Jólahlaðborðið með myndum.

Ég fékk myndir af jólahlaðborðinu og veislunni frá ágætri konu Helgu Ásgeirsdóttur sem var þarna sama kvöld og ég.  Hún veitti mér góðfúslegt leyfi til að nota myndirnar sem hún tók.  Takk Helga mín.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Ekkert smáflott og líka rosalega gott.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Glæsilegt. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessi tré eru annað með nammismákökum og hitt með jarðarberjum

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vertarnir eru nýfluttir vestur, og ekki var verra að vertinnan kallaði til mín og minnti mig á að við hefðum hist áður í eldhúsinu hjá Bergþóru Árnadóttur, sem var hennar besta vinkona og góð vinkona mín líka blessuð sé minning hennar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta veitingahús á eftir að gera það gott það er ég viss um.  Innilega takk fyrir mig.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og ekki var skemmtunin síðri.  Þau voru alveg frábær.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Trylltu salinn og mig með.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jamm ég stóðst ekki mátið hehehe... gamli rokkarinn kom upp í mér hér syngjum við Proud Mary. 

 Það er að vísu til videoupptaka af þessu lagi með okkur hér, en ég get ekki sett linkinn inn, það er reyndar hægt að skoða hann á facebókinni minni. Ég er ekki alveg búin að átta mig á þessu nýja umhverfi hér í tölvunni minni.  En ef einhver hér er klár, má hann setja myndbandið inn hér á eftir.   En myndbandið er frá henni Áslaugu Vinkonu minni á facebook og baráttu jaxli um verndun Austurvallar hér á Ísafirði. 

 

 

 

 

 

Bara hitt og þetta.

Mig langar að benda ykkur aftur á vinkonu mína sem er að berjast við krabbamein og er að skrifa sögu sína hér: www.tilfinningatorg.wordpress.com.  Get ekki ennþá copy peistað svo ég verð að skrifa þetta svona.

Vinkona mín er svo sannarlega hetja sem hefur barist með kjafti og klóm fyrir heilsu sinni.  Sú barátta hefur ekki síst verið við geðlækna og lyf sem hún var látin taka.   Eftirtektarverð frásögn og góð lesning fyrir fólk sem er í sömu sporum og hún.  Ég dáist að henni, og hugsa oft um þá sem hafa gengið í gegnum það sama og hún.  Og hve margir hafi gefist upp á þeirri leið.

 

 Ég fór á jólahlaðborð í gærkvöldi, því miður hafði ég myndavélina ekki með.  Við fórum á matsölustað sem heitir Vesturslóð.  Nýlega opnað.  Maturinn var æðislegur og fallega upp settur.  Þarna var svo rockshow sem Litli leikklúbburinn og Guðmundur Hjaltason sáu um.  Þetta var alveg meiriháttar sýning, og margar rockperlurnar sem þar voru sungnar og líka svo vel að á tímabili hélt ég að þau mæmuðu bara, og lögin væru leikinn á bak við.  En svo sannarlega var það ekki.  Ég ætla að snýkja myndir út úr honum Steina umsjónarmanni Edinborgar.  Hann sagði mér að hann lumaði á myndum.  Frábær matur og frábær skemmtun.  

Takk fyrir mig.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Myndir úr safni.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sennilega fyrir ári síðan.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Rennur hinn bjarti röðull til viðar. 

 

Nokkar myndir til að ylja sér við.

Í gær var leiðindaveður, í dag er það ögn skárra, en samt bara notalegt að sitja inni og skoða fallegar myndir.  Það er ekki himnagalleríið í dag heldur frostrósir, ekkert er fegurra en listaverk náttúrunnar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Það er einhver dulúð yfir svona myndum, gætu verið beint úr ævintýrum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

eru þetta ef til vill álfar að dansa í hrímhvítum kjólum?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Síðasta lauf sumarsins.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér gætu líka furðuverur verið á sveimi.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jafnvel hægt að leika sér dálítið með litina

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ekki gott að giska á hvað þetta er!!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og það er einmitt hér sem ævintýrin gerast. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Máni gamli hvorki heill né hálfur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er ekki verið að plata neitt, litirnir eru í raun og veru svona fallegir í skammdeginu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Það skrýtna við það er að það voru erlendir vinir mínir sem bentu mér á þetta, ég var svo vön því að ég sá það ekki sjálf.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Og börnin orðin spennt að bíða eftir jólunum.   Þá er gott að koma aðeins í heimsókn til ömmu. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta er bara svona notaleg myndasýning í drunganum.  Þar leynist alltaf eitthvað ljós, ef maður bara leitar eftir því og sér það einfalda og fagra sem er allt í kring um okkur.  Bara að kunna að meta það sem jörðin okkar gefur okkur.  

Ég segi svo bara góða helgi. 

Guðmundur Þór Kristjánsson blessuð sé minning þín.

Vinur okkar hjóna Guðmundur Þór Kristjánsson var borinn til moldar í dag.  Mummi fór allof snemma, það var eitthvað svo gott við þennan dreng.  Enda var það auðséð í dag, því þó veðrið væri alveg hræðilega vont var kirkjan yfirfull og margir fóru með honum inn í kirkjugarð. 

