Skammdegi í öllu sínu veldi, en líka ljós og fegurð.

Jamm skammdegið 20 desember, og eftir tvo daga eru vetrarsólstöður. Sem þýðir að dag fer að lengja, því er vel við hæfi að þið fáið frá mér í jólagjöf nokkrar bláar myndir, tákn myrkursins, en líka smá vonarneista, jólaljós og æskufegurð og yndi.

Jamm svona byrjar dagurinn hjá mér.  En takið eftir, svona væru ljósin ekki ef það væri ekki algjört logn.  Hið magnþrungna kyrrðarlogn, sem gefur huganum frelsi til að lyfta sér í hæstu hæðir, og þakka fyrir sólina, birtuna og allt sem við eigum þarna einhversstaðar  handann við hornið.

Og dagurinn þokast upp, fjöllin standa magnþrungin og orkurík, faðma mann bara og gefa manni þvílíka orku.

Þau veita manni skjól fyrir flestum illviðrum, og gæta vel að firðinum sem kúrir við fjallsræturnar.

Þessi fjöll hafa mótað mann fram af manni sem hér hefur alið manninn, og alla sem hafa samþykkt þau í sínu hjarta, og þeir eru margir.  þau hafa fóstrað gleði og sorg okkar, en líka dugnaðinn og jafnvel fyrirgefið okkur letina.  Fjöllin eru okkur sem hér erum lífið sjálft, hvort sem við gerum okkur grein fyrir því eða ekki.  Og flest okkar geta ekki án þeirra verið.  Verðum áttavillt og eirðarlaus á sléttunum.

Þau eru þrungin dulúð og margt gerist í myrkrinu, jafnvel gamlar járnpípur lýsa upp skammdegið, við ættum að hugsa um það.  Það segir okkur að það er ekki endilega alltaf skærasta stjarnan sem lýsir mest, heldur sá sem ER til staðar, þó það sé bara gamalt rör, sem hefur lokið tilgangi sínum.

Rakst á þessi yndislegu börn á göngu með fóstru sinni, þær voru glaðar og fullar af framtíðarvonum, sem þær geyma í sinni æsku og fegurð fyrir okkur hin til að njóta af barnslegri gleði.

Ég bað þær sérstaklega um að veifa ykkur elskulegu lesendur.  Hvað er yndislegra en æska þessa lands.

Þessi er fyrir Jón Steinar, víst eru skreytingar í miðbænum elskulegur rétt hjá þar sem þú ólst manninn. 

Og svo eru jólagrísir meira að segja bara í næsta nágrenni við mig.  Ég elska svona jólagrísi.

Talandi um nostalgíu, þá er þetta húsið sem við hjónin byggðum og plöntuðum þessum trjám, en nú býr þarna náfrænka Jóns Steinars hún Ása Gríms, þessi elska.

Og þetta er stórfrétt, þann 20 desember árið 2007 í fyrsta skipti er mér óhætt að segja, var plantað út trjám í miðbæ Ísafjarðar.  Já hér er verið að planta út trjám.

Fer ekki á milli mála. 

Og grasið er ennþá grænt, er þetta ekki alveg undarlegt ?  En það skyldi þó aldrei vera að þetta sé ekki eins glæsilegt og virðist við fyrstu sýn ?

Það skyldi þó ekki vera að svona hér ætti einhverja sök ?

Svona lá eins og mara yfir mínu elskulega firði í dag.  Hvernig sendur á því kæruleysi að huga ekki að því hvað hér er að gerast. Hvernig getum við tekið þátt í alþjóðlegum ráðstefnum og beðið um umframkvóta, meðan við sjúskum við bæjardyrnar heima hjá okkur ?

Er þarna ekki eitthvað að, sem þarf að skoða betur.  Þurfum við ekki að skúra heima hjá okkur áður en við byrjum að skamma nágrannann fyrir sóðaskap.  Segi nú ekki margt.  En bara þetta; maður líttu þér nær. 

Sjávarútvegur fyrr og nú, frá mínum sjónarhóli.

