Krúttblómin hennar ömmu, og ýmislegt annað.

Já þessi þjóðhátíðardagur liðinn, og venjulegur miðvikdagur tekinn við.  Allt í vanafarinu, ég að vinna við að setja niður sumarblómin, þar sem túlípanarnir eru að syngja sitt síðasta, en búnir að gleðja ísfirðinga og aðra núna í einn og hálfan mánuð, og spara mér mikla vinnu.

en hér eru blómakrúttin mín.

Maður gæti haldið að þær væru að veiða fisk.

Svona með tillitil til staðsetningar....

en þær eru þá bara að sópa fyrir ömmu sína

Svo uppvartar Hanna Sól verkamennina með nammi.

Þessi svipur á Evítu Cesil er alveg óborganlegur.

Sumir vinna líka úti við blómin hennar ömmu.

Þá þurfa sumir að tala mikið í símann.

Eða bara vera í prinsessuleik.

Hér er píanótími hjá Jorgu og stelpunum.

Og maður getur sofið í allskonar stellingum ekki satt ?

Hér er Evíta að fara heim með pabba sínum.

Hanna Sól fór með afa og ömmu í bæinn, í tilefni 17. júní. Og við fengum okkur ís í Hamraborg, hvað annað ?

Þar stóð Úlfar og veifaði íslenska fánanum  Þeir voru reyndar að festa þá upp í tilefni dagsins feðgarnir.

Já hestamenn voru mættir á svæðið, og teymdu undir börnunum.  Þetta var aðalatriðið hjá þeim litlu.

Þau biðu í röð eftir að komast á bak.

Sjáðu myndavélina segir Nói, ömmu hennar langaði svo í mynd af litlu skottunni sinni, svo ég smellti af nokkrum fyrir hana.

Og Hanna Sól er vön á hestbaki, þar sem mamma hennar temur hesta, og hefur þjálfað þá litlu eins og hægt er.

Þetta er skemmtilegt.

Gaman gaman.

Krakkarnir í Taikvon do voru líka að skemmta og sýna sig.

Taka nokkra takta, ég missti af því að stubburinn minn og fleiri brutu spýtur. 

Þeir leyfðu líka áhorfendum að prófa spörk.

Og margir vildu prófa bæði eldri og yngri.

Stubburinn minn var komin úr gallanum, hann var nefnilega að fara af stað í Ævintýralandið, sumarbúðir í vikudvöl.  Hann er þar núna, og skemmtir sér vonandi vel.

Hér eru svo afi og Hanna Sól.  En ég segi bara eigiði góðan dag mín kæru.

 

17. JÚNÍ, TIL HAMINGJU VIÐ ÖLL.

Já enn einu sinni 17. júní.

Þetta er 17. júní.

Þetta er líka 17. júní.

Á Ísafirði er þetta líka örugglega 17. júní.

Og þetta er 17. júní.

Þetta er meira að segja 17. júní.

Og þetta er líka 17. júní, væntanlegur kvenknapi Íslands, Íslandssólin mín Hanna Sól. 

TIl HAMINGJU MEÐ DAGINN BLOGGVINIR OG INNLITSVINIR OG BARA VINIR!

Ungverjaland - annar hluti.

Jæja ég var búin að setja inn heilmikla færslu hér í gærkveldi, með myndum úr Ungverjalandsferðinni, en færslan sú vildi bara fljúga um loftin blá og hvarf bara.  Ég bara hafði ekki orku til að endurtaka leikinn í gærkveldi.  Nú er að sjá hvort ég kemst fram úr þessu á ný mín kæru.

Ungverjar kalla sig sjálfir Magyar, og landið Magyarország.

Hér erum við aftur komin á Budahæðina.  Þeir eiga mikið af minnismerkjum Ungverjar.

Það eru líka mikið af rómverskum rústum í landinu, en þeir ríktu yfir Ungvarjalandi í nokkur hundruð ár.

Hér horfa menn ofan af Búdahæðinni niður á Dóná, sem skrýðist ljósum, eftir því sem myrkrið færist yfir.

Hér sjást nokkur ljósanna. 

