Myndir frá því í dag.

Ókey ég skil ekki alveg af hverju myndirnar sáust ekki, en meðan ég grauta í þessu, þá ætla ég að setja hér inn nokkrar fallegar myndir sem ég tók í dag.  Þessi dagur var ægifagur og góður.

En fyrst smá skammir,

Í gær þegar ég var að rölta heim eftir tónleikana, sá ég þetta hér, beint fyrir framan löggustöðina,

bílför yfir laukabeðið.  Þú sem þarna varst að verki ættir að skammast þín, hér hefur verið lögð mikil vinna og natni í að gróðursetja lauka, sem áttu að skarta sínu fegursta í vor.  Með þessu hefur þú gert þær vonir að engu.  Eru vegirnir ekki nógu breiðir fyrir þig ? Eða hvað varstu eiginlega að hugsa ?

Ég vona að þú kunnir að skammast því fyrir að virða ekki verk annars fólks meira en þetta. 

oOOo

En að myndunum frá því í dag.

Þetta er eiginlega líkara tússmynd ekki satt.

Og litirnir eru svo fallegir á þessum tíma.

Það er greinilega logn.

Gallerí himin opið.

Ég held að sólin eigi erfitt uppdráttar núna og þess vegna skín hún í skýin.

Og fjöllinn endurspeglast í sjónum.

Og svo þegar kvöldar, þá er fegurðin engu lík.  Það hefur ekki verið átt neitt við þessar myndir.

Fallegt ekki satt ?

Ég segi fyrir mig, ég ætlaði ekki að tíma að fara inn. Þetta var svo fallegt. 

Ferðasagan framhald. Frá Palenque til Guatemala.

Jæja þá vona ég að allir sjái myndirnar.  

Ferðasaga Cesiljar.  Framhald.  Frá Palenque til Guatemala.   

Við lögðum af stað kl. 6 um kvöldið til Palenque.  Vorum kominn þangað um miðnæturbil, tókum leigubíl og báðum hann að aka okkur á gott hótel í miðbænum. Þetta var sæmilegt hótel, en við ákáðum að vera þar aðeins eina nótt, vorum reyndar ekki viss hvort við ætluðum að dvelja lengur.  

Vöknuðum snemma og fengum okkur morgunmat.  Fórum á nokkra matsölustaði, en hvergi fékkst bjór svo Cesilína varð að láta sér nægja að vatn með matnum, þvílíkir púrítanar. Vorum búin að ákveða að halda áfram að landamærunum.   

Við tókum leigubíl upp að Mayarústunum.  Þær voru stórkostlegar miklu öðruvísi en í Teotihuacan.  Svæðið hefur verið skannað með infra rauðu ljósi og þar sést að um 1500 byggingar eru á svæðinu, en einungis 5%  þeirra eru á yfirborðinu, sumar eru faldar í frumskóginum, aðrar undir jarðvegi.  Þarna voru listamenn með verk sín, áteiknaðar fjaðrir, og leðurmyndir.  Auk allskonar hálsmena og armbanda.  Eyddum góðum hluta dagsins að reika þarna um og skoða. 

Frá rústunum í Palenque Þetta er drottningarhofið.

Glæsilegar byggingar.

Og svo allt öðruvísin en í Teotihuacan.

Við ákváðum að fara ekki að landamærunum þennan dag,  fórum og fengum okkur annað hótel, gott hótel með sundlaug og alles sem nefnist Casa inn. 

Skruppum í laugina og fórum svo í miðbæinn.  Þar sem hótelið er aðeins fyrir utan miðbæin, fengum við okkur leigubíl.  Mágkona mín, lummaðist við að skrifa niður númer bílsins og nafn leigubílstjórans, vegna aðvarana bílstjórans í San Cristobal.  Ég bað hana að fá nafnið á hótelinu og heimilisfangið svo við kæmumst nú aftur þangað um kvöldið.  leigubílstjórinn skrifaði þetta samviskulega niður á gulan miða, sem mágkona mín passaði upp á, sem betur fer.  Svo röltum við um í bænum, og fengum okkur bjór og Tequila eins og gengur, vorum að vandræðast yfir því að hr. Cesil hefði gleymt myndavélinni upp á hóteli. Ég keypti mér teppi til að hafa í rútunni, það er gott ef maður ætlar að leggja sig, því þeir erum alltaf með loftkælinguna á fullu.   

Flottar í rútunni.

Þegar við ætluðum heim á hótel, gengum við aðeins áleiðis og veifuðum næsta leigubíl, hann opnaði rúðuna og við sáum að hann er með farþega, hann stoppaði og sagði “þið eruð fólkið með myndavélina”.  “Nei nei” sagði hr. Cesil “við gleymdum henni á hótelinu.”  “Nei” sagði maðurinn “þið eruð fólkið sem gleymdi vélinni í framsætinu hjá mér, ég þekki gula miðan sem Senjora heldur á.  En ég þarf að fara með þessa farþega, og kem síðan aftur.  Ég fór með myndavélin niður á stöð, og við verðum að sækja hana þangað, bíðið bara.”  Og við gerðum það.  Kom svo ekki gæinn ók okkur niður á stöð, og þar var digitalmyndavélin með öllum myndunum sem við vorum búin að taka á ferðalaginu. Og án hennar hefð þessi saga nú verið heldur litlaus.  

Hér sjáum við hinn heiðarlega bílstjóra.

Við vorum búin að kaupa miða til Guatemala, fórum með sendiferðabíl, sem sótti okkur upp á hótel um 6.20. Hann tók okkur til landamæranna.  Létt rigning var eða súld.  Við  ókum gegnum lítil þorp, þar sem börnin þustu út á götuna með lófan á lofti Peso Peso..., grísir, hænur, endur og kalkúnar vöppuðu um moldarhlað.  Húsin timburkofar eða hlaðin hús.  Göturnar bara leir og drulla eins og allt í kring um húsin.  Landslagið var fallegt háir hólar grænir upp í topp.  Við stoppuðum á bóndabæ til að borða morgunverð, þar var farið inn í skógin til að borða.   

Morgunverður í skóginum.

Þarna voru fleiri túristar á ferð, mest bar á ítölum og bandaríkjamönnum.  Loks komum við að landamærunum þau eru við fljótið Rio Usumacinta. Þar voru hermenn í dálitlu skýli og skoðuðu þeir farangur okkar og passana.  Svo var haldið út í langan mjóan bát, og haldið á fljótið.  Það var um klukkutíma sigling.  Siglt var upp með fljótinu,  fljótið var kolbrúnt, og í því voru allskonar hringsog og boðar.  Gróður og frumskógur til beggja handa.

Landamæra stöðin í Beten.

Klár í bátana.

Komin um borð  Norðmaður þarna fremst. Hr. Cesil þessi myndarlegi við hliðina á skippernum.  