Þessi mynd ef af honum afa mínum Júlíusi Geirmundssyni, Lóa frænka mín var einmitt að senda mér þessa mynd af honum ungum manni.  Afi bjó alla tíð á Atlastöðum í Fljótavík, byggð sem nú er í eyði. 

 

Hér má sjá einbeittn, einarðan svip og sterkan mann, enda skilaði hann sínu.

Ef nafnið Júlíus Geirmunds hringir bjöllum í huga ykkar, þá er þetta hann.  Frystitogarinn Júlíus Geiermundsson var skírður í höfuðið á afa mínum.  Reyndar hét annar togari Guðrún Jónsdóttir, og var það konan hans hún amma mín. 

Afi var harðduglegur maður, hann var talinn minnstak kosti þriggja manna maki eða meira í slætti, sem gjarnan var miðað við í dugnaði í gamla daga.  Að sveifla orfinu var eitthvað sem lífið byggðist á.  En afi sótti líka sjó, hann varð að sjá fyrir 12 börnum og var jafnan líka gjafmildur við nágranna sína, sem ekki höfðu eins mikið á milli handanna og hann.

Á þessum tíma varð hann að sækja sjóinn frá Aðalvík, það var yfir fjöll að fara til að róa, og þurfti hann að bera alla björg þaðan oft á bakinu, sjóblautur og þreyttur.  Það hefðu ekki allir farið í fötin hans afa míns.

En hann átti 12 mannvænleg börn, sem öll hafa plummað sig vel í lífinu.  Bræðurnir Þórður og Jóhann fluttust til Ísafjarðar, þaðan sem þeir byrjuðu að gera út.  Keyptu sé smábáta og byrjuðu skreiðarframleiðslu.  Þessir smábátar urðu síðan stærri og fyrirtækið óx, vegna dugnaðar og eljusemi þeirra.  Ég man aldrei eftir föður mínum öðruvísi en vinnandi við hlið starfsfólksins, hann vann líka oftast manna mest.  En fyrirtækið varð stórt og mikið.  Júlíus Geirmundsson er ennþá einn af aflahæstu skipum landsins,  að vísu kominn í annara eigu að hluta til allavega.

En í dag hefði þetta ævintýri aldrei gerst.  Í dag hefði þessum ungu athafnamönnum verið bannað að renna fyrir fisk í sjó.  Og ef fram fer sem heldur, verður byggðin hér líka komin í eyði rétt eins og Fljótavíkin forðum.  Það var sárt fyrir fólkið að þurfa að yfirgefa byggðina sína, skilja æfistarfið eftir og koma sér annað.  Mjög margir þeirra settust að á Ísafirði, Hnífsdal og Bolungarvík.  Nú liggja þessi svæði við höggi fyrir aðgerðir stjórnvalda, sem þjónka þeim sem hafa tekið við af þessum kempum.   Vælandi sykurpúðum, sem fæstir hafa farið á sjó, hugsjónin er Mammon og græðgin ein ræður, að eignast sem mest, og öllum brögðum beitt.

Þegar þessar gömlu kempur voru og hétu, þá dugði handsal og munnleg loforð voru lögmál sem ekki varð brotið.  Í dag er það nú eitthvað annað.  Svik og prettir daglegt brauð, baktjaldamakk til að fá sitt fram, daglegt brauð.  Stórar greiðslur í kosningasjóði landsherrana til að  tryggja sér áfram völdin, eru að mínu mati einkar ógeðfeld.  Einnig hótanir þeirra við starfsfólkið um að þeir leggi niður starfsemina ef fólk kýs ekki að þeirra vilja.

Í dag kemst enginn áfram í þessum geira af eigin dugnaði, nema þeim dugnaði að græða peninga og olnboga sig áfram í goggunarröðinni.  Þessum burgeisum hefur verið gefinn auðlind almennings fiskurinn í sjónum.  Og þeir vilja gera allt til að halda í þá eign, flestum þeirra alveg sama hvað verður um byggðir landsins, bara að þeir fái sitt og ríflega það. 

