Smá hugleiðing.

Nú hefur forsetinn sent Icesave til þjóðarinnar.  Mér sýnist að flestum sé létt, það var þrúgandi bið eftir því hvað hann myndi gera.  En eftir á sér maður að hann er samkvæmur sjálfum sér og hefur skorað hátt hjá stórum hluta þjóðarinnar.  Aðrir eru eins og skiljanlegt er bæði svekktir og reiðir. 

Ég hafði hugsað mér að reyna að taka því hvernig sem málin velktust, ekki gera sjálfri mér það að reiðast.  En mér líður afskaplega vel með niðurstöðuna eins og hún er. 
Viðbrögð fólks eru margskonar, flestir sem skrifa taka þessu vel, en svo eru einstaka sem skrifa í reiði og eina sem þeir gera er að skeyta skapi sínu á persónu Ólafs Ragnars, kalla hann öllum illum nöfnum.  Ég held að það fari betur á því að bíða með að skrifa, þangað til reiðin hefur aðeins vikið og skynsemin tekið við.

Við ávinnum nefnilega ekkert með því að uppnefna fólk.  Eina sem gerist er að við verðum okkur sjálfum til skammar. 

Það sem ég skil ekki er af hverju sumt fólk vill endilega greiða þessa skuld, því það hefur marg oft komið fram álitamál um hvort okkur yfirleitt ber að greiða, og líka álita mál um hvort þessi samningur sé hótinu betri en sá fyrri eða ekki.  Hvað er það sem kemur fólki til að þrífa upp veskið og borga?  Nei afsakið þrífa upp veski barnanna sinna og barnabarnanna og borga?

Ég vil sjá fyrst hvort ég yfir höfuð þarf að borgar skuldir milljónamæringa sem spiluðu rassinn úr buxunum, sérstaklega í ljósi þess að það er verið að afskrifa milljarða hjá þeim og margir þeirra halda auk þess öllu sínu.  Og það sem verra er eiga milljarða á einhverjum Tórtóla eyjum um heiminn.  Þeir eiga sínar hallir enn og sínar öldusundlaugar og alles.

Þeir sem fremstir eru í þessum björgunarleiðangri fyrir Bjögga þessa heims eru flestir fylgjandi einum stjórnmálaflokki, eða þeir eru mest áberandi allavega og hafa hæst.  Getur það verið að menn vilji fórna öllu til að komast inn í himnaríki ESB?

Ég hef verið í sambandi við fólk í nokkrum af þessum ríkjum, og ég verð að segja að fólk er yfirleitt hundóánægt með þátttökuna.  Bæði Þjóðverjar og Austurríkismenn sem ég hef talað við eru reiðir yfir hækkandi sköttum til að borga fyrir spánverja, gikki, íra og fleiri.  Sumir þeirra skilja ekkert í því af hverju við erum í viðræðum um að komast þarna inn, þið eruð miklu betur sett án sambandsins heyri ég oft. 

Ég hef áður talað um úrvalið í kjötborðunum, það er afskaplega rírt, maður getur keypt minnst 10 tegundir af mismunandi fíngerðu hveiti, allskonar gerðir af sykri, en í kjöti er ekki mikið úrval.  Allskonar svínakjöt beinlaust yfirleitt, nautastrimlar og sneiðar, nautahakk, svínahakk, kjúklingar, allskonar pylsur vantar ekki.  En þetta er úrvalið af kjöti.  Það var dásamlegt að koma heim á Ísafjörð og geta valið úr allskonar kjöti og fiski.  Auk þess finnst mér kjötið þarna ytra hálf bragðlaust.  Vantar þetta villibragð sem er af íslensku kjöti.  Ég er ef til vill að einhæfa þetta dálítið en það er samt þessi tilfinning sem ég hef. 

Ég held að hvert land hafi sinn sjarma og sérstöðu, kosti og galla.  Það er bara spurning um hvað það er sem maður sjálfur sækist eftir.  Og mér líður best á Íslandi.  Hér vil ég vera og ég vil að mér sé gert kleyft að vera hér.  Ég vildi líka hafa börnin mín nálægt mér og barnabörnin, ástandið hefur valdið því að þau eru farin til annara landa og þau koma ekki heim meðan ástandið er þannig hér að þau geta ekki framfleytt sér og fjölskyldunni. 

Þegar ríkisstjórnin talar um að allt sé svo gott og árangurinn frábær, þá nær það ekki út fyrir stjórnarráðið, það er önnur upplifun úti í samfélaginu. 

Ég efast ekki um að forystumenn hafa ætlað sér að standa við kosningaloforðin sem þau gáfu fólki, en þau hafa síðan heykst á því og hafa þess vegna misst traust fólksins, svo mjög að til vandræða horfir. Stærstu mistökin sem þau gerðu voru að fara af stað með ESB inngönguna.  Það klauf þjóðina í herðar niður, þegar þörfin var mest á að standa saman.   Þetta eru hrikaleg mistök og enn hamra þau þessu áfram.  Hafi einhverntíman verið von á því að Ísland gengi inn í þetta bandalag, þá held ég að nú sé það borin von.  Því íslendingar eru sauðþráir að eðlisfari og ef það er gengið of hart eftir þeim, þá spyrna þeir við fótum. 

Og þegar maður er farin að fá það á tilfinninguna að Icesave sé skiptimiði til að komast inn í ESB þá er fokið í flest skjól. 

Mér er búið að líða illa út af þessu æði Jóhönnu og Össurar, því ég vil alls ekki fara þarna inn.  Og ég skil ekki af hverju við nýtum okkur ekki það sem við höfum.  Við erum svo rík af náttúrlegum auðlindum, til dæmis gætum við rekið sjávarútveginn miklu hagkvæmar með því að auka strandveiðar og gefa handfæraveiðar frjálsar, það myndi strax lyfta litlu plássunum upp.  Það að láta undan frekjunni í mönnum sem fengu kvótann á silfurfati er af sömu gráðu og að borga Icesave, þessi hræðsla við að taka á frekjuhundum sem allt vilja eiga og öllu vilja ráða. 

