Lítil færsla um ungviði.

Það er rigning og frekar hráslagalegt í dag, en á morgun spáir vel, ég held að loksins sé sumarið að koma.  Það hefur tekið vel af snjó úr fjöllum, og með þessari rigningu mun úthaginn fara að grænka.  HEstakona sagði mér í gær að hún hefði fyrst núna sleppt hestunum á beit í haga og það er nánast komin júlí. Ég man ekki eftir öðru eins veðurfari. 

Við fengum ánægjulega heimsókn um daginn af Margréti Frímanns og Jóni Gunnari Óttarssyni, við gengum saman um lóðina, en Margrét hefur alltaf haft mikinn áhuga á garðyrkju.  Hún kenndi mér samfélgsfræði í Garðyrkjuskólanum.  Það var gaman að hitta hana svona á heimaslóðum.

En ég lofaði smá færslu um ungviði.

Mamma er góð, en hvað er hún með?

Já mamma er best og skjótt skipast veður í lofti.

Ég er pínkusmeyk við þetta.

Og það eru auðvitað Pípí sem um er að ræða.

Vá hann situr hjá mér alveg rólegur.

Amma sjáðu!!! ég er ekkert hrædd.

Og ég þori alveg sjálf....

Sona sona litli minn ég skal gæta þín.

Þú mátt nú líka fara eitthvað annað ...

Vá!!!! þú ert búin að kúka á gólfið...

Og þá er komið að því að kveðja, litla skottan mín á leið til  Noregsi.

Bless amma í kúlu. 

Það er alltaf erfitt að kveðja.

En kærleikurinn lifir þó leiðir skilji að.

Bless Alejandra.

Bless afi

Afi og pípí fá sér kaffisopa í grasinu.

Pípí finnst gaman að vera úti í grasinu.  Þar eru bara stundum stórir ljótir kettir sem geta reynst honum hættulegir meðan hann er svona lítill. Ég held að krummi myndi láta hann vera, af því krummi er svo klár fugl og veit að ég gef honum oft og hann myndi ekki gera mér það að borða ungann okkar.  Kettir aftur á móti hafa ekkert svona lojalty. 

Heimsókn, smá kaffi og spjall, hvað er skemmtilegra en það?

eins og sjá má á myndum sem voru teknar núna áðan, þá hefur snjóinn tekið heimmikið upp.

Ég held samt að gömlum ísfirðingum finnist ótrúlega mikið eftir af snjó í fjöllunum miðað við árstíma.

En eigið góðan dag elskurnar. Og núna í þessum rituðu orðum brýst sólin fram. 

Að láta eitthvað fara í taugarnar á sér.

Ég var að hugsa um það í morgun hvað það sé eiginlega sem gerist þegar við "látum eitthvað fara í taugarnar á okkur". Það vita allir hvað það þýðir, en hvað er það sem gerist.  Við vitum að þetta er vond tilfinning, og vekur upp bæði reiði og biturð, en hvað er það eiginlega sem gerist.

Ég veit að það er margt sem maður lætur fara í taugarnar á sér, sem alveg er hægt að sleppa við.  Ég er til dæmis orðin nokkuð þjálfuð í að hætta að láta annað fólk fara í taugarnar á mér.  Ef ég kemst hjá því þá reyni ég að hitta slíkt fólk ekki mikið.  Við eigum líka að hafa meira umburðarlyndi og temja okkur meiri hógværð, þegar skoðanaskipti eru ekki eins og við viljum.  Ég læt til dæmis aðila hér fara óskaplega í taugarnar á mér, af því að þessi aðili eða aðiljar eru alveg á skjön við mig.  Gerðust bloggvinir, skil ekki af hverju, en hugsaði með mér að það væri ágætt að hafa skoðanir þessara samtaka uppi á borðinu.  En ég finn hvernig þessi félagsskapur fer meira og meira í "taugarnar "á mér.  Svo nú á ég bara eftir að henda þeim út, sem verður í fyrsta skipti í sögunni sem ég hendi einhverjum út.  Er meira að segja ennþá inni með tvo kæra bloggvini sem báðir eru horfnir héðan. 

Ég fékk hingað heimsókn af ungum námsmanni sem er að gera aðalritgerð sína, og skrifar um skrúðgarða á Íslandi, hann vildi fá að ræða við mig um Jónsgarð og Austurvöll.  Hann vildi að við hittumst í görðunum.  En ég hef ekki farið þar inn síðan ég hætti.  Það sem ég sá þar var margt ágætt, en sumt fór í taugarnar á mér, svo að ég stóð augnablik til að ná að draga andann.  En svo hugsaði ég með mér, nú eru aðrir teknir við með nýjar og aðrar áherslur.  Mér kemur þetta ekki við lengur, ég er búin að gera mitt. 

Ég hugsa samt að ég fari ekki aftur inn í þessa garða, ég á minn eigin garð og get djöflast þar eins og ég vil, meðan ég hef heilsu og verður ekki hent út úr húsinu eða lóðinni. 

Ég finn oft að fólk á bloggi og umræðuvefjum er harkalegt og svarar illa, oftast vegna þess að skrif annara fara í taugarnar á þeim.  Ég á það til líka að svara ansi hvasst,  þegar mér ofbýður, og skrif fara í taugarnar á mér. 

Þetta er vond tilfinning og full af einhverju sem ég vil ekki hafa inn í mér.  Spurningin er bara hvernig best er að losna alveg við hana, eða er þetta ráðið að líta í hina áttina og láta hlutina eiga sig.  Hér á árum áður, hefði ég snúið þessu við og barist en það er liðin tíð, nú vil ég bara eiga sjálfa mig og þann frið sem ég næ að skapa mér og umhverfi mínu. 

Jörðin snýst hvað sem ég segi og geri, og mun snúast hvar sem ég verð. 

Hér er Fríða frænka mín, bróðurdóttir, með þýskum vinum sínum, þau fóru til Fljótavíkur og fengu vont veður, það hefur örugglega farið í taugarnar á þeim svolítið, en þau voru kát og glöð.  Gaman að hitta þig Fríða mín.

Júlíana og Pípí, þau fara sko örugglega ekki í taugarnar á hvort öðru, nú er hún komin til Noregsi með pabba sínum og Tinnu.  Og elsku Óðinn Freyr handleggslbrotnaði um daginn í fikti.

Alveg er ég viss um að gifsið og umbúðirnar fara í taugarnar á honum og að geta ekki notað höndina sína svona um hásumarið.  'Oska þér góðs bata elsku drengurinn minn.

