Smáhugleiðing.

Ég rölti niður í bæ í gær, í von um að jólaljósin og stússið myndu færa mér smá tilhlökkun og tilfinningu fyrir jólunum.  En það er víst dýpra á þeim tilfinningum mínum þetta árið en svo að það tækist.  Mér líður ekki illa, en er hálf frosin, sen samt svo rosalega viðkvæm. 

Hér er smá hugleiðing svona rétt fyrir jólin.  Var að gramsa í greinasafninu mínu og er rakst á þetta og ætla að setja hér inn.

 

Skilningstréð.

  

Það er margt sameiginlegt með manni og tré.  Til dæmis hafa tré tvennskonar æðar, þær sem flytja steinefni og önnur tilvistarefni úr jörðinni og svo æðar sem bera ljóstillífunina niður til rótanna.

 

Við höfum svipað æðakerfi innra með okkur, þar sem eru ósæðar og bláæðar, sem gegna sitt hvoru hlutverki.  Tré hafa græn blóðkorn en við rauð.  En ég er ekki beint að tala um lífræðilegan mun, heldur frekar okkar andlega svið.

 Meðan tréð tekur næringu úr jörðinni, og síðan koltvísíring úr andrúmsloftinu og framleiðir súrefni, þá komumst við heldur ekki langt án þess að sækja okkar orku úr móður jörð, og að rækta anda okkar með hugsunum og andlegu ríkidæmi.

Trén nýta sér líka framlengingu í jörðinni, þau eiga í samvinnu við sveppi sem lifa neðanjarðar, þeir eru framlenging á rótum trésins, og fá í staðin súrefni frá krónu trésins. 

  

Okkar framlenging er ef til vill fólgin í samvinnu og samstöðu með öðru fólki, eða jafnvel dýrum sem við tökum að okkur og gefa okkur ást og kröfulausan kærleika. 

  

Í fyrstu eru tré örlítil, njóta ekki virðingar, né er eftir þeim tekið.  Sama á við um mannfólkið, okkur hættir til að líta yfir smáfólkið og hlusta ekki á það.  Þó finnst sannleikurinn í sinni tærustu mynd einmitt í hugum barnanna, réttlætið sterkast og sýnin á það sem er skærastur.

 

Þegar tré aftur á móti eru fullvaxta og standa glæsileg og bein á sinni rót, þá fyllast margir lotningu yfir fegurð þeirra, og jafnvel margir sem trúa á mátt þeirra og megin.

 

Við eldumst og þroskumst, og berum ávöxt.  En aldurinn eykur okkur þroska.  Það er ekki út af engu sem öldungarnir voru aðalráðgjafarnir í eldri samfélögum.  Menn vissu að því eldri sem menn urðu, því vísari urðu þeir, og þroskaðri til að takast á við hið daglega líf, og miðla öðrum af visku sinni.

  

Því er dálítið sorglegt að upplifa æskudýrkun mannsins í dag, það er þó að breytast smátt og smátt, þegar menn eru aftur að uppgötva fjársjóðin í fólki sem er reynslunni ríkari.   Menn mættu stundum fara aftur til eldri tíma og skoða upphaf sitt.

  

Það er líka svo með menntun.  Nú er allt kapp lagt á að fólk mennti sig, nái sér í gráður og titla.  Það er svo sem af hinu góða, svo lengi sem menn missa ekki sjónar á því sem skiptir raunverulega máli, en það er hæfni einstaklingsins sjálfs til að takast á við lifið og umhverfi sitt. 

 

Menn geta haft allskonar  próf og nafnbætur, en verið alveg jafn ófærir um að miðla því af sér.  Ég þekki líka fjöldann allan af fólki sem rétt hefur gengið gegnum gagnfræðaskóla, en er sjálfmenntað í þessu eða hinu, ég hef hitt mann sem er með bestu rafeindavirkjum, af því að áhuginn vaknaði.  Menn sem  gengu aldrei í skóla, en eru sjálfmenntaðir, líka hef ég séð bifvélavirkja, tölvufræðinga og bara allkonar fólk sem hefur komist vel áfram á sínum eigin dugnaði og áhuga.  Ekki að ég sé að vanmeta skólagöngu, hún ein og sér skilar bara ekki einstaklingi út í lífið, ef hann hefur ekki ræktað sjálfan sig til að takast á við það sem hann er að vinna við. 

  

Það er stundum talað um menntasnobb og vissulega leggja margir upp úr því að vera titlaðir hitt og þetta.  En skiptir það svo miklu máli þegar allt kemur til alls, ef þeir sömu standa ekki undir þeim væntingum sem til þeirra eru gerðir og hafa ekkert nema prófgráðuna til að sýna fram á getu sína ?

 

Og skiptir það þá máli hvort þessi eða hinn hafi ekki skírteini upp á vasann um að hann hafi lært þetta eða hitt, ef hann getur sýnt fram á getu sína til að sinna því sem hann vill vinna við ?

  

Við erum oft föst í einhverju neti, þar sem hið raunverulega gildismat kemst aldrei að, af því að við erum uppfull af einhverju öðru en því sem er kjarninn í okkur.  Hið andlega ríkidæmi, og ræturnar ofan í jörðinni.  Sú festa sem ekki verður af okkur tekinn, en er samt svo einföld og sjálfsögð, bara ef við komum auga á hana.   Viðurkennum hana og lifum samkvæmt því. 

  

Mér finnst stundum eins og við lifum í gerfiveröld, þar sem við höfum búið til önnur gildi og gerfi þarfir sem þjóna í raun og veru ekki okkar andlegu verund.  Er það þess vegna sem við erum svona ráðvillt og veruleika firrt ? Ég hef oft leitt hugan að þessu, og mér finnst einhvern veginn að við leiðumst æ lengra í burtu frá því sem skiptir okkur mestu máli.  Sálinni og hennar þörfum.  Hún þarf ekki auð  og völd, hún þarf ekki að eignast allt sem hugurinn girnist. 

