Frá Köln til Dietlingen í Svartaskógi.

Frá Alley vinkonu minni, fórum við svo til Dietlingen.  Dietlingen er eitt nokkurra þorpa sem lúta sömu yfirstjórn.  Keltern heitir svæðið, og rétt þar hjá er svo Pfhorsheim borgin sem bandamenn réðust á, eftir að stríðinu lauk.  Þeir drápu 18 þúsund saklausa borgara á einni nóttu, Það sem heimamenn svíður sárast er að yfirmenn borgarinnar vissu af loftárásinni, en létu bara gæðina og fjölskyldur vita.  Eftir árásina var svo öllum rústum hrúgað saman og gert manngert fjall úr þeim, sem trónir yfir borginni, þar eru myndir sem sýna fyrir og eftir árásirnar.  Hrikaleg saga sorgar og illvíga. 

En nóg um það, sagan í Evrópu er blóði drifin, eitthvað sem við þekkjum ekki einu sinni af afspurn, svo hrikalegar eru þessar minningar sem geymdar eru komandi kynslóðum til viðvörunar.

Þessi ferðalög tóku svolítið á stubbinn minn og ég er ekki frá því að hann hafi verið farinn að sakna skólans, en alveg örugglega skólafélaganna.

Það virðist vera að hver þumlungur Þýskalands sé þrautskipulaður, þó hef ég komið á stað í Austurþýskalandi þar sem náttúran fékk að hafa sinn gang ótrufluð, en það var við Lubbenau.

En landslagið er fallegt.

Hér er húsið þeirra Birgit og Stefans. Þau hafa svo sannarlega hannað þetta hús með hagkvæmni í huga, því húsið er að mestu sjálfbært með rafmagn og hita.  Einungis yfir desember janúar og ef til vill febrúar þurfa þau að kaupa af rafmagnsveitunni, alla aðra mánuði selja þau orku inn til hennar.  Húsið skiptir um lit eftir því hvort er sól eða skýjað.  Þetta eru fjórar hæðir og byggt þannig inn í landslagið að á öllum fjórum hæðum er hægt að ganga beint inn í húsið.  Enda eru þau Birgit og Stefan verðlaunahafar frá Evrópusambandinu, hún sem arkitekt og hann sem sólarorkusérfræðingur. 

Þau hafa unnið mjög gott starf um heimin við að bæði hanna, betrumbæta hús og auka skilning á því hversu nauðsynlegt það er að nýta sem best sjálfbæra orku.

Skemmtilega skreyting hjá nágrannanum.

Útsýnið frá húsinu þeirra.

Og sumir eru dálítið seinir á sér að forða sér frá vetrinum.

En við ákváðum að fara í smá göngutúr um vínræktarsvæðið og yfir í næsta þorp sem heitir Elmendingen.

Hér eru mörg falleg og við við haldinn hús, sem gaman er að skoða.

Og fólkið hugsar vel um húsin sín og garða.

 

Göngutúrin okkar.

 

Hér er gömul bjórverksmiðja sem nú er safn.

 

Já hér erum við á leið upp á vínakrana.

 

Þessi stigi á þakinu er fyrir sótarann.  Hér eru auðvitað sótarar, því eins og í Noregi þá eru kamínur á nánast öllum heimilum.  Ekki samt hjá okkar fólki, því þau þurfa ekkert slíkt.

 

Litlu þorpin kúra undir hæðunum, hér er reyndar verið að gera lúxuslóð, einhver sem er ekki í kreppu.

Þetta er sniðugt, svona mottur með mosa.  Ef menn vilja ekki gras, þá er þetta alveg gráupplagt.

 

Hér er matarkista, allskonar ávaxtatré, eplin standa ennþá hér.

 

Notuð í snaps sultu eða mauk.

 

Hér er aðalvínræktarakrarnir í Keltern, reyndar held ég að orðið Keltern sé orð yfir vínverksmiðju.  Veit það þó ekki, þar sem ég kann ekki þýsku.

 

 

Elmedingensést hér kúra hlýlegt.

Svona kofar eru mjög gjarnan við ræktarsvæðin, þarna hafa eigendur athvarf, og gjarnan selja þeir afurðir sínar frá svona kofum.

Hér má sjá ber sem ekki hafa verið týnd ennþá, þetta mun verða svokölluð Spedvín, þ.e. tekin eftir fyrstu frost, dýrmætari vín og sætari.

 

Sést betur hér.

Hér á gönguleiðinni voru allskonar skylti um hvað tegund berin eru, og hvernig vínin verða, eftir því hvaða gæði eru á berjunum.

 

Það er svo sannarlega fallegt um að litast hér við rætur Svartaskógar.

Og margt að skoða og spyrja um.

Tröppur upp og tröppur niður, þannig er það bara í hallanum sem er hér.

Við fórum svo inn á kaffihús í Elmendingen, og fengum okkur eitthvað heitt eftir gönguferðina.

 

Og við skemmtum okkur konunglega.

 

Chokolade mit shane Það er lífið.

Gönguleiðin heim var svo friðsæl.

Hér við endan á gönguleiðinni var svo þetta skylti, og víngerðarhús, sem við fengum að kíkja inn í.  bændurnir feðgar á besta aldri voru nýkomnir heim af akrinum, með vínberin sín, og leiddu okkur um húsið sitt og sýndu okkur hvernig þetta er gert.

Gamaldags stampur.

 

Nýtísku ker, eins og okkar fiskikör.

 

Vínberin komin á sinn stað, hér eru þau í tíu daga, síðan pressuð og sett á flöskur. Og bóndinn sagði við okkur; Ameríkanar vilja alltaf hafa sama bragðið af víninu, þess vegna kaupa þeir vín frá Kaliforníu, Argentínu og Chile, en við leggjum upp úr því að vínið sé ekta og fari eftir árferðinu, það er hluti af víngerðinni hér, og svo brosti hann.

Og þegar við komum heim var auðvitað tekinn okkar uppskera, og farið í víngerð.

 

Og ég get sagt ykkur að berin okkar eru GÓÐ.