Sigurjón vill skipta við ömmu, hún má fá báða kettina hans ef hann fær að halda unganum. 

Félagsheimilið Kúlan hér.

Ef einhver kann gott ráð við þessari "taugaveiki" þá má sá sami endilega segja mér hvernig hægt er að losna alveg við hana.  Er til dæmis hægt að skera upp við henni?  Eða taka inn lyf?  Eða er þetta eitthvað sem maður verður að burðast með eins og hvert annað hundsbit?

Eigið góðan dag elskurnar.

Hitt og þetta.

Það var eiginlega tvennt sem ég átti eftir að segja ykkur frá.  Ég hef voða lítinn tíma aflögu þessa dagana, því vinnan bíður mín endalaust, eins og svo margir segja "þegar ég hætti að vinna, þá ég ekki fram úr verkefnum

Annað sem ég ætlaði að sýna ykkur var Sólveig Hulda litla barnabarnið mitt sem kom heim frá Noregsi á dögunum og heimsótti ömmu í kúlu nokkrum sinnum þetta yndislega barn. 

Fyrst var hún hrædd við Pípí.

En það bráði fljótt af, og svo var hún tilbúin að skipa honum svolítið fyrir  Þú átt að borða þarna sko!!!

´Hér syndir hann fagurlega á tjörninni, ég hélt fyrst að hann myndi setja allt í kross fá sér fisk í morgunmat og svona, en dýralæknirinn minn sagði mér að ég þyrfti ekki að hafa áhyggjur, gæsir væru grasætur en ekki villidýr.

Mamma les dóttur sinni pistilinn, hún sparkaði nefnilega í ungann, svo mamma þurfti að útskýra að svona gerir maður einfaldlega ekki

Jamm tvö ungviði sem leika sér saman og eru algjörlega áhyggjufrí.

Þetta er bara svo yndislegt, og orð óþörf.

En ég á eftir að finna myndirnar á sýningunni hans Einars Þorsteins.  Stundum er maður bara alveg blank.  Það kom til mín yndisleg kona í dag fra Bíldudal, hún er þar á sumrin og svo í Noregi á veturna.  Ég kom og bankaði upp á í kúlunni sagði hún og leit inn, og ég kannaðist við allt eins og ég væri heima hjá mér sagði hún og hló.  Ég les nefnilega alltaf bloggið þitt, mér þótti svo vænt um að heyra þetta.  þarna eru samskiptin og kærleikurinn í sinni tærustu mynd, að þyggja og gefa, hvað er betra en það?

En ég skal setja hér inn sýninguna hans Einars næst þegar ég kem inn.

Og núi er Össur að hefja samningaferli um ESB að mínu mati umboðslaus og virkar á mig sem nauðgari sem saxast á fórnarlambinu og heldur virkilega að hann sé að þóknast því.  Annað eins sést bara í lögregluskýrslum.  Því nauðgarinn heldur virkilega að hann sé að þóknast fórnarlambinu, og félagar nauðgarans halda veislu honum til heiðurs, blása sig út með stærilæti og allskonar gylliboðum.   Mér líður bara þannig eins og einhver hafi farið yfir mig með valtara, og dáðst af því hve vel honum tókst að valta mig niður.   En svo er það bara þannig, að því meira sem við "hin" eruml völtuð niður með frekju og yfirgangi, því sannfærðari erum við í því að RÍSA UPP AFTUR OG GEFA KVÖLURULNUM PUTTANN. Össur, Jóhanna og þið hin, við munum vonandi kolfella þessa viðleitni ykkar til að koma okkur undi ok ESB.  Og það mun væntanlega verða endalok Samfylkingarinnar í þeirri stöðu sem þau eru i dag.  Þó mér þyki vænt um marga inna Samfylkingarinnar í dag og hafi á þeim fullt traust, þá er það nú svo að í heildina þá fyrirlít ég stjórnunarhætti þeirra og Vg, og vil gera allt til að lama þau og koma frá völdum.  En samt sem áður ekki til að koma Sjálfstæðisflokknum að, því þeir eru hryðjuverkamenn á almenn lífskjör í landinu, þó svo megi segja að núverandi ríkisstjórn sé það versta sem henti okkur eftir hrun og margt af því sem þeir hafa gert, slær út allt sem Sjallar hefðu viljað gera en hafa ekki þorað.

Til hamingju með afmælið Unginn minn stóri.

Ég er alltaf að vona að hlýni, þó hér sé sól dag eftir dag og notalegt að vera útivið, kólnar um leið og dregur ský fyrir sól.  Ætlar sumarið aldrei að skila sér?

Í dag átti frumburður minn afmæli.  Ég gleymi aldrei þeirri stund er ég fékk hann til mín, mér fannst ég vera merkilegasta manneskja í heimi, ég byrjaði á að skoða og telja fingur og tær, og mér fanns hann vera fullkomið kraftaverk.  Núna þegar ég horfi á ungu konurnar hér heima spóka sig um götur með barnavagna, gleðst ég við tilhugsunina, því ég veit að við hugsum allar svona, þegar við höfum skilað litlu kraftaverki inn í heiminn og horfum á þetta kraftaverk sem hefur verið 9 mánuði að alast upp og stækka inn í okkur, og svo loks þegar þau koma út í heimin, þá ríkir ástúðin, stoltið og gleðin yfir vel loknu verki móður náttúru.

Til hamingju með daginn elsku drengurinn minn.

En það er margt sem ég er að hugsa um núna, þrátt fyrir einstaklega frábært líf og loksins að skilja að ég er FRJÁLS.... sjálfs mín herra og get bara gert það sem ég vil, þetta er að renna upp fyrir mér smátt og smátt eftir að ég hætti að vinna.  Og reyndar horfi ég á beðin í bænum, sem vissulega standa þarna mörg hver blómalaus og komið að mánaðamótum júní og júlí.  Að þá stilli ég mig um að gera neitt í því.  Það fólk sem tók við af mér þarf sennilega sinn tíma til að koma öllu í lag.  ég geri mér grein fyrir að þetta var allt komið í rútínu hjá mér, og líka það að öll þessi beð byggði ég upp sjálf og þekkti inn að hjartarótum.  Undrast samt að þetta skuli ganga svona því í minni tíð voru öll sumarblóm komin niður fyrir 17 júní.  En nýjir siðir koma með nýjum herrum... eða þannig.

