Smá hugleiðing. Hver er munur á kúk og skít?

Þegar ég var lítil var mikill hræðsluáróður á heimilinu mínu um vondu kommúnistana.  Afi minn var heitur sjálfstæðismaður, enda var flokkurinn þá byggður upp á annan hátt en í dag með Matthías Bjarnason og fleiri góða menn í forsvari.  Afi sagði að vondu kommúnistarnir kæmu sínu fólki allstaðar að, og helst í fjölmiðlum til dæmis ríkisútvarpinu, þar sem þeir gætu haft sinn áróður í frammi. 

Svo liðu árin og ég smátt og smátt þroskaðist og sá að þetta var nú eitthvað málum blandið.  Fór að leita sjálf að þeim flokkum sem ég gat hugsað mér að styðja.  M.a. með því að setja inn spurningalista á kosningaskrifstofurnar með þeim áherslumálum sem ég hafði.  Sumir reyndu ekki einu sinni að svara, aðrir fabúleruðu eitthvað út í loftið og lofuðu öllu fögru.  Endaði svo með því að finna Frjálslynda flokkinn sem ég gat samsamað mig við, og fann að þar var fólk eins og ég sem virkilega vildi vinna að þjóðþrifamálum, svo sem eins og breytingum á kvótakerfinu og bætta aðstöðu aldraðra og öryrkja og mörg önnur góð markmið sem voru vel útfærð og vel unninn.

 

En ég ætlaði ekki að tala um flokkadrætti á Íslandi.   Eitt af því sem okkur sem krökkum var innprentað bæði í ræðu og riti og hjá afa var að bandaríkjamenn voru frelsishetjur, arabar voru hryðjuverkamenn, kínverjar alræðisríki sem píndi þegna sína til hlýðni við stjórnvöld.

Þessa heimsmynd lagði ég af stað með út í heiminn.  Smátt og smátt hefur þessi mynd máðst og sullast saman.  Til dæmis horfi ég upp á ráðamenn í Ísrael murka út líf og heimili Palestínumanna meðan Vesturveldin líta undan. 

Svo eru það kínverjar sem eru brjálaðir yfir því að kínverskur professor hefur verið valinn til að taka við friðarverðlaunum Nóbels.  Hann er kallaður hryðjuverkamaður og Kínverjar hóta þjóðum sem vilja vera viðstödd atburðin, þau eru líka ævarreið Norðmönnum fyrir tiltækið.  Vestrænum þjóðum finnst þetta forkastanlegt, og fólkinu þar vinnst þetta svívirðileg árás, og sérstaklega að þessum ágæta kínverja var varpað í fangelsi, konan hans í stofufangelsi, sem stórhættulegu fólki fyrir alræðisstjórnina í Kína.  Borgarstjórinn í Reykjavík bað kínverska sendiherrann að láta manninn lausan við litla hrifningu Kínverja. 

En nú ber svo við að maður nokkur ástrali, stendur fyrir því að upplýsa um vansæmandi vinnubrögð lýðræðisríkisins og góðu kananna.  Hver eru viðbrögðin ?  Jú sá maður er komin í fangelsi, fyrir einhverjar skrýtnar sakir, fyrir að nota smokk ekki á réttan hátt, hvernig sem það er nú hægt.  Það liggur ekki fyrir nein ákæra á hendur honum, samt er hann eftirlýstur af interpol og þegar hann gefur sig fram við lögreglu er hann umsvifalaust handtekinn og settur í fangelsi í Bretlandi.  Það á að framselja hann til Svíþjóðar, hvernig sem það má vera þegar engar ákærur liggja fyrir.  Og BNA gí yfir honum til að fá hann til sín.

Maðurinn hefur ekki brotið nein lög, og öfugt við Kína á að ríkja málfrelsi og upplýsingafrelsi í því sem við höfum hingað til kallað lýðræðisríki.  Ekki bara að maður sé hnepptur í fangelsi eins og hver annar stórhættulegur kínverji, heldur loka á hann bæði Visa, Eurocard, Amazon og ég veit ekki hvað.  Reyndar hef ég ekki heyrt borgarstjórann okkar biðja um að hann verði látinn laus. 

