Mín prívat og persónulega hugleiðing.

Ég er örugglega skrýtin skrúfa.  Og hugsa ef til vill öðruvísi en flestir.  Það verður þá bara að hafa það.

Ég hef verið hugsandi yfir flokknum mínum nú í nokkurn tíma.  Þegar ég gekk til liðs við Frjálslynda flokkinn, sem þá var bara örflokkur, eins og hann er reyndar enn í dag, þá voru það hugsjónirnar og eldmóður forystumannanna, sem ég heillaðist af, og síðan málefnasamningurinn, sem ég átti reyndar þátt í að semja með félögum mínum.  Þetta voru góðir og skemmtilegir tímar, með góðu fólki, sem var fyrst og fremst af hugsjón í baráttu gegn óréttlátu fiskveiðistjórnunarkerfi, og að benda á yfirgang ráðamanna, gagnvart þjóðinni, ráðstjórn kallaði Sverrir Hermannsson stjórnina, þegar hann ræddi um hana.  Það sem rætt var um allt frá því að flokkurinn var stofnaður, hefur komið fram, hrakspárnar, um froðuféð, svo ég vitni aftur í gömlu kempuna. 

Málefnin eru góð, og ég fullyrði að hvergi eru þau betri en hjá okkur.  Það hefur bara aldrei komist á framfæri, vegna þess að fjölmiðlar, hafa þaggað talsmenn flokksins og forystu í hel, eins og þeir hafa getað, nema þegar eitthvað hefur komið flokknum illa, þá hefur verið blásið upp, allt sem miður fer, og gert grín að, og menn settir í versta ljós sem hægt er. 

Þetta hefur gengið svona alltaf.  En meðan við vorum, þessi við, sem stofnuðum flokkinn, og vorum samtaka og sammála um helstu hluti, þá gerði þetta ekki mikið til, því við gátum varist og staðið bak í bak. 

 

 

Mér finnst skrýtið að flokkurinn mælist ekki með meira fylgi í skoðanakönnunum, en þrjúprósent, miðað við málefnin, og miðað við að flokkurinn hefur hvergi komið að spillingunni. 

Ég hallast að því, að það sé mest vegna illinda, úrtölumanna, og óheilinda. 

 

Ég ásamt þremur öðrum úr flokknum, skrifaði grein sem birtist í Morgunblaðinu og fleiri blöðum, sem við kölluðum; Aðför að grunngildum Frjálslyndaflokksins. 

 

Ég hef legið undir feldi nú um tíma, og satt að segja ekki almennilega vitað, hvað ég ætti að gera, eða hvernig ég ætti að snúa mér. 

 

Málið er að ég þekki marga í  forystunni mjög vel, Guðjón Arnar er fermingarbróðir minn, og hann er gegnheill, þó sumum finnist hann ekki “koma nógu vel fyrir”,  eða ekki “nógu afgerandi persónuleiki”, Þá fer þar traustur maður.   Magnús Reynir framkvæmdastjóri flokksins er líka fermingarbróðir minn, og ágætis drengur, hann vinnur af hugsjón.  Kristni H. Gunnarssyni hef ég kynnst eftir að hann byrjaði að starfa með flokknum, afskaplega fylgin sér, og stendur við orð sín. 

Þessir menn sem ég tilnefni hér sérstaklega,  hafa mikið legið undir ámæli frá sumum í flokknum, bæði opinberlega og í bréfaskriftum.  Menn vilja skipta um formann, skipta út Kristni H. og fá annan framkvæmdastjóra. 

 

Og ég hef komist að niðurstöðu.  Ég ætla mér að fylgja mínum mönnum, ef skipið fer niður, þá fer ég með því.  Ég vil bara fá gamla góða kjarnann til baka.  Fyrir mér skiptir ekki máli hvort flokkurinn stækkar meira, eða við fáum fleiri til liðs við okkur, ef það þýðir að málefni flokksins verða að víkja, fyrir nýjum áherslum, þá verð ég ekki með. 

Það getur vel verið að þessi ákvörðun mín sé alröng, og vitlaus.   En þá verður bara að hafa það.  Frjálslyndiflokkurinn er fyrst og fremst dreyfbýlisflokkur.  Hann er flokkur sjómanna, bænda, aldraðra og öryrkja. Hann er flokkur mannúðar, og sjálfstæði einstaklingsins.  Frelsi til orða og athafna.    Það gæti farið svo að flokkurinn yrði bara pínulítill örflokkur vestfirðinga.  Þá verður bara að hafa það.  En sú rödd sem varð til þess að flokkurinn var stofnaður, má ekki þagna. 