Þegar við komum til Guatemale virtist það vera í miðju einskisins.  Aðeins sáum við einn ungan pilt sem bauð okkur velkomin.  Nokkrar litlar telpur svona sjö átta ára sátu niður við fljótið og þvoðu þvott og vöskuðu upp leirtau upp úr brúnleitu fljótinu, þvott og leirtau báru þær svo á höfðinu uppeftir aftur. Þegar við komum upp á bakkan blasti við býli, þar sem bóndinn lá í hengikoju, á patíóinu var einhverskonar veitingastaður, nokkur timburborð og stólar.  Ein gömul rúta var þarna, og tveir menn sem buðu okkur að skipta Pesóum fyrir Guatemalamyntina Cien Quetzales heitir hún.  Við þurftum að bíða í þrjá tíma þarna út í miðjunni á engu eins og mágkona mín kallaði þennan stað.  Það var verið að bíða eftir næsta hópi.  Loks var svo haldið af stað á gömlu rútunni sem við höfðum haldið að væri aflóga rúta, sem notuð væri sem skrifstofa.  Fyrst var stoppað við landamæraeftirlit, þar þurftum við að borga 10 dollara til að fá vísa. Hörkulegar dömur sem tóku ekki neinar mótbárur gildar, og heldur ekki Pesos. Bara dollara takk. 

Í miðjunni á engu.

Svo var haldið af stað til Flores.  Vegurinn var eins og tíu Þorskafjarðarheiðar.  Þess ber að geta hér, að um alla Mexócó og Guatemale, eru með reglulegu millibili hraðahindranir, í Mexícó norðantil eru malbikaðar hindranir, en sunnar þar sem eru bara malarvegir og í Guatemala voru hraðahindranirnar gerðar úr því sem tiltækt var, trjábolum eða bara grafinn skurður í veginn.  

Fyrst var ekið í gegnum frumskóg, síðan tók við lægri gróður og akurlendi, skrýtið að sjá stofuplönturnar okkar sem villigróður í skóginum, ég sá marga ættinga Acyl.  Lítil þorp með timburkofum, og svo flottum húsum inn á milli. Þarna voru líka börn, hænur, kalkúnar, svín, nautgripir og geitur á vappi umhverfis híbýli manna.   

Í einu þorpinu kom lítill ellefu ára snáði upp í strætóinn.  Hann var að fara í kaupstaðinn að kaupa 3”nagla klukkutíma ferðalag.  Minn var uppáklæddur í fínni skyrtu, pressuðum buxum og blankskóm.  Hann sagði okkur að hann væri þrjá tíma í skólanum, og svo væri hann að hjálpa pabba sínum sem var smiður og verktaki. Þeir voru að smíða hurðir, sagði hann hreykinn og voru á undan áætlun.  “bærinn” reyndist vera þorp með lítilli verslunargötu.   

Á leið í kaupstaðinn að kaupa 3”nagla. Og mágkona mín er þarna með honum.  Hún býr í Mexócó og talar þess vegna reiprennandi spænsku, sem kom sér vel alla ferðina.

Naglakaupstaðurinn.

Loks komum við til Flores.  Fórum á gott gistihús og ætlum til Tíkall á morgun.  Gista hér aðra nótt og fara svo til Belize. 

Okkur var sagt að Best væri að fara snemma og vera í Tíkall við sólarupprás, þá myndi maður heyra í dýrum skógarins.  Við vöknuðum því kl. fjögur til að vera ferðbúin kl. fimm.  Rútan kom náttúrulega ekki fyrr en kl. hálf sex, og það er klukkutíma akstur upp í regnskóginn, svo það var ljóst að ekki myndum við heyra mikið af náttúrulegum dýrahljóðum.   

Þegar við komum til Tíkall voru þar veitingastaðir svona frekar frumstæðir, sem sagt einhvers skonar skúrar með tjaldyfirbreiðslum og langborðum.  Ekki var mikið lagt í borðbúnað, og voru bollar og undirskálar sitt af hvorri gerð, sumir bollarnir skörðóttir, og meira að segja þegar við fengum okkur ávaxtasafa þá var ljóst að rörið sem fylgdi hafði verið vaskað upp og endurnotað.  En maður lætur nú ekki svona smámuni á sig fá. 

Byggingar við Grand Plaza, og Cesil þarna í forgrunni.  

Hið glæsilega hof Stóra Jagúarsins.

Rústirnar í Tíkall voru alveg meiri háttar.  Byrjuðum á að skoða the Great Plaza Þar sem hof I og II standa hvort á móti öðru eins og tveir risar.   Hof I er talið kennileiti Tíkall þekkt sem Temble of the Giant Jagúar. Hofið sem er týpiskt Mayahof var byggt um það bil Anno Domino 700. hæð þess er um 145 fet, þar sem það gnæfir yfir stóra torginu.  Beint á móti hofi I stendur hof II.   Temple of the Masks. Hæð þess er um það bil 125 fet. Byggt á sama tíma. Talið er að Mayar hafi komið þarna fyrir um það bil tvöþúsund  og fimm hundruð árum að minnsta kosti.  Svæðið sem þeir byggðu á var stórt og margar veglegar byggingar standa upp úr frumskóginum og má sjá enn þann dag í dag.  Margar byggingar eru samt huldar bæði skógi og jarðvegi. Flestar byggingarnar voru byggðar frá 550 til 900 A.D. Um 3000 byggingar bæði stórar og smára hafa fundist á svæðinu, en erfitt er að halda þessu við og grafa upp, því skógurinn eirir engu.  Athygli vekur steinar líkt og grafsteinar útskornir og með hringlaga stein fyrir framan.  Mikið er af þeim þarna.  Sumstaðar inn í skóginum má sjá leifar að slíku, þar sem gróðurinn hefur lagst yfir steinana og njörvað þá niður, eða sprengt sér leið gegnum þá.  Mjög merkilegur staður og gaman að ganga þarna um og skoða.  Ekki spillti fyrir að hitta fyrir ættingja mína sem sveifluðu sér kátir  í trjátoppunum.  

Við fórum svo til baka til Flores um eftirmiðdaginn, fórum í sturtu og gengum í bæinn og fengum okkur bjór.  Fólkið hér er afar vingjarnlegt og elskulegt.  Hér er fólkið fallegra en í Mexícó, fíngerðara.  Indíjánarnir eru þó svipaðir.

Gengið um í frumskóginum að skoða minjar.

Hótelið sem við gistum á heitir Beten.  Svæðið í heild heitir Beten,  hér eru ekki héruð, heldur eru nokkrar borgir í samstarfi.  Floresbær er eyja með 9000 íbúum.  Höfuðstaður borgarkjarnanna heitir líka Beten.  Í þessu bæjasamfélagi eru 12 bæir. 

Svarti kristur er upprunnin í Beten.  Þegar við vorum þarna var Karnival í gangi, til heiðurs Svarta Kristi.  Við vorum þarna síðasta dag Karnivalsins, og þá var skotið upp flugeldum, og mikið um dýrðir. 

Hótel Beten.

Horft út yfir vatnið í ljósaskiptunum frá hótelsvölunum.

Fiskur úr vatninu.  Hann bragðaðist vel.

Við fengum okkur ljúfengan kvöldverð á hótelinu, fengum okkur fisk úr vatninu sem umlykur Flores, auðvitað skolað niður með eðalrauðvíni, og herlegheitin á hlægilegu verði.

Við fórum samt snemma í háttinn því rútan átti að koma klukkan fimm um morguninn til að ná í okkur og fara áleiðis til Belize. 

Hún kom 5.30 latneskt tímatal, til að ná í okkur.  Okkur hafði verið lofað lúxusrútu, en þetta sem kom var nú samt einhver endemis garmur.  Það er tveggja tíma akstur að landamærunum, og annað eins til Höfuðborgarinnar Belíze.  En við ætluðum ekki að stoppa þar heldur fara út á eyju sem heitir Kaye Caulker.