Elsku Birgit og Stefan, Leon, Britt og Magnús, innilega takk fyrir okkur. Það verður gaman að hitta ykkur í vetur, ef þið komið hingað um jólin.  Innilega takk og knús.

Þórarinn Gíslason- blessuð sé minning þín.

Sú dapra fregn barst mér út til Noregs að bloggvinur minn væri fallinn frá.  Þórarinn Gíslason Icekeiko, er farin yfir móðuna miklu.

Þói eins og hann var kallaður hér í den, var mikill músikant og helgaði líf sitt músikinni, hann spilaði á píanó í hljómsveitum hér á árum áður og var enn að spila áður en hann kvaddi okkur.

Þói var algjör sjarmur þegar hann var ungur, og hefur ef laust verið það alla tíð.  Hann flutti ungur að heiman, og ég missti af honum í mörg ár.  Þangað til ég fann hann hér á blogginu.  Þói var ötull stuðningsmaður öryrkja og talaði hreint út um menn og málefni. http://icekeiko.blog.is/blog/icekeiko/

Þessi ljúfi drengur er nú horfinn okkur, en minning hans mun lifa.

Kæri vinur, ég kveð þig með þessum fátæklegu orðum og sendi systrum þínum báðum þeim Grétu og Jósefínu (Ínu) mínar dýpstu samúðarkveðjur. 

Blessuð sé minning þín.

 

Með viðkomu í Köln.

Já Köln, hvers vegna fór ég þangað?

Ég á nokkrar góðar vinkonur gegnum allt mitt líf, sú elsta og kærasta er auðvitað Dísa Gríms, en þar á eftir koma Alley og Obba. 

Ég kynntist þeim þegar ég vann í SÍS í Austurstræti, í skóbúðinni, þegar ég fór til tannlæknis, fyrst vann ég í frystihúsi og síðan þarna í skóbúðinni, á efri hæðunum unnu með fleirum Alley og Obba, og þegar ég ákvað að freista gæfunnar í Glasgow sem aupair, báðu þær mig um að skoða fyrir þær, hvor ég gæti útvegað þeim slík pláss líka.

Að vísu varð ferðin mín ansi ævintýrarík, því ég var stoppuð á flugvellinum af svokölluðu útlendingaeftirliti, lítill karl með pent rakað yfirvaraskegg, sem spurði mig hvað ég ætlað að gera í Skotlandi.  Ég svaraði af bragði að ég ætlaði að koma til að fá vinnu.  Ertu með atvinnuleyfi, spurði karlinn. Nei svarað ég, kokhraust.  Þá færðu ekki að koma inn í landið, svaraði karlinn af myndugleik.  Nú þá fer ég bara til Svíþjóðar svaraði ég fullum hálsi, ég ætla ekki að láta senda mig heim eins og heypoka.  Nei sagði karlinn, við verðum að senda þig heim til Íslands.  Nei sagði ég, ég neita að fara.  Sem betur fer fyrir mig voru komin til að taka á móti mér vinafólk sem ábyrgðist mig í einhverjar vikur.  Jæja þá sagði karlinn, en þú mátt bara vera hér í hálfan mánuð og reyndu ekki að fá þér vinnu. hehehehe.....ég fékk vinnu á elliheimili í Paysley, sem var reyndar skítadjobb,  og fór svo þaðan í aupairinn.  En ég frétti svo seinna að flugvélin hefði verið látin bíða eftir prakkaranum í tvo tíma meðan ég þrasaði við breska ljónið um tilverurétt.

Hvað um það, í Köln býr nú þessi vinkona mín Alley, hún er að vísu búin að vera út um allan heim, í London, BNA, Suður Ameríku og fleiri stöðum, en býr nú í Köln.

Jamm Glasgow skvísur árið 1965.

Og við Loch Ness,mikið vorum við flottar á þessum dögum Alley mín, varstu búin að gleyma þessu?

Hér er annar gæinn sem við fórum með. Hinn tók myndirnar.

Við erum auðvitað flottust

Eða manstu puttaferðalagið í maí áður en ég fór heim? Frá Glaslllgow til Tour í Frakklandi?

Það verður rifjað upp annarsstaðar.

Hér erum við allar eftir þrjátíu ár, mikið hefði ég viljað hafa þig með okkur í haust elsku Obba mín.

En svona er sönn vinátta tímalaus og alltaf eins.

En nú erum við á leið til Kölnar frá Berlín í lest.

Komin á brautarstöðina.  Hér verður bara stiklað á stóru, því aðal ástæðan fyrir komu minni hingað er að heimsækja vinkonu mína.

Það var smámiskilningur milli okkar um tímann, og meðan við biðum eftir að Alley kæmi eða eiginmaður hennar Manfred, fengum við okkur að borða.

Áttum svo yndislega stund með þeim hjónum um kvöldið, en urðum að fara daginn eftir, með loforði um að stansa lengur næst.  Og við fórum smárúnt um hina fallegu Köln, áður en við lögðum í hann til Dietlingen í Svartaskógi.

Hér erum við að skrönglast yfir vegg á leið í miðbæinn.

Og hér er Elías með eina töskuna.

Hér á þessum slóðum 11. 11. klukkan 11 mínútum yfir 11, er haldin skemmtilegur siður.  Þá fara konur á pöbbarölt með skæri í farteskinu og klippa bindi af karlmönnum sem þær hitta. Gólið er að koma heim með sem flest afklippt bindi. Þetta er svona karnivalstemning, og hér sést að undirbúningurinn er þegar hafin.

Dómkirkjan í Köln er eitt af því fallegasta af byggingu sem til er. Og hún er bara við hliðina á járnbrautarstöðinni.

Tilkomumikil og flott.

Hér er stubburinn að kveikja á kerti fyrir Magnús Erlingsson sóknarprest okkar, þar sem hann er í fermingarfræðslu.

Og fyrir utan syngja menn af hjartans lyst.

Og hér eins og annarsstaðar eru svona götulistamenn.  Af hverju er þetta ekki til dæmis í Reykjavík?

