Ungverjaland - Szeget.

Szeget er borg á landamærlum Serbiu og Rúmeníu.  Þar búa um 300.000 þúsund manns eða jafn margir og á Íslandi.  Þetta er falleg borg, og stundum nefnd Litla París, vegna þess að fyrir 100 árum lagðist borgin í rúst, þegar Tizsafljótið flæddi yfir bakka sína og það fóru meira en þriðjungur allra húsanna.  Þá komu nágrannaríki til hjálpar, og aðstoðuðu við uppbygginguna.  Þykir borgin því margt minna á um París.  Göturnar sumar hverjar bera þess líka merki, því þar er hægt að finna Parísargötu, Vínargötu og svo framvegis.  Tizsa skiptir borginni í tvennt, en á hinum bakkanum, sem stendur hærra, eru nýrri byggingar og flottari hús, meira um einbýlishús og slíkt.

Mörg falleg hús, en ég er hér að dáðst að blóðbeykinu sem setur fallegan rauðan svip á götuna.

Í Ungverjalandi má drekka vatnið úr krönunum, það er samt ekki mjög gott á bragðið.  Hér í hjarta bæjarins er þessi brunnur, sem er greinilega ennþá í notkun, svo ekki er nú rennandi vatn allstaðar eða hvað ?

Karlarnir áttu að halda tónleika síðar um daginn, en þurftu að mæta á æfingu fyrst.  Þeir komu með fötin með sér, eða klæddir þeim, því það yrði ekki farið heim á hótel fyrr en eftir tónleikana.

Við kerlurnar aftur á móti gengum niður í miðbæinn til að skoða okkur um.  Að vísu höfðu þeir í stóru rútunni sem hafði komið um það bil tveimur tímum á undan okkar farið á bæjarrölt, því þeir komust ekki inn í sín herbergi frekar en við, fyrr en við komum.

Þessi fallegi gosbrunnur spilar eftir músik.  Hann er flottur.

Kvensur á bæjarrölti.

Við settumst svo niður á veitingastað og sumar fengu sér kaffi aðrar ís, ein fekk sér rauðvínsglas, ég nefni enginn nöfn, en fyrsti stafurinn er Ásthildur.

Jamm þetta var ósköp notalegt.

Þessi mynd er svo tekin af svölum herbergisins míns.

Eftir að hafa haft okkur svolítið til, héldum við á tónleikana að hlýða á okkar elskulegu eiginmenn. Hljómburðurinn var ekki nógu góður í húsinu, svo þeir rúlluðu öllum teppum í burtu til að bæta úr því, og þetta hljómaði bara vel.  Þó varð það svo að eftir hlé, þá fór ég að heyra svona aukaslög, sem ég hafði ekki orðið vör við áður, en áttaði mig svo á því, að hér var um þrumur og eldingar að ræða.

Það er svo gaman að horfa á gestina, þegar þeir byrjuðu að syngja Ungversku lögin, sérstaklega lagið sem þeir syngja á Ungversku.  Hér eru þeir að syngja um lata sígaunan.   Eitt lagið var eftir mann sem býr í Szeget, og var hann á tónleikunum.  Hann var svo kallaður upp á eftir og fékk gjafir, og var vel fagnað.  Tek líka fram að lagið hans Muguson Gamli vinur sló líka alltaf í gegn, enda gríðarlega flott lag.

Morgunin eftir fóru nokkrir að versla í stóru molli sem þarna var nálægt, Cora, en hinir fóru í göngutúr um söguslóðir í bænum.

eins og áður sagði eru hér margar fagrar byggingar og mikið skreyttar.

Dómkirkjan þeirra til dæmis.

Gamalt borgarvirki.

Sæt saman

Þetta eru ekki svona íslenskir kumbaldar, kassar með götum á, hér kunna menn að skreyta.

Já hér er þessi glæsilega dómkirkja í hjarta bæjarins eins og vera ber.

Hinu meginn við hana er svo stærska útileikhús í Evrópu.

Eða á maður að segja tvö leikhús hvort andspænis öðru, önnur með sömu gömlu söguna, hitt nýrra í  tímanum eða svona fram og til baka í tíðinni.

Svona hlutum taka steinhleðslumenn eftir.  Enda gífurlega flott og vel gert.

Hér er safn.  Mig minnir náttúruminjasafn.  En það er svolítið farið að fenna í förin hjá mér, því það hefur liðið of langur tími.

Hér rennur Tiszkafljótið rólega í áttina til sjávar.  Þarna hinu meginn á bakkanum er sólbaðsstaðurinn þeirra.

Sést betur hér, líka hvernig þeir skreyta alla staura með hengipelargoníum, rosalega flott gert.

Hér má svo sjá varnarvegginn sem byggður hefur verið meðfram allri borginni þar sem hún liggur að Tiszka.  Þarna má sjá nokkurnveginn hve hátt áinn fór fyrir 100 árum síðan.

Hér eru rómverskar rústir og neðsti hluti grunnsins um 1000 ára gamall.

Hér má sjá ýmsa muni sem grafnir hafa verið þarna upp.

Falleg mynd af ánni.