Það er líka ömurlegt að hugsa til þess hvernig lögfræðingar og skiptastjórar maka krókinn að því er virðist, og öll þessi ofurlaun í bankageiranum, það er eins og bankar séu einhverskonar gullna hliðið sem ekki má hrófla við. 

Því miður spillir vald, og svo sannarlega er nafnið á þessari norrænu velferðarstjórn henni til háðungar.  Því hún hefur haldið þeirri stefnu til streitu sem fyrir var, hygla þeim ríku og taka af þeim sem minna mega sín.  Og að hæla sér af að hafa setir þarna 28 ár segir bara að menn eiga ekki að sitja of lengi, því þá eru þeir ekki lengur í neinum tengslum við hinn almenna borgara eins og hefur sýnt sit núna svo ekki verður um villst.

Þess vegna ætlast ég til þess að ríkisstjórnin geri mér og fleirum þann greiða að segja af sér, forsetinn skipi síðan utanþingsstjórn, af fólki sem hefur sýnt að það hefur dug og visku til að koma okkur upp úr þessum hjólförum.  Gæti nefnt nokkur nöfn. 

En þetta dæmi er einfaldlega ekki að ganga upp.

Síðustu dagar í Fortchenstein.

Það líður að lokum ferðalagsins míns til Austurríkis og Noregs.  Við Bára mín notuðum þá daga sem við áttum eftir saman vel.  Það var þungu fargi af henni létt og veðrið var orðið eins og að vori.

Skólastúlkan okkar Hanna Sól.

Þessa viku er hún í vetrarferíi, og ég er viss um að þau eru að gera eitthvað skemmtilegt saman litla fjöldskyldan mín.

Þessar myndir eru úr leikskólanum hennar Ásthildar.

Það er ýmislegt föndrað þar eins og hér heima.

Enn einn dagurinn búin í skólanum.

Svo þarf alltaf að prýla svolítið í girðingunni.

Skóli og leikskóli.

Og kl. rúmlega fjögur er dagurinn farin að styttast í annan endan.

Myndar mjúka birtu sem leiðir inn í kvöldið og nóttina.

Enda gengur fólk snemma til náða sem þarf að vakna kl. fjögur eða fimm á morgnana.

Hér er búið að klæða Lille Fee í flottan búning, það endaði samt ekki vel, því hún var næstum búin að hengjast í þessu dóti.

Aftur komin morgun og í skólann, en nú ætlum við að sækja stelpurnar snemma, því það verður farið til Mary Ellend sem er lítið þorp.  Ellend þýðir mærin sem kom frá hafi eða vatni.  Og Mary Ellend þýðir að María Mey hafi sést hér í þorpinu, hafi komið frá Dóná.

Hér er morgunsólin glöð og býður góðan dag.

Þorpið og akrarnir allt í kring.  Það er hægt að sjá að bændurnir eru farnir að huga að skikum sínum, plægja hlú að ávaxtatrjánum og svoleiðis.

Þó má sjá dálitla föl í vegköntum, þar sem snjónum hefur verið mokað upp og hann síðan frosið og harðnað.  Hér eru nefnilega ekki mokaðar gangstéttir nema eigendurnir geri það sjálfir. Og þá er mokað með snjóskóflu út á kantinn.

Við erum komnar út í hesthús og af því við erum tvær höfum við tíma til að fá okkur kaffi áður en við byrjum lónseringuna.

Dýralæknir hofsins hefur verið kallaður til að laga auga á hesti.  Og hér eru því tveir dýralæknar.

Ekki amalegt hjá þessari meri.

En það var nákvæmlega hér og nú sem við fréttum að einn af aðalknöpum landsins hefði mjamagrindarbrotnað, og Sabína ein af eigendum staðarins fékk Báru til að senda honum SMS. 

Þetta er Björt, Bára ákvað að lónsera hana úti.

Tvær góðar saman.

Merinni varð nú ekki mikið meint af og hér er eigandinn komin á bak.

En það var líka verið að járna þennan morguninn.  Það eru allskonar græjur hér í járningum, slíkirokkar og ég veit ekki hvað, statíf undir fót hestsins og svo eru þeir tveir saman.

Eins og sjá má hér.  Hestamenn hér eru flest ungar konur eða eldri konur, fáir karlmenn eru í hestamennsku hér.

Austurríkismönnum þykir sumar aðferðir íslendinga við járningar frekar harkalegar, eins og að þreyta hestinn ef hann er mjög óþekkur, þá sprauta þeir hann bara.  Bjarki lenti í einum slíkum sem var bandvitlaus, hann batt um fætur hans og þreytti hann uns hann gafst upp.  Stelpurnar supu hveljur og voru alveg brjálaðar, en svo kom í ljós að eftir þetta hreyfist hesturinn ekki við járningu.  Hann einfaldlega lærði sína lexíu eins og til var ætlast.

Þetta var síðasti dagurinn minn í hesthúsinu.  ég kvaddi með dálitlum söknuði.

 Við erum komin til Mattersburg, á leið til Fortshenstein að sækja stelpurnar til að fara til Vínar.

Mattersburg er í um 5km fjarlægð frá Fortchenstein og er aðalverslunarbærinn fyrir utan Eisenstat.

Hér eru mollin, kringlurnar og Smáralindirnar.

Og ekki halda að það séu bara sólbaðstofur á Íslandi

Bless Mattersburg.

Ávaxtatrén eru að byrja að bruma. 

En nú sækjum við stelpurnar.  Hér er alltaf vörður fyrir kl. 8 á morgnana til að fylgjast með að börnin komist óhult yfir götuna.  

Líka klukkan fjögur, en stundum þegar lögreglan hefur ekki tíma, grípa foreldrar inn í og skiptast á um að vera umferðarþjónar við skólann.