 

Sálin okkar er einföld og sjálfri sér nóg.  Þegar við skynjum að veraldleg gæði þessa heims hafa lítið með sálina í okkur að gera, þá fyrst er hægt að fara að lifa góðu og fullnægjandi lífi.  Þegar áhugi okkar er bundin þeim sem við elskum, og því sem næst okkur er, og umhyggja okkar beinist að þeim sem minna mega sín, þegar grundvallarþörf okkar verður að allir aðrir séu líka hamingjusamir, þá fyrst getum við sagt að við séum hamingjusöm.  Þá blómstrar vort andlega líf. 

Gangið glöð inn í daginn, slakið á og munið að brosa, eitt bros frá þér getur bjargað heilum degi fyrir annari manneskju.   Sérstaklega núna þegar allir eru viðkvæmir og mörgum líður ekki mjög vel.

 Jólakökubakstur með börnunum í fyrra. 

 

Nostalgía.

Við hittumst í gær fjölskyldan.  Strákarnir komnir heim frá Noregi yfir jólin, tilbúnir til að fara aftur eftir áramót.  Með alla fjölskylduna.  Svo við verðum að njóta þess að vera saman meðan gefst. 

En Snúlli á hug og hjörtu barnanna í kúlunni.  Brandur er að reyna að vera kúl, og dálítið abbó, en það er bara svona fyrst.

Ásthildur elskar melónur, og amma keypti tvær. 

Hann er ótrúlegur þetta litla dýr, aðeins eins mánaða, alltof ungur til að yfirgefa móðurina, en þar sem átti að lóga honum, þá var ekki hugsað út í það.  En svo er hann bara eins og algjörlega kassavaninn, er að reyna að þvo sér líka þó taktarnir vekji kátínu okkar hinna.  Ætli endi ekki með að Brandur þurfi að kenna honum að þrýfa sig.  En hann er rosalega duglegur lítill kettlingur.

Hann er líka í góðum höndum bæði hjá Hönnu Sól og svo með tvo dýralækna sem ábyrgðarmenn.

En það var mjög yndælt í gær, við grilluðum saman og áttum góða stund.

Mamma sterkust í heimi.

Og það þurfti auðvitað að lyfta Evítu líka, maður þarf nú að vera alveg eins.

Líka Símon Dagur.

Flottar stelpur.

Rosalega kúl að posa fyrir ömmu

En það var yndælt að hafa alla fjölskylduna í kring um sig.

Þau minnstu þurftu líka að spjalla.

Og hér eru náttúrlega bæði prinsar og prinsessur.

Og allir hjálpast að, ekkert stress eða vitleysa.  Bara að taka öllu með stóískri ró og vera saman, það er heila málið.

Og maturinn smakkaðist mjög vel.

Krakkarnir horfðu á mynd.

Svo þarf amma aðeins að taka á þessum elskum.

ég áida!!!

Ég og mamma mín.

Frostrósirnar eru æðislegar og veðrið svo fallegt bæði i dag og í gær og reyndar bara svo lengi núna.

Sólin rétt sleikir fjallatoppa og það verður aldrei alveg bjart, en samt þetta er bara notalegt.

Ein lítil var að fá tattú.

Málið er að hún verður sennilega kokkur, því hún vill alltaf standa við eldavélina meðan verið er að elda til að fylgjast með. 

Ó kisa mín, lítil og doppótt....

Kæri Jóli!

Fallegt aftur í dag.

Þessi er tekin inn í kirkjugarði.  Við fórum þangað sama í dag.

Fyrst var farið með krakkana í fjöruferð að ná í steina.

Svo var þeim raðað upp á leiðinu hans.

Við erum búnar að leyfa okkur að gráta svolítið mæðgurnar undanfarna daga, það er gott að geta grátið saman og syrgt. 

Við þurfum víst að sætta okkur við orðin hlut, og vinna okkur út úr sorginni, en það er svo gott að geta gert það saman.

Hér er svo mamma mín blessunin.

Svo fyrir hana Dísu vinkonu mína af því að hún kemst ekki til að vitja foreldra sinna, þá eru þeir hér.

Það var svo gott að koma heim og fá sér heitan kaffisopa og slaka á.  Ólöf Dagmar spilaði nokkur lög á píanóið.

En héðan segi ég bara megi allir vættir vaka með ykkur og vernda.  Og ef þið haldið að ég sé reið, vegna færslunnar hér á undan, þá er ég ekki reið.  'Eg er auðvitað sár út í kerfið, verulega.  En ég skrifa svona til að vekja fólk til umhugsunar um það sem aldrei er talað um, en það er hvernig kerfið malar yndislega sálir í smælki, og þau kvarta ekki, því þau vita að það þýðir ekki neitt. Þess vegna þurfum við að vera á vaktinni og láta ekki fara illa með börnin okkar, jafnvel þó við viljum ekki taka þátt í neyslu þeirra.  Þá þurfum við að vera á verði og láta vita að við viljum að þau njóti þeirra mannréttinda sem þeim ber samkvæmt stjórnarskrá.  Við megum ekki gefast upp á því.  Ég veit VEIT að ef við stöndum vaktina og látum vita að við fylgjumst með, þá þorir kerfið ekki að ganga of langt.  Því þeir eru ekki að fara að lögum eins og þeir haga sér oft á tíðum. 

En ég segi bara takk innilega fyrir mig og góða nótt.

Betrunar eða refsivist. Hvort ætli skili betri árangri?

