Farið vítt og breytt um svið tilfinninganna.

Ég hef svona verið að hugsa um allar fréttirnar undanfarið um fangelsismál.  Það er auðvitað gott og blessað að fjölmiðlar hafa fengið áhuga á hvernig þar er umhorfs, og getur ekkert annað en bætt aðbúnað og verið aðhald.  Það sem ég er að hugsa um er þessi ein og hálf milljón sem var gefinn, til að setja upp leiktæki á útiverusvæði Litla Hrauns og hvað það nú heitir Bitru.

Margrét Frímanns sagði að þetta myndi duga til að setja upp leiktæki á þessum tveimur stöðum.  Og ég hugsaði hvað með alla hina?  Kópvoginn , Hverfissteininn og Akureyri, er þetta ekki mismunun?

En það er fleira sem kemur til.  Ein og hálf milljón dugar ekki langt skal ég segja ykkur, ætli einn klifurkastali fari ekki hátt í milljónina.  Rólur og annað væri ef til vill ódýrara, en samt sem áður, þá er eftir að setja þetta upp, og samkvæmt stöðlum þurfa að vera plashellur kring um leiktækin eða annað sambærilegt. 

Svo er hitt, af því að ég þekki dálítið til.  Ég hef nefnilega oft farið með lítinn stubb í heimsókn, og það sísta sem hann myndi vilja væri að fara með fangaverði, út í garð að leika, þegar hann er að hitta pabba eða mömmu smátíma.  Fyrir utan að fangelsisgarður er einangraður og barn yrði einmana þar þó þar væru nokkur leiktæki.  

Ég vil gefa Margréti frænku minni ráð; það er miklu ódýrara og örugglega vinsælla meðal barnanna að fá inn í heimsóknarherbergin eitthvað dót til að dunda sér við, púsluspil, bækur, litabækur, bíla og dúkkur.  Þannig að barnið gæti dundað sér við hliðina á pabba og mömmu. Ég held líka að heimsóknartímar séu takmarkaðir vegna plássleysis.  Ég hef verið í heimsóknum á Litla Hrauni, Hverfissteininum en oftast í Kópavoginum.  Ég er viss um að þessir peningar myndu nýtast betur svoleiðis en að vera með rólu og sandkassa einhversstaðar út í fangelsisgarðinum.  Þá væri líka hægt að miða við fjölbreyttari aldur barnanna. 

===000===

16.5. 02.

Bæti hér við að ég hitti Margréti Frímanns í morgun, hún sagði mér að hún hefði fyrir löngu komið með leikföng í móttökuherbergin, púsl, bækur og litabækur.  Ég var virkilega glöð að heyra það.  Hún sagði mér að þarna væri um að ræða aðeins eldri börn, sem þyrftu aðeins að lofta sig.  Ég skil það vel eftir útskýringar hennar.

Ég er raunar á því að það besta sem hefur hent fangelsin hér sé einmitt hún.  Því hún hefur lagað margt, og á eftir að gera meira.  Ég hef fulla trú á henni, vil að það komi fram hér.

 

En að allt öðru. 

Pabbi minn hefur verið lasinn og er farið að förlast þessari elsku.  Allt hefur sinn tíma víst, en það er samt erfitt fyrir börnin og barnabörnin, þessi bið og ótti um skilaboð sem maður vill ekki fá.

 

Kveðjustund.

   Það gerðist eitthvað inn í mér, þegar ég horfði á pabba minn og systur hans, einn morgunin þegar við sátum yfir honum.  Hann lá og svaf, hún hallaði sér yfir hann og lagði kinn við kinn.  Svipur hennar var meitlaður af sorg, en samt ákveðin.  Hún hafði komið til að kveðja bróður sinn, vissi að hún myndi ekki sjá hann aftur í þessu lífi. og nú var tíminn komin til að hverfa aftur heim. 

