Hrekkjavaka í kúlunni.

Já það var sem sé Hrekkjavökupartí í kúlunni í gær.  Eitt barnabarnið Daníel Örn fékk þessa frábæru hugmynd, og fékk svo leyfi hjá ömmu sinni til að halda veisluna.  Hún var ákveðin með góðum tíma.  Ekki var verra að Úlfurinn hafði fengið leyfi til að kaupa Graskerið góða, og nú var hringt í ömmu í vinnunna og áhyggjur beraðar af því að ég var ekki kominn heim til að gera að graskerinu.  Ég sagði þeim að graskerið yrði tilbúið í tíma.

Það var því með nokkrum ugg, sem ég réðist með hnífnum að þessum tröllvaxna ávexti.

ég get frætt ykkur um að það er heilmikið kjöt í honum.

Þarna voru mjög áhugasamir aðstoðarmenn.

Kjötið fjarlægt.

Þá var komið að því að skera út í flykkið  Þetta var rosalega skemmtilegt.

Og hérna er árangurinn.  Pumpkinið sætara en ég meira að segja.

Tengdadóttirinn Tinna bakaði fullt af pizzum, sem voru vel þegnar.  Þau voru um 18 talsins krakkarnir þegar mest var. Og veislan bara rosalega skemmtileg.

Þið þarna kóngúlóafóbíufólk, hver er hræddur við svona kónguló ?

Það var farið í Limbó

Fullorðnafólkið tók auðvitað þátt líka hér er Skafti sonur minn.

Partýdömurnar voru af ýmsum stærðum og aldri.  Evíta  Cesil og pabbi hennar.

Þarna voru líka riddarar og ninjakarlar. Svakalega tekuru mikið af myndum, sagði riddarinn um leið og hann setti sig í stellingarna

Þessi er í boði Jennýjar, svo hún fái smá krúttkast.  Hvernig smakkast ?

Þú færð klapp  á kollinn

Sjáiði hvernig stelpustýrið pósar framan í myndavélina.  Hún er ótrúleg, verður sennilega fyrirsæta, ekki herðartrjáategundinn samt.  Heldur þessi fallega eins og hún er týpa.

Hér er frumburður sinnar móður. 

Kóngulóarmenn og Batman Gaman að leika sér í dótinu hans Úlfs.

Hefðarmey frá París dettur manni í hug.

Sjóræningjar.

Ljóska ?  Ónei, þetta er strákurinn sem stóð fyrir þessu öllu hann Daníel Örn.

Allt í fullum sving.

Meira að segja Zorró orðinn spenntur.

Þetta er alveg nóg málning á mig,  þakka þér fyrir !

Pizzurnar hennar Tinnu voru vel þegnar, enda góðar.

Nammi namm.

Summum fannst erfitt að sjá út.

Flottir gaurar.

Eins og ég sagði, kóngulær geta verið ansi krúttlegar.

Ef þið hafið haldið að amma Kúl ætlaði ekki að taka fullann þátt, þá er það misskilningur.

Og þeim fannst amma bara ansi flott.

Og ömmu fannst sþau frábær líka.

Já það voru ýmsar fígúrur á ferðinni. Tinna sjóræningi. 

Og auðvitað urðu þeir að slást riddararnir, hvað annað, allt í góðu samt.

Hér er hann upphafsmaðurinn, og í pels af ömmu.

Smá hópmynd, hér vantaði samt nokkra, það er ekki hægt að safna svona stórum hópi saman hehehe þau eru út um allt.

Kraðak af kátum krökkum

Já þau voru mörg, og hér eru ekki einu sinni allir, eins og ég sagði áðan, þau voru 18 stk.

Sá hlær best sem síðast hlær eða þannig

Vona að þið hafið notið sýningarinnar.  Ég varð eiginlega að setja inn svona margar, af því að ég tímdi ekki að sleppa neinni.  Þetta var virkilega gaman, og sýnir að bestu skemmtanirnar eru þegar allir skemmta sér saman ungir sem aldnir.  Það er í raun og veru alltof lítið gert af því á þessum tímum aðskilnaðarstefnu fjölskyldumeðlima.  Þegar ungabörnin fara á vöggustofu, í leikskólann, skólann, mamman og pabbinn í vinnuna, amman og afinn á elliheimilið.  Þarf þetta að vera svona ?  Er ekki einhversstaðar millivegur þar sem stórfjölskyldan fær að hafa meiri tíma saman.

Eftir þessa skemmtilegu veislu, fór ég svo á stórtónleika í Edinborg.  Það var Stórsveitinn sem lék og var aldeilis frábært.  Ég ætla að setja myndir af því hér inn seinna í dag.  Meiriháttar skemmtilegir tónleikar.

Snjór og vetrarbirta á Ísafirði, og svo Hrekkjalómar.

