Ísafjarðarveður, litlu andarungarnir, lítill ökumaður og minnsta listgallerí hér allavega, og þó víðar væri leitað, plús mjög sérstök listsýning.

Já veðrið hér hefur verið dálítið dumbungslegt svona á morgnana, en þó rofar til þegar á daginn líður.

Svona var þetta fyrst í gærmorgun.

Svo fór að rofa til.

Og svo skein sólin.

En þessir litlu ungar voru í reiðuleysi upp á Seljalandsvegi alla leið, hvar var mammann.

Og kötturinn lá bak við tré og sleikti út um.

en sem betur fer kom mamma og leiddi ungana sína í burtu frá hættunni, og hún var ekki árennileg fyrir feitan latan kött, eins og Brand.

Niður á Torgi var önnur ungaamma, með sinn unga, sem vildi prófa að aka þessum gamla bíl.

Bjarndís, með sinn unga.  Þetta var nú aldeilis sport að fá aðeins að setjast upp í bílinn hans Árna bakara.

En í dag kl. 4. verður opnuð ansi skemmtileg og óvenjuleg listsýning, niður við tjöruhús.  Í litlu fiskabúri.  Þar mun sonur minn Júlíus opna sýningun kl. 4.  Hann á reyndar líka afmæli í dag þessi elska, ég er alveg rosalega hrifinn af þessum steinfiskum, sem hann gerir svo fallega.

Þeir eru líka tilvaldir í allskonar gjafir.

en sjón er sögu ríkari, svo ég hvet fólk til að leggja leið sína niður í gömlu safnahúsin og skoða þessa einstöku sýningu.

Innilega til hamingju með þetta Júlli minn.  Og til hamingju með afmælið. 

Dýrafjarðardagar.

Það fór fyrir mér eins og kerlingunni, sem fór út í búð til að kaupa brauð, og kom svo heim með allt nema brauðið.

Ég fór á Þingeyri, til að sjá einleik, það var fólk að bíða við félgsheimilið, og þegar ég leit inn, voru menn að gera klárt fyrir sýninguna.

Og fólkið beið fyrir utan eftir sýningunni.

Þar á meðal einn flottur víkingur

Í fullu skrúða. 

En svo ætlaði ég rétt að skjótast niður í bæ til að drepa, eyða, klára, vinna tímann hehehehehe, og þegar ég kom til baka, var bara allt yfirstaðið.  Ég vona að mér fyrirgefist það.  En ég er ákveðnari nú en nokkru sinni að fylgjast betur með þessu frábæra fyrirbæri Act alone á næsta ári. 

Svona var veðrið í morgun, dálítið dularfullt og þoka.

Hitinn dregur þokuna inn til landsins, og svo er spurning um hve duglegt sólin er að hrekja þokuna burtu.

Þessi prinsessa kom til mín í gær að kaupa blóm, hún var einmitt að dansa á Act alone hátíðinni. Náttúrubarnið Anna Sigga.

Flottust, og í prinsessukjól, þar sem hún kom beint úr dansinum, til mín.

Og lyngrósin mín, Catavbiens Grandiflora er að blómstra, ég get svo svarið það, hún er líka flott og fíin.

Brandur er líka svona í einleik.  Elvar Logi heldurðu að hann fái ekki hlutverk í næstu hátíð ?

Þetta gerir náttúrulega endanlega út um hve mikill skapgerðarleikari hann Brandur er sko

En skemmtiferðaskipin eru byrjuð að koma, og ég hugsa að farþegar og áhöfn á þessu skipi, nálgist að var sama tala og íbúarnir hér.

Svona var útlitið fyrst í morgun.

Og hér liggur óvættur yfir húsunum á Ísafirði, hann breiðir út sína köldu vængi, og þyrmir yfir íbúana.  Svona þarf að særa í burtu sem fyrst.

Sjáið svo hvað er að gerast hér í Hnífsdal, þarna eiga göngin að koma til Bolungarvíkur, og það er bókstaflega verið að ryðja niður öllum jarðvegi á svæðinu, þetta eru hrikalegar gjörðir.

Ekki kæmi mér það neitt á óvart, þó þessi bíll stæði í beinu sambandi við Act alone hátíðina.  Flottur er hann.

Hér blasa vestfirsku alparni við.  Hrikaleg fegurð, og þarna kúrir Þingeyri undir Sandafellinu.