 Mummi þekkti sorgina, því hann missti 17 ára gamla dóttur sína í bílslysi.  Hann skildi vel mína sorg og ég er honum innilega þakklát fyrir öll samtölin sem við áttum niður í Samkaupum, þegar við hittumst þar.  Jafnvel meðan hann barðist við illvígan sjúkdóm sem að lokum lagði hann að velli, átti hann huggunarorð til mín.   Aldrei kvartaði hann, heldur sagði ég tek alltaf hverjum degi eins og hann er.  Ég þakka fyrir að vakna á morgnana og ég þakka að kveldi hvern þann dag sem ég hef lifað.  Við ræddum svo margt þarna í biðröðinni við kassann og við kjötborðið og þar sem við hittumst.  Og í hvert skipti kveikti þessi yndislegi maður ljós í mínu brjósti, og í hvert sinn gekk ég út með ljós í hjartanu eftir þau samtöl. 

Takk kæri Mummi fyrir alla þína nærveru og yndisleika, þú varst eiginlega engill, ef þeir eru þá til og ganga á jörðinni.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér erum við í skemmtilegri ferð sem við fórum með karlakórnum Erni til Ungverjalands.  Karlakórinn söng yfir honum í dag svo fallega, og það mátti sjá rök augu vina hans í kórnum.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Elsku Mummi það væri auðvelt verk að fylla fleiri blaðsíður með skrifum um þig. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En ég ætla bara að kveðja þig með nokkrum myndum úr ferðalagi sem karlakórinn Ernir fór til Ungverjalands. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vertu sæll minn kæri og innilega takk fyrir mig. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Elsku Ella mín, þinn missir er mikill. En þú stóðst með honum eins og klettur.  Þín innri ró og æðruleysi er mér sérstaklega minnistæð.  Ég sendi þér og fjölskyldu þinni inni mínar innilegustu samúðarkveðjur.  Megi allir góðir vættir vaka með ykkur og vernda.  En Guðmundar Þórs verður saknað lengi hér í bænum.  Eins og presturinn sagði svo réttilega, í litlum bæ úti á landi stoppar tíminn þegar einhver deyr, því allir taka þátt í sorginni. 

Himnagalleríið opið.

Þetta er tíminn þar sem við sjáum ekki til sólar, þ.e. hún kemur ekki niður til okkar, en það er ekki rétt að við sjáum hana ekki, eða til hennar, því hún speglast svo fagurlega í skýjunum og litadýrðin er mikil, ekkert síðri en jólaljósin á húsum og í görðum.  Bara miklu tilkomumeiri.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér verður allt ýmist blátt eða bleikt, jafnvel gult allt eftir því hvernig sólin skín á skýin. 

Himnagalleríið á fullu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér birtir ekki mikið þegar enginn er snjórinn, rétt smádagsljós milli kl. 12 og tvö.  En það gerir okkur ekki mikið, því við sem höfum átt hérna heima lengi erum orðin vön því.  Og bíðum bara eftir að sólin fari að smokra sér niður fjallshlíðarnar smátt og smátt, eftir þrjá daga fer að birta á ný.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Endalaus fegurð og tiginleiki.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svo er bara að sjá eitthvað fallegt út úr þeim myndum sem birtast manni.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Alveg eins og við gerðum sem börn, liggjandi í grasi og horfandi upp í himininn, þar gat að líta allskonar furðuverur, engla, ísbirni, geimskip og ég veit ekki hvað.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ef við gefum okkur smátíma og leyfum hugmyndafluginu að fara sínu fram, þá er ekki vandasamt að gleyma sér við skýin. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það getur líka verið ágætt að ylja sér með minningum um sumarið.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Muna tindrandi túlípana

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Eða þá rauðu sumar rós. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta litla dýr er ekki mikill veiðiköttur, húsið er fullt af músum, og hann nennir ekki að hreyfa sig kjáninn sá arna.  Brandur sá alfarið um að halda þessum litlu sætu nagdýrum í skefjum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nebb köttur þarf nú ekki að rjúka upp til fóta þó einhverjar mýs séu að athafna sig. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það er nefnilega svo gott að lúra.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ást er......

Eigið góðan dag elskurnar. 

Barátta móður.

Það voru þung sporin mín inn í kirkjugarð í gær.  Við hjónin höfum látið smíða fallegan ljósakross til að setja á leiðið hans Júlla míns.   Þá helltist yfir mig sorgin og tómleikinn.  Það er svo sárt að upplifa að barnið manns er farið og kemur aldrei aftur. 

Þó ég viti að honum líður miklu betur núna, og lífið hans er miklu betra og innihaldsríkara þarna hinu megin.

En svona er lífið.  'Eg hef hér birt nokkur bréf sem hann skrifaði mér.  Nú ætla ég að setja hér inn bréf sem ég skrifaði honum og yfirvöldum. 

Bréfið til hans var virkilega erfitt að skrifa, en í rauninni bráðnauðsynlegt, þó svíður mig inn að beini að lesa þetta yfir núna.  Þetta er árið 2003.

 0000

Elsku Júlli  minn. Mér skilst á pabba þínum, að þú hafir orðið reiður og ekki viljað tala við hann í gær.  Þegar hann reyndi að tala við þig.   

Ég vil að þú vitir að við elskum þig bæði mjög mikið.  Pabbi þinn líka.  Við elskum drenginn okkar.  En það er fíknin og sá maður sem blasir við þegar þú ert í neyslu, sem erfitt er að þola.  Pabbi þinn reyndar með styttri kveikjuþráð þar en ég. 

   

Við viljum styðja við bakið á þér, og hjálpa þér eins og við getum.  En við ætlum ekki að vera meðvirk, og láta þig, og fíkn þína stjórna lífi okkar lengur.  Hún er búin að gera það alltof lengi.  Ég vona að þú skiljir það.  Við höfnum þér alls ekki, þvert á móti, viljum við allt gera til að hjálpa þér.  En ekki að snúa lífinu á hvolf. 

