling.

Hér er hann enn og aftur þessi kraftmikli drengur.

Hér með stórabróður á kajak.

Hér er hann Einar, hann er að æfa sig í að róa standandi á kajak.

Sjáið þessi krýli?  hvað þau njóta sín.

Hversu uppbyggilegt er ekki það að fá að leika sér svona?

En það eru ekki bara mannabörn sem fá að leika lausum hala.  Hér eru hundarnir hans Leifs. Þetta eru sannkallaðir sjóhundar.

Og alltaf bætist við börnin og hundana.

Já hér var ýmislegt gert sér til dundurs.

Hér er svo Mugipaba blessaður í fríi frá stóru dössunum að lóðsa þá inn í höfnina.  En bara að njóta sín með fjölskyldunni.

Hér er verið að velta sér. Þeir æfa sig í að velta svona, upp á öryggið.

Úbbs komin upp aftur.

Og Dóri Sveinbjarnar að rifja upp taktana með Mugison.

Hér eru svo barnabörnin mín að slaka á og spila.

Ég veit ekki hvort þið trúið því en hér var yfir 2o° hiti og ´sjórinn var mældur líka, hann var 17.9° svo þetta var bara algjört æði.

Stundum þurfa menn að leggjast ansi langt til að laga hluti.  En það er þá bara þannig, hér þurfti að laga einhverja petala og hver gat það eiginlega betur en Pétur.

Já hér ríkti baðstrandastemning.

Málið er að við tökum þessu bara eins og vera ber, erum ekki að hlaupa með það í fjölmiðla, eða grobba okkar af góðaveðrinu, af því að það er bara hér svo oft. 

Ef til vill þess vegna er veðrið á Vestfjörðum best geymda leyndarmál Íslands.

Jamm það er bara þannig.

Reyndar synti ég oft í sjónum sem krakki, hér fyrir neðan. meðan þar var ennþá fjara.

Og enn færist nóttin yfir og himnagalleríið opið.

Svo rís dagur á ný og fólk nýtur þess að vera til.

Og fólk nýtur þess að vera til.

Tveir flottir.

Ég á ekkert í þessu hundspotti, sagði Torfi.  það eru krakkarnir

Sportsjómenn framtíðarinnar, þau eru ekki há í loftinu þessi tvö, en snemma beygist krókurinn.

Börn börn og vatn... sjór það er eitthvað samhengi þarna á milli sem er verðugt rannsóknarefni, og verður sennilega einhverntímann rannsakað, til dæmis með tilliti til að lækna brotnar sálir.  Við lifum jú fyrstu 9 mánuðina syndandi í vatni.

Sjáðu þessa mynd? segir Halldór ljósmyndari.

Stubbur búin að vera alla daga allan daginn í sjávarmáli eða úti á sjó.

Mamma ég vil meira.

Svo er ein hér frá vini mínum Halldóri Sveinbjarnar í framhaldi af þessari:

Mamma please please please má ég fara út á sjó!!!

Og svo var grillað.  Hafið þið smakkað lambakórónur? þær eru þvílíkt nammi namm.

Hvað er betra en að borða íslenskt lambakjöt í íslenskri náttúru?

Þetta er hann Guðmundur Harðarson flugmaður sem lifir og starfar í Lúxemburg.  Þið ættuð að spyrja hann um Evrópusambandið og allt sem því fylgir.  Það er nefnilega málið, þeir sem þekkja best til, vilja alls ekki fara þangað inn. 

Hér frísar hesturinn!!!

Kynslóðabil hvað. Hér slást stóri stubbur og afi.

Og vitiði hvað, þetta er heilbrigðasta samband í heimi. 

Enn ein himnadýrðin.

Þrjár flottar:

Móðir barn og hundur í útilegu.

Skipaborgin.

Birti þessa mynd í gamni. Drengurinn er svo ótrúlega flottur, líkur pabba sínum og búin að standa sig eins og hetja allan tímann ásamt hinum stóru strákunum.

Ólöf Dagmar fór í fyrsta skipti á kajak í þessari ferð og var ótrúlega dugleg, og byrjaði á kajaknámskeiði í dag.

Júlíana mín.

Og Sóley Ebba, komin alla leið frá Noregsi

Frábær ferð í alla staði.

Smábál fyrir litla stubba.

Talandi um sjóhunda.

Svo rennur alltaf upp þessi síðasti morgun, þegar maður þarf að fara að pakka saman og koma sér heim.

Það er svona eftirsjá og bið.  En líka gleði yfir vel heppnaðri samkomu.

Það þarf að nota hugmyndaflugið til að koma bátunum upp úr fjörunni í kerrurnar.  Það varð smá misskilningur í því að biðja um leyfi fyrir þessari yndislegu hátíð. Við ræddum við rangan aðila, og svo þegar bóndinn kom, var fengið góðfúslegt leyfi hjá honum, svo kom í ljós að tvær systur á Elliheimili áttu landið og það hefði þurft að spyrja annan aðila, sem reyndar kom seinasta kvöldið.  En ég held að það hafi allt verið sjatlað í sátt, og nú vitum við allavega hvern á að biðja um leyfi.  Því mér dettur ekki í hug annað en þessar tvær eldri dömur njóti þess að vita að þær geti leyft fjölskyldum að njóta þess sem þarna er í boði.  Og ég segi bara takk elskulegar fyrir mig og mína og takk innilega samferðafólkið sem þarna var.  Þetta er orðin algjör maraþon myndasýning.  En þetta var allt bara svo frábært og erfitt að sleppa einhverju. 

Og krían þurfti líka að nesta sig.  er örugglega farin að hugsa til heimferðar.

Jamm náði þér....

Hér upp á bakkanum í þessum stól sat ég meiri hlutan af tímanum eins og leikstjóri, og naut hvers augnabliks. Að upplifa gleðina og hamingjuna hjá ungviðinu og stolt foreldra og aðstandenda.  Það er ekkert til betra en það, segi og skrifa.  Og það veganesti sem börnin fara með heim mun endast þeim lengi.

Komin úr berjaferð og við fengum til og með að fylgjast með Hrefnu sem var að synda út fjörðinn svona sem bless og takk.

Og svo komin heim búin að grilla læri og njóta þess með fjölskyldunni.  En ég segi bara eigið góða nótt elskurnar.