Meira um það næst. 

Mugiboogie tónleikar í Edinborg.

Ég fór á tónleika hjá Mugison í kvöld.  Alveg déskoti góða. ég var svo heppinn að komast upp á svalir, þar sem vel sást yfir salinn.  Þar var Þorsteinn myndasmiður, ljósamaður og alltmúlig mann, og hann kenndi mér ýmislegt, hann er alveg frábær maður, með fallega sál. En sum sé hér var ég og skemmti mér alveg konunglega.

Hér sjáum við Mugimama, hún virðist hafa áhyggjur.  Skiljanlega, sonurinn kom akandi að sunnan í dag i leiðinda veðri, og við mömmurnar erum sífellt með áhyggjur af ungunum okkar ekki satt ?

En tónleikarnir voru hreint dásamlegir, þeir byrjuðu með nokkrum rokklögum, og ég vissi um leið að ég er rokkari ennþá þrátt fyrir allt, það bara dúndraðist allt inn í mér við fyrstu trommutaktana, mikið rosalega getur maður verði háður þessum rosatakti. 

Það var töluverð eftirvænting í loftinu í kvöld.

Tveir Mugison á sviðinu....   Hehehe ó nei, ég varð að fikta smá.

Það er sko tilfinning í þessu hjá strákunum.

Úff já það var sko aldeilis fjör í Edinborgarhúsinu í kvöld. 

Allt frá ljúfum ballöðum upp í feikna rokk.

Og ekki var allt hefðbundið, það er öruggt mál.

Fjör fjör fjör.

Líka fjör í pásu, þau eru félagar í LL og voru örugglega að vinna að Skuggasveini, hér er Tóta vinkona mín og Hrafnhildur leikstjóri.

Og hér eru Vagnsbræður úr Bolungarvíkinni.  Miklir tónlistarmenn eins og þau systkin öll.

ég nappaði svo Mugipapa út af tónleikunum til að smella af mynd, og auðvitað með tengdadóttur minni.

Hér eru þeir svo saman feðgarnir, það var áritaðir diskar í gríð og erg.

Skemmtilegt umslag og eigulegt segi það nú bara.

Og auðvitað fékk ég áritun, ekki spurning.

 

Óhræsin leynast víða.

Bara svona til að leggja áherslu á það sem ég var að segja hér á undan.  Ætli það sé nú mikið fylgst með því hvort þessir menn eru vaðandi um fjöll og firnindi eftirlitslausir á þeim dögum sem ekki má veiða.  Og ekki þarf að fara með rjúpurnar í sláturhús, svo mikið er víst. 

Veiðiþjófur stöðvaður í Rangárvallarsýslu

Að selja kjöt beint frá Býli - Frá haga til maga. Gerum þetta að mottói.

Þessi  frábæra grein er á forsíðu nýja bændablaðsins.  Og ég segi þessi ósk bændanna er eins og töluð út úr mínu hjarta.

En ég hef ýmislegt að athuga við það umhverfi sem bændunum er gert að búan við. 

Til dæmis það að ef þeir ætla að selja kjötið til neytenda, þurfa þeir að slátra dýrunum í hvað kallast þetta; jú "viðurkennd aðstaða" Byggja þarf sérstakt hús fyrir slátrunina og það þarft að vera útbúið á sama hátt og viðurkennt sláturhús"

Komon. Þeir mega sem sagt éta kjötið sjálfir og jafnvel gefa ættingjum og vinum, en ekki öðrum.  Þeir mega sem sagt drepast en ekki hinir.  Hverslags bölvað kjaftæði er þetta eiginlega ?

Þetta ákvæði var örugglega sett á, á sínum tíma, til að SÍS gæti setið eitt að sláturhúsum.  Og það var sett á ef ég man rétt, til að hægt væri að selja kjötið úr landi.  Þá var krafist þess að það væru sérstakir staðlar, svo mætti flytja kjötið út.  Það hefur enginn dáið af því að éta lambakjöt, og voru þó sláturhús um allt land, bæði litil og stór.  Það er nefnilega eftirlit með slíkum, dýralæknar sjá um að allt sé í réttum farvegi og að hreinlæti sé gott. 

Hér er verið að draga úr einstaklingsfrumkvæðinu með fáránlegum reglum, sem eru ekki í neinu samræmi við annað.

Til dæmis, hér er slátrað hreindýrum, upp í óbyggðum, það er gert að þeim á hlaðinu hjá næsta bónda sem hefur leyfi til að taka á móti veiðimönnunum.  Eru þar sérútbúinn sláturhús ? Ónei, af hverju má þá skjóta dýrinn upp í óbyggðum, af hverju þarf þá ekki veiðimaðurinn að handsama dýrið, setja það í bíl, og aka í næsta sláturhús ? ókey aumingja veiðimaðurinn myndi þá missa af ánægjunni af að drepa dýrið og jafnvel týnast í leiðinni.

Og hvað með rjúpnaveiðimennina ? það hefur komið fram hér, að veiðimenn hafa viðurkennt að hafa drepið allt upp í 1000 rjúpur.  Ég þori að hengja mig upp á að þeir borða ekki allar þær rjúpur sjálfir, eða þeirra ættingjar og vinir.  Af hverju mega þeir slátra dýrum upp í óbyggðum og skjaklast með þær heim og selja í næstu búð.  Nú eða gæsirnar.

Menn verða að vera samkvæmir sjálfurm sér, þegar þeir setja lög og reglugerðir.  Annað hvort á að banna allt dráp utan sláturhúsa, eða leyfa.

Ég vil sjá að bændur fái að slátra heima og verka kjötið og selja.  Það á að gerast undir handleiðslu og umsjá dýralæknis.  En það á að gera skynsamlegar kröfur um hreinlæti, en ekki svona fíflagang, sem nú tíðkast. 

Það er ljóst að það er gríðalegur áhugi hjá bændum, segir Agnar.  Auðvitað, ég sé fyrir mér hve mikil upplyfting það yrði fyrir sveitirnar, ef bændur fengju að búa að því sem jörðin gefur þeim.  Jafnt skepnum, sem berjum og fiskveiði.  Þetta er þeirra framfæri, og þeir eiga bara að fá að búa að því. 

Ég veit ekki alveg hvernig við hinn almenni neytandi getur styrkt bændurnar, og þrýst á að þeir fái þessu óskamáli sínu framgengt.  En allar ábendingar eru vel þegnar hér.

Við verðum að fá þessu breytt.  Það setur styrkari fætur undir landbúnaðinn og gerir bændurna færari um að bjarga sér sjálfir.  Þeir duglegustu munu þá komast betur af, en skussarnir sitja eftir.  Þá má örugglega lækka styrkinn til þeirra, meðfram þessari aðgerð. 

En fyrst og fremst yrði þetta til að stórfækka flutningum sláturdýra á milli landshluta, og það er vel. 

P.S. það er reyndar dálítið sem ég ætla að bæta við hérna.  það varðar flutninginn á sláturdýrum.  Þau eru flutt milli landshluta, yfir sauðfjárveikivarnargirðingar og hólf.  Hvað margar slíkar verða á vegi þeirra er eftir því hvað langt þeir fara, en það geta verið upp i 6  - 7 girðingar.  Og niður út bílunum lekur svo drullan og hlandið úr þessum skepnum. 