Heyrst hefur að það sé hægt að styrkja Alquaida, og eiturlyfjabaróna meira að segja mafíósa með kreditkortum, en ekki þá starfssemi sem þessi maður hefur byggt upp, sem er að upplýsa almenning í heiminum um framferði ráðamanna heimsins, sem á að liggja í þagnargildi svo þeir geti farið sínu fram. 

Það fer satt að segja um mig hrollur við þetta framferði ekki bara Bandaríkjamanna, sem ég hef fyrir löngu séð að eru heimsins mestu illmenni, samanber Quantanamo fangelsið illræmda á Kúpu, heldur hvernig þeir hafa att saman þjóðarbrotum til að komast yfir náttúruauðlindir, og ekki má gleyma innrásinni í Írak.

'Eg vissi allan tíman að kínverjar væru villidýr sem ber að varast, en að valsa um í sauðagæru og þykjast vera góðu gæjarnir, þegar þeir eru ekki hótinu betri, er eitthvað sem er ekki hægt að sætta sig við. 

Ég er farin að hugsa sem svo að nú þurfi eitt syndaflóðið í viðbót.  Það þarf að hreinsa út, þó við hin verðum látin fjúka líka, þá er komin tími á að þessi svokallaði Guð helli yfir okkur svo sem einu flóði eða svo.  Það gæti vel verið að það væri hægt að smíða svo stóra örk að allir kæmust þar fyrir sem eru ekki svona spilltir og vondir, og svo þarf að vera pláss fyrir öll dýrin og plönturnar, því ekkert hafa þau gert af sér.  Það mætti þess vegna vera geimskip, við erum allavega með eina geimveru í Reykjavík sem gæti haft samand við sitt fólk, og svo með geimverusérfræðing sem hefur líka örugglega góð sambönd þarna einhversstaðar uppi, við gætum svo fengið gistingu meðan hinn elskulegi réttláti og dásamlegi Guð eyðir hinum óæskilegu.

Það er bara einn galli á gjöf Njarðar, það væri nefnilega alls ekki víst að við þessi hjartahreinu fengjum far með geimÖrkinni.  Það yrðu sennilega glæpamennirnir, auðvaldspakkið og ráðamennirnir sem fengu að fljóta með, en við hin yrðum eftir. 

En  ef svo færi, þá erum við hvort sem er laus við þetta illþýði og þá þyrfti ekkert syndaflóð og engar ráðstafanir, þá getum við bara byrjað upp á nýtt,  með spillingu, valdagræðgi ráðríki og stríð.  Því þegar upp er staðið þá býr þetta sennilega meira og minna í okkur öllum.  

Þess vegna er sennilega best að reyna að fá fólk til að vakna og hugsa öðruvísi.  Leggja meiri áherslu á að rækta sinn innri mann, elska náungan meira og hlú að fjölskyldu og vinum.  

Með kveðju Ásthildur.

Elsku Daníel - til hamingju með afmælið þitt.

Í gær átti Daníel Örn Skaftason afmæli. Þessi frábæri drengur sem er svo mikið hjá ömmu og afa.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Á suðureyri á leið í sund eins og svo oft áður.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Hér erum við fjölskyldan í Flókalundi í vikuferð í sumarbústað.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Daníel Örn er rosaflottur strákur og töffari.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér heldur hann á litlu systur sinni. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Með heimasmiðaða Bazúku.  Þeir bralla mikið saman hann og Úlfur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er verið að skíra aðra systur, Sólveig Huldu.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og við fórum til Flateyjar líka. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Og á setur Jóns Sigurðssonar í Arnarfirði. Þar var ýmislegt forvitnilegt að skoða.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hressir strákar í útilegu í kúlu. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hann verður einhverntímann góður veiðimaður.

 

Elsku Daníel Örn minn innilegal til hamingju með afmælið í gær. Knús frá ömmu og afa í kúlu.  Þú færð gjöf frá okkur þegar þú kemur næst.

Kindermuseum og Christina vinkona mín í Vín.

