Gleðilegt komandi ár. Takk fyrir þau gömlu.

Mínir kæri Bloggvinir, nú fer senn að ljúka árinu 2008.  Það reyndist mörgum það erfiðasta hingað til.  Og margt segir manni að 2009 verði verra ef eitthvað er. 

En ég vona að allir þessi erfiðleikar og áföll kenni okkur að bera meiri virðingu fyrir því sem við höfum.  Hjálpi okkur að læra að hlú að þeim sem næst okkur eru.  Vera þakklátari fyrir allt það góða sem kemur til okkar.  Það er nefnilega svo að þegar erfiðleikar steðja að, sést best úr hvaða efni við erum gerð.  Við þurum líka að vera á verði gagnvart fólkinu sem er í kring um okkur, nágrönnum, fólkinu sem við mætum á götunni.  Við þurfum að vera vakandi fyrir því ef þau sýna á einhvern hátt að þau séu að gefast upp.   Það þarf stundum ekki nema hlýleg orð, klapp á bakið, eða bros til að gefa von.  Við getum verið duglegri að heimsækja gamlar frænkur og frænda, eða skrifa falleg bréf, það kostar nú ekki mikið.   Senda fallegar myndir af börnunum.  Gamalt fólk verður oft útundan í svona tíð.  Fólki finnst að það hafi nóg með sig.  Og stundum fer fólk inn í skáp, vill ekki trufla einhvern í erfiðleikunum.  Það er eitt það versta - afskiptaleysið -

 Ég hef verið að hugsa um þetta nafnatal í okkar fólki hér á Mbl.  Það væri gaman að vita hversu miklum tíma þau hafa eytt í að snúast kring um okkur bloggarana.  Ég veit um fleiri en einn og fleiri en tvo sem hafa fengið bréf frá þeim, vegna þess að nafnið þeirra var ekki alveg samhljóða Þjóðskrá.  Þau notuðu sem sagt fullt nafn, sem er oftar en ekki, ekki gefið upp á Hagstofunni, til dæmis eins og með Sigurðu Þór Guðjónsson.  Er þetta ekki að fara full langt í eftirgengninni ?

Ef fólkið notar nafnið sitt og kennitalan passar, þó þar sé nafninu meira ? Er það þá ástæða til að rita bréf og hóta fólki brottvikningu af því þau heita fleiri nöfnum en kemur fram í Þjóðskránni. 

 

Á sama tíma neita þeir að taka út lygar og ávirðingar sem einn af þeirra eðalprinsum hefur um mig. Og er það fyrsta sem fólk sér þegar það opnar leitina að mér.  En það hljómar svona:

Ásthildur Cesil fjarlægir kjaftasöguþráðinn sinn

Stefán Friðrik Stefánsson | 13. febrúar 2007

Ásthildur Cesil Þórðardóttir, vefstjóri og ábyrgðarmaður spjallvefsins málefnin.com, hefur nú eytt kjaftasögu- og ósannindaþræði sínum þar sem hún gaf í skyn þau ósannindi að ég hefði gengið í Frjálslynda flokkinn til að vinna í haginn fyrir Margréti

Ásthildur Cesil biðst afsökunar á skrifum sínum

Stefán Friðrik Stefánsson | 14. febrúar 2007

Ásthildur Cesil Þórðardóttir, vefstjóri og ábyrgðarmaður spjallvefsins málefnin.com, hefur beðið mig opinberlega afsökunar á því að hafa komið á spjallvefinn með kjaftasögu þess efnis að ég hefði átt að hafa gengið í Frjálslynda flokkinn til að styðja.

Svo mörg voru þau orð.

Þetta fyrra er hrein og klár lygi.  Og er sennilega vitni um sannleiks ást þessa ofurbloggara.  Ég hef aldrei fjarlægt neitt af því sem okkur fór á milli.  Glæpurinn var að þegar síðasta landsþing fór fram hjá Frjálslynda flokknum, kom hópur af ungu fólki sem var sagt að væru félagar í Heimdalli, það var líka talað um það á fundinum að þau væru að koma þar til að greiða Margréti Sverris atkvæði sitt.  Þetta var svo stoppað af að hluta til.  En einn framámaður í flokknum sagði mér að hann hefði séð nafn Stefáns Fr. á einu umsóknarblaðinu.  Ég sá enga ástæðu fyrir hann að fara með rangt mál, og setti þetta inn á Málefnin.  Stefán varð afskaplega reiður og sakaði mig um lygar.  Því miður þá höfðu mínir menn eytt þessum gögnum, svo ég hafði ekkert í höndunum um sannleiks gildi þessa, svo ég vildi heldur biðja Stefán afsökunnar en að gera meira úr þessu.  Enda virtist þetta ekki vera mál, sem þyrfti að blása svona upp.  Sennilega hefur einhver félagi hans gefið upp nafnið hans, þegar hann skráði sig inn.   Svo má deila um þessa aðferðarfræði ungsjalla að ráðast inn á flokksþing annara til að reyna að hafa áhrif á hvernig atkvæðagreiðsla fer fram.  En það skiptir ekki máli hér.

