Fjöllinn, fólkið og gömlu húsin.

Jæja hér koma fyrstu óskamyndirnar teknar í dag.

Fyrir Rannveigu.

Engi ekki langt að fara hjá mér til að taka þær myndir.

Doddi hlýtur að fara að skreyta bráðum.  Hann skreytir alltaf svo fallega.

Og svo fyrir Ólafíu.

Gamla bakaríið.

Kringlurnar.

Og hillurnar.

Svo eru hér nokkrar húsamyndir.

Silfurtorgið og húsaröðin upp Hafnarstrætið.

Hér er ég komin niður í Kínahverfi, og víst hafa mörg húsin þar verið gerð fallega upp.

Það væri gaman ef þessar þröngu götur væru hellulagðar í gömlum stíl.

ein kvöldmynd yfir menntaskólann.

Og svo glaðningur fyrir fjallafólkið mitt, tveir fyrir einn.... eða þannig

Já þau eru tignarleg þessi fjöll, og svo vaxa þau bæði upp og niður.

Vona að þið njótið þessa. 

Fjöll og fólk, eiga margt sameiginlegt.

Ég ætla að setja hér inn nokkrar fjallamyndir sem ég tók í dag, svolítið tileinkaðar yndislegri konu sem hringdi í mig í morgun frá Akureyri, til að þakka mér fyrir myndirnar mínar.  Fjöllin laða hana, vegna þess að hún er héðan.

Í framhaldi af því, langar mig til að koma á framfæri við ykkur ágæta fólk sem hingað kemur til að skoða, að ef þið viljið einhverja sérstaka mynd, af ákveðnu húsi eða stað hér, þá bara getið þið beðið um það, og ég skal allavega reyna að verða við bóninni.

Þó það sé kuldalegt um að litast á myndunum, þá er samt gott veður og um 4 - 5 °hiti.

Kubbinn það er eitthvað seiðandi við hann, sennilega gyðjan sem í honum býr.

 

Snæfjallaströndin klikkar ekki í fegurðinni.

Aldan mætti fara að fá andlitslyftingu, og þarna sjáum við Naustahvilftina í bakgrunni.

Gleiðarhjallinn, og þarna sem íshúsfélagið stendur, er reyndar ekki í notkun lengur, og það er nudd og sjúkraþjálfun á efstu hæðinni, þar stóð Oddi. Hús sem var rifið þegar frystihúsið var byggt.

Þarna sést í húsin við Hlíðarveginn og bílskúrar blokkarinnar við Fjarðarstræti blasa við.

Eyrarfjallið í allri sinni tign.

Fjöllinn virðast hafa áhrif á fólk, þannig að það er svona helsta sem það saknar frá heimabygginni.  Ég hafði ekki alveg gert mér grein fyrir þessu, fyrr en ég fór sjálf í burtu í tvo vetur til Hveragerðis.  Þá var ég eins og úti á þekju, af því að mig vantaði fjöllin mín. 

Fyrir marga sem koma í svona fjallaland, eru þau aftur á móti ógnvekjandi og kæfandi.  Svona erum við háð því nágrenni sem við þekkjum hvað best.

 

Ferðasaga Cesiljar frá Mazatlán til Ísafjarðar. Sögulok.

Ferðasaga Cesiljar.  Fjórði og síðasti hluti. Mazatlán til Vestfjarða. 

 

Það var gott að komast til Mazatlán, heim til mágkonu minnar, það var tilbreyting að komast inn á heimili og geta farið í venjubundið heimilislíf, þó við værum ekki komin alveg heim.  Þarna var stjanað við okkur.  Vöknuðum, fórum út á Patíó að lesa, fengum okkur morgunverð og svo var farið niður á strönd.

 

 Ströndin í Mazátlan.

Uppáhaldsstaðurinn minn á ströndinni.   

Mazatlán er mjög falleg borg, þar búa um 140 þúsund manns.  Aðalgatan liggur með fram hreinlegri sandströnd, þar koma margir ferðamenn á hverju ári.  Aðallega frá Ameríku eða Kanada.  Þeir stytta veturinn heima fyrir, með því að koma hingað í hlýtt og gott veður. Margir eiga íbúð eða villu þarna, og svili minn sér einmitt um hótel sem er í eigu margra Ameríkana og Kanadamanna.  Hann hefur líka séð um glæsivillur ríka fólksins, eins og frú Grímhildar, en hún átti snyrtivörufyrirtæki Lancome að mig minnir.  Við fengum að skoða villuna hennar, og þvílíkan og annan eins íburð hef ég aldrei séð fyrr né síðar.  Glæsikerra var í bílskúrnum sem beið komu hennar, og þernur, garðyrkjumaður og bílstjóri sem voru þarna meðan hún var í burtu.  Hún er að vísu búin að selja bæði fyrirtækið og húsið núna.

Götumynd frá Cerr De Jesus Mazatlán. Íbúarnir eiga gangstéttina út að götu, og þurfa að sjá um að gera þær og þrífa.  Þess vegna eru gangstéttarnar mismundandi fyrir framan hvert hús, og sumir hafa ekki gert neina gangstétt.  Bara sandur fyrir frama.  Aðrir helluleggja og sumir steypa.  Götutréð er Fícus Benjamínus.  Og yfirleitt eru það garðyrkjumenn sem koma og snyrta trén, það er sama með þau íbúarnir eiga trén og láta klippa þau eftir eigin smekk. Við betri götur eins og þessa eru varðmenn sem íbúarnir deila með sér að greiða fyrir að vakta götuna á nóttunni.  Á nóttunni er allir bílar fyrir innan grindurnar sem þið sjáið, og hliðin læst.   

 Mákona mín Kristín með barnabörnin sín. Það var gott að koma heim og slaka á, því ferðinni var ekki lokið.

 Þarna lifa menn á rækjuveiðum, humri, ostrum og ferðamennsku.  Til skamms tíma voru nokkrir íslendingar þarna í útgerð og veiðarfæraþjónustu.  Rækjan er stærri en við eigum að venjast, og humarinn líka.  Á ströndinni vorum við alltaf á svipuðum slóðum hjá Playja del Oro. Sjórinn er tandur hreinn og ágætlega hlýr.  Á hverjum morgni um nýju leytið kom maður syngjandi upp úr sjónum, með poka á bakinu, hann var á ostruveiðum.  Hann hafði smáaðstöðu rétt við hliðina á okkur. Lítinn trékassa og salt og sítrónu.  Þangað hélt hann með aflann og byrjaði að brjóta skeljarnar, maður get svo fengið nýja og spriklandi ostru hjá honum á 2 pesóa.

 

Á ströndinni er stöðugur straumur af sölumönnum sem ganga um og reyna að selja manni allt mögulegt frá tyggjópökkum upp í flottar tréskurðarmyndir, og málverk.  Handklæði og sólgleraugu.  Margir sölumennirnir eru indíjánar.  Einn maður gekk þarna um á hækjum og söng aríur, ekki var nú röddinn til að hrópa fyrir, en hann fékk stundum pening, menn tóku viljann fyrir verkið. 

Strandsala.

 

 Í borðstofunni hjá Kristínu, Mágkonu, þetta er maðurinn hennar Jaimi.

Sinalóa fylkið sem Mazatlán tilheyrir er eitt helsta Mafíusvæðið í Mexícó.  Hér er friðsælt á daginn, en margt gerist í skjóli nætur.  Og margir eru myrtir.  Þó maður trúi því ekki þegar maður gengur um þennan vinalega bæ að degi til, með öllum sínum ferðamönnum og friðsæld.