Merkilegt nokk þá skammast ég mín ekki fyrir bæinn minn, því túlípanarnir sem ég skildi eftir í fyrra hafa bjargað því sem bjargað varð, sem og plönturnar sem ég hef gróðursett, þannig að þetta virkar allt saman vel, enn sem komið er.  Vona samt að bæjarbúar láti í sér heyra og finna að ef þeir eru ósáttir við ný vinnubrögð.  Það er nefnilega eina aðhaldið sem yfirvöld hafa til að gera betur að finna að bæjarbúar fylgist með og vilji fallegra umhverfi.

En það eru önnur atriði sem ég dauðskammast mín fyrir.  Eitt af því er aðbúnaður flóttamanna sem hingað koma í leit að aðstoð. http://www.dv.is/frettir/2011/6/24/forstodumadur-gistiheimilisins-fit-segir-flottafolk-dekrad/

HVernig stendur á að maður með slíka fordóma fær samning frá ríkinu um að hafa umsjón með flóttamönnum.  Ég get ekki orða bundist yfir þvílíkri smán að þessi maður með sinn "skilning" á málefnum flóttafólks skuli fá að hafa þá í sinni umsjá.  Það er allt eftir einu.  Von að mál gangi hægt og erfiðlega fyrir sig, og að blessað fólki leiðist út í sjálfsmorð og angistarúrræði, þegar þau finna að fólkið sem á að hjálpa er gjörsamlega hjartalaust.

Hér þarf að rippa upp og skoða málin betur, fá nýtt fólk inn, sem hefur skilning og nægan kærleika til að breyta þessu helvíti.... Ég skammast mín ofan í tær, og jafnvel lengra.

Og svo þetta!

http://www.dv.is/frettir/2011/6/24/utlendingar-borga-meira-tvofalt-i-blaa-lonid/

'Eg fór fyrir mörgum árum til Kúpu, þar uppgötvaði ég að til voru tvennskonar verð.  Verð fyrir innfædda og svo verð fyrir útlendinga.  Mér fannst þetta rosalega hallærislegt, eða í besta falli broslegt, en skildi þó að Kúpa er fátækt land og þeir þurftu að lifa af.  Þar voru hótel og strandir lokuð af bara fyrir ferðamenn, og fólk sem vann á hótelunum og ströndunum var með sérstakan passa til að komast í vinnuna. 

Svo les maður svona, og ekki bara les, frænka mín bróðurdóttir sem býr í Þýskalandi kom í heimsók um daginn með 5 þýska vini sína og vinnufélaga.  Þau fóru í Bláa Lónið og viti menn, meðan hún þurfti að borga eitthvað um 195o kall þurftu hin að borga um 4.800.  Og þau krakka greyin héldu að þetta væri bara svona, komu hingað vestur og fóru með flugvél til Fljótavíkur í nokkurra daga dvöl, og héldu að þau þyrftu að borga hærra verð fyrir sætin í flugvélinni in íslenska vinkona þeirra.  Og Guð veit að ég svoleiðis hundskammast mín fyrir að vera íslendingur þegar ég heyri svona og sé og les.  Hvað er að þessum gaur þarna í Bláa Lóninu.  Og nú þegar hefur komið í ljós að Landsbankinn á hlut í þessu batteríi, skora ég á hann að gangast fyrir því að þessu verði hætt, og allir borgi sama verð.  Þetta er nefnilega óþolandi mismunun og svo skammarlegt að flestir íslendingar ganga með hauspoka af skömm yfir þessu. 

Mér finnst líka rosalega hallærislegt að þurfa að standa í harðri samkeppni við ríkisfyrirtæki sem heitir Húsasmiðjan og Blómaval.  Daginn sem ég opnaði mína sölu, settu þau blómin á útsölu.  Þetta er í dag ríkisfyrirtæki og þar sem það ætti að vera keppikefli ríkisins að hlú að fyrirtækjum úti á landi, þá finnst mér hallærislegt að þurfa að standa í því að ríkisrekið fyrirtæki með allt sitt á hreinu geti staðið í því að reyna að drepa mig niður.  Ég á mína föstu kúnna sem koma bara til mín, og þau segja mér að plönturnar sem eru seldar þarna séu druslur.  Samt sem áður þá veit ég að fullt af fólki fer þangað til að kaupa af ríkinu, en hvað svo, ef þeim tekst að koma því þannig fyrir að ég nenni þessu ekki lengur, ætli þeir setji þá plönturnar á "tilboð"?  Þá þarf ekki að keppa við neinn, þá sitja þeir einir að markaðinum og allur gróðin fer suður. 

Þetta er einfaldlega rangt og röng skila boð.  En auðvitað í samræmi við þessa "velferðarríkisstjórn", sem allt vill gera til að koma öllu apparati til Reykjavíkur. 

Svona er lífið í dag elskurnar.  Fólk hefur verið að ráðleggja mér að fara niður á torg og selja þaðan, en ég er bara gömul og lúin, og hef gaman af að hlú að gróðri og svo sannarlega eru blómin mín flott og fjölbreytileg.  Þau eru alin upp í kærleika og ást og eru þess vegna harðgerðari fyrir vikið. 

En svona er þetta bara, við þurfum víst að aðlaga okkur að þessum tímum, en við þurfum samt ekki að gefast upp eða láta reka á reiðanum.  Það koma dagar og koma ráð, og ég hef þá trú að þeir sem spila falskt fái makleg málagjöld.  Hvergi í veröldinni hefur það borgað sig til lengri tíma litið að falsa og flagða.  Heiðarleikinn skilar sér alltaf til baka að lokum. 

Ég og garðplöntusalan mín.

Það er alveg rosalega mikið að gera hjá mér þessa dagana í garðplöntustöðinni, þar sem sumarið virðist loksins vera að koma og fólk farið að huga að gróðursetningu og fegrun.  Ég hef líka verið lasin undanfarið fór til læknis í gær og fékk þá niðurstöðu að ég væri með bronkítis, fékk innöndunarlyf og sýklalyf.  Þetta hefur dregið úr mér orkuna alveg heilmikið. 

Annars er allt gott hér, unginn hann PíPí stækkar og stækkar, og er allra yndi. 

Það er afar gjöfult og skemmtilegt að hitta fólkið sem kemur til að versla blómin.  Þau eru svo yndæl og þakklát fyrir að geta komið og keypt blómin hjá mér.  Og núna hef ég nægan tíma, nema það er rosalega mikil vinna við að vökva og halda þessum elskum vel til höfðum þangað til einhver kemur og kaupir þau.