Já við erum nefnilega komin á Dýrafjarðardaga.

Þar er náttúrlega mikið um dýrðir og hoppikastalar fyrir börnin, sem ekki létu sitt eftir liggja.

Og hér erum við komin í Víkingabúðir.  En hér eru þeir staðsettir.

Best að fara að þeim með gát.  Reyndar eru þeir elskulegt fólk, þegar nánar er að gáð.

Hér er verið að baka klatta upp á gamla móðinn.

Og járnsmiður að berja til járn, með fýsibelg, þessi ungi maður var til þess ráðinn að pumpa belginn.

Margir fallegir gripir voru hér á boðstólum, meðal annar rúnir og verndargripir.  Allt heimagert og fallegt.

Svo og prjónales og slíkt.

Mitt í öllu þessu frábæra íslenska efni, var svona suðræn rós, með ljúfan blæ frá fjarlægu landi.

Flott stelpa, með flottar peysur.

Allt heimagert og handskorið.  Maður fyllist aðdáun á verklagni og listfengi þessara ágætu kvenna, sem hér voru með sínar vörur.

Alveg sama hvar borið er niður.  Það er virkilega gaman að þessu.

Hér var sko verið að baka vöfflur, og ekki var betur séð en að menn kynnu vel að meta afturðirnar.  Þær eru flottastar..

Og svo kvenfélagið að selja kökur.

Já Dýrfirðingar tóku allir þátt, og það var virkilega gaman að koma þarna við og skoða það sem á boðstólum var.  Ég sá lika fullt af ísfirðingum, sem þarna voru að sækja heim Dýrafjörð, og upplifa skemmtunina með heimafólki.

Varð að setja þessa mynd inn, eitthvað svo þríeykisleg.

Ef mér skjátlast ekki því meir, ætti margir að kannast við þessa fallegu stúlku.

Og sumir vildu einfaldlega bara fara á hestbak, það er gott að riða út á þessu svæði.  Enda nóg um reiðleiðir.

Þá var komin tími til að yfirgefa Þingeyri og Dýrfirðinga.  Það var virkilega gaman að líta við. Kæra þakkir fyrir mig elskulega fólk.  Og til hamingju með þessa Dýrafjarðardaga.

Og maran hvílir ennþá yfir Ísafirði, svei mér þá.

Mitt í allri þenslunni og erfiðleikunum, er hér að rísa stórbyggð.  Þar ríkir stórhugur og enga áhyggjur af lánum, eða vaxtavöxtum.  Hér ríkir gleðin ein.  Bara að við lærðum að lifa eins og börnin, að láta hverjum degi nægja sína þjáningu.  Segir ekki einhversstaðar; verið eins og fuglar himinsins, ekki safna í kornhlöður, heldur látið hverjum degi nægja sína þjáningu.  Allt það sem þið eigið hér á jörðínni getið þið ekki farið með ykkur yfir á hinar endalausu veiðilendur. Þangað farið þið bara með ykkur sjálf....... eða þannig var inntakið, og hugsunin.  Elskuleg mín, ég átti yndislegan dag, og það var svo gaman að fara og sjá og upplifa þetta frábæra fólk og það sem það var að gera.  Ég segi bara takk fyrir mig.  Það er svo margt sem er að gerast allstaðar kring um landið, hugvit, verksvit, kærleikur og samfélög sem virka.  Það gefur manni trú á mannkynið að upplifa það.  Takk fyrir mig.

Act alone.

Ég er næstum búin að missa af þessari einstöku hátíð, sem bloggvinur minn Elvar Logi Hannesson stendur fyrir. 

Hér eru nokkrar uppákomur sem hafa lifað lengi, og fengið sinn sess á Ísafirði.  Þar skal fyrst nefna Skíðavikuna, sem var og er í höndum skíðafélags Ísafjarðar, svo voru hér lengi siglingadagar, hjá Sæfara, en hafa því miður lagst af, þar voru allskonar sjóíþróttir í hávegum hafðar. Vonandi byrja þeir aftur á þeim af krafti.  Svo er Óshlíðarhlaup, sem var held ég á síðustu helgi, á vegum HSV held ég.  Aldrei fór ég Suður hátíðin, sem Mugison og faðir hans hafa staðið fyrir ásamt dyggum stuðningsmönnum. Hliðarvegspúkamót er líka skemmtun sem haldinn er árlega, og var startað af fólki sem ólst upp á Hlíðarveginum, Upphafsmaður þar held ég var Bjarndís Friðriksdóttir orkubolti.