  

Þetta er samt ekki eingöngu okkar ákvörðun.  Heldur segja þau á Félagsmálastofnuninni, að drengurinn okkar allra, þurfi frið til að aðlagast okkur og heimilinu.  Þau segja að þó þú sért kominn úr meðferð, fullur af vonum um að vera hættur, þá sé það ekkert garantí, og enginn geti með sanni fullyrt að þú fallir ekki aftur.   Úlfur litli er í stór hættu, vegna þess að það er alltaf verið að tæta hann sundur.  Foreldrar hans að falla, hætta í meðferð og slíkt. 

 

Þú munt auðvitað alltaf vera velkominn inn á heimilið og getur borðað með okkur, og slíkt.  En þú verður að undirbúa þig undir að búa annarsstaðar.  Þú hefur líka gott að þeim þroska sem kemur með því að læra að vera sjálfstæður og búa einn. 

 Við pabbi þinn munum útbúa heimili fyrir þig.  Annað hvort fá íbúð hjá bænum, eða bjarga því á einhvern hátt annann. 

Það getur verið spennandi líka, að vera í sínu eigin heimili.  

  

Elsku Júlli minn, við erum bæði skíthrædd um að meðferðin sem þú fórst í, sé ekki til að ná þér raunverulega upp, heldur meira svona til að friða Siggu og okkur.  Ég vona að það sé ekki reyndin. Og svo sannarlega vona ég að þú náir þér á strik.  En nú er komið að þér að sanna það fyrir okkur öllum. 

 

Ég vona líka að þú sért viðbúin því, þegar þú kemur heim, að þurfa að standa á eigin fótum.  Með aðstoð okkar auðvitað.  En mest þarftu að standa á þínum eigin fótum. 

 

Það er líka það eina raunhæfa leiðin þín til bata.  Þú ert í eðli þínu sjálfstæður, og hefur alltaf viljað fara þínar leiðir þess vegna hlýtur að vera erfitt að vera alltaf upp á aðra kominn.  Nú þegar þú hefur náð þér á strik aftur, tekur við tímabil þar sem þú lærir að standa á eigin fótum. 

  

Ég er búin að vera að ganga til sálfræðings, aðstæður mínar, hafa verið þannig að ég get ekki tekið mikið meiri áföllum í lífinu, án þess að veikjast.  Þetta er komið nóg.  Þar kemur margt til Júlli minn, ég er ekki að kenna þér um neitt í því sambandi. 

 Það breytir samt ekki því að ég og  pabbi þinn elskum þig , og við munum standa við hlið þér, þú verður alltaf barnið okkar, hvað sem tautar og raular.  En það er kominn tími til að ýta unganum út úr hreiðrinu.  Og það er nákvæmlega það sem við erum að gera.  Ýta þér út úr hreiðrinu, til að þú getir tekið flugið sjálfur, einn og áháður, þegar sá tími kemur.     Hér er svo bréf sem ég skrifaði Þórarni Tyrfingssyni.                                                                                                               Ísafirði, 2. Janúar 2003.    Þórarinn TyrfingssonSjúkrahúsinu VogiStórhöfða 45,

110 Reykjavík.

   

            Kæri Þórarinn, um leið og ég óska þér gleðilegs árs og friðar,  skrifa ég  þér þetta bréf vegna þess að það er erfitt að ná í þig í síma.

 

‘Eg reit þér um daginn bréf vegna sonar míns Júlíusar K. Thomassen, sem er í meðferð á Staðarfelli.  Nú er komið bréf frá Fangelsismálastofnun um að hann eigi að byrja að afplána dóm þann 8. janúar nk.  ‘Eg sendi hjálagt bréf sem ég hef sent fangelsismálastofnun í dag. 

‘Eg ítreka að ef Júlíus fer í fangelsi þá er allmikil hætta á að allt hið góða starf sem unnið hefur verið með hann verði gert að engu.  Fyrir utan að þetta er í fyrsta skipti sem hann hefur lagt á sig að vinna með sjálfan sig svona lengi.  ‘Eg hef bæði frá meðferðarfulltrúum, starfsmönnum og fólki sem hefur hitt hann í meðferðinni að hann standi sig mjög vel og sé að skila góðum árangri.  En hann þarf lengri tíma.  ‘Eg mun reyna allt sem ég get til að forða honum frá því að líf hans verði brotið niður aftur og allt sett í sama farið. 

      

                                                  Virðingarfyllst,

                                       _____________________________

                                        

                                           Ásthildur Cesil Þórðardóttir.

 

 

 

Auðvitað kom ekkert svar, né árangur af þessu bréfi.

Og svo þetta hér:

Ég er nefnilega sannfærð um að lítið eða ekkert hefur gerst í þessum málum frá upphafi, og þetta er allt enn í fullu gildi.

 

Tillaga að stofnun lokaðrar meðferðarstofnunar fyrir illa farna eiturlyfjaneytendur.

  Full þörf er fyrir lokaða meðferðarstofnun á vegum ríkisins.  Skilgreina þarf  hvað menn ætlað að fá út úr fangelsun einstaklinga.  Er það til þess að koma fólki í geymslu og af götunni, eða er tilgangurinn að betrumbæta einstaklinginn.

Einnig þarf að samhæfa aðgerðir lögreglu, dómara, heilbrigðisstofnana og fangelsismálastofnunar.