Hérna er karnival um þetta leyti, og er þegar byrjað að skreyta bæinn.

 

Úti að borða morgunverð í Mazatlán með fjölskyldunni.

 

Tíminn leið allt of fljótt þarna, því við höfðum ráðgert að stoppa þrjá daga í San Fransisco. 

Yfirgáfum Mazatlán á fallegum sólardegi, til að fara út á flugvöll, þurftum að fljúga til Mexícósity, og svo þaðan til San Fransisco.  Urðum að stoppa eina nótt í höfuðborg Mexícó, gistum á flugvallarhóteli “Rezor” mjög fínu hóteli með tveimur herbergjum nóttin kostaði 100 pesos.  Þurftum að vakna um kl. 4 a.m. til að ná fluginu. 

 

Maður finnur svo vel þegar maður kemur aftur til bandaríkjanna hve dónalegir þeir eru og leiðinlegir, þeir sem eru í einkennisbúningum þ.e.a.s.  Að vísu lentum við á afskaplega elskulegum ungum manni í útlendingaeftirlitinu, við vorum fyrstu íslendingarnir sem hann hafði séð.  Maður þarf að gera vel grein fyrir sér, og á hvaða hóteli maður ætli að dvelja, og við vorum ekki ákveðin.  “Æ ég set ykkur bara á Holliday inn” sagði hann og hló. 

Síðan tók við þrautarganga gegnum eftirlit þar sem þessir venjulegu ameríkanar komu við sögu ruddalegir og ofstopafullir.  Til dæmis konan sem tók við tollmiðanum, hún hrifsaði hann úr hendinni á mér með fyrirlitningar svip, svo mig langaði mest til að sparka í rassinn á henni. Þarna voru engar almennilegar upplýsingar að fá um hótel og slíkt, við vildum vera niður í miðbæ.  Þegar við spurðum í upplýsingum, sagði daman með þjósti að það væri ekki hennar mál að svara til um hvaða hótel væru í miðborginni.  Meðan hún athugaði neglurnar á sér.  En rétti okkur samt ferðamannabækling þar sem voru upplýsingar um hótel en við vissum náttúrulega ekki hvað snéri upp eða niður á San Fransisco.

 

 

Við stautuðum okkur fram út bæklingnum og komumst að því að sennilega væri Unik square í miðbænum.  Þar fundum við hótel sem heitir King George Hótel.  Þokkalegt hótel og í göngufæri við allt. 

 

Leitað eftir hóteli á flugvellinum í San Fransisco.

 

Slöppuðum af eftirmiðdaginn, en fórum á röltið um kvöldið.  Borgin iðaði af lífi, við fórum svo á hótelbarinn þar var live djass og blues, ungir strákar alveg frábærir músikantar.

Við vöknuðum snemma morgunin eftir og löbbuðum einn og hálfan tíma til að leita að stað til að borða morgunverð, annað en kaffi hús með sætum kökum og vöfflum. Fundum loks einn.... við hliðina á hótelinu, þar sem við höfðum reyndar snætt kvöldið áður.  Eftir hádegið tókum við einn af hinum frægu Cable vögnum niður í ferðamannahluta borgarinna við höfnina. Fengum okkur að borða humar og krabba á frábærum stað í Fiehermanswharf við höfnina.

Útsýnið úr restaurantinum. Listamenn að störfum.   

 

Teflt á Unik squaire.

 

Síðasti stóri jarðskjálftinn hér var 1989, hann lagði stóran hluta borgarinnar í rúst.  Hér eru um 32 hæðir sem mynda borgina, en hún er frá sjávarmáli upp í 929 feta hæð. Þess vegna eru göturnar eintómar brekkur. Aðal samgöngutækin frá Höfninni í miðborgina eru rafmagnsvagnarnir.  Þeir ganga fram og til baka, þessir gömlu vagnar.

 

Cable train. Þessir vagnar voru teknir í notkun um 1873, það var maður að nafni Andrew Smith Hallidie, sem fann þá upp, áður höfðu menn hesta til að draga vagna upp og niður hæðirnar, en eitt sinn horfði hann upp á að hestur féll og vagninn dró hann niður eina hæðina og þá hét hann að finna upp leið til að gera samgöngurnar mannúðlegri.

 

 Engar smá brekkur hér, von að menn hafi vorkennt hestum að draga vagnana hér fram og til baka.  

 Fyrir 155 árum var hér aðeins þorp en svo fannst gull í nágrenninu og síðan hefur borgin þanist út.  Hún er ekki síður fræg fyrir margvíslegan arkitektúr. Hér býr fólk frá öllum heimshornum.  

 

 

 

 

Flottur arkitektúr.

 

 

 

 

Við sigldum svo undir hina frægu Golden gate brú. Hún var 17 ár í byggingu og lengi vel var talið ekki væri hægt að byggja brú á þessum stað. Því gífurleg rok geta orðið þarna, og mikil þoka.

 

Golden Gate. Liturinn er táknrænn og brúin er stöðugt máluð alla daga, öll ár. Brúin sveiflast 9 metra til og frá í mestu rokhviðum.

 

 

Um borð í skipinu að sigla undir brúna.

Í mörg hundruð ár sigldu spánverjar og aðrar þjóðir þarna framhjá, án þess að uppgötva innsiglinguna.  En það var fyrir tilviljum að spænskt skip hraktist þarna inn fyrir sjávarstraumum.  Straumurinn er svo mikill að oft er erfitt að komast þarna inn.  Brúin sveiflast um 9 metra til og frá þegar kári geisar af fullu afli.  Það eru menn allt árið, alltaf að gera við brúna og mála hana.  Þeir byrja á einum enda hennar og þegar þeir eru komnir yfir er byrjað aftur þar sem frá var horfið.  Oft gella við þokulúðrar þegar bátarnir koma inn, í þokumistri. Þokulúðrarnir við innsiglinguna gefa frá sér mismunandi hljóð, til að sjómenn átti sig á aðstæðum.

 

 

Alcatraz hin illræmda fangaeyja.  Ekki er hægt að synda frá henni í land vegna þungra strauma.

 

Inn á miðjum flóanum er fangaeyjan Alcatraz.  Þar voru menn hafðir í haldi og afar fáum tókst að flýja.  Því ekki var hægt að synda frá henni sökum straumsins.  Eyjan er núna til sýnis fyrir ferðamenn.  Þarna er önnur eyja þar sem innflytjendur voru geymdir.  Uns þeim tókst að sanna að þeir mættu flytjast inn til landsins.  Þeir urðu að eiga ættingja í landinu til að fá dvalarleyfi.  Aðallega voru það kínverjar. Og eru þeir áberandi í borginni. Önnur stór brú er hér hún kallast Bay brigde öðru meginn og Oaklandsbrigde hinu meginn, hún liggur í gegnum tvær litlar eyjar og er önnur kvikmyndastúdíó.  Í jarðskjálftanum féll efra dekk hennar niður og kramdi þó nokkuð marga bíla undir farginu og margir dóu.  

Við fórum á nokkur söfn, vaxmyndasafnið, og safn sem heitir Ripley´s Believe it or not.  Eða furður   Veraldar.

Elli minn  í góðum félagsskap. Fídel, Hussein og Napóleon.  Madam Tussaud er samt flottari.

 

Hér er margt að sjá og mikið um að vera.  Hér eru allstaðar bílageymslur, kallaðar Parkhótel. Upp á níu hæðir, og kostar 30 dollara að geyma bílinn 24 tíma.