En við vorum stödd í Dónárdalnum, nú erum við komin upp í hæstu hæðir, og snæðum hádegismat í veiðikofa, Visegrád, það var reyndar brandari hjá fararstjóranum að kalla húsið kofa, því þetta var stórglæsilegt hús, með yndislegu útsýni yfir Dónárdalinn.

Hér er hluti af útsýninu, og þarna má líka sjá gamla höll, fremst á brúninni á næstu hæð, þær voru yfirleitt byggðar með góðu útsýni yfir svæðið, svo hægt væri að spotta óvinina tímanlega.

Eftir matinn var haldið áleiðis til Szentendre ferðamanna þorp, þar sem hægt var að kaupa ýmsar handunnar vörur, fallega dúka, og útskorin leynibox, og slíkt.  Það eru þónokkrar hannyrðakonur í hópnum, og þær voru himinlifandi.   Sá sem situr í hásætinu er auðvitað konungurinn í hópnum, Kristján tíundi.  Hann er einn af þeim mönnum sem láta ekki deigan síga við mótbárur.  Ótrúlegur maður.

Hér erum við stödd á aðaltorfi þorpsins, og auðvitað fékk maður sér bjór hvað annars.  Þessi Ungverski er aldeilis prýðilegur.

Þessi ágæti vagnstjóri vildi svo ólmur aka okkur niður að rútustæðinu. 

Þessi dagur endað svo á sameiginlegri kvöldmáltíð í öðru glæsihýsi, villibráð á boðstólum og fasanasúpa í forrétt.

Allir voru glaðir eftir velheppnaða ferð um Dónárdalinn og hér syngja menn Mansöngva til þjónustunnar, og líkar henni bara vel.

Okkar einu og sönnu Olli og Steini tóku svo tvíundarsöngva, eins og þeim einum er lagið.  Ó mín flaskan fríða, hljóta þeir að vera að syngja hér.

Tónleikar númer tvö voru í Konungshöllinni í Gödöllö - borgarstjórinn flutti ræðu og þarna voru heimamenn, blandaður kór sem tók lagið með okkar mönnum.

Meðan strákarnir gerðu sig klára og héldu æfingu, læddumst við nokkrar kvinnurnar og fengum okkur bjór og grillaðan kamenbert með sultu.

Tónleikarnir tókust mjög vel, og voru allir hrifnir.  Sérstaklega tók ég eftir því þegar þeir tóku lög á dagskránni sem voru Ungversk, og þar af eitt á ungversku.  Þá dilluðu menn sér, brostu og tóku jafnvel undir.

Svona sælusvipur var á mörgum gestanna, og það var gaman að sjá hér er örugglega verið að syngja Stabat Mater.

Hér syngja kórarnir báðir saman, og enduðu á lagi sem allir sungu með á ungversku Víva tutte, það er magnað hvað söngur sameinar fólk.

Eftir tónleikana fórum við út í hallargarðinn og heimamenn buðu upp á veitingar, léttvín og brauð.  Og svo var haldið áfram að syngja saman. 

Hér erum við aftur komin til Buda, þessi örn er merkisberi, en hann bar sverð til Kóngafólksins, man ekki nákvæmlega þá sögu.  En þetta er enn ein glæsistyttan í Ungverjalandi.

Við erum stödd í Konungsgarðinum.  Þetta er Matthíasarbrunnur.  Það er saga í kring um hann.  Matthías var einn af konungunum, hann var vinsæll og vitur konungur.  Hann var maður fólksins.  Það bjuggu ung stúlka og afi hennar í skóginum nærri höllinni.  Oft og iðulega kom þangað í heimsókn veiðimaður, þau felldu hugi saman stúlkan og veiðimaðurinn.  Einu sinni fóru þau í borgarferð, var þá verið að hylla konunginn, og stúlkan sá að veiðimaðurinn hennar var konungurinn sjálfur.  Þegar hún kom heim, framdi hún sjálfsmorð, vegna þess að það hafði runnið upp fyrir henni að þetta var vonlaus ást.  Nokkru seinna kom svo konungurinn í heimsókn, hann spurði eftir stúlkunni, gamli maðurinn sagði þá hvers kyns var, og sagði þetta hefðir þú ekki átt að gera okkur.