Það sagði mér bóndi sem hitti slíkan bílstjóra, hann var í hádegisman í litlu þorpi á leiðinni.  Fyrir utan bílinn lak niður skítur og hland úr blessuðum skepnunum.  Hvað ertu búin að aka yfir margar varnargirðingar ? spurði hann bílstjóran og horfði á einn bóndann í nágrenninu ganga yfir sullið, upp í jeppan sinn og aka af stað.

Ætli þær séu ekki orðna fimm, sagði bílstjórinn.  Er þetta ásættanlegt ? Ég segi NEI:

Vaxandi áhugi á að selja lambakjöt beint frá býli. 

Nær allir sauðfjárbændur slátra einhverjum dilkum heima og er kjötið aðeins til heimabrúks, vegna þes að aðbúnaður til slátrunar er óviðunandi.  Einungis kjöt sem kemur frá viðurkenndu sláturhúsi má fara á almennan markað.

 

Agnar Jónasson í Stykkishólmi er verktaki hjá mörgum bændum við heimaslátrun á svæðinu frá Gilsfirði að Hvalfirði. Hann slátrar dilkum, flær og gengur frá kjötinu ef fólk æskir þess. Agnar sagði að vissulega mættu bændur slátra heima og selja sjálfir kjötið, en kostnaður við að koma upp viðurkenndri aðstöðu væri svo mikill að einginin einn bóindi leggur í það. Byggj ayrði sérstakt hús fyrir slika heimaslátrun og það þyrfti að vera útbúið á sama háttt og viðurkennt sláturhús.

 Áhugi á hverjum bæ. 

“En þlað er alveg ljóst að gríðarlega mikill áhugi er hjá bændum fyrir því að fá að selja heimaslátrað kjöt. Það er alveg sama við hvara sauðfjárbónda maður talar, allir eru inn á þessu og vilja að slakað verði aðeins á gildi varðandi slátrun.  Eins og þær eru núna er allof dýrt fyrir bændur að koma þeim upp”, sagði Agnar.

 

Hann segir að bændur á vesturslandi séu orðnir mjög leiðir á hve langt er í sláturhúsin.  Þeir flytja sláturfé sitt annað hvort til Selfoss, Hvammstanga, Blönduóss eða Sauðárkróks.

 Nokkrir saman eða heilu sveitirnar.  

!Ekki síst þess vegna eru bændur nú að tala um að taka sig saman nokkrir eða jafnvel heilu sveitirnar og koma sér upp litlu sláturhúsi, þar sem heimamenn vinni sjálfir og selji síðan afurðirnar beint.  Þetta tel ég raunhæft og þessari hugmynd vex fiskur um hrygg.” Sagði Agnar.

 

Þess má geta að Agnar tekur 600 krónur fyrir að slátra lambi en 850 krónur fyrir fullorðna kind.  Ef hann fær aðstoð heimamanna lækkar verðið. Hjá Sláturfélagi Suðurlands fengust þær upplýsingar að ef bændur vilja taka heim eitthvað af lambakjöti í sláturtíðinni kosti það 105 krónur á kílóið og þá er innmatur ekki með.

Þarna er því greinilega á ferðinni enn ein greinin þar sem bændur vilja selja beint frá býli, en sú alda er orðin býsna þung. 

Ferð um Mexíco svona til að ylja sér í leiðindaveðri.

Það er hræðlega leiðinlegt veður hérna núna, bálhvasst og rigning, eða hálfgerð él.  Mér datt því í hug að leyfa ykkur með í smáferðalag til Mexícó.  Þar er allavega hlýtt.  Þessi ferð var farin í janúar 2004.  Hún er í fjórum hlutum, og mér var að detta í hug að setja fyrsta kaflann inn núna. Setti þessa sögu inn á Málefnin.com á sínum tíma.   Gjörið svo vel. 

Ferðasaga Cesiljar

Flugum um hálf níu um morguninn frá Keflavík til Boston. Þar tók á móti okkur í útlendingaeftirlitinu ung hress suðurríkjadama. Heilsaði hún okkur brosandi og með kostum og kynjum, sagðist hafa verið á Íslandi, í Reykjavík og víðar. Spurði hvort Ísafjörður væri nálægt Akureyri.
Það var knappur tími til að ná í farangur okkar og setja hana í framhaldsflug til Mexícócity, en við vorum fullvissuð um að taskann færi alla leið. Það hafði verið klukkutíma seinkun hjá Icelandair svo við höfðum bara einn og hálfan tíma til að koma okkur gegnum útlendingaeftirlitið, fara á annan terminal og ná vélinni til Chicago. Þar þurftum við að bíða lengur, fengum okkur brauðsneið og djús, og reyndum að láta fara vel um okkur. Flugið til Mexicócity tekur fjóra og hálfan tíma. Stúlkan í eftirlitinu í Chicago spurði hvaðan við værum og hrópaði upp yfir sig Íslendingar þá hef ég aldrei séð fyrr.

Úti í Ameríku er geðveikislegt eftirlit, maður þarf að fara úr skónum og allt gegnum lýst, var samt feginn að sleppa við það sem sumir þurftu að ganga í gegnum, að láta taka af sér fingraför og mynd í bak og fyrir.

Lentum í Mexícó um kl. 6 að staðartíma, vorum þá búin að græða 7 tíma. Þá kom í ljós það sem ég reyndar hafði óttast að taskan okkar hafði ekki skilað sér. Það er samt mikill munur að koma frá Bandaríkjunum til Mexícó, fólkið hér er miklu brosmildara og kurteislegra en í B.N.A.
Þegar maður kemur inn í Mexícó, er tollaeftirlitið þannig að þú ýtir á hnapp, ef það kemur grænt þá ferðu í gegn óáreitt, ef það kemur rautt, ferðu í skoðun. Við fengum rautt í þetta sinn. Tollarinn bara brosti og spurði hvaðan við kæmum meðan hann grautaði smávegis í handtöskunni minni. AHA Íslendingar, ég dáist svo mikið að víkingunum sagði hann og benti okkur á að fara bara í gegn.

Á flugvellinum er það svo í Mexícó að þú pantar leigubíl inn á vellinum og segir hvert þú ætlar og greiðir fyrir hann þar. Þetta er öryggisráðstöfun, vegna þess hve tíð rán höfðu verið á túristum, þar áður. Við ætluðum niður á Holliday inn við Zocalotorg. Það fyrsta sem maður tekur eftir í Mexócó á flugvöllum og rútubílatöðum er að þar er engin klukka. Þeim gengur illa að aðaga sig að Gregoriska tímatalinu. Enda lítið stressaðir. Þar sem klukkann eltir þá, en ekki þeir klukkuna eins og á Vesturlöndum.
Við fengum staðfest að taskan okkar yrði send á hótelið þegar hún kæmi í leitirnar. Mágkona mín kom frá Mazatlán hún ætlaði eð vera með okkur í þessari ferð.