Kindermuseum ég hef reyndar sýnt ykkur myndir þaðan áður.  En þetta er eiginlega niður í miðborg Vínar, þar eru allskonar söfn, og í Kindermuseum geta foreldrar komið með börnin sín í allskona uppbyggilega listsköpun og fræðslu.  Þar er líka hægt að skilja börnin eftir í tvo til þrjá tíma, meðan foreldrar athafna sig í borginni.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er Christina Gobbi vinkona mín islandsvinur sem býr í Vína, hún vinnur í barnasafninu með börnum við allskonar listræna viðburði. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Núna þetta tímabil eru þau að leira. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og allir afar áhugasamir, við fengum auðvitað frítt inn út af kunningsskap.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Pabbarnir voru ekki síður áhugasamir í föndrinu en börnin, sumir hverjir.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það var líf og fjör, og stelpurnar skemmtu sér afar vel.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það voru líka allskonar tæki og tól til að vinna með leirinn hakkavélar, vinduvélar og bara allskonar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og listaverkin hrannast upp.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér fær sköpunargáfan algjörlega að njóta sín.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sjáðu amma!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessi naut sín ekki síður. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og það er ekkert smáræði sem búið er að búa til af foreldrum og börnum þarna.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svo var rætt við þátttakendurna. Og þeim sýndar allskonar myndir.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

EInhver ætti ef til vill að starta svona smiðju hér á landi.  Gæti verið skemmtileg nýbreytni fyrir einhverja sem eru listrænir og hafa ekki vinnu. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þennan karl bjó einn pabbinn til, hann sat allan tímann við að gera karlinn, og krakkarnir gerðu hinar fígúrurnar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það var farið að rökkva þegar við komum út.  Og við ákváðum að finna okkur pizzastað til að borða.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Ein af skreytingunum á húsiniu, sýnir að hér er elsti hestaskóli og sjúkrahús Evrópu. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Ekki málið að finna pizzur, en ég ætlaði mér um of, tók of margar pizzur í fangið og missti helmingin á gólfið Varð því að kaupa helmingi fleiri en áætlað var.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En þær voru góðar og víst nutum við matarins. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Við erum reyndar stödd á aðalverslunargötunni í Vín. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Leikhúsið.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og hér er greinilega verið að sýna Puntila og Matta.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Auðvitað þarf að taka menningarlega mynd. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og það er farið að rökkva, svo það er best að koma sér upp í þorpið með börnin.

Ég hugsa að við förum í sundlaugina á morgun, og jafnvel í annað Hof, sem tvær systur eiga, þar eru mörg íslensk hross.  

En eigið góða rest af deginum.

 

 

Vinaheimsókn og Fjölskyldugarðurinn.

Familypark eða Freizeitpark er stærsti skemmtigarður Austurríkis, þarna eru jafnframt húsdýr sem börnin geta skoðað. Reyndar er allur garðurinn miðaður við börnin.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En fyrst fengum við heimsókn, ég hafði haft lambakjöt með mér dröslað því alla leiðina frá Keflavík og suður um alla Evrópu, vinir okkar, sem reyndar eru mjög góðir vinir Báru minnar og þeirra, komu í heimsókn og gistu hjá okkur eina nótt, það var afar skemmtilegt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Stelpurnar voru glaðar að fá vinkonu sína Mirijam í heimsókn, og þær skemmtu sér vel.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Heidi og Samúel eru afskaplega indælar manneskjur og hafa reynst dóttur minni vel.  Hér eru þau með kettlingana á heimilinu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ég get sagt ykkur að hér var steikt bæði læri og hryggur og það var allt etið upp til agna.  Enda er lambakjötið besti maturinn sem til er fyrir utan íslenskan ferskan fisk. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vinkonurnar Mirijam og Hanna Sól. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sætar saman.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og það var brugðið á leik, við áttum skemmtilegar stundir saman.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Daginn eftir var farið í hesthúsið sem Bára og Bjarki hafa hestana sína, ásamt mörgum öðrum.  Og við fórum í langan göngutúr meðfram endalausum ökrum, bæði maís, jarðaberja, epla og paprikur nóg af öllu. Hér eru margir íslenskir hestar, og fólkið sem á þá, fer afskaplega vel með þá og eru miklir íslandsvinir, Bjarki segir að þau séu mörg hver meiri íslendingar en við sjálf, þau ganga í íslenskum peysum og hestarnir halda allir sínum íslensku nöfnum. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Menn eiga góða hesta, og það er riðið út á hverjum degi.   Hér er litla skottan mín að príla. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessir kettlingar eru í hesthúsunum og stelpurnar elskan þá. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Glæsilegur knapi, Bjarki hafði ekki tíma til að leika sér með okkur, hann þurfti að ríða út og járna, hér járna menn á 28 daga fresti, svo það er nóg að gera fyrir klára járningamenn. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þegar við vorum lögð af stað í göngutúrinn uppgötvaði ég að ég hafði gleymt að borða morgunmat, og var orðin sársvöng, á vegi mínum varð akur með paprikum, ég stal mér einni, og borðaði með bestu lyst,  hér erum við svo að nappa eplum, sem voru rosalega góð. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Úlfur með stærðarepli.  Það var af nógu að taka, hugsa að bændurnir hafi ekkert séð eftir þessu ofan í okkur.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta er svona loðdýraskrímsli