Hér erum við stödd á freslsistorginu, þar eru höggmyndir af öllum konungum og aðalráðamönnum landsins. 

Og okkur varð auðvitað ekki skotaskuld úr því að finna hverfispubbinn, þar sem bjórinn kostaði 250 forynjur, eins og við kölluðum myntina, foryntur held ég að hún hafi heitið.  En bjórinn gat kostað upp í 1000 foryntur eða meira. 850 kr. gat lítil flaska af bjór kostað á hótelinu.

Við fórum að skoða þinghúsið í Búdapest, það er með glæsilegri byggingum,  og er víst svipað gamalt og hjá okkur, það er margt líkt með sögu þessara tveggja þjóða. 

Þarna voru konungsdjásnin upphaflegu, myndin er hreyfð vegna þess að það mátti ekki nota flass.

Hér er svo þingsalurinn, og það er hægt að greiða atkvæði með hnapp þarna líka eins og heima.  En þessi gamli salur er reyndar ekki í notkun í dag, heldur annar nýrri, svo við gátum ekki truflað þingmennina við störf sín.

Þessi maður var borgarstjóri hér, hann neitaði að gefast upp og stíga til hliðar, hann galt því með lífi sínu og er þjóðhetja í dag. 

Hér er minnismeskið rússneska um fallna hermanninn, það eina sem rússar fengu að halda eftir þeir fengu að velja hvaða verk ætti að standa, og þetta varð fyrir valinu, og stendur beint á móti bandaríska sendiráðinu.  Litháenunum fannst þetta skrýtið, þau sögðu að í Litháen hefði öllum svona minnismerkjum verið eytt eftir sjálfstæðið.

Í Budapest er mikil uppbygging, og greinilegt að efnahagur þeirra er að lagast.  Enda hefur allt hækkað síðan þeir gengu í Evrópusambandið.  Og hækkar ennþá meira þegar þeir taka upp evruna, segir fólk hér.

Hér erum við í neðanjarðarlestinni, þær eru þrjár, gul sem er efst, blá sem kemur næst og svo rauð sem liggur neðst.  Það er afar auðvelt að nota lestirnar, og góður ferðamáti.  Stoppistöðin var alveg við hlið hótelsins.

Hér taka menn lagið í Bastillukirkjunni, þar er hljómburður afar góður.

Á eftir var alveg upplagt að fá sér ungverska gúllassúpu, á horninu við hlið kirkjunnar, við ákváðum svo að fara á tónleika sem haldnir voru kvöldið eftir.  Það var glæsilegt að hlusta á Bach í pípuorgelinu, Það voru reyndar líka aðrir meistarar sem við fengum að heyra Handel, Liszt, Schubert, Mozart, og fleiri.

Hér eru byggingar af ýmsum gerðum sumar glæsilegar hallir fyrri tíma.

Aðrar nýtískulegar, eins og sjá má.

Ekki trúi ég að margir íslendingar vildu búa svona.  En þetta er algengt hér.

En svona endar nú þessi kafli.  Næst verður farið í ferðalag til Szeged, fæðingarstaðar kórstjórans okkar Beötu Jo. 

Stemningsmyndir frá Kúlunni.

Það verður smábið á ferðasögunni minni, því að lappinn sem ég hlóð myndirnar inn á í ferðinni dó í gær.  Ég vona samt að hægt verði að ná úr henni myndum og öðru sem þar er.  Síðasti hluti ferðarinnar var þó hlaðinn inn hér á þessa tölvu.  En ég tók nokkrar stemningsmyndir í gær og í fyrradag. 

Hér eru fræknir tappasafnarar, hvað þeir ætla svo að gera við tappana er allt á huldu ennþá

Veðrið er búið að vera fallegt undanfarið.

Og kúlan að hverfa í gróður.

Það er nú ekkert slor að hafa svona flotta prinsessu í heimsókn.

Það þarf nú að huga að ýmsu, svo sem eins og að skoða sig í krók og kring.

eða fara í ballett.

Meira að segja lítil skott fara stundum í kjóla.  Þessi er frá mömmu.

Kvöldin eru fögur, og sólin speglast í sjónum.  Máni gamli gægist yfir fjöllin til að dáðst að öllu saman.  Þetta er staðurinn sem þau eiga stefnumót.