Eins og í öllum öðrum gömlum borgum eru götur mjóar og bara ætlaðar hestakerrum, og lítlið við því að gera.

Og húsin allskonar.

Sjáið hvað ég meina.

Hér höfum við ána Rín.

Vilð ættum ef til vill að vera mildari í dómum okkar um skipulag og húsavernd.

Úlfurinn settur í bönd

Ég meina að það getur alveg harmonerað saman gamalt og nýtt ekki satt?

Og við þessa elskur, alveg í takt.

Eða þannig, hún er dálítið skrýtin þessi ótrúlega væntumþykja, gegnum súrt og sætt, þykkt og þunnt, en svona er það bara.

Og rómverjar voru allstaðar ekki satt?

Skemmtun á götum úti.

Og enn og aftur flottur arkitektur.

Og svo var farið inn á kaffihús og pantað súkkulaði og ís.

Svo lá leiðin áfram til Svartaskógar, til Birgin og Stefan ástkærra vina okkar þar.

Elsku Alley mín ég lofa að stoppa lengur næst, ef til vill bara koma sjálf og við ruslumst um Köln og nágrenni, og ég reyni að dobbla Obbu með það myndi verða ofsalega gaman.  Innilega takk fyrir okkur Manfred og Alley.

farin áleiðis til Dietlingen í Svartaskógi.  En þar verður næsti áfangi.

 

Kosningar eða ekki!

Mér finnst svífa yfir vötnum að kosningar eru í farvatninu.   Ekki vegna þess hvernig ríkisstjórnin reynir að segja okkur annað, eða vegna tunnumótmælanna, né heldur grasserandi óánægjunnar í þjóðinni.

Nei það er eitthvað annað.   Það er hvernig menn eru allt í einu farnir að skrifa, menn sem alltaf reyna að komast að, fyrir kosningar,  þeir eru svokallaðir atvinnuframbjóðendur.   Reyna annað hvort að fara fram sjálfstætt, eða hengja sig á nýrri framboð og samtök. 

Nú bólar á þessum aðilum, og sýnist mér að þeir séu komnir í fullan gang að vekja á sér athygli. 

En það er líka greinileg örvænting þeirra sem styðja þessa ríkisstjórn.   Hvernig þeir á allan hátt reyna að gera lítið úr mótmælum, reyna að koma því inn hjá fólki að öll mótmæli í dag séu runninn undan rifjum Sjálfstæðismanna.  Þeir eru aðal grýlan í dag.  Ég vona að fólk hlusti ekki á þessar aumkvunarverðu raddir fólksins sem sjálft stóð og hafði hæst í búsáhaldabyltingunni, og heimtaði réttlæti, gagnsæi og jafnræði. 

Nú þegar þeirra eigið fólk er við stjörnvölin, og jafnvel fjölskyldur, og fólkið mótmælir þeim svikum, lygum og þöggunum sem núverandi ríkisstjórn beitir, þá heitir það eitthvað allt annað.   

Ég tek líka eftir því að menn eru að verða orðljótari og illskeyttari en áður.  Það lýsir ákveðnu vonleysi um að réttlætið sé handan við hornið.  Enda er greinilegt að ekki er mikið að gerast í slíku hjá núverandi ráðamönnum.  Þeir hafa greinilega gefist upp fyrir erlendu ráðríki, og hugsa bara um að sigla fleyinu inn í "örugga" höfn ESB  og AGS. 

Það er svo pínlega augljóst að þau Steingrímur og Jóhanna eru ekki að hugsa um almenning í landinu, heldur sig sjálf og framtíðina hverju sem þeim hefur annars verið lofað til að vera þæg eins og börn á leikskóla.  Og fylgjendur þeirra dansa með, rétt eins og grillararnir og skemmtanafíklarnir í XD gerðu á sínum tíma.

Jæja þeir skulu nú upplýstir um það að mómælendur í dag eru margir þeir sömu og áður, það er fólkið í landinu sem er orðið dauðþreytt á valdagræðgi og ráðslagi svokallaðs fjórflokks, það fólk sem stendur fremst í mótmælum núna styður ekki lengur þá pólitík sem stunduð hefur verið um áratugi.

Þetta fólk vill breytingar.  Það vill réttlæti, gagnsæi, og að hugað verði að almenningi og þörfum hans, en ekki persónulegum högum pólitíkusa hvaða nafni sem þeir nefnast.

Þegar verið er að reyna að sverta Hreyfinguna og Frjálslyndaflokkinn, með því að varaformaður F og baráttumanneskja í Hreyfingunni séu þarna að mótmæla, þá er það bara út í loftið.  Því það eru einmitt þessir tveir flokkar sem eru ásamt Borgarahreyfingunni og Hægri grænum mesta von Íslendinga um réttlæti og aðgerðir til handa borgurum landsins.

Í dag eru þetta litlir flokkar, mest megnis vegna þöggunnar og tilrauna fjórflokksins til að halda þeim í skefjum.  En ef fólk les málefnasamning Frjálslynda flokksins og horfir yfir það sem þeir gerðu á sínum tíma á Alþingi, og hlustar á hvað Hreyfingin hefur verið að gera, opna dyrnar og gluggana til almennings, rétt eins og þeir lofuðu fyrir kosningar, þá ættu þessir flokkar að fá meirihluta á Alþingi næst þegar kosið verður.

Fjórflokkurinn vill ekki breytingar, þeir vilja ekki nýja sterka aðila inn, vegna þess að þeir eru búnir að koma sér vel fyrir í kerfi þar sem þeir hvort heldur sem er, eru í stjórn eða stjórnarandstöðu, hafa sína bitlinga í friði, og ekki er hróflað við neinu sem skiptir máli.  Það sést best nú undanfarið á ráðningu Árna Matthísen til FAO og endurráðning Halldórs Ásgrímssonar í Norðurlandaráð.

Ef fólk vill ekki opna augun og sjá hvað er að gerast, þá er okkur ekki við bjargandi.  Þá getum við bara spriklað í spillingarsúpunni, það sem eftir er, meðan unga fólkið okkar flýr land, til að lifa betra lífi með fjölskyldu sinni. 