Júlíana Ling Og Alejandra hafa líka verið duglegar að hjálpa mér, og í gær gerður þær þessa líka fínu auglýsingu fyrir ömmu sína.

 

 

 

Vantar þig ný og góð blóm fyrir sumarið ?

 

Þá er Garðplöntustöð Ásthildar með réttu blómin fyrir þig!

Mikið úrval og margir sumarlitir af falleg blómum.
Erum einnig með áburð, potta, mold og fleira sem tengist garðyrkju.

 

Við erum á Seljalandsvegi 100,
fyrir ofan Kúluhúsið.
Opið er á virkum dögum frá 13:00-18:00
Og Laugardögum 14:00-17:00

 

 

Já svona hljómar auglýsingin sem þær gerðu alveg sjálfar og tóku myndirnar líka, flottar stelpurnar hennar ömmu.

Og nú ætla ég að bæta um betur og gera ykkur kæru Ísfirðingar og nágrannar tilboð sem þið getið ekki hafnað. Vegna þess að loksins er sumarið komið og hægt að fara að gróðursetja.

Ég ætla nefnilega að hafa tilboð á morgun og laugardaginn.  Þá kosta stjúpurnar bara 50 kall stykkið, og síðan eru mörg önnur blóm á góðu verði.  Það er opið milli kl. 1 - 6 þ.e. 13.00 - 18.00 á morgun og frá k. tvö - fimm á laugardaginn.  Og það er nóg til af fallegum plöntum og mikið úrval.

Vonast bara til að sjá ykkur hress og kát í sumarskapi.

Þetta er náttúrulega ekki auglýsing þetta er bara gleðiblogg.

Við Pípí segjum góða nótt.

Ásatrú og heimildarmynd um framliðna.

Ég er orðin dálítið á eftir í blogginu, á eftir að segja ykkur frá sýningunni hans Einars Þorsteins,  myndir af litlu Sólveigu Huldu að leika við gæsaungann, og margt fleira, en ég ætla samt að byrja á gærdeginum, sem núna er orðin daginn eftir gærdaginn af ýmsum ástæðum.  Hann var um margt merkilegur, ekki bara fyrir að vera dagurinn okkar kvenna, heldur líka gerðust skemmtilegir atburðir. 

Sá fyrri var sá að frændi minn ákvað upp á sitt einsdæmi að fullorðnast að hætti Ásatrúarmanna.  Það er einmitt það sem fer alveg inn í mitt hjarta.  Ég hef sjálf valið að fylgja þeim lífstíl sem Ásatrúin er.  Lífsgildi hennar eru nefnilega það sem sannast er og réttast að mínu mati. 

Svo segir um Ásatrú. 

 Ásatrú eða heiðinn siður byggir á umburðarlyndi, heilarleika, drengskap og virðingu fyrir náttúrunni og öllu lífi.  Eitt megin inntak siðarins er að hver maður sé ábyrgur fyrir sjálfum sér og gerðum sínum.

Í Hávamálum er einkum að finna siðareglur Ásatrúarmanna.  Heimsmynd Ásatrúarmanna

er að finna  í Völuspá.  Þar er sköpunarsögunni lýst, þróum heimsin, endalokum hans og nýju upphafi.

Í trúarlegum efnum hafa ásatrúarmenn aðallega  hliðsjón af hinum fornu Eddum.

Margir ásatrúarmenn líta frekar á ásatrú sem sið eða lífstíl  heldur en bein trúarbrögð.

Að kalla siðinn ásatrú er reyndar villandi þar sem átrúnaður er ekki einungis bundinn við æsi, heldur hvaða goð eða vættir sem er innan norrænnar goðafræði eða þjóðtrúar, svo sem landvættir,álfa dísir, vani, jötna, dverga eða aðrar máttugar verur eða forferður.  Ásatrúarmenn iðka trú sína á hvern  þann hátt sem hverjum og einum hentar svo framarlega sem iðkunin brýtur ekki í báta við landslög. 

 

 

 

 

 

 

 

Þessi ungi maður ákvað þetta mitt í öllu fermingarstússinu og án þess að í kring um hann væru slíkir, 14 ára piltur sem greinilega tekur sjálfan sig alvarlega.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er hann ásamt Úlfi, en þeir eru frændur, jafnaldrar og skólabræður.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Haldið til hátíðarinnar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Undirbúningur á fullu, og eftirvænting ríkir meðal ættingja, sem eru forvitnir um hvernig svona siðmennt fer fram.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Goðinn og gyðjan með væntanlegan heiðingja sér við hlið.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er hún flott sem aldrei fyrr, vertinn í Arnardal, tignarleg.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bætt á eldinn, vatnið vígt að víkingasið.  allt skal vera rétt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Ég verð að segja það, að hér út undir berum himni með fjallasýnina og nátturuna allt í kring leið mér betur en í nokkurri kirkju.  Og boðskapurinn er svo fallegur og einlægur og hjartnæmur, að ég fylltist stolti að tilheyra þessu öllu. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hringurinn eini sanni sem er tákn þess sem er, nútíðar fortíðar og samtíðar, eilífðar og uppruna.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vættum, goðum og gyðjum blótað af einlægni og friðarboðskap.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og drengurinn ber fram ljóðið sem hann hefur valið sér til að fara með við þessar aðstæður. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Fjölskyldan horfir stolt á drenginn sinn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svo eru frænkur sem taka myndir í gríð og erg.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hlý orð og hvatning frá Vestfjarðargoðanum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og drengurinn bergir á blessuðu vatni til staðfestingar

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Síðan gengur gestir til "altaris" og bergðu á vatni úr Horni Óðíns. Og blótuðu landi og þjóð Hér er móðirin fremst í flokki.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er amma hans að taka þátt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Úlfur og margir margir fleiri komu fram og blótuðu og unnu eiða, og heilsuðu náttúrvættum og Ívani Breka.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessi mynd gæti sem best hafa verið tekin fyrir 100 árum eða svo... ekki satt, heimasætan situr á bæjarburstinni og lætur sig dreyma um fjarlæga staði og að ferðast.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sumt bara er, og sem betur fer geymist með okkur alltaf.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ívan Breki og stolt mamma.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og reyndar fjölskyldan öll.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Frændsystkinin hér vantar að vísu Úlfinn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Úr fíflum og sóleyjum festar hún batt.....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Stórfjölskyldan, Ívan og bróðir hans, amma og afi, stjúpmamma og pabbi, mamma og stjúpi