Hér má sjá bút af uppstigi í varnarveggnum, þar sem hlerum er rennt inn í ef flóð kemur í ána.  Veit ekki hvaðan Che Che kemur þarna við sögu.

Hér sést þetta betur.

Og hér eins og annarsstaðar skera menn nafn elskunnar sinnar í tré.

Hér stendur svo minnisvarði um þessar hrikalegu náttúruhamfarir.

En við erum komin inn í garð hjá fjölskyldunni hennar Beötu Jo.  þar voru veitingar á boðstólum.  Þar var boðið upp á margt, meðal annars heimabruggaðan snafs.

Menn gæddu sér á bakkelsi og drykk, þar var nóg fyrir alla og veitt eins og hver gat í sig látið.

Hér er hún Jóna Guðvarðardóttir Keramiklistamaður.  Hún var annar fararstjórinn okkar.  En hún var einmitt með sýningu í Hafnarfirði, yndisleg manneskja.

Og svo tóku þeir nokkur lög í garði móður hennar Beötu.

Það hljómaði bara vel.

enda komu aðrir íbúar fjölbýlishússins út á svalir að hlýða á þennan kraftmikla söng.

Hér eru svo systurnar Agata og Beata Jó.  Þær eru báðar miklar tónlistarkonur og báðar giftar ísfirskum karlmönnum.  Og búa hér á landi, alla vega meira og minna.

Og mamma stendur og horfir yfir veislugesti, sannarlega rausnarleg veisla.

en það var komin tími til að kveðja, og nú átti að fara á notalegt veitingahús, og borða kvöldmat.

Á meðan húmið fellur yfir Tiszafljótið og Szeget.

Þar var mér sagt að hefði verið góður matur. 

ég veit líka að þeir heiðruðu Andrés, sem hefur unnið gífurlega gott starf innan kórsins, en það er af því að ég tók myndir af því.

Þetta er svo síðasta myndin sem ég tók þetta kvöld, hún sýnir ástandið á mér hehehehe bæði úr fókus og skökk.  Ég mundi lítið eftir kvöldinu daginn eftir, en þorði ekki að tala um það.  Svo frétti ég að ekki bara heima hjá mömmu Beötu hefði verið veitt um 60% sterkur snafs, heldur fengum við einn um 40% á veitingastaðnum sem fordrykk, það gerði útslagið með mig.  En þetta var ljómandi skemmtilegur dagur og kvöld eftir sem áður.´

Næst verður lokakaflinn í þessari ferðasögu.  Knús á ykkur.

Vonandi endist einhver til að skoða þessa langloku.  

Góður dagur á Suðureyri, sundsýning, lambaganga og gróðursetning.

Við fórum til Suðureyrar í dag.  Í fyrsta lagi til að gróðursetja sumarblóm, en svo skemmtilega vildi til að á sama degi var svona hátíðisdagur í Leikskólanum Tjarnarbæ, íslenskudagur, og svo sundsýning, þar sem amma mátti koma og horfa á börnin sín, sýna það sem þau hafa verið að læra að synda.

Ætli þær verði ekki bara báðar garðyrkjukonur.

Það er allavega tekið til hendinni

Svo þarf aðeins að spjalla við afa.

Og máta skó

Líka mikilvægt að tala við mömmu í símann.

Amma hún er búin að tala allof lengi !

Góðan daginn frú, eigum við að rölta aðeins ?

Já ég var einmitt að hugsa um að fá mér smálabbitúr.

Og sundsprett á eftir.

Ömmustelpa bak við rimla.

En nú bar skrýtið við.  Það var íslenskudagur í leikskólanum, og allir máttu taka með sér eitthvað íslenskt, þessi ungi maður tók með sér lambið sitt, hvað er íslenskara en það?

ég skal halda á því fyrir þig!

Þetta er leikskólinn minn, hann er svo flottur.

En nú er komin tími til að sýna sundkunnáttuna.

Óðinn Freyr var líka á sundnámskeiði.

Allt að verða klárt segir Sundkennarinn, sem er enginn önnur en skíðadrottningin okkar hún Stella Hjalta.

Þá er hún komin ofaní.

Og Óðinn Freyr líka.

Þá þarf að raða sér upp og hlusta á kennarann, það reyndist dálítið erfitt hjá sumum.

Allir að fljóta!

Synda þvert yfir stóru laugina.

Það er nú ekki mikið mál.

Komin yfir.

Og synda á bakinu.  Ekki neinn vandi þar heldur.

Og ekki spillt veðrið fyrir, yndislegur sólardagu svo hlýr.

Og nú eru þau búin að synda upp í stjörnurnar hehehehe.

Og svo mátti leika sér í stórfiskaleik.

Þessi heitir drengur í vatni.

Úlfur og Daníel fengu að koma með í leikskólan af því að það var líka fjölskyldudagur.

Og þau fóru í göngutúr um þorpið með fána sem þau höfðu gert sjálf.

Og lambið fékk að fara með.  Þau sömdu líka lag um lambið, lambalagið, sem þau sungu svo með hárri raust.

Hér býr hópurinn sig undir að syngja lambalagið fyrir mig.