Og allt er þetta með aðstoð stjórnvalda, sem hafa setið og gætt þess að auðlindin sé trygg í þeirra höndum.  Og það grátlegasta við þetta allt saman er að almenningur í þessu landi veitir þessum herramönnum sífellt áframhaldandi umboð til að gefa eigur hans.

En fólki úti á landsbyggðinni, fólkið sem tók þátt í allri uppbyggingunni, sjómennirnir, landverkafólkið og iðnaðarmennirnir eiga engann rétt.  Þeir hafa verið sviptir lífsstarfi sínu, húsin verðlítil og atvinna ótrygg.  Sjávarútvegsráðherrann segir bara að sjómennirnir geti farið að mála. Það er hans ráðlegging til þeirra. 

Hér á árum áður voru Vestfirðir tekjuhæsta svæði landsins.  Hér voru umsvifin mest, og héðan streymdi allt handbært fé, það fór til uppbyggingar í Reykjavík.  Allt sem inn í bankana fór, var sent suður, skattarnir,  aurar og krónur, var sent suður, og svo var skammtað hingað smánarlega litlu fé.  Nú erum við ekki einu sinni lánshæf, ölmusufólk að mati þeirra sem búa fyrir sunnan með stóru ERRI, það eru mest ungir burgeisar, sem halda að mínu mati að peningarnir verði til í Kringlum og Smáralindum sunnlendinga.  Og alltaf fjarlægist stjórnsýslan landsbyggðina.  Hér áður fyrr voru alþingismenn bændur, útgerðarmenn og dreyfbýlis menn að stórum hluta.  Núna er það mest ungt fólk úr Reykjavík, sem hefur ekki hugmynd um út á hvað lífið gengur í bæjum og sveitum landsins, ef dæma má eftir lagasetningum, og þjónkun við ráð og nefndir bæði utanlands frá og innann.  Allt keyrt í reglugerðir og lög, sem eru andstæði því frelsi sem landsbyggðinn bjó svo lengi við, og þreyfst á.  Lið fyrir lið hafa reglugerðir gert fólki nánast ókleyft að bjarga sér.  Allt miðað við stórar byggðir Evrópu, en ekki litlu sveitafélögin í hinu 300.000 manna samfélagi á Íslandi, og alls ekki dreyfbýlisfólkinu sem kýs að búa við sem mest frelsi til athafna. 

Já Ísland hefur breyts, nútímavæðst og auðvitað er það að mörgu leyti gott.  En að öðru leyti búum við við fornaldarkerfi, eins og til dæmis einokun ríkisútvarpsins,  að við megum ekki einu sinni eiga sjónvarpstæki nema greiða til ríkisins.  Og svo hið óréttláta landbúnaðarkerfi, þar sem hendur bóndans eru bundnar á bak aftur, og honum meinað að bjarga sér, með því að lifa á því sem hann framleiðir.  Það er allt selt undir aðra einokunarmenn sem vilja auðvitað halda sínum hlut, enn ein græðgin þar.  Og svo hlutur sjómannanna okkar sem er í dag  er stétt sem er að blæða út.  Hér verða engir sjómenn eftir, eftir nokkur ár, þá verður bara að panta sér Pólverja á sjóinn ef menn eiga einhvern kvóta eftir.  Ef hann verður ekki bara seldur út landi, því þannig endar útgerðin ef hún verður áfram í höndum þeirra sem nú hafa þar tögl og haldir, enda vilja þeir helst búa á Malíbú. 