Já það má spyrja sig hvort við viljum hafa betrunarvist eða refsibúðir.  Og svo kemur stóra spurningin hvort það eigi yfirleitt að setja fíkla í fangelsi.  Ég er hér með einn eitt bréfið frá syni mínum.  Þetta er mjög líklega þegar það gerðist sem ég hef áður sagt frá, hann var að rúnta með vinum sínum á bíldruslu sem hann átti, og þetta var föstudags - eða laugardagskvöld.  kærasta vinar hans var að aka bílnum og það drapst á vélinni. Henni tókst ekki að koma bílnum í gang, en hann snarar sér þá inn í bílstjórasætið og setur bílinn í gang.  Hann var komin út úr bílnum aftur, þegar lögreglan kemur.   Þeir voru þá greinilega búnir að fylgjast með allan tímann.  Hann segir; strákar ekki gera mér þetta, ég var ekki að keyra, ef þið takið mig núna þá verð ég settur inn aftur því ég er á skilorði.  Þeir hringdu upp á stöð og sögðust hafa staðið Júlla að því að sitja undir stýri.  Komið með hann strax var skipuninn.  Komið með hann strax.  Þeir sem þarna áttu hlut að máli og aðrir þeim svipaðir skulu fá að minnast þess um leið og ég óska þeim gleðilegra jóla, að þá megi samviskan naga þá, svo að þeir muni í framtíðinni að það eru lög í þessu landi, sem þeim ber að fara eftir, og það er stjórnarskrá lýðveldisins sem segir að ALLIR SÉU JAFNI FYRIR LÖGUNUM.   Þið viljið ansi oft gleyma þessu, lögreglumenn, fangaverðir, dómarar og sýslumenn.  Sum ykkar aldeilis ekki allir.  En þeir sem eru svona þenkjandi eiga ekki að fá að klæðast þeim búningum sem þið berið, og sem verndar ykkur gegn almenningi í landinu.  Þó enga fáið þið ásökun eða kærur því þessir krakkar vita að það þýðir ekki.  Þá vona ég að í það minnsta þið hafið einhversstaðar enhverja mannlega sómakennd sem nagar sálina þegar þið hugsið um hvað þið hafið gert, og hve mörgum þið hafið brotið gegn.  Og jafnvel hve margir hafa dáið einmitt vegna þess hvernig þið komið fram við það fólk sem hefur orðið utanveltu í lífinu.

 

Litla Hrauni 14.3. 97.

 

 

Sæl og blessuð mamma mín.

 

Ég fékk óvænt bréf frá þér þrátt fyrir bréfabann sem ég er í og á að vera í, í 10 daga í viðbót eða til 24 þessa mánaðar.  Þessi blaðagrein er alveg í lagi og hana máttu birta mín vegna. Ég vona að allt sé í lagi og veðrið sé ekki að leika ykkur grátt. Þetta er voðalega leiðinlegt að lenda í.  Svona refsingu en ég hef frétt að ég verði fluttur strax aftur yfir 24 aðallega vegna þess að ég hef staðið mig vel í vinnunni og svo eru margir sem þarf að refsa líka.

Dótið er allt hér ennþá segja þeir, en það eru alltaf einhverjir hlutir sem hverfa, samanber penninn minn, en hann finnst ekki eftir flutninginn og svo segja þeir blákalt að myndirnar af Jóhönnu hafi aldrei komið þótt þeir hafi sent hana með tóman ramman utan af annari þeirra.  Þetta er voðalega leiðinlegt og gerir mann mjög reiðan svo maður á erfitt með svefn og er úrillur og vondur út í alllt og alla.  Það er eins og þeir vilji að maður springi og þeir geti sett upp hjálmana og kylfurnar en ég er bara rólegur og læt þessa daga bara líða þó að hitt húsið sé ekkert skemmtilegt þá er þetta mun verra og maður hefur ekkert að gera og allstaðar freistingar í kring um mann.  Jæja mamma mín ég ætla að skrifa Jóhönnu bréf.   Líka ástinni minni.  Bið að heilsa pabba og afa, ömmu Ingu, Skafta, Guðný og bara öllum hafið það sem best ég elska ykkur öll þinn sonur júlli.

 

Já þetta bréf vekur upp spurningar, hvort þetta hefur lagast í tíð Margrétar veit ég ekki en vona það.  En setningin; aðallega vegna þess að ég hef staðið mig vel í vinnunni og svo eru margir sem þarf að refsa líka.

 

Og síðan þetta með að það hverfi hlutir úr því sem föngum er sent.  Ég hef talað um þetta áður, ég sendi honum þessa muni og það hvarf fleira en hann telur þarna upp, tildæmis diktafónn og fleira, sem aldrei kom fram.  Ég skrifaði og bað um skýringar sem var aldrei svarað.

 

Svo ég spyr; hvar liggur sómakennd þeirra sem eru að gæta fanga?  Jafnvel fanga sem brutu ekki annað af sér en að setjast undir stýri til að koma bíl í gang og verandi á skilorði.  Er það leiðin til að hjálpa slíkum einstaklingum að geta ekki séð í gegnum fingur, þegar greinilegt var að hann var að taka sig á?

Ég segi svei ykkur bara. 

 

Hamingjusamur og laus úr viðjum fíknar.

Í fjörunni á sínum uppáhaldsstað.

Með strákunum sínum.

Hamingjusöm fjölskylda.

Að kenna syni sínum um skötusel.

Kenna honum að þekkja steina.

Slökun í góðu veðri við Kúluna.

Alltaf með börnin á höndum sér.

Flottur í giftingu bróður síns.

Knús.

Og þegar hann lét okkur öll raða upp rósum úr fjörsteinum.  Það er upphafið að listsköpun hans.

Þ.e. í steinum.

Að síðustu fallegu drengirnir mínir, sá þriði var brúðguminn.

En nú erum við að fara inn á leiðið hans með fjörusteina ætlum að raða þeim fallega upp og eiga saman stund þar innfrá.  Megi þið öll eiga góðan dag.

Nýr félagi í kúlunni.

Nú hefur það gerst að nýr meðlimur hefur bæst í kúlufjölskylduna.  Það reiknast beint á dýralæknanemann minn.

Alveg frá því að hún var smástelpa hefur hún komið heim með dýr, hamstra, naggrísi, páfagauka af hinni og þessari gerðinni, hunda, ketti og bara að nefna það.  Og í gær kom hún heim með kettling. 

Auðvitað sigraði hann heimilið eins og skot og Brand líka.

Stelpurnar eiga hann náttúrulega og hann hefur fengið nafnið Snúður, kallaður Snúlli.

Þetta litla grey er alveg ótrúlegur, svona lítill og óvaninn á hús, en gerir samt öll sín stykki í þar til gerðan sand án þess að honum hafi beinlínis verið kennt það.  Það átti að aflífa hann.  En ég þekki dóttur mína, veit ekki hvernig hennar heimili mun líta út, þegar hún byrjar praxis.

Þessi mynd er sérstaklega fyrir Hrönn.

Dýralæknarnir, læknirinn og neminn.  Þær hafa haft heilmikið að gera undanfarið við að hjálpa dýrum, bæði kindum, kúm og kisum og öllum. 