  

Hvers vegna lokuð meðferðarstofnun?

 

Hluti síbrotamanna eru langt leiddir fíklar, sem ráða í engu um fíkn sína.  Þeir eru ekki sjálfráðir gerða sinna, oftast komnir með geðtruflanir og þurfa geðlyf.  Þetta fólk veldur oft miklu tjóni hjá almennum borgurum og í fyrirtækjum. Fyrir þetta fólk er fangelsi engin lausn, þau eru inn og út af fangelsum með tilheyrandi kostnaði fyrir landsmenn alla.  Það versta við þetta er að oftast enda þessir vesalingar með því viljandi eða óviljandi að svipta sig lífi.

  Ég mun hér stikla á  stóru í lífi sonar míns, til að gera mönnum ljósa stöðuna í þessum málum í dag. Raunar hefur að mínu áliti ekkert gerst í málefnum þessa hóps síðan fyrir 1997.  

Sonur minn var um 12 ára gamall þegar hann byrjaði í neyslu. Við vorum alls óviðbúin þessu vandamáli, en þegar okkur varð ljóst hvert stefndi var honum komið inn á Vog.  Með fullri virðingu fyrir þessi stofnun þá hafði hann einungis lært betur á allar pillur og efni, þegar hann kom heim aftur. Eftir það hrapaði hann æ lengra niður í neyslu.  Hann hvarf vikum saman og setti allt heimilislíf í uppnám, ekki bara hjá foreldrum og systkinum, heldur líka afa ömmu og móðursystkinum.

 

Svo kom að því að hann var dæmdur í fangelsi.  Hann fór inn á Litla Hraun 1992.  Þaðan kom hann út fullur af hatri kominn með allskonar sambönd.  Eftir það var þetta svona hjá honum, innbrot, yfirheyrslur hjá lögreglu, sleppt á götuna aftur, meðan beðið var eftir dómi, síðan fangelsi.  Út aftur og í afbrot.  Í millitíðinni milli dóms og afplánunar, þá var tímaspursmál hvenær hann þyrfti að brjótast næst inn til að ná í fíkniefni, eða fjármagna kaup.  Þessi tími sem leið frá því að hann var handtekinn og þangað til hann fór inn var mjög erfiður.  Hvorki hægt að hafa hann heima eða á götunni, nema að reyna að loka augunum.  Sem er ekki hægt.

  

1997 eignaðist hann son, þá vildi hann fara að breyta um líferni og komast upp úr neyslunni.  En þá voru honum allar dyr lokaðar.  Bæði hafði hann ekki styrk sjálfur til að vinna gegn vánni, og svo vantaði þarna inn aðila sem gæti gripið inn og aðstoðað.  Hann lenti því aftur í hringrás innbrota og neyslu og í fangelsi.  2001 um vorið ætlaði hann að reyna að hætta.  Hann gekk til lækna á Fjórðungssjúkrahúsinu á Ísafirði og fékk þar lyf til að halda sér gangandi. Þetta gekk um tíma, en svo kom í ljós að hann þurfti meira og fór að brjótast inn aftur.  ‘Eg fór að reyna að koma honum í meðferð.  Forstöðumenn sjúkrastofnana sögðu að þeir þyrftu uppáskrift læknis til að koma honum inn.  En læknarnir vildu ekki skrifa upp á það.  Sögðu að hann hefði ekkert í meðferð að gera.  Þetta stóð í ströggli, að lokum stækkuðu þeir lyfjaskammtinn þangað til sonur minn ranglaði um húsið, sprautandi sig í æð með þeim lyfjum sem han fékk, og vissi hvorki í þennan heim né annan. Loks fékk ég pláss fyrir hann inn á Krýsuvík, en skilyrði var að hann færi í afvötnun á Geðdeild Landspítala háskólasjúkrahúss. Hann labbaði sig þaðan út eftir þrjá eða fjóra daga.  Átti að vera tíu daga, en fékk óvænt bæjarleyfi á fjórða degi.  Þá var útséð með Krýsuvíkina.  Hann lagðist þá í innbrot.  Daglega voru fréttir af honum í innbrotum.  Hann var tekinn af lögreglu á nóttunni, stungið inn og út aftur um hádegi, þetta gekk um tíma, ég og systir mín marg reyndum að fá lækna til að mæla með innlögn, en þeir vildu ekki.  Að lokum var þrautarráð að við fórum fram á síbrotagæslu meðan mál hans væru í skoðun.   Í síbrotagæslunni á Skólavörðustígnum reyndi hann að stytta sér aldur.  Það skal tekið fram að sýslumaður hér og lögregla stóðu vel að málum, en þau geta ekkert gert þegar málið er í þessum farvegi, einnig að vel var hugsað um hann á Skólavörðustígnum.   Að lokum var hann dæmdur í 10 mánaða fangelsi, og þegar sá dómur var uppkveðinn, þá var honum einfaldlega sleppt. Hann kom heim, og var hér aftur settur á sterk lyf, ráfandi um.  Að lokum kom ég honum inn á Vog og síðan fór hann á Staðarfell.  Meðan hann var þar kom fangelsisdómurinn, hann átti að byrja afplánun í byrjun janúar.  ‘Eg reyndi að fá því breytt í meðferðarúrræði, en það var ekki hægt.  ‘Eg reyndi að fá því frestað en því var heldur ekki sinnt.  Hann fór svo í fangelsið, sem betur fór var tekið tillit til þess að hann hafði verið í meðferð og hann var settur í Kópavoginn.  Þar var hann í geymslu þangaði til 1. ágúst.  Þá kom hann heim uppfullur af bjartsýni og ætlaði að standa sig.  Það stóð í mánuð, þangaði til það var alveg ljóst að han var kominn í sama farið aftur. 