(Verð að taka hér fram að ég er ekki að niðra pólverja, þeir eru alls góðs maklegir)

Þetta er nú orðin nokkuð langur pistill og mikill reiðilestur.  En ég er reið, og afar margir á landsbyggðinni eru reiðir, ég vona bara að reiði þeirra bitni á réttum aðilum, og þeir þori og láti verða af því að refsa þeim sem ábyrgð bera á ástandinu.  En ekki endalaust að láta taka sig í ósmurt rass***** 

Og svo eitt að lokum, eini flokkurinn sem alltaf hefur haldið sinni stefnu skýrri í sjávarútvegsmálum er Frjálslyndi flokkurinn.  Ef fólk virkilega vill breyta ástandinu, þá er hann sú eina von, sem menn geta hengt sig á.  Þetta vita aðrir foringjar, Sjálfstæðisflokkurinn hefur alltaf verið hræddur við þennan litla flokk, því þeir vita manna best, að ef einhver getur velt flokknum úr þeim valdasessi sem hann hefur verið í, þá eru það einmitt frjálslyndir.  Það er hrollvekjandi hugsun, því hlýtt og notalegt er við kjötkatlana, og svo þarf að passa upp á að þeirra menn sitji áfram í sínum einokunarstöðum.  Þess vegna hefur leið þöggunnar verið valin, að láta eins og flokkurinn sé ekki til, og nota hvert tækifæri til að koma á hann höggi, með því að smyrja á hann rasista stimpli ef ekki annað.  En það er nú svo, að svo lengi getur samsæri og undirferli grasserað, en að lokum kemur sannleikurinn alltaf upp á yfirborðið.  Sá tími gæti verið nær en marga grunar. 

Að lokum set ég hér inn link á skrif Kristins H. Gunnarssonar sem heitir "Réttu máli hallað."

http://www.kristinn.is/frettirpage.asp?ID=1162 Þessi skrif sýna svo vel það sem ég er að tala um þöggun.  Okkar menn hafa lagt margt gott til mála, og allir okkar helstu frammámenn í flokknum hafa ritað og rætt lærðar greinar um sjávarútveg, nefni það Guðjón Arnar, Sigurjón Þórðar, Kristinn H. Grétar Mar, Magnús Þór, allir þessir menn þekkja mjög vel til sjávarútvegs á Íslandi og hafa barist hatrammt gegn núverandi ástandi.  Fólk ætti að fara að hlusta, ef það vill ekki sjá sömu hluti gerast nú árið 2007 bráðum 2008, og gerðist norður Hornströndum á árunum kring um 1950.  Erum við enn í sömu sporum og þá, höfum við ekkert lært.  Þó segja megi að harðbýlt hafi verið þarna fyrir norðan, og eingraðar byggðir, þá er núna uppi sami söngurinn í dag um Vestfirði.  En hingað og ekki lengra.  Við þurfum að ná vopnum okkar, og ef síðasta úrræðið verður að segja okkur út lögum við Íslands, svo verði það. 

Hið daglega veður.

Þá er komin 19. desember, og brátt fer að lengja daginn aftur.  Vel þess virði að fagna og gera sér glaðan dag.

Ósköp notalegt veður í dag.

Allt gengur sinn vanagang á Ísafirði í dag.

Og N1 er með júlahúfu, ætli það sé útspekulerað.

En hér er allt bara við gott og rólegheit.  Gaman að dást að jólaljósunum og svona.  Þetta er yndislegur kertatími, bara að muna að slökkva á þeim ef maður bregður sér frá.  Litlu Jólin hjá Stubb á morgun.  Þá má hafa með sér gos og smákökur, eins gott að Bónína er búin að baka fyrir mig þessar líka fínu kökur. 

 

Við þrjú fáum okkur stundum te saman eftir kvöldmat, svo les afi Harrý Potter fyrir stubbinn, eða stubburinn les fyrir afa, svo stelast þeir stundum til að grípa niður í bókina í laumi, og þá verður hinn að ná á sama stað, áður en þeir geta farið að lesa saman.  Það er bara notalegt. 

Oft veltir lítil þúfa..... eða bara skemmtileg tilviljun ?

Ég fékk skemmtilegt komment inn á bloggið mitt í kvöld.  Og það vakti mig til umhugunar um hvert innlegginn okkar geta leitt okkur, og hverju þau geta komið af stað.

Það kann að vera að okkur finnist að það skipti ekki miklu máli hvað við setjum á blað, hér eða annarsstaðar, en svo eru vegir þeirra orða okkar órannsakanlegir, og oftast vitum við ekki hvert þeir leiða, en þetta innlegg var einmitt svona innsýn í hvernig hlutirnir geta orðið.  Ég set það því hér inn, fyrst innleggið og svo kvótið.  Gjörið svo vel.