 Act alone hátíðin er mjög merkilegt fyrirbrigði, því hún er einsdæmi á Íslandi.  Vika einleikja, leiklistarveisla.  Elvar Logi á heiður skilinn fyrir að koma þessu verkefni á koppinn.  En það er bara þannig að það er ekki nóg að hefja veisluna, gestirnir þurfa að sýna það, að þeir vilji mæta í partýið.  Ég vona svo sannarlega að vel hafi verið mætt á sýningarnar. Ég bara var svo þreytt og illa fyrirkölluð, að minn tími fór í allt annað.  En ég ætla að bæta úr því, ég er ákveðin í að fara til Þingeyrar og horfa á sýningu sem þar verður í félagsheimilinu.  http://www.actalone.net/index.phtml?t=news&a=show&id=95 Sjá hér.  Ég ætla líka að lofa sjálfri mér það, að taka meira þátt í þessu á næsta ári.  Því svo sannarlega vona ég að þessi frábæra skemmtun haldi áfram. 

Nú standa yfir Dýrafjarðardagar, í Dýrafirði, glæsilegt framtak Dýrfirðinga, markaðsdagar í Bolungarvík, þeir hafa líka sína ástarviku í ágúst, næstu helgi verður svo Sæluhelgin á Suðureyri, þar er alltaf mikið um dýrðir, og svo er hátíð á Flateyri.  Þeir hafa haft grænlenska daga, og grilldag, sem var á síðust helgi.   

Elvar Logi, hafðu þökk fyrir þitt frábæra framtak.  Ég set ef til vill inn myndir hér seinna í dag. 

Knús á ykkur inn í daginn.  Það er velkomið að bæta við ef ég hef gleymt einhverju.

 

Ungverjaland - ferðalok.

Ungverjaland, síðasta færsla lokadagur.

Lokadagurinn rann upp bjartur og fagur.  Allt tekur enda um síðir, líka ferðalög.  En minningin situr eftir og yljar.  Það er líka gaman að hitta samferðafólkið, skiptast á þakkarorðum, og rifja upp ýmislegt skemmtilegt sem gerðist.  Það er líka partur af svona ferð.

Þessar myndir voru teknar af svölum herbergisins sem við dvöldum á í Szeget.

Búið að pakka niður, og allir að gera sig klára.  Ég sá að sumir keyptu sér aukatöskur í Coru hehehe... Þannig að einhverjir hafa keypt sér meira en þeir ætluðu.  Hef grun um að þar séu dúkar og aðrar hannyrðir flottar sem hafa átt sinn þátt í því.

Þeir sem voru tilbúnir á undan, gátu slakað á í góða veðrinu, og haft það náðugt, meðan þeir sem voru á síðasta snúning við að loka töskunum, bisuðu við það.  Svona er þetta í stórum hópi, sumir eru fyrstir og aðrir síðastir.

Hér er Vilberg Viggósson og Agata Jo, þau búa að hluta til hér í Szeget, en eru heima á veturna.

Við erum lögð af stað út á sléttuna miklu, þangað sem Ungverjar komu fyrst til frá Mesópótamíu, og settust að, hröktu heimamennina burtu.  Sem er aðal ástæðan fyrir því, að þeir eru málfarslega einangraðir á þessu svæði, eða mál þeirra ekki skylt neinu tungumáli nema Finnsku.

Hér er leiðbeiningarprestur á Paprikusafnið þeirra, ég komst að vísu ekki þangað.  En þeir eru miklir paprikuræktendur, og paprikan þeirra alveg sérstök, ég keypti mér eina dollu, sem ég spara og nota bara í sérstökum tilfellum.

Tók þessar götumyndir út um bílrúðuna.  Það eru mörg falleg hús hér.

Skreytt á ýmsan hátt, bæði í eiginlegri og óeiginlegri merkingu

Hér eru erfðir frá Sovét tímanum, þá var hrúgað upp svona blokkum, sumar þeirra halda hvorki vindi né vatni, allir áttu að eiga þak yfir höfuðið, en þar var ef til vill hvorki vatn né klósett.  Maður heyrir á Ungverjum að þeir vilja helst gleyma þessum tíma, og þeir hugsa ekki hlýlega til rússa, svo mikið er víst.