Það er komin hlýindi aftur.  Og fallegt veður í dag.

Það er þessi birta sem ég er svo hrifinn af.

Þegar sólin nær ekki alveg upp fyrir fjöllinn, en sendir birtuna niður.

ég er byrjuð að gefa krumma, og hann er strax farinn að bíða og heimta matinn sinn og engar refjar, krúnk krúnk segir hann frekjulega og horfir beint á mig.

En það er þessi birta, sem er alveg unaðsleg.

Þær eru teknar í hádeginu þessar.

Þið sjáið að gallerí himinn getur verið stórkostlegur líka á veturna.

Snæfjallaströndinn brosir við manni. 

En ég þarf að drífa mig, það er verið að undirbúa Halloweenveislu barnabörnin eru að skreyta, og amma þarf að taka innan úr graskerinu, svo þau geti skreytt það líka.  Þetta verður heljar ömmu í kúlu veisla, með allskonar verum.  Eins og sjá má nú þegar.

Hér er verið að skreyta og undirbúa.

Sumir vilja samt frekar horfa á sjónvarpið, og láta þau eldri um undirbúninginn.

Jamm ég þarf að rjúka.  Sjáumst.

Jólagjafalistinn hans afa.

Hulda bloggvinkona mín skoraði á mig að setja saman nýjan óskalista yfir jólagjafirnar hennar ömmu.

Þar sem ekki er hægt að endurtaka leikinn, þá datt mér í hug að gera óskalistann hans afa.

Svo hér kemur hann:

 

Bréf frá Ömmu.

 

Ágætu ættingjar mínir, þar sem nú líður að jólum einn ganginn enn, og þið brugðust svo vel við í fyrra, þá datt mér í hug að gefa ykkur smáhint fyrir þessi jólin líka.

 

Eins og þig vitið þá kemur hann afi ykkar ekkert nálægt því að kaupa inn jólagjafirnar.  En samt sem áður  er það alltaf hann sem fær bestu og skynsamlegustu gjafirnar.  Hlýja sokka, nýja peysu, góða vetrarúlpu og svo framvegis. 

Það er bara ég sem fæ stytturnar og myndirnar.  Af hverju þetta stafar veit ég ekki.  En ætli þetta sé ekki það sem blessaðir feministarnir eru alltaf að reyna að segja.  Ekki veit ég. 

En fyrst ég er nú byrjuð á annað borð, þá langar mig að minnast á nokkur atriði með hann afa ykkar.

 

Úlpan sem þið gáfuð honum í fyrra var heldur stór.  Ég skil vel að þið, sem eruð sífellt með börnin fyrir augunum, sem stækka og stækka, haldið að hann afi ykkar verði að fá úlpu svolítið við vöxt, svo hann geti notað hana lengur.  Málið er bara að hann afi ykkar rýrnar heldur en ekki.  Hann er sumsé hættur að stækka, og farinn að minnka.  Þetta mynduð þið örugglega sjá, ef þið kæmuð í heimsókn einhverntíma. 

Þá er betra bara að gefa honum fleiri pör af ullarsokkum, því hann er orðinn svo fótkaldur þetta skar.

Nú eða almennilega kuldaskó eða mannbrodda.

Hann vill nefnilega týna sokkaleistunum af sér.  Hvurnin það er hægt er mér hulinn ráðgáta.  Hann getur týnt þeim svo gjörsamlega að þeir sjást ekki meir.  Ég er reyndar að finna þá á ólíklegustu stöðum.

Fann einu sinni par inn í örbylgjuofninum.  Hann sagði mér að hann hefði ætlað að hita þá aðeins. Þeir höfðu þá verið þar í mánuð, vegna þess að við notum örbylgjuofninn svo lítið.

Þetta með íslensku lopapeysuna er auðvitað rosalega sætt, en gætið að, það þarf að handþvo svona peysur, og ekki gerir afi ykkar það.  Það er ég sem þarf að þvo flykkið, vinda það og leggja til þerris.  Þetta er bara heljar djobb, ef ég á að vera hreinskilin.  Þó það sé auðvitað voða sæt gjöf og allt það.  Þá megið þið nú aðeins spá í afleiðingarnar. 

Ef ykkur skyldi láta ykkur detta í hug að gefa honum nærbrækur, þá dugar ekkert minna en föðurlandið.  Ég vil ekki sjá hann þvælast um á stuttbrók með sína krækóttu köldu fætur um stofuna á kveldin. Fyrir utan að bibbinn vill lafa niður fyrir skálmarnar og vekur von um eitthvað sem ekki er hægt.

 Hann vill sum sé helst vera á nærbrókinni.  Ég hef því fjarlægt allar stuttar nærbuxur af svæðinu.  Hann vill ekki vera í neinum af þessum mörgu frottésloppum sem ég á svo mikið af.  Og ekki vill hann vera í náttfötum. En naríurnar þurfa að vera vel þæfðar, svo ég geti sett þær í þurrkarann. 