Þegar við komum upp á Zocalotorgið iðaði það allt af lífi, börn með blöðrur og lúðrasveitir og söngur. ‘I dag er 9. janúar dagur Guadalupe. Maríu Mey indíána í Mexícó og víðar. Zocaló er stórt torg í miðri Mexícóborg, við það stendur forsetahöllin og hæstiréttur, og dómkirkjan. Þar safnast fólk saman til allskonar hátíðabrigða, og þar dansa Aztekarnir í sínum glæsilegu búningum. Stór fáni er á miðju torginu, um 30 metra há stöng, og fáninn stór eftir því. Mexicócity var upphaflega höfuðborg Azteka.


Zocalo torg, forsetahöllinn sést þarna og fáninn stóri. Tekið ofan af Holliday inn.

Við byrjuðum á að fara og versla inn það nauðsynlegasta til skiptanna, vegna töskuhvarfsins, og fórum svo og fengum okkur góðan Brunch.

Við vorum 3 daga í borginni og svo var lagt af stað með rútu til Chapas. Taskan kom í leitirnar síðasta daginn í borginni, og vorum við harla feginn.

Áður en við fórum suðureftir, fórum við og skoðuðum pýramídana í Teothihuacan, þarna eru margar stórkostlegar byggingar. Sól og mána pýramídar sitt við hvorn enda dauðagötunnar og byggingarnar meðfram henni, og þar eru margar byggingar ennþá huldar gróðri og jarðvegi.En þarna má sjá bæði tilhöggnar og málaðara myndir og þeir hafa skreytt náttúrulegu steinanna sem þeir hlóðu úr með mynstri úr minni steinum. Svo hafa þeir múrað yfir og málað. Þar eru líka vatnsleiðslur og skolp, og þarna mátti sjá leifar af saunabaði og klósetti. Menningin hefur svo sannarlega risið hátt á þessum tímum. Þarna var sagt að hefðu búið ættbálkur um 94.000 manns og þau hurfu skyndilega og enginn vissi hvað af þeim varð.


Mánapýramídinn. Þar sem fólkið gengur er dauðagatan.


Hér sést vel hvernig þeir skeyttu steinanna. Og inni sést hvernig þeir múrhúðuðu þá. Þarna sést líka útskurður mynd af dreka.

Við skoðuðum líka Azteca hof í borginnin rétt hjá torginu. Svolítið óhugnanlegt var að skoða fórnaraltarið og hvernig þeir hafa lagt frárennsli fyrir blóðið.

Síðasta kvöldið fengum við okkur að borða á veitingastaðnum á Holliday inn. Veitingastaðurinn er upp á 6. hæð þar er hægt að sitja úti og horfa yfir Zocalotorg, en í ár er frekar kallt í borginni, svo við sátum inni, en það var notalegt að sitja með góðan mat, Mexícóst Irish coffee og Tequila og hlusta á taktfastar trommur Aztekana, þar sem þeir dansa og nota fámennið til að æfa unglingana í dansinum, úti á torginu.

Flugvöllur Mexícóborgar er mjög nálægt borginni, yfirvöld vilja færa hann lengra burtu en bændur og umhvefissinnar berjast gegn því. Þeir segja að allt of stórt ræktarland fari undir völlinn og akveg að honum. Þeir segja að lifibrauð þeirra sé í hættu verði flugvöllurinn færður.

Daginn eftir lögðum við af stað til Tuxtla. Það er um 13 tíma akstur, en rúturnar eru þægilegar og á leiðinni eru sýndar kvikmyndir. Vorum fyrr á ferðinn en við ætluðum vorum í Tuxtla um 6 leytið um morguninn, en rútan til Bendingo fer ekki fyrri en kl. 9.00 Settumst niður á litla kaffistofu og fengum okkur kaffi. Á kaffistofunni hittum við tvær ísraelskar stúlkur, þær sögðu okkur að upp í fjöllunum væri gljúfur sem væri mjög frægt. Við ákváðum að taka leigubíl og skoða það. Gljúfrið gengur þvert í gegnum fjall sem er 1200 metra hátt, það er hægt að sigla í gegn um skarðið, eða aka upp fjöllinn og skoða að ofan frá. Það er hægt að stoppa á nokkrum stöðum, en við höfðum bara tíma fyrir tvo fyrstu 600 metra hæð og 900 metra. Það var ótrúlegt að horfa niður þráðbeinan klettavegginn og sjá 900 metrum neðar silfurband árinnar, að vísu var dálítið móða og úði vegna þess hve snemma við vorum, og sólin ekki búin að bræða sig gegnum dögg næturinnar, en við því var ekkert að gera, því rútan fór kl. 9.00. Í bænum Tuxtla búa um 850 þúsund manns og er hann með stærri bæjum í Shapas. Gegnum bæinn rennur áin Rio Sabinal, fyrri nokkrum vikum hafði hún flotið yfir bakka sína og umflotið stóran hluta bæjarins. Við sáum sumstaðar stóra reykjastróka líða upp úr jarðveginum, við spurðum hvað þetta væri, bílstjórinn sagði að þetta væru ofnar, sem grafnir eru í jörðina, þéttir innan með jarðsteinum og leir, til að baka brauð.

Bílstjórinn ráðlagði okkur að stoppa í San Kristobel, þar sem er hellir einn mikill með allskonar náttúrumyndnum. Grutas Del Pancho nueve. Hann sagði líka að við skyldum passa okkur á leigubílstjórum. Lagði á við okkur að skrifa niður merki sem alltaf er á hlið bílanna og skrá líka niður nafn bílstjóranna, þeir gæru verið varasamir.

Sab Kristobel er bær, það búa um 27.000 manns bærin er í 2667 metra hæð. Við fórum yfir 3000 metra hæð á leiðinni, og vorum skýjum ofar. Þarna er landslagið hæðótt og hrikalegt en mjög fallegt, hæðirnar eru þaktar með frekar lágvöxnum gróðri og mikið var um að menn höfðu rutt gróðri burtu og þarna var ræktaður maís í stórum stíl. Enda maís aðalútflutningsvara Chapasbúa.


Horft yfir Tuxtla.


Hér sést inn í hellinn góða.

Við tókum leigubíl í San Kristobel upp í fjöllinn til að skoða Hellinn. Hann var stórkostlegur. Lítil indíjánastúlka leiðbeindi okkur um hellinn með vasaljós og sýndi okkur hellamyndirnar. Sem höfðu myndast í mjúku berginu við ágang vatns. Á þessum slóðum hafði brotist út stríð fyrir fjórum árum milli ensku rétttrúnaðarkirkjunnar og kaþólikka og 45 manns indíjánar voru drepnir þar sem þeir sátu og báðust fyrir í einni kirkjunni.

Í skólanum er það svo að börnin eru aðgreind eftir því hvor trú þeirra er. Svo eru mormónar einnig að hasla sér völl. Trúmál þarna eru mikið vandamál, vegna þessa stríðs á milli trúarbragða.