Hér er ekki heil brú hehe.. en við erum á leiðinni til Mary Ellend þar ætlar Samúel að taka mig í gegn með sinni færni og síðan förum við til Vínar á sýningu Eriku.  En það verður næst.  Eigið góðan dag.  

Fólkið - forsetinn og forráðamenn.

Það er mikil ólga í heiminum í dag.  Það er að renna upp fyrir almenningi að stjórnvöld hafa tekið sér meiri völd en almenningur hefur veitt þeim.  Þetta má sjá í Egyptalandi, Túnis og jafnvel hjá Gaddafi í Lýbíu og fleiri löndum. 

Minnir dálítið á elfur í klakaböndum sem brýst um og reynir að brjóta af sér helsið.  Svo koma sprungur sem stækka og loks brestur stíflan og vatn og klakar þeytast niður farveginn í átt til sjávar með miklum bægslagangi og látum.

Við sjáum þetta sama í okkar samfélagi.  Veit ekki hvenær fyrst sprungan kom, ef til vill á Kvennafrídaginn, eða þegar nokkrar konur risu upp gegn yfirgangi Ólafs Skúlasonar biskups.  En ein stóra sprungan varð þegar Ómar leiddi 12 þúsund manns niður Laugaveginn.  Það var eins og fólk áttaði sig á því að það gat haft áhrif og látið til sín taka.  Því miður fór sú hreyfing út í pólitík og missti þar með marga af sínu fólki, og endaði sem lítil deild innan Samfylkingarinnar.  Ef hreyfing þessi hefði haldið áfram að vera ópólitísk og vinna að þjóðmálum í krafti óháðs afls, held ég að hún væri risastór og sterk í dag.  Og hefði verið góð undirstaða fyrir búsáhaldabyltinguna og jafnvel styrkt lýðræðið á kostnað stjórnvaldskúgunar.  En svo fór sem fór.

Svo er það þögguninn.  Það hefur alltaf verið sagt um Sjálfstæðisflokkinn að hann hafi gegndarlaust stjórnað á bak við tjöldin, viljað hafa umræðuna sér í hag og væru áróðursmeistarar.  Þetta er að mínu mati rétt.  En því miður er Samfylkingin ekkert skárri og snatar á hennar vegum sendir út til að þagga niður í óþægilegum röddum. 

Það hefur verið þaggað niður í mörgum þjóðfélagsþegnum sem hafa viljað tryggja rétt þjóðarinnar af stjórnvöldum bæði núverandi og fyrrverandi. 

Einn af þeim er Hörður Torfason.  Hann stóð á Austurvelli og bendi á það sem betur mætti fara.  Hann varð fyrir allskonar árásum á einkalíf og sem listamaður.  Ótrúlegt að fylgjast með.

Lára Hanna bloggari skelegg réttsýn manneskja sem bloggaði um samfélagsmálin, sýndi klippur úr samtölum og setti málin skilmerkilega fram var orðin hættuleg stjórnvöldum, hvað er hún nú?

Marínó G. Njálsson vildi sýna fram á hvernig heimili landsmanna voru leikinn af stjórnvöldum og bönkum.   Þeir voru fljótir að finna veika blettinn á honum og þagga þar með niður í hans málflutningi.

Og nú er það Frosti Sigurjónsson sem vogaði sér ásamt mörgu fleira fólki að hrinda af stað undirskriftasöfnun til forsetans um að neita að skrifa undir Icesave ólögin.  Nú á að hjóla í hann á allskonar óþverralegan og svívirðilegan hátt, þar eru fremstir í flokki ritsóðarnir Teitur Atlason og Jónas Kristjánson ásamt fleiri samfylkingarmönnum.

Eyjan er líka gott dæmi um þöggun, sama dag og dómur fellur í máli nímenninganna svokölluðu og icesave er samþykkt, tekur nýr ritstjóri við Eyjunni og viti menn, lokað er á allt kommentakerfið, og svo kemur í ljós að ristjórinn er ekki bara hvaða samfylkingamaður sem er.  Ég fór oft inn á Eyjuna ekki til að lesa fréttirnar, því þetta var nú Samfylkingarfjölmiðill fyrir, heldur til að skoða andsvör almennings.  Nú á ég ekkert erindi þangað lengur. 

Það vakti athygli að þegar í ljós kom að hafin var undirskriftasöfnun til forsetans um að hafna lögunum fór þingheimur í kapphlaup við tímann, en það var annað sem hékk líka á spýtunni skilst manni, málið var að það hefði frést að forsetinn ætlaði að fara úr landi, og þá var örugglega hugmyndin um að kýla þetta í gegn og skrifa undir meðan forsetinn var ekki heima, það hefur verið gert áður ekki satt.  En sem betur fer hætti hann við þá för.

Þau stjórnvöld sem nú eru á hraðferð undan þjóðaratkvæðagreiðslum hafa bæði verið annarar skoðunnar.  En það var meðan þau voru ekki við völd sjálf.  Hér segir til dæmis Steingrímur:

http://www.mbl.is/frettir/innlent/2003/03/04/vilja_thjodaratkvaedagreidslu_um_alver/

Og ekki síðri er Jóhanna; 

http://www.althingi.is/johanna/greinar/safn/001301.shtml

Það er nefnilega ekki sama hvort þú situr við háborðið eða undir borðinu.  Skoðanirnar eru eitthvað til að klæða sig í á góðum degi, eða bera á annari öxlinni, til að skipta út eftir því hvernig vindurinn blæs.

Ég vona að forsetinn neiti að undirrita löginn.  Ég skil vel að honum finnist ábyrgðin mikil, en er hún það?  með neitun vísar hann einfaldlega ákvörðuninni til þjóðarinnar.  Og þá verður kosið um málið, það þýðir að stjórnvöld verða að sýna okkur fram á með rökum að þetta sé það besta í boði.  Ég er nefnilega viss um að það verður aldrei nein sátt um málið ef eins og Steingrímur orðar svo snyrtilega í sinni færslu um þjóðaratkvæði ef einfaldur meirihluti alþingis á að ráða svona afdrifaríku máli fyrir þjóðina. Ég bendi á að 30 þingmenn treystu þjóðinni til að taka þessa ákvörðun.