Sú rödd þarf að hljóma á alþingi Íslendinga, í nýju Íslandi.  Sem ég vona að verði.  Það er bara þannig, að þó fólk vilji breytingar, ný sjónarmið og nýjar áherslur, þá gengur erfiðlega að koma þeim til skila.  Þrautarganga Frjálslynda flokksins er dæmi um það.  Allt það góða sem lagt var upp með, fær ekki að heyrast.  Flokkurinn hefur verið kallaður allskona ónöfnum, og stundum bara út af einni fyrirsögn í blaði, en líka út af afstöðu fólks, sem ekki ber samhljóm kjarnans í fyrirrúmi.

Ég vil óska Röddum fólksins alls hins besta, og svo Nýjum tímum, í öllu sem þau ætla að gera.  Það er bara svolítil viðvörun frá gamalli norn.  Gætið ykkar á tækifærissinnunum, sem alltaf koma með fagurgala og sjá tækifæri í að koma sjálfum sér á framfæri.  Fylgist allavega vel með því hverja þið veljið til þess að standa í forsvari.  Það virðist nefnilega vera svo, að þarna úti sé fullt af fólki, sem þráir að “komast að” bara til að komast að.  Verið því varkár hverja þið veljið ykkur til að fara áfram með málin. Það er svo auðvelt, sérstaklega á svona tímum, að missa sig, í að treysta fólki, sem er ekkert annað en framlenging af spillingaröflunum, úlfar í sauðagæru, sem tala fagurlega, en hugsa flátt. 

 

Ég tek það fram, að ég er hér að tala fyrir mig sjálfa og engann annan.  Ég veit ekkert hvað verður um flokkinn minn,hvort honum tekst að komast út úr erfiðleikunum, og láta að sér kveða, eða hvort hann kvarnast niður í frumeindir.

 

Málið er nefnilega að um leið og við köllum á réttlæti, og að rödd almennings heyrist, þá hlustum við ekki á fólkið sem reynir að tala fyrir fólkið.  Menn kynna sér ekki, hvað viðkomandi hefur fram að færa, hvaða mál eru borin fram á alþingi.

Verður eitthvað meira hlustað á það fólk sem nú vill koma fram fyrir hönd fólksins, eða verður fjölmiðlum beitt, eins og nú til að þagga þær raddir niður, gera þær tortryggilegar. 

 

Ég sé ekki betur en öllu sé tjaldað til nú þegar,  Þorgerður Katrín og Geir Haarde koma í stjörnuviðtölum á Rúv  í hverjum þættinum af öðrum, meira að segja í popplandi.  Svo það fari nú ekki á milli mála, hversu klár þau eru og frábær, og vel meinandi og flott.

 

Það er í raun og veru hlægilegt að það skuli vera til fólk sem heldur að Rúv sé hlutlaus stofnun, eins og henni hefur verið beitt í þágu ríkjandi stjórnmálaafla. 

 

Ég man svo langt aftur, að sjálfstæðismenn voru arfavitlausir yfir því að kommúnistar væru að hreiðra um sig í öllum stöðum í ríkisútvarpinu, það var á tímum Jóns Múla og fleiri.  Þá strax gerðu þeir sér grein fyrir hvernig hægt væti að nota þennan miðil til að hafa áhrif.  Er einhver svo bláeygður að hann haldi að þeir hafi ekki sjálfir notað þau meðul, sem þeir voru vissir um að aðrir beittu?

Það er talað um að pólitík sé rotinn, og allir séu rotnir inn að beini sem stunda hana.  En það skyldi þó aldrei vera að okkur sjálfum væri um að kenna.  Að við  viljum ekki að nýjar raddir óma.  Viljum ekki fá ferska vinda inn, heldur bara sömu gömlu flokkana; við vitum þó hvað við höfum, segir fólk.  Þó þeir séu ömurlegir, þá tekur örugglega ekkert betra við!

Hverslags eiginlega afstaða er þetta?. Það er von að siðferðið sé ekki betra hjá okkur en er í dag. 