Indíjánarnir upp í fjöllunum eru með sína siði og reglur enn þann dag í dag. Þarna í Chapas eru kindur friðhelgar, það má ekki drepa þær eða skaða á neinn hátt, það eina sem menn mega hafa not af þeim er ullin. Enda vefa konurnar mikið og sauma út. Þær vinna en karlarnir hafa það náðugt. Algengt er að menn fastni sér stúlkubörn þegar þær eru fimm til sex ára. Þá koma þeir með geitur asna og heimabrugg og velja sér telpu. Hún elst svo upp á heimili foreldra sinna, uns hún er gjafvaxta fimmtán sextán ára, þá kemur brúðguminn, kvænist henni og tekur hana inn á sitt heimil, hann á gjarnan fjórar til sex eiginkonur, sem vinna fyrir heimilinu. Börnin eru líka mörg. Aðal fæða þeirra eru tortillur búnar til úr maís, og svo ávextir sem eru ræktaðir heima. Einnig eru flest heimili með hænur, geitur og kalkúna. Stærri býli eru svo með hesta og asna. Tvennskonar kýr eru ræktaðar önnur tegundin vegna kjötsins og hin til að mjólka. Í San Kristobel De la Casas fór bílstjórinn með okkur í heimsókn til fjölskyldu, eiginkonurnar voru fjórar, en einnig systir einnar eiginkonunnar og ein frænka, þær fimm áttu með manninum 15 börn. þrjár kvennanna voru heima, ein að baka tortíllur og önnur að vefa sú þriðja var með ungabarn í sjali á bakinu. Við vorum látin máta okkur í hátíðabúning ættbálkins og hr. Cesil var svolítið broslegur í skrautlegri treyju með stóran hatt með mörgum skrautborðum. Við vorum líka flottar ég og mágkona mín, í vaðmálspilsum skrautlegum mussum með borða og fallega ofið sjal. Allt heimagert og fallega unnið. Svo var tekin mynd að herlegheitunum. Við þáðum líka tortillur sem voru bakaðar við frumstæðustu aðstæður og heimabrugg. Mjög skemmtilegt. Framhlið hússins var mjög flott múruð og máluð, en bakhliðinn nokkurs konar patíó sem er reist úr timbri, og hlaðið með efni sem þeir gera úr taði, síðan er torf og leir sett í rifurnar, Við komumst svo að því að framliðin er byggð eins bara múrað yfir með leir og svo málað yfir. Patíóið var aðeins einföld grind með plasti yfir sem var vinnustaður hannyrðakvennanna, og svo var óþéttur timburkofi sem var eldhúsið. Engin borð eða stólar, utan nokkrir tréstólar sem eru eins og smábarnastólar, en einu sætinn, hinir sitja bara á gólfinu. Þetta var samt fjölskylda sem átti nóg, og var í fínu hverfi.






Eldhúsið og tortillagetð.


Hér er ein eiginkonan að vefa. Og verk hennar hanga uppi allt í kring.



Týpiskur búningur fyrir indíána konur í Chapas. Pilsin eru með mismundandi mynstri eftir því hvaða ættbálkur á í hlut. Þær vefa pilsin sjálfar, og sauma búningana. Teppið er algengt höfuðfat og er líka notað sem brúðarslör.



Í þessum bæ var katólsk kirkja á miðju torginu. Þar var dýrðlingunum raðað með fram öllum veggjum kirkjunnar. Gólfið var þakið með furunálun, það gera indíjánar þessa héraðs, þegar þeir halda veislur, svo sem giftingar eða fermingar. Víða á kirkjugólfinu sátu manneskjur með kerti fyrir framan sig og sumir voru með hænur, flestir voru með kókflöskur og brauðkollu sér við hlið. Þetta voru heilarar, sem læknuðu fólk sem til þeirra leitaði. Ég lét tilleiðast og fékk einn indíjánan til að lækna mig. Með kertum ekki hænum. Því þegar sjúkdómurinn hefur verið yfirfærður í hænugreyið þá er hún snúinn úr... Þau voru treg til að taka mig að sér, feiminn við þessa hvítu kerlingu, og hafa sennilega fundið af henni nornalyktina. En loks var einn sem þorði. Hann sagði okkur að sjúkdómar byrja allir í vitundinni, og ef maður gerir ekkert í því, þá fer sjúkdómurinn úr í líkamann. En svei mér þá mér snarbatnaði sár verkur sem ég hafði verið með í bakinu.
Í kirkjunni er messað einusinni í viku og presturinn kemur frá næsta þorpi. Okkur var sagt seinna að Páfinn hefði komið þarna í heimsókn og hefði fengið svipaða meðhöndlun og ég. Hann hefði verið spurður afhverju þetta væri látið viðgangast, og hann svaraði; Við megum ekki taka allt frá indíjánunum.


Kirkjan í baksýn og markaður á aðaltorgi San Kristobel.



Þarna sést ein kona að vinna tóg. Handavinna hennar hangir þarna uppi.



Það sem vakti athygli sértsaklega er hvað hvítu fötin eru hvít þarna, þar sem aðstaðan til þvotta er afskaplega bágborin. E indíjánakonurnar þvo mikið, þær byrja daginn á að þvo, og svo er þvotturinn hengdur til þessir á girðingar, limgerði, eða bara hvað sem er. Aðal tækið sem er notað til að þvo þvotta fyrir utan lækjarsprænur, polla eða móbrúnar ár er .... já það eru nefnilega HJOLBÖRUR. Á einum stað sáum við um 7 konur allr í röð að þvo í hjólbörunum sínum hlið við hlið, sumar gamlar ryðgaðar, og aðrar flúnku nýjar. Hugisð ykkur hjólbörur eru kostagripur, svo er hægt að fara með þvottinn í þeim til að hengja upp, skreppa í bæinn og kaupa inn, hafa barnið í þeim og svo getur maður lánað bóndanum þær er hann þarf að fara í gegningar. Annars ganga allar konur í Mexóco með börn sín í fanginu eða í teppi á bakinu. Enginn er með kerru eða vagn.
Frá San Kristobel fórum við svo áleiðis til Palengue, en þar ætlum við að skoða Pýramída Maja.

Meira um það seinna.

Skýjaglópurinn ég.

Smávegis um umgengni í Reykjavík, tekið upp úr Kryddi í tilveruna, íslenska fyndni. 

Það má bara raula. Það er ýmislegt sem ekki má á götum borgarinnar.  Á einum stað í lögreglusamþykktinni segir: “Á götum bæjarins eða þar sem hætta getur stafað af má ekki leika knattleik, paradís, feluleik, skikk eða kling…”Á öðrum stað: “Enginn má ganga dularklæddur á almannafæri, eða í búningi sem misbýður velsæmi eða getur raskað allsherjarreglu..”Og munið svo þetta;“Á almannafæri má heldur ekki fljúgast á, æpa, kalla, blístra eða syngja hátt “  Ef þið haldið að hver sem er megi aka um götur borgarinnnar, þá er það misskiliningur.  Nauðsynlegir eiginleikar ökumanna eru tíundaðir í 55. Grein lögreglusamþykktarinnar;“Ökumenn og vagnstjórar skulu vera nógu sterkir og þroskaðir til þess starfa, enda hafi þeim verið kennt að stýra hesti og vagni af æfðum ökumannn.” Mö mö mööööö Ef þið skylduð vera á ferð um götur Reykjavíkur á hesti og  hefðuð naut meðferðis, þá er rétt að minna ykkur á 63 grein lögreglusamþykktarinar.  Þar stendur: “Nautgripir, sem færðir eru til bæjarins, skulu ávallt leiddir í bandi, nægilega traustu, og skal gæsla höfð á.  Það er með öllu bannað að binda nautgrip í tagl á hesti ..” Þar sem margir koma saman og þurfa að fá afgreiðslu í borginni svo sem við miðasölur kvikmyndahúsa, kemur vel í ljós, hve illa menn eru heima í efni þess ágæta og fróðlega bæklings lögreglusamþykkar Reykjavíkur. Allt gengi þetta betur og skipulegar fyrir sig, ef borgarbúar kynnu réttu aðferðina. Ákvæðið um biðraðamenninguna er svohljóðandi;

Þar sem almenningur kemur saman, skal fólk raða sér þannig, að þeim sem fyrst koma, fái fyrstir afgreiðslu :::”

 

Skyldi þetta vera í gildi ennþá

Þetta er nú bara til að létta okkur upp í skammdeginu.