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og krakkarnir náðu sér líka í maís.  Veðrið var fínt eins og reyndar alla ferðina, og við skemmtum okkur vel í risastórumgöngutúr. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svo þurfti auðvitað að gera að maísnum þegar heim kom.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nú erum við komin í Fjölskyldugarðinn.  Þessi dreki svífur ofar jörðu hátt hátt uppi.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það voru ýmis tæki prófuð.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ég lét meira að segja hafa mig í ýmislegt gamla brýnið.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Stelpurnar áttu meiriháttar skemmtilegan dag.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og reyndar Úlfur líka. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Meira að segja að aka traktor. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Maður lætur nú hafa sig í ýmislegt. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og afi líka

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér sýnir hann svaka tilþrif í góðum höndum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ég get svarið það ég fór meira að segja í rússibanan, hélt það yrði mitt síðasta. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta tæki lét ég reyndar alveg eiga sig.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Afi það á alltaf að lyfta höndunum svona, þegar skipið fer hátt upp!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér voru svo öll ævintýrin, það var hægt að ýta á takka og þá var ævintýrið lesið og fígúrurnar ýmist hreyfðust eða voru kyrrar. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta var líka agalega gaman. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og Ásthildur fékk að fara alein í svona tryllitæki, það hafði hún aldrei fengið áður, en til þess eru afi og amma að spilla ekki satt??

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vatnsrennibrautinn var tvímælalaust vinsælasta leiktækið hjá krökkunum. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Búúúúmmms!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Eins ogh sjá má hafa sumir engu gleymt!!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það var búið að loka, en stelpurnar neituðu af yfirgefa tækið, og vörðurinn lét það eftir þeim að fara þrjá leiki til viðbótar. 

Svo eftir skemmtilegan dag var haldið heim.  Vonandi getið þið líka skemmt ykkur með okkur í þessum frábæra garði.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ferðasagan - slöngusafnið og saga Burg Fortchenstein.

Við skulum ekki alveg skilja við Kastalann.  Allt Burgenland tilheyrði Ungverjalandi allt til ársins 1920. Fyrir krist réðu Keltar ríkjum, síðan komu rómverjar, þá ungverjar. Árið 1970 fékk kastalinn svo nafnið Fortchtenstein, en hét áður Fortenau.

A 13 öld var Burg Forchtenstein á landamærum Ungverjalands og Austurríkis, þar réði Herr Von Mattersburg, síðar Herr Von Fortshenstein.  Hann eignaðist hins vegar aldrei son, einungis dóttur, og giftist hún iinn í Odenburgerættina sem réði yfir Ungverjalandi á þeim tíma.

En þarna áttu hörmulegir atburðir sér stað.  Eins og ég kom með áður, þá var kóngur mikið í hernaði, sennilega eins og kóngar í dag fara á refaveiðar, dugði ekkert minna en að fara á mannaveiðar í þá daga,  konungar fóru í hernað, það hét að verja landið, eða vernda þegnanna, en sennilega meira í ætt við sport eða græðgi. 

Nema meðan kóngurinn var í hernaði, ríkti drottninginn Rosalie, hún var grimm og gráðug, og frek til fjár, skattpíndi þegnana og drap þá sem ekki hlýddu á hroðalegan hátt, hún batt band um þá miðja og slakaði þeim svo niður í stóran brunn, þar sem þeir dóu drottni sínum ýmist eftir einn eða tvo daga.  