Það getur stundum verið svolítið erfitt með karlinn, því hann heldur að hann sé einhver Don Juan, þó það sé eins langt frá raunveruleikanum og Mata Hari og María Mey. 

En sum sé, þessi jólin, verð ég heima, og vonast til að eitthvert ykkar nenni að kíkja við, það er eiginlega betra en einhver jólagjöf eða kort.  Sérstaklega í ljósi þess að þið búið flest hér í nágrenninu. 

Elskulegu barnabörn sem allt viljið fyrir okkur gera, og eruð svo elskuleg og yndæl

ef þið nú í raun og veru viljið kerlingunni vel, þá væri við hæfi að þið bara gæfuð gamla brýninu honum afa ykkar stóran skammt af Viagra.

Og ekki segja pabba og mömmu frá þessu.  

Vetur konungur, kemur með sína ljósadýrð.

Það var fallegur dagur í dag, en ansi kaldur, 8 ° var mér sagt að hefði verið á mælinum á mínum vinnustað. 

En fallegur dagur engu að síður.

Þessi var tekinn snemma í morgun.

Svo og þessi hér.

Hér er komið hádegi.

Það er eitthvað við birtuna svona þegar daginn fer að stytta, og sólin hættir að geta kíkt yfir fjöllinn, þá speglast hún bara í himninum.

Og það er jafnvel grænleit slikja yfir öllu.

Hér er hún nú samt að reyna að kíkja. En ósköp varlega.

Eins og sjá má er birtan dálítið græn.

Nei þetta er ekki tússmynd, heldur Kubbinn í öllu sínu veldi, vissuð þið að það er álfaborg upp á honum, og álfabústaðir í klettunum, meira að segja til saga af Huldumanninum í Strengberginu og bóndadótturinni, sem átti heima í bænum fyrir miðri myndinni.  Sorgleg ástarsaga milli huldumanns og mannameyjar.

Hér erum við í Neðsta - kaupstað.  En það er elsta húsasamstæða á landinu hygg ég. 

En sumsé það er kominn tími á vetrardekkinn, og það létum við hjónin gera í dag.

Og hér er menntaskólinn, og listaverkið sem prýðir fordyr hans.  Falleg ljóssúla, eins og súlan hennar Joko, sennilega stærri miðað við höfðatölu

Og börnin að sjálfsögðu kominn út með sleðana sína.

Enginn spurning um það.

En ég vil nota þetta tækifæri til að þakka fullt af fólki, sem hefur komið að máli við mig og talað hlýlega um bloggið mitt, og allar kveðjurnar sem ég hef fengið frá fólki allastaðar að úr heiminum.  Ég er rosalega ánægð og eiginlega hrærð yfir þeim móttökum.  Ég geri þetta mest mér til ánægju, en það er bara yndislegt ef aðrir geta notið þess líka.  Þá er það fullkomnað eins og meistarinn sagði.  Ég segi bara takk fyrir mig.

Íslensk fyndni - í tilefni biblíuþýðingarinnar.

Hér eru nokkrar sögur svona til gamans, þær eru úr bók sem Ólafur Ragnarsson og Axel Ammendrup tóku saman ýmsar íslenskar skopsögur,  undir nafninu "Krydd í tilveruna" bókinn er myndskreytt af Árna Elvari. 

Þetta er svona í boði umræðna um biblíuþýðingar og fleira, þær eru barns síns tíma, og ef til vill kominn tími til að færa þær í nútíma horf.... eða þannig.

 

Við prestkosningar í fríkirkjusöfnuðinum í Reykjavík báru stuðningsmenn sr. Emils það út, að einn eða fleiri skyggnir menn hefðu séð fríkirkjuprestana sr. Ólaf Ólafsson og sr. Árna Sigurðsson í kirkjunni við messugerð hjá sr. Emil, og hafi þeir dáðst að því, hve vel hann tónaði.

Þegar sr. Bjarni Jónsson heyrði þessa sögu, varð honum að orði.

"Ójá, ekki hafa þeir nú mikið við að vera hinu megin".

Í Guðmundarsögu Arasonar er sagt frá því, hvernig heilagur andi birtist bóndanum í Viðvík í Skagafirði.

Guðmundur var þar prestur einn vetur, nokkru áður en hann varð biskup, en bóndinn í Viðvík hét Már Finnsson.

Segir svo í sögunni:

"Þat var eitt sinn um vetrinn at Más, at Guðmundr prestr var í kirkju úti at bæn sinni, ok kemr Már bóndi gangandi til kirkju. En er hann kom í kirkju, þá sá hann at fugl lítill fló upp af öxl Guðmundi presti í loft ok hvarf honum þá. Hann þóttist eigi vita, hvat fugls þat var, því at hann var óvanr at sjá heilagan anda".