Ef þið haldið að lambið hafi verið eitthvað óánægt, þá er það rangt, lambið fylgdist nefnilega vel með.

Eins og sjá má

Svo var haldið aftur heim á leikskólann.

en stelpurnar mínar voru að gróðusetja og hreinsa beðin.

Það var töluverð vinna, en þær eru dugnaðarforkar.

Þessa tók ég fyrir Sigrúnu.  Gölturinn segir HÆ Sigrún mín !

Við fórum svo í mat hjá honum Ella Guðmunds, að vísu ekki á þessa restaurant, heldur á Essósjoppuna N1.

Á meðan gerðu þjóðverjarnir sig klára að fara að sigla út og veiða.

Máni gamli lét sig heldur ekki vanta, þó hann væri nú ekki fullur á þessum degi.

Krúttlegt þegar húsin hafa nafn.  Húsið sem ég ólst upp í heitir Vinaminni.  Einu sinni hétu flest hús hér sínum nöfnum.  Það er dálítið að gleymast, en það er synd, við eigum að halda þessum fallega sið.

Við ákváðum að sitja úti í blíðunni og borða.

Ég er ekki viss en ég held að þessi gata heiti Hjallavegur, eða eitthvað svoleiðis, hún ætti allavega að heita það, eða jafnvel stallagata hehehehe..

En svo kvöddum við Suðureyri í blíðunni eftir yndislegan vinnudag, og sundsýningu sem stendur upp úr.

Sigurjón Dagur kom í heimsókn með mömmu sinni og hinni ömmunni.

Þau eru góðir vinir hann og Hanna Sól.

Og hún fékk svo að fara með þeim heim og borða þar.

En við kveðjum hér úr kúlunni.

Smá ferð til Bolungarvíkur og daglegt veður á Ísó.

Já hér er at sem aldrei fyrr. En svo birtir upp um síðir.  En veðrið heldur áfram að vera meiriháttar gott.  Þ.e.a.s. fyrir venjulegt fólk, mig vantar rigningu.  Það er spáð rigningu á morgun, en það er varla skýhnoðri á himni, svo það er alls ekki víst að svo verði.  Af hverju getur ekki bara ringt á nóttunni, ég veit að það er hellirigning, þrumur og eldingar í Vínarborg.

Hér er í gangi róðrarnámskeið fyrir ungmenni.  Nálægð við sjóinn á sinn þátt í því, og svo öflugt kajakfélag.

Þau hafa gott af að læra að umgangast Ægi Stórsjó, það gerir nálægðin við hann.

Þetta er hún Elísabeta mín frá Portúgal, hún er ásamt stelpunum mínum að setja niður sumarblóm og hreinsa beðin.  Það er mikil vinna og gengur frekar hægt þess vegna. Og svo er vökvun vandamálið.

í hádeginu brá ég mér til Bolungarvíkur með  mínum elskulega eiginmanni.  Þessa lóð hefur hann unnið að, og margar fleiri þar ytra.

Það er ekkert skrýtið að bolvíkingar séu harðgert dugnaðarfólk, sem eru kóngar allir hreint, með öll þessi hvössu háu fjöll í kring um sig.

Krafturinn bókstaflega gýs upp af alefli yfir fólkið, sem kann það vel að meta.

Það eru örugglega sterkar vættir sem búa í svona fjöllum, og miðla orku sinni til þeirra sem þarna dvelja.

Það hlýtur bara að vera.

Þarna á gangnamunninn að vera, sem mun sameina Bolungarvík og Ísafjörð í eina sæng í fyllingu tímans.

Þessi frábæra lóð varð á vegi mínum.  Þvílíkt ýmindunarafl, og ég man eftir svona suðupotti heiman að frá mér, þessi blái, bara okkar var stærri, þar var soðið slátur, og líka ullinn af kindunum, áður en hún var hengd upp til þessis.

Ég ætla að bjóða þér í hádegismat, sagði minn elskulegi.  Og viti menn hér er líka þessi frábæra krá og veitingastaður alveg niður við höfnina í Bolungarvík.

Notalegur staður, ég mæli með því að þið kíkið út í Bolunvarvík og farið þarna inn, þar er margt að sjá.

Greinilega er hér umhyggja og alúð lögð í innréttingar og þá muni sem hér eru.  Minjar frá liðinni tíð, og minningar um gengið fólk.

Maður sér ekki mikið af svona dýrgripum um landið í dag, svei mér þá.  En er þetta ekki notalegt og kósý?

Ég er viss um að Bolvíkingar kunna vel að meta þennan stað, svo og þeir sem þangað fara og svo auðvitað kostgangararnir, sem borða hér í hádeginu.  Hér var fullt hús af iðnaðarmönnum.  Ég náði þessum myndum áður en þeir komu.

Og hér er svo höfnin, Pálmi Gestsson verður hér hafnarvörður í sumar.  Hann heldur auðvitað uppi fjörinu ásamt öðrum eðalbolvíkingum.  En hann er nýráðin hafnarvörður á Bolungarvíkur höfn.