Þegar konungurinn og ráðgjafi hans komu heim, sáu þeir að þegnarnir voru illa haldnir, soltnir og plágur herjuðu.  Þeir voru að ráða ráðum sínum þegar drottningin kom inn.  Við erum að ræða ástandið á þegnum vorum, sagði kóngur, og hvernig við eigum að refsa illvirkjanum sem hefur farið svona með þjóðina.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér má sjá uppstoppaðan krókódíl sem hangir yfir anddyri kastalans.  

Hengja hann, svaraði drottning af bragði.  Já sagði kóngur við vorum einmitt að tala um þig.  Hún var svo tekinn bundið um hana band og henni slakað niður í brunninn sem hún hafði verið svo iðin við að setja þegna sína í. En drottningin dó ekki strax, hefur sjálfsagt verið betur á sig komin en vesalings fólkið.  Það tók hana 3 vikur að deyja, og öskrin í henni heyrðumst um allt, þann tíma.  Eftir dauða hennar varð svo reimt í höllinni að enginn hélst við þar. 

Var brugðið á það ráð að reisa henni kapellu á hæstu hæðinni þarna hjá, sem kallast Rosalie hæð og kapellann heitir Rosaliekapel.  Við fórum þarna upp. Urðum ekki vör við vondu drottninguna, en sál hennar reikar ennþá í kastalanum,  í dag er hann safn með upprunalegum munum frá kóngum sem þarna dvöldu. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það má alveg ímynda sér þvílíkt erfiði það hefur verið að byggja þennan kastala svona á brún hárrar hæðar.  Örugglega mörg mannslíf sem þarna hafa farið forgörðum, allt til að búa til glanslmynd auðjörfa, útrásarvíkingar hvað???

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ég er viss um að ennþá má heyra öskrin í frúnni, þegar skyggja tekur, enda er enginn til staðar í kastalanum þegar nóttir sækir á. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Á haustinn setja austurríkismenn niður fjólurnar og stjúpurnar, sem við notum sem sumarblóm, þeir nýta blómið sem vetrarblóm, enda harðgerð þessi elska.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta er ekki fyrir viðkvæma, rétt hjá kastalanum er safn dýra með kalt blóð.  Við ætlum að skreppa þangað inn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sumum finnst  þessi dýr frekar ógeðsleg, og ógnvekjandi, þar á meðal ég, vildi ekki þurfa að hitta þau í þeirra  náttúrulega umhverfi.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En börnin vildu endilega fá að skoða, svo auðvitað fórum við.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þær horfast í augu Hanna Sól og Eðlan. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ekki beint fegurðinni fyrir að fara. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Veit ekki með ykkur en það fer svo sannar lega um mig að horfa á þessar slöngur. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þær virka letilegar og sofandi, en maður veit aldrei.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sumar allt að þvi krúttlegar. Hér má eiga slöngur í búrum, ekki þessar hættulegu heldur þær sem eru hættulausar, hér eru snákar í gróðrinum villtar, svo það er ekki sama fóbía hér og heima með slöngur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jamm spennandi eða hvað??

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessi var hvorki sofandi eða letileg, skröltormurinn er einn af þeim hættulegustu sem finnast, enda hristi hann dinglumdánglið sitt í gríð og erg að okkur, ég var auðvitað fegin að hafa glerið á milli okkar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já gler getur komið sér vel. En nú ætla ég að koma ykkur á óvart, þeir sem eru hræddir við slöngurnar ættu að hlaupa yfir næstu myndir

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hún verður 10 metra löng og feit eftir því, og þegar hún er orðin nógu stór kyrkir hún fljótt og vel. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Meira að segja var Úlfur smá aumur í handleggnum, því hún þrýsti svo vel að, til að halda jafnvægi. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ef þið haldið að þetta geti ekki versnað, þá skuluð þig ekki skoða næstu mynd. heheh