Og á meðan Hanna Sól dansar gegnum lífið.

Leggur litla systir á borð.

En Snúlli á hug og hjörtu allra á heimilinu i dag.

Tvö sæt saman.

Meira að segja Sorró lætur sig hafa að taka á móti litla dýrinu.

En sá stutti var að leita að allt öðru, hann er svo nýfarin frá mömmu sinni blessaður, en hann borðar og borðar alveg heilmikið.  langaði bara í mjólkursopa.

Já hann slapp frá sprautunni.

Létt verk að sigra ömmu.

Og ennþá léttara að sigra afa. 

En sem sagt nú snýst líf okkar um einn lítinn kettling.  Það er ekki svo slæmt.

eigið góðan dag elskurnar og megi friður ríkja með ykkur og megi allir góðir vættir vaka með ykkur og vernda.  Ég held að bænir virki.  Allavega virkaði mjög vel bænir ykkar til mín með uppboðið á húsinu, því Húsasmiðjan hætti við að bjóða upp húsið, af einhverjum ástæðum.  Ég held að þar hafi eitthvað gott gripið inn í.

Hugvekja til foreldra "öðruvísi barnanna" okkar í skammdeginu.

Þessi tími er venjulega sá tími sem ég er farin að hlakka til jólanna.  Biðja Ella minn að setja upp skreytingar og huga að jólagjöfum.  Ég er einhvernveginn ekki þannig stemmd núna, að vísu er ég auðvitað að huga að jólagjöfunum, þær verða einfaldar og heimatilbúnar þetta árið.  Því ekki er efni til annars.  En mér líður ekkert illa með það.   Finnst gaman að sitja og föndra hverja gjöf.  Hugsa um viðkomandi meðan ég geri hlutinn.  Þannig að um leið og ég bý til eitthvað þá hugsa ég fallega til þeirra sem eru milli handa minna í það skiptið. 

Hver er annars tilgangurinn með gjöfum?  Er það að kaupa eittvað sem fólk virkilega þarf eða langar í, eða verður þetta kapp um að komast af með að eyða sem minnstu bara til að gefa gjöf?

Ég held að það hljóti að vera bestu gjafirnar sem maður finnur að viðkomandi hefur lagt eitthvað til sjálfur.  Ég á til dæmis ennþá tvö lítil handarför frá börnum eins drengsins míns, frá því að þau voru tveggja og fimm minnir mig.  Og nú þegar þau eru að verða táningar, þá eru þessir plattar jafnvel ennþá meira virði en þegar ég fékk þá.  Þó eru þetta bara ódýr gifsafsteypa.  En gjöfin verður dýrmætari með hverju ári.  Svona þarf stundum lítið til að gefa svo mikið.  Það er rétt að hafa í huga á þessum síðustu og verstu tímum. 

Ég hef talað um það hér að ég sé svo heppinn að geta lyft mér upp úr döprum hugsunum, og gleymt mér og sorginni augnablik í því sem er að gerast í kring um mig.  Ég held að það sé mjög þýðingarmikið fyrir þá sem eru í sömu sporum og ég núna.  Að láta ekki sorgina hafa yfirhöndina.  Það er margt fallegt og yndislegt að gerast í kring um mann, og við verðum að gefa sjálfum okkur þann tíma og tækifæri til að gleðjast yfir því. 

Ég tel það skipta miklu máli, því svo þegar sorgin hellist yfir aftur, þá er ég samt sem áður í betra jafnvægi, vegna þessa ánægju augnabliks. 

Ég er stundum að hugsa, ætli það sé í lagi að leyfa sér að vera kát og brosa og hlæja.  Ég kasta því frá mér jafnóðum því það er bara bull.   En fyrst þetta hvarflar að mér, þá er ég jafnviss um að það hvarflar að fleirum, og þess vegna vil ég segja, ef ykkur langar til að hlæja eða segja brandara, þá ekki láta þungar sorgir aftra ykkur, eða halda að það sé ekki viðeigandi.  Það er alltaf verið að hugsa um þetta sem er viðeigandi eða ekki.  Reyndar hef ég aldrei látið það aftra mér frá að gera neitt, en það er ekki þar með sagt að ég sé ekki meðvituð um að þarna úti er einmitt fólk sem hugsar þannig og setur mann í ákveðna kassa.  Ofan í svoleiðis box vil ég ekki láta setja mig. 

Við erum öll tilfinningaverur.  Sumum tekst að loka tilfinningarnar af, og bera þær ekki utan á sér.   Það er síst betra en að geta borið þær utan á sér og fengið samúð.  Því þá er hætta á að fólk einangrist og þegar fram líður situr uppi í einangrun sem jafnvel er erfitt að brjótast út úr.  Þetta getur líka endað með því að fólk gefst upp.  Það má ekki gerast. 

Við þurfum að opna hug okkar og leyfa öðrum að vera okkur góðir.  Það eru svo margir sem vilja styðja við, hjálpa og auðvelda manni lífið þegar áfall hefur orðið.   Við verðum að leyfa sorginni og erfiðleikunum að flæða út, svo þetta lokist ekki inn í systeminu í okkur og geri okkur veik.  Ef eitthvað úldnar í fötu hjá manni, þá versnar það ef fatan er ekki opnuð og lyktinni hleypt út.  Og best er auðvitað að fara með fötuna alla leið út, svo það taki ennþá styttri tíma að eyðast.  Þetta er nú ef til vill dæmi út úr kú, en samt sem áður skilst hvað ég er að meina.

Ég er hér með ljóð sem ég orkti 2002.

 

Stundum er líf okkar yndi,

 Og göngum þau gleðinnar spor.

Allt virðist leika í lyndi.

Létt verður framkvæmd og þor.

   Þá syngur í sálinni friður

Og sefar þá allt sem þar býr.

Sem barn maður almættið biður

bjartsýnin áfram mann knýr.

  

En það getur syrt að og smogið

sorgin í hjartastað inn.

löngun og lífsorku sogið,

lang inn í huga og sinn.   

 

 Þar sem að ekkert er fundið

fögnuður, gleði eða hrós.

Brátt er þá myrkrinu bundið.

blokkerað andanum, ljós.