Ég finn það allstaðar að meiri hluti fólks hugsar líkt og ég í þessu, ég sé það á ályktunum þjóðfundarins, og ég heyri það sem fólk segir, og það sem það skrifar.  Við viljum breytingar, og við megum ekki láta bera okkur af leið, með því að láta spillingaröflin etja okkur saman í flokkadrætti. 

 Við verðum að fara að standa saman og koma greftrinum út, ef við viljum láta okkur líða vel í landinu okkar fagra og gjöfula, þar sem allir ættu að hafa nóg að bíta og brenna.

Upp með tunnur og barefli, upp með penna og blokk, upp með tölvuborð og blogg.   Orðið er sverð þeirra sem komast ekki niður á Austurvöll.  Og orðið getur verið beitt vopn, sé því beitt af hógværð og stillingu, en festu og ákveðni. 

Stöndum nú einu sinni saman öll um að koma á því réttlæti sem við öll þráum.  Sýnum að við getum staðið saman sem þjóð.  Og breytt þeim gangi sem nú er.  Ef við komum þessari ríkisstjórn ekki frá völdum, neytum þá allra bragða til að veita henni það aðhald sem hún þarf til að halda sig við vilja og þarfir okkar sem hér búum.  Það ætti að vera forgangsmál þeirra, en ekki að flengjast um heimin leikandi stóra karla, og þenja sig, meira útlengindum til athlæis en eitthvað annað. 

Ein þjóð í einu landi, saman getur lítil þjóð lyft grettistaki, það höfum við þegar sýnt svo ekki verður um villst en meira þarf til.  Nú er lag.

Að lokum vil ég biðja frambjóðendur til Stjórnlagaþings að auglýsa númer sín helst á mynd sinni eins og Kolbrún Baldursdóttir bloggvinkona mín gerir.

Ég er nefnilega að fara að huga að þeim sem ég ætla að kjósa, og þar sem það verður númerið sem skiptir máli en ekki nafnið, vil ég endilega fá að vita númerin.  Ég ætla mér að vanda valið, og lesa það sem frambjóðendur hafa fram að færa.  Þarna eru margir sem ég hef áhuga á að styðja, og þess vegna þarf ég að fara að nótera niður hjá mér númer þeirra sem ég treysti best.

Berlín.

Við flugum til Berlínar frá Osló. Fengum afar ódýrt flug eins og áður sagði.

Berlín vekur upp ýmsar hugsanir.  Borg dramatískra atburða, mikillar eyðileggingar og sorgar, en líka ótrúlega falleg og framsækin borg, með fallegum nýtískubyggingum, þar sem heilu hverfin hafa verið sprengd upp í stríðinu.  En líka ótrúleg saga vegna skiptingar borgarinnar í tvo hluta, þar sem fólki var sundrað miskunnarlaust, til þess að halda því sumu nauðugu innan ákveðinna marka.  Grimmdin var slík, og þetta er bara rétt við bæjardyrnar hjá samtímanum, það vekur manni hroll.

Við ákáðum að taka svona city tour, en ekki með svona smábíl, heldur strætó.  Við vorum samt ekki búin að vera lengi um borð þegar Einar Þorsteinn hringdi í okkur og við hoppuðum af, upp í næsta leigubíl og hann tók á móti okkur við vinnustofur Ólafs Elíassonar. En þeir eru í samstarfi við ýmislegt, eins og tildæmis glerverkið í Hörpunni.  Einar Þorsteinn er snillingur í Geometriskum fræðum og örugglega einn af okkar fremstu stærðfræðingum.

Þarna kennir ýmissa grasa, og maður er skyndilega komin inn í ævintýraheim tækni og undra.  Reyndar sagði Eínar mér að Ólafur hleypti ekki fólki þarna inn, svo ég var dálítið feiminn við að taka myndir, en þetta er bara svo stórkostlegt.

Það er eins og maður hafi horfið beint inn í framtíðina við að skoða það sem hér er verið að vinna að.

Vinnustofur Ólafs eru í gamalli bjórverksmiðju, þetta er stórt hús og á þremur hæðum.  á efstu hæð er hann með listaskóla og kennslu, á miðhæðinni eru svo allskonar vinnustofur, bókaútgáfa og fleira, hér vinna um 40 manns.  Niðri er svo verkstæði, þar sem hann vinnur allt sitt hér í eigin aðstöðu.  Frábært.

Rúmgott og vinalegt umhverfi.

Hér skoða þeir Einar og Elli ýmsar framkvæmdir sem Einar og Ólafur hafa unnið saman.

Þetta er örugglega geimskip.

Það er ekki síður ævintýralegt að heimsækja þau Manúelu og Einar. Þau eru bæði frábærar manneskjur, og einhvernveginn meira annars heims en þessa.  Ég held að Einar sé langt á undan sinni samtíð, og hann er með allskonar hugmyndir á prjónunum sem varða framtíðina.  Svei mér þá ef hugmyndir hans eiga ekki eftir að bjarga heiminum.  Manúela er líka mikill íslendingur í sér.

Hún er líka frábær listakona, gerir fallega skartgripi, og þetta gerði hún líka, hér er algjörlega kringlóttur steinn á toppnum, sem snýst endalaust knúin af vatni.  Þetta er svo fallegt, eins og allt annað sem þessi yndislega kona gerir.

Ekki bara í silfri og gullþráðum heldur prjóna líka.

Myndi sóma sér vel sem álfaprinsessa, og ef til vill er hún ein slík.

Einar hér í algjörlega réttu umhverfi.

Kúli og teikningarnar hans.

Húsið þeirra er hér, þau búa fyrir utan Berlín í austurhlutanum.  Einar segir að það eimi ennþá eftir af ríg milli austurs og vesturs, þar sem mönnum hér finnst farið hafi verið of geyst í allskonar framfarir.