Já þau eru fögur sumardægrin löng.

Og lognið okkar er svo notalegt.

Annað kvöld, með speglun og litadýrð.

Það er líka notalegt að leika sér í sólinni.

Eða fá risaknús hjá afa.

Og litla skottið hún Ásthildur þarf auðvitað að gera allt eins og stóra systir.  Hönnu Sól gengur stundum illa að skilja að sú litla gerir allt eins og hún.

Það er líka notalegt að vera umlukin gróðri.

Meira að segja litháum líkar vel í íslensku sumarveðri.

Svo er gaman að dansa upp á borði.

Trala la la.

Hopp og hí....

Hér er bolti.

Boltinn minn.

Svo er að komast frá þessu.

Það er oft grillað í kúlunni. 

ég var að segja við Ella minn að við þyrftum að setja eitthvað stopp fyrir uppkeyrsluna, því Ásthildur er svo kræf á leikfangabíl sem er hér.  Í því sé ég að hún húrrar af stað niður brekkuna, hann rýkur á fætur og á eftir henni, en fartin var slík að hún datt ef til vill sem betur fer, hún meiddi sig ekki mikið, en skrámaðist og er dálítið gölsótt í dag, en hún var aðallega hrædd.  Vonandi kennir það henni að það má ekki fara niður brekkuna á bílnum, eða þríhjólinu.

Köttur og krakki.

Bátur líður yfir sjávarland..... eða þannig, þetta er ekki Eyjasund.

Í fyrradag kom hingað til mín í heimsókn stúlka frá Austurríki, frá Gras.  Ég hafði hitt hana í rútunni á leiðinni í bæinn frá Keflavík.  Við tókum tal saman, og ég spurði hvort hún hefði komið til Íslands áður, já fjórum sinnum.  Og hún var á leiðinni til Ísafjarðar.  Ég sagði henni að ég ætti einmitt heima þar.  Hún sagðist vera frá Austurríki, og ég gat sagt að dóttir mín væri þar.  Mig langar svo til að læra íslensku, sagði hún.  Ég hef verið að spá í að auglýsa eftir einhverjum sem talar málið heima hjá mér.  Hvar býrðu ? Í Gras, svaraði hún.  O jæja sagði ég frændi minn býr einmitt þar, og bæði hann og konan hans tala íslensku.

Já svona er heimurinn lítill, þegar allt kemur til alls.  Svo leit hún við, en stoppaði stutt, það var virkilega gaman að hitta hana.

Enn eitt litfagurt kvöldið.

Þessi minnir á að bráðum kemur Jónsmessan og sólstöður.  Þá er gaman að fara út í Arnardal og horfa á sólina rétt setjast á hafflötin og rísa síðan aftur.  Þegar mamma var ung, fór fólk gjarnan út í Arnardal þar var jafnvel dansað.  Ásatrúarmenn blóta líka þar. 

Maður er nú alveg að ná þessu.

Allavega með öðrum fæti.

En fyrst maður nær ekki niður á petalana, má nota hjólið til að príla á því.

Og amma segir " ekki detta"

En hvað er um að vera þarna uppi?

Séððu ðetta ! segir hún, stundum kemur hún með svona setningar.  Hún býr líka til sitt eigið mál eins og Gúa, það þýðir meira hjá henni.  Gúa Gúa, segir hún og réttir manni vatnsglasið.

En það sem vakti athygli hennar var Rimantas sem sat uppi í miðju kúlunnar og gerði við loftræstinguna. 

En ég læt þetta nægja í bili elskurnar.  Ég ætla að reyna að fara með lappan í viðgerð á morgun, eða til að ná úr henni því sem þar er inni.  Mér þætti verra að missa allar myndirnar mínar frá ferðinni til Ungverjalands.  En svona er lífið stundum.  Þá er bara að taka því. 

Knús á ykkur öll inn í þennan góða sunnudag. 

 

Ferðin til Ungverjalands, fyrsti hluti.

Það var rosalega gott að komast aðeins í burtu, ekki frá litlu fjölskyldunni minni, heldur argaþrasinu og þeytingnum, sem búin er að vera á mér undanfarið. 