Hann níutíu og tveggja hún níutíu ára.  Þau höfðu alist upp við harðar aðstæður norður í Fljótavík og Aðalvík.  Þau höfðu verið 14 systkinin, 12 sem komust upp, tvíburar andvana fædd. 

Þetta rann allt í gegnum huga minn þegar ég sá ástúðina og kærleikan milli þessara tveggja, þau voru alltaf bestu vinir, og reyndar voru þau öll alltaf góðir vinir, svo fóru þau eitt af öðru.  Einn drukknaði ungur að árum, annar dó áður en hann náði sextugu.  Þessi tvö hafa svo kvatt systkinin eitt af öðru og síðast systur sína sem bjó erlendis.  Aska hennar verður þó flutt hingað vestur til jarðsetningar.  Systirin lagði það á sig að koma vestur til að kveðja bróður sinn. 

Þau voru öll stórbrotin þessi börn, enda áttu þau kyn til þess.  Höfðingjar og meira konungleg en fátæk barnafjölskylda norður á hjara veraldar.

 

En þau áttu hjarta úr gulli, og stolt sem náði yfir allt.  Ég er hreykin af að tilheyra þessari fjölskyldu.  Og nú þegar skiljast leiðir þá er erfitt að hafa hugan einhversstaðar annarstaðar. 

Og sorgin fyllir hvern krók og kima.  Samt sem áður veit ég að þetta getur bara hert mig og hjálpað mér að takast á við það sem ég stend fyrir í framtíðinni.  Eftir því sem áföllinn verða erfiðari, því minna verður hvert og eitt þeirra til að takast á við.

 

Systkinin.

 

  

Ein mynd í  hugann meitluð inn,

  

mæt systkin gömul kinn við kinn.

  

Þá fegurð mun ég friða og geyma,

  

fast í huga og aldrei gleyma.

  

Þó finnist sorgin  fara að buga,

  

fellur mynd ei mér út huga.

  

Svo kvöddust þau í hinsta sinn.

  

Sátu þarna kinn við kinn.

  

Sorgin sterk, það sást svo vel,

  

systkin krútleg, að ég tel.

  

Hann á leið um ókunn lönd.

  

langan veg um lífsins strönd.

  

Þó ljúki hér er leiðin sú,

  

liggur öllum, mín er trú,

  

að vættir  góðir vaki þar.

  

og verndi okkur allstaðar.

(Lagafært. 16.5.2010.) 

 

 

 

 

Hér eru þessar elskur í níutíu ára afmæli pabba.  Þau eru svo flott.

Júdith mín með Sigurjóni Degi.

Fjörðurinn minn fallegi.

Á góðum degi.

Kubbinn með hvíta slæðu.

Svona þurrka hunangsflugurnar vængina þegar þeim hefur verið bjargað upp úr tjörninni.  Svo gera þær allskonar fótaæfingar.

En nú eru þær horfnar ofan í búin sín til að unga út heilli þjóð af þernum og þjónum og hermönnum.

Eftir daginn í gær og dag hefur grænkað heilmikið, þó það sjáist ekki á þessari mynd enda er hún tekinn fyrir þremur dögum.

Þessi Mandarínurós er með fimm svona stóra knúppa. 

Gullsóparnir skarta sínu fegursta.

Rauðir og gulir og allavega.

Animónur og prímúlur brosa utan dyra.

Hepatícan mín, held að hún heiti skógarblámi.

Hún er líka til fyllt.

Þetta er keisarinn af Ösp, blómstrandi og fagur.

Ekkert smáflottur.

Og þessa litlu skottu missi ég bráðum til Noregs.  Það er von að maður sé svekktur út í ríkisstjórn, útrásarvíkinga og aðra fjárglæframenn.

 

Gamla brýnið að vökva blómin, það þarf að hlú að öllu, svo það dafni.

Afi og Sigurjón Dagur nýbúnir að lesa um Elsu Maríu og litlu pabbana.

Svo kom þessi yndislegi maður og góður vinur í heimsókn.