En nú fer að vora og þá losna klakabönd af ám og vötnum, sprungur koma og loks þeytist áfram af miklu offorsi bæði vatn og klakar, þjösnast niður farveginn til sjávar.  Það er hægt að komast hjá þessum gassagangi hjá mannfólkinu með því að leyfa þjóðinni sjálfri að taka ákvörðunina, ef ekki verður aldrei sátt um þetta mál.  Við verðum þá að hlíta niðurstöðunni hvernig sem hún verður.

Christina og Handarkrikakeppni í Vín.

Ég var búin að tala um að birta myndir og frásögn af keppni í háralagi undir höndum í stíl Nínu Hagen, sem varð til hjá ungu fólki í Vínarborg.

Til keppninar bauð vinkona mín Christina, sem er listfræðingur og vinnur við Kindermuseum í Vín og er auk þess í listaháskóla og kennir líka list.  Frábær stúlka og íslandsvinur.

Jamm Nínu Hagen kvöld skyldi það vera.

Við erum komnar frá Graz til Vínar og erum hjá Christinu.  ég ætla að gista það, því við ætlum að skoða katakomburnar í fyrramálið og svo er partýið á eftir.

The girsl love Christina, becouse she always has some nice things to to drawings, colors and stuff.

Það var teiknað og málað, they where drawing and painting, and tha´t what they love.

A lot to do actually.

Hello Kitty and so on.

And mama likes it too.

And so does Christina.

Eftir að stelpurnar mínar fóru heim fórum við Christina á kínverskan matsölustað svona grænmetis, sem er með svona eftirhermukjöt, mjög gott.

We went to að chinese restaurand Vegetables but had make bealieve meet, it was very tasty.

And good servise too.

Heyja Christina.

This old sink is in Christinas building, which is old.

Her gallery is on the ground floor, and apartment on first floor.

And of course you have to keep your bycicles inside.

In her stady everything is nice and at hand.  And of course we had to prepare for the party.

Christina had to pot all things on there right places...

And I came in handy making some more chairs

See that professional look

Bathroomkitchendaylyroom

Well there was to be að glögg, and I was asked to maki it, and dit að good job of it if the comment I got where trothful. Yea it was good.

And now we start, I helped her do this fine decoration on her underarm.

And the guest started to arrive one by one, two by two.

It actually turn out to be að nice evening.  They are all more or less in art, some art students others teachers og working at the kindermuseum.

And we had að great time, I of course sliped my self out of the compasition becouse Northen people don´t have much hair under the arm And I voluntered to be a photograper and control the compatition.

When they should start we found out that everybody was so shy, nobody wanted to begin the game, so they took to the bottle, flöskustútinn og allt það

Take off your shirt I said, but even the guys where shy

Oh we had a great laugh.

Yes we had a great time.

Some came quite prepeard.

Others not.

And some where brilliant

Then we counted the votes, everybody got five candies and we had taken pictures of everyone and they where lais on að board and then everybody laid candy on the pictures they liked best.

And now is to see who are the winners three people gets prices.

Yes this was fun.

Everybody was happy though.

Here are the wotes and the pictures.

Good party.

Signing the guestbook.

Ljósmyndarinn og eftirlitið. 

Jamm drawing is one of the thing these people can very well.

Love is!!!

This one came a little bit too late.

Watching the pictures.

And having a good time.

And of course a show off.

And one of Christinas friend brought food, which came in handy.

I have said all this in my bad english so you can read it, becouse I know you will.  Thanks a lot for að really good entertainment and party. 

And Christina Elli would like to have that cofanger from your car.  Love you love you love you.

Í neðanjarðarlestinni á leiðinni til Gasometer, þar sem Bjarki ætlaði að pikka mig upp.

Vínarbúar eru frekar seinteknir og illa við að ókunnugir séu að abbast upp á þá, nema maður sé með hund í bandi, þá kjaftar á þeim hver tuska, þessi hjón voru samt voða glaðleg.

Hér má sjá aðeins móa fyrir tönkunum í Gasometer.

Þessi leikur verður örugglega endurtekinn og ef einhver vill vera með næst, þá er örugglega hægt að koma því við.

En eigið gott kvöld.

Í gær hrundi veröld mín!

Í gærkveldi hrundi tilvera mín.  'Eg er dofin og veit eiginlega ekki hvað ég á að gera.  Ég hélt satt að segja að ég væri búin að fá minn skammt af leiðindum, sorg, sársauka og því sem fylgir, en í gær gjörsamlega brast heimurinn undan mér, þegar ég opnaði netblaðið bb.is og þetta blasti við mér; http://www.bb.is/?PageID=26&NewsID=160356

Í fyrsta lagi hefðu menn nú átt að sjá sóma sinn í að aðvara okkur um að þetta stæði til, því svo sannarlega hef ég ekki haft grænan grun um að verið væri að véla um að svifta mig heimili mínu og jafnvel fyrirtæki, fyrir nú utan að við hjónin höfum verið að dunda okkur í gegum áratugi að gróðursetja tré fyrir ofan húsið, erum með samning upp á það. 

En svo kemur þetta högg.  Ég sem var svo ánægð með hvað ég væri að ná góðum árangri í að ná mér eftir áföllin og hélt að nú lægi gatan greið framm.  Þá er ég sleginn niður með fjöður.  Það á að hrifsa af mér lífið.  Og það á þennan harkalega hátt.  Hvað eru menn eiginlega að hugsa?

Ég þarf að byrja upp á nýtt með allt mitt, þá er ég að hugsa um minn andlega status og hvernig ég tækla tilveruna. 