Þessar tók ég um leið og ég lagði af stað.  Til að minna mig á mitt hreiður.

Sumarið er komið líka hjá okkur hér heima.

en karlakórinn hélt tónleika í Bústaðakirkju, áður en haldið var út á flugvöll.  Kirkjan var troðfull.... mest af vestfirðingum, þetta var eins og gott héraðsmót, og maður sá marga brottflutta vestfirðinga, sem nýttu sér tækifærið til að hitta aðra vestfirðinga og hlýða á virkilega kraftmikinn og hljómfagran söng karlakórsins Ernis.

Í hléi var svo knúsað og kyssts, og rabbað um heima og geyma, skiptst á fréttum og jafnvel giskað á hver var hvað.  Virkilega skemmtileg stemning.

Svo var haldið beint út á flugvöll.  Menn voru glaðir í bragði, og flestir fengu sér smá brjóstbirtu.

Þó eru ennþá til tímalausir prakkarar, ekki að vestfirskum sið, heldur í orðanna hljóðan.  En hér notum við tímalaus um þann sem nískur er. 

Brosandi íslenskar flugfreyjur buðu okkur svo velkomin um borð til Kaupmannahafnar.

Þessi er tekinn út í Köben, aðallega fyrir Úlfinn, því hann er auðvitað spenntur fyrir Taekvon-do

En það urðu einhver mistök með okkur Ella minn, því meðan allir hinir höfðu verið bókaðir áfram til Búdapest, þá urðum við að fara á bandið sækja farangurinn og bóka okkur inn aftur.  Þetta tók allt heilmikin tíma, meðan félagar okkar höfðu það bara náðugt í Biðsalnum.  transfer.

Frá Kaupmannahöfn til Búdapest, lentum við í fangaflugi.  'Eg er ekki að skrökva.  En í vélinni var fangi, sem kallaði sífellt á ótal tungumálum; forðið ykkur, vélin ferst, og eitthvað svoleiðis, sem betur fer heyrði ég ekki í honum.  En úti fyrir sveimuðu fjöldinn allur af löggum og öryggisfulltrúum, þegar við komum út, og með honum í vélinn voru að minnsta kosti tveir lögreglumenn, félegur andskoti, svona í flugi.

En við komumst samt alla leið, og ferðin var ánægjuleg þrátt fyrir allt.

Hér er fyrsta móttökunefndin, hehehehe.... hún heilsaði mörgum kórfélaganum.  Ég tók hana svo og setti til hliðar, vona að hún hafi komist heil út úr flugstöðinni.  Hefur sennilega áætlað að það væri betra að fljúga þannig.

Eins og sjá má gerir hún sig ansi heimakomna, og ég get sagt ykkur að hún var ekkert að velja björn bónda eða jón jónsson, nei hún valdi sér yfirlæknirinn, og formann kórsins.  Maður velur nú það besta

Hér er annar fararstjórinn, hann Ferenz, hann talar reiprennandi íslensku, og er bæði fyndinn og skemmtilegur.  Yndislegt að fá heimafólk til að leiðbeina sér.  Hinn fararstjórinn var Jóna Guðvarðardóttir listamaður sem hefur búið í Ungverjalandi í um 17 ár, meira og minna.  Og hefur upplifað allar breytingarnar sem orðið hafa.  Hún sagði okkur að meðan Ungverjaland var undir járnhælnum, þá var ekki hægt að kaupa sér bíl, nema panta hann með löngum fyrirvara.  Og það komu bara nokkrir bílar í hvert skipti.  Þetta hefur lagast, og hér eru allskonar bílar, og sumar verksmiðjur sem hafa flutt sig frá dýrari löndum hingað.  En það var eitt sem henni fannst ekki sniðugt, og það er að í Ungverjalandi eru allir útlendingar á sér númerum.  Þeir eru merktir þannig að augljóst er að þar er útlendingur á ferð.  En svona er lífið.

Götumynd frá Búdapest, hér eru margar fallegar byggingar, bæði nýjar og gamlar, mörg nýju húsanna, svipuðu til slíkra bygginga í Vín, svona ávalar byggingar, úr áli, stáli og gleri.  En það er líka mikið af gömlum skreyttum og fallegum húsum.  Líka hallir og fagrar kirkjubyggingar.