Manúela ræktar líka allskonar ávexti og tré, þessi ávöxtur er ekki perur, heldur Quitte, sem er grjótharður, en úr honum eru gerð marmilaði og sultur.  Man ekki lengur hvað hann heitir, ef til vill rekst einhver hér inn sem þekkir til. En Manúela eldaði fyrir okkur englasúpu, áður en við lögðum af stað suður á bóginn.  Í henni er grasker, epli og krydd.  Hún var svakalega góð.

Nokkrar sætar maríuhænur.

Elsku Einar og Manúela innilega takk fyrir okkur, það var yndislegt að heimsækja ykkur og takk fyrir gistinguna, við lofum að vera lengur næst.

En við komum svo aftur til Berlín í bakaleiðinni. Því við fengum flug frá Vín til Berlínar um morguninn kl. átta, en fórum ekki heim fyrr en um kvöldið, svo við höfðum tíma til að skoða Berlín dálítið þá merkilegu borg.

Þessi turn eru leifar af minningarkirkju um William keisara byggð 1895, hún var skotin niður í seinna stríðinu, og það voru umræður um hvort ætti að rífa rústirnar eða byggja kirkjuna upp. Í þess stað var ákveðið að láta rústirnar standa til að minna á atburðina, utan um turnin var svo byggt nýtt, turn og safnaðarheimili 1959 - 61.

Ef til vill ekki mjög smekklegt, en í ljósi sögunnar skiljanlegt.

Hentugt farartæki í stórborginni, þar sem erfitt er að leggja bílum.

Hér erum við á torginu við hliðina á Turninum og Evrópumiðstöðvarinnar, hér hefur greinilega allt verið sprent í loft upp ásamt kirkjunni.  En vel hefur tekist til við að byggja hér upp.

Vín er borg mikilla glerhalla og flotts arkitektúrs, en ekki síður er Berlín, ótrúlega margar glæsibyggingar úr gleri og stáli.

Þar sem við höfðum stokkið út úr rútunni í fyrra sinnið, til að hitta Einar, ákváðum við að ljúka hringnum í þetta sinn og nú í strætó með opnum toppi.  Það komu betri myndir þannig, en við vorum ísköld þegar við loks lukum við hringinn.

Svona tengjast saman gamalt og nýtt.  Ég er nú enginn sérfræðingur í Berlín, svo þið verðið að taka viljan fyrir verkið og hér er bara mín upplifun af borginni.

Þeir kölluðu þetta spakhettiið, hlekkir sem eru ekki alveg lokaðir, en eru sem áminning um sundrung og sameiningu Berlínar á ný.

Elsta lestarstöð Þýskalandsrétt hjá Potsdamer Platz sem var víst aldrei torg, en hér stóð varla steinn yfir steini eftir stríðið, nema þessi gamla lestarstöð. Enda má sjá nýrri byggingar hér í kring.

Þetta svarta verk er líka til minningar um þá sem voru drepnir af nasistum.

Og þessir koddar sem þeir kalla svo eru til minningar um þá gyðinga sem voru drepnir hér.

Philharmonics.  Tónlistarhöll afar sérkennileg og falleg bygging.

Og svo er hægt að renna sér á bretti eða bara snjóþotu, hér í miðri Berlín ekki amalegt það.

Eins og ég sagði þá er jólastemninginn allstaðar byrjuð hér í Evrópu. 

Sumar byggingar hafa sloppið sem betur fer.

Sumir þurfa meira útsýni yfir borginni en aðrir!

Nei þetta er ekki karl upp í stiga, heldur skreyting.

Þá komum við að því sem ef til vill er mest sláandi hér.  Checkpoint Charlie.  Það er hér sem maður áttar sig á því hve sagan er í rauninni stutt.  Og hve stutt er síðan hræðilegir atburðir gerðust, svo að segja rétt fyrir framan nefið á manni.  Sem krakki man ég eftir fréttum af fólki sem hafði reynt að flýja yfir en verið drepið, og svo þá örfáu sem komust yfir með allskonar tilfæringum.

Þó gleðin ríki þar í dag, frelsi og litir.

Þá var það ekki alltaf svo.  Sem betur fer eru þjóðverjar óhræddir við að láta minjarnar standa, öllum til áminningar um það sem aldrei má gerast aftur.

Hér fékk engin að fara í gegn nema diplómatar hermenn og slíkir. Allt var hér lokað almenningi.

Að vísu vildu vestanmenn ekki fara yfir, en austanmenn voru lokaðir þar, fjölskyldur skildar að í miskunnarleysi græðginnar og valdhrokans.

Já sagan er ekki langt í burtu.

Eins og sjá má er ljóst að hér hefur ekki staðið steinn yfir steini eftir stríðið.

Mig minnir að þessi kirkja hafi verið kölluð franska kirkjan. En hún hefur allavega fengið að standa. 

Hér er dómkirkjan, reyndar ekki framhliðin.

Grunewaldtower og smá af Elíasi.

Berlín Cathedral.  Eins og sjá má er ekki mikið hér um byggingar, það er verið aðbyggja upp, en sumir vilja ekki fá hér byggingar, heldur leyfa kirkjunni að njóta sín eins og hún er.

Þetta finnst mér dæmigerð mynd um hvernig borgin hefur þróast.

Þetta er Stjórnsýsluhúsið í Berlín.

Kallað rauðahúsið, ekki vegna þess að hér voru aðalstöðvar komúnistaflokksins, heldur vegna litarins.

Þessar tvær háu byggingar eru svona minnismerki um arkitektúr síns tíma.

Sum hús eru einfaldlega skreytt!!!

Hér er Alexa, stærsta og flottasta verslunarmiðstöð í Berlíln við Alexanders Platz.

Altes museum. Safn, hér er víst alltaf biðraðir til að komast inn. 

´

Í einni götunni var ekkert nema sendiráð ýmissa ríkja, þar voru hver höllinn upp af annari, og nýtískuglæsibyggingar, nýjasta var reyndar sendiráð Bandaríkjanna, en ég tók ekki mynd af henni.

Sendiráð norðurlanda, meðal annars Islands tóku þeir sérstaklega fram.

Hér er svo háskólinn sem bæði Einstein og Karl Marx gengu í. 