 

OOOOO

11

 

Sæl Cesil.

Merkilegt fyrirbæri Internet og bloggveröld!

Ég las umsögn þína um þetta mál á málefnin.com, kíkti á blogg Erlu, sneri frásögn hennar á ensku, setti inn þýðinguna nafnlaust sem athugasemd við bloggið, þar rakst Viðar Eggertsson á hana og setti á sitt blogg, ég sá tilvísun í blogg Viðars, las þýðinguna og sá eina villu, sendi Viðari tölvupóst og bað hann að lagfæra villuna, hann gerði það og spurði hvort hann mætti nafngreina mig sem þýðanda, ég sagði já, í gær fékk ég elskulegan tölvupóst frá Erlu - og viti menn, hún er ekki einasta Vesturbæingur heldur býr á Reynimel!

Hvað er svona merkilegt við það?

Jú, ég er fæddur á Víðimel, bjó síðan á Grenimel þar til ég fór utan til náms og starfs um tvítugt - móðir mín flutti síðan á Hagamel eftir lát föður míns.

Með öðrum orðum, Melarnir eru spes - góð frænka mín minnist enn bernskuára á þessum slóðum og talar um Melana sem nafla alheimsins!

Og öllu þessu komst þú af stað með innleggi á málefnin.com!

Beztu jóla- og nýjárskveðjur til þín og þinna,

Gunnar

Skemmtilegt ekki satt, hér er svo bloggið mitt af þessu tilefni. 

http://asthildurcesil.blog.is/blog/asthildurcesil/entry/389125/

Skriðuföll og skýjaborgir.

Það birti dálítið upp í hádeginu.

Hún er þarnar einhversstaðar sólin.

En það þurfti að grafa og laga víðsvegar um bæinn og þeir komu líka til mín blessaðir starfsmenn bæjarins, malbikið er dálítið skemmt af völdum vatnselgsins.

En svo fór ég og kíkti út á Hnífsdalshlíðina líka.

Hér sést ein skriðan en ekki sú stærsta. 

Þessi er all ógnvænlegri, og mikið grjót í henni, það hefði ekki verið gott að fá þessa hlunka á bílinn sinn.

En vegurinn var lokaður meginið af nóttinni vegna þessara skriðufalla. 

Veðurfar og gamlar myndir.

Veðrið í dag er rysjótt, og mikill vatnselgur, og ekki á besta tíma.

Frekar rystjótt.

Hér má sjá hvernig vatnselgurinn æðir yfir bakkan.

ekki mjög skemmtilegt. 

En hún Svanna vinkona mín frá æskudögum og bloggvinkona hefur sent mér nokkrar gamlar myndir, sem gaman er að skoða.

Hér er til dæmis hann Oddur lögga, hann var vel þekktur öðlingur hér í bænum, og eru líka til nokkrar skopsögur af honum.  En hann var stundum fullfljótfær blessaður, en besti drengur.  Ég er ekki viss en er þetta Sæmi gamli sem er þarna við hliðina á honum Svanna mín.

Skemmtileg gömul mynd, ég hef ekki hugmynd um hverjir eru þarna á henni, en Svanna veit það ef til vill, eða einhver sem þetta les.

Hér er önnur.  Veit einhver hver þetta er ?

Flottar þessar skvísur.  Ég man þegar ég og Hilda vinkona mín vorum hjólandi, fórum bæði inn í Súðavík og til Bolungarvíkur í hjólaferðir. 

Hið daglega veður, og vika til jóla.

Já nú eru bara nokkrir dagar eftir þangað til daginn fer að lengja á ný.  Það sést vel á myndunum að birtan er ekki mikil þessa dagana.

Þessar eru teknar upp úr kl. tíu í morgun.

Rómó samt.

Þessar myndir aftur á móti eru teknar nú í hádeginu.

Það er samt sem áður mjög gott veður.  Þó birtan sé ekki mikil.