Því fyrir mér er kúlan ekki bara hús, hún er miklu meira en það.  Þó ég hafi þurft að berjast við græðgisöfl sem hafa viljað hrifsa hana af mér eins og Húsasmiðjuna og Sparisjóð Keflavíkur, þá hefði ég reynt að finna leið til að komast framhjá því.  En þessi dómur er þannig að ég get ekkert gert.  Hið opinbera hefur talað og dómurinn sennilega fallinn og það á að slíta mig burt með rótum.

Svona getur lífið leikið mann, og eina sem maður getur gert er að reyna að finna leið til að finna gleði og kjark. 

Icesave NEI TAKK!

Þá er ég komin heim aftur.  Hér er veðrið gott sól og blíða og næstum enginn snjór.  Það er gott að koma heim, mér líður auðvitað vel hjá börnunum mínum og svo sannarlega er ég uppfull af góðum tilfinningum að hafa umgengist þau svona lengi. 

Ég fór í kjötborðið í Samkaupum og mikið er ég glöð að sjá allt úrvalið sem þar er.  Fékk mér súrsaðarð bringur og keypti mér lambaframhryggssneiðar sem ég ætla að matbúa í kvöld, nammi namm.

Ég ætla að byrja á að benda fólki á að skrifa undir áskorun til forsetans um að neita að undirrita Icesave samninginn, okkur ber enginn skylda til að greiða þetta. http://kjosum.is/

Ég set hér inn ling frá bloggi Völu Andrésdóttur Withrow  http://vala.blog.is/blog/pistlar/entry/1142548/#comment3100803

En þar segir hún m.a:

En Icesave málið hefur aldrei komist svo langt að vera lögfest en samt er ríkið til í að skrifa undir samning um fullar skaðabætur vegna ótta við dómsmál reist á tilgátum sem aldrei hafa verið vefengdar fyrir rétti og er allskostar óvíst að haldi nokkru vatni.  Þetta þykir mér með þvílíkum ólíkindum.  Svona réttaróvissa í málum þar sem málsatvik eru opinber eru oft ávísun til hins stefnda á brunaútsöluafslátt af heildarskaðabótum.  Í Icesave á hins vegar að innheimta heildarupphæð og varla samið um annað en smáatriði varðandi greiðslutíma og -skilmála.  Ef ég ætti að koma með sleggjudóm í þessu máli myndi ég segja að annaðhvort er samninganefnd Íslands lygilega vanhæf þegar kemur að sáttasamningum eða verið er að leyna upplýsingum eða semja undir borðið.  Allt mjög ósæmilegir kostir og ekki til þess fallnir að leggja til grundvallar þessari tröllvöxnu skuldbindingu.

Vala er lögfræðingur og segir hér: Sem lögfæðingur sem starfar við meðhöndlun sáttasamninga og gerðardóma á erlendri grund er frá mínum bæjardyrum séð hvorki eðlilegt né ráðlegt að aðilar semji um "skaðabótagreiðslu" í máli þar sem réttarstaða er jafn ótrygg og málsatvik eru jafn opinber og raun ber vitni í Icesave.

 Það er því alveg ljóst að þeir sem bera fyrir sig að við VERÐUM AÐ BORGA!  Fara annað hvort með rangt mál eða vita ekki betur. Hvort heldur sem er, þarf að hætta að hlusta á slíkar raddir.  Þeir annað hvort eru vísvitandi að vinna gegn þjóðarhag af pólitískum leik, til dæmis drauma um ESB, eða þá að þeir trúa því sem ráðamenn segja.

Þegar þetta er skrifað hafa þegar um 20.674 skrifað undir áskorunina.  Það heyrist líka að ráðamenn séu á hraðferð með málið gegnum þingið til að losna við að þurfa að taka tillit til fólksins sem þeir ætla að láta borga þetta.

Það er eitthvað sem hangir á spýtunni, eitthvað sem ekki þolir dagsljósið, því það er auðsætt að það á að troða þessu í gegn á móti vilja meirihluta þjóðarinnar.  Og annað við vorum búin að hafna þessu samkomulagi áður, það var ekki spurt um einhverjar dúsur eða ekki, við neituðum að greiða. 

Ég segi nú bara, stöndum saman um að koma af okkur þessari ánauð.  Látum á það reyna fyrir dómstólum hvort okkur ber að greiða eða ekki.  Það er komið nóg af lyginni, óróðrinum og undirferlinu í ráðamönnum.  Hingað og ekki lengra, sýnum þeim raunverulegt vald meirihlutans.   

Katakombur - Nina Hagen keppni og Júróvisjón.

 

Það var tvöfaldur skammtur af júróvisjón hjá mér í gær, þar sem við horfðum á þá norsku og síðan íslensku.  Við vorum boðin í æðislegan mat til Hagbarðar vinar okkar Valssonar, og síðan var horft á Júróvisjón. Ég var ekki alveg sátt við niðurstöðuna, en þar sigraði hún Stella frá Afríku, dökk á brún og brá.  Í undanúrslitum þar sem fjórir aðilar komust í undanúrslit, voru krakkar frá norður Noregi, ungir samar sem voru að mínu mati frábær, einhverjir fífla hillybillys, og svo gamlir rokkarar.  En svona er þetta, það er sem betur fer misjafn smekkur manna. ´

Við horfðum svo á þá Íslensku þegar við komum heim og ég get svo sem alveg verið sátt við niðurstöðuna, þó ég hefði viljað sjá aðra vinna.  Skil samt ekki hvernig Magni komst svona hátt, miðað við aðra að mínu mati miklu betri söngvara og lög.  En það er svona misjafn smekkur manna.

En ég er búin að vera að tala um Katakomburnar og Nínu Hagen keppnina.

Á leiðinni í Katakomburnar.  Þær eru undir dómkirkjunni á Stefansplatz, en við förum með neðanjarðarlestinni, því það er miklu fljólegra og auðveldara en að fara á bíl.