    Ekkert er gerlegt að gera.

gagnlaust er allt þetta kíf.

Ó afhverju þarf æ að vera.

allt þetta aumlega líf.

   Best væri aldrei að ærast,

né eltast við kærleik og ást.

Þá væri  herlegt að hrærast.

í hjartanu aldrei að þjást.

  

Við vitum ei lífs okka leiðir.

hvort  allt reynist sannt eða tál ,

Og hvernig svo af okkur reiðir,

við  ævinnar baráttu mál.

Það er ekki mikil gleði í þessu ljóði mínu, enda var þetta ort á svipuðum tíma og nú, en með soninn minn einhversstaðar á niðurhúrri eins og svo margir foreldrar í dag.  Því þessi tími er sá sem þeim gengur verst að halda sér á floti þessum elskum.  Og það er ekki þeirra sök, heldur má skrifa það á skammdegið, og líka allt sem er að gerast í samfélaginu, allir að huga að öðrum, kaupa gjafir, íhuga vað í matinn og slíkt.  Og þessum hinsegin börnum  finnst einhvern veginn að þau séu ekki með í pakkanum.   Að í öllu þessu sé ekki pláss fyrir þau.  Þess vegna er mikilvægt að við látum þau vita að við elskum þau, alveg jafn mikið.  En að það sé fíkillinn sem stendi í veginum.  Auðvitað vita þau það.  En þau gleyma stundum að við elskum þau sjálf, sérstaklega ef við segjum þeim það ekki reglulega.   Hér er svo annað.  það er sennilega um ári seinna eða svo:  

Í fegurð vestfirskra fjalla,

 finn ei í sinninu ró.

Sálir í kvöldhúmið kalla

því komið er alveg nóg. 

  Af sársauka og svörtum dögum,

er sífellt þrengja sér inn.

Og mikið af svipuðum sögum

segjast þar sonur minn. 

 Sögur, er baráttan bitur

brýtur þrekið vort allt.

Af eitri sem allstaðar situr

hér öllum börnum falt.   

Samt lifir nú vonar neisti

sem nærist, og þerrar mín tár.

Svo áfram ég trúi og treysti

að tíminn lækni öll sár.   

Og þó að veik mín sé vonin

og virðist svo brjótanleg.

Þá samt ég vil fá þennan son minn.

á sigursins mjóa veg.   

 

 

 

 

Já þetta er aðeins skárra.  En líka ort um svipað leyti, hann farin að vinna meira í sínum málum sjálfur.  En það má skynja þennan ótta og vonleysi þó vonin leynist þarna ennþá.

 

Og ég segi við ykkur kæru foreldrar sem ég beini þeirrari hugvekju til, það er enginn vonlaus.  Og fyrst mínum syni tókst að komast þetta langt, eins og hann var komin langt niður, þá er öllum hægt að bjarga.  Vonin má aldrei bregðast, og kærleikurinn til afkvæmisins.  Þó fíkillinn blokkeri einstaklinginn, þá er það ekki barnið sem við þekkjum.

 

Ég vil svo enda á þessari jólahugvekju. 

 

 

Jólahugvekja. 

Hátíð ljóss og lita,

lýsir dimma jörð.

Það vinur skaltu vita

að völt er mannsins gjörð. 

 

Í djúpi morgundagsins

ef drungi í sálu býr,

af sorgum sólarlagsins,

þá löngun áfram knýr. 

Að vilja vaka og vinna

og verja fast sitt leg.

Því sóknarfæri sinna

að sækja fram á veg. 

Í miðju drungans dapra

er dásemd – jólaljós.

Sem eyðir nístings napra

norðri – frostsins rós. 

Og lætur blíða bera

oss blessun yfir hjörð,

þá von mér viltu gera,

og vekja Ísafjörð.  

Þó sonur minn sé dáinn, þá lifir samt sú vitneskja að hann vann sigur á sjálfum sér, komst upp úr vitleysunni og átti nokkur góð ár, Eignaðist bæði Úlf sem er frábær drengur og kynntist yndislegri manneskju og átti með henni litla Sigurjón Dag, þennan fallega litla dreng sem er svo líkur honum.   Það má segja að hann hafi fengið að fara með reisn. 

Ég verð að sætta mig við að fá ekki að sjá hann aftur, fyrr en þessari jarðvist lýkur, því ég er sannfærð um að hann verður sá fyrsti sem ég hitti þegar ég fer yfir.  Sú vitneskja er mér mikils virði.  Og hún er raunveruleg.   

En við sem erum og höfum verið í þessum sporum, verðum að halda áfram og reyna að njóta þess að vera til.  Þó í augnablikinu virðist allt vera svart.   Til að auðvelda okkur það, þurfum við að taka eitt móment í einu. 

Njóta þess fallega sem kemur upp í lífi okkar, fagna því og  geyma það áfram í hjartanu.  Þá verður léttara að takast á við næstu niðursveiflu.  Þora að hlæja og bera sig vel.   Þora að leyfa öðrum að vera með og létta byrðarnar.   Þora að vera lifandi ástkær manneskja og taka við því sem að okkur er rétt.  

Megi allir góðir vættir vera með ykkur öllum, og vernda ykkur og börnin ykkar.  Að lokum langar mig að fara með bæn heilags Frans frá Azizi. 

Drottinn.

Lát mig vera verkfæri friðar þíns.

 Hjálpa mér til að leiða inn kærleikaþar sem hatur ríkir.

Trú, þar sem efinn ræður,

Von, þar sem örvæntinginn drottnar. 

Hjálpa mér að fyrirgefa þar sem rangsleitni er höfð í frammi:

Að skapa eindrægni þar sem sundrung ríkir

að dreyfa ljósi þar sem myrkur grúfir

að flytja fögnuð þar sem sorgin býr. 

Meistari, hjálpa mér að kappkosta;

Ekki svo mjög að vera huggaður sem að hugga

Ekki svo mjög að vera skilinn sem að skilja

Ekki svo mjög að vera elskaður sem að elska. 

Því það er með því að gefa að við þiggjum

Með því að fyrirgefa að oss verður fyrirgefið

Með því að týna lífi voru að vér öðlumst það.

Það er með því að deyja að vér upprísum til eilífs lífs.  