   Þá var hann settur í síbrotagæslu aftur til að forða honum frá fleiri innbrotum og bæjarbúum meiri hrellingum.  Sýslumaður setti inn ákvæði um að ef annað úrræði fengist, yrði síbrotagæslunni aflétt.  Það varð úr að hægt var að koma honum inn í Krýsuvík.  Þar er hann nú, stendur sig ennþá,  en bíður dóms fyrir þessi þrjú innbrot. Ekki veit ég hvað verður, en ég veit að ef hann verður tekinn úr meðferðinni og settur inn í fangelsi þá byrjar sama ferlið upp aftur.  Þannig að það er alveg ljóst að þau úrræði sem við höfum nú þegar þjóna ekki tilgangi sínum ef við viljum aðstoða einstaklinga við að ná sér á strik eftir neyslu.  Viljinn er fyrir hendi en getan ekki.  Ég mun styðja þetta bréf með bréfum og skjölum sem ég hef undir höndum.   

Reynsla mín af því að eiga afkvæmi með fíkniefnavanda hefur í raun sannfært mig um eftirfarandi:

 

1a           Fangelsisvist sérstaklega í upphafi neyslu hefur meiri skaðleg áhrif heldur en bætandi.

 

1b           Leiðir þar að auki af sér meira tjón hjá fyritækjum og hinum almenna borgara, með fjölgun   innbrota.

 

2.                   Óviðunandi er að sá biðtími sem er frá því að menn eru handteknir fyrir afbrot og þangað til einhversskonar úrræði finnst (Fangelsi)  Á þessum tíma eru neytendur komnir í mikla neyslu sem þeir þurfa stöðugt að fjármagna.

 

3.                   Fangelsi er ekki viðeigandi úrræði fyrir fíkniefnaneytendur.  Vegna þess að þau vinna frekar að því að taka þá út úr venjulegu lífi (einangrun frá samfélaginu) og skerðir frekar hæfni þeirra til að takast á við lífið.

 

4.                   Í dag er enginn stofnun sem tekur við mjög langt leiddum neytendum í afvötnun og meðferð.  Því er vonlaust fyrir aðstandendur að koma þeim í meðferð með þeirra samþykki og viljastyrk nákvæmlega á sama tíma og þetta er ekki fyrir hendi.

 

Meira að segja Geðdeild LH, deild 33a hleypir sjúklingum út þrátt fyrir áhyggjur aðstandenda og vissu um að hann ræður ekki við neyslu.

 Það mun borga sig að takast á við fíkniefnavandann með því að byggja upp traust úrræði, því það sparast mjög mikið fjármagn fyrir utan að mannslíf er ekki hægt að meta til fjár.   

Það má benda á eftirfarandi kostnaðarliði:

 

Kostnaði við heilsugæslu og lyfjagjöf.

 

“              við löggæslu, handtökur og dvöl í fangelsum.

 

“              vegna félagsþjónustu vegna styrkja og fjárhagsaðstoðar.

 

“              tryggingafélaga vegna bóta.

 

“              hins almenna borgara vegna þess að eigur hafa stundum persónulegt gildi.

 

“              tilfinningalegan kostnað aðstandenda sem þurfa að horfa hjálparlaus upp á neyð ástvinar.

 

“              mikil fíkniefnaneysla gerir fólk óvinnufært og þar tapast mannauður.

 

“              kostnaður við allar meðferðarstofnanir sem eru opnar og hafa ekki nægilegt aðhald fyrir illa farna neytendur.

  

Verðugt væri að athuga hversu langur tími líður frá handtöku til fangelsunar og hversu miklu tjóni fíklar valda á því tímabili og hversu margir brjóta af sér eftir að afplánun lýkur.  Er fangelsisvist lausn á vanda fíkniefnaneytenda árið 2003?

                                                                  Með virðingu Ásthildur Cesil Þórðardóttir                                                                Kr. 110944 4469.  Seljalandsveg 100 Ísafirði. 

Þetta var sent öllum alþingismönnum árið 2003, ásamt allskonar trúnaðarskjölum sem sýndu bæði áhugaleysi á málefnum fíkla og til hreinnar vanræskslu og jafnvel lögbrota.  En ekkert kom út úr þessu.  

Ég set þetta hér inn með það í huga að vekja fólk til umhugsunar um þennan vanda sem hrjáir næstum hvert heimili í landinu á einn eða annan hátt.  Og oftast er það fíkilinn sjálfur sem er fordæmdur en ekki aðstæðurnar sem komu honum þangað sem hann er.  Sölumenn dauðans eru til dæmis vel varðir af kerfinu að mínu mati.  Það er nefnilega stórskrýtið að afskaplega fáir hafa verið handteknir fyrir að fjármagna og organisera dópsölu.  Það er öll áherslan lögð á burðardýr og svo þá sem eru með núll komma eitthvað gramm í vasanum.  Sem gerir ekkert annað en að vilhalda sölu á götunni.   Á eyju þar sem búa einungis 300.000 manns ætti að vera auðveldara en ella að koma upp um slíka glæðastarfssemi, ef vilji er fyrir hendi.  

 

Sjúkrasaga vinkonu - svo sannarlega hrollvekjandi lesning.