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Já, sú stutta vílaði ekki fyrir sér að taka slönguna, en það sást í iljarnar á Ástildi á hlaupum í burtu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En hún náði að róa sig niður og jafnvel klappa slöngunni. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það er afskaplega fallegt hér í Fortchenstein. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Komin til Parísar.... nei nei, þessi er á hringtorgi í Mattersburg.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það var gott að koma heim, og við gerðum okkur oft spaghettirétti, og Ásthildur var dugleg að hjálpa til. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hún kann þetta alveg, litla dúllan mín.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svo líður kvöldið bara í ljúfum gír við að læra og föndra með mömmu. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér horfum við niður götuna meðan rökkrið færist yfir. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Rökkrið fellur líka yfir dulúðugan kastalan, hér sýnist vera friður, en samt er þarna sál sem fær engan frið vegna illverka sinna og hræðilegs dauða.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Alveg eins og í ekta draugamynd.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þar sem þokan smátt og smátt þekur höllina og enginn veit hvað gerist í þokunni.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Næst förum við í Familypark Stærsta skemmtigarð í Austurríki.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sem er líka nokkurskonar húsdýragarður.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Í brekkum er nú gott að eiga traustan vin sér við hlið. 

Vonandi að þið hafið skemmt ykkur í ferðinni. 

 

 

 

 

H

 

Ferðasagan - Burg Forchtenstein.

Loksins er ég tilbúin til að halda áfram ferðasögunni minni.  Fyrst fékk tölvan mín vírus, síðan hrundi harði diskurinn, og ég mátti þakka fyrir að flest gögnin fundust, nú er ég komin með nýjan disk, þeir björguðu mér strákarnir í Netheimum.  En svo komst ég að því að officepakkinn er ekki lengur til, og ég í miju kafi að útbúa söguna fyrir börnin og jólkortin.   En ég gefst ekki upp svo auðveldlega, finn bara nýjar leiðir Þarf samt að koma mér upp officepakkanum aftur.

Nú er þessu lokið, en ég er að feta mig í nýjum heimi með nýjan disk og ný úrræði, því það sem ég var vön að nota gengur ekki lengur.  

En við erum búin að dvelja ansi lengi í Forthenstein.  Við erum þar í u.þ.b. 500 metra hæð, og horfum niður í djúpan dal, þar sem miðbær þorpsins er, verslanir, skólar og cetra.  En á hæðinni beint á móti er höllinn, Burg Fortchenstein, þegar Austurríki var sundrað í þessi níu smáríki sem ég nefndi áður, bjó kóngurinn yfir Burgenland þar.  Og við ætlum að kíkja í heimsókn til hans í dag.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér má sjá hana sveipaða dulúð, en þarna gerðust hræðilegir atburðir fyrir löngu síðan, ég mun segja ykkur frá því síðar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér sést vel hvernig hæðarmismunurinn er, þetta er afskaplega fallegur staður, en ég myndi ekki vilja aka hér um í hálku. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er inngangurinn, fyrir neðan er hyldýpi.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jamm hér bjuggu stríðsherrar. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og útsýnið frá höllinni ekkert slor. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Eins gott að vera ekki mjög lofthræddur að búa svona hátt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Byggingar í mið Evrópu voru mikið skreyttar á þessum tíma, og nostrað við allt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Stúlkan sem tók á móti okkur sagði að við mættum ekki nota flash hér inni, því hér væru allir hlutir upprunalegir og ekta. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Það er greinilegt að kirkjan og valdið hafa haldist í hendur alla tíð.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Skrautlegar brynjur, það hefur verið aldeilis flott að týna lífinu af manni klæddum í svona fínerí.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Pelli og purpuri hafa alltaf verið manneskjunnar ær og kýr. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hver myndi svo sem vilja eta af svona diski?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nýjasta tískan hehehe...  en varla mjög þægilegur klæðnaður.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér sést Hanna Sól skoða sig um í höllinni, sjáið gólfin fyrsta parketið sennilega.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Úbbs sagði ykkur að hér hafi verið íburður mikill.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það er ekki sama fíll og Fíll. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ef til vill skrýnið drottningarinnar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Hún hefur allavega getað speglað sig frúin hér.  Skemmtilegast við þessa mynd er Hanna Sólin sem speglast þarna inn í eins og prinsessa frá löngu liðnum tíma. Reyndar á sumrin þá eru allskonar uppákomu hér, krakkar fá að klæða sig upp í prinsessubúninga og hermannabúninga og svo er slegist og leikið sér.  Það er örugglega skemmtilegt en við vorum of seint á ferð til að fá svoleiðis trakkteringar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ætli maður fengi ekki leið á svona flottheitum eftir smátíma?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta eru kertastandar, ekki neinir grútarlampar hér.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Það er sagt að sækist sér um líkir.  Annars hefur villisvínið verið aðalveiðidýrið á þessum tímum og er aflaust enn, ásamt dádýrum og hjörtum. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Ekki hefur nú skort vopnin á þessum bænum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og skopskynið hefur verið í góðu lagi. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Liturinn á þessum myndum sýnir að ekki var notað flash heldur stórt ljósop.  En þessi gaur dvaldi í Indlandi eins og sjá má. Man ekki lengur hvað hann hét.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og veiðidýrin hafa verið að ýmsum stærðum og gerðum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er svo besti ferðafélaginn sennilega