önnur amma, amma og afi og enn ein amma.  Glæsileg öll sömul, en svona er Ísland í dag ekki satt?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Pilturinn komin í borgaraleg föt. Innilega til hamingju með þessa ákvörðun í lífi þínu Ívan Breki, ég er stolt af þér.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Stolt mamma með sína unga elsku Sunna mín. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Hinn skemmtilegi atburðurinn sem var hjá okkur þessa helgi, var að fara á nýja heimildarmynd hjá vini okkar Christofer Pond, sem er franskur en dvaldi hér um hríð, á Ísafirði, hann var að læra mannfræði, og svo fékk hann þessa hugmynd að kynna sér andleg málefni íslendinga, þ.e. áhuga þeirra og vitneskju um hinn andlega heim, álfa, hulduverur og einnig framliðna.  Hann og vinur hans gerðu svo heimildarmynd þar sem var rætt við marga íslendinga um þessi mál og var þessi mynd sýnd í Reykjavík á bíódögum, en svo vildi fólk hér heima líka fá að sjá myndina, og Guðbjörg mágkona mín og bróðir ásamt vinum undirbjuggu sýningu í Haukadal í Dýrafirði, þangað sem við vorum boðin til að horfa á þessa frábæru mynd.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér eru þeir vinirnir. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sýningarsalurinn er gamla samkomuhúsið í Haukadal, sem Elvar Logi og hans spúsa eiga núna og er þar einskonar listagallerí og virkilega áhugaverður staður. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ég get sagt ykkur það að það verður enginn svikin af að fara þarna og fá að skoða staðinn. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Haukadalur er svo fyrir utan fræga sögu fallegur og tignarlegur staður.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ég er ekki að skrökva neinu þegar ég segi að  þetta sé afar áhugaverður staður.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og fyrir utan þá list sem þessi listrænu hjón skapa sjálf þá eru þarna áhugaverðar myndir eftir afa og ömmu Billu, þetta eru ekki teikningar heldur steinamyndir, svona flottar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

en ég segi bara innilega takk fyrir mig og þá upplifun að koma þarna og uppgötva þessa dýrð og sjá myndina hans Christofers vinar míns.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og ekki spillti veðrið. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér í kúlu gengur allt sinn vana gang, hér eru unglingar dagleg rútína mér til mikillar ánægju.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Unginn þrífst vel og stækkar dag frá degi, ég held að þetta sé strákur, Elli kallar hann Pípí, af því að hann segir nafnið sitt þannig.  En krakkarnir voru reyndar búnir að skíra hann Lúlla.  Veit ekki hvað verður ofaná. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Óðinn Freyr og Sigurjón Dagur í heimsókn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Skafti sonur minn var hér í heimsókn en er nú farin en Tinna mín og krakkarnir eru hér ennþá.  Það var svo gaman að hitta þau. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta eru Kolmar og Pípí

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Pípí er algjört krútt, honum finnst gaman að vera með krökkunum og hann eltir okkur út um allt.  Það þarf bara að gæta þess að hann fari ekki einn út í garð, því þar gætu verið kettir og krummar sem væru honum skeinuhættir, meðan hann er svona lítill og vitlaus.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og svo var grillað, og sumir gátu ekki alveg beðið þangað til grillið var klárt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

svo er bara notalegt að vera saman.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svo voru eiginlega allir orðnir voða svangir. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sólveig og Pabbi í þungum þönkum. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Við kveðjum með Pípí, ef til vill verður hann orðin svo frekur á blómin í skálanum að maður þarf að setja á hann múl Hver veit hvað honum dettur í hug þegar hann verður orðin stærri og unglingur þar á ofan. 

Ég segi svo bara góða nótt og sofið rótt.

 

Sautjándi Júní má bjóða ykkur til Hrafnseyrar?

Sautjándi júní.  Hrafnseyri við Dýra... nei ég meina Arnarfjörð   Það var gott veður en ansi kalt.  En þar var margmenni og vegleg veisluhöld til minningar um okka þjóðhetju Jón Sigurðsson.

Reyndar vona ég að ráðamenn Íslands hafi þurft að aka yfir Hrafnseyrarheiðina, því hún er ógnvænleg og ef einhversstaðar þyrfti nauðsynlega að gera göng, þá væri það undir þessa hrikalegu heiði, og það er ekki svo löng leið einu sinni undir hana.

Lögreglan var á staðnum í sínu besta pússi og voru þar mest til að heiðra staðinn og fólkið.

Hér var búið að reisa tjöld og svið.  Hérna í tjaldinu næst okkur voru sölubásar með allskona gripi sem heimamenn hafa gert, og einnig fyrstadagsfrímerki til heiðurs Jóni Sigurðssyni.  Sum voru stimpluð í Reykjavík en flestir vildu fá sín umslög stimpluð hér frá Hrafnseyri. 

Allt klárt fyrir gestina þ.e. okkur öll.

Sölutjaldið var vinsælt, sér í lagi fyrstadagsumslögin, sem örugglega verða verðmæt með tímanum.

Sölukonur voru að sjálfsögðu í íslenskum búningum og glæsilegar, hér er listakonan Billa, sem er fjölhæf og frábær.

Og ég keypti mér auðvitað umslög og fékk réttan stimpil. 

Hrafnseyrarbærinn þar sem Jón Sigurðsson fæddist.

Inn í stofu á bænum var verið að gera fjallkonuna klára í slaginn.

Við erum svo heppin hér fyrir vestan að hér er gríðarlega sterkt þjóðbúningafélag, sem saumar þjóðbúninga bæði á sig og aðra. Ég fyllist stolti að sjá hve frábærar þessar konur eru.

Hér sitja þær við sauma, systir mín er ein af þessum frábæru duglegu konum og hefur saumað nokkra búninga á vini og vandamenn.  Ég öfunda þær af þessu, ef til vill fæ ég einhverntíman svona búning. 

ef til vill ætti ég að byrja að safna mér silfri og svoleiðis, svo kæmi hitt á eftir.

Fallegt ekki satt?

Krakkarnir fengu svo að fara í smáreiðtúra á íslenska hestinum.

Jamm þetta er frábært, svo eiga sumar þeirra líka svona víkingabúninga, sér í lagi Þingeyringar.

Hér gat fólk keypt sér vöflur og rjóma með kakói eða kaffi.

Og fólk er farið að tínast á staðinn.