Og þá er það Brandenborgarhliðið.  Byggt árið 1791 og átti að vera friðarhlið.  Peace gate, 12 árum seinna var friðurinn úti þegar Napoleon réðst inn í Berlín.

Flott bygging, en ekki til mikils gagns, heldur hvorki vatni né vindi.  En svona eru svo mörg mannanna verk, til að sýnast og gera eitthvað gagnslaust sjálfum sér til dýrðar.  En Berlínarbúar eiga sér götu sem heitir 17. júnígata, og hún endar hér.

Reyndar var hliðið byggt 1791, þesmur árum seinna var styttunni komið fyrir á þaki hennar, og var kölluð Triumph of pease. Napoleon fjarlægði svo styttuna 1806, eftir að hann hafði hertekið Berlín.  Henni var svoskilað 1814, eftir fall Napoleons.   Þá var járnkrossinum bætt ofan á, og í dag heitir styttan Gyðja Sigurs.

Meðan aðrir taka það sem hendi er næst til að skapa sér atvinnu.

Reichtag.Ríkishöllin var byggð1884 - 94.  1882 lagði William II keisari fyrstu skóflustungu að grunni hennar.  Í fyrra stríðinu var bætt við ofan við anddyrið; fyrir þýsku þjóðina.  Ríkisstjórnin hefur hist he´r síðan 1970 og eftir að Berlín varð aftur höfuðborg 1991var byggingin lagfærð og endurbætt. Sérstaklega áhugaverð er glerkúlan á þaki hennar.

Áður var brandenborgarhliðið tákn um "The German Question".  en 9. nóvember 70 árum seinna var spurningunni svarað og Brandenborgarhliðið opnað.

Í dag eru báðar þessar byggingar Brandenburgh Gate og Reichtag minnismerki um gyðinga myrtaí seinni heimstyrjöldinni af sovéskum hermönnum og svo fórnarlamba Múrsins. En merki um hann má ennþá sjá á nokkrum stöðum í Berlín.

Til gamans má geta þess að Angela Merkel hefur bara litla 100m2 skrifstofu, það er þó ekki hennar gjörðir heldur Helmuts Kohls, og gárungarnir hér í Berlín kalla því húsið Kolhosseum. Það er samt ekki rétt hjá mér að hún sé í þessu húsi, sem er sennilega aðalstöðvar DPA.

Haus der Kulturen der welt, sést reyndar meira af listverkinu en húsinu.

Jamm hér er húsið sjálft.

Þetta kalla þeir snákin, þessar blokkir voru byggðar þegar Berlín varð aftur höfuðborg, byggð fyrir fólkið sem bjó í Bonn, sem vildi vera í höfuðstaðnum.  En annað hvort líkaði þeim ekki blokkirnar eða ákváðu að vera áfram í Bonn.  Því enginn kom til að búa hér.

Bellevue höllin, eða höll forsetans.

Sigursúlan. Og hin gullna Elísa á toppnum.  Hún er þyngsta kona Evrópu vegur milli 30- 40 tonn.  Samt létu Nasistar sig hafa það að flytja hana um sess.

Sannarlega glæsikvendi.  Ætlu Für Elísa hafi ekki verið ort um hana?

 

Svo ef þið hafið áhuga á skarti á ýmsum viðkvæmum stöðum þá eru hér nokkrar hugmyndir 

Og hér er smá götulist.

Fórum í Dýragarðin og það er gaman að skoða hve lengi eitt tré getur spannað í sögunni.Sum lifa yfir þúsund ár.

En þá er að taka töskurnar úr geymslu og koma sér til Kölnar, þar sem ég ætla að hitta vinkonu mína hana Alley sem býr þar. 

Og stubburinn hefur tíma til að læra í lestinni. 

En næst förum við sem sagt til Kölnar.  Eigið góðan dag.

Að lokum við ég þakka Stefáni sem svarar mér hér að neðan fyrir leiðréttingar sem hann hefur gert á nokkrum myndunum.   Það er betra að hafa hlutina rétta, þegar maður segir frá.

Osló framhald á ferð.

Kl. 22.00 um kvöld var haldið af stað með rútu frá Östra til Osló. Við vildum frekar nota tímann yfir nótt til að ferðast, til að missa sem minnst af börnunum okkar.  En rúta tekur um 9 klst. að fara frá Östra til Osló.

Við komum þangað um kl. 7 um morguninn og Hagbarður Valsson sótti okkur á stöðina.  Ég hafði hlakkað til að hitta bróður hans Hjörleif, en hann þurfti þá að skreppa til Íslands til að spila með Yoko Ono, svo ég hitti hann ekki í þessari ferð.

Tinna er rosalega myndarleg í höndunum, og nú var hún að prjóna peysu fyrir Daníel.  Hún lauk við peysuna meðan ég var þarna og gat ég farið með hana heim til hans.  Ég veit að hann hefur verið ánægður með þessa flottu peysu.

Húsið sem þau búa í.  Það er í eigu Hagbarðar, en hann býr neðar í götunni með fjölskyldu sinni.

Pósturinn hér er ekki borin í hvert hús, heldur settur í svona kassa út við götu, eins og í sveitinni.  Nojarar eru nægjusamir og kunna að spara.

Þau búa fyrir utan Osló í fallegu hverfi, þar sem allt er við höndina, eins og í þorpi eða smábæ hér.

Okkur gæti fundist þessi brekka dálítið brött í hálku, en þessi er þó ekkert miðað við í Forchtenstein.

Eins og áður sagði vorum við heppin með veður allan tímann.  Hér í sól og blíðu hjá Skafta og Tinnu.

Feðgarnir rabba saman.

Á neðri hæðinni búa börn á svipuðum aldrei og Sólveig Hulda, svo þarna er nóg dót til að leika sér að og félagsskapur.

Hér eru afi og Sólveig að fá sér brauð.

Hagbarður og Guðrún, með Rakel dóttur sína.

Fjör í eldhúsi.

Amma viltu nammi!

Rakel og Sólveig horfa á DoDODO Dora, en það var uppáhaldsmyndin hennar Sólveigar.