Hér erum við svo komin heim á hótelið.  Það var ekki alveg í miðborginni, en bara rétt handan við hornið voru neðanjarðarlestarna og það var mjög auðvelt að rata með þeim, hvert sem var í miðbæinn og út í smákjarnana kring um borgina.  Það eru þrennskonar underground, sú gula, sem er elst.  Svo er blá, sem við tókum oftast, og svo sú rauða, en hún er neðst í röðinni, þ.e. dýpst niðri.

Um kvöldið fórum við yfir Dóná, til Búda, en við gistum í Pest.  Í Búda er konungshöllin og forsetahöllinn, þar eru miklar hæðir skógi vaxnar og landslagið fallegt, þar býr fólk sem hefur það betra, og hefur flott útsýni yfir borgina.  En yfir ´Dóná eru nokkrar brýr, Margrétarbrúin til dæmis, þessi kallast ljónabrúin, og ljónin kallast skemmtilega á í kvöldhúminu. 

Elli minn í góðum félagsskap.  En hér eru margar styttur og minnisvarðar.  En bara einn frá gamla Sovét.  Eftir byltinguna, þegar Ungverjar fengu sjálfstæði, buðu þeir rússum að velja eina styttu sem mætti standa, allar hinar skyldu teknar niður, styttan af Stalin var felld á staðnum.  Þeir eru ekki hrifnir af því tímabili sem þeir voru undir járnhælnum, og það ríkir enginn kærleikur í garð rússa.  En Ungverjar hafa mjög oft verið hersetnir, af tyrkjum, rómverjum, enda margar rómverskar rústir þar, svo voru þeir undir Habsborgaraættinni Austurrísku, og síðast undir Sovétveldinu.  En einhvernveginn þá hafa þeir náð að vera jákvæðir og eiga gott samstarf við þessa fyrrverandi kúgara sína alla.  En þeir eru eins og ég sagði áður, langt að komnir, og ekki skyldir neinni þjóð í nágrenni við sig.  Tungumál þeirra er mest skylt finnsku. 

Við fórum svo í ferð í Dónárdalinn, þar er mikil náttúrufegurð, hér í stærstu dómkirkju landsins Esztergom var svo tekið lagið til að heyra hljómburðinn.

Það hljómaði rosalega vel get ég sagt ykkur.

Hér erum við upp á hæðinni, sem kirkjan stendur á, með útsýni yfir Dóná, og hér skiptir áin landamærum, því hinu meginn er Slóvenía.  Þessi brú var sprengd upp í stríðinu, og reyndar oftar, Slóvenar höfðu engan áhuga á að reisa hana, og það eru einungis örfá ár, síðan hún var endurbyggð. 

Við erum ekki alveg komin heim úr Dónárdalsferðinni, því við eigum eftir að snæða í Visegråd og heimsækja fallegt þorp sem heitir Szentendre.  En ég er eiginlega orðin dálítið syfjuð

Svo Ég býð ykkur bara góðrar nætur, og knús og takk fyrir allt.  Þið hafið svo sannarlega glatt mig með orðum og hlýjum óskum.  Það yljar ótrúlega mikið. 

Komin aftur, takk fyrir mig.

Þúsund þakkir fyrir allar kveðjurnar sem ég var að lesa.  Ég kom heim seinnipartinn í dag, við komum til Íslands um miðnættið í gær, og gistum í borg óttans.  En ókum svo heim í dag.  Veðrið er hreinlega bara yndislegt, og mátulega hressandi, eftir molluna í Ungverjalandi.  En ég á eftir að segja ykkur ferðasögu.  Ungverjaland er skemmtilegt land, og að mörgu leyti svo líkt okkar.  Vissuð þið að þeir tala tungumál sem er ekki skylt neinu tungumáli í kring um þá, en er aftur á móti skylt finnsku ? En ég segi ykkur það seinna. 

Fyrst tvær myndir svona til gamans, en ég segi ykkur nánar frá þeim seinna.

Þessi mynd er tekin af svölunum á hótelherberginu mínu í Szeget, þar sem við dvöldum í tvo daga, en það kemur seinna.

ég mun líka segja ykkur nánar frá þessari mynd hehehehe...