Kirkjan á Stefansplatz, undir henni eru katakomburnar.  Þar eru allir biskupar, prestar og annað svoleiðis fólk, á sérstökum stað, í kistum í löngum röðum, biskupar, kardinálar og slíkir, svo eru skápar þar sem prstarnir hvíla.  Á einum stað er svo hvelfing þar sem hvílir Rudolf sá sem grundvallaði kirkjuna og nágrenni, þar liggur hann og hans fjölskylda, á sama stað eru krukkur með líkamsleifum ýmissa framámanna fyrri tíma, þá var ekki brennd lík, en teknir úr þeim líkamspartar og settir í svona krukkur, með nafni og númeri.  Annað hvort hjartað, hausinn eða nú það allra heilagasta.  ´

Þegar neðar er komið hvarf öll fínheitin og við tóku langir dimmir hlaðnir gangar með kompum þar sem gat að líta bein sem var staflað upp í hrúgur.  Því miður var bannað að taka myndir, en þetta minnti mig óneitanlega á skreiðarstafla, dálítið óhugnanlegt reyndar því þarna sáust líka hauskúpur.  Þetta var grafreitur alþýðufólksins.  Því öfugt við aðra, þá báru þeir líkin ekki út fyrir borgina, heldur inn í hana og í þessar hvelfingar undir kirkjunnni. Þegar hvelfinginn var orðin full var hrært í öllu og síðan kastað niður um holu í hvelfingunni, til að rýma fyrir nýjum viðskiptavinum.  Þarna var hægt að fá að koma með ættingja sína gegn vægri greiðslu.  Á öðrum stað voru þeir settir sem dóu úr plágunni miklu.  Þetta er dálíltið öðruvísi veröld en við þekkjum.  En þarna var svo greinileg stéttarskipting þegar maður gekk um garð.

Anna konan í kjallaranum hjá Báru, við köllum hana ömmuna, vann þarna eftir stríðið, hún hafði unnið í hergagnaverksmiðju í stríðinu, sem var svo sprengd upp og þá var allt fólkið sent til Vínar til að taka til, safna saman múrsteinum og skafa þá og laga til að endurbyggja.  Þeim var ekki útvegað húsnæði en fengu klæðí, einn umgang á ári, þá hugsaði maður ekki um fínheitin sagði Anna heldur var hugsað um að fá sterk og endingargóð föt.  Hún og tværi vinkonur hennar voru þarna og reyndu að tjasla yfir sig einhverjum húsaleifum upp á annari hæð í sprengdum húsun, því þarna var allt fullt af rottum, þær komu meira að segja upp á aðra hæð til að reyna að ná sér í gott kjöt.  Katakomburnar þar sem mér skilst að steinarnir hafi verið endurrunnir voru líka fullar af rottum, raka, kulda.  Þær voru notaðar sem sprengjuskýli í stríðinu.  En allt þetta er þaggað niður og menn vilja ekki ræða þennan tíma. 

Þessi hér var bara af inngangnum og ég hélt að það væri nú saklaust, en greinilega ekki. Jú hún kom inn eftir að ég var búin að taka ákvörðun um að láta hinar myndirnar eiga sig.  Ég get svarið það. 

Það er bannað að taka myndir þarna niðri, en ég var búin að taka nokkrar, og ætlaði að sestja þær hér inn, en þetta bann nær víst út fyrir gröf og dauða, því þær einfaldlega birtast ekki, fyrir utan að tölvan mín er með allskonar mótþróa, ég er búin að sitja í fleiri klukkutíma og reyna að setja þessar mundir inn, en allt við það sama, fékk að fara í aðra tölvu borðtölvu, en hún hrundi, svo eitthver er nú krafturinn í þessum andskotum þarna niðri. Hvað um það ég er hætt við að reyna að setja þær hér inn. Vonandi gengur þá betur að halda áfram.

Komin út á Stefanaplatz, og allt í lagi með það.

Kirkjan er rosalega flott og staðsett á miðju Stefansplatz, katakomburnar eru undir henni og torginu.

Jamm nú gengur allt eins og í sögu, ótrúleg upplifun alveg.

Gamla brýnið.

Við Christína.  En nú er komin tími til að fara heim til hennar og undirbúa seventíespartýið sem þau kenna við Ninu Hagen.  En ég held að ég komi inn á það seinna, þessi barátta við presta og preláta er búin að taka úr mér orkuna. 

Ætli það sé ekki best að koma sér út í norskan fallegan ískaldan vetrardag í smá göngutúr að vísu er hér 25°frost, svo það er ekki gott að vera of lengi úti. 

En eigið góðan dag elskurnar.

Ætla svo að minna ykkur á að skrifa undirr áskorun til forsetans um að neita að samþykkja Isesave  ólögin. Hér http://www.kjosum.is/

 

Ferðin til Graz

 

Ég sit hér við eldhúsgluggann í Nettersdal og horfi út í snjóinn, sólina húsin sem kúra sig, sumir bílar alveg á kafi í snjó rétt bara móar fyrir þeim eins og einhverskonar snjómynstri.   Í morgun var ekta íslenskt vetrarveður snjókoma og rok, það er að vísu ennþá vindur, en sólin gerir sitt til að mýkja myndina.  Þetta er samt falleg sjón.

En við ætlum að bregða okkur aftur til Austurríkis, til Graz og Vínar. 

 

Við erum lagðar af staði til Graz, þar býr frændi minn Leo Jóhannsson, Graz er í um það bil tveggja klst. akstur frá Vín, er upp í fjalllendi og landslagið virkilega fallegt.  Veðrið lék við okkkur.

Himininn heiður og blár nema einstöku ský sem voru skemmtileg í laginu. 

Brautin er bein og greið.

Sérkennileg fjöll einhverskonar sandsteinsfjöll gæti ég trúað.

Snjórinn liggur ennþá yfir sumstaðar upp í hæðunum.

Það var mikill fjöldi bíla á leiðinni upp í fjöllinn, dóttir mín sagði að þetta væru fjölskyldur að fara á skíði, hér er skíðanotkun almenn og allir eiga skíði og fara oft á þau.  Auk þess eru núna vetrarfrí í skólum og fólk að nota sér að fara í smáferðalög með börnin.