Hér er svo krúttlegi vitinn sem er síðasta mannvirki áður en haldið er á Óshlíðina, þar á undan er Ósvörin, safnið frábæra, þar sem Arngrímur og Finnbogi Bernódusson skiptast á að klæðast skinnklæðum og sýna gestum og gangandi hvernig sjósókn var hér fyrr á öldum.

Hér verður svo gangnamunninn Hnífsdalsmeginn, það má segja að öll hlíðin hafi verið tekin niður, því líkt og annað eins.

Hér erum við svo komin heim á kunnuglegar slóðir.

Þessi mynd er ekki eins hættuleg og hún sýnist.  Nafna mín í þröngri stöðu

Jamm nefnilega... eða þannig.

 

Gamla bókabúðin á Flateyri. Miklu meira en orð fá lýst.

Ég fór til Flateyrar í dag, sem ekki er í frásögur færandi, nema hvað ég þurfti að tala þar við ágæta kunningjakonu mína, og hún var ekki heima, þar sem ég var að vandræðast kom til mín kona, og spurði mig hvort ég ætlaði að hitta Jóhönnu.  Já sagði ég, hún er niðri bókabúð sagði konan.  Ég fór svo niður í "bókabúð" og þvílík dýrð sem þar er á ferðinni.  Þetta er verslun í sinni gömlu mynd.  var stofnuð 1914, og rekinn til 1999.  Fyrst af bræðrum, en síðar tók einn þeirra við versluninni og rak hana til dauðadags, síðan tók kona hans við og var með verslunina til 1950, en þá tóku börnin við, þegar þau svo hættu, gáfu þau minningarsjóði Flateyrar allt saman, húsið verslunina og allt.  Minningarsjóðurinn "vona að ég fari rétt með nafnið" tók við rekstrinum og frá árinu 2006 hefur bókabúðin verið opin almenningi, þar er fornbókasala og skiptimarkaður.  Og heimilið er til sýnis. 

Að vísu er þetta ekki rekstur sem borgar sig, og allt starf þarna er unnið í sjálfboðavinnu.  En ég segi nú bara ef þið eigið leið til Flateyrar, látið þetta ekki fram hjá ykkur fara.  Eg var gjörsamlega heilluð, og tók nokkrar myndir til að sýna ykkur.  Þvílíkar perlur sem leynast víða, segi nú ekki margt.

Svo þið ratið nú inn, þetta hús lætur ekki mikið yfir sér.

en þarna eru innréttingar frá 1914 svei mér þá.  Þetta er æði, hreint og beint eins og að stökkva inn í fortíðina í fullum herklæðum. 

Hér kennir sko ýmissa grasa, og hér er allt til sölu.  Þetta er ekki bara eitthvað dautt safn, heldur lifandi með sál.

Segi og skrifa.

Einhversstaðar las ég að bækurnar væru seldar eftir vikt, þarna er ein algjört listaverk.

Skrifstofan, og ritvélin samkvæmt nýjustu tísku ekki satt ?

  

Aha einhver áhuga á líni ?

Hreint út sagt frábært að upplifa.

eitt er búðin, annað er íbúðin, sem er öll eins og hún var, það er eins og að fara aftur inn í fortíðina, ég segi það satt, þið verðið að gera ykkur ferð þarna til að upplifa þessa dásamlegu stemningu.

Hvar annars staðar í veröldinni getur maður gengið beint í í svona upprunalegt heimili frá annari öld?

Það fylgdi bókstaflega allt með, hnífapörin diskarnir og allt heila klabbið.

Það var eins og fólki hefði labbað sig út í gær, eða jafnvel hefði bara skroppið í bæinn.

Alveg einstök upplifun. 

Eldhúsið, alveg eins og það var.

Hér er ketilinn, brauðristin og hrærivélin.

Leirtauið ennþá á sínum upprunalega stað, eins og húsmóðirin hefði verið þarna í gær.

Hver man eftir svona rafmagnsinntaki ?

Ætli þetta sé ekki minnsta klósett í heimi ?

Innrammaður reikningur frá Guðmundi Mosdal, smíðakennaranum góða.

Hér hefur verið hlustað á veðrufregnir og leikið af plötum.

Auðvitað klukkan á sínum stað, og veggteppið, örugglega saumað út af húsmóðurinni.

Já þetta er sko eitthvað til að upplifa og skoða, ég segi nú ekki margt.

Meira að segja gítarinn á sínum stað.

Meiriháttar.

Mér skilst að reksturinn standi í járnum, hér er allt unnið í sjálfboðavinnu, við að halda búðinni og heimilinu opnu.  Að vísu ætla kaupmannasamtök Íslands að styrkja þetta frábæra verkefni núna, en það þarf meira að koma til.  Það þarf gesti sem hafa áhuga á að vippa sér inn í fortíðina og upplifa gömlu dagana frá A til Ö.  ´Sjá hvernig fólk lifði og hrærðist, og hér er engu bætt við, eða tekið út, hér er bara allt eins og það var.  Og hugsið ykkur framsýni Flateyringa að hafa svona minningarsjóð, sem  hlúir að svona dásemd, þeir eiga líka fallegt dúkkusafn, sem ég á örugglega eftir að skoða og taka myndir af. 