Hugsið ykkur fyrir svona 15 til 20 árum, hefði svona skilti ekki verið hér.  Þá tók fleiri mánuði að panta sér bíl.

Við erum komin út á sléttuna miklu, út úr borgarysi og þysi.

Vörufluttningabílar mega ekki aka um hraðbrautirnar frá föstudagskvöldi til mánudagsmorguns. Þá verða þeir bara að stoppa og bíða við vegastoppistöðvar. 

Hér úti í sveitinni býr Jóna Guðvarðardóttir keramiklistamaður, þau hjónin reka hér listaskóla, sem fólk sækir allstaðar að út heiminum. 

Ég er ekki viss um hvort þið trúið mér eða ekki, en kantar hraðbrautarinnar hér, sem er aðalæðin gegnum Ungverjaland, er sleginn beggja vegna, og það handsleginn og rökuð. Það eru að mestu sígaunar sem sjá um þetta, og er einskonar atvinnubótaviinna.

Það eru sumstaðar engir smáfletir.  Og hér eru líka ávaxtatré, sem þarf að slá kringum. Sem eykur enn á vinnuna.  Þetta er allt slegið  með orfum.

Þetta er ekki geimskip, heldur vatnstankur, það kom fram að þetta er ungversk uppfinning, sennilega er borað niður á vatn og svo hárpípukrafturinn látinn draga vatnið upp í kúluna.  En unverjar eru miklir uppfinningamenn, vissuð þið að það var ungverji sem fann upp tölvuna ?

En við erum komin á hestabúgarð.  Það sem við ætlum að sjá knapa sýna listir sínar.  En Ungverjar eru miklir hestamenn.

Hér erum við boðin velkomin. Þessi blái litur er þýðingarmikill á þessu svæði.  Liturinn þeirra.

Það er byrjað á snafsi.  Örugglega rótsterkum  og einskonar skonsum, nýbökuðu brauði.

Fallegir búningarnir þeirra.  Dæmigerður túristastaður ef til vill ???

Glæsilegir bæði knapi og hestur.  Hvað ætli þeir kunni svo fyrir sér, sem er þess virði að stoppa við og skoða ?

Jú það var byrjað á ökuferð.

Upp á gamla móðinn.

Áfram veginn í vagninum ek ég!!!, ef þið haldið að ökumennirnir hafi eingöngu verið karlkyns, get ég upplýst að okkar ökumaður var kona.

Í þessum vagni eru sko engar smástjörnur, skal ég segja ykkur hér eru mama og papa Mugison, Kristján tíundi konungurinn, og svo Finnbogi Ósvarargoði. 

Hér eru nokkrir af samferðamönnunum í sínum vagni.

Síðan sýndu þeir hestarekstur.  En hitinn var svo mikill að við vorum sveitt undir sjálfum okkur, hvað þá svona hasar og læti.

Þetta voru heldur engar truntur, heldur skapmiklir hestar, þessi reyndar bakkaði einn félaga okkar niður bóndann úr botni.  Sem betur fer meiddst hann ekki, og myndavél og filma slapp líka ósködduð.

Ég var að tala um hita. Hvar fá þessi menn orku til að hlaupa svona.  Þeir klæða ef til vill af sér hitan með þessum fatnaði.  Ætli þessi blái litur hrindi svona vel fré sér hitanum ?

Þetta er forn listgrein hjá Ungverjum.  Það var sannarlega glæsilegt að sjá hann standa svona á þeysireið um völlinn.

Það var líka sýndur gamaldags ferðamáti.  Ætli þeir hafi ekki komið svona búnir út á sléttuna miklu.

Jamm ég er nú bara asni, en ég fær að vera með.  Ég er ef til vill ekki eins glæsilegur og þessar truntur, en ég stend þó undir nafni sem asni.

Og það sem asni þarf að leggja á sig til að fá að vera með, ÚFF!

Enginn smá ferð á þessum gaur, úff það mætti borga mér mikið til að þora bara að standa svona með hestana kyrra.

Svona ferðuðust menn í gamal daga, og geta ennþá farið í smáhesta reiðtúr, en oftast með bara tveimur hestum.  Í flestum borgum, Vín, Budapest, Kraká, Manhattan og mörgum fleiri stöðum hef ég séð glæsilega hesta og kerrur, sem manni býðst að láta aka sér. 