 

Síðasti dagurinn lofaði ekki góðu regnið buldi á rúðum hótelsins.  En það stytti upp sem betur fer.  Fórum aðeins í búðarrölt, í Macys og Old Navi. Þá varð nú amman gráðug, þvílíkt úrval af barnafötum.

 

Um kvöldið röltum við um í höfninni hér er aðalferðamannasvæðið, og margt um að vera. 

  

Við fengum okkur að borða á Johns’ steakhouse. Ég fékk mér ostrur í forrétt og grillaðan túnfisk í aðalrétt. 

 

Röltum um og rákumst á litla sjoppu þar sem hláturmildar Havairósir buðu okkur að freista gæfunnar og velja okkur ostru og gá hvort í henni væri perla.  Ef ekki væri perla þyrftum við ekki að borga.  Til að gera langa sögu stutta, þá fann ég fyrst eina bláa perlu sem er mjög sjaldgæf, og svo fékk ég að prófa aftur og fékk aðra, reyndi einu sinni enn og fékk þá eina hvíta.  Ég lét gera hálsmen og hring með tveimur bláu perlunum, til þess var nú leikurinn gerður, og svo hálsmen úr þeirri þriðju sem var hugsuð sem sængurgjöf fyrir dóttur mína. Þetta kostaði all plús skartgripir fyrir mágkonu mína með hennar perlum um 800 dollara.  En það var svo gaman að þessu og hreint upplifelsi að kvöldinu og aurnum var vel varið. 

Svo var haldið upp á hótel King George, með cable train auðvitað.

 

 

Blómabarn sem lék fyrir þá sem biðu eftir fari með cable car. 

Hér sést aðeins í hringinn sem var snúið við til að rétta af vagnana.  Gæinn átti örugglega bílinn i baksýn, svo hann hefur ekki verið á nástráinu.

 

 

 

Niður á höfninni. Hér hefur verið gert stórátak í að hreinsa flóann af mengun og sæljónin eru friðuð og þessi pallar gerðir sérstaklega fyrir þau. Það var bæði mikill hávaði og fnykur af þessum elskum.

 

 

Í perluleit. 

Og Voila!!! Blá perla. Þessar Hawaisku sögðu að það hefði aldrei komið fyrir áður að einhver fengi tvær bláar perlu.  En þær vissu auðvitað ekki að hér var norn á ferð.

 

Þegar heim á hótelið kom var verið að sýna í sjónvarpinu morðsögu með Jessicu Flecher, marga þætti, eiginlega alla nóttina.  Og meðal annars þegar frú Flecher fór í cable car einmitt hér í San Fransisco. Vagnarnir ganga frá Unik torgi að Fishermans Wharf, á hvorum stað er svo snúningshleri sem er handsnúið, og svo aka vagnarnir til baka. 

 

Daginn eftir var svo haldið til Boston og það þurftum við aðeins að bíða á flugvellinum, þá var tíminn notaður til að ljúka við að lesa þær bækur sem ég hafði fengið lánaðar hjá mínum ástkæra Mustrum.  Og svo var farið upp í flugleiðavél og haldið heim á kalda gamla frón. 

 

Gamla frón, Vestfirðir, í ljósbrotum. Það er einmitt á svona stöðum sem nornir verða til. 

 

Í lok ferðarinnar var svo fullt tungl!!!

 

Hér með lýkur þessum ferðabrotum mínum. ‘Eg vona að þið hafið haft gaman af, og getað upplifað í huganum ferðalagið með mér.  Þegar maður ferðast svona á eigin vegum, þá kemst maður nær fólkinu sjálfu og tengist betur landi og þjóð.  Það gerir ferðalagið miklu innihaldsríkara. 

Leikur kattarins að músinni.

Við sátum hjónin með rauðvín og kertaljós, að spjalla, þegar kötturinn hann Brandur var allt í einu staddur á miðju stofugólfinu og ældi út úr sér músaræfli.

Og allt í einu var þetta rómantíska kvöl orðið að baráttu upp á líf og dauða, ég get svo svarið það.  Ekki beint sjálfsmorðsárás, heldur svona leikur kattarins að músinni í sinni skýrustu mynd.

Jamm hún er að spá í hvert hún eigi nú að flýja.

Nei ég hef svo sem engann áhuga á þessu fyrirbrigði, eða best að láta eins og ekkert sé

Bíddu bara skepnan þín hehehe ég næ þér á endanum... eller hur.

Ókey músin slapp í bili, en hvað verður  Alla vega ætla ég að hafa allt opið á morgun, svo ef hún vill koma sér út úr húsi hjá mér, þá standa henni allar dyr opnar.

Sól i fjörbrotum og bær við ystahaf.

Já þessi dagur var fallegur að venju.  Úlfur er að æfa Tai Cwan Do eða hvað þetta heitir.  Amma taktu mynd sagði hann í gær, þegar hann hafði fengið aurana fyrir búningnum.

Stoltur drengur.

Smá sýnikennsla fyrir ömmu í þessari ágætu íþrótt hverri ég kann ekki nafnið á.

Svona á að gera.

Þetta er alvarlegt mál sko.

Veit ekki hvort ég er að setja þetta inn í réttri röð.

Hér kemur hróp.

Og manni er kennt að bera virðingu fyrir andstæðingnum, nokkuð sem margir mættu tileinka sér.

En sum sé það var fallegur dagur í dag.

Sólin náði aðeins að lyfta sér yfir lægstu fjöllinn í nokkrar mínútur.

Úr því varð mikið sjónarspil.

Eins og sjá má.

Kubbinn með sínar álfaborgir og búðir ljómar. 

En við ákváðum að fara í sund í Bolungarvík í dag.  Við förum venjulega í sund á Suðureyri, þar sem aðstaðan er mjög fín að mínu mati, en vatnsrennibrautinn heillaði unga manninn, svo það var haldið áleiðis til Bolungarvíkur.

Litirnir yfir fjöllunum voru einhvernveginn lillableikir.

Ég hef alltaf dáðst að Bolvíkingum, þeir eru afar duglegir og sterkir eins og fjöllinn í kring um þá.

En líka þykir mér vænt um þá, fyrir að vera nágrannar okkar út við ysta haf.

Hér lúrir bærinn undir fjöllunum, bolafjall þar hæst.

Hér ökum við inn í plássið.  Þetta eru eini bærinn hér vestra sem er með götuljós.  Og hér er margt á uppleið, duglegur bæjarstjóri og félagar hans í bæjarstjórninni hafa lyft grettistaki í málefnum bæjarins og er það vel.

 

Sundhöllinn er bara hin glæsilegasta og rennibrautinn er æðisleg segir stubburinn.  Heitupottarnir eru notalegir, og það er flott að horfa upp á fjöllinn allt í kring. 

Það er farið að rökkva í bænum.

Við komum auðvitað við í sjoppunni og fáum okkur ís, hvað annað áður en haldið er á Óshlíðina.

Það er komið rökkur þegar við komum heim.  Og nú er búið að kveikja upp í grillinu og þeir afgarnir eru að steikja kjöt.  Notalegt laugardagskvöld í faðmi litlu fjölskyldunnar. 

Eigum við ekki að gera aftur eins og síðast, sagði Úlfurinn, fá okkur te og hunang saman í kvöld og rabba saman.

Eina sem skyggði á gleðina var að fjölskyldan mín frá El Salvador kom með bréf frá apparatinu um að þau uppfylltu ekki skilyrði til að verða íslenskir ríkisborgarar.  En þau gætu beint ósk sinni til Alþingis, það var reyndar sá prosess sem Össur var búin að segja mér að gæti komið upp.  Svo ég er róleg yfir því.  Við sjáum hvað setur. 