 

Nokkrar myndir frá Vín.

Bára mín í hlaupakeppni.

Er hún ekki orðin stór, litla Ásthildur við Dóná.

Svo fer maður í brú.  Það sést að sumarið er komið í Vínarborg.

 

Ásthildur hefur þroskast mikið greinilega.

Hanna Sól líka.

Hér er verið að blása sápukúlur, og auðvitað allt gert með fullum kröftum.

Og ekki er maður smeykur við stóra hunda.

Svo má hjálpa pabba að hreinsa hófa.

Og mömmu auðvitað lika.

Svo þarf að láta þá hlaupa.

Og bregða sér á bak jafnvel.

Þá er ef til vill bara best að loka augunum.

Hanna Sól er samt vön að sitja hest.

Hér sést að Ásthildur Cesil júníor er með græna fingur eins og amma.

Prinsessur.

Eða ef til vill bara fiðrildi.

Já þetta eru ljúfar myndir frá Vín. 

Eigið góða helgi elskurnar.

 

 

Kammertónleikar á Ísafirði.

Ég hef ekki verið mikið hér inni undanfarið.  Það er af persónulegum aðstæðum hjá mér og fjölskyldunni. 

Ég var þó boðin á kammertónleika í Ísafjarðarkirkju í gær, þetta var yndisleg stund.  Tónleikarnir voru haldnir til heiðurs 15 ára vígsluafmæli kirkjunnar og 50 ára afmæli kvenfélags Ísafjarðarkirkju.

Tónleikarnir byrjuðu á söng úr Stabat Mataer eftirG.B. Pergolesi, um söng sáu þær Guðrún Jónsdóttir og Ingunn Ósk Sturludóttir, þetta var yndislegur söngur, mér er sagt að Ingunn Ósk sé eina altsópran á Íslandi, sel að ekki dýrara en ég keypti.  Guðrún er sópran og þær voru einstaklega fallegar raddirnar þeirra saman. 

Hljómsveitina skipuðu Janusz Franch 1 fiðla.

Maksymiliam Frach 2 fiðla.

Sigurður Halldórsson selló

Herdís Anna Jónsdóttir víóla

Iwona Frach orgel.

 

Síðan var flutt messa +i G dúr eftir F. Shubert.

Það var kór einsöngvarar og hljómsveit.

Kammerkór Ísafjarðar undir stjórn Guðrúnar Jónsdóttur.  Einsöngvarar voru Inga Backman sópran, Þorgeir J. ANdrésson tenor og Sigurður Skagfjörð bassi.

Þetta var virkilega falleg messa og raddirnar tærar.  Verkið er einstaklega ljúft og skemmtilegt á köflum.  Kórin hefur æft í vetur einn klukkutíma á viku, og það er ótrúlegt að fara svona flott með þetta mikla verk eftir ekki meiri æfingar. 

Við erum heppin ísfirðingar að eiga svo margt gott tónlistafólk, bæði fólk sem er alið upp í músikinni hér fyrir vestan og svo þeir sem hafa ákveðið að setjast hér að og kenna fræði sín unga fólkinu sem er að alast upp.  Það er ómetanlegt fyrir bæinn að hafa alla þessa frábæru listamenn, tvo listaskóla, Tónlistaskóla Ísafjarðar og Listaskóla Rögnvaldar. Enda held ég að kórar hér telji næstum tuginn sem er sennilega heimsmet miðað við mannfjöldann.

Hljómburður í kirkjunni er einstaklega góður enda oft haldnir konsertar þar.

Virkilega velheppnað allt saman og gott fyrir sálina að hlusta á eitthvað svona fullkomið og fallegt.

Og ég segi bara innilega takk fyrir mig. 

 

Grátkór L.Í.Ú. ennþá einu sinni.