Nema hvað, þetta er það fyrsta sem blasir við núna þegar fólk vill leita að blogginu mínu.  Ég fór fram á að þetta væri fjarlægt, en fékk þessi svör;

Sæl Ásthildur.

Þetta eru bloggfærslur sem Stefán hefur skrifað og birtast að sjálfsögðu
þegar t. d. þitt nafn er slegið inn.

Kerfið leitar í öllum greinum og birtir niðurstöður í framhaldi.

Til að koma í veg fyrir að þessar færslur finnist þyrfti Stefán að
fjarkægja þær úr sínu bloggi.

Kveðja,
Ingvar Hjálmarsson
netstjóri mbl.is

Já þetta birtist að sjálfsögðu þegar nafn mitt er slegið inn.  Þá hef ég það. 

Þetta segir að mínu mati heilmikið um Stefán Fr.  og ást hans á sannleikanum. 

 En þetta var útúrdúr.  Ég vil óska ykkur öllum gleðilegs árs og friðar.  Ég vil óska ykkur öllum þess að þið eigið gleðilegt nýtt ár framundan. 

Ég vil líka óska Moggablogginu góðs á komandi árum, og þakka þeim fyrir mig, ég hef átt marga ánægjustundina hér og eignast marga góða vini og kynnst frábæru fólki, sem ég myndi ekki vilja missa af. 

Moggabloggarar innilega takk fyrir mig og öll fallegu og góðu innlegginn ykkar til mín. 

Sjáumst hress og kát á nýju ári.

P.S. þið verðið að fyrirgefa mér þetta, en ég tek nærri mér að horfa upp á svona, og það skuli ekki vera hægt að fjarlægja þennan ósóma.  Af því að leitarvélarnar finna greinar og setja þarna inn.  

Eða eins og sagt var um skrifstofufólkið; ég get því miður ekki lagfært þetta, tölvan gerði þessi mistö  en ekki ég.  

Skilningstréð.

Við tiltekt í tölvunni fann ég þessa grein sem ég skrifaði fyrir margt löngu, hún stendur enn fyrir sínu, svo ég set hana hér inn.