Hvítasunnusöfnuðurinn var eitt sinn að láta skíra gamlan heiðarlegan mann.

Þeir, sem skírðir eru, verða að sjá heilagan anda í dúfulíki, áður en þeim er hleypt upp úr skírnarlauginni.

Gamla manninum gekk illa að sjá heilagan anda.

Að lokum segir hann þó, um leið og hann kemur upp úr lauginni með andköfum:

"Nú held á að ég hafi séð hann skjótast".

Skagfirðingur einn, Jón að nafni, var kallaður dagbók, vegna þes að han ritaði dagbækur, frá því hann var á æskuárum.

Kvongaður var Jón, en bjó lengst af í húsmennsku.

Þegar þessi saga gerðist, var hann í húsmennsku á Hellulandi.

Vetur einn fór Jón með konu sinni í heimsókn að Vatnskoti, sem er skammt frá Hellulandi.

Frost var og hvasst veður, er Jón fór af stað, og hvessti því meira er nær dró Vatnskoti.

Þegar þau hjónin áttu skammt ófarið að bænum, fauk kona Jóns fram af svellbunka og sá hann hana ekki meir. Sjálfur var hann með broddstaf, og komst heim að bænuum, hitti húsmóðurina og var boðið inn.

Þegar hann var sestur segir húsmóðirin;

"Það er naumast að þú velur þér veðrið, Jón minn. Hvernig líður konunni þinni?"

"Hún var nú á leiðinni hingað með mér, en hún fauk fram af svellbunkanum hérna fyrri utan", svaraði Jón.

 

"Og hvað er þetta maður ! Reyndirðu ekki að bjarga henni? Spurði húsmóðirin.

"Mér finnst nú satt að segja, að í svona veðri hafi hver nóg með sig,", segir þá Jón.

Nemendur í gagnfræðaskóla voru látnir gera ritgerð um Hallgrím Pétursson. Kafli úr ritgerð eins nemandans hljóðaði svo:

"Hallgrímur fór ungur til Kaupmannahafnar. Þar kynntist hann konu, sem hann giftist síðar.

Hún var kölluð Grasa-Gudda.

 

Í þorpi einu var kirkjugarðurinn allfjarri húsum og mannvirkjum þorpsins.

Maður nokkur var eitt sinn einsamall að taka gröf í kirkjugarðinum.

Loks var gröfin orðin svo djúp, að hann komst ekki upp úr henni.

Drukkinn maður, sem hafði slangrað inn í kirkjugarðin, kom að gröfinni.

Grafarinn verður alls hugar feginn, þegar hann sér manninn og segir;

"Það var gott, að þú komst. Mér er að verða svo kalt"

"Það er von, því það hefur gleymst að moka ofan á þig", svaraði hinn.

Jón Ósmann, hið kunna hraustmenni, var einu sinni að ferja fólk yfir Héraðsvatnaós á dragferju. Ókyrrð var á ósnum, og var frú ein, fín í klæðaburði og feitlagin mjög, hrædd við að fara upp í ferjuna.

Ósmann þrýfur þá til hennar, snarar henni upp í og segir;
"Maður hefur nú fyrr tekið í þykkildi".

Sr. Jón Stefánsson var prestur að Vallanesi um og eftir aldamótin 1800.

Hann var af Eydalaætt, gáfaður og hagmæltur, eins og hann átti kyn til, og fyndinn í tilsvörum.

Á efri árum varð hann feitur mjög.

Kaupmannsfrú spurði hann eitt sinn, hvernig hann færi að því að eiga börn svona feitur.

"Það væri hægra að sýna yður það en segja" svaraði Jón prestur.

Í ráðherratíð Hannesar Hafsteins hélt fræg dönsk söngkona, sem hér Oda Nielsen, söngskemmtanir í Reykjavík.

Gríðarmikil aðsókn var að þeim.

Þorkell Þorláksson var þá skrifstofumaður í stjórnarráðinu.

Daginn eftir eina söngskemmtunina kemur Hannes inn á skrifstofu Þorkels og segir:

"Fórstu á Odu í gær, Þorkell ?"

"Já, standandi ". svaraði Þorkell.

Sonur manns, sem átti stóra bifreiðastöð, var í gagnfræðaskóla.

Hann átti einu sinni að svara því skriflega á prófi í skólanum, hvað kosningaréttur væri.

Hann svaraði því þannig:

"Kosningaréttur er það, að vera ekið í bíl á kjörstað, og verða svo að fara gangandi heim".

Og þá hló Marbendill.

þessar tvær síðustu myndir eru teknar af Halldóri vini mínum Sveinbjarnarsyni ljósmyndara á BB.