En ég fékk að passa eina litla dúllu á laugardaginn, þegar pabbi og mamma hennar fóru í Jólahlaðborð.

Hún var rosalega góð, hún er samt mjög athafnasöm, stigin er í miklu uppáhaldi, og trommurnar heilla hana alveg í botn.  Og svo er hún farin að taka sín fyrstu skref.

Pabbaknús, þeir verða aðskyldir í nokkrar vikur þessar elskur.  En allt líður samt sem áður og oft er biðin þess virði. 

Ömmuknúsídúllur.

Og svo nokkrar myndir fyrir Önnu frænku, sem ég  var að fá frá henni Lóu frænku okkar.

Veit ekki hvar hún Lóa frænka hefur fengið þessar myndir, en hún á heiður skilinn fyrir að geyma þær og halda þeim saman.  Það er svo gaman að þeim.

Afi að kveðja hundinn sinn, áður en hann flytur frá Fljótavík.

Afi og amma við hátíðlegt tækifæri. 

Og svo þessi frábæra mynd af Línu, Önnu, Júlíönu og Judidt, prinsessurnar frá Fljótavík.

Hugsum til þeirra sem eru að vinna að góðum málum í okkar samfélagi. Hugsum til Stígamóta, Sólstafa og Aflsins, ef við viljum styrkja gott málefni.

Ljótustu glæpir sem framdir eru, ef svo er hægt að segja, eru ofbeldisglæpir gagnvart öðrum manneskjum, nauðganir, misnotkun og  sálarmyrðandi gjörðir.  Það er hreinlega alveg hræðilegt að hugsa til þess hve sumt fólk getur verið illa innréttað, það ætti hverjum manni að vera ljóst þvílíkar hörmungar eru leiddar yfir fólk sem verður fyrir slíku, og sér í lagi börn sem eiga að vera vernduð af okkur hinum. 

Grátlegt er líka hve vægir dómar eru við slíkum glæpum. Það er með ólíkindum og einhvern veginn hugsar maður að þeir sem dæma svona létt, menn sem fremja svona ljóta glæpi, hljóti sjálfir að vera þannig þenkjandi að þetta sé í þeirra augum ekki glæpur.  Það er þeirra samviska sem verður að eiga við þá sjálfa.  Ekki ætla ég að taka það á mig, en þeirra er skömmin.

Sem betur fer fyrir fórnarlömbin sem oftar en ekki hafa talað um að þau upplifi aðra nauðgun við dómsmeðferð og kæru, hafa verið stofnuð samtök til að aðstoða fórnarlömb kynferðisofbeldis.  Þessi samtök eru sem betur fer sterk, þó þau starfi að mestu leyti í sjálfboða vinnu og ótryggum framlögum.  Stígamót þekkja allir, og þangað hafa margir leitað.  En frá þeim hafa svo konur stofnað systurfélög úti á landi, á Ísafirði er félagið Sólstafir, og á Akureyri Aflið.  Þessi systursfélög Stígamóta berjast í bökkum fjárhagslega.  Því þó fólk gefi þar vinnuna sína flestir, þá er annað sem þarf að borga eins og húsnæði og rafmagn og það sem þarf til að hafa samastað fyrir fólk sem þarf að leita sér aðstoðar.

Þegar verkefnið Óbeisluð fegurð var í vinnslu á Ísafirði, var ljóst að aðstandendur hennar ætluðu að láta allt fé sem kæmi inn fara til Sólstafa, það var gert, og ég man þakklæti þeirra stúlknanna, þegar þeim var afhent féð, sem var um 500.000 þúsund krónur, talsvert fé, en ekki mikið til að dekka svo viðamikið verkefni sem Sólstafir hafa reynst.

Nú hefur líka heyrst að Aflið eigi í fjárhagserfiðleikum.  Það er sorglegra en tárum taki að svona félgasamtök sem stofnuð eru af fólki sem sjálft hefur upplifað þessa hryllilegu glæpi, og vilja hjálpa öðrum, þurfi að ganga endalaust með betlistafinn í hendinni. 