Svo kúra þorpin inn á milli skógarbletta og akra. Þetta eru svona hótel og þjónusta fyrir langferðabílana.

Þegar komið er hærra upp í fjöllinn sést snjór liggja yfir ökrunum.

 

Þegar við tölum um undirlendi í sveitunum heima þá eigum við örugglega ekki við svona "undirlendi" þetta er svona frekar slétt hér miðað við annað, og austrríkismenn láta hallann sér ekki fyrir brjósti brenna.

Þetta er samt vinalegt umhverfi þó það sér snjór á því.

Bóndabæirnir allt í kring.

Hér má sjá heyrúllurnar standa í röðum.

Og sum býlin eru bæði reysuleg og flott.

Yfirlistmynd yfir skóginn og fjöllinn.

Og hér eru líka gróðurhús, veit eki hvað er ræktað hér, sennilega tómatar.  En við erum komin í Grazhéraðið.

Og heim til Leós og Eriku þetta er höllinn sem er þeirra næsti nágranni.

Bærinn sem þau búa í er lítill og vinalegur.

Hér er svo höllin þeirra Leós og Eriku.  Og okkur er boðið inn.

Okkur er tekið opnum örmum af húsráðendum.

Við vildum samt aðeins kíkja á lóðina fyrst, þarna voru fasanar afar skrautlegir sem eru í eigu greifans í höllinni.

Stelpunum fannst gaman að hlaupa í garðinum, en brattinn er mikill, svo það er sins gott að fara varlega.

Gaman að ganga um húsið þeirra sem er miklu frekar listagallerí en íbúð, enda sögðu þau að þau hefðu einu sinni opnað húsið sitt sem gallerí og þar var straumur fólks, enda mikið að skoða hér.  Margt afskaplega fallegt, og tilfinningaríkt.

Hér er stofan sem Erika vinnur í, og hluti af borðstofunni, við fengum æðislegan kjúklingarétt, sem ég gleymdi að fá uppskriftina af.

Hluti af aðstöðu Eriku. Hún hefur undanfarið unnið að þessari sýningu sem nú stendur yfir í Vín.

Hér erum við Leó frændi sæt saman.  við erum bræðrabörn.

 

Og stelpurnar alveg á réttum stað, eru strax farnar að mála.

 

Þessi mynd er alveg mögnuð, hún var tekinuð af uppáhaldskisu sem dó.

Þetta er skip sem Leó hefur gert en hann afar liðtækur módelsmiður, smíðar flott flugvélamódel, hann var einn af stofnendum slíks klúbbs á Ísafirði.  Auk þess að vera það ljósmyndari í mörg ár.

Þeir sem vilja sá meira verða að fara á sýninguna eða skoða myndirnar þaðan sem ég mun setja inn síðar. 

Erika gerir rammana líka sjálf, og sumir þeirra eru ekki síður listaverk en teikningarnar og grafikin.

Hér er Erika með Patton á Ísafirði, en þau bjuggu nokkur ár heima áður en þau fluttu til Austurríkis þaðan sem hún er ættuð.

Hér er hún við eitt verka sinna.

Hér eru nokkrar myndir.

Kjallarinn er samt stúdíóið hans Leós, þar sem hann er með sitt tölvudót, prentara, myndavélar og svo grípur hann líka í pensilinn.

Og Leó er snillingur með myndavélina, og líka pensilinn.  Þessi fallega mynd er prentuð með sérstakri tækni á 100¨% bómull, og er ekki bara afar falleg heldur sérstök viðkomu.  Hann var með margar myndir svona og er að vinna með þessa tækni.

Hér er potrett mynd eftir hann.

Þessa líka, þetta mun vera frægur Austurrískur leikari.

Þessa myndavél gaf Jón Klæðskeri Leó, en hann fékk hafa af gamalli enskri konu.  Þessi myndavél er afar gömul, Leó hefur samt tekið myndir á hana. 

Já nú fer að styttast í þessari heimsókn, en mikið er gaman að koma hér og hitta þau yndælu manneskjur sem þau eru.

Hér er mynd af höllinni sem er í næsta nágrenni.

 

Og þessi dúkka var alveg dolfallinn yfir sjónvarpinu.

 

En þeim sem eru í nágrenninu segi ég að kíkja endilega við á sýningu Eriku G. Jóhansson .  Heiti hennar er   "Ich bin, was ich bin."

Sýningin er haldinn í R" Galerie, Pholosophisch Werkstaqqtt & Verein Artes Liberales.  Opin í dag frá 13 til 18.30 og á morgunn laugardag frá 11.00 - 15.00.  Virkilega þess virði að skoða.

P.s. það er búið að taka mig hálfan daginn að setja myndirnar inn, því tölvan er svo sein eitthvað. En vona að þið njótið þeirra, og á meðan ég horfi út í vetrarmyndina, snjó upp að mitti, og sólin að hníga til viðar, getið þið spókað ykkur í 17 ° hita og sól á vegum Austurríkis og hitt yndislegt fólk sem kann svo sannarlega að bjóða fólki heim til sín. 

Eigið góðan dag.

 

Næsta stopp.

Er komin til Noregs, fór í dag í yndislegu veðri frá Vín, þar er vorið komið.  Flaug til Kastrup og lenti þar um hálf tvö.  Var búin að hringja í systur mína Siggu og hún kom út á völl, en flugið mitt til Oslóar var ekki fyrr en 18.30.  Við sátum og ræddum saman allan tíman, og ég var nærri búin að missa af vélinni til Oslóar.  Það bjargaðist samt allt og nú sig ég hér hjá Skafta og Tinnu.  Hér er snjóhæð á annan meter.  Svo mér var aldeilis kippt niður á jörðina með veturinn.

Ég á eftir að setja inn fullt af myndum, ætla að gefa mér tíma á morgun til að setja inn myndirnar frá Leó og Ericu og Christine og félögum hennar. 