 

Eitt er alveg víst, að meðan við sjálf breytum ekki hugarfarinu, þá breytist heldur ekkert það sem í kring um okkur er.

Við þurfum að hafa kjark til að breyta, hugsa öðruvísi, og gefa nýjum hugmyndum gaum.  Þora að taka afstöðu til málefna, eins og þau blasa við okkur, en ekki út frá einhverjum óskilgreindum tilvísunum sem við höfum fengið, eða kröfum frá fólki sem vill halda völdum, sem auðvitað reyna allt til að fá að vera lengur í hlýjunni.

 

Nei ég hef sagt það áður og segi það enn, við pöpullinn getum ráðið. Valdið er okkar, ef við viljum nota það.  Það verður ekki með því að bara kjósa alltaf það sama aftur og aftur, af því að “ekkert betra býðst” Eða af því að “Ég” gæti huganlega grætt á því, eða bara “af því bara”

Lýðræðið er brothætt, og til að það virki, þarf að taka þátt í því, einmitt eins og fólk er að gera núna. 

Það verður hver og einn að velja sína leið.  Í augnablikinu hef ég valið mína leið, og á meðan ég veit að þar eru hugsjónir hafðar í fyrirrúmi mun ég fylgja þeim, en um leið og ég sé, að eitthvað annað er í gangi, þá er ég farin eitthvert annað. 

Fjallamyndir.

Það var yndælis veður hér í dag, og vonandi verður það eins á morgun.

Sólin teygði sig til og með upp á efstu fjallatinda, en nær ekki lengra niður þessa dagana.  Ojæja hún fer þá ekki í augun á manni við akstur.

Jamm það birtir raunar ekki meira, á þessum síðust og verstu, en við erum jú vön...

Þessi var tekin um hádegið, en birtan er aðeins að plata okkur, það er ekki alveg svona dimmt.

Þessi svo seinna um daginn.

Ísafjörður, ber stundum nafn með rentu  en alltaf jafn glæsilegur.

Einhverntíman skal ég segja ykkur söguna um huldumanninn í Strengbergin, en hér er Kubbinn í meiri nálægð en oftast áður hjá mér.

Hér erum við komin inn í gönginn, þar eru ýmsar kynjamyndir á veggjum, með góðu ímyndunarafli er hægt að komast í samband við tröll og forynjur.

Suðureyrin, nú er Elli Guðmunds farin að selja fisk á netinu, héðan frá Suðureyri, enda um eðalhráefni að ræða.  Nokkrir bændur í Dýrafirði eru farnir að selja kindakjöt á Facebook, mér finnst þetta vera góð þróun, og sýnir svo ekki verður um villst hve við erum í raun og veru dugleg að bjarga okkur, þrátt fyrir endalausar tilraunir stjórnvalda til að drepa okkur niður.  En við látum ekki deigan síga.

Og mánin er sperrtur í faðmi fjalla blárra, í Súgandafirði.

Fallegi bærinn minn, kúrir hér í skjóli fyrir veðri og vindum.

Og klukkan bara hálf fimm, en það er allt í lagi, eins og Hanna Sól segir.

Hér spila þau afi veiðimann.

Og svo bjuggum við Úlfur til pizzur í kvöld.  Amma bakaði botnana, en Úlfur skreytti, og tókst það vel úr hendi.

Nautakjöt, pepperoni og skinka.

Og túnfiskur... nammi namm.

Hér er svo Úlfurinn að hugga litla bróður.  Já svona er lifið í kúlunni. 

En ég segi bara góða nótt

P.S. eitt sem mig langar að minnast á, sem ég var að heyra í morgun.  Ef maður er að bera á eitthvað með feiti, olíu eða slíku, með tusku, þá má alls ekki setja hana strax í ruslið.  Það þarf að geyma hana a.m.k. í Sólarhring áður en henni er fleygt í ruslafötuna, það getur nefnilega kviknað í henni.  Svo endilega ef þið eruð að bera tekkolíu á húsgögn, eða bara einhverja feiti, þá er best að setja tuskuna útfyrir, eða á öruggan stað.   Alls ekki í ruslafötuna.  Knús í knús.

Áskorun til Ríkisútvarpsins. Útvarps allra landsmanna.