Skilningstréð.  Það er margt sameiginlegt með manni og tré.  Til dæmis hafa tré tvennskonar æðar, þær sem flytja steinefni og önnur tilvistarefni úr jörðinni og svo æðar sem bera ljóstillífunina niður til rótanna. Við höfum svipað æðakerfi innra með okkur, þar sem eru ósæðar og bláæðar, sem gegna sitt hvoru hlutverki.  Tré hafa græn blóðkorn en við rauð.  En ég er ekki beint að tala um lífræðilegan mun, heldur frekar okkar andlega svið. Meðan tréð tekur næringu úr jörðinni, og síðan koltvísiring úr andrúmsloftinu og framleiðir súrefni, þá komumst við heldur ekki langt án þess að sækja okkar orku úr móður jörð, og að rækta anda okkar með hugsunum og andlegu ríkidæmi. Trén nýta sér líka framlengingu í jörðinni, þau eiga í samvinnu við sveppi sem lifa neðanjarðar, þeir eru framlenging á rótum trésins, og fá í staðin súrefni frá krónu trésins.   Okkar framlenging er ef til vill fólgin í samvinnu og samstöðu með öðru fólki, eða jafnvel dýrum sem við tökum að okkur og gefa okkur ást og kröfulausan kærleika.   Í fyrstu eru tré örlítil, njóta ekki virðingar, né er eftir þeim tekið.  Sama á við um mannfólkið, okkur hættir til að líta yfir smáfólkið og hlusta ekki á það.  Þó finnst sannleikurinn í sinni tærustu mynd einmitt í hugum barnanna, réttlætið sterkast og sýnin á það sem er skærastur. Þegar tré aftur á móti eru fullvaxta og standa glæsileg og bein á sinni rót, þá fyllast margir lotningu yfir fegurð þeirra, og jafnvel margir sem trúa á mátt þeirra og megin.  Við eldumst og þroskumst, og berum ávöxt.  En aldurinn eykur okkur þroska.  Það er ekki út af engu sem öldungarnir voru aðalráðgjafarnir í eldri samfélögum.  Menn vissu að því eldri sem menn urðu, því vísari urðu þeir, og þroskaðri til að takast á við hið daglega líf, og miðla öðrum af visku sinni.  Því er dálítið sorglegt að upplifa æskudýrkun mannsins í dag, það er þó að breytast smátt og smátt, þegar menn eru aftur að uppgötva fjársjóðin í fólki sem er reynslunni ríkari.   Menn mættu stundum fara aftur til eldri tíma og skoða upphaf sitt.  Það er líka svo með menntun.  Nú er allt kapp lagt á að fólk mennti sig, nái sér í gráður og titla.  Það er svo sem af hinu góða, svo lengi sem menn missa ekki sjónar á því sem skiptir raunverulega máli, en það er hæfni einstaklingsins sjálfs til að takast á við lifið og umhverfi sitt.  Menn geta haft allskonar  próf og nafnbætur, en verið alveg jafn ófærir um að miðla því af sér.  Ég þekki líka fjöldann allan af fólki sem rétt hefur gengið gegnum gagnfræðaskóla, en er sjálfmenntað í þessu eða hinu, ég hef hitt mann sem er með bestu rafeindavirkjum, af því að áhuginn vaknaði.  Menn sem  gengu aldrei í skóla, en eru sjálfmenntaðir, líka hef ég séð bifvélavirkja, tölvufræðinga og bara allkonar fólk sem hefur komist vel áfram á sínum eigin dugnaði og áhuga.  Ekki að ég sé að vanmeta skólagöngu, hún ein og sér skilar bara ekki einstaklingi út í lífið, ef hann hefur ekki ræktað sjálfan sig til að takast á við það sem hann er að vinna við.   Það er stundum talað um menntasnobb og vissulega leggja margir upp úr því að vera titlaðir hitt og þetta.  En skiptir það svo miklu máli þegar allt kemur til alls, ef þeir sömu standa ekki undir þeim væntingum sem til þeirra eru gerðir og hafa ekkert nema prófgráðuna til að sýna fram á getu sína ?Og skiptir það þá máli hvort þessi eða hinn hafi ekki skírteini upp á vasann um að hann hafi lært þetta eða hitt, ef hann getur sýnt fram á getu sína til að sinna því sem hann vill vinna við ? Við erum oft föst í einhverju neti, þar sem hið raunverulega gildismat kemst aldrei að, af því að við erum uppfull af einhverju öðru en því sem er kjarninn í okkur.  Hið andlega ríkidæmi, og ræturnar ofan í jörðinni.  Sú festa sem ekki verður af okkur tekinn, en er samt svo einföld og sjálfsögð, bara ef við komum auga á hana.   Viðurkennum hana og lifum samkvæmt því.   Mér finnst stundum eins og við lifum í gerfiveröld, þar sem við höfum búið til önnur gildi og gerfi þarfir sem þjóna í raun og veru ekki okkar andlegu verund.  Er það þess vegna sem við erum svona ráðvillt og veruleika firrt ? Ég hef oft leitt hugan að þessu, og mér finnst einhvern veginn að við leiðumst æ lengra í burtu frá því sem skiptir okkur mestu máli.  Sálinni og hennar þörfum.  Hún þarf ekki auð  og völd, hún þarf ekki að eignast allt sem hugurinn girnist.  Sálin okkar er einföld og sjálfri sér nóg.  Þegar við skynjum að veraldleg gæði þessa heims hafa lítið með sálina í okkur að gera, þá fyrst er hægt að fara að lifa góðu og fullnægjandi lífi.  Þegar áhugi okkar er bundin þeim sem við elskum, og því sem næst okkur er, og umhyggja okkar beinist að þeim sem minna mega sín, þegar grundvallarþörf okkar verður að allir aðrir séu líka hamingjusamir, þá fyrst getum við sagt að við séum hamingjusöm.  Þá blómstrar vort andlega líf. 

Palli einn í heiminum.

Mér líður núna eins og Palla sem var einn í heiminum.  Ekki hægt að komast inn á bloggið nema bakdyrameginn.  Svo er maður að spá, er þetta bilun, eða eru þeir að loka búllunni, er umræðan orðin of óþægileg þrátt fyrir að ætla að henda nafnleysingjunum út?  Nei segi bara svona. 

En ég ætlaði að minnast á hugmyndina hennar Lilju Guðrúnar, mér finnst hún rosalega flott sjá hér http://lillagud.blog.is/blog/lillagud/entry/756330/#comment2055611

Við ættum í rauninni að gefa okkur fimm mínútur í þögn rétt um kl. tólf á miðnætti á gamlársdag. Hugsið ykkur hver áhrifaríkt það yrði ef allt hljóðnaði niður fimm mínútum fyrir tólf og svo byrjaði fjörið aftur fimm mínútum yfir.  Hugsið ykkur hvað þetta yrði sterk aðgerð.  Hvað fólk myndi hugsa, þegja saman, líta hvort á annað og finna nálægðina við hvort annað og almættið, samtakamátturinn yrði algjör.  Hverjum nema frábærri leikhúsmanneskju gæti dottið svona í hug.  Mín kæra ég var að hlusta á hann Jón Viðar í dag ræða um pólítískt leikhús, nú skora ég á þig að hafa samband við karlinn og koma af stað verkefni, pólitísku leikhúsi sem hefði það verkefni að knýja á um vakningu meðal fólksins, með rammpólitísku leikhúsi.  Þetta var gert i Rússlandi, og örugglega mjög víða, þar sem kúgun og alræðisstjórnir fara með völdin.  Þá er það hlutverk menntamanna, leikara og listamanna að koma fram og vekja þjóðir til umhugsunar. 