Ég ætla að birta hér bréf frá félaga mínum í Frjálslynda flokknum, hann er í þriðja sæti á Í-listanum, en að þeim lista standa þrír flokkar, Samfylkingin, Frjálslyndiflokkurinn og Vinstri grænir.  Þessir þrír flokkar hafa starfað af miklum ágætum síðast liðin fjögur ár.  Sýnir bara að úti á landsbyggðinni er frekar um að ræða einstaklinga með svipaðar skoðanir og stefnur en flokkadrætti.

Ég er afskaplega ánægð með alla á listanum.  Og þar er aldrei minnst á þú og þið, heldur VIÐ.

En hér kemur greinin:

Kristján Andri Guðjónsson: HG og strandveiðar

 

Kristján Andri Guðjónsson

Tilefni þess að undiritaður sest niður með penna í hönd er viðtal bb.is við framkvæmdastjóra Hraðfrystihússins-Gunnvarar undir fyrirsögninni „HG gæti stoppað í sumar." Á þeim sjö árum sem ég starfaði á Páli Pálssyni ÍS var yfirleitt stoppað í tvær til þrjár vikur í kringum verslunnarmannahelgi og því kom það mér spánskt fyrir sjónir að það væri einhver frétt að stoppa ætti í sumar bæði skip og fiskvinnsluhús.

 

Greina má mikla gremju framkvæmdasjóra HG út í strandveiðar á komandi sumri og þeim kennt um fyrirhugað stopp HG í sumar. Þetta er ekki rétt hjá framkvæmdastjóra HG. Engin mun verða fyrir skerðingu á aflamarki eða krókaaflamarki á núverandi kvótaári samkvæmt orðum sjávarútvegsráðherra. Þar með er það komið á hreint og þar með er það ekki strandveiðum að kenna að HG stoppar í sumar.

 

Nú skoðaði ég veiðistopp á Páli Pálssyni ÍS í júli og ágúst frá árinu 2001 til og með síðastliðnu sumri. Að meðaltali var Páll Pálsson ÍS frá veiðum á umræddu tímabili 22 daga á ári. Stoppin eru frá um 15 dögum og upp í 36 daga árið 2008.

Nú vil ég minna framkvæmdastjóra HG á að þegar svokölluðu dagakerfi var stútað og þeir bátar kvótasettir, þá heyrðist ekki stuna úr HG að stoppa þyrfti vinnsluna eða skipin meira vegna þess að kvóti væri dreginn af öllum til að láta til dagabátanna, til að loka því kerfi. - Lokun dagakerfisins var hlutur sem ég verð aldrei sáttur við.

 

Framsetning framkvæmdastjóra HG nú, um að strandveiðar valdi stöðvun veiða og vinnslu hjá HG, eiga því ekki við rök að styðjast. Að því sögðu sem áður er hér fram komið væri nærtækara fyrir framkvæmdastjóra HG að beita kröftum sínum innan LÍÚ til þess að ná fram aukningu á þorskkvóta og styðja þannig kröfu Landssambands smábátaeigenda og einróma áskorun bæjarstjórnar Ísafjarðarbæjar um auknar veiðiheimildir. Það væri aðgerð sem mundi auka tekjur og atvinnu í Ísafjarðarbæ sem og á landsvísu.

 

Skrifað á Norðurfirði á Ströndum,
Kristján Andri Guðjónsson frambjóðandi Í - listans í Ísafjarðarbæ.

Grein útgerðamannsins. http://www.bb.is/Pages/26?NewsID=103706

Frétt um sumarlokun.   http://www.bb.is/Pages/26?NewsID=103706

 

Það má svo sem segja frá því líka að ég hef starfað á kosningaskrifstofunni hjá Frjálslyndum þegar þeir hafa verið í framboði.  Og það er alltaf sama sagan, fólk kemur til okkar og spyr hvort það sé löglegt að framkvæmdastjórar sjávarútvegsfyrirtækjanna haldi fundi á kaffistofunni fyrir kosningar og segi fólkinu að ef það kýs ekki rétt fari fyrirtækið úr bæjarfélaginu og fólkið standi eftir atvinnulaust.  Þetta er allavega siðlaust.