Mig langar að benda á ótrúlega þrautargöngu vinkonu minnar við læknamafíuna og geðlæknakerfið sem virðist vera gjörsamlega á rangri braut.

Og þetta er örugglega ekki eina dæmið, en ef til vill manneskja sem er baráttumanneskja og lætur ekki bjóða sér hvað sem er.  Hvað hafa margir gefist upp í þessu ferli. 

 

Ég á ekki orð, og legg til að svona mál verði rannsökuð ofan í kjölin. 

Þessi vinkona mín hefur ákveðið að skrifa sig út úr sínum alvarlegu veikindum, þó hún sé í miðri baráttunni. Heill sé henni, ég er stolt af henni.

http://tilfinningatorg.wordpress.com/   Því miður get ég ekki linkað á þetta beint, því ég er með Eldvegg sem varnar mér aðgöngu. En tékkið á þessu og lesið ykkur til þeirrar baráttu sem þessi kjarnakona hefur þurft að ganga í gegnum. 

 

Næsti viðkomustaður Sopron í Ungverjalandi.

Í dag förum við til Sopron.  Sopron er í Ungverjalandi um 60 km. frá Vínarborg.  Hún er elsta borgin í Ungverjalandi.  Hér bjó fólk á ísöld.  Sopron var br´ðu milli Ungverjalands og  Vestur Evrópu.  Hún var háskólaborg frá 1735.  100 árum fyrir krist hét hún Skarantía, og um skeið fram á miðja 19 öld var Sopron þéttsetinn af serbum.

Ef þið eigið leið um þetta svæði, ráðlegg ég ykkur að kíkja á Sopron, hún er falleg skemmtileg borg, sem auðvelt er að ganga um og skoða, og þar er margt að skoða.

Þarna fléttast saman það gamla og nýja í eina óaðskiljanlega fléttu. 

Þarna eru ekki blokkir hvorki rússa, né nýrri, heldur lágreist hús sem standa þétt saman.

Og allstaðar má sjá þessi skreyttu hús. 

Hér gætir áhrifa rómverja enda bjuggu þeir hér um sig.  Þeir byggðu múra kring um borgina, og í dag er aðaltorfkið þar sem Rómverjarnir bjuggu.  Aðallega má sjá rústir þeirra við Bernsteinstrasse og Ambusstrassi. 

Söguleg borg. 

Úlfur við kirkjudyrnar. 

Árið 900 - 1000 kom hingað þjóðflokkur sem kallaðist Magyar, þeir blönduðust ekki saman við þjóðina sem fyrir var, vegna þess að þeir lærðu ekki tungumálið.  Mál þeirra sem var Finnsk Ungverska var öðruvísi, enda er Finnska og Ungverska skyld mál, Eistar tala líka skylt mál.  Í dag skilja finnar og eistar mál hvors annars, en ekki lengur ungverjar, leiðir þeirra skildu fyrir 3000 árum. 

Svona má víða sjá göng inn í eitthvað annað.

Og víst eiga þeir reisuleg hús þó það séu ekki blokkir. 

Svei mér ef hún er ekki með síldartunnu

Hér er dómkirkjan við aðaltorgið, skúlptúrin hér er svipaður og í Vín, til minningar um þá sem dóu í plágunni miklu svartadauða.

Rómverski turnin, og hér er verið að grafa fyrir fornmunum.  Allt uppgrafið. 

Úlfur með einni þjóðhetjunni.

Sópron var höfuðborg Burgenlands eftir fyrri heimstyrjöldina, 1529 hertóku tyrkjar Vínarborg, (Habsborgararnir)en Sopron náði að verjast.  Hér bjó þá Ottó Von Odenburg og eftir seinni heimstyrjöldina voru Odenburgararnir beðnir um að hætta að tala þýsku og fara að tala ungversku. 

Frans List er héðan Sobron 1820.

Hér sést betur kirkjan og minnismerkið, torgið er stórt og allt hellulagt.

Hér er verið að grafa upp rústir rómverja.

Við vorum dálítin tíma að finna aðalgötuna, hér eru margar þröngar götur með verslunum og gömlum húsum.  En það er auðvelt að rata, við skildum bílinn eftir aðeins fyrir utan borgina, og löbbuðum bara í góða veðrinu. 

Hér var virkilega lagt upp úr að skreyta byggingar eins og svo víða í miðEvrópu á þessum tíma.

Hér stendur Úlfur við skólann, hann er rétt hjá torginu og hér mátti sjá krakkana á hans aldri ganga til og frá skólanum. 

Hér eru allskonar verslanir í undirgöngum sem var svo mikið af hér.

Bekkirnir eru litlir og krúttlegið.

Hér var greinilega byrjað að selja kransa, mér sýndist fólk kaupa frekar svona kransa heldur en blómvendi.  Og sokkabuxnaúrvalið er nóg

Hér uppi er matsölustaður, okkur leist samt ekki á hann, við vorum búin að sjá restaurant á aðaltorginu sem lofaði góðu.

Hér er svo loksins aðalgöngugatan, þegar við komum á torgið, spurði ég nokkra menn sem voru að vinna þar við garðyrkju hvar miðbærinn væri, hann horfði á mig undrandi og benti svo í kring um sig, við vorum nefnilega á aðaltorginu.

Hér eins og á svo mörgum stöðum í AusturEvrópu má sjá illa farin hús, minning um löngu liðinn glæsileika.

Flott götumynd.

Enn ein undirgöngin.

Úlfur sendi skólafélögum sínum póstkort, hér kaupir hann svo frímerki. 