En sem sagt notalegur dagur, og notalegt kvöld í vændum. 

Ferðasaga Cesiljar þriðji hluti.

Já hér kemur þriðji hluti ferðasögunnar frá Mexícó til Guatemala og Belize, og svo aftur heim.

Vona að þið hafið gaman af þessu.   

 

Frá landamærunum til Belizeborgar eru tveggja tíma akstur. Í Belize eru svartir menn, en þeir eru fíngerðari en þeir svertingjar sem maður sér oftast. Þeir eru fríðir og andlitsfall þeirra er meira evrópskt. Enda kalla þeir sig Creola eða blendinga. Enska drottninginn er ennþá á peningunum þeirra Belizedollurunum.
Strax sást að Belize er greinilega auðugra land heldur en Guatemala. Fallegri hús, mikið hreinlegra. Kirkjugarðarnir voru þó skreyttir á sama hátt. Með fallegum blómsveigum og allskonar litskrúðugu plasti. Hér eru líka fallegri garðar, og meira lagt upp úr umhverfinu. Fyrsta skiltið sem við sáum var áróður um að skipta um stjórn. Of lág laun, of mikil spilling, fjármunum sóað í vitleysu. kjósum rétt, kannast einhver við svona?

Fyrst ókum við gegnum þykkan skóg, þar næst tók við akurlendi með búfé á beit. Síðan lágaxin gróður, þar voru stofublóm okkar í sínum fegursta skrúða í skógarþykkninu. Við sáum að húsin stóðu gjarnan á stöplum, og greinilegt er að hér er há grunnvatnsstaða. Allstaðar dýki, sýki og leirur. Við vorum komin til Belizeborgar um kl. 10.30. Og fórum rakleitt niður á bátabryggju og tókum bát út á eyjuna Caye Caulker. Þetta er rúmlega klukkutíma bátsferð á hraðskreiðum bát.

Tekið á móti vörum frá meginlandinu.

Eyjan er sandfláki. Hún rétt stendur upp fyrir sjávarlínu. Þarna eru fáir íbúar, mest eru þarna ferðamenn, og svo þeir sem þeim þjóna. Á kajanum stóðu þeir í biðröð leiðsögumennirnir. Rifust um kúnnana, þeir voru með hjól með skúffu aftan á þar sem dóti ferða mannanna var komið fyrir, svo fóru menn fótgangandi, því það tekur svo sem eins og tuttugu mínútur að labba eyjuna enda á milli. Sá sem náði athygli okkar heitir Kristófer. Þeir stóðu nokkrir og hnakkrifust um hver ætti að aðstoða okkur, hver hefði séð okkur fyrst og hver ætti rétt á að koma okkur á hótel. Eftir nokkurt þjark settum við töskurnar okkar á hjólið hans Kristófers, voru hálf þreytt og dösuð og vildum helst komast á hótel sem fyrst.

Svona eru leigubílarnir á Caye Culker, þeir fá vörur frá landi.



Hér tala allir ensku öll skilti á enska tungu og auglýsingar, ágætis tilbreyting frá spænskunni. Við röltum svolítið um til að velja okkur hótel. Völdum loks eitt sem heitir Tropical Paradiso. Þrifalegt lítið hótel. Alveg niður við ströndina.
Hotel Tropical Paradiso.



Á fyrsta skiltinu sem ég sá stóð: Ókurteisi er fyrsta stigið í ofbeldi. Uncourtsy is the first step to violense. Þetta er frábær lítil eyja, verðurfar mátulega hlýtt og vindur af hafi sem kælir, engir bílar nema löggubíllinn. Nokkrir golfvagnar og reiðhjól og traktorar, kókbíllinn er til dæmis traktor með aftanívagni. Hér flauta menn ekki á vegfarendur, þeir segja Bíbb bíbb. Þeir segjast ekki vilja fá mengunina af bílum og hávaðan. Öll húsin eru lágreist og lítil. Allt hér í róleg heitum. Húsin standa öll á stólpum, við héldum að það væri vegna flóða, en fólkið sagði okkur að það væri til að óvelkomin dýr kæmu ekki inn.
Húsin standa öll á stöplum.



Kókbíllinn.



Aðalgatan í Caye Culker



Belizebúar eru vingjarnlegir og þægilegir. Ekki svo langt síðan þeir losnuðu undan bretum. Kristofer var glaðlyndur og þekkti greinilega alla. Hann á fjórar kærustur og 13 börn með þeim. Hann vinnur fyrir sér með því að fara niður á bryggju þegar bátarnir koma og krækja sér í kúnna til að leiðbeina á hótelin. Hann sýnir manni í leiðinni hvar allt er. Pósthúsið, bankinn, bestu veitingastaðirnir. We are good people segir hann og hlær.






Daginn eftir fórum við að snorka. Karabiska hafið er kjörinn vetvangur til þess. Við sáum skötur, þær eru gæludýr hérna, innan um þær syntu nokkrir hákarlar, og fór nú svolítið um okkur við að sjá þá. En skipstjórinn hann Glenn hló bara og demdi sér út í vatnið og svo fóru allir á eftir. Hann var með svolitla beitu sem hann hafði tekið með sér til að laða sköturnar að, og svo gat maður klappað þeim og jafnvel tekið í fangið. Þær eru mestu krútt Ég sagði honum að á Íslandi ætum við sköturnar. Hann hrópaði “Alberto”!! og benti á eina skötuna, “Alberto ekki synda til Íslands þeir éta þigþar.”
Svo var farið á næsta stoppistað út að kóröllunum, og þar var farið í langan sundtúr. Ég sleppti því nú samt og synti bara kring um bátinn og skoðaði fiskabúrs fiskana sem þar voru. Það var stoppað á einum stað enn, til að skoða fiska og þar dró Glenn upp melónu og skar í bita og gaf öllum um borð með sér.


Hákarlar og skötur.


Þetta var mjög skemmtilegt. Og hreinn er hann sjórinn við Belize. Þarna eru kórallarnir alfriðaðir og liggur refsing við að brjóta eða skemma þá. Innfæddir Belize búar hafa sitt eigið tungumál, þeir kalla það Creola. En mest tala þeir ensku eða spænsku. Eyjan er bara sandur, og hér og þar er smágróður, og pálmar. Göturnar eru bara sandur sem og patíóin hjá þeim, og þeir sópa bara eða raka yfir sandinn.

Vorum þarna í þrjá dag og nutum góða veðursins og hvíldar eftir allt rútuferðalagið. Þegar við komum til borgarinnar fengum við að vita að rútan upp til Mexícó var farinn þann daginn. Við ætluðum sem sé ekki gegnum Guatemala í þetta sinn nenntum ekki að hristast í rútunum á leirvegunum þar. Ferðinni er heitir til Chetemal. Okkur var sagt að það væru hótel þarna skammt frá, og röltum því af stað með allt dótið. Þar hóaði í okkur bílstjóri, við ætluðum ekki að sinna honum neitt. En svo var orðið svo heitt og við þreytt þannig að við ákáðum að fá hann til að fara með okkur á hótel. ‘Eg þekki öll hótel, sagði hann það kostar bara 5belize dollara að aka ykkur. Allt í lagði sögðum við.
Bílstjórinn fór fyrst með okkur á gististað, þar sem húsráðandinn var austurlenst, sennilega frá Kína. Herbergin voru eftir okkar meiningu algjörar rottuholur. ‘Eg myndi ekki setja hundinn minn þarna inn sagði Elli.  Ég veit um annan góða stað sagði hinn greiðvikni bílstjóri og brosti út að eyrum. “þetta var hvort sem ekki ekki nógu gott fyrir ykkur” sagði hann svo sannfærandi. Á næsta stað bauð okkur velkomin kona frá Pakistan, allt svæðið var víggirt við vorum niður í miðbæ, og ekki frýnilegt að fara um. “Ég myndi nú ekki einu sinni þora að fara út fyrir dyrnar hér að kvöldlagi” sagði mágkona mín. “Já sagði bílstjórinn, ég veit um mjög góðan stað. Þarna inni sat Palestínumaður þeir eru alltaf til vandræða” sagði hann þegar út í bíl var komið.