 

 

 

 

 

 

Spegilmyndir og engladans.

Ísafjörður í spegli tímans....

Mamma greiðir stelpunum sínum fyrir leikskólann.

Veðrið er yndislegt þessa dagana.  Svo sannarlega líkara vorveðri en aðventunni.

En það er bara til að njóta.

ég dáist alltaf að því hve glæsilega fjöllin og bærinn minn speglast í pollinum.  Þetta er eins og listsýning.  Af þeirri stærðargráðu að um það þarf ekki að ræða.

Er þetta ekki alveg ótrúleg sýn?  Þó blasir hún við okkur dag eftir dag.

Þessi sett inn í gamni.  Hún er á hvolfi.

Síðasta ballettævingin fyrir jól var í dag.  Hér eru foreldrar að klæða börnin í búningana.

Hér eru Isobel og Hanna Sól.

Isobel litla var dálítið feimin við allt þetta fólk, svo öryggið var hjá pabba.

Kennarinn er held ég frá Rússlandi, hún hefur ótrúlega góða stjórn á þessum litlu fiðrildum.

Það var dálítið erfitt að ná góðum myndum af þessum elskum, en þær stóðu sig rosalega vel og var virkilega gaman að fylgjast með þeim.

Allskonar æfingar og spor, hopp og stökk.

Framtíðarballerínur.

Við erum heppin að hafa þetta allt hér á Ísafirði.  hæfileikana, fegurðina og öryggið.  Jafnvel þó allt gangi ekki upp, eins og hjá mér, ég veit ekki hvar ég stend.  Þá nýt ég þess að upplifa allt það yndislega og góða í kring um mig.  Sem betur fer.  Svo kemur nóttin og myrkrið.  En jafnvel það verður auðveldara, ef maður getur gleymt sér augnablik við yndislegheit eins og ég hef nefnt hér.  En ég býð ykkur góða nótt, og megi allir góðir vættir vaka yfir okkur öllum og vernda.  Megi dýrð ljósanna og englarnir vera okkur nálægir.  Sérstaklega þeim sem á því þurfa að halda. 

 

Kammerkór, gönguferð og bara eitthvað ljúft undir svefninn.

Ég er búin að vera ótrúlega drusluleg undanfarið.  Loksins er ég að komast á rétt ról.  En ég átti eftir að setja hér inn ýmislegt sem ég hafði lofað ykkur mín kæru.

Eins og við vorum að ræða hér á undan, þá eru börn ótrúlega fljót að tileinka sér að hlusta og taka eftir því sem við þau er sagt.  það þarf ekki marga mánuði.

Ingi frændi nýkomin frá noregsi, hafði lofað Evítu Cesil að koma með sleikjó og auðvitað átti Ásthildur líka að fá.  Og svo er bara að ná sér í nógu marga

Yndislega Matta mín með Símon Dag, þrjátíu ára og flott.  Og bauð til veislu.

Stelpurnar mínar þrjár vantar tvær Siggu og Marijönu.  En hér með minnstu börnin sín.

Að fara út að skemmta okkur með kammerkórnum.  Ég sárlasin en svona er þetta bara. 

Svona opnar maður rauðvínsflösku þegar ekki finnst upptakari!!!

Allt í einu voru allir karlarnir horfnir fram í eldhús.

Málið var að þar sem hér voru líka börn þá var bökuð pizza, og þeir voru að fylgjast með bakstrinum hehehe, en það þurfti svo konu hana Guðrúnu til að taka pizzuna út.

Við vorum aftur á móti í brauði og fíneríi.

Mig langaði að heyra lag frá kammerkórnum, og var þeirri bón ljúflega tekið.  En svo var því allt í einu snúið upp á að karlakórsfélagar sem þarna voru í meirihluta tækju Veifa túttum Vilta Rósa.  hehehehe

Gruna kórstjórann Guðrúnu Jónsdóttur um græsku.  en við konurnar nutum þess að hlusta á strákana okkar syngja.

En það tók smá tíma að fá karlana til að hitna og syngja, og þetta eru þau bestu tilþrif sem ég hef séð hingað til.  Viðar bara koðnaði niður í ekki neitt við stjórnun Guðrúnar, segi og skrifa.  En tilgangurinn helgar meðalið og hún fékk strákana til að syngja Veifa Túttum af krafti.  Svona eiga stjórnendur að vera.

Svo er það Torfi, hann var að segja sögur, meðal annars af pabba mínum og afa á Straumnesfjalli þar sem hann var með í för ungur drengur.

Og Torfi kann að segja frá.  Sumum er það bara eðlislægt að segja sögur.  Þetta toppar enginn.

Ég meina maður "heyrir" hlátrasköllin ekki satt?

En út í enn yndislega dag á Ísafirði.

Dóttir mín tók þessar myndir, þar sem ég ákvað að liggja í rúminu og reyna að ná heilsu.

Stundum held ég að "afi" sé einn af börnunum.

Það sem honum dettur í hug......

Njólaskógurinn nær yfir Hönnu Sól, ekkert smávegis þar.

Horfðu til himins... með höfuð hátt, horfðu til himins.....

Bara svona, þetta er algeng sjón á pollinum okkar, speglun frá fjöllunum, risastór listaverk sem eru svo tignarleg.

Svo þarf að hjálpa litlum skottum yfir erfiðustu hjallana.

en nánar er skoðað sést efst á fjallabrúnum smá sól.  Það er sólin sem við höfum í dag.

Jamm þetta er sólin sem við höfum i skammdeginu.  En hún er þá ekki í augunum á okkur endalaust.

Það má finna snjó... með góðum vilja, eins og allt annað.  Við getum allt ef við bara leitum eftir því.

Yndisleg birta, snæfjallaströndin blasir við í sól.

Ef þið horfið í augun á barninu, þá er auðséð að hún er ævarreið.  það er vegna þess að mamma hennar fór á kajak með pabba sínum og amma var heima að passa. Það hentaði ekki prinsessunni litlu hehehe...

Hér er elsku Sunna mín komin aftur í heimsókn.

Og við kveðjum bara héðan úr kúlunni.