Einhversstaðar hér var minnismerki um Magýana. 

Og þá er alveg komin tími til að setjast og fá sér í gogginn.

Fínn matsölustaður góður matur og auðvitað Blau Fränkisrauðvín.  Sólarmeginn á torginu. 

Sem betur fer er hægt að greiða með evrum hér eins og ekkert sé. Enda örugglega mikið af austurríkismönnum sem sækja borgina heim.

Annars kostaði maturinn fyrir okkur öll fjögur með rauðvíni og öllu 45 Evrur.  Ég fékk mér nautakjöt af skrítnu kúnum með snúnu stóru hornin, þeir hafa sérstakt kúakyn sem ég hef ekki séð nema í Guatemala og Belize. Bára fékk sér kjúkling og Úlfur pizzu, Elli ostabakka risastóran, 3 kók og 1 líter rauðvín.  Ekki mjög dýr matur það. 

Skálað í Blau Frankis rauðvíni. 

Þá er best að skoða borgar kortið. 

Um að gera að athuga hvað maður er að skoða.  Sobron er skemmtileg gömul borg með lítil þröng stræti og falleg hús, sem þó eru sum í niðurníðslu.  Í miðri borginni við aðaltorgið eru rústirfrá tímum rómverja. Sopron er sögufræg borg. 

Það sem vekur eftirtekt er að þegar maður ekur yfir landamærin hve vegirnir verða miklu lakari þegar komið er yfir til Ungverjalands. 

Og maturinn bragðaðist vel. 

Þetta er örugglega stjórnsýsluhúsið, hér var alltaf verið að koma og fara greinilega fólk á fundum eða ráðstefnum.  

Gamalt kort af borginni.

Þröngar götur.

Hér býr einhver höfðinginn. 

Fjölskyldan á ferðalagi.

Svo stillir maður sér upp

Leikhúsið þeirra, hér var verið að gera alveg nýtt torg, greinilega með allskonar vatnsbrunnum og fíneríi.

Þetta er í fyrsta skipti sem ég sé gangstétt lagða teppi, og karlinn er að SÓPA hana.

Betri mynd af leikhúsinu og hér sést að verið er að setja upp allskonar tól og tæki fyrir vatn á miðju torginu.

Ég er að hugsa hvort auglýsendur hér heima hafi fengið hugmyndina um nágrannavörslu héðan.

Nú erum við komin niður á Bernsteinstræti.

Örugglega með best varðveittu rústum frá rómverjum.

Og múrinn gengur svona milli húsa.

Hér eru aðalrústirnar.

Margir metrar af hlöðnum eldgömlum veggjum.

Hafa svo sannarlega staðist tímans tönn.

Miðað við svona vegg ég er bráðung

Þetta eru engar smárústir.

Hér eru líka skilti sem segja söguna. 

Herbergjaskipan.

Hér má lesa sér til. 

Stjórkostlegt að mínu mati.

Hér má líka sjá Mary Poppins svífa yfir. 

Og innlendar hetjur líka. 

 Þá er að finna bílinn og þoka sér heimáleið.

Hér rennur bæjarlækurinn gegnum þorpið.   Og héðan er stutt í bílinn.

Þetta eru gamlar myndir frá Ísafirði, að borða snjó. En nú er snjór hjá þeim stelpunum mínum í Ausurríki.

Vona að ykkur hafi ekki leiðst þessi langa ferð til Ungverjalands. En ég mæli með Sopron gaman að skoða og rosalega ódýr borg. 

Eigið góðan dag. 

Börn í kúlu og myndir fyrir ísfirðinga.

Þó svo að hér sé rólegt í kúlunni svona alla jafna, þá samt sem áður koma ennþá frískir krakka og gleðja mann.

 

Eins og tildæmis þessar elskulegu stelpur vinkonur Úlfs, þau fengu að útbúa sér súshí um daginn, og við fengum að smakka, þau gerðu þetta mjög flott og vel.

 

Þau keyptu sjálf efnið og gerðu allt sjálf. 

Sjálfsagt hafa þau líka þurft að leita eitthvað í tölvunni.

Eða sennilega er tölvan allaf við hendina hjá börnum í dag, eins og gemsinn var áður.

 Súshiið að verða tilbúið, bara eftir að skera niður í sneiðar og borða nammi namm.

Þessi kríli komu líka í smáheimsókn til ömmu.  Meðan pabbi þeirra hjálpaði ömmu með tölvuna.

Og eins og sjá má er ennþá til dót í kúlunni fyrir smáfólkið.

Hrossið er alltaf jafn vinsælt.

Og svo þessi litli stubbur sem kemur oft til ömmu og afa. 

Þessar myndir eru sérstaklega fyrir brottfluttu Ísfirðingana, svona er veðrið hér oftast, og nú nær sólin ekki lengur upp fyrir fjallatinda, og við bíðum til vorsins, þegar hún fer að fikra sig lengra og lengra niður fjöllin.

Það var samt ekki fyrr en ég dvaldi fyrir sunnan yfir vetur að ég fattaði á í skammdeginu er sólin endalaust í augunum á manni, og það er erfitt að aka um þegar hún er beint í augun.  Svo þá svona róaði ég mig niður og veit að það er ef til vill bara best að geyma hana blessaða bak við fjöllinn meðan hún er sem lægst á lofti.

Og svo þessi endalausta myndasýning á pollinum er glæsileg.

Og svo er litadýrðin makalaus. 