Loksins komum við að mjög fallegu stóru húsi, The Great House. Stóra húsið. Þetta er hús byggt 1927 fyrri fjölskyldu Barney Methaldo. Frægan kaupmann frá Belíze. Glæsibygging, eins og plantekru húsin í Bandaríkjunum. Við fengum stóra svítu með öllum þægindum og gríðarstóru baði. Leigubílstjórinn var mann ákafastur að fylgja okkur upp á herbergi og skoðaði allt eins og krakki sem kemst í sælgæti, hljóp inn á bað, og svo hló hann og lék við hvern sinn fingur. Bíllinn kostaði svo 15 belize dollara, vegan þess að við stoppuðum þrisvar, sagði hann og brosti blítt. Ég gat gripið í handlegginn á Elíasi svo hann hjólaði ekki í þetta náttúrubarn. Við tékkuðum okkur inn og fengum okkur hádegismat á Smokey Mermaid Restaurant. Grillaðan humar, hvað annað hér eru humrar og rækjur það besta, vegna nálægðar við sjóinn og gjöful fiskimið.
The Great house. Appelsínu uppskerutíminn er greinilega núna.

Við höfðum beðið bílstjórann um að sækja okkur á hótelið næsta morgun. Frúin var með honum í bílnum, hann kynnti hana fyrir okkur, þetta er kærastan mín, sagði hann hróðugur. Hún var greinilega eldri en hann, en afskaplega elskuleg kona. Hún sagðist eiga tvö börn 9 og 12 ára, frá fyrra hjónabandi. Hann hefur sennilega verið að segja frá ævintýrum gærdagsins og hana langað að sjá þetta fólk frá fjarlægum heimshluta. Hann kom mínútu of seint og afsakaði sig í bak og fyrir, sagði að yfirvöld hefðu kolranga stefnu í málefnum borgarinnar, það væri ekkert gert í að laga umferðargötur og greiða fyrir umferð. Hér væri mikil spilling stjórnmálamanna, mútur og svindl. Svo selja þeir passa til glæpamanna sagði hann hryggur. “Ég kaus sko ekki síðast” sagði hann “ég fór á kjörstað, en biðröðin var svo löng, ég nenni ekki að standa í biðröð. Kannski fer ég að kjósa núna, ef biðröðin verður ekki of löng.” Sagði hann.



Á rútubílastöðinni snérist hann í kring um okkur eins og skopparakringla, voða hjálpsamur, ég stakk 5belize dollurum í lófa hans og hann ætlaði eiginleg ekki að taka við honum. Þakkaði fyrir sig og sagði að hann yrði að fara hann væri nefnilega búin að bjóða frúnni út að borða.

Hér heilsa manni allir og brosa, jafnvel heyrist “Good morning my friend.” Óvenjulegt í stórborg.
Þar sem við sátum og biðum eftir rútunni heyrðum við sálmasöng. Í dag er mánudagur, og þeir hér eiga frí á mánudögum. Það var samt einhver vígsla í gangi, því það var löng strolla af hempuklæddum manneskjum, körlum og konum einhversskonar dómarar, eða þannig. Skrúðganga, með sálmasöng.
Rútan sem átti að fara klukkan tíu, fór fimm mínútum yfir ellefu. Okkur hafði verið sagt að mæta hálftíma fyrir brottför til öryggis, svo mikið fyrir Mið Amerískan tíma.


Aðalvegir í Belize eru malbikaðir, en götur í þorpum og bæjum eru bara eins og jarðvegurinn er. Þeir slá grasið meðfram veginum að mestu leyti örugglega til að halda gróðrinum í skefjum. Húsin standa öll á stólpum. Þakið mest með bárujárni, stráum eða leirþakflögum.

Við komumst klakklaut yfir landamærin, þurftum að borga 30 dollara til að komast út úr Belize. Komum til Chatemale um kl. eitt. Fórum svo með rútu til Villa Hermosa, mjög fallegs bæjar. Leituðum að góðu hóteli, fórum þar á Casa inn ágætis hótel.

Ríó Grejalva í Villa Hermosa.



Morguninn eftir fórum við á bæjarrölt. Í Borginni eru margir garða og græn svæði og mjög snyrtilegt. Um hann rennur áin Rio Grejalva, við sáum ekki brú, en ferja eða kláfur virtist ferja fólk yfir hana.

(Það var einmitt hér í nágrenninu í Villa Hermosa sem heilt þorp hvarf af yfirborði jarðar um dagin, sannarlega hræðilegt.)

Rútan til Mexícó fór ekki fyrr en klukkan átta um kvöldið, þannig að við höfðum nægan tíma, fengum að geyma farangurinn á hótelinu, og fórum og skoða dýragarð og plöntusafn sem er þarna rétt hjá, sem kallast Ymka sem þýðir á índíjánamáli Álfur sem verndar dýr og gróður. Það var fróðlegt að fara þarna um, dýrin eru að mestu frjáls, en ekið er um svæðið á traktor með vögnum þar sem eru sæti fyrir fólk. 
 Í Ymka



Voða notalegt.



Tókum góða rútu Linea one til Mexícó City, ákváðum svo að stoppa ekki þar heldur halda áfram til bæjarins Morelia, þar í námunda eru mjög fræg fiðrildi. Á leiðinni frá Villa Hermosa til Mexícó vorum við stöðvuð fjórum sinnum, og hermenn komu inn í rútuna og skoðu farþegana, báðu suma um passa, okkur létu þeir algjörlega í friði. Mágkona mín hélt að þeir væru að leita að fólki frá Guatemala. Það eru um 11 tíma akstur frá Villa Hermosa til Mexícó city.

Morelía er geysilega fallegur bær háskólabær, og eiginlega er allur miðbærinn eitt allsherjar listaverk. Miðbærinn var byggður allur á sama tíma um fimmtán hundruð. Þá var reistur varnarmúr umhverfis hann með 1200 bogagöngum. Hluti þeirra er nú hulin jarðvegi, en ennþá má sjá sum þeirra og um aðalbogagöngin er ekið inn í bæinn, yfir boga göngunum er freska með tveimur stúlkum sem halda á ávaxtakörfum, tákn um frjósemi og góða uppskeru.

Með fegurstu bæjum, Morelia.