Svo líða dagar....

Jólin að baki og senn koma áramótin.  Litlu prakkararnir mínir eru farnir til ömmu og afa á Hellu.  Það ríkir því kyrrð og friður í húsinu.  Þeirra er reyndar sárt saknað af okkur öllum.

Það var mikið dansað hér.

Stóra systir og sú litla dansa af hjartans list og stóri strákurinn okkar spilar á ukelele, sem hann fékk í skóinn, fyrir að vera aðstoðarmaður jólasveinsins.

Allir dansa með.

Dansað hátt og lágt.

Og enn er dansað...

Með stæl ....

Og tilþrifum..

Svo er hægt að fara út að ná sér í ís.

Hér eru þau frændkinin að leika sér með púsl sem Júlli gerði úr steinum.

Þau eru bæði mjög áhugasöm.

Notalegheit í eldhúsinu.

Og ærsl og skemmtilegheit.

hér er líka spilað vestfirska kvótabraskspilið.

sumir vilja skreppa í garðskálann.

það er líka rosalega gaman að púsla.

allt púsl komið á sinn stað!!!

Allt klárt til að fara í bílinn og keyra á Hellu.

Við vorum svo boðin í alþjóðlegt súpukvöld hjá þýskum vinum okkar. 

Virkilega skemmtilegt jólaboð, frá öllum heimshornum, eða frá Þýskalandi til El Salvador.

Súpan var alveg einstaklega góð.

Hér má sjá Leon Abrecht og mömmu hans.  Leon hefur ákveðið að reyna að fá vinnu á ísafirði í sumar, hann þarf að vinna einhverskonar samfélagsþjónustu í skólanum sínum.   Ég vona að Heilsugæslustöðin á Ísafirði taki honum vel.  Leon er duglegur drengur. 

Hér var líka Alejandra mín.

Úlfur og Ísaac Logi.

Það var spilað.

Knúsast.

og kitlað.

Hér er verið að spila Hornstrandaspilið, heimagert af okkar þýsku íslandsvinum.  teiknað á blað og málaðir litlir fjörusteinar sem taflmenn.

Svo er það veðrið.  Ég get alveg sagt ykkur það að ég hef ekki gert neitt við þessar myndir.

Þó veðrið hafi verið rysjótt undanfarið, þá hefur það líka verið fallegt.

Með þessum fallegu myndum sendi ég ykkur kveðjur inn í daginn.  

Smá pistill og myndir.

Það er bráðum komið árið 2009.  Mér finnst heilmikill tvískinnungur í því að þegar ráðamenn þurfa að hækka áfengis og olíuverð er það gert á einu kvöldi, búmms búið mál.  Þegar þarf að lækka launin sín þá eru lappirnar dregnar í fleiri mánuði, og ekki skorið niður eins og skyldi, frekar svona til málamynda og það á ekki að taka gildi fyrr en eftir hálft ár eða svo... þegar kemur að því að bjarga þjóðarskútunni, þá skyndilega tekur allt svo langan tíma, nú eru liðnir fleiri mánuðir síðan óveðrið skall á, og Geir og Ingibjörg eru á fullu við að gera ekki neitt..... og það þarf nafnleysingja utan úr bæ til að benda þessu fólki á að það sé ekki allt með heiglum í bankakerfinu að milljörðum hafi faktískt verið stolið úr bönkunum rétt fyrir hrun. 