Þeir eru með þessi svakalegu keyri, sem þeir láta smella aldeilis hátt í, rétt við nefið á hestunum, það er alveg ótrúlegt hvað skepnurnar kippa sér lítið upp við þessa háu smelli, rétt við eyrun á þeim.  Ég er farin að hallast að því að þetta sé enginin venjulegur túristastaður, heldur ekta mannlíf og mikil þjálfun.

Já ég hafði rétt fyrir mér.  Leggstu góði minn.

Ég ætla aðeins að tylla mér.

Og standa svolítið hehehehe.

Og svo að rúlla !!

Já rúlla aðeins meira.

Svona karlinn og svo sitja pent.

Góður strákur !!

Og þetta var ekki bara einn hestur, heldur hópsýning, því þeir gerðu þetta allir.  Og takið eftir þeir ríða berbakt, og það var stundum alveg þeysireið. Flottir knapar, og þeir þurfa greinilega að þekkja hestana sína út og inn.

Hér sýnar þeir keyrin, og það smellur hátt.

Ég sagði ykkur það, ég get líka. Ég er ef til vill ekki jafn glæsilegur og trunturnar, en ég er samt flottastur.

Ligg alveg grafkyrr. Bannað að horfa á magan á mér.

Sko ég get þetta allt saman.

Sjáiði bara hvað ég er klár... nei ég meina asni... nei ég meina.... var ég ekki að banna ykkur að horfa á magan á mér !!!

Áhorfendur fengu svo að prófa að smella keyrinu, og snerta flösku svo hún detti, geti þeir það, fá þeir vínflösku að verðlaunum.  Nokkrir gátu þetta reyndar, hér er hún Ása Gríms að spreyta sig, en aðalatriðið er að þora og vera með.

Takið eftir uxunum, þetta er kúakynið sem er upprunalegt í Ungverjalandi.  Þeirra kýr og uxar.

 

Svo bar boðið upp á Ungverska Gúllassúpu svona ekta, með mikilli úngverskri papriku, sem gerir rétta bragðið, og svo sígaunamúsik.

Það var tekið hraustlega til matarins, enda verður maður fljótt bæði þyrstur og svangur í svona hita. aðallega þyrstur þó

Svo átti Anton heilbrigðis.. afmæli og það var sungið fyrir hann afmælissöngurinn og skálaði við piltinn.

Og Sigga Lúlla elskuleg mín átti líka afmæli, og það dugði ekkert minna en að karlakórinn færi allur upp og syngi fyrir hana.

Þeir tóku svo nokkur fleiri lög.  Við mikinn fögnuð annara hópa sem þarna voru líka.

Tóku meðal annars Viva tutte le vezzose.

Og hér eru viðbrögð ítalanna.  Eins og ég sagði hér fyrr.  Fólk verður alltaf svo hrifið, þegar sönghópar og aðrir syngja á þeirra máli, eða lög frá þeirra þjóðum. Þar talar söngurinn sitt eigið tungumál.

Ég er ekki viss um að við gætum haft svona sumarblómabeð hjá okkur, ekki ennþá allavega, það kemur ef til vill að því, með hækkandi hitastigi. Ég er þar aðallega að tala um colusana. Begoníurnar duga sennilega hér yfir sumarið.

En þá var komin tími til að yfirgefa þennan fallega stað, og halda áfram til flugvallarins.  Dýrðarinnar ferðalagi var um það bil að ljúka.

Á flugvöllum tekur alltaf þetta sama við, biðraðir innskráningar og svo tékk.

Svo er hægt að slaka á og fá sér bjór, eða rauðvín.

Allt undir kontról, og allir klárir í flugvélina.

Þetta er dæmigerð flugvallarmynd ekki satt.

Og hver tekur svo á móti okkur brosandi og sætur, ekki inn í skáp og ekki í svörtum fötum ? Og þjónaði okkur alla leiðina heim, svo yndislegur og flottur, ásamt samflugfreyjum sínum.  Ætli hann hafi verið látin fjúka ?