En ég bara er djúpt hrærð yfir að hafa fengið að sjá þetta og skoða.  það er ólýsanleg upplifun.  Og ef þið eigið leið  hér um, ekki láta Flateyri og gömlu bókabúðina fram hjá ykkur fara.  Takið með ykkur gömlu bækurnar sem þið eruð búin að lesa og skiptið þeim fyrir aðrar sem þið hafið ekki lesið, bregðið ykkur svo nokkra tugi ára aftur í tíman og fáið árin beint í æð.  Þið munuð ekki verða fyrir vonbrigðum. 

Mömmublogg.

Þetta er svona mömmublogg, svo mamman fái nú ekki fráhvarfseinkenni, þegar hún kemur, og sér að litlu börnin sem hún skildi eftir, hafa stækkað heilan helling hjá ömmu sinni.

Ef þið haldið að hún sé í pilsi, þá er það misskilninur.

Hún náði sér nefnilega í naríur af stóra frænda sínum

Amma sjáðu hvað dúkkan mín er fín.

Já en af hverju er hárið á henni svona snubbótt ?

Ég var að klippa hana, er hún ekki Kúl ?

Stundum þarf maður að máta skó, eða stígvél.

Og auðvitað þurfa svo aðrir að reyna líka.

Jamm það tókst.

Maður er náttúrulega rosalega töff sko!!!

Best að reyna líka með hinn fótinn.

Þetta er sullukolla númer eitt, hér hefur hún difið húfunni ofan í tjörnina og svo beint á hausinn á sér.

Ég á nammi, sem amma gaf mér.

Það' er ekki hægt að gefa þér nammi Ásthildur, þú ert öll svo blaut.

Já nefnilega sko.

en það er gaman að leika sér úti.

Hlaupa um og þykjast detta.

Alveg niður!

Og litla systir þarf að gera alveg eins.

Eða þannig!!

Og Jorga búin að skreyta styttuna í tjörninni.

Svona eru morgnarnir.

Og skemmtiferðaskipin farin að sýna sig.  Stelpurnar í vinnunni sögðu mér í dag, að einn þjóðverjinn hefði spurt þær hver hefði teiknað snjóinn í fjöllinn.  Hann vildi ekki trúa því að þetta væri ekta snjór svona í endaðan júní

Ísafjarðarlognið.

Svona eru svo kvöldin.

stelpur úr unglingavinnunni, sem hafa hjálpað mér undanfarna daga.  En ég er líka með duglegar stelpur sem vinna hjá mér. 

Ísafjörður bara svona. 

Krúttfærsla - sólarbörn -

Ég var að atast niður í bæ, og heyrði alltaf trommuslátt í fjarska.  Hvað ætli þetta sé nú, hugsaði ég, nú er ekki dimiteringartími.  En svo sá ég undurfallega sjón, svei mér þá ég fékk kökk í hálsinn, eins og gerist þegar ég sé eitthvað fallegt og yndislegt.

Börnin í leikskólum bæjarins, búin að skreyta sig og með allskonar hljóðfæri, tamborínur og trommur.

Löng runa af þeim, gul frá Sólborg, rauð frá Eyrarskjóli, og blá frá Hnífsdal, að vísu voru ekki leikskólinn Suðureyri, Flateyri eða Þingeyri með, en þau hafa eflaust verið heima hjá sér og of mikið mál að koma þeim öllum hingað.

Rauð fyrir Eyrarskjól.

Og hér er Sigurjón Dagur.

Blá fyrir Bakkaskjól.

Hér er Isobel.

Hvort er þjóðlegra, börn með fána, eða uppáklæddar yngismeyjar á upphlut og peysufötum ?  Eða er þetta ef til vill þjóðlegasta mynd ársins.

Já það var svo sannarlega gleðisjón sem mætti fólkinu í miðbæ Ísafjarðar í morgun.

svo tóku þau lagið öll saman. Heill barnakór.

Margt um manninn og pabbar og mömmur afar og ömmur með myndavélar á lofti.

Hér eru þau örugglega að syngja sól sól skín á mig. 

Svo var haldið til baka í leikskólana, gulu á leið í Sólborg, þessu rauðu eru upp við sjúkrahúsið, að komast alla leið´á Eyrarskjól og Bakkaskjólsbörnin örugglega komin í bíl á leið til Hnífsdals.

ein svona í lokin af mínum trillum tveimur.  Knús á ykkur öll inn í daginn, og fyrirgefið hvað mér gengur illa að fara blogghringinn.  En mig vantar svo mikið nokkrar klukkustundir í sólarhringinn. 

 

Ungverjaland þriði hluti, kvöldsigling á Dóná, og ferðalag til Szeget.

Áður en við leggjum að stað til Szeget ætlum við aðeins að skemmta okkur, í mat og drykk um borð í fljótabát á Dóná.  Fara í kvöldsiglingu um Dóná og hlusta á sígauna spila og horfa á þjóðdansa.

Tilhlökkun, hér erum við á hótelinu að bíða eftir rútunum, sem aka okku um borð.

Jamm fólk er uppáklædd og tilbúið í skemmtunina.

Kórstjórinn elskulegi hún Beata Jó, með öðrum syni sínum.