En hér koma nokkrar myndir úr himnagalleríinu í dag og gær.  Það er bara slatti af snjó hér, en ágætis veður.

Ég hef ekki komist blogghringinn minn ennþá, ég hef bókstaflega verið á kafi í leiðinda pappír í allan dag, reyndar nokkra daga.  Oj það er svo erfitt og tekur alla orkuna manns.

En svo kom hún Evíta litla Cesil í pössun, svo ég fékk tækifæri til að líta upp.  Og mamma hennar kom svo með alla strolluna sína.  Þá var nú fjör.

Nú þarf maður aðeins að tékka á hvað þið hafið verið að bralla í dag elskurnar.

Að raska ró Faraóanna.

Það setur að mér óhug að lesa þessa frétt.  Ég átta mig ekki á því, hvort þar er um að ræða sögur sem maður hefur lesið um hefndir múmía, eða jafnvel sú hugsun að þar sé eitthvað dularfullt og stórkostlegt að gerast.  Ég man þegar vinkona mín og systur fóru til Egyptalands, þær fóru í svona pýramýdaferð.  Og ég veit að sú ferð hafði ótrúleg áhrif á þessa vinkonu mína.  Og það sem meira var, ég fann fyrir veru við hlið hennar lengi á eftir, í einmitt svona galla eins og myndin í fréttinni sýnir.  Hún hafði líka martraðir, og endaði með því að ég leitaði til sálarrannsóknarfélagsins í Reykjavík til að hreinsa út hjá henni.  Ég er alveg viss um að þarna elti hana einhver alla leið heim.  Við vitum ekki hvað svona lagað getur haft í för með sér, og við vitum ekki heldur hve öflugar þessar verur voru.  Það sem er nokkuð ljóst gegnum sögurnar er, að hefnd þeirra getur verið grimmileg ef þeim misbýður, til dæmis eins og það að bera andlit sem á að vera hulið gullnri grímu.  Ég hefði aldrei þorað þessu raski á friðhelgi faraós.  No Way. 

Hulunni svipt af andliti gullna faraósins

Fjölskyldan mín frá El Salvador.

Ég var í matarboði í gær.  Þar var á boðstólum rosalega góð Mexicósk súpa, og frábær eftirréttur.  Húsbóndinn er úr fjölskyldunni minni frá El Salvador, og við vorum boðin svona til að skoða nýja húsið sem hann var að kaupa sér.  Þau eru orði 4 börnin, svo það var kominn tími til að fá sér stærra húsnæði.  Enda er hann komin í góða stöðu, sem steypustöðvarstjóri og kennari í spænsku.

Foreldrar hans og Alejandra voru þarna líka í matarboðinu. 

Hér eru þau Pablo og Ísabel, litla stúlkan er Isobel Liv dóttir Rolando sonar þeirra, sem þurfti að flýja með þeim.

Þau sýndu mér bréf sem þau voru að fá frá lögfræðingi í El Salvador, sem boðaði ekkert gott fyrir þau.  Þar var þeim tilkynnt að allir pappírar sem þau hafa sent, væru annað hvort úreltir, eða ekki með réttan stimpil frá Íslenskum stjórnvöldum, og það var líka ráðist skammarlega að þýðanda bréfanna.

En það væri svo sem hægt að byrja á þessu upp á nýtt ef þau borguðu meira.  Borguðu meira, spilltir embættismenn og lögfræðingar eru nú þegar búnir að hafa af mínu fólki yfir hálfa milljón ísl, króna í svona pappírsvesen.  Og ekkert gengur og rekur, þau eru höfð að féþúfu.  Og hvers vegna, jú það er vegna krafna frá pappírsdýrum hér heima, sem taka ekki gilda undirritaða og staðfesta undirskrift frá báðum foreldrum Alejöndru um að þau Isabel og Pablo Díaz hafi full leyfi þeirra til að fara með hana hvert sem er í heiminum og sérstaklega til Íslands, og það leyfi gildir til 18 ára aldurs.  Þetta plagg er viðurkennt í Bandaríkjunum sem löggilt, en ekki hér.

Fólkið mitt frá El Salvador er sem sagt orðið bitbein milli spilltra embættismanna í El Salvador, og möppudýra á Íslandi, sem taka ekki tillit til aðstæðna. 

Það er mikill spilling í El Salvador embættismenn ganga þar fyrir mútum og slíku.  Þó sumum finnist að hálf milljón sé ekki stór peningur, þá er hann það miðað við verðlagið í El Salvador og svo fyrir fólk sem þurfti að flýja mafíuna þaðan, með tvær hendur tómar, koma sér hingað og byrja hér nýtt líf.  Mafía sem drap foreldra konunnar, og gengur ennþá laus, fóru sem sagt aldrei í fangelsi, þess vegna flýðu þau.  Vissu sem var, að bófarnir kæmu sínu fram, án afskipta löreglunnar.

Þau sóttu nýlega um íslenskan ríkisborgararétt, öll fjölskyldan, líka sonurinn hann er búin að vera hér í 7 ár þann 13. desember en þau í maí á næsta ári.  Þau spurðust fyrir um hve langan tíma þetta tæki, jú þau þurfa að bíða í 6. mánuði til ár, eftir að frá svar. 

Og ég var að hugsa, hvað er það eiginlega sem tekur svona langan tíma að kanna, með fólk sem hefur verið hér sjálfum sér og öðrum til sóma í tæp sjö ár.  Elskulegt, stálheiðarlegt og sjálfstætt fólk.  Í sumum tilvikum ef réttir aðilar fara fram á það, tekur það um sólarhring.  Erum við ekki að tala um jafnræði þegnanna og að allir séu jafnir fyrir lögum.  Ég er satt að segja alveg gáttuð á þessu stafakróksveseni hjá útlendingastofu, eða hvar það nu er sem hnífurinn stendur í kúnni. 

Af hverju þurfa þau að vera fórnarlömb fjárkúgarana frá sínu fyrra landi, í boði íslenskra  yfirvalda ?Af hverju þurfa þau að hafa áhyggjur og sorg, vegna þess að pappírar sem allstaðar annarstaðar væru teknir gildir, eru ekki samþykktir hér ? Enginn hefur krafist þess að Alejandra væri framseld, enda hvert ætti að senda hana.  Hennar eina sanna fjölskylda er hér, og það eru til pappírar upp á það.  Undirritaðir í viðurvist lögfræðinga sem fóru gagngert frá Bandaríkjunum til að fá þá undirritun. En nei, það er bara haldið áfram að krefjast ættleiðingar, þó allir pappírar þar um hafi glatast í jarðskjálftanum.  Og þó vita sé að spilling er grasserandi, og öllum fjármunum sem þau hafa sent til að greiða úr málinu, hafa hafnað í vösum spilltra manna.  Væri nú ekki nær að þetta fé færi í gegnum íslenskt hagkerfi í formi neyslu?  Spyr sú sem ekki veit.  En ég er reið, ég er ekki reið við þetta spillta lið þarna úti, vegna þess að það sér þarna tækifæri til að maka sinn krók.  Ég er reið út í það fólk hér heima, sem viðheldur þessu máli, og hefur í skjóli einhverra lagakróka neitað að taka á þessu máli lá mannlegum nótum.  Ég ætla svo sannarlega að vona að þar verði bragarbót á.