Á morgun á að bjóða hana upp, svo það væri gott að þið mynduð krossa fingur og tær fyrir því að það færi allt á besta veg og að við fáum mögulega að halda henni.  Því það skiptir bara svo miklu máli fyrir mig allavega.  Ég vil bjóða ykkur góða nótt og vona að þið sofið vært og rótt og að gjafir Jólasveinanna rati ofan í skóna ykkar, hvort sem það verður nammi, dót eða bara tækifæri til að lifa mannsæmandi lífi mín kæru.

Göngutúr og ýmsar hugleiðinar.

Ég er búin að slaka vel á í dag.  Hugsa um heilsuna og sona.  

En ég lofaði nokkrum myndum að gönguferð í gær.

Byrja á smáknús.

Tilbúin í göngutúr.

Það þarf samt töluverða þolinmæði að bíða eftir að litla systir verði klár.

Og trúið eða ekki, hér erum við að tala um næstum hádegi.

Reyndar er þetta svona nær birtunni en samt!!!

Og sumstaðar er ennþá snjór ennþá.

En svona að mestu er enginn snjór í byggð og það eru að koma jól.

En það var virkilega gaman að rölta með fjölskyldunni mæli með því sem heilsubót og líka sálarhreinsandi.

Blessuð börnin eru okkur betrumbætingar á meira en einn veg.  Þau geta hreinlega bjargað sálarheill okkar, ef við tökum þannig á málunum.

ef við skoðum sakleysið, og allt það smáa sem gerir okkur að þeim manneskjum sem við erum, sjáum jafnvel gleðina í því einfalda og smáa.  Kitlum hláturtaugar við það einfalda og saklausa.  það er mikilsvirði að geta það á þessum tímum.  Gleyma sér í einfeldni og sakleysi æskunnar.

Það er allt fyrir framan nefið á okkur, ef við bara lítum upp og leyfum okkur að njóta þess.

Já við getum svo sem leyft okkur að verða börn aftur. 

Muna þegar maður sjálfur var svona lítill og saklaus.

Vinna svo sálartetrið sitt þaðan út í lífið.

Muna að þrátt fyrir allt þá eigum við ennþá þetta land og þess dásemdir, ef okkur tekst að koma í veg fyrir að ráðamenn selji það allt undir erlend yfirráð.

Ég er nefnilega alveg klár á að erlendis gera menn sér miklu meira grein fyrir hvað er hér í boði og húfi.  Það fer að verða skortur á ýmsum nauðsynjum eins og vatni og ósnertri náttúru, og ef við gætum ekki að, gæti alleins farið svo að þeir sem við veljum til að gæta hags okkar, sæju sér tækifæri í að framselja þetta í hendur annara, fyrir sig og sína.  'Eg er ekki að segja að það sé endilega núna, en það er bara tímaspurnsmál, hvenær það verður, því það er bara þannig.  Þess vegna þurfum við að fara að huga að því sem við eigum, og hverju við viljum fórna fyrir tímabundin lífsgæði.  Og þá er eins gott að muna að við eigum börn og barnabörn og jafnvel barnabarnabörn sem þurfa líka að lifa eins og frjálsborið fólk.

Þá dugar ekki bara að fylgja "sínum flokki" eða hugsa um flokkshollustu.  Þá dugar ekkert annað en að velja það sem best er fyrir okkar afkomendur.  Ég vil sjá mína frjálsa með öll þau tækifæri og metnað sem landið mitt getur gefið þeim.  Ekkert minna en það dugar mér.  Ég gæti sennilega farið út í stríð og jafnvel drepið svikara til að vernda börnin mín.  Og þetta segi ég sem er uppfull af því að bjarga hunangsflugum upp úr tjörninni á vorin, og búin að kenna barnabörnunum að gera það sama.

Á leið heim aftur eftir yndislegan göngutúr.

Og þá erum við komin heim. 

En ég verð að segja ykkur að dóttir mín kom í Séð og Heyrt, já ég get svo svarið það.  Hef reyndar aldrei keypt það blað fyrr en nú, og hér er skýringin.

Veit svo sem ekki hver þessi Daníel er, en hann er víst að gefa út lög.  En þau ásamt ástvinum fóru saman til parísar í línuskautarallí.  Sel það ekki en ég keypti, en þetta er fallega dóttirin mín.  Svo þið sjáið að Hanna Sól og Ásthildur eiga nú ekki langt að sækja fyrirsætugenin.

Tók þessa mynd af vefsíðu Sæfara í dag.  Þau Elli minn og Bara brugðu sér á kajak í dag í þessu yndislega veðri sem er hér þessa dagana. 

Eigið góða nótt elskurnar mínar.

 

 

 

Eitthvað sætt undir svefninn.

Ég ætlaði að setja hér inn í kvöld gönguferðina okkar í morgun.  En ákvað að setja inn myndir frá því í gær.  Bara svona ljúfar yndislegar myndir af yndislegum krökkum.  Það er ljúft undir svefninn, göngutúrin kemur bara á morgun, og ævintýri dagsins í dag. 

Eigum við ekki bara að láta það eftir okkur að vera í smákrúttkasti?

Óborganleg fegurð, hrein og tær.

Sakleysið algjört.

Gleðin svo einlæg, að hverjum manni getur vöknað um augu.

Svo má brosa gegnum tárin.

En í allri þessari eymd sem við erum að upplifa, þá er nauðsynlegt að njóta þess fallega, saklausa og yndislega sem okkur býðst af gleði og ánægju sakleysisins.

Allavega er ég rosalega þakklát fyrir það sem ég hef í kring um mig, og langar að miðla því til fólks sem mér þykir vænt um, og miklu fleiri en tjá sig hér.  Því ég veit að þar eru miklu fleiri sem fylgjast með og þakka mér fyrir og knúsa þegar það hittir mig.  það þykir mér mjög vænt um líka.

Hér er elsku Sunnubarnið sem er hetjan mín.  Notar sína lífsreynslu til að hálpa öðrum.  Er það ekki einmitt það sem við ættum öll að gera?

Sakleysið er okkur nauðsynlegt til að lifa af í þessu lífi.  Segi og skrifa.

Nákvæmlega.

Litla yndislega fjölskyldan mín sem hér er núna.  En það er meira eftir að koma.