Einn útgerðarmaðurinn var meira að segja á fullu að selja bæði skip og kvóta burt úr bæjarfélaginu, á sama tíma og hann var að hóta starfsfólkinu atvinnumissi.  Vona að þessir menn eignist einhverntíma samvisku og iðrist, en ætli það sé ekki borin von?

Hvar liggur sannleikurinn um Má bankastjóra?

Ég hef dálítið verið að spá í uppákomuna með Má bankastjóra og 400. þúsundin.  Mér finnst einhvernveginn eins og blaðamenn missi áhugan í miðju kafi.  Hvar er forvitnin?  Þetta er furðulegt máll, einskonar farsi.

Formaður bankaráðs leggur fyrir bankaráðið tillögu um að hækka launin hans um 400.000.-  Þessu er lekið í Moggann af öllum blöðum, og svo vill til að þar er ritstjórinn einmitt fyrrverandi bankastjóri S.Í. 

Það fer eins og allir bjuggust við allt samfélagið á hvolf.  Formaðurinn tekinn á teppið, bankastjórinn tekinn á teppið í Kastljósinu, svo éta allir hver upp eftir öðrum. 

Formaðurinn staðfestir að Má hafi verið lofað þessu og stólnum.  Már talar um að þetta sé í raun og veru kauplækkun, sennilega miðað við hvað búið var að lofa honum. 

Jóhanna og Steingrímur segjast hvergi hafa komið nálægt málinu. 

Þá er aðalspurningin; Hver lofaði því að Már fengi stöðuna og launin?  Er enginn nógu forvitinn til að finna út úr því?  Ég get alveg ímyndað mér að hvar annarsstaðar í heiminum hefðu blaðamenn ekki unnt sér friðar fyrr en búið var að stinga á þessu graftrarkýli.

Hver gat og hafði authority til að lofa svona?   Í mínum huga eru bara tveir sem koma til greina, sem Lára V. Júlíusdóttir hefði tekið mark á, en það er annað hvort forsætisráðherran eða fjármálaráðherran. 

Ætla þau að sitja undir þessu ef þau eru saklaus?  Aðallega auðvitað Jóhanna.  Fólkið í landinu er ekki fífl.  Það tekur sig enginn upp af götunni og skipar bankastjórn Seðlabankans að hækka laun bankastjórans, hvað þá lofa honum stöðunni fyrirfram. 

Þetta er vandræðamál fyrir forsætisráðherrann hvernig sem á málin er litið.  Annað hvort lýgur hún eða hefur látið plata sig.  Mér finnst skipta máli hvort heldur er.  Og ég sá svipinn á Formanninum þegar hún var spurð um loforðið, svipur hennar var aumakvunarverður.   Og afsakandi sagði hún að auðvitað myndi hún draga tillöguna til baka.  Hún er að vernda einhvern og ég vil vita hvern?

Hér finnst mér þurfa innra eftirlit með stjórnsýslunni, einskonar rannsóknarnefnd, sem gæti kallað til fólk þegar svona kemur fyrir og fengið svörin sem þurfa að koma. 

Það þýðir ekki að stofna bara enn eina nefndina, á nefnd ofan, hvar starfa margar nefndir og ráð á vegum ríkisins, hverjar eru virkar og hvað kosta þær allar.  Ég vil frá svör við því.

Þetta hlýtur að vera ærinn kostnaður að borga fólki laun fyrir að sitja einhversstaðar og fá borgað jafnvel þó ekki sé fundur eða menn mæta ekki.  Og flest af þessu fólki hefur verið skipað af samherjum í pólitíkinni sem bitling.  Þarna má örugglega skera heilmikið niður.