Já hér erum við komin niður að Dóná.  Ruslið sem sést hérna, flýtur niður með ánni, þar ægir saman allskonar drasli, flöskum og rusli, sem áin ber með sér og er bara heilmikið mál að hreinsa og þrífa.

Hér er báturinn sem við ætlum að sigla með um Dóná.  Þó áin virðist kolmórauð, þá er allt í lagi að borða fiskinn sem veiddur er í henni.  Þetta er mest leirburður sem litar hana. Hún hefur verið hreinsuð vel af mengun, svo það er allt í lagi að borða fiskinn.

Ef maður spáir í það, þá er engin tilviljun þessi hái veggur sem hlaðinn er upp, því flóð eru tíð, og þá hækkar vatnið ansi mikið.  Þetta er því varnarveggur gegn flóðum.

Svona erum við bara, konurnar, yndislegar og kammó hver við aðra, þess vegna ganga ferðirnar alltaf svo vel, af því að stemningin er frábær, og aldrei ber neinn skugga þar á.  Og svo eru karlarnir í forsvari, og þeir bera ábyrgðina, við bara höngum með og höfum það gott  P.S: ég á þessi bros

Um borð var bæði heitt og kalt hlaðborð, og það svignuðu borðin undan veitingunum. 

Svo voru náttúrulega ungverskir þjóðdansar í hávegum hafðir, undisspilarar voru sígaunarnir um borð.

Fallegir búningar, og örugglega allt handsaumað.

Eins og sá íslenski, nú er Matta Helga og Gréta búnar að smita mig svoleiðis að sennilega fer ég á næsta námskeið í þjóðbúningasaumi, gott ef ég læri ekki líka að gera allt skrautið, þá er bara að finna sér einhversstaðar tíma.... á einhver tímakvóta á lausu

Reffileg, hér dansar hún með flösku á hausnum.

ég hef svona rökstuddan grun um að þetta sé mamman og sonurinn.  Að hún hafi kennt syninum að dansa, svona fjölskyldusammeneitthvað.  En það er bara hið besta mál ekki satt?

Það var líka skipt um búningar og svoleiðis.  en það var gaman að fylgjast með þessu, og þjóðdansar standa alltaf fyrir sínu, hvort sem þeir eru íslenskir eða útlenskir.

Dóná upplýst í rökkrinu.

Þetta er svona frábærasti og lífrænasti klósett odour sem ég hef kynnst.  Allir sem hafa fengið liljur í blómkransa kannast við sterkan ilminn sem þær gefa frá sér.  Tilvalið á klóið, og örugglega ódýrara en eitthvað tilbúið lyktareyðingarpjakk, sem er ekkert betri en ekta skítalykt, ef við værum ekki svona miklar pempíur.

Sérfræðingar að störfum.  Mummi Þór vélarsérfræðingur og Jón Sigurpáls forstjóri fyrir sjóminjasafnið á Ísafirði, ég er viss um að þeir höfðu sterkan áhuga að fá þessa rússnesku vél heim og í safnið, og ég er líka viss um að Mummi hefði ekkert á móti því að fá aðeins að grufla í systeminu á henni  Allavega leynir áhuginn sér ekki.  vonandi verða þeir ekki teknir fyrir njósnir.

En eins og allir vita, þurfa karlmenn alltaf að fá verðlaun, þeir þurfa að vita að það sé metið það sem þeir eru að gera vel.  Við konurnar skiljum það svo vel.  Þó við þurfum ekkert svoleiðis.  Enda er saga okkar ekki þykk í Íslandssögunni.

Þeir voru því kallaðir upp nokkrir til að fá viðurkenningu fyrir vel unninn störf, og voru örugglega allir vel að því komnir.

Hér fær Kristján tíundi kóngur sína viðurkenningu.

Jamm bara gott mál að fá viðurkenningu.

Hér eru svo raddstjórarnir eða hvað það nú kallast, hver með sína viðurkenningu, fyrsti tenór annar tenór, bassi og annar bassi.  Takið eftir verðlaununum, svona pútur sem gogga i matinn sinn hehehehe

Aftur heim á hóteli.  Ef þið haldið að þessi lengst til hægri frá mér séð sé mister Bean, þá er það misskilningur.  Að vísu dálítið líkur honum, en þessi er frá Bolungarvík, og er ekki vitund líkur Bean í sér.   Nema bara í útliti.

Ókey þá erum við lögð af stað til Szeget, nema að það kom fljótlega í ljós að rútan okkar, þær voru tvær, var eitthvað biluð.  Hitaði sig og gekk ekki vel.  Við fengum svona hægfara siteseeing tour

Og stoppuðum á flestum stoppistöðum á leiðinni.

Já já við stoppuðum og stoppuðum, ókum á 80 km á hraðbrautum Ungverjalands, og gátum virt fyrir okkur landslagið og dýrin og hvað eina sem á vegi okkar varð.

Svo kom að því að forvitnir íslendingar vildu kíkja oní vélina, því við erum jú klárust og best ekki satt. ?

Smá skýjamynd, himnagalleríið var opið hér eins og svo oft heima.