Eigið góðan dag elskurnar.  Við munum breggða okkur til Ungverjalands fljótlega, og líta inn á tónleika í Tónlistaskóla Ísafjarðar.

 

Ferðasögunni haldið áfram. Göngutúr í skóginum og farið í sund ásamt fleiru.

Nú förum við í laugina, og göngutúr í skóginum.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Trölli er pabbi kettlingana, þetta eru hreinustu kettir í heimi, því hann sér algjörlega um að halda þeim hreinum.  Enda sleikja þeir aðra eins og hverjir aðrir hundar.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Hann vaktaði þá og gætti alveg frá því að þeir komu á heimilið, pínulitlir. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Golda Samúelsdóttir vill líka þrýfa kettlingana, enda er hún besta vinkona Trölla. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Áður en við fötum út, þurfum við að föndra smá, það er svo gaman.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sjá prakkarasvipinn á þessu litla dýri.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svo þarf mamma að skrifa nafnið á listaverkið.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þessi hæð blasir við út um gluggann, það er eins og skorin hafi verið sneið af fjallinu, eins og með venjulega köku. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er paprikuakurinn sem ég tíndi mér paprikuna í nesti, ég tók samt eina sem hafði fallið af jurtinni. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Dádýrin eru fallegar skepnur, þær eiga það til að hlaupa út úr skóginum og niður á götu, svo það þarf að aka varlega. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Ekki er ég viss um að íslenskir bændur væru ánægðir með svona vel hyrndar rollur, þessar eru ungverskar, og örugglega ekki gott að hafa þær margar saman í fjárhúsi.  Kýrnar eru líka með svona skrýtin horn í Ungverjalandi. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Á leiðinni úr Familypark ókum við fram hjá risastórum rómverskum rústum.  Ég reyndi að taka mynd gegnum girðingu sem girti svæðið af. Steinbruch Als Arena rústirnar, en þær eru rétt hjá st. Margarethe þorpi.  Þarna voru þýðingarmiklar samgöngur rómverja á þeim tímum.   Nú eru  rústirnar nýttar sem óperuhús með allt að 450 leik og söngvurum, náttúruleikhús. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Risasvið. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svo var kvöldið komið, og himininn fallegur, með svona flugvélaröndum. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta er svo fallegt.  himnagalleríið opið í Austurríki líka.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þetta er stærsta vatnsrennibraut sem ég hef séð, og hún er í Þorpi sem heitir Lutzmannsburg og er í Blau Fränkisvínræktarhéraðinu.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Stelpunum finnst voða gaman að fara í laugina.  Þær eru nokkrar svona stórar, staðsettar þannig að fólk getur komið úr nálægum sveitum, enda mikið í þær lagt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Á helgum sækja margir þetta Spa, þarna er allt til alls, laugar, snyrtistofur, ljósabekkir og allt sem tilheyrir svona stöðum, hvíldarherbergi og nefndu það bara. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Með vissu millibili kemur hér öldugangur sem stigmagnast uns öldurnar eru risastórar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Rennibrautirnar eru þrjár, bláa fyrir yngstu, gula fyrir flesta og svo þessi stóra sem þið sáuð áðan.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er vaðlaug fyrir þau yngstu, ég held að það séu a.m.k.fjórar mismunandi laugar inni og svo er líka úti, fyrir utan heita potta og vatnaleiktæki.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sú stutta með pabba í einni lauginni, Hanna Sól er flugsynd, og þessi fleytir sér alveg. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Úlfur og Hanna Sól að fara í gulu rennibrautina.  Hér eru svo legubekkir fyrir fleiri hundruð manns, og fólk kemur hér og eyðir deginum með börnunum, ýmist í sundi eða liggur og slakar á í bekkjum, hér er líka matsölustaður og fólk hefur gjarnan með sér nesti.  Hingað koma líka Ungverskar fjölskyldur, því þetta er rétt við landamærin. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er útilaugin. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hanna Sól og afi. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svo þarf auðvitað að þurrka hárið þegar maður kemur upp úr.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nú er að undirbúa sig undir skógarferð.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Haustlitirnir eru stórkostlegir. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér eru ávaxtatré, bændurnir eiga sína skika í skóginum, sem þeir nýta bæði til ávaxtaræktar og líka til að rækta timbur til húshitunar. 

Hér er eldgamalt eplatré sem hefur fengið stuðning við greinarnar sínar.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér blasir höllin við hinummegin við daglinn. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér var áður eikarskógur, en bændur gengu svo nærri honum að hann eyddist, þá uxu upp beykitré, en það má víða sjá að eikin er að koma upp aftur, það mun taka nokkra áratugi samt fyrir hana að ryðja sér rúms innan um beykið, sem mun þá láta undan. Málið er að beykiskógur er miklu bjargari en eikarskógur, þannig að hætt er við að botngróðurinn hverfi, hér eru nefnilega allskonar falleg stofublóm eins og alpaklukkan. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Eins og sjá má hafa bændurnir komið sér upp forða fyrir veturinn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Auðvitað þarf að faðma tré. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ójá, þetta virkar!!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Skottan fær bara burkna.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér eru íbúar farnir að skreyta, enda komið að thanks giving  eða þannig. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svona steingirðingar þekkjum við vel frá Óshlíðinni, hér er þetta notað til að halda jarðveginum á sínum stað í öllum hallanum. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hvað ætli svona svalir þoli mikinn snjóþunga?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Fúksíurnar ennþá blómstrandi út í garði. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svo er ágætt að setja mynd á þegar komið er heim.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nú eða bara leika sér.