Því miður er rauninn sú, að það er mikið um svona glæpi.  Það eru ótrúlega margt ungt fólk sem lendir í slíkum hremmingum, eða hefur kvalist í mörg ár vegna slíkrar lífsreynslu, og getur loksins fengið aðstoð og hjálp við að koma sínu lífi í lag.  Mér finnst einhvernveginn að það hljóti að þurfa að styðja við bakið á svona hjálparstarfssemi.  Ég sé til dæmis fyrir mér að við sektun gerenda í slíkum málum, sé sektin hækkuð og sú hækkun renni til þeirra félaga sem eru starfandi í landinu, og jafnvel sé gert ráð fyrir að slík samtök séu stofnuð í öllum byggðakjörnum landsins.  Og að þeir brotlegu verði látnir greiða fyrir með  hluta af þeim sektum sem þeir fá. 

Meðan ástandið er eins og það er, og meðan dómarnir eru eins og þeir eru, og meðan sektirnar eru eins og þær eru, þá er ljóst að þau yfirvöld sem þessi mál heyra undir líta hreinlega ekki á það sem glæp að menn sýni svona framferði.  Og þá er spurning hvað við almenningur í þessu landi getum gert til að ýta þeim í betri farveg.  það er nokkuð ljóst að undirskriftalistar skila sáralitlu, þar sem það hefur verið reynt.  Menn hlusta ekki á endalaus viðtöl við fórnarlömb, og hræðilegar sögur þeirra af slíkri upplifun.  Oft mjög hetjuleg viðtöl við fórnarlömb, sem líða sálarkvalir við að ræða sína hræðilegu reynslu, einmitt til að vekja athygli á vandanum, en fyrir daufum eyrum þeirra sem hafa með málin að gera.

Þess vegna vil ég fara fram á það að fólk almenningur í þessu landi,  samsami þá sem þannig koma fram, bæði dómara og lögreglu við þá sem fremja glæpina.  Að við sýnum það allstaðar hvar sem er, að við lítum á gerendur og dæmendu sömu augum.  Þeir séu sitt hvor endinn á sömu spýtu. 

Einnig vil ég hvetja fyrirtæki og stofnanir til að hugsa til þess að gauka einhverju að þessum samtökum, í anda jólanna.  Þetta starf er bráðnauðsynlegt og ennþá nauðsynlegra fyrir þá sök þar til bær yfirvöld líta ekki á þau sömu alvarlegu augunum og þorri almennings.

Nemendatónleikar Tónlistaskóla Ísafjarðar.

Ég var á jólatónleikum Tónlistaskóla Ísafjarðar, þetta er að vísu tónleika röð, þar sem allir nemendurnir koma fram og skemmta foreldrum og öðrum.  Aldeilis frábær skemmtun.

Fyrst var Skólalúðrasveitinn.  Stjónandi og kennari þar er Madis Mäckalle, sem hefur verið hér í nokkur ár, og náð aldeilis frábærum árangri, líka með lúðrasveit þeirra sem eldri eru.  Nokkrir úr þessari skólasveit eru líka í þeirri hljómsveit, tvær dætur Madís, Marelle og Miriam, þær leika á ýmis blásturhljóðfæri.  Þau komu frá Eistlandi og eru sannkallaðir gullmolar.

Ef þið haldið að stelpur læri ekki á trommur, þá er það bara ekki rétt, hér er ein efnileg. Emma Rúnarsdóttir heitir hún.

Svo var það stubburinn minn, ég held að öllum öðrum ólöstuðum hafi hann slegið í gegn, þeir sömdu sjálfir þennan trommudúet hann og kennarinn, stubburinn taldi í meira að segja.  Jazz-spjall kölluðu þeir þetta frábæra tónlistaverk.  Þá var amma stolt.

Þeir voru flottastir. Önundur er frábær kennari og vinur nemendanna.

Þessir ungu menn eru bræður og fjölskyldan kemur frá Póllandi. Snillingar framtíðarinnar.

Þetta er ein af heimagöngunum hjá mér hún Laufey.