Svo var bara látið fara notalega um sig í eldhúsinu við mat og drykk.

ÚBBS! þetta er í ættinni.

Alveg satt, þetta er föðursystir tekin rúml. 30 árum fyrr

Halló!!!

Vín er dýrt í Noregi, þess vegna fara þeir til Svíþjóðar til að kaupa inn.  Svíar fara til Danmerkur og danir til Þýskalands.  En nú erum við á leiðinni til Charlottenborg að kaupa inn.  Hér sjáum við eldneytisverð í Noregsi.

Hér eru sömu krákustígar og fyrir norðan, upp og niður, austur vestur og hámarkshraði 70 km.klst.  Málið er að það er svo dýrt að leggja vegi í Noregi, það þarf að sprengja fyrir öllum vestæðum, og það má ekki fara yfir tún bændanna, því þau eru dýrmætari en allt annað, og ekki víst að þeir geti ræktað upp tún í stað þeirra sem leggjast af við veglagnir.  En svona hluti hugsum við ekkert um, því hér er þetta allt öðru vísi.  Eini vegurinn sem ég sá með 90 km. hraða var hraðbrautinn á grensanum milli Noregs og Svíþjóðar.

Komin á grensan.

Óðinn og Úlfur hoppa frá Noregi yfir til Svíþjóðar, Noregur - Svíþjóð - Noregur.........

Jamm hér er einn glaður, enda úrvalið nóg.

Hagbarður er alltaf með pizzuveislur á föstudögum, og nú var okkur boðið.  Og OH hann eldar sko góðar pizzur.

Ekkert minna en snillingur.

Kápan hennar ömmu svo hlý og mjúk.

Þú ert algjört krútt Sólveig Hulda, en samt sjálfstæð lítil stúlka, og þrælákveðin eins og ungar stúlkur eiga að vera.

Rölt í skóginum. Á leið til Oslóborgar.

Risa skranmarkaður niður í bæ, þarna er hægt að kaupa allan skrattan, mest þó stolin varningur, það hefur verið talað um að loka þessum markaði einmitt þess vegna.  Einn þekki ég sem keypti sér síma, með símkorti í og fullt af símanúmerum

Í Noregi er gott að kaupa svona bíla, taka úr þeim öll sæti nema þau fremstu og nota svo bílinn undir varning, minni skattar á hann og svo er þetta prýðileg geymsla.

Við fórum í kaffi til Smára Karls og Siggu og fengum okkur kaffi, þessi mynd er tekin af svölunum hjá þeim.  Hittum svo Bryndísi leikskólakennara frá Sólborg á næsta götuhorni, svona er heimurinn lítill.

Fórum í grasagarðinn í staðinn fyrir Karl Johann.  Það var gaman að rölta þarna í góðu veðri og skoða fallegar plöntur.

Hér er ein sérlega glæsileg.

Sum hús listilega skreytt líka.

Svo eru auðvitað götulistamenn.

Gaman gaman.

Það þurfti auðvitað að heilsa upp á kónginn.

Skoða sjá og spekulera.

Norskar ungmeyjar á Halloween, en það er hér núna um alla Evrópu eitthvað slíkt í gangi.

Hm og okkur finnst vera brekkur hér í hálku!!!

Konungshöllinn.

Vissuð þið að maður má ekki standa byssumeginn við varðmennina? Þessi bæði brosti og hreyfði augun.

Arkitekturinn er afar margbreytilegur í þessum gömlu borgum. Við gengum reyndar fram á nokkrar rýmingarsölur, eða gjaldþrotasölur, svo eitthvað er nú að allstaðar ekki bara heima.

Åkersbryggja er svona samkomustaður fólks á sumrin, fallegur og örugglega notalegt að vera hér á sumrin. Fjölskylduvænt umhverfi.

Í Osló er mikið um svona slæðubúðir, enda krökkt af slæðukonum. Fyrir norðan sáust þær alls ekki.

Maður hefur það bara notalegt og horfir á DoDODoru

Strákar vilja gjarnan vera að spila leiki í tölvunni.

Það má líka sitja í rólegheitum og horfa á DoDoDoru.

AMMA! þú tekur ekki mynd af mér að vaska upp!!!

Svo leikum við okkur saman amman og barnið

Það má líka hugleiða smá.

Jamm þeir kunna þetta alveg stubbarnir hennar ömmu.

Má ég líka??

Peysan að verða búin.

Þetta er sko prakkari út í gegn.

En svo var tíminn búin, við fengum afar ódýrt flug til Berlínar, svo við ákváðum að heimsækja vin okkar þar Einar Þorstein og konuna hans hana Manúelu, þau búa aðeins fyrir utan Berlín. 

Við kveðjum svo börnin með söknuði, en jafnframt ánægð með að þau eru ánægð og komin vel inn í bæði kerfið og alla hluti.  Og nú er Tinna mín búin að koma Sólveigu litlu til dagmömmu, svo hún getur farið að vera frjálsari og fá sér vinnu. 

Við erum hér komin til Berlínar, ætluðum með lestinni niður á HBF en fórum of snemma út og lentum á aðalbrautastöðinni sem var í Austurberlin Östbanhof, það var allt í lagi fórum bara út og fengum okkur kjúkling og droppuðum svo inn aftur og fórum alla leið niður á höfuðstöðina.

Næst ætla ég að fara með ykkur í smáferðalag um Berlín, þar er afar margt fróðlegt að sjá. 

Eigið góðan dag.

 

Eitt lítið ævintýri.

Einu sinni fyrir langa löngu var lítil eyja úti í miðju Atlandshafi.  Þessi eyja hét Ísland.  Eyjan var rík af náttúruauðlindum, og þar draup smjör af hverju strái.  Íbúar eyjunnar hefðu getað átt góða daga saman, ef þeir hefðu skipt gnægtunum jafnt á milli sín og verið ánægðir með það sem þeir höfðu.  En því miður var það ekki svo.

Einn daginn náðu svo systurnar Græðgi og Öfund undirtökunum á íbúunum og þá var ekki aftur snúið.