Já já það var stoppað, bíllinn og farþegar þurftu að kæla sig, því auðvitað var loftræstingin líka biluð, svo við sátum í heitri rútunni sveitt, en samt glöð og kát, og gerðum bara gott úr öllu saman.

Það var hér í miðju Ungverjalandi á sléttunum, sem fólk kom frá Mesópótamíu, og settist hér að, um það leyti sem Víkingarnir gerðu sig heimakomna á Íslandi, eða um 990 eitthvað. Þeir hröktu fólkið í burtu sem var þar fyrir, rétt eins og landsnámsmennirnir heima gerðu við Papana. 

Einhver var að segja að íslenskar kýr hefðu sérstöðu vegna litarins, en mér sýnist nú að ungversku kýrnar séu bara allavega á litinn.   En svo eru líka sérstakar kýr sem eru hér landsnámskýr, gráar með stór horn.  Að mínu mati líkar kúnum sem ég sá í Guatemala og þar um kring.

Svona sveitabær sennilega týpiskur, en samt heilmikið kot.

Og enn var stoppað, en það gerði reyndar ekkert til, eftir að við fréttum að þeir í hinni rútunni væru komnir á áfanga stað, en yrðu að bíða eftir sínum herbergjum, þau myndu verða klár um það leyti sem við kæmum til Szeget.  Verst með ands.... hitann í rútunni.

Loksins komin upp á herbergi, loftkælt og hreint.  Notalegt, þó voru sumir ennþá að bíða eftir sínum herbergjum.  En við komumst strax inn í okkar.

Útsýnið fallegt yfir Tisza fljótið.

Flottur bær, svona um það bil jafnstór að höfðatölu og Ísland

Hér er svo kóngurinn enn að bíða eftir sínu herbergi, hér er ekki farið eftir stöðu eða merkilegheitum hehehehehehe...

Og ef þið haldið að trabbi sé útdauður, þá verðið þið að fara til baka með það, hér lifir hann góðu lífi.  En nú erum við komin til Szeget, merkileg borg, með mikla sögu.  En meira um það síðar. 

Knús á ykkur öll inn í nóttina.  Ég er á kafi í mold og gróðursetningu sumarblóma, eiginlega á kafi. Í vatni, á einhver rigningu til að lána mér ?

 

Vinnufélagaferð í Skálavíkina, grillveisla og góð skemmtun.

Við vinnufélagarnir í Áhaldahúsi bæjarins fórum í grillveisluferð í gær út í Skálavík.  Það var virkilega góð og skemmtileg ferð, og ekki sakaði að veðrið er einstaklega fallegt.

En fyrst Þetta! eins og þeir segja spaugstofumenn.

Et og drekk og ver glöð

Hér er Hnífsdalurinn fyrir hnífsdælingana mína.

En við fórum með rútu um hálfsexleytið, og vorum komin um kl. 7 út í Skálavík.

Það var strax hafist handa við að koma mat og viðeigandi út úr rútunni, við höfðum fengið lánaðan sumarbústað til að athafna okkur í.  þennan líka fína bústað.

Allt klárt undir grillveislu.

Frú Freyja hafði marinerað og kryddað lambakjötið af hinni mestu snilld.  Og grillmeistari var Sveinn Sörensen.

Konurnar höfðu það notalegt og nutu þess að láta karlana stjana við sig.  Þær voru jú gestirnir.

Ykkar skál stelpur.

Það var ágætis verönd á bústaðnum, en veðrið var svo gott að það var hægt að vera hvar sem var.

Hér er örugglega verið að ræða einhver tæknimál, þar sem þarna eru yfirmaður tæknideildar og múrarinn.

Það var sum sé hægt að sitja hvar sem var og borða, þessi eru auðvitað öll úti á túni.

Þú sleppur ekkert sagði Freyja svona komdu með myndavélina, ég ætla að smella einni af þér.

Þetta er nú svona felumynd, það voru smáský á himninum.

Ósköp notalegt ekki satt.

Hér pústar grillmeistarinn aðeins, enda búinn að grilla allt kjötið.

Eftir matinn fóru menn svo í göngutúr niður að sjó.  Hér er gröfumaður í fararbroddi, bóndinn í Hrauni.

Mér finnst alltaf eins og ég sé komin norður á Hornstrandir, þegar ég kem í Skálavíkina, það er sama yfirbragðið og friðurinn og kyrrðin.

Þetta eru örugglega útilegumenn, eða huldufólk.  Enda nálgast Jónsmessann óðum.

Kyrrð friður og kraftur á þessum stað.  Rolluskjátan forvitinn um þessa hávaðasömu gesti, sem skyndilega birtust á þessum friðsæla stað.

Svo er spáð í myndavélina.

Komið til baka úr gönguferðinni.

Sumir fóru þó ekki í gönguferð, heldur héldu sig heimavið, og spjölluðu.

Það er farið að nálgast miðnættið og sólin enn að skína.

Þessi taska finnst mér alveg frábær.  Mér finnst að Besta Kaffi á Íslandi eigi að verðlauna þessa ágætu konu sem saumaði töskuna úr kaffipökkum.

Mikil kjarnakona og laginn.