Íbúar Morelia eru 1.500.000 og búa í 800 Coloníum, eða hverfum. Það er örugglega frábært fyrir arkitekta að fara þarna og skoða þessar fallegu og stílhreinu byggingar og hve allt er ótrúlega heillandi, að vísu eru göturnar í miðkjarnanum orðnar dálítið þröngar fyrir nútíma umferð. Aðalatvinnuvegur borgarinnar er ferðamennska og smásala í kring um það, og svo skólarnir.
Hér í grendinni er bærinn Ancangeó, þar er mjög stutt í Chicua Mountain Range Sierra Chincua. Sem er frægur fyrir fiðrildin. Á fimm stöðum hér um slóðir koma um 250 milljónir fiðrilda árlega frá Canada. Bara til Sierra Chincua koma um 40 milljón þeirra. La Mariposa Monarca. Þau klekjast út í suðurríkjum Bandaríkjanna, fljúga svo til Canada og þegar fer að hitna þar fljúga þau í stórum hópum til Mexícó, alast þar upp, í apríl fljúga þau svo yfir Mexícóflóann og aftur til Bandaríkjanna til að verpa. Þau lifa í níu mánuði, meðan önnur fiðrildi lifa bara í 27 daga. Atferli fiðrildanna var uppgötvað um 1870, en varð ekki aðgengilegt túristum fyrr en árið 1965, á þá aðeins á þeim tveimur stöðum af fimm. Fyrir nokkrum árum þegar við vorum í Guadalajara þá heyrðum við fyrst af þessum fiðrildum, þar sjást þau koma eins og ský yfir borgina á leið sinni til Sierra Chincua. Einnig sjást þau í Mondevideo.

Við fengum okkur morgunmat morgunin eftir og geymdum farangurinn á hótelinu, keyptum okkur fararstjóra til að fara með okkur upp í fjöllinn, við þurftum að borga aðeins meira þar sem við vorum bara þrjú, en lágmark eru fjórir, en þessu vildum við ekki missa af.




Lagt var af stað kl. hálf níu. Af þeim fimm stöðum sem fiðrildin koma á eru einungis tveir opnir almenningi. Og Sierra Chincua er auðveldari hann er þó í um 3400 metra hæð. Fararstjórinn sagði okkur að sífellt fækkaði fiðrildunum og í ár komu bara 110 milljónir, þeir hafa áhyggjur út af þessu, og miklar varúðarráðstafanir eru gerðar. Strangar reglur eru um umferð og umgengni. Til dæmis má ekki fara nálægt svæðinu með hesta né önnur dýr ekki tala hátt og engu henda á jörðina, alls ekki snerta neinar plöngur né fjarlægja dauð fiðrildi sem liggja á slóðinni. Á öllum svæðum sem fiðrildin hafast við vex planta sem heitir Asclepia sem nærir fiðrildin hún er eitruð öðrum skordýrum og ver fiðrildin fyrri ágangi annarra skordýra, vegna þess að þau taka eitrið í sig.

Leiðin var skemmtileg. Héraðið sem við fórum í gegnum eða fylkið heitir Michoacan. Við fórum fram hjá stóru svatni þar sem bílstjórinn sagði að væru ræktuð grasker, og heitir vatnið eftir þeim Graskerjavatn. Við fórum líka gegnum stóra akra af trjám sem hann sagði að væru ferskjuakrar. Hann sagði að það væri mjög flott að sjá þessa akra á vorin fyrst stæðu trén í blóma og svo kom ávöxturinn án þess að nokkurt blað væri á plöntunni. Reyndar voru menn nýbúnir að tína ávextina núna. Þegar þeir tína ávextina, setja þeir upp markaði meðfram veginum og selja og gefa(fátækum) vegfarendum ferskjurnar. En þær eru aðalútflutningsvara þeirra.
Við fórum líka framhjá stað þar sem vöktu athygli mína einkennilegar lágreistar byggingar. Trjásúlur með þaki, ýmist úr leirflögum eða bárujárni við þessar byggingar var hlaðinn einskonar turn með þaki yfir sem lá á lágum súlum.
Bísltjórinn sagði okkur að þarna framleiddu þeir steina og þakflögur úr leir. Turnbyggingin er ofnin sem þeir kynda með timburkurli.


Leirverksmiðja.



Við fengum að skoða eina slíka verksmiðju. Þarna var fjölskyldan að búa til þakflögur allt gert í höndunum. Þeir vinna leirin úr jörðinni sem er rík af leir. Hreinsa hann í höndum uns hann er alveg laus við sand og önnur efni. Svo er hann verkaður með vatni und hann er mátulega þykkur til að móta steinana eða flögurnar. Þeir eru svo með heimasmíðuð mót. Móta flögurnar eða steinana leggja það á gólfið uns nægileg magn er til staðar svo er þessu raðað í ofninn um 1.600 flögur. Byrgt fyrir opið með aflóga steinum og síðan fyllt inn í rifur með leir. Svo er lítill trékross látinn í leirinn til að Guð sé með þeim í verki. Ofnin kynntur í 12 til 18 tíma eftir stærð og þykkt steina. Sonurinn á bænum rauf gatið á ofninum til að sýna okkur Eftir 2 daga sem liðnir voru frá kyndingu var ennþá funhiti í ofninum.

Ofninn.



Ofninn opnaður, sjáið litla trékrossinn í opinu.



Við fórum í gegnum nokkur skemmtileg þorp í leiðinni. ‘A sumum stöðum þarna hafa indíjánarnir ennþá sitt tungumál Purepec sem þýðir “Fólkið í þorpinu.” En það mál er frekar talað í sveitunum. Síðasta þorpið áður en haldið er á fjöllin er fallegt þorp sem heitir Ancangeo. Þetta þorp er í miklum halla í þröngu dalverpi og húsin upp um allar hlíðar. Smátorg er í miðjum bænum og tvær stórar kirkjur sitt til hvorrar handar. Önnur tilheyrir Guadalupe en hin Ensku Gevalisku kirkjunni. Hér trúa margir á svarta krist. Fararstjórinn sagði að þorpið væri vinsælt til kvikmyndunar og þar væru teknar upp sápuóperur, eða framhaldsþættir svipaðir og Leiðarljós. Húsin voru öll fagurlega skeytt með pottaplöntum aðallega pelargoníum. Virkaði mjög flott. Svo sá maður Friðarliljuna eins og túnfífil fyrir utan lóðina. Þorpið stendur í 3000 metra hæð. Og áttum við eftir 400 metra til viðbótar að staðnum þar sem ferðin til fiðrildanna byrjar.

Götumynd í Ancangeo, sjáið kirkjurnar tvær í baksýn.



Svona lítur þorpið út.



Sierra Chincua er pínulítil húsaþyrping, þar sem eru veitingahús og sölubásar. Allt mjög hrátt og hróflað upp. Um 3ja tíma gangur fyrir konurnar frá þorpinu að labba með allt sitt hafurtask á höfðinu ef þær áttu ekki bíl, sem þær eiga auðvitað ekki. Þarna sáum við marga hesta beislaða og söðlaða, karlmenn sátu eða lágu í grasinu að bíða eftir viðskiptavinum.

Matsölustaðurinn þessi með rauða stiganum.



Fína gestaborðið, fararstjórinn í bakgrunni.


Við vorum orðin svöng og fórum inn á þann frumstæðasta veitingastað sem ég hef á ævi minni farið inna. Hann var í miðri lengjunni af samskonar húsaröð. Gólfið var steypt en ekki sléttað, inni meðfram einum veggnum var langborð með fínum jóladúk, greinilega fyrir viðskiptavini, trjábolir sem sagðair höfðu verið í tvennt voru bekkir sitt hvoru meginn við borðið. Annað dúklaust óheflað borð var við næsta vegg greinilega fyrir heimamenn. Í horninu var skápur og nokkurs konar borð þar sem geymd voru eldhúsáhöld og koppar og kyrnur. Við hliðina á inngangnum var hlaðinn ofn með stórri pönnu sem kynt var undir, þar við hliðina var borð þar sem geymd voru fleiri áhöld diskar og vaskafat með vatni. Auk þess borð til að búa til tortillur. Við fengum kjúklingasúpu eða eitt læri og soðið með. Tortillur úr bláum maís með osti og sveppum örugglega týnda úr skóginum.