Ég mun allavega ekki liggja á mínu liði til að leyfa fólki að fylgjast með því.

Þetta er hann Ísacc Logi Díaz, mamma hans er íslensk, faðir hans er frá El Salvador, og hefur sótt um íslenskan ríkisborgararétt. 

Hér er hann að leika við pabba sinn.  VÚ týndur ?? Fundinn !!

Og svo afa í kúlu, það er nefnilega afi og amma í kúlu, og svo eru abuelo og abuela það eru hin afi og amma.

Hér er svo Eva Rut hún er stjúpdóttir Rolando.  og svo sést í Alejöndru. 

Fjölskyldan mín, upp í stiganum er hún Isobel Lív Díaz.

Hér er svo ömmustubburinn, hann vildi opna dyrnar fyrir okkur, en er of stuttur, svo hann náði sér í fótaskemil  Var reyndar ekki alveg búinn að hugsa dæmið til enda.

Ég vil samt taka fram að þó ég sé reið, þá eru þau það ekki.  þau vilja bara að málið komist í höfn, eru búin að leggja svo mikið á sig, og vilja allt gera til að málið komist í höfn, og Alejandra litla geti verið hér örugg í faðmi fjölskyldunnar þeirra einu sem hún þekkir, og vilja að rétt sé að öllu farið.   Það gerir mig jafnvel ennþá reiðari fyrir þeirra hönd.

Sving og stórsveit Ísafjarðar og Bolungarvíkur.

Eins og ég sagði áðan, þá fór ég eftir frábært hrekkjavökupartý á tónleika hjá Stórsveit Ísafjarðar og Bolungarvíkur.

Þetta voru mjög góðir tónleikar, þrátt fyrir stuttan æfingartíma, en flestir félagar sveitarinnar eru félagar í lúðrasveit tónlistaskólans.  Það er hin þýska tónlistarkona Íris Kramer sem æfir sveitina, þar voru spiluð svinglög og mjög skemmtilegt lagaval. 

Íris að stjórna, þarna má sjá Baldur Geirmundsson nýkrýndan bæjarlistamann Ísafjarðarbæjar.

Mamma þarf ég að koma með þér á hljómleikana ? Já sonur minn.  Ókey, ég hef þá bara eitthvað meðferðis til að lesa.

Það var fjölmenni í salnum.  Þarna má sjá Kristján Viggósson, systir hans Sigrúnu

Eina af okkar flottustu sópransöngkonum Guðrúnu Jónsdóttur og Huldu Braga, sem er organisti í kirkjunni og spilar á ýmis ásláttarhljóðfæri í Lúðrasveitinni. Ég gleymi aldrei þegar Guðrún söng í risastóra nýja íþróttasalnum hér, og þessi netta kona hún bókstaflega fyllti húsið með söng sínum. Maður hefði ekki trúað því að óreyndu, hún söng líka titil hlutverkið í Sound of Musik sem sýnt var hér fyrir nokkrum árum. 

Þau létu sig heldur ekki vanta, Kristinn H. Gunnarson og Elsa Friðfinnsdóttir kát og glöð. Mínir menn.

Það er heilmikil stemning í salnum.

Já og sagan orðin spennandi líka.

Þessi myndarlegu hjón hafa stuðlað að menningarlífi bæjarins um áratuga skeið.  Geirþrúður Charlesdóttir og Jón Guðjónsson.  Þau láta sig ekki vanta hvorki á tónlistarviðburði eða leikrit hér í bænum. 

Frábær hljómburður í þessu nýja menningarhúsi okkar er ekki til að skemma fyrir.

Vá og meiri spenna í bókinni.

Kempan Villi Valli hefði átt að vera þarna uppi, en hann er í einhverjum smá erfiðleikum með aðra hendina á sér, þarna er konan hans Guðný Hartmann, yndælust af öllum yndælum og Guðrún Gunnarsdóttir.  Ég er svo heppinn að þekkja hana mjög vel.

Það voru þarna margir sem tóku sóló, og stemninginn var rífandi.

Maður lætur nú samt ekki neitt slíkt trufla sig, þegar góð bók er annars vegar.

Hér er einn ungur og upprennandi sólóisti, ef til vill næsti Baldur G.  Hann hefur sýnt gríðarlegar framfarir frá fyrri konsertum stórsveitarinnar, svo að eftir var tekið í gær.  Enda eru margir af hans ætt þarna í sveitinni, móðir hans, móðurbróðir, afi. 

Hér er Matis, hann stjórnar lúðrasveitinni.  Hann kemur frá AusturEvrópu, einn af þeim frábæru tónlistarmönnum, sem okkur hefur hlotnast að fá hingað og dvelja og auðga menningu okkar með færni sinni.

Og ekki lætur maður nú fjörið trufla sig, aldeilis ekki.

Valkyrjan Íris Kramer, hún bregður sér í hvaða hlutverk sem er þarna uppi, og er alveg frábær tónlistarmaður og stjórnandi.

Baldur tekur líka sólóinn eins og ekkert sé.

Pabbi minn er að spila í kvöld.

 Frábært.

Slagverksleikararnir og bassin, eru auðvitað lykillinn í svinginu.

Bókin búin ?

Og sumir spila með öllum líkamanum...  Sorrý Íris mín ég bara varð. Þetta var ótrúlega fyndið.

Sigrún Gerða var flott í gær eins og alltaf, við ætlum í plöntuleiðangur í garðinum þeirra Einars Odds þegar veður og færi gefst.

Þessir eiga eftir að setja svip sinn á tónlistarlífið, Halldór Smárason er einn af mínum uppáhalds píanóleikurum.  Vonandi tekst okkur að halda honum kjurum í bænum. 

Hér sjáið þið fjölskylduna, við hliðina á Írisi, móðir sonur, bróðir og afi.  Músíkölsk fjölskylda.

'Okey það þurfti Jailhouse rock með trukki til að vekja strákinn.

Stórkostlegir tónleikar.  Íris sagði eftir þá, að fólk gæti pantað sveitina við ýmsar uppákomur, og ég vil leggja til að við fáum þau til að spila á aðventunni.  Ég spurði hana hvað það myndi kosta, og hún svaraði svona um það bil 40.000. kall. Eigum við ekki að safna í einn konsert eða svo.  Það veitir ekki af svona í svartasta skammdeginu að svinga með góðum tónlistarmönnum. Til er ég að leggja í púkkið.

Vil eiginlega skora á hann Jón Sigurpálsson að koma því á koppinn, ég ætla að byrja að heita á verkefnið með því að leggja til 5000.- kall frá mér, og skora á aðra að taka við boltanum og gefa eitthvað líka.  Við erum ekki lengi að safna upp í 40.000 kallinn skal ég segja ykkur.