Það voru ekki til nægilega margir stólar, svo það var ýmislegt notað til að sitja á.

Hér sitja múrarinn og bakarinn á spjalli.

Áhaldavörðurinn, grillarinn og bílstjórinn slaka á í kvöldsólinni.

Ég veit að vinnufélagi minn fyrirgefur mér að birta þessa mynd, hehehehe... en það hvarflaði svona ýmislegt í gegnum hugann þegar ég sá hana hehehehe.... sérstaklega þar sem nokkrir tvíræðir brandarar höfðu fokið fyrr um kvöldið  Eða dettur ykkur nokkuð í hug ?

Það er ennþá glampandi sól, þó sést að skuggana er tekið að lengja.

Hér er örugglega verið að syngja Kvöldið er fagurt, enda eru þetta kórfélagar ú rKarlakórnum Erni.

Kveð svo með þessum fallegu kvöldsólarmyndum, miðnætursólarmyndir eru þetta.  Því við erum á heimleið eftir velheppnaða grillveislu út í náttúrunni.

Knús á ykkur inn í þennna fallega sunnudag.

 

Góða nótt og sofið rótt.

Nú er aftur komin föstudagur, eða laugardagsnótt.  Það er ótrúlegt hvað tíminn líður, og það er brjálað að gera, meðan ég er að koma niður sumarblómunum, og taka upp túlípanana.

Fyrst kemur sumarnótt, næstum því jónsmessa.

Svo kemur dagurinn.

Vilt þú líka pússla ?

Já það er vinsælt,

Já þetta er svona fjölnota kerra

Svo þarf að leita að meiddi og fá prinsessuplástur ef það sést skráma.

Já það þarf að spekulera í ýmsu, og þá er nú gott að hafa afa til að spyrja.

Þetta er nýjasta leikfimin, vatna-leikfimi á tjarnarbakka

Var ég nokkuð búin að tala um veðrið

Fjölskylda á matmálstíma.

Blómarós og rósablóm.

Þau eru yndisleg svona sofandi og friðsæl.

Já það er best að fara að halla sér.  Þegar þessi tími er komin, þá dreymir mann um holuna sína.  og ég segi bara góða nótt öll sömul nær og fjær.

Ævintýralandið og krúttfærsla undir svefninn.

Já ég ætla að setja inn nokkrar fleiri krúttmyndir.  Svona undir svefninn.  Það er smámsaman að komast regla á mig, og ég er að vinna mig niður úr bloggvinalistanum.  Það er góð tilfinning, og gaman að lesa hvað þið eruð að spá og spekulera. 

Eins og ég sagði, þá er Úlfur farin á vit ævintýranna, á Þistareyki, eða hvernig sem það er skrifað í Borgarfjörð, í viku skemmtilegheit og ævintýri, þau fóru saman frændsystkinin Sóley Ebba og hann.  Það átti að taka með sér eitthvað krúttlegt, og þau voldu hvort sitt uppáhalds.

Þetta er "Abigeil" þegar Úlfur var þriggja ára var ég á ferð í Mexícó, og þá voru þessir bangsar á vegi mínum, ég keypti tvo annan handa honum og hinn handa Júlíönu minni.  Hann var ísbjörn, dálítið hrollvekjandi á þessum síðustu og verstu.  En Abigeil fékk sum sé að fara í ævintýralandið.  Nafnið gaf drengurinn sjálfur, hvaðan sem honum kom í hug þriggja ára gömlum að skíra bangsann þessa, veit enginn, allra síst hann sjálfur í dag.

Man ekki hvað krúttið hennar Sóley Ebbu heitir, en þetta er dýrið hennar.

Jamm hér var um það bil að verða kveðjustund.

Fljúgandi björn og strákur.

Gaman að vera börn, og gleyma sér svona.

Taskan tilbúin og allt klárt í ferðalagið.

Og allir vilja hjálpa til

Þetta er sullukolla númer eitt.

Eins og sjá má.

Og svo er prílað.

Sagði einhver að Ásthildur væri eini klifurkötturinn ?

Stundum sér maður sjálfan sig endurspeglast í þessu elskum; svona má ekki gera!!! hehehehehe..

En Isobel Díaz amma Alejöndru á afmæli 17. júní, svo ég bauð þeim í mat.  Ég veit að þau elska ofnbakað læri með soðnum kartöflum og sósu, og það brást heldur ekki í þetta sinn. 

En áfram með krúttinn, töffarar ?

Hahahahah !!!

Svo er líka gott að fá sér ís.

Tjörnin er óendanleg uppspretta ævintýra.

Viltu fá ís með mér ?, já ég skal geyma snudduna þína.

Þessar voru teknar í dag.  Börn og gróður skemmtileg blanda.

Og stundum heldur maður að ekki sjáist til manns, þegar maður missir sig að stríða litlu systur

Hæ segir Hanna Sól.

Gaman gaman segir Ásthildur.

Knúsí krúsí!!

Gæti verið auglýsing fyrir bleyjur.

Er þessi ef til vill betri ?

Eða ef til vill þessi? hvað finnst ykkur   Þetta er annars bara svona smákrúttfærsla fyrir svefninn og ég segi bara góða nótt.