Og þessari. 

en við erum sem sagt komin heim, og elskurnar okkar eru hér líka, mörg þeirra.

Það var aðeins kíkt við, til að heilsa upp á afa og ömmu í kúlu.

Það liggur við að börnin séu að hverfa í gróðrinum.

Það var líka búið að slá fyrir mig lóðina, þegar ég kom heim.

Og Jorga mín hafði útbúið þennan líka flotta blómvönd fyrir mig.

Og blómin brostu líka við mér. 

Já þau bralla við ýmislegt börnin mín.

Svo sem eins og að aka bíl.

Eða bara njóta sín í góða veðrinu.

Hvað skyldi vera inn í egginu ?

Það kom líka pakki í dag frá Austurríki, pakki frá mömmu, til Hönnu Sólar og Ásthildar.  Hún er ástin þín, sagði Hanna Sól við mig í dag, hún Áshildur, en ég er Sólin þín.

Já það var notalegt að sitja í sólinni, og mátulega ferskt, maður gleymir því stundum hvað það er gott að hafa þetta ferska loft.

Veiii það leyndist prinsessubúningur í pakkanum frá mömmu.

Með kórónu og öllu saman.  Mikið var mín stolt og glöð.

Sú stutta dundaði sér nú samt við allt annað, og sýndi prinessunni engan áhuga

Takk enn og aftur fyrir mig, þið eruð svo yndæl öll og það gladdi mig mikið að sjá allar kveðjurnar.  ég ætla mér að segja ykkur meira frá þessu frábæra landi, og þeim sem þar búa.  Það er margt áhugavert sem hægt er að segja frá, og svo tala myndirnar sínu máli. 

Bless á meðan, það þarf að gera ýmislegt, eftir langa fjarveru.  Taka upp úr töskum, vökva plöntur og knúsa alla í kring um sig.  Þið fáið líka risaknús frá mér öll sömul.

 

 

Til hamingju með daginn sjómenn og konur. Og við kveðjum í bili.

Kyrrlátt kvöld, eftir annasaman dag, við að gera allt sem eftir var að gera til að geta farið burtu með nokkuð góðri samvisku.  Ég bauð pabba mínum í mat, eins og ég reyni að gera alltaf á sunnudögum því það er bara svo gaman að fá hann hingað heim til að spjalla.  Við Elli minn að yfirfara hvað á að taka með og hvað er bráðnauðsynlegt, stubburinn, já Úlfur svæfði stelpurnar í kvöld.  Hreint út sagt ótrúlegt en hann gerði það.  Ég heyrði hann segja þeim söguna af geitunum þrem, og þegar Hanna Sól vildi fara til ömmu, spurði hann, hvort hún ætlaði virkilega ekki að hjálpa honum með að svæfa Ásthildi, og viti menn, jú hún ákvað að gera einmitt það.

En í fyrramálið leggjum við í hann til Reykjavíkur og svo til Ungverjalands.  Jorga og Rímas verða hér með börnin.  Sonur minn bauðst til að hafa þau meðan við værum í burtu, en þau vilja frekar vera hér.  Það er svo sem bara allt í lagi. 

En það táknar náttúrulega að ekki munu berast myndir af þessum litlu ærslabelgjum í rúma viku. En í staðin ef til vill eitthvað af ferðalagi um Ungverjaland. Ef allt verður í lagi.

Þetta er eiginlega alversti tíminn hjá mér að fara, en mig langaði til að skreppa með í þessa ferð, og sennilega hef ég bara gott af að drífa mig af stað, og safna orku.  Eða eins og sagt er, kirkjugarðarnir eru fullir af ómissandi fólki, ekki satt ?

En ég notaði þennan hátíðisdag til að gera margt sem þurfti að gera upp í garðplöntusölunni.  Og svo var það tékklisti, bæði hvað þarf að hafa með, og svo ganga frá ýmsum málum og setja fólkið mitt inn í fleiri daga vinnu.  Það er meira en að segja það, skal ég segja ykkur.  En sem betur fer er ég með gott starfsfólk.  Bara spurning um að gera sig skiljanlega, og þá verður allt í lagi.