Haldið þið ágæta fólk að við séum fávitar?  Nei það erum við ekki, en langlundargeð okkar er ótrúlega langt og friðsamt.  En látið ykkur ekki detta í hug að mótmæli og reiði sé að fjara út.  Málið er nefnilega að við viljum halda friðin yfir jólin.  En ég get lofað ykkur því að ég til dæmis sem er venjulega frekar friðsöm manneskja og góð inn við beinið er búin að fá nóg.  Ég vil fara að gera eitthvað til að losa landið við ykkur spillingaröflin.  Og ég mun leggja því afli lið sem vill breytingar í átt að nýju betra og óspilltara Íslandi.  Ég hef smátt og smátt komist á þá skoðun.  Hér skiptir pólitíkin ekki máli, heldur við fólkið í landinu, hvar í flokki sem við stöndum og hvaða stefnu við aðhyllumst.  Við þurfum að standa með sjálfum okkur og börnunum okkar.  Ég segi fyrir mig ég vil ekki hafa að þið sitjið þarna og þykist vera að gera eitthvað af viti, þegar það er nokkuð ljóst að það eina sem er að gerast er að þið eruð að fela spor, fyrna sakir og fyrra ykkur ábyrgðina sem þið eigið að bera.  Notið fagurgala, lappadrag og allt sem ykkar fátæklega þröngsýna hugsun nær. Þið eruð búin að vera, leppar gærdagsins, og á morgun mun rísa upp nýtt og betra Ísland.  Land fólksins, sem þjófar eru þjófar hvort sem þeir stela milljón eða kjötlæri.  Þar sem komið verður í veg fyrir slímsetu eins og ykkar hér núna undanfarnar vikur.  Þar sem börnin verða ekki skuldsett fyrir gullskeiðar í kjafti.  Þar sem fólk verður ekki borið út úr húsum sínum, og þau gefinn hinum ríku.  Land þar sem öllu sem þið nú standið fyrir verður úthýst.  Og það verður án ESB aðildar.  Það verður með því að hlú að því sem við eigum sjálf, heita vatninu, hreina loftinu, fiskinum í sjónum, ullarpeysunum meira að segja.  Við erum rík þjóð af auðlindum.  Og með því að við leggjumst öll á eitt, vinnum við okkur út úr þessu.  En það verður ekki gert með ykkur við stjórnvölin, því fyrr sem þið áttið ykkur á því, því betra, því minni skaði, því minni reiði. 

Þjóðin er að verða tilbúin í átök.  Ég finn það í hjartanu og í sinninu.  Ég finn það gegnum næsta mann.  Ég finn það gegnum allt sem andar í kring um mig.  Við höfum fengið nóg, það verður ekki aftur snúið.  Það verður því farsælast fyrir alla að þið stígið nú niður og gefið öðrum tækifæri til að bjarga okkur og landinu okkar.  Ykkar ráð duga einfaldlega ekki.  Þið eruð nefnilega ekkert að gera.  ykkar lausn er bara að koma okkur inn í ESB og svo getið þið bara slaka á, rétt eins og með Jón bónda og Skjóðuna góðu sem kerling kastaði inn fyrir gullna hliðið.  En það var nefnilega bara saga sjáið þið til.  Við erum hér í nöturlegum raunveruleika.  

En ég ætla að snúa mér að öðru varð bara að koma þessu frá mér, reiði mín er orðin slík að ég held að ég fari að verða veik af henni ef ég byrgi hana lengur inni.

 

Íslenski hesturinn er ein af okkar auðlindum, og hvað höfum við gert með hann ? Jú flutt hann út skammlaust, bæði merar og graðhesta, er það viturlegt ? Ég segi nei.

Þetta eru hestarnir hennar dóttur minnar.  Ég set myndir af hestum hér inn til að  minna ykkur á að á gamlárskvöld og nýjársnótt er mikið um hávaða og skothvelli, dýrin hræðast þetta mjög, og það ætti ekkert dýr að þurfa að eyða nóttinni í ótta, jafnvel hlaupast á brott og jafnvel deyja.  Munið að gæta að dýrunum á þessum tíma.  Hundar og kettir þurfa jafnvel róandi lyf.  Að því þarf svo sannarlega að hyggja.

Sjáiði fótaburðin á þessari meri.  Hún fer til Bandaríkjanna.  Við eigum mikið eftir að læra í markaðsetningu og skipulagi áður en við getum farið að hala inn peninga fyrir svona útfluttning.

Vissuð þið að börnin okkar meta ekki mat eftir því hve dýr eða sérstakur hann er.  Sum börn elska spaghettí og meira að segja grjónagraut. 

Maður getur því sparað sér heilmikið í matarpeningum, með skynsamlegri matargerð.

Það er því enginn skömm að því að bjóða börnunum upp á slíkar trakteringar.

Því þar eins og í svo mörgu öðru erum við föst í eigin fordómum.  En ég hef í mörg ár haft kalkún á gamlársdag, þetta ár verður lambalæri á boðstólum hjá mér.  Bara venjuleg sunnudags fjallavillibráð.  Að vísu verða þau tvö, því ég ætla að bjóða þýskum vinum mínum í mat það kvöld, ásamt pabba. 

Það getur vel verið að það verði súpa í forrétt.  Hef ekki ákveðið það ennþá.

Vissuð þið að það sést í augunum á þeim sem er myndefnið hver tekur myndina, það sést í augunum.  Oftast eru þau full af ást þ.e. þegar ástvinir taka myndina.