Það er grundvallaratriði, ef maður á að geta treyst fólki að vita sannleikann.  En það virðist því miður ekki vera neinn áhugi á því meðal stjórnmálamanna fjórflokksins.  Sannleikurinn er sennilega of ógnvekjandi til að fara að draga hann upp á borðið.  Þess vegna er betra að bregða lyginni fyrir sig, flækja málin, stofna nefnd eða láta sig hverfa.

Ég held samt að barátta þeirra sé töpuð, ef brot af því sem maður heyrir kring um sig er á rökum reist þá er fólk búið að fá algjörlega nóg af þessu svínaríi og samheldni ráðamanna.

Annað sem mér finnst skrýtið er að þegar morðingjar, dópsalar og nauðgarar eru handteknir, þá eru annað hvort andlitin bluðruð eða þeir með hettur eða eitthvað til að felast og með handjárn um úlnliðin.  Þegar útrásarvíkingar eru handteknir ganga þeir eins og fínir menn, en engin tilraun gerð til að fela andlit þeirra.  Skil ekki alveg af hverju þetta er svona.

Finnst bara þegar fólk er að tala um að það sé dónaskapur að standa fyrir utan heimili fólks, þó það sé gert í þögn til að leggja áherslu á óskir um að menn axli ábyrgð, þá finnst mér að það mætti líka taka tilliti til barna, foreldra og aðstandenda þessara manna.  Þau hafa væntanlega ekki brotið neitt af sér.   Mér fanns satt að segja ég vera kominn inn í Ameríska hasarmynd, löggann lagði hönd á kollinn á hinum handteknu og ljósmyndarar og myndavélar á lofti.  Vona bara að börnunum hafi verið hlíft við sjónvarpinu það kvöldið. 

Vonandi er þetta samt bara byrjunin á því að taka á fjárglæframönnum. 

Ég legg til að fíklar verði teknir út úr Litla Hrauni og settir í lokaða meðferð einhversstaðar út í sveit og þá losna heilmörg pláss þar til að taka við glæpamönnum.  Fíklar eiga nefnilega ekki heima í fangelsi, heldur lokuðum meðferðarheimilum, þar sem þeim er hjálpað til að vinna á sjúkdómi sínum og hjálpa þeim út í lífið aftur. 

En þetta er nú bara mín skoðun.  Og mér finnst að allir eigi að vera jafnir fyrir réttvísinni. 

Eigið góðan dag, og við skulum muna að aðgát skal höfð í nærveru sálar.

Nokkrar sumarmyndir og frá tónleikum Lúðrasveitar Tónlistaskóla Ísafjarðar.

Hér koma nokkrar myndir.  Ég er upptekinn þessa dagana, í vorverkum, bæði í bænum og svo í gróðurhúsinu þegar tækifæri gefst.  Þetta er tíminn sem er endalaus vinna, og ég svona aum eins og ég er.  En ég finn samt að ég er að safna kröftum.  Það gerir mér gott að vera úti og rótast í mold. Er meira að segja að verða dálítið útitekin.

Kamelíufrúin mín er farin að roskna þetta vorið.  Hanna Sól var endalaust að tína upp blómin og útbúa sér vendi.  Ég sakna þess að hafa hana ekki hér og tína upp fallegu blómin og gera eitthvað ennþá fallegra úr þeim.  

En eitt tekur við af öðru og hér er Mandarínurósin mín að opna sig.  Randaflugan er þarna eftir að ég bjargaði henni upp úr tjörninni.

Hér er hún alveg búin að opna sig þessi elska.

Ég held að Hvítasunnuliljan ætli að þrauka fram á hvítasunnu, ennþá jafn falleg og hvít.

Það þarf að rækta fleira en blómin, hér er afi að ræða alvarlega við Sigurjón um hve hallærislegt og hættulegt það er að reykja.

Helsta áhugamálið hans þessa dagana hjá ömmu er að taka myndir, hér er sjálfsmynd.

Og svo þarf amma að taka mynd af honum auðvitað.

Það þarf líka að sulla aðeins í tjörninni.