Undir kvöldið hellirigndi í svona 20 mínútur, og það var langþráð rigning, skal ég segja ykkur.

En morgunin var fallegur, og það var hlýtt.  Júlli minn kom og tók Hönnu Sól og Úlf með sér yfir á suðureyri, en þar er alltaf mikið um að vera á Sjómannadaginn.  Þeir kunna svo sannarlega að skemmta sér og öðrum súgfirðingar.  Ég þurfti að skutla Hönnu Sól yfir. og á leiðinni heim, lenti ég í slysi.... Já þar sem ég ek út fjörðinn á leiðinni heim, flýgur andarpar beint fyrir framan bílinn, ég beygi snarlega yfir á hinn vegkantinn, en sé um leið fjaðrafok, út um allt OH boy.  Ég stöðva bílinn og fer út, skjálfandi á beinum, og liggur ekki vesalings öndin á götunni, ég sá ekki neitt blóð, eða sár, en hún var alveg rosalega máttlaus og hrædd.  Ég tók hana og bar út fyrir vegkantinn, bað hana margfaldlega afsökunar og hrindi svo á dýralækninn, sem ég vissi að átt leið þarna um seinna.

Bað hana að líta á öndina og úrskurða hvort hún ætti framhaldslíf eða réttast væri að aflífa hana, ef ekki væri nokkuð von. Læknirinn sagði mér svo að þegar hún mætti á svæðið var öndinn horfinn, svo hún hlýtur að hafa jafnað sig og komist burtu, þó svolítið fjaðrafá um bakið.

Halló amma, halló afi... við sváfum út, og vöknuðum hress og kát í morgun.  Þetta er eldhúsborðið.

Prinsessunni fannst samt skemmtilegra að horfa aðeins á sjónvarpið og borða veetabix með sykri.

Smá bros frá skæruliðanum, sem var náttúrlega að borða afaskyr.

svo varð nú eldhúsborðið meira spennandi en sjónvarpið fyrir prinsessuna.

Jamm eldhúsborð geta verið mjög áhugaverð

Og ekki síður að komast í vaskinn, þó stóra systir vilji heldur gera sig fína.

Æ ég ætla að prófa þetta svona, er þetta ekki fínt amma ?

Jamm þetta er ljómandi.

Ég er amma og ég á að fá að hafa veskið.  Sú litla var nú ekki á því.

Ég vil fá veskið !!!

Algjör töffarí á leið til Suðureyrar, sem betur fer ók ég ekki á öndina fyrr en í bakaleiðinni.

er ég ekki fín ?

Ekki veit ég hvaða blettir þetta eru, en ég er viss um að þetta eru ljósálfar, sem komu inn á myndina.

Líka hér.

En sólin skín í heiði, og veðrið er fallegt.

Og börnin una sér vel í náttúrunni.

Hoppa og skoppa.

Og pabbi  minn elskulegur kom í mat.

Jorga er dugleg í höndunum, hér er þyrnikóróna úr grasstráum.

Ætli hún fari betur svona ?

Jamm sumir slefa dálítið... eða frekar mikið, enda að taka tennur.

Úr fíflum og sóleyjum festar hún batt.....

Þetta er flott ekki satt ?

Sjáið handbragðið.

Svo má skreyta með perluliljum.

Og hér er komin fegursta kóróna, sem hæfir prinsessu.

Glæsilega gert ekki satt ?

svo sannarlega blómabarn hún Hanna Sól.

En sú stutta fór bara í bað.

En þar sem þessi færsla er sú síðasta í bili frá þessum litlu stúlkum, þá fáið þið risastóran koss frá Ásthildi Cesil.

Hún er nýbúin að læra kossaaðferðina, og þið skuluð ekkert láta á ykkur fá, þó kossin sé dálítið súr og blautur, hann er gefinn af innstu einlægni til ykkar allra.

Kyssikyss og knús  Og við heyrumst fljótlega.  Takk æðislega fyrir mig, og hvað þið hafið verið þolinmóð.  Ég reikna með að þegar ég kem heim, verði aðeins farið að slakna á vinnunni, svo ég komist í að heimsækja ykkur á bloggsíðurnar og skoða hvað þið hafið verið að bralla og hugsa undanfarið.  Knús á ykkur öll.