En mynd getur líka verið full af ást, þá viðkomandi séu með augun lokuð.  Það er líkamstjáning.

Það var pabbi sem tók þessa mynd.  Hér sést líka ástin og virðing líka ef að er gáð.

Mömmuknús eru líka full af ást og kærleika.

Lítill prakkari.

Vissuð þið að jólin eru komin, þegar búið er að opna allar tölurnar á jóladagatalinu.

Það er líka tíminn sem maður liggur afvelta vegna ofáts og má það...

Nú eða lætur sig dreyma prinsessudrauma.

Eða bara pósar...

jafnvel að breytast úr barni í ungling, það getur verið ruglingslegt líka.

Gjafir eru góðar, en best er nálægðin við fjölskylduna og kærleikurinn.  Honum getum við líka miðlað til annara, til allra því hann kostar ekkert, og það er til nóg af honum handa öllum

Svo finnast líka óviðjafnanlegir prakkarar, sem eru bara hreyknir þegar þeir hafa gert prakkarastrik, fá sér ís og dáðst að gjörðum sínum.   En þeir eiga örugglega góða framtíð fyrir sér.

Elskulegir bloggvinir mínir þetta var ágætis therapí hjá mér ég er viss um að jafnvel bloggvinkona mín Jóna Ingibjörg myndi hrósa mér fyrir útrásina.  Ég tók flestar þessara mynda úr myndavél dóttur minnar, því ég gleymdi minni í matarveislu sem ég var í í gær.  Fjölþjóðlegri veislu sem spannaði allt frá þýskalandi til El Salvador.  En nóg um það síðar.

Litlu stelpurnar mínar eru komnar á Hellu, þar sem þær ætla að eyða áramótunum hjá afa og ömmu á Hellu, þeirra eru auðvitað sárt saknað húsið hljótt, en hvíld er líka góð.

Eigið góðan og friðsælan dag.  Stríðið byrjar ekki fyrr en með nýju ári.

Jólin eru hátíð barnanna.

Jólin hafa verið yndæl hjá mér, ég hef notið þess að hafa dóttur mína hjá okkur, og tengdason.  Stelpurnar hafa líka verið afskaplega ánægðar að hafa pabba og mömmu hjá sér.  Þær fara svo með þeim suður og halda áramótin á Hellu.  En koma svo aftur eftir áramótin, þá hefst hið daglega líf aftur.

Þetta er ekki Hamraborgin, en ef til vill fimm litlir apar..... sem hún er að syngja.

Það er allt svo spennandi og tíminn lengi að líða á aðfangadag.

Úlfur pakkar inn gjöfinni fyrir ömmu.

Og loksins kemur að því að það er farið í að opna pakkana.

Og allir eru góðir hver við annan.

Prinsessan var ánægð með kjólinn sem mamma keypti á hana.

Það var reyndar litla skottið líka, enda fékk hún alveg eins.

Og svo er það gamla hefðin hér að hafa tómatsúpu í forrétt.  Þetta byrjaði þegar við vorum ung og höfðum lítið milli handanna, þá var alltaf tómatsúpa með cream crackers á undan steikinni, til að spara.  En svo komst ég að því seinna, að börnunum mínum fannst ekki vera jól nema fá þessa súpu á aðfangadag, og núna var það Úlfur sem bað sérstaklega um hana.  Svona geta einfaldir hlutir orðið að hefð í einni fjölskyldu.

Úlfur las utan á pakkana og Hanna Sól bar þá til viðkomandi, flestir voru reyndar til þeirra, en allt gekk þetta snurðulaust fyrir sig.

Þetta er hápunktur jólanna hjá börnunum í þessu húsi allavega.

Vá hver gægist þarna út úr pakkanum. Lala!!!

Ég fékk þennan flotta krabba.

Þetta er ævintýrið um Loðfílana, saga sem amma samdi fyrir börnin í kúlunni.

En það var líka gaman að púsla saman Lababæ....

Og gæla við dýrin.

Eða bera fram kaffi.

En svo var skemmt sér frameftir kvöldi, þegar litlu stelpurnar voru sofnaðar var dregið fram Vestfirska kvótasvindlið og spilað.  Skemmtilegt spil.

 

Morgunin eftir var bara notalegur, hér eru tvær slæðukonur að spjalla

Já vestfirska kvótabraskið er staðreynd.   Gleðilega rest elskuleg mín öll.

 

Aðfangadagur.

Ég vil byrja á að þakka ykkur öllum innlitið.  Ég fer að hafa betri tíma til að kíkja við hjá ykkur, það er bara svo mikið um að vera hér hjá mér nákvæmlega núna. 