Kunningjar frá síðasta ári.  Þau eru þýsk minnir mig, en hafa starfað hér á landi og búa núna í Noregsi. 

Annars var það svo þarna með stólana að gamalt og lasburða, fótalaust fólk hafði sest þarna niður til að hvíla sig.  Þegar svo fyrirfólkið allt fullfrískt kom, þá var þetta gamla lasburða fólk vinsamlegast beðið um að standa upp og fara.  Eg er ekki ALVEG viss um að það hafi verið í anda Jóns Sigurðssonar.

Þarna voru margir og allir prúðir og áttu góða stund saman.

Lúðrasveit tónlistaskóla Ísafjarðar byrjaði með nokkrum ættjarðarlögum.

Hátíðarstemning. Nema að það var ekki rigning og lúðrasveitinn var ekki fölsk heldur þvert á móti.

Forsetinn kom og heilsaði fólkinu hlýlega.

Kynnirinn var ung og fönguleg mær.

Forsætisráðherra setur hátíðina.

Forsætisráðherran fluttu opnunarræðu og var vel fagnað þegar hún tilkynnti um menntasetur og sérstaka prófersorsstöðu sem ætti að sinna skráningu og rannsóknum á starfi og ævi Jóns Sigurðssonar, og svo auðvitað týpiskt að háskólageirinn er strax byrjaður að mótmæla því að staðan verði hér fyrir vestan, þeir vilja auðvitað hafa hana í Reykavík.... nema hvað.

Forseta vorum mæltist líka vel og lagði hann mikla áherslu á sjálfstæðisbaráttu Jóns og hve mikið hann gerði í því að við yrðum sjálfstæð þjóð, svona óbeint skot nei reyndar alveg hárbeitt skot á núverandi stjórn með alla sína ESB drauma.

Mér finnst forsetafrúin okkar afskaplega falleg og yndæl, ég vona bara að hún hafi ekki hætt að ganga í sínum vel tilhlýðilega skautbúningi út af einhverjum kerlingum sem voru að pípa yfir því að hún hefði klætt sig ósiðsamlega með bónda sínum við setningu Alþingis, með því að klæðast þessum fegursta þjóðbúningi okkar.  Dorrit mín, þú er svo vel að þessum fallega búningi komin.

Svo var flutt kveðja frá Vesturíslendingum og sagt frá þjóðhátíðarsiðum þeirra og að stytta, afsteypa af styttu Jóns Sigurðssonar á Austurvelli væri staðsett í Manitoba og að hún snéri í austur þ.e. hann horfði til síns elskaða lands.

ég rakst líka á einn afskaplega áhugasaman ljósmyndara

Hér fer svo fjallkonan.

Bíður eftir að komast að. 

Elvar Logi einn af okkar bestu leikurum hér vestra.  Fór með einleik um Jón Sigurðsson, átján ára að fara að heiman.

Við eigum afar marga góða listamenn hér fyrir Vestan, enda er Ísafjörður einn mesti listamannabær landsins.

Frú Sólveig Pétursdóttir, formaður þjóðhátíðarnefndar, reyndar er hún systir Grétars hennar Þóru frænku minnar sem var hér hjá mér í fyrradag.

Meðan Dorrit brá sér frá settist lítið kríli í stólinn hennar, sjáiði blíðuna sem skín úr svip hennar, þegar hún biður barnið um að leyfa sér að sitja.  Það endaði svo með því að Ólafur tók barnið á hné sér svo hún gæti sest, og sú litla undi sér vel á kné forsetans og bara tottaði sína snuddu alveg laus við snobb.

Jón Sigurðsson stígur fram glæsilegur.

Pétur minn kæri vinur, ég tók samt eftir því þegar þú tókst í hendur fyrirmennanna, að þú slepptir litlu telpunum sem voru búnar að koma sér þarna fyrir.  Ætli Jón hefði nú ekki tekið í hendur þeirra líka.

Karlakórinn Ernir söng Brimlending sterkt og vel.

Diddú og Björgvin Halldórsson komu líka fram, hér eru þau baksviðs með Þóri Baldurssyni og fleiri góðum.

Flottu karlarnir okkar.

Ásamt Björgvini Halldórssyni

Og Diddú.

Ef til vill hefði fólkið notið alveg eins vel að hlusta á BG og Ingibjörgu syngja Mín innsta þrá.

En þetta var samt rosaflott.

Eiríkur Finnur Greipsson lauk svo hátíðinni, hann er formaður Hrafnseyrarnefndar.

Eins og sjá má var margt um manninn á Hrafnseyri í dag.

Sem betur fer var líka veðrið skaplegt. 

Svo getur maður rekist á kynlega kvisti hér og þar.

Mér skilst að "hún" heiti Málfríður

Svo er það náttúrulega fræga fólkið.

Og svo þeir sem láta mynda sig með fræga fólkinu

Einhvernveginn held ég að það sé ekkert voðalega skemmtilegt að vera í klíkunni, þá verður maður að "haga" sér.

Svo er Ólína alltaf glæsileg kona.  Og Sigurður maðurinn hennar er sagnfræðingur og var að gefa út áhugaverða bók um sögu verkalýðs á Vestfjörðum, gríðarlega yfirgripsmikill og það er örugglega hægt að panta eintak hjá honum, vel þess virði fyrir gamla brottflutta að lesa hana.

Vestfirskar valkyrjur.

Blómsveigur að steini og lágmynd af Jóni Sigurðssyni.

Fjallkonan fríð með fæðingarstað Jóns í bakgrunni.

Hvað er þjóðlegra en glæsikonur í íslenskri sveit?

Nú er þessi frábæri dagur á enda, en ég segi samt TIL HAMINGJU MEÐ DAGINN!

 

 

 

Ferming og útúrdúr.

Við tókumst á hendur að fara suður til að vera við ferminguna hennar Júlíönu Lindar Skaftadóttur.  Þetta er ekki besti tími í heimi, en ég er svo heppinn að einn frændi minn, systursonur er í vinnu hjá okkur alvanur á kassan í Samkaupum og var tilbúin að vera í sölunni einn dag fyrir frænku sína.

Takk Hreinsi minn.

Það þarf að passa upp á þessar elskur, vökva og gæta að.

Þóra frænka mín kom í heimsókn með Grétari sínum.

Mér þykir rosalega vænt um hana.

Þetta er Snæfellsnesið, við lögðum af stað strax og ég var búin að loka stöðinni. 