Í boði Hönnu Sólar, fjölskyldumynd, fjölskyldufaðirinn var teiknaður inn eftir á, og takið eftir að það er vídd í teikningunni.  En ég get sagt ykkur að á morgun koma myndir af göngutúr, 30 afmæli tengdadóttur og skemmtun með kammerkór Ísafjarðar.  Það er því bara ................ nú hljóma ég eins og Stöð2 heheheh... En er ekki lífið til að lifa því?

Tónleikar T.Í. og konukvöld hjá Karlakórnum Erni.

Ég veit að ég hefði átt að liggja í rúminu í gær, en í fyrsta lagi þá átti Úlfurinn að spila á tónleikum.  Hann er nýkomin úr sveitinni.  Hann nýtur sín afskaplega vel hjá Stellu í Heydal, enda er hún alveg sérstök.  Og svo var konukvöld hjá Karlakórnum Erni. 

Fyrst þurfti að pússla svolítið.  Evíta og Ásthildur báðar mjög áhugasamar um púsl.

Prinsessan mín stóra búin að klæða sig upp á til að fara á Tónleika.

Sæt og fín.

Við dyrnar á Hömrum, en það er salur Tónlistaskólans á Ísafirði annað af tveim menningarhúsum hér.

Og á tónleikum situr maður hljóður og hlustar á músikina.

Úlfurinn ótrúlega flottur, kom úr sveitinni þennan sama dag, og spilar feillaust bara eftir nótum.  Það myndu ekki margir leika eftir.

Þessi unga dama þandi nikku og gerði það vel.

Hér er svo verðandi gítarleikari.

Feiri nikkarar.

Það er eitt víst að ísfirskar hljómsveitir mun ekki skorta færa hljóðfæraleikara.  Og það eru raunar tveir tónlistaskólar hér, Tónlistaskóli Ísafjarðar, gamall og rótgróin, og svo Listaskóla Rögnvaldar.  Þar er meira um aðrar listir líka, ballet, freestyle  dans og margt fleira.

Ekki skortir heldur trommara.  En ég varð því miður að láta mig hverfa af vettvangi.  Þau sátu áfram Elli og börnin.  Það er nefnilega kurteisi og virðing við nemendur að sitja alla tónleikana, svo eru þeir bara svo skemmtilegir.

Og úti er jólalegt, veðrið var yndisleg 9°hiti og logn.

Silfurtorgið allt í ljósum.

Jólalegar útstillingar í gluggum.

Rut bregst heldur ekki.  Stollenbrauði og allar góðu kökurnar í Gamla bakaríinu.

Allir geta fengið sér nýja flík fyrir jólin.  ´Þessi búð er greinilega alveg ný.  En ég versla mín dress hjá Jóni og Gunnu, þau eru með föt í öllum stærðum, líka minni.

Ég gekk líka framhjá Slunkaríki, þar er greinilega sýning í gangi.  Þetta er minnsta gallerí Íslands. Og heitir eftir Sóloni sem byggði sér hús sem hann kallaði Slúnkaríki, sérstæður maðurinn sá.

Þessi jóli hefur annað hvort verið orðin örþreyttur eftir að hafa sett í skó fyrir ísfirsk börn, eða þá  að hann hefur fengið sér of mikið neðan í því.  Hann lá allavega svona kylliflatur.

Fiskarnir hans Júlla míns liggja víða.  Þessa setti hann niður sjálfur þegar hann var að laga steinvegg fyrir vini sína.

Það yljar mér að sjá verkin hans.

En skyndilega kallaði rám rödd, jeppi stoppaði, og ég heyrði Viltu far?

Var þetta þá ekki Rúnar Þór vinur minn og Öddi, báðir þessar elskur.  Þeir eru að spila í Krúsinni í kvöld, þú kemur nú og tekur lagið með okkur sagði Rúnar.  Ég var með þessum elskum í hljómsveitum hér í denn.  Og ég kallaði Rúnar lyklabarnið mitt.  Það eru ástæður fyrir því  en ... Við verðum að láta taka mynd af okkur sagði ég.

Já eins og í gömlu daga.  Oh hvað það var skemmtilegt að hitta þá.

Þessi glæsilegi kórfélagi tók svo má móti mér með jólaglögg við innganginn.

Það var mikið fjör á konukvöldi.  Hér er formaðurinn doktorinn að ræða við einn úr skemmtinefndinni.

Mugipapa var veislustjóri eins og auðvitað alltaf, hann er með skemmtilegri mönnum, pilturinn sá.

Hér eru þeir verðlaunaðir sem lengst hafa verið í kórnum frá upphafi. 

Svo komu krakkar úr Litla Leikklúbbnum og sungu fyrir okkur, lögin hennar Ellýjar Vilhjáms.

Þau ætla að frumsýna í febrúar, og ég er ákveðin í að fara.  Það verður örugglega skemmtilegt.

Gummi Hjalta og hljómsveit spila undir.

Virkilega gaman að sjá þessa flottu krakka uppábúin eins og hér í den, og syngja svona ljómandi vel.

Hér er svo aftur á móti fyrsti tenór sem tók lagið fyrir okkur.

Tvíundarsöngur, þeir sungu minnir mig ó mín flaskan fríða en þeir sungu það á Ungversku. 

Hér er svo kórinn allur, þeir eru rosalega flottir.

Og hér kemur lagið sem Viðar tannlæknir fær að stjórna með tilþrifum.  En það kallast Veifa Túttum, vilta Rósa.  Það er að vísu ítalskt og tekstinn ekki alveg í anda stjórnandans.  En hvað um það við öll hin elskum þessa útgáfu af laginu og horfa á Viðar stjórna.

En allt tekur svo enda og líka þetta skemmtilega kvöld.  Ég verð að segja að maturinn var algjört lostæti en Gestur Elíasson sá um eldamennskuna, grafin lax, grafin ýsa, síld og plokkfiskur.  En þvílíkt sem þetta var gott. 

En nú er að reyna að ná úr sér þessu lungnakvefi.  Við fórum að vísu í göngtúr í morgun, við Elli minn Bára og stelpurnar.  En ég læt inn myndir af því seinna í kvöld.  Það var yndislegt veður og eins og vor í lofti. 

En nú sendi ég ykkur knús inn í helgina.