Sæl öll sömul, ég hef tekið Spámanninn á orðinu, og sent ríkisútvarpinu svohljóðandi rafpóst;

Ég vil fara þess á leit við stjórn Ríkisútvarpsins, að það verði sjónvarpað beint frá útifundinum á Austurvelli.  'Eg vil benda á að eins og nafn ríkisútvarpsins er, þá er það útvarp allra landsmanna.  Það er okkar réttur að fá að fylgjast með þeirri friðar og réttlætishreyfingu sem fram fer núna á hverjum laugardegi. 

Með fyrirfram þakklæti, Ásthildur Cesil Þórðardóttir, notandi og greiðandi til ríkisútvarpsins síðan 1970. 

Ég vil hvetja fólk úti á landi til að senda svipaðan póst til útvarps allra landsmanna.  Við eigum rétt á því að fá að fylgjast með því sem er að gerast.  Það er bara sanngjörn krafa fólks sem greiðir árum saman afnotagjöldin.  Við  erum líka þjóðin, úti á landi, sem ekki komumst og missum af allri stemningunni.

Ég er mjög ánægð með að stjórn Ríkisútvarpsins skyldi hætta við að loka svæðisútvörpum, ég er ein af þeim, sem ætlaði að senda þeim tóninn, því ég hefði hætt að auglýsa mitt fyrirtæki, ef svæðisútsendingum hefði verið hætt.  Það ætti frekar að auka þær útsendingar, en minnka.  Því það er gott fyrir okkur í hinum dreyfðu byggðum að fá lókal upplýsingar um hvað er að gerast á heimaslól.  Við höfum líka duglegt fólk og fært sem stjórnar útsendingum og aflar frétta.  Innilega til hamingju Ruvvest.  Þetta var sannarlega ein ljóstýra í myrkrinu.

En ég vil minna á fundinn á morgunn á Austurvelli.  Þið eruð hetjur sem viku eftir viku, mætið og látið í ykkur heyra, ljáið mér og fleirum rödd ykkar, og nærveru.  Ég er innilega þakklát ykkur fyrir það. 

Sérstaklega vil ég þakka vini mínum Herði Torfasyni fyrir þrautseigjuna, og ég veit að hann hefði aldrei getað gert þetta svona stórt og eftirtektarvert, ef hann hefði ekki fengið með sér allt það frábæra fólk sem kemur og heldur þrumandi ræður, og alls ekki nema af því að þið mætið og látið í ykkur heyra.  Megi þúsund radda kór kalla á réttlætið á morgunn.

Það er enginn svo lítill að hann skipti ekki máli.

Áfram Ísland. 

Bara ég.

Set inn nokkrar fjallamyndir sem ég tók í gær og í dag.  Það birtir ekki mikið, á þessum tíma, en birtan er mjúk, og það eru skemmtilegir litir í henni. 

Þið verðið að afsaka mig, hve ég er léleg við að sinna ykkur mínir kæru bloggvinir, það er einhvernveginn svo að tíminn rennur frá mér, það er mánudagur, og áður en ég veit af er allt í einu komin föstudagur.  Tíminn æðir bókstaflega áfram.   Ég man þegar ég var yngri, þá silaðist tíminn áfram, sérstaklega þegar maður var að bíða eftir einhverju.  En svo fór tíminn að renna aðeins hraðar, eins og göngubretti sem maður æfir sig á, og núna þarf ég að halda í öll handföng, og næstum hlaupa til að halda í við tímaskrattann  Ykkur að segja þá er ég að nota allan þennan litla aukatíma sem ég hef, til að útbúa svolítið handa börnunum mínum, kúlubörnunum öllum 18.  Það er auðvitað leyndarmál, en ég skal segja ykkur frá því seinna.  Það tekur tíma frá mér.  Maður hélt einhvernveginn að þegar maður væri orðin 64 ára, When you're sixtie four að þá ætti maður allan heimsins tíma.... en látið ykkur dreyma elskurnar.  Það verður sennilega ekki fyrr en ég verð orðin áttræð, sem ég hef nægan tíma, og þess vegna þarf ég að passa vel upp á heilsuna, svo ég geti einmitt notað þann tíma vel. 

En hér eru myndirnar.

Víst er hann glæsilegur tindurinn á Eyrarfjallinu, og þarna fyrir ofan er Engi, ég á eftir að taka myndir af skreytingunum þar fyrir Rannveigu og Magný.  Doddi er nefnilega búin að skreyta.