Eldhúsinnréttingin.



Þarna er gríðarstór skógur alla leið frá Ancangeó. Landslagið minnir mig á Svartaskóg, mikið af furu, greni og sýpris. Við gerðum matnum góð skil og drukkum kók með, enda orðin svöng. Það var ákveðið að leigja hesta til fararinnar, okkur leist ekki á að ganga því þarna er andrúmsloftið orðið ansi þunnt og maður er fljótur að mæðast. Við gátum valið um stóra gæðinga eða litla, svipaða íslenska hestinum, nema mikið fíngerðari. En ekki nándar nærri því eins fótafimir. Við riðum í hálftíma um skóginn eftir þröngum og krókóttum stíg.

Riðið af stað.




Nú var gróðurinn orðin öðruvísi, runnamura þistlar og þöll bættust við furuna og grenið, en ekki lengur sypris eða thuja. Sá líka víðir líkan Silfurvíðir. Loks komum við að rjóðri, þar sem stóð að hestarnir mættu ekki fara lengra. Við urðum svo að fara fótgangandi 15 mínútna leið upp og niður krókóttan stíg. Maður var orðin ansi móður og andstuttur. En Guð minn góður þetta var stórfengleg sjón sem við blasti. Milljónir fiðrilda um 40 milljón á litlu svæði, rauðbrún með svörtum rákum og svo falleg. Trén bókstaflega rauðbrún af fiðrildum og loftið bleikt af fljúgandi fiðrildum. Mariposas Monarca þvílík undur og dásemd. Og ferðin erfiða svo vel þess virði. Við sátum lengi í algjöru tómi, ekkert hljóð, og bara horfðum á þessar fallegu verur flögra um. Þetta var eins og heilagur staður.

Milljónir af fiðrildum.



Þetta er karldýr það sést á litlu svörtu doppunum á neðri vængjum.


‘A ferð og flugi.
Svo var að staulast til baka skríða upp á hrossið og láta það bera sig til baka. Níu klukkutíma tók þessi fábæra ferð. Og fróðleg enda kom í ljós að fararstjórinn okkar sem ók okkur um á 2ja ára gömlum Crysler var háskólamenntaður í ferðamennsku og gat því svara greiðlega öllum okkar spurningum.
Við fengum okkur að borða á Hotel Casino og tókum því næst bíl á rútustöðina, fengum ekki rútu alla leið til Mazatlán fyrr en kl. ellefu nenntum ekki að bíða klukkan var bara átta, svo við tókum rútu til Guadalajara og komumst strax þar í rútu beint til Mazatlán vorumkomin þangað kl. 6 um morguninn.

Ef þið hafið áhuga þá er framhald seinna. Mazatlán – San Fransisco.

Mitt faðir vor.

Já sumsé ég var að taka til, og þetta fallega ljóð var eitt að þeim sem þarna var vel geymt og næstum gleymt.

Mitt faðirvor

Ef öndvert allt þér gengur
og undan halla fer
skal sókn í huga hafin
og hún mun bjarga þér
Við getum eigin ævi
í óskafarveg leitt
og vaxið hverjum vanda
sé vilja beitt.

Hvar einn leit naktar auðnir
sér annar blómaskrúð
það verður sem þú væntir
það vex sem að er hlúð
Þú rækta rósir vona
í reit þíns hjarta skalt
og búast við því besta
þó blási kalt

Þó örlög öllum væru
á ókunn bókfell skráð
Það næst úr nornahöndum
sem nógu heitt er þráð
Ég endurtek í anda
þrjú orð við hvert mitt spor
Fegurð-Gleði-Friður
Mitt Faðirvor.

Gott að hafa í huga, svona í skammdeginu.

Gamalt og nýtt á Ísafirði.

Ég skrapp í bæinn núna áðan.  Og datt í hug, vegna þess hvað margir hafa haft samband af brottfluttum ísfirðingum, sem hafa þakkað fyrir myndirnar, að smella af nokkrum svona í bænum, um leið og ég stússaðist svolítið, svona á föstudegi.  Hér er ágætis veður hlýtt, og þess vegna er svolítið moskulegt úti.

Fuglarnir á pollinum, voru í rólegheitum að synda, og við og við stungu þeir sér eftir æti.  Friðsælir og ró og friður allt um kring.

Eins og sjá má, speglast húsin og fjöllin í pollinum alltaf þegar lognið er, og það er oft.

Sólin kemst ekki lengra upp á himininn en þetta á þessum tíma.

En það er friðsæld við Skutulsfjörðinn.

En sólin bankaði samt á dyrnar.  Er einhver heima, sagði hún blíðlega, ég er farinn en kem aftur í endaðan janúar.  Þá getið þið bakað vöflur eða pönnsur með rjóma og sultu, og glaðst yfir mér.

Þetta er götumynd sem sum ykkar hafa ekki séð.  Því hér er svo margt nýtt á ferðinni.

En þessa mynd ættu flestir að kannast við.  Reyndar stóð gamla apótekið á lóðinni þar sem Landsbankinn stendur nú, en var fært, þegar bankinn var byggður.  Í gamla apótekinu er kaffi og menningarmiðstöð fyrir unglinga.  Rauða húsið á endanum er svo húsnæði ASÍ og verkalýðsfélagsins Baldurs.

Þarna er bókhlaðan, turninn, málarablokkinn og sést upp á Silfurtorgið.

Þessi mynd er gamalkunnug, nema að pósthúsið er ekki lengur pósthús, byggingin fyrir neðan það, er ekki lengur benzínstöð heldur Innrömmun og gallerí og svo framvegis. Hehehehe...

Jæja þetta er nú bara svona til gamans fyrir þá sem búa annarsstaðar og hugsa stundum heim til sín. Smáskrepp á vetrardegi sem þó er hlýr, eða kring um 8°held ég alveg örugglega.  En eitthvað svo gamalkunnugt samt.

Og takk fyrir allar kveðjurnar sem ég fæ núna eiginlega nokkrar á hverjum degi.  Ég er dálitið hissa, en samt afskaplega ánægð með að vita að þessi síða mín skiptir einhverja einhverju máli.  Þá er ég ekki að þessum skemmtilega leik mínum til einskis. 

 

 

Stöðluð - beisluð fegurð. Eftirsóknarvert?????

Svona smáhugleiðing, ég var nefnilega að taka til í tölvunni minni og rakst á þessa grein frá vinkonu minni, ég vona að hún verði ekki sár þó ég birti þetta.  Því það á svo sannarlega erindi inn í umræðuna um fegurðarsamkeppnir og allt sem því fylgir.

 

Vera 12. Apríl 2003.