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessi hefur örugglega aldrei verið langt undan.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hanna Sól er samt ekkert hrædd við gamminn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ásthildur litla var aftur á móti smeyk og gott að fá að vera í fanginu á afa.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hið konunglega veiðitjald. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hesturinn hans var nú ekkert slor heldur. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessa hollningu þekkir amma vel

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svo var hægt að búa til pening.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Stóri frændi svo klár.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta var brattasta brekkann á svæðinu, ég skil ekki hvernig er hægt að aka svona vegi í hálku, ef það kemur á hálka. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Allar uppkeyrslurnar í bænum voru meira og minna afar brattar. 

En við erum komin heim til stelpnanna, og búin að skoða það sem höllin hefur upp á að bjóða. 

Eigið góðan dag elskurnar. 

 

 

Tölvubras og stjórnlagaþing.

Ég er ekki dauð úr öllum æðum, einungis á kafi í að útbúa jólagjafirnar til barnanna minna, jólasagan í ár, þarf að prentast út, raðast saman og líma.  Í þetta sinn verður farin björgunarleiðangur til Gaggalaggálands. 

Ég hef átt í brasi með tölvuna mína, en þeir í Neitheimum komu henni í lag sem betur fer og björguðu flestu eða öllu af harða diskinum, sem betur fer, nú er ég komin með nýjan.  Eina vandamálið er að ég missti út allann officepakkann, photoshoppið, publiserin og myndforritið sem ég notaði.  Svo ég hef átt í brasi með að laga myndirnar.  Þetta stendur allt til bóta, og þegar mesti kúfurinn er farinn af bókaútgáfunni hehehe þá tek ég til við að halda áfram með ferðasöguna mína, við erum búin að dvelja ansi lengi í Forthenstein, en það er allt í lagi, því þorpið það er einstaklega fagurt og vinalegt.  Við eigum líka eftir að skoða ýmislegt þar.

Í sambandi við kosninguna síðust helgi, varð ég fyrir dálitlum vonbrigðum, því ég hafði gert mér vonir um að venjulegt fólk eins og ég myndi komast í efstu sætin, en kemst svo að því að við erum svo ameríkaneseruð að kjósa flest þá sem mest hafa verið í fjölmiðlum, ekki að það sé neitt verra fólk, en það er samt ekki þverskurður af þjóðinni.

Ég ætla samt ekki að láta það hafa áhrif á mig, og óska þeim sem hlutu kjör alls hins besta, og bið hina sem buðu sig fram að halda áfram að hamra á sínum málum, og halda utan um þá félaga sína sem hlutu kjör.  Það getið þið gert með ábendingum, samtölum eða fengið að sitja sem áhorfendur á þinginu.  Er viss um að öllum verður vel tekið þar. 

Það er reynt að tala þetta allt niður af þeim sem hafa hagsmuna að gæta, því auðvitað vill enginn missa beinið sitt.  Við sjáum svo til hvað kemur út úr þessu, held að það geti aldrei verið neitt annað en gott.

Nú þarf að gefa umbjóðendum okkar frið til að ná áttum og skoða hvað þeim er ætlað að gera.

Okkur hættir til að tala allt niður, mest hugsum við um aukaatriðin, það er nánast lenska í öllu okkar samfélagi.  Mér finnst oft umræðan á afskaplega lágu plani.  Miðað við aðrar þjóðir.  Naív og skapstór.  Byrjað á að rakka niður einstaklinga í stað þess að benda á málið sjálft og hvað má betur gera.  Ég er svo sem ekkert betri en aðrir, nema ég reyni að hemja mig í flestum málum. 

En sem sagt.  Ferðin heldur áfram.   Eigið góðan dag elskurnar.