ég kalla þetta fjöllin mín í tússlitunum.  Allt svo hreint og myndrænt.

ef þið lokið augunum, gætuð þið ef til vill séð dýsirnar dansa í Naustahvilftinni.

Jamm svona er þetta bara fallegt og orkugefandi.

Þið megið alveg prófa ef þið eruð þreytt og orkulaus, að loka augunum með myndirnar fyrir framan ykkur og hugleiða á fjöllinn, gá hvað gerist. Þið gætuð orðið hissa.

ég sá að hann jóli minn var búin að týna gleraugunum sínum, mig grunar litla putta, og lítinn prakkara. 

Hann Júlli minn hefur eytt mörgum dögum núna í að búa til fiska sem hann langaði til að gefa Hlíf.  Maðurinn sem ekkert á, langaði svo til að gleðja aðra að hann stóð í kulda og trekki úti við að útbúa fiska, til að gleðja gamla fólkið. 

Þessir eiga líka að fara niður á Hlíf.  En minn drengur þekkir eymdina, og einmanaleikann frá sínu eigin lífi.  Og loks núna hefur hann náð að komast upp í samfélagið, sem hann hraktist frá aðeins unglingur.  Já þó ég sé 64 ára og hann verði 4o á næsta ári, þá hefur hann lifað meira en ég, flogið hærra, lotið lægra, og hefur meiri reynslu.  Og hef ég þó töluverða slíka sjálf.  En við eigum að fagna hverri sál sem tekst að ná til baka, þó það sé ef til vill ekki fullkomlega, þá er hvert eitt slíkt spor risasigur, og hann hefur unnið stóran sigur og ég er stolt af honum, og reyndar öllum mínum börnum.  En sérstaklega þessu barni, því hann hefur sagt mér, að ef það hefði ekki verið fyrir minn stuðning gegnum lífið, þá væri hann ekki hér, og þessi sérstaka list, steinfiskarnir hans og blómin, hefðu sennilega ekki uppgötvast um ókomna tíð.

Hér er þessi elska.  Mamma vilt þú ekki bara fara og láta Grétar hafa þetta, sagði hann.  Ég er búin að tala við hann.  Ekki hringja á BB.

Auðvitað hringdi ég í Bæjarins Besta og tilkynnti þetta, og sagði við minn dreng, auðvitað ferðu sjálfur og afhendir listaverkin þín.  Já ég er stolt af honum.

Og þessi saga verður sögð, ég hef skrifað hana hjá mér, og það er margt að í okkar þjóðfélagi sem þarf að laga, í sambandi við fólk sem hefur farið út af sporinu.  Þar þarf margt að breystast og margt að læra fyrir það fólk sem sér um þeirra málefni.  En það hefur líka margt gott verið gert.  Þið ykkar sem þarna eruð úti með vandamálin okkar mæðginanna, örvæntið ekki, þó öll sund virðist lokuð.  Með því að hlú að einstaklingnum,, og gefa tækifæri, þá er hægt að ná svo miklu til baka.  En þar held ég að grunnurinn skipti mestu máli.  Það er, að afkvæmið hafi undirstöðuna.  Til dæmis einhverja frasa, sem þau hafa í nesti frá byrjun, eða bænir, eða bara eitthvað sem hægt er að nota.  Ég hef til dæmis gefið mínum börnum gælunöfn eins og til dæmis úsinimínigú, útelídúdeli, Úsídúsi, eitthvað sem þau þekkja frá fyrstu byrjun.  Og þegar allt er komið í kalda kol, þá getur verið eina leiðin til að nálgast sálina, að geta kallað eitthvað sem býr frá fyrstu gerð.  Eitthvað gælunafn, sem þið hafið gefið barningu frá fyrstu byrjun, og það þekkir frá barnsárunum. 

Þetta er í boði móður, sem veit hvað hún er að tala um. 

Knús á ykkur öll. 

Smásaga með miðdegiskaffinu.

Ég ætla að setja inn eina sögu núna.  En ég mun setja inn myndir í kvöld.  Hef verið að taka til í tölvunni og þá koma þessar sögur upp í hugann.  Ég hef gaman af að setja þær saman, og ef einhver hefur gaman af þeim með mér, þá er það ekki verra.