Þegar Vera var ung og vitlausari en í dag, þá tók hún þátt í fegurðarsamkeppni. Þar vorum við metnar á sundbolum og dregnar í dilka eftir því hversu þungar og háar við vorum. Vera fékk ekki að fara í líkamsrækt, enda gömul sunddrottning og dansari og með of mikla vöðva. Ég mátti varla hreyfa mig fram að keppni, en ég þurfti hins vegar að raka af mér öll hár á líkamanum. Æfingar stóðu í 2-3 tíma yfir daginn. Þar var gengið fram og til baka, fyrir framan spegil í 10 cm hælum. Veran varð hins vegar að vera í 5 cm hælum svo að hún virkaði ekki of stór á miðað við hinar. Við gengum sem sagt fram og til baka, hlið við hlið, horfðum á hvor aðra og okkur sjálfar á sunbolum og hælaháum skóm. Sumbolirnir voru límdir með teppalími, svo að þær færðust ekki úr stað. Við lærðum að brosa, með því að smella tungunni upp í góminn og þrysta henni þar, svo að við titruðum ekki í framan á meðan við brostum. Við lærðum að labba mjúklega í annarlegri samsetningu sundbols og 10 cm hæla, brosa án þess að titra öll í framan, svo lærðum við náttulega að sprengja e-vítamínbelga og þekja þeim á andlitið svo að húðin fengi sinn raka. Við lærðum líka að við ættum að vera afskaplega brúnar. Að baða hárið okkar upp úr ediki svo það fengi glansa.
Við lærðum að labba lítil geysuskref í kjólunum, sem einnig vorum límdir á okkur á hinum og þessum stöðum.

Við vorum ekki allar vinkonur, ónei. Barist var um fötin fyrir tískusýninguna. Sumar voru frekari en aðrar, og neituðu að ganga í þeim fötum sem þeim fannst að klæddu sig ekki. Baktalið var einkar frjótt. Sú sem var sigurstranglegust var lögð í þögult/baktalandi einelti, og hún dæmd út frá hverjum einasta hlut sem hún gerði. Við brostumhins vegar fögru brosi til hverrar annarrar og sögðum í viðtölum að við værum perluvinkonur og að þessi keppni færði manni aukið sjálfstraust.

En við hverja er rætt. Þær sem vinna. Hvað með hinar sem vinna ekki neitt, eru ekki nógu "Fallegar" og frambærilegar samkvæmt dómurunum???
Útlit er eitthvað sem við fæðumst með, við getum náttúrulega gert ýmisslegt til þess að breyta því, og þá reynum við að fylgja því sem markaðurinn segir að sé "fallegt". Stúlkur sem eru dæmdar út frá því sem þær fæðast með og geta ekki svo auðveldlega breytt, er mannskemmandi, nema kanski fyrir þær sem fá viðurkenningu um að þeirra útlit sé eftirsóknarvert.
Þær sem komast ekki í vinningsæti, eru "Of frekar", "of litlar" "of feitar", hafa einhvern stimpil á sér eins og "drekkur of mikið", "er lauslát" osfrv.
Kanski var þetta bara í þeirri keppni sem ég var í. En í einhver ár á eftir aðstoðaði ég aðrar stelpur, að velja rétt föt, labba rétt, tala rétt og svo videre.

Ef það er eitthvað sem ég skammast mín fyrir og vildi að ég gæti breytt, þá er það þetta. Að vera svo samdauna viðteknu verðgildi konunnar að ég tók þátt í fegurðarsamkeppni og ekki nóg með það, hvatti aðrar til að gera það sama.
Ég er hin argasti femínismi í dag. ER búin að afklæða mig þessarri útlitsdýrkun og hef aldrei fundist eins mikið til mín og annarra kvenna koma.

Þið ættuð kæru velunnarar fegurðarsamkeppna, hvort sem það er karla eða kvenna, barna eða dýra. Að vera á bak við tjöldin, fá þessa vitleysu beint í æð, og spurja ykkur síðan hvort að þið munduð taka þátt í því að keppa um hver ykkar sé frambærilegastur útlitslega séð. Þetta minnir mig á þrælasýningu miðalda. Í alvöru talað. Ég bíð bara eftir því að kíkt sé upp í munninn á þáttakendum og athugað með hversu góðar tennur þeir hafa.
Er þetta kanski keppni fyrir piparsveina, þar sem besta kvenfangið er sú sem vinnur. Drottningin, má ekki eiga börn, ekki vera eldri en 25 ára. Af hverju???
Ég hef ekki enn fengið svör við því. Eru konur eftir 25 ára, ekki lengur fallegar eða er hún þá loksins metin eftir einhverjum öðrum verðleikum.?

Hver og hver og vill og verður ???

Lokaorðin minna mig á það sem Matthildur Helga segir að fegurðarsamkeppnir hafi byrjað í cirkus, þegar var orðin frekar lítil aðsókn í að skoða dýrin, og allskonar dýrafegurðarsamkeppnir milli hunda katta og hesta.  Þá datt cirkusstjóranum í hug það snjallræði að halda sýningu á stúlkum.  Og þá fylltist salurinn.  Rosalega rómantískt ekki satt

 

Og svona P.S.  heimildarmyndin um óbeislaða fegurð verður sýnd í sjónvarpinu þann 18. nóvember, fyrir þá sem misstu af myndinni í bíó, en vilja horfa á hana.  Þið ættuð endilega að taka þetta kvöld frá og njóta skemmtilegrar og velgerðrar myndar. 

Duglegur stubbur, sól og frostrósir.

Við hjónin fórum með ungann okkar hann Úlf á kennarafund í morgunn.  Þar kom fram að hann er duglegur, veit mikið og kurteis.  Eina sem er að, er að hann eirir ekki lengi í einu við sama hlutinn.  Þannig er það bara.  En við vorum rosalega montinn af honum. 

Hann er farin að æfa Tai con Do, eða hvernig sem það nú annars er skrifað.  Það þarf réttan búning, svo við ákáðum að kaupa einn slíkan.  En þar sem hann var orðin eins og einn lubbi í framan, þá var eitt skilyrði, að ég mætti fara með hann til Villa Valla rakara og láta klippa hann.   Það hefur nefnilega ekki mátt skerða hárið núna lengi.

Ég lofaði að taka svona yfir og eftir myndir.

Hér er hann sestur í stólinn hjá Villa Valla, þarna inni er rosalega notalegur andi, og rólyndi.  Listaverk eftir Villa á hillum og myndir á veggjum eftir hann. Flottar myndir.

Hér er Villi byrjaður á lubbanum. 

Þetta gengur bara vel, á bakvið má sjá Samma, hann er að vinna þarna líka, og svo kíkti Baldur Geirmunds í heimsókn, og það var auðvitað rætt um músik, og stubburinn kom ekki af fjöllum þar, sagði þeim að hann væri að læra á trommur, og spilaði bæði blues og jass. 

Sko búinn og minn aldeilis vel klipptur og fínn.  Og hæst ánægður með allt saman. 

Ætli hún nái upp fyrir fjöllin ? hugsaði ég í morgun, þegar fyrstu sólargeislarnir léku á fjallatoppunum.

Seljalandsdalurinn baðaður sól, og fjallatindarnir í kring.

En hún sást ekki sjálf, bara glit hennar á fjöllunum.

Og svo merlar hún á sjónum.

Nei hún nær því ekki.  Stundum þegar ég var barn hugsaði ég með mér, að einhver þyrfti að saga svolítið ofan af fjöllunum, svo sólin næði yfir á þessum tíma.  En þá vissi ég ekki hve óþægileg hún getur verið í augunum á manni blessunin á þessum tíma, beint í augnhæð með geislana.

 

Já svona við vitum að minnsta kosti að hún er þarna uppi.

En hafið þið svo hugsað út í hve fallegar frostrósirnar eru, og af hverju þær myndast, og verða svona fallegar.

Nei við tökum þessu örugglega sem sjálfsögðum hlut.  En er það svo ? Og fyrst þetta er svona, er þá ekki alveg tilvalið að njóta þess að virða þær fyrir sér og dáðst að þeim, meðan þær eru.  Þær eru hvort sem er einu rósirnar sem blómstra úti á veturna.