Þau tóku svo saman Litla trommuleikaran Úlfur og Sóley Ebba, mjög fínt hjá þeim og góður samleikur.

Einn af þeim efnilegri leikur hér "How Deep is your Love" í frábærum fluttningi.

Hér er Maksymilian Haraldur Frach að spila Býfluguna, ekki léttasta fiðluverkið eftir Schubert.  Þeir bræður eru Pólskir og foreldrar þeirra báðir kennarar við skólan.  Það er þvílíkur fjársjóður sem við eigum hér af tónlistarmönnum og kennurum.  Hér voru margir efnilegir nemendur, þó ég hafi ekki getað sýnt myndir af þeim öllum.  En þetta fólk er framtíðin okkar í tónlist, það er enginn spurning.

Daglegt veður og jólahlaðborð.

Já ég fór á jólahlaðborð í gær á Hótel Ísafirði.  Þar var ekkert til sparað og virkilega góðu matur, og nóg af öllu.  Ég fór í boði sonar míns, og fyrirtækis hans Ásels, í fyrirtækinu vinna fyrir utan eigandann tveir íslendingar, fjórir pólverjar, tveir portugalar og einn frá El Salvador.  En þetta eru allt úrvalsmenn.  Besta auðlegð hvers fyrirtækis er starfsfólkið.

En fyrst hið daglega veður.  Veðrið er bara ágætt í dag. 

Þó birtan sé ekki alveg eins og á sumardegi, þá er þetta alveg ágætt.

Rómó bara.

En svo tókum við til matar okkar í gær.

Þetta er ein af fallegu tengdadætrum mínum, þær eru reyndar þrjár og hvor annari fallegri.

Þessir piltar eru allir pólskir, einn þeirra er að flytja heim aftur, en hinir tveir tiltölulega nýkomnir, voru að setja með mér niður túlípana í haust.  Þeir eiga fjölskyldur sínar úti, börn og konur, en komast ekki sjálfir heim um jólin.  Dálítið sorglegt, en þeir hafa þó getað sent heim peninga, svo fjölskyldan getur gert sér dagamun.  Það er þó bót í máli. Vonandi koma þeir bara með fjölskylduna hingað, þegar þeir hafa komið sér fyrir.

Þeir skemmtu sér hið besta eins og sjá má.

Þessi er frá Portugal, hann hefur vakið athygli í bænum fyrir vinnusemi algjör duganaðarforkur.  Myndin framan á honum er af yngsta barninu hans.  Hann getur farið út til fjölskyldunnar yfir jólin sem betur fer.

Þetta tattú vakti athygli mína, og ég spurðist fyrir um hvað það væri.  En hann barðist í stríði í Mosambique, en það ríki var undir Portúgal hér áður og fyrr.  Ég var búin að gleyma því að Portúgal var eitt sinn stórveldi.

Þessir drengir spiluðu undir borðum.  Þeir eru mínir uppáhalds, þeir eru flottastir, ótrúlega flinkir.

Hér er svo allur hópurinn samankominn.

Svo var haldið á Langa Manga á eftir, þar var Gummi að spila, auðvitað, og trommarinn er sonur hennar Gló okkar hérna.

Þessa set ég inn fyrir Laufey.   Frumburður hennar og gauksunginn minn, saman.  Flottastir.

Þessir þremenningar hér eru afskaplega merkilegt fólk skal ég segja ykkur, því þetta er meirihluti af félagi athyglissjúkra, það vantar bara þvaglegginn á myndina.  En ég komst loks formlega inn í félagsskapinn eftir frumsýningu á Óbeislaðri fegurð.  Var lengi búin að falast eftir að komast í félagsskapinn.  Það eru bara fjórir meðlimir, og þar er jafnrétti algjört, tveir karlar og tvær konur.   Því miður vantar Selfyssneska hlutann á myndina til að hún sé alveg fullkomin.  En þetta er örugglega í fyrsta skipti sem hann missir af myndatöku

Sum sé, þetta var aldeilis frábært kvöld, og hér hafið þið smáhuta af því.