Dálítið öðruvísi landslag og gróðurfar.  En þetta er Ísland, meira að segja Vestfirðir, meira að segja Ísafjarðardjúp, og turnarnir tveir, eru kranar sem halda ég veit ekki hvað mörgum tugum tonna, og eru notaði við að byggja brúna yfir Mjóafjörðin, til að stytta leiðina út í Reykjanes perluna okkar.  En ég hef ekkert minnst á heita vatnið í Ungverjalandi, þeir hafa nefnilega heitt vatn eins og við, og elsta borhola eftir heitu vatni er einmitt í Bútapest, og böðin þeirra eru fræg.  Það er margt sameiginlegt með þessum tveimur löndum og íbúum þeirra, þó þau liggi ekki saman, sagan, heita vatnið og jafnvel fólkið.

En hér með lýkur þessari ferðasögu, ég vona að þið hafið haft gaman af henni og jafnvel einhvern froðleik. 

Eigið góðan dag elskurnar og takk fyrir hvað þið eruð elskuleg alltaf hreint við mig.  Knús á ykkur inn í daginn.  

Kveðjustund í bili, og ung hæfileikarík hannyrðakona verður á vegi mínu.

Jæja hér sit ég með trega í hjarta, og stelpulaus.  Strákarnir farnir í sund.  Þær fóru til pabba síns í dag.  Jurga fór suður, ætlar að fara heim og sækja dóttur sína, en miðinn hennar rennur út þann 7. júlí.  Það var því afráðið til að bjarga málum að telpurnar færu til pabba síns í nokkra daga, eða þangað til mamma kemur heim með Norrænu.  Svo koma þær heim aftur. 

En það er hálf tómlegt í kotinu.  En friðsælt.  Og ég þarf aðeins að venjast frelsinu.   Ætla að vera dugleg meðan þær eru í burtu, að gera það sem gera þarf, bæði í vinnunni og hér heima. 

Svo verður pabbi minn níræður þann 4. ágúst, og við börnin hans ætlum að sjá um að gera honum daginn sem glæsilegastan.  Hann á allt gott skilið hann pabbi minn. 

En veðrið leikur við okkur núna, það var 24 stiga hiti, plús á Suðureyri í gærdag, veit ekki hér réttu töluna, en hún var svipuð.  Það var líka hlýtt og yndislegt hér í dag. 

Svona var veðrið í morgun.  Gamalkunnug mynd ekki satt ?

En ég hef afskaplega lítið haft orku til að taka myndir, hvað þá gera neitt annað.  Svona veikindi barna taka frá manni alla orku, og allt sem er umfram, en það gefur manni samt svo mikið, því ég finn hvernig kærleikurinn til þeirra túttnar út, og umvefur þær. 

Vonandi líður þeim vel hjá pabba sínum, hinni ömmunni og afanum.

Þessi mynd var tekinn daginn áður en Hanna Sól veiktist.

Hér er svo Óðinn Freyr í heimsókn, hann er fjörkálfur hinn mesti, en er nú líka orðin lasinn eins og Þær.

Upp með hendur, varist hryðjuverkamanninn Óðinn Frey... hann er sko hættulegur.

Best að fara út og skjóta eitthvað hehehehe.... Búin að fá nóg af veikindunum.

Búin að greiða sér fyrir ferðalagið til pabba. 

Æ æ æ erfitt líf, þegar maður er svona lasinn.

Stúrin og nývöknuð, rétt áður en halda skal út á flugvöll.

En ég fékk líka góða gesti.  Vinkona mín frá Þingeyri kíkti við í kaffi, fékk reyndar bara vatn, þar sem ég sat með litla stýrið föst.   Og svo hann Samson, sem líka er frá Þingeyri, Samson er garðyrkjumaður og kennari við Garðyrkuháskóla ríkisins.  Hann kemur oft hér við og við spjöllum um plöntur, og hann skoðar garðinn minn og tekur myndir af áhugaverðum plöntum.  Það er gott að fá kollegana í heimsókn og spjalla um plöntur.

 

Málið er að dóttir hans var með í för, og hún, þessi 12 ára stúlka sat og heklaði, meðan við töluðum saman.  Mér fannst það svo sérstakt.  Hún er mikil hannyrðakona, sagði hinn stolti faðir, og hún prjónar líka húfur og töskur, hún ætlar að selja nokkrar á Þingeyrardögum, ef einhver vill kaupa.