Það er aðfangadagur, lítil kríli og stærri kríli geta varla beðið kvöldsins, þau eru að skoða pakkana, og láta sig dreyma um gjafirnar, með glampa í augum og bros á vör.  En aðfangadagur er alveg rosalega lengi að líða, það hefur ekki breyst síðan ég var barn.  Að bíða eftir að borða góðan mat, og svo þarf að ganga frá, og þá loksins kemur stundin langþráða, þegar allir setjast kring um jólatréð og gjöfum er úthlutað.  Maður gleðst og hrífst með af barnslegri gleði litla fólksins. 

Að geta gleymt sér við að upplifa jólin með þeim er yndislegt.  Og það er alltaf eitthvað sérstakt við aðfangadagskvöld.  Ég man eitt sinn þegar ég var 19 ára og var aupair út í Skotlandi, ég var boðin í mat til íslenskra hjóna kl. 6, eins og vaninn er hér heima, en hjónin sem ég var hjá, vissu ekki að þetta væri svona mikilvægt.  Hjá þeim var aðfangadagur eins við höfum þorláksmessu, notuð til að kaupa inn fyrir jólin.  Klukkan varð sex, og svo hálf sjö ég að passa börnin og gráti nær að missa af jólunum.  Loks komu þau og voru alveg miður sín, þegar þau sáu hvernig ég var.  Mér var skutlað með hraði til íslendinganna, þau höfðu þá beðið eftir mér, svo ég missti ekki af neinu.  En  mikið var ég feginn.  Síðan hef ég helst bara viljað vera heima hjá mér um jólin, með mínu fólki. 

Pabbi kom í gær, svo nú er litla fjölskyldan sameinuð hér í kúlunni.

Það er gaman að pússla.

Pabbi getur nú ýmislegt, eins og hér sést.

Bjartasta brosið, litla Evítan hennar ömmu sinnar.

Smá reiðtúr á blesa gamla, en hann þarf að fara, því jólatréð á að standa þarna.

Og súpermann mættur á svæðið

Tinna farin að æfa sig fyrir framtíðina sína.

Þessi skápur er uppáhaldsstaður litlu prakkaranna minna, hann er við hliðina á tölvunni og hér skríða þær gjarnan inn og loka.

Systkini við eldhúsborðið.

Og Sigurjón Dagur kíkti líka í heimsókn.

 

Kannast einhver við þessa staðsetningu !

En svo var farið að kaupa jólatré.

Það tilheyrir Þorláksmessu að kaupa tré.  Við eigum gamalt gerfitré, en Úlfur vildi endilega fá að kaupa tré, svo það varð úr. Hér eru hjálparsveitarmennirnir við afgreiðsluna flottir.

Og nú þarf að vanda valið.

Best að hafa afa með í valinu.

Þá þurfti að skreyta.

"Litla systir" fékk að vera með í því.

Undir handleiðslu stóra bróður.

Óðinn Freyr var líka að fylgjast með.

Þessi hestur er alltaf jafn vinsæll.

En það þarf að skreyta tréð.

Aðfangadagsmorgunn og börnin öll vöknuð.

Mamma búin að greiða prinsessunni og hún komin í nýja skó.

Og þá er að leggja lokahönd á skreytinguna á jólatrénu.

Og síðast fer upp jólatréstoppurinn, og það er litla systir sem fær að setja hann á.

Með hjálp.

En ég fékk líka glaðning í gær.  Þið munið ef til vill eftir að ég orti ljóð um Fljótavíkina að beiðni vinkonu minnar Sigrúnar Vernharðsdóttur.  Hún hringdi svo í mig í gær og sagði að Baldur Geirmundsson sá ágæti maður og frændi minn, hefði samið gullfallegt lag við textann minn, og ég fékk að heyra það á diski.  Hann ætlar svo að útsetja það fyrir Sléttuhreppskórinn og það verður svo frumflutt á þorrablótinu.  Ég er náttúrulega mjög stolt yfir þessu.

En svo af svipuðu, Elli spurði mig hvað ég vildi fá í jólagjöf, og ég bað um diskinn hans Villa Valla,  áritaðan.  Ég vona að ég fái hann. 

En við erum miklir vinir við Villi Valli og ég dáist mjög að honum sem músíkant og manneskju.

 

En elskulegu bloggvinir mínir ég vil nota þetta tækifæri til að óska ykkur innilega gleðilegra jóla og farsæls komandi árs.  Megi allir góðir vættir vaka með ykkur og vernda.  Megi allir góðir hlutir falla ykkur í skaut, og gleðin ríkja.

GLEÐILEG JÓL!

Þorláksmessa.

Jamm það er Þorláksmessa í dag.  Kári hamast eins og fýsibelgur á hurðum og rúðum hér vestra, en nær ekki að spilla stemningunni hjá okkur.

Það er rosalega gaman að knúsast og hamast í ömmu holu þegar þau koma saman krakkarnir.

Það er bara svo skemmtilegt.