Himnagalleríið galopið með drottninguna í baksýn.  Fallegra getur það ekki orðið.

Við hittum Tobba Tinnason, hann átti að fara í klippingu daginn eftir.

Hér eru þau svo fermingarbörnin okkar, þau voru þrjú sem fermdust þennan dag í Neskirkju.

Stoltir foreldrar og afar og ömmur. Fjölskyldan okkar er dálítið svona..... nei við skulum ekkert vera að spá í það, okkur kemur öllum vel saman og það skiptir máli.

Allir foreldrarnir, ég ætlaði nefnilega að segja margslungin, og nær yfir næstum allan hnöttinn.

Presturinn var ungur og sætur, frekar líkur Skafta mínum.  Ég verð samt að segja það að í hvert sinn sem ég fer í kirkju því fráleitari verður boðskapurinn mér. Ekki það að ég veit að flestir prestar eru gott fólk og vill vel. Það er bara þetta.... sem ég fæ ekki saman, til dæmis lagði þessi elska mikið upp úr Föður syni og heilögum anda, sem hann sagði að hefði fengið nýja merkingu hjá sér sem varð til þess að hann fór þessa braut.  Fyrir mér er hinn "algóði"faðir líka morðingi, eða var það ekki hann sem drap alla frumburði í Egyptalandi?  Sonurinn,  Ég er sannleikurinn og lífið.  Það eru að koma fram allskonar sagnir um að hann hafi ekki látist á krossinum, heldur hafi verið samið um frelsi honum til handa og þetta hafi allt verið sett á svið.  Og hann svo flúið með brúði sína til Frakklands.

Heilagur andi, jú það er inn í manni ljós sem skín, sem maður getur ræktað og fundið, en það hefur eiginlega mest með mann sjálfan að gera, og hvernig maður tekur á sínu lífi.....eða þannig.

En börnin eru börn, saklaust ungviði sem á allt lífið fyrir sér, og það er gott að þau rækti með sér fegurðina og hamingjuna.  Þess óska ég þeim öllum til handa.  Líka þeim öðrum sem fermdust þennan dag, eitt barnabarn í viðbót sem við komumst ekki til Eva Rut, gæfa og gengi fylgi þér ljúfan mín.

Svo falleg hún Júlíana Lind.

Presturinn....

Og sonurinn. 

Tinna og Skafti, að ferma elsta barnið sitt, og þau eru hátíðleg og alvarleg á svip.

Eru þeir ekki samt líkir?

Ég tók líka eftir því í kirkjunni að það var risapláss allstaðar nema hjá kirkjukórnum, honum var holað á smábletti aftan við orgelið.  Það hefði nú mátt hugsa betur fyrir kórnum sem er stór hluti af þjónustunni.... eða það finnst mér.

Feðgarnir.  Fyrir utan þessi smáatriði, þá var messan falleg og allt fór vel fram, börnin yndisleg og allt það.

Pilsaþytur hjá mæðgunum.

FLottar saman og Alejandra með.

og Daníel.

Þau eru fermingarsystkin og uppeldissystkin, eins og ég sagði við erum fjölbreytt fjölskylda.

Afinn og amman líka.

Amma í kúlu sagði litla Sólveig Hulda, komin alla leið frá Noregsi

Óðinn Freyr sem ekki vill láta taka af sér mynd og Sólveig Hulda og Bjargey sem báðar eru systur Júlíönu, en samt ekki systur

Júlíana með litlu systrunum sínum.

Þessi litlu kríli eru frábær.

Sætar systur.

Frænkurnar og vinkonurnar.

mamma númer tvö.

Veislan var mjög flott, hér skera þau kökurnar.

Bjössi bróðir Skafta og Marijana.

Ágústa María systir Júlíönu og Gríms.

búin að næ sér í Túlípana smekkmanneskja.

Grímur flottur.

leikur við litlu systur.

Skafti, Tinna og börn.

myndarlegir feðgar.

með afa og ömmu.

vinir og félagar.

afi og amma.

Badda mágkona mín og Jóna Símonía en hún saumaði búningin hennar Júlíönu meistarasaumur.

Bjössi okkar með yngri soninn Davíð Elías.

við afi og Júlíana. Takk innilega fyrir okkur þetta var frábær ferming og flott veisla.

hér erum við komin í garðinn hennar Böddu mágkonu. algjör paradís í Mosó.

henni finnst betra að hafa kóngulær í garðinum en flugur, og ég er sammála henni.  Þessi mynd er samt ekki fyrir viðkvæma

Lóa með bráð sína að fara með hana í holuna sína til að borða nammi namm

Badda er líka fim í höndunum og hefur prjónað þennan fallega telpukjól.

Hjá Nonna bróður og Böddu fengum við þessa líka fínu humarveislu sem Nonni eldaði og rosagóða humarsósu.  Takk Nonni minn.

Hér látum við staðar numið ég á eftir að segja frá meiru.  Til dæmis fórum við á sýninguna hans Einars Þorsteins og fleira.  En nú þarf ég að þjóta elskurnar eigið góðan dag. 

 

Lítill ungi og mannlega hliðin á pólitíkus.

Ég fór í fermingu til Reykjavíkur um hvítasunnuna, til að vera viðstödd fermingu Júlíönu Lindar sonardóttur minnar, hverrar ég hef fylgst með frá því að hún kom í heimin, þar sem ég var viðstödd fæðingu hennar og hef svo þar fyrir utan fylgst náið með henni alla barnæsku og unglingsár.

Ég ætla reyndar að fjalla um það aðeins seinna, en koma öðru að nákvæmlega núna.

Það kemur síðar... fljótlega, en það er svolítið sem brennur á að koma til skila.

Málið er að við erum dómhörð íslensk þjóð, og látum fólk heyra það óþvegið, en gleymum stundum að þó forsjársmenn hagi sér illa, þá er samt þarna fjölskylda sem engist sundur og saman yfir því sem við látum frá okkur fara í reiði eða því sem okkur finnst vera réttlátt.  Og ég ætla ekki að réttlæta þær gerðir sem sumt fólk hrasar á, heldur einungis benda á að allt sem við látum frá okkur fara hversu óþægilegt það er, og hversu oft réttlætanlegt það er, þá er það bara þannig að á bak við hvern slíkan er saklaus fjölskylda sem þjáist fyrir misgjörðir eins af þeirri fjölskyldu, og við sem þjóð ættum að vera oft málefnalegri og beina athyglinni frekar að gjörðum en að manneskjum.