Reyndar hringdi yndisleg kona í mig í morgun, og spurði hvort hún mætti lesa upp eina söguna mína á jólakvöldi í félaginu sínu.  Hún rakst á hana á blogginu mínu, en ég setti hana inn í fyrra fyrir jólin.   'Eg set hana ef til vill inn aftur núna fyrir þessi jól.  Hún á jafnvel við í dag. 

Ég er dálítið tímabundinn þessa dagana, er að reyna að gera eitthvað af viti fyrir jólin, og svo er vinnan, og stelpurnar.  En þið eruð mér líka ómetanleg, og orðin fastur hluti af tilverunni.

 

En hér kemur sagan.  Hún heitir; ´

Þá gól haninn.

 

Haninn stóð sperrtur á fjóshaugnum og horfði stoltur yfir hænsnahópinn sinn.  Guð hvað ég er flottur, hugsaði hann, og tók nokkur spor og stóð því næst á einum fæti, Hann  var í raun og veru afskaplega flottur hani, litirnir í fjaðrahamnum voru allt frá því að vera kolsvartur og í hvítan og brúnan og græn slikja yfir svarta litnum, ekki bar minna á eldrauðum kambinum, sem skókst og hristist við hverja hreyfingu, og hallaðist út til hægri.  Hann passaði vel upp á hænurnar sínar, eða það fannst honum sjálfum.  Þarna tifuðu þær í kring um hann, hamingjusamar og hugsunarlausar, fundu sér snigil eða ánamaðk og hugsuðu ekki um neitt annað en að fá í gogginn.  Guð hvað hænur geta verið heimskar, hugsaði haninn, þarna vappa þær um og eta.  Það er nú munur eða ég, hér stend ég og fylgist með, og hugsa fyrir þær allar, og passa upp á þær, hvar væru þær staddar án mín.  Svo reigði hann sig og beygði. 

 

Einhver æsingur var kominn í liðið og mikið rétt frú Jóna var að koma með fóður og brauðmola.  Þær hlupu á móti henni og þyrptust í kring um hana gagg gagg, þetta er minn moli, láttu hann vera.  O jæja, blessaðar.  Svona svona greyin mín, sagði Jóna mjúklega, óþarfi að láta eins og þið hafið ekki fengið matarbita lengi.  Leyfið mér nú að komast fram hjá ég þarf að ná í egginn ykkar, og gefa Svörtu Maríu brauð, hún liggur á og kemst því ekki út til ykkar til að rífast yfir molunum.  Gagg gagg agg agg agg.  Þvílíkur kór.  Gaggala gaggala góóó,  hvein í hananum, honum þótti orðið nóg um lætin í undirsátum sínum.  Best að hafa hemil á þeim. 

 

Snati kom í humátt á eftir Jónu, hænurnar forðuðu sér til baka, haninn fyrirleit Snata af öllu sínu stórbrotna hjarta, það var aldrei hægt að stóla á hann, hann gat átt það til ef einhver hænan byrjaði að hlaupa, að æsast upp og elta þær um allt, og þá var nú handagangur í öskjunni, Svo varð Jóna reið, því hænurnar  verptu minna á eftir.  Það var samt mjög erfitt að skamma Snata, hann var svo vitlaus, að hann skildi ekki fyrir hvað var verið að skamma hann.  Hænur voru bara til að elta og gelta að, fannst honum. Já best að taka Snata með fyrirvara.  Haninn gaf honum illt auga, fyrst með því hægra og svo með því vinstra, stóð fast í annann fótinn og yggldi sig.  Hann vissi að langöruggast var að hreyfa sig sem minnst, þá nennti Snati ekki að djöflast í honum.  Hann var líka virðingarverðari með því að standa svona kyrr og látast hvergi hræddur. 

 

Lífið í hænsnahópnum var í föstum skorðum.  Hver dagur öðrum líkur.  Sem betur fer voru þau gleyminn, hver dagur var eins og nýr dagur.  Og allt gleymt sem gerðist í gær.  Þangað til… nei það var ekki hægt að gleyma þeim degi.  Það fór hrollur um hanann.  Sá dagur byrjaði alveg eins og hver annar, frú Jóna hleypti þeim út, og hænurnar byrjuðu strax að leita að ormum og sniglum, það besta sem þær fengu, fyrir utan brauðið hennar Jónu.  Hann hélt yfir þeim tölu og sagði þeim að vera rólegum, hann myndi passa þær, eins og hann væri vanur.  Svo fór hann upp á hauginn og galaði, og sperrti sig.  Hænurnar höfðu loks fengið nægju sína að eta, og höfðu búið sér til bæli, með því að róta í moldinni, undir trjám sem þarna stóðu, og lágu það og létu sólina verma sig.  Allt var svo rólegt og notalega, alveg eins og það átti að vera í hænsnabúinu.  Fólkið á bænum hafði brugðið sér frá.  Svo það var enginn truflun.