Ég hef svona verið að spá í hvort það séu alltaf sömu flugurnar sem ég er að bjarga upp úr tjörninni, eru þær ef til vill að fremja sjálfsmorð með þessum hætti, af því þær hafa ekki fundið sér Bú???

Elli Bauð mér svo á tónleika hjá Lúðrasveit tónlistarskólans. Efnisskráin var skemmtileg.  Þeir byrjuðu á Fangakórnum, Svo komu hvert lagið á fætur öðru, I Dreamed a Fream, My Way, Always look at the bright site of life.

Það er ómetanlegt að hafa stjórnanda eins og Matis Mäekalle, hann er ekki bara frábær listamaður heldur hefur hann skemmtilega sýn á lagaval, og svo útsetur hann bara lögin sjálfur svo það passi hljómsveitinni.

Flott.

Næst voru skólalúðrasveit Tónlistaskólans, allt niður í smákríli, frá átta ára aldrei.  Og þau voru mjög gó.  Spiluðu bítlalög, I Want to hold your hand, eye of the Tiger, You realli got me og I got rythm, allt í fínum takti og öll stopp og trukk á sínum stað, ótrúlegt alveg.

Flottir á trommurnar og hljómborðið.

Svo þegar maður nær ekki niður af stólnum, dinglar maður bara fótunum í takt við lögin.

Hér eru aðeins eldri krakkar miðsveit Tónlistaskólans.  Þau tóku Thrilles og Accidentalli in love, ég segi hér frá því mér finnst yndislegt að hlusta á þetta fjölbreytta lagaval.

Hér eru það stelpur sem spila á trommurnar og hljómborðið.  Það var kraftur í trommaranum.

Og þeim var öllum fagnað í lokin, og auðvitað klöppuð upp, Lúðrasveitin endað á Time to say good bye og stefi úr New York New York. 

Lúðrasveitin tekur aukalag. 

Hér sjáum við Matis hann er frá Eistlandi, Lech sem er kennari við tónlistaskólann frábær drengur frá Póllandi og stoltur faðir með tvo drengi þeir eru allir í lúðrasveitinni.

En ég segi bara innilega takk fyrir mig, ég er stolt af ykkur og mér finnst eiginlega að þessir tónleikar eigi fullt erindi víðar.  Vona bara að það sé hægt að koma því við.

TIl umhugsunar.

Þið verðið að afsaka mig elskulegu bloggvinir og lesendur.  En ég hef ekki komið hér inn nokkurn tíma.  Hef verið með bæði ritstíflu og einhverskonar fælingu. 

En nú er mér eiginlega orða vant, ég á bara ekki til orð í eigu minni yfir allri vitleysunni. 

Allar afsakanir stjórnmálamanna, þeir fóru eftir reglum og hafa "farið yfir "allt hjá sér og sá enga ástæðu til að segja af sér, hvorki Guðlaugur Þór eða Steinunn Valdís, það sem þau virðast ekki skilja er að þau þáðu fé, og það er málið hvort sem það kallast mútur eða greiðsla, þá er málið að þegar menn leggja fé til stjórnmálamanna, ætlast þeir til einhverskonar fyrirgreiðslu.  Það þýðir ekki að slá fjöður yfir það, svona er nú mannskepnan gerð einu sinni.  Og um leið og stjórnmálamaður, sem ætlar sér ráðandi hlutverk tekur við fé frá aðiljum, er hann þar með orðin skuldbundinn þeim sem hann þáði féð af.  Ég sé ekkert að því að standa fyrir utan heimili þessa fólks, ef það fer friðsamlega fram og menn bara sýna andstöðu sína kurteislega.  Að tala um einelti í því sambandi er ruddaskapur sem sýnir hve lítið viðkomandi þekkja til eineltis. 