Í þessu tilfelli voru þrjú börn til fermingar, tvö sem voru mér kær, þ.e. mín elskulega Júlíana Lind og svo Grímur sem er uppeldirbróðir hennar, og svo ein dama til.

Og ég sá reyndar engan greinarmun á þeim föður og svo þeim feðrum sem fylgdu okkar börnum til fermingar.  Hann var jafn stoltur og mikill pabbi eins og hinir.

Stundum þurfum við að gera greinarmun á pólitíkusi/útrásarvíkingi eða fjölskylduföður, og virða að þetta fólk er líka með tilfinningar og kærleika til þeirra sem þeim er næst.  Og reyna að skilja þar á milli.

Og þó okkur mislíki gjörðir manna, þá þurfum við að muna að þarna eru börn og fjölskylda sem ekkert hefur gert af sér, þarf ef til vill að þjást vegna þess hvernig foreldrar hafa skapað sér sinn lífstíl.

Reynum að aðskilja einkalíf fólks og svo það sem það gerir þar fyrir utan.  Til hamingju með dótturina Tryggvi Þór, og megi hún vaxa og dafna og verða sú fyrirmynd sem við öll viljum börnum okkar.

Við verðum líka að hlú að því sem að okkur kemur.  Þessi ungi bara kom inn í kúluna óforvarendis.  Amma sagði Úlfur það er komin gæsarungi inn í garðskálann.  Nei Úlfur sagði ég það getur ekki verið. Þetta hlýtur að vera þrastarungi eða eitthvað slíkt.  Amma, sagði Úlfur, nei hann er með sundfit og allt. Og ég hugsaði með mér, og er ekki ennþá búin að skilja hvernig þetta litla dýr komst inn í garðskálann.  Ég hallast að því að krummi hafi stolið honum úr hreiðri niður í fjöru og misst hann hér fyrir utan og unginn komið sér í skjól.  Allavega er hann hér.

Hann fellur vel inn í krakkahópinn, og eltir okkur öll, er farin að borða og drekka, þau voru að vísu búin að kenna honum að borða Doritos eftir fyrsta kvöldið en svo keypti ég sardínur í dós og svo borðar hann ost og drekkur vel af vatni.  Þannig að þessi elska ætlar sér greininlega að lifa af.

Getur einhver sagt mér hvaða tegund þetta er? Við viljum gjarnan vita það.

Þar sem hann virðist vera alveg ákveðin í að þetta sé fjölskylda hans, og hér ætlar hann að vera.

Við þurftum að hlú að öllu lífi, hvort sem okkur finnst þau ekki þurfa á því að halda eður ei.  Við þurfum að vera allt umvefjandi og fyrirgefandi, en láta samt vita þegar okkur mislíkar.  Þetta er hið nýja skipulag og forskrift að nýja Íslandi.

Næst ætla ég að fjalla um ferminguna og veisluna sem á eftir kemur, en þetta er eitthvað sem ég vil koma á framfæri NÚNA. 

Eigið góðan dag.

Í dag er ég glaður í dag vil ég gefa.

Nú fer veðrið örugglega að lagast.  Ég finn það á mér að það er að hlýna.  Fuglarnir voru hættir að syngja og hænurnar sátu upp á sínum prikum, en nú eru þau farin að haga sé eðlilega aftur.  Vonandi hef ég rétt fyrir mér.  Það er komið nóg að hausti herra Veðurguð. 

Og svo þar á ofan eru Skafti minn Tinna og börnin að koma og ég hitti þau sem er rosalega ánægjulegt.

Og svona til að segja ykkur þá á ég von á einu barnabarni í viðbót.  Bára mín ætlar að eiga í desember.  Og ég er rosalega ánægð með það líka til hamingju Bára mín, Bjarki, Hanna Sól og Ásthildur.  Ásthildi leiðist samt biðin, hún er búin að bíða svooooooo lengi eftir barninu.  Annars er hún sjálf með þrjú börn í sínum maga sem bíða eftir að komast út, og þau rífast stundum

Það sem þessu barni getur dottið í hug. 

Annars hef ég það fínt ég er í gróðarstöðinni minn frá eitt til sex virka daga og tvö til fimm á laugardögum.  Ég er afar ánægð með að vera þarna og taka á móti fólkinu sem hefur komið ár eftir ár eftir ár, eins og gamlir kunningjar, og svo er spjallað og ráðlagt.  Þetta er lífið.  Allir svo ánægðir og lika þakklátir fyrir að geta komið og keypt blómin sín hjá mér.  Þau segja að þau lifi betur og lengur en annarsstaðar.  Ég veit það auðvitað ekki en mín blóm eru allavega meðhöndluð frá fræi eða græðling til söluplöntu með ástúð og kærleika.  Það er yndislegt að sjá þau vaxa og dafna og verða svona falleg og stór. 

Ég finn að stressið er alveg farið og ég uppgötva að ég hef eiginlega allan tíma í heiminum.  ÉG sem var alltaf að flýta mér frá einum stað til annars, og fannst ég aldrei komast nógu hratt, því það þurfti að skoða þetta, gá að hinu og gera helst tvennt í einu.  Nú get ég meira að segja lúrt fram til níu á morgnana, ef ég vil og dundað mér í mínum eigin garði áður en ég sinni garðplöntusölunni.  Reyndar hef ég ekki haft mikinn tíma aflögu fyrir minn garð ennþá, en það kemur.

Þetta er bara yndislegt.  Við eigum að gera okkur tíma fyrir núið, en ekki vera endalaust að hlaupa eftir framtíðinni.  Því hún kemur svo sannarlega, á meðan við eyðum dýrmætum tíma til að hlaupa á eftir henni sem við gætum notað til þess að njóta hér og nú. 

En ég er glöð og svo ánægð og þetta er einmitt lífið sem á svo vel við mig. 

Eigið góðan dag elskurnar og líka gleðilega hátíð sem að höndum fer. 

 

 

Vor.

 

Nú lifnar allt og grasið grær

 

gleymist vetrartími.

 

Allt það grimmt sem var í gær

 

ég gref í hugans rými.

 

 

Eftirvænting ást og þor

 

eykst á þessum tíma.

 

Víst er komið langþráð vor

 

vafið ástarbríma.

 

 

 

Skýjaglenna við oss skín

 

Skokkar lamb í haga.

 

Sálin blessuð sértu mín

 

um sumarlanga daga.

 

Ásthildur 2005