 

En allt í einu var eins og hópurinn skynjaði einhverja ógn.  Eitthvað var að læðast í kring, og óþægileg lykt, haninn varð mjög hræddur, hvað var þetta, og hvað átti nú til bragðs að taka.  Þetta var eitthvað sem bar að varast, og hann var alveg viss um að hann myndi ekki ráða við að fæla þetta í burtu.  Hvað átti hann að gera.  Standa upp og gala, og gera hænunum viðvart.  Nei það var ekki þorandi, þá myndi hann vekja óþarfa athygli á sjálfum sér.  Reyna að bjarga hænsnahópnum með því að reka þær í skjól.  En það myndi ekki ganga heldur, því þessir kjánar, myndu bara garga og góla, og allt komast upp.  Nei það eina vitlega fyrir hann að gera var að ósköp hljóðlega læða sér í burtu og bíða þangað til hættan væri liðinn hjá.  Já það var eina vitið.  Hann lagði hausinn niður að jörðinnni, og skreið svo hægt og hljóðlega í burtu.  Hann flaug upp á grein í stóru tré þarna skammt frá, og lét ekki í sér heyra.  Það sat hann og kunni ekki einu sinni að skammast sín. 

 

Allt í einu urðu hænurnar varar við hættuna.  Þær trylltust, og hlupu upp, þá kom dýrið æðandi, þetta var minkur, hann réðist umsvifalaust á Dröfnu greyið og hvernig sem hún hamaðist þá lá hún að lokum í blóði sínu dauð.  Minknum datt ekki í hug að eta hana, hann byrjaði umsvifalaust að elta næstu hænu.  Eftir smátíma lágu þrjár hænur dauðar í blóði sínu.  Hananum ofbauð þessi villimennska, hann sat þarna og bölvaði minknum í sand og ösku.  Hvíslaði hvatningarorðum að dauðhræddum hænunum. 

 

En skyndilega hvað við hátt gelt.  Þarna var Snati kominn og nú elti hann ekki hænurnar, heldur urraði og réðist á minkinn, sá hafði verið upptekinn við að drepa hænurnar, svo hann hafði ekki tekið eftir Snata fyrr en of seint.  Snati réðist umsvitalaust á villidýrið og beit hann ofan í hrygginn.  Minkurinn reyndi að losna og krafsaði með löppunum í allar áttir, en hundurinn hafði betur.  Að lokum lá friðarspillirinn í blóði sínu við hliðina á þeim þrem hænum sem hann hafði náð að drepa.  

 

Drottinn minn hugsaði haninn skyldi mér óhætt að fara niður núna.  Nei hann ætlaði að bíða aðeins lengur.  Snati gekk um og lyktaði að dauðum hænunum og  ýlfraði ámátlega.  Hann reyndi að hreinsa þær með því að sleikja strjúpann.  Hann byrjaði síðan að safna hinum hænunum saman.  Þær voru skelfingu lostnar, og stjarfar, en að lokum tókst honum að koma þeim inn í hænsnakofann.  Þar settist hann niður fyrir framan opið og beið.  Enginn skyldi komast til að gera hænunum hennar Jónu mein.  Haninn sat ennþá upp í trénu, hann vissi eiginlega ekki hvað hann átti til bragðs að taka, ekki komst hann inn til hænsnanna, og svo gat verið að fleiri svona óargadýr væru á sveimi.  Nei best að bíða og sá hverju fram vindur.

 

 Loksin kom fólkið heim.  Jóna fór að huga að hænunum sínum og varð heldur en ekki hverft við, er hún sá hvers kyns var.  En hvað hún var þakklát hinum trygga hundi, honum var klappað í bak og fyrir, haninn fylltist hræðilegri afbrýðisemi, af hverju hafði hann ekki barist við villidýrið sjálfur, og fengið allt hrósið.  Nú sá Jóna að haninn var hvergi sjáanlegur, hvar ætli haninn sé, spurði hún. 