Endilega sýndu mér það sem þú ert að gera, sagði ég.  Og jú viti menn, þetta er aldeilis frábært af 12 ára stelpu ekki satt. Hér fyrir ofan er hún með trefil sem hún er að hekla.

Skemmtilegur ekki satt ?

Hér er hún svo með húfur sem hún hefur sjálf prjónað.  Flottar finnst mér.

Hér er svo taska sem hún hefur gert.  Það er virkilega gaman að hitta svona unglinga, sem eru svona frábær og gera svona skemmtilega hluti.  Þetta er frá ömmu hennar, sagði Samson.  En enginn amma í heiminum gæti kennt einhverjum, ef hún væri ekki svona frábær sjálf, og áhugasöm.

En enn og aftur takk fyrir mig.  Ég vona að ég geti á einhvern hátt endurgoldið ykkur það góða sem þið hafið gefið mér.  Það er ómetanlegt að finna hve þið hugsið til mín og hafið jafnvel áhyggjur af mér.  Það gefur mér alveg heilmikið.  Og núna ætti ég að geta farið að fara minn blogghring og huga að ykkur.  Það gefst allavega meira næði, meðan litlu trillurnar mínar eru í annara manna höndum.  Knús á ykkur öll og takk fyrir mig enn og aftur.

Tíminn er afstæður, bara spurning um hvernig maður eyðir honum. Það er ekki hægt að spara hann.

Þakka ykku öllum innlitið og kveðjurnar.  Ég hef ekki komist eitt eða neitt, undanfarna daga, því litla skottið mitt hún Ásthildur hefur verið svo lasinn.  Ég fór með hana til læknis í gær, og það kom í ljós að hún hefur fengið strectocokkasýkingu, eða hvernig sem það er nú annars skrifað.  Við erum búnar að vera eins og samlokur núna í þrjá daga.  Ég má helst ekki fara frá henni, og hún finnur á sér ef ég ætla að læðast fram úr eftir að hún er sofnuð.  Enda eftir þessar andvökunætur, hef ég reyndar ekki orku í að læðast eitt eða neitt

Það er því lítið um myndir og svoleiðis.  En samt smá, svona þegar maður hefur haft smátækifæri.

Þessi var tekinn fyrir fáeinum dögum, síðasti alvöru sólardagurinn í bili, svo fór að rigna, en það kom sólarglæta í dag.  Það spáir svo bongóblíðu seinnipart vikunnar.

Við Hanna Sól fórum í leikskólann í morgun, bara við tvær, því Ásthildur komst ekki.

Hér stendur hún fyrir utan dyrnar á stofunni sinni.  Hún er í lambahópnum, segir hún.

Sæt og fín, eins og venjulega.

Þessi elska aftur á móti hefur verið sárlasinn og ég hef orðið að sitja með hana meiri partinn úr deginum.  Sem betur fer hefur Jorgu stundum tekist að létta mér lífið, og svo afi.  En maður er hræðilega bundinn með svona lítið lasið krýli.

Hún hefur ekkert gerað borðað nú í þrjá daga, bara drukkið vatn, og djús.  En hana langar í mat.  Enda matkona mikil, þessi elska.  Og svo verður hún svo pirruð, þegar henni líður svona illa, en hvað ég skil hana vel.

Þetta er óttalega leiðinlegt og vont, að fá svona síkingu í munn og háls.  Sem betur fer er hún með rétt meðöl, en henni finnst vont að taka þau inn.  Og svo fær hún stíla, til að hvílast. Við höfum vakað saman, mestmegnis síðustu þrjár nætur.

Ég held samt að við séum komnar yfir það versta, nú fara meðölin að virka.

Þessar tvær myndir tók Hanna Sól, hún þarf dálítla athygli, svona þegar litla systir þarf svo mikla umönnun, þá verður maður líka lítill, maður er bara fjögra ára, eða ein meter, eins og hún sagði hér áður en hún átti fjögura ára afmælið.

Þessa tók hún af ömmu og Ásthildi, báðar frekar klesstar í framan, amma með varaþurrk og Ásthildur með þessa streptococcasýkingu.

Og hér er afi, ég átti smávegis við myndina, gerði hann bleikann hehehehe....

Við kveðjum svo í kúlunni, ég stalst bara niður til að kasta á ykkur kveðju, og sú stutta vaknaði auðvitað í millitíðinni.  En ég segi bara Góða nótt elskurnar.