Svo er það ævintýrakistan með öllum búníngunum, sem er svo spennandi að klæðast.

Hér sjáum við Kaptein Ofurbrók.

Sumt er bara gaman.

Hún er líka í svona spúkífötum hún Evíta.

Þar eru engin landamæri hvað aldur varðar.

Þetta er bara skemmtilegt.

Og jólasveinnin setti svo púsluspil í skóna hjá stelpunum mínum og það var virkilega gaman að sitja og pússla, enda voru þær báðar mjög áhugasamar.

Og svo kom mamma, það var frábært fyrir okkur allar, og úlf og afa líka.  Og pabbi kemur í kvöld.

Úlli búlli bí var líka allur á lofti yfir heimsókninni.

Knúsí knús.

Svo er maður að undirbúa að fara heim til Ingu Báru frænku í skötuveislu, gaman gaman...

Og veðrið er svona rok og rigning, en við látum það ekki á okkur fá.  Þorláksmessa í algleymingi, ég er búin að gera það mesta á bara eftir að taka ísskápinn í gegn.  Vissuð þið að það væri flottasta lausnin að nota hárþurrkuna til að afþýða ísskápinn?? heheheh það ætla ég að reyna núna.  En elskurnar, ég hef ekki komið við núna í gær og dag, hef haft svo mikið að gera við að sinna fjölskyldunni og mínu hér, en mér þykir vænt um ykkur öll og á eftir að fara hringinn og skoða hvað þið eruð að bralla. Knús á línuna og gleðilegan Þorlák.

Tónleikar hjá Karlakórnum Erni og stúdentaveisla.

Sæta stelpan mín hún Tinna tengdadóttir varð stúdent í gær.  Og auðvitað hélt hún smá veislu fyrir vini og vandamenn.

Hér eru þrjár sætar saman, Ásthildur Tinna og Pálína stolt móðir.

Skafti og Óðinn Freyr tóku auðvitað þátt í að gleðjast með mömmu sinni og eiginkonu.

Innilega til hamingju með hvítu húfuna þína og prófið Tinna mín

Ásthildur glaðleg í veislu.

En svo fór ég á konsert hjá Karlakórnum Erni.  Þeir hafa haldið þrjá tónleika, fyrst í Bolungarvík, svo á Þingeyri og í gær var það í Ísafjarðarkirkju.  Kirkjan var troðfull, það var talið að um 500 manns væru þar í gær, og þurftu einhverjir að hverfa frá, svo mikill var mannskapurinn.  Óskar Pétursson Álftagerðisbróðir söng einsöng með þeim. 

Hann var hversmanns hugljúfi og mikill grallari að þeirra sögn.  Enda í veislu á eftir sagði hann nokkrar skemmtilegar sögur, og fór með vísukorn.

En honum sagðist svo frá að þegar bróðurdóttir hans dóttir Gísla, varð þrítug, þá sagði konan hans að hann yrði að setja saman vísu í tilefni þess.  Hann samdi þá þessa;

Í lífi þínu er brotið blað

berð þrjátíu ár á bakinu.

Það var meira lánið það,

að þú lentir ekki í lakinu. 

En konstertinn var svo tekinn upp, það var Mugison sem sá um þá hlið.

Upptaka á fullu.

Hér er kórstjórinn Margrét, þeir eru náttúrulega flottastir karlarnir.

Dagskráin var hátíðleg og falleg.  Ég kom út í jólaskapi.

Óskar söng meðal annars lag við ljóð eftir vin minn Úlf Ragnarsson lækni, og föður bloggvinkonu minnar Grétu Betlehemstjarnan.

Að síðustu sungu þeir svo Heims um ból, og allir stóðu upp og sungu með.  Það var mjög áhrifaríkt.  Innilega takk fyrir mig drengir mínir fyrir frábæra tónleika.   

 

 

Jól.

Jól.

Ég hugsa er kuldinn herðir koss,

Og hel dimm nóttinn nálgast oss.

Með skammdegi og skugga,

er skylda okkar að hugga.

Þann sem ekki á neinn að

einskis barn, við skiljum það,

að þá er þörfin brýna

að þekkja vitjun sína.

 

Með kærleikann sem leiðarljós

lifir best vor sálarrós,

það blómið blítt sem dafnar

og birtu andans safnar.

Allt sem innra áttu nú

elsku þína von og trú,

vert er gaum að gefa.

grát og sorgir sefa.

 

Dreyfðu ást um byggð og ból

þá bestu áttu gleði jól.

Gott er lífið sitt á því að byggja,

að sá sem gefur öðrum, allt mun þiggja.

 

 

Ásthildur Cesil.

  Vínarmærin Ásthildur Cesil júníor. Klósett konsert.  Kúlubörn.  Eigið góðan dag elskurnar.