 Hann sat þarna skömmustulegur og lét ekki á sér bæra.  Best að láta ekki sjá sig alveg strax.  En Snati vissi hvar hann var.  Hann settist undir tréð sem hann sat í og gelti glaðlega.  Nú já sagði húsmóðirin, þú ert þá þarna ræfilstuskan.  Hefur hlaupið í felur.  En það var svo sem auðvitað, hjartað í þér er ekki stærra en baun.  Þótt þú sperrir þig á fjóshaugnum alla daga.  Haninn varð stórmóðgaður.  Að segja svona um hann.  Hann sem var svo flottur, og hvað með það að verða að flýja þegar um ofurefli var að etja, það sýndi bara hve gáfaður hann var í rauninni.  Hann flaug niður úr trénu, gekk að dauðu hænunum og vottaði þeim virðingu sína, gekk svo sperringslega upp á hauginn sinn og horfði kuldalega á frú Jónu fyrst með hægra auga og svo með því vinstra, og stóð fastur í annann fótinn og svo gól hann hátt og snjallt.

Sjáumst seinna í dag mín kæru.

1. des. 90 ára afmæli fullveldis.

Til hamingju með níu tíu ára afmæli fullveldisins.  Jamm, þá er það spurning hvort við erum ennþá sjálfstæð þjóð, þökk sé stjórnvöldum og hverju klúðrinu á fætur öðru í björgunaraðgerðum þeirra.  Það segir einhversstaðar ef þessi er vinur þinn, hver er þá óvinurinn.  Það má heimfæra þetta upp á núverandi stjórnvöld og dindlana þeirra. 

En einmitt á fullveldisdaginn í dag, má segja að aldrei hafi verið nær því að fólki gerði byltingu, gegn ríkjandi ráðamönnum, ætli það sé tilviljun?  Nei ég held ekki.  Ég held að flestir séu að opna augun fyrir því, hvers lags spilling er hér allstaðar.  Æpandi að ekki skuli hafa verið sjónvarpað frá mótmælum á laugardaginn, og mest sýnt frá það sem kallað er "innrás" í seðlabankann í dag. Hvenær ætla stjórnvöld að skilja að þeirra björgunaraðgerða er ekki óskað.  Fólki, sem greinilega er ekki þjóðin, heldur skríll, samkvæmt Geir og Ingibjörgu, er nóg boðið, og vill breytingar.  það eru auðvitað alls ekki allir sammála um leiðir, en hvenær er það svo? þegar um svo marga er að ræða.  Það er einnig athygli vert, að hlaupatíkur ryðjast fram á ritvöllinn, tala niður til mótmælenda, efast um heilindi þeirra, gera grín að tilfinningum þeirra, ég vil kalla það fólk Kvislinga, eða er það Kvistlingar? Kalkvistir allavega. 

En þetta er dagur þjóðarinnar, mér var boðið að koma í heimsókn í Grunnskólann í dag, sem foreldri.  Það var virkilega gaman að fylgjast með kennslunni.  Í seinni tímanum sem við hjónin sátum, var reikningstími, þá var íslenski fánin teiknaður upp í reikningsbókina, og útskýrt hlutföllinn í honum, litirnir, og hvað mætti og ekki mætti i umgengni við hann.  Virkilega gaman.  Sum börnin þekktu ekki fánan, eða vissu litina, þá voru þau send fram til að skoða fána sem reis við hún frammi í skólanum. 

Við skemmtum okkur konunglega í kennslutímunum.   Takk fyrir okkur Hlíf kennari.

Svona var dagurinn í dag á Ísafirði.

Leikskólinn var líka skreyttur í tilefni dagsins.

Þjóðlegt ekki satt?

Sætar saman vinkonurnar, allir krakkarnir fengu kórónur. Sóldís Björt og Hanna Sól, nöfnur ekki satt.

Litla skottið ekki langt undan.

Ásthildur rokkar

Já klukkan er að verða fjögur, að degi til.  Birtunni ekki mikið fyrir að fara.  Og enn á niðurleið.

En þá skipta jólaljósin miklu.

En nú þarf að koma litlum ærslabelgjum í svefninn.  Þarf víst að rjúka.  En gleðilegan Fullveldisdag.