Oddviti Sjáflstæðisflokksins á Akureyri og fyrrverandi bæjarstjóri var í viðtali í gær, vegna þess að þau hjónin létu færa allar eignir yfir á hana, og gerðu kaupmála.  Hann fyrrverandi sparisjóðsstjóri.   Hún var svo gáttuð og reið yfir að hún þyrfti að svara svona vitleysu.  Þar sem hún hefði gert þetta til að hafa allt á hreinu.  Oboy.  Hvað næst.

Már bankastjóri var svo í einhverju furðulegasta viðtali sem ég hef heyrt.  Blaðamaðurinn spurði alltaf sömu spurningarinnar og var eins og hálfviti.  Hinn var að reyna að svara, en komst ekkert áfram fyrir aulagangi fréttamannsins.  Samt var kostulegt að heyra hann tala um að þetta væri nú eiginlega launalækkun en ekki launahækkun, hann fékk aldrei tækifæri til að útskýra það nánar, fyrir kjánaskap spyrilsins.  Lára V. Júlíusdóttir segir að honum hafi verið lofað þessu, Jóhanna geysist fram full vandlætingar og segir þetta ekki koma til greina, svo kemur í ljós að ráðuneyti hennar hafi lofað þessu?  Hvernig er hægt að treysta svona fíflagangi, og þetta er fólkið sem er í forsvari fyrir þjóðina.

Síðan kemur í ljós að bankastjórinn kærir sig ekkert um þessa Hækkun/lækkun.  Á maður að hlæja eða gráta?

Svo var það Jón Grarr.  Ég veit ekki hvað ég á að segja.  Það má sjálfsagt gera grín að flestu, mér persónulega finnst það samt fyrir neðan allar hellur að gera grín að þeim sem verst eru staddir í samfélaginu.  Fólkinu sem hefur lent í þeirri ógæfu að missa tökin á lífi sínu.  Þarna var gantast með þetta blessaða fólk eins og það væri hvalir eða heimilislausir hundar. 

Ég þekki nokkra svona sem hafa misst tök á lífi sínu, bæði vegna fíkniefna og drykkju.  Þetta fólk hefur tilfinningar, þó þau séu ekki mjög hreykin af sjáfum sér og hafi brotna sjálfsmynd, þá hafa þau tilfinningar og flest þeirra eru vel gefin, viðkvæmar sálir. 

Ég get alveg fallist á að fyrst ríkið sér ekki sóma sinn í að sjá til þess að slíkir hafi húsaskjól eða meiri umönnun, þá er hugmyndin ekki alslæm að fólk gæfi pening í sjóð til hjálpar þessu fólki.  En eins og umræðan var í gær þá var þetta gert á þeim nótum sem ekki er sæmandi hugsandi fólki, að líkja  fólki við hvali eða aðrar skepnur sem kjánalegir ameríkanar taka í fóstur. 

Það var því að mínu mati fyrir neðan beltisstað og setti Jón Gnarr niður að vera fyndinn á kostnað fólks sem ekki getur á nokkurn hátt svarað fyrir sig.   Það hefur ekki aðgang að neinu til að koma sínum sjónarmiðum á framfæri.  Og það sem verra er fólki finnst þetta fyndið og sér ekkert athugavert við það?

Erum við orðin svo gjörsamlega samdauna þessu kolruglaða samfélagi að við tröðkum yfir okkar minnstu bræður og hlæjum að þeim í leiðinni?  Ég hef nefnlega ekki séð neinn taka upp handskann fyrir þau.  En ég geri það hér með.  Samkvæmt stjórnarskrá þá eigum við öll rétt á að lifa mannsæmandi lífi, sem frálsar manneskjur, og samfélaginu ber að sjá til þess að það fólk sem á ekki húsaskjól eigi aðgang að skjóli og mat.  Að gera grín að þessum hópi er að mínu mati langt fyrir neðan virðingu þeirra sem ennþá geta nokkurnveginn staðið sig í samfélaginu.   Við skulum muna að með stefnu stjórnvalda, er miskunnarlaust stefnt að því að sem flestir verði á götunni og enginn veit hver annan grefur í því efni.