Segi bara góða nótt. 

 Hér er ein tekin á leiðinni til Graz.

Hugleiðing inn í nóttina og ferðalagið mitt.

Vorið er eiginlega komið hér í Austurríki, bændur eru að plægja akrana og allstaðar má sjá einyrkjana vinna á sínum ökrum, það eru ávaxtatré, eða grænmetis og ávaxta akrar eins og jarðaberja og paprikuakrar.  Ávaxtatrén eru að byrja að bruma, fuglarnir syngja sinn vorsöng, spætan heyrist með bor í nefi og íkornar skjótast milli trjáa.  Hitinn hér hefur verið um 17° yfir daginn og þó frjósi á nóttunni, þá lifnar allt við að morgni, þegar sólin nær að bræða allt. 

Og nú er ég farin að huga að heimferð.  Hlutverki mínu lokið hér í bili.  Kvaddi hestana í morgun, ég finn að þeir eru farnir að þekkja mig og vilja vinna með mér.  Þeir reka snoppuna til mín og leggja hausinn að mér, þegar ég set á þá beislið og gjörðina til að fara að vinna, þeir eru fúsir að gera æfingarnar sínar og  vita að á eftir fá þeir brauð og fóðurbætir og síðan að fara út í sólina með hey og vatn.  Fullkomið samband milli dýrs og manns.

Við Bára mín höfum farið saman í hesthúsið eftir að hún lauk prófunum sínum, við vöknum vekjum litlu ungana okkar og gefum þeim að borða, klæðum og greiðum og svo förum við niður í skóla og leikskóla með þær svo er haldið í hesthúsið, eftir að Bára mín bættist í hópinn, getum við aðeins slakað á, fengið okkur kaffisopa og rabbað við Sabínu sem á hofið, og aðrar áhugaverðar manneskjur sem hér eru á stjákli. 

En sem sagt nú skiptir um, ég fer í flug um hádegið á morgun og flýg fyrst til Kaupmannahafnar, þar sem systir mín sem þar býr mun koma út á flugvöll, þar sem ég stoppa nokkra klukkutíma svo við höfum tækifæri til að spjalla, síðan flýg ég til Oslóar þar mun ég hitta allavega yngsta soninn og fjölskylduna hans.  Svo er vetrarríkið Ísland eftir helgina.

Myndirnar bíða betri tíma, og annað slíkt.  En ég vil benda fólki sem er í nágrenni við Vín að fara og kíkja á sýninguna hennar Ericu Jóhannsson hún er afar flott og fjölbreytileg. Það má kíkja á hana hér, ég er líka með myndir sem ég ætla að setja hér inn seinna. 

http://www.leolab.at/folder/

 

En svona er lífið, það er að koma og fara.  Hingað til hefur mér alltaf þótt erfitt að kveðja og fara, ég held samt núna að ég hafi fengið ótrúlega hjálp hjá vini mínum Samúel, hjálp sem ég er ákveðin í að vinna úr.  Og mér finnst ég vera svo frjáls einhvernveginn á ótrúlegan hátt.  Mér finnst eins og allar dyr hafi opnast, og ég sé sjálfa mig gera nákvæmlega það sem ég þarf að gera fyrir mig.  Það er ekki þar með sagt að ég ætli bara að hugsa um sjálfa mig.  Gleðin er einmitt í því fólgin að gera eitthvað fyrir þá sem maður elskar, og með því að gleyma ekki sjálfum sér verður ánægjan af því að gera ástvinum sínum gott ennþá betri þegar maður tekur sjálfa sig inn í myndina. 

Ég veit að ég mun sakna þessara litlu fiðrilda sem ég þekki svo ótrúlega vel, samt veit ég að mín bíður að takast á við annað, sjálfa mig og ástvini mína annarsstaðar.  Og þó maður sakni einhverra þá er alltaf þessi nýja ákvörðun og tilfinningin um að næsti áfangi bíði handan við hornið.  Áfangi sem gaman er að takast á við og vinna úr.  Ég er afskaplega ánægð með dvölina mína hér, og þakklát mínu fólki hér, sem ég hef lært mikið af og átt góða daga hjá.  Ég er líka svo glöð að hafa getað verið dóttir minni stuðningur við það sem hún er að gera.  Reyndar vona ég að ég geti verið öllum mínum börnum stoð og stytta á einhvern hátt.

Þegar krýsur koma og maður á ekki mikið milli handa af fé, skilur maður hve litlu máli skipta peningar.  Það er auðvitað gott að eiga fyrir salti í grautinn og það er líka gott að vera svo rúmur á því að geta sparað til að heimsækja börnin sín.  En þegar aurana skortir, þá tekur við það sem næst manni er, fjölskyldan, vinirnir og allt sem er í kring um það.  Kærleikurinn og þörfin á að standa saman og vinna saman að því sem máli skiptir.  ég held satt að segja að við eigum að vorkenna útrásarvíkingum því þeir komast ekki nálægt því að upplifa þessa innri gleði, umhyggju og kærleika.  Því þeir þurfa að kaupa þetta allt, ekki bara frá öðrum í busines heldur líka frá sínum nánustu.  Allskonar væntingar eru gerðar til þeirra um að gera þetta og hitt, og þó þeir hafi auðvitað efni á slíku, þá er alveg viðbúið að þeir tími því ekki, því græðgin er nú einu sinni þannig að hún ríður ekki við einteyming og í því tilfelli er máltækið gott Æ sér gjöf til gjalda. 

Þetta er orðið alltof langt en bráðum verð ég ekki í sambandi lengur í einhvern tíma, og það er svo margt sem mig langar til að sýna ykkur, en það kemur smátt og smátt.  Núna er ég bara á kafi í að sinna fólkinu mínu hér og upplifa kveðjustundina með þeim. 

En afsakið allt þetta, það er bara svoleiðis að þetta kom, á morgun verður nýr dagur með nýja áfanga og nýjar áherslur.

Knús á ykkur öll inn í nóttina.