Þegar þetta gerðist var við völd í landinu stærsti stjórnmálaflokkur landsins Sjálfstæðisflokkurinn, með Geir Hilmar við stjórnvölinn, með honum ríkti næst stærsti flokkurinn Samfylkingin með Ingibjörgu Sólrúnu í fararbroddi.

Það er styst frá því að segja að þessi stjórn brást öllu trausti og sigldi sigldi skútunni í strand.  Þegar almenningur sá hvað verða vildi, þusti hann út á götur og torg með potta og pönnur, og hrópaði: Vanhæf ríkisstjórn.  Þetta var kallað Búsáhaldabyltingin.

Mest áberandi í hópi alþýðunnar voru alþingismenn þriðja stærsta flokksins, Vinstri hreyfingarinnar Græns framboðs. 

Að lokum fór svo að grasrótin í Samfylkingunni fékk nóg, stillti forystunni upp við vegg, og neyddi hana til að slíta samstarfi við spillta Sjálfstæðisflokkinn.  Þar með féllu þau Geir og Ingibjörg út í ystu myrkur.

En Samfylkingin duppaði upp gamlan jálk sem hét Jóhanna Sigurðardóttir, og gerði hana að formanni sínum, hún snéri sér svo til þriðja stærsta flokksins Vinstri hreyfingarinnar Græns framboðs, þar sem Steingrímur nokkur Jóhann var í forsvari og setti með honum saman nýja ríkisstjórn sem lofað öllu fögru.

Því miður verður að segjast eins og er að sú ríkisstjórn var síst betri né vinsælli en sú fyrri, og aftur þusti fólkið út á götur.  Nú voru það tunnur sem þau börðu.

Þetta var kallað tunnubyltingin þau kölluðu: Utanþingsstjórn.  Mest áberandi í tunnubyltingunni voru alþingismenn ennþá minni flokks sem hét Hreyfingin.

Það fór svo að lokum að grasrótin í Vinstri hreyfingunni Grænu framboði, stillti sínum ráðamönnum upp við vegg og neyddi þá til að hætta samstarfi við hina spilltu Samfylkingu.   Þar flaug Jóhanna út í myrkrið.

En Steingrímur Jóhann, sneri sér að forsvarsmanni Hreyfingarinnar Birgittu Jónsdóttur um nýja stjórn.  En af því að Vinstri hreyfingin Grænt framboð hafði verið of lengi undir áhrifum spilltra afla, og það er vitað að vald spillir, réði þessi stjórn ekki við vandamálið. Þegar fólkið sá að þetta var ekki alveg að ganga þusti það enn og aftur út á götu, nú með gáma, sem reyndar voru þeirra eigin húsnæði, því þau áttu ekki lengur nein hús, bjuggu bara í gámunum. ´Nú var kallað: Við erum búin að vera.

Þetta var kölluð gámabyltingin, mest áberandi í þessari byltingu voru fyrrverandi alþingismenn úr minnsta flokknum sem hét Frjálslyndiflokkurinn. 

 Að lokum endaði það þannig að grasrótin í Hreyfingunni neyddi sína forystu til að slíta því samstarfi.  Og þar fór Steingrímur Jóhann með himinskautum út í ystu myrkur.

En Birgitta snéri sér að Frjálslyndaflokknum.  Þar var í forsvari Sigurjón Þórðarson.  Þegar þarna er komið sögu var stjórnsýslan orðin ansi rír.

En það gerði í raun og veru ekkert til, því nú voru allir flúnir.  Hin þýlynda alþýða, sem aldrei gat komið sér saman um nokkurn hlut, aldrei staðið saman um neitt var flúin burtu.  Sumir þeirra voru farnir til Norður Kóreu, aðrir til Búrma, og jafnvel nokkrir til Gasastrandarinnar, því þeim fannst svo ósköp notalegt að láta kúga sig og taka ósmurt í rassgatið......

Nú er þessi litla gjöfula eyja gleymd og grafin.   Og nú eiga litlu Samevrópsku skólabörnin í mestu erfiðleikum, þegar þau rifja upp ævintýrasöguna um sokkna landið, hvort það var Atlandis eða Iceland.  

 

Köttur út í mýri,

setti upp á síg stýri

og úti er ævintýri.

Ég býð ykkur til Noregsi - ferðin hafin.

Við lögðum af stað í blíðskaparveðri frá Ísafirði, fyrsti áfangi var að heimsækja Bjössa, Marijönu, Arnar Milos og litla nýfædda barnið, sem reyndar hefur hlotið nafnið Davíð Elías.  Mamma Marijönu er í heimsókn hjá henni, yndæl og flott kona, kemur frá Serbíu.  Ég vona að hún komi vestur í heimsókn áður en hún fer utan. 

Það var ennþá gott veður þegar við lögðum af stað, aðeins komnir haustlitir.

eins og sjá má.

Svo er bara að taka bensín og bruna af stað.

Hestfjörðurinn alltaf jafn fallegur í haustlitunum.

Og vættirnir góðu með smá sjow fyrir okkur.

Og litadýrð.

Litum aðeins inn í Garðheima, þar voru laukarnir í sölu og auglýsingin var mynd frá Ísafirði, túlípanabænum, en því miður ætla yfirvöld ekki að setja niður lauka í ár, það verður því lítið um þessar fallegu jurtir næsta vor.

Stoltar ömmur hjá Davíð Elíasi.

Litli fallegi króataserbaíslendingurinn minn.

Hér með stóra frænda.  Gaman að hitta ykkur elsku Marijana.  Vonandi kemur mamma þín í heimsókn vestur áður en hún fer utan.

Síðan fórum við til Keflavíkur, gistum á B&B gistihúsi, eins og við gerum svo oft, ódýrt, vel staðsett, þau dekra við mann, svo er okkur ekið upp á flugvöll, bíllinn geymdur og við sótt þegar við komum heim.  Í þetta skipti var alveg óákveðið hvenær við kæmum heim, þar sem við keyptum okkur one way ticket með Icelandair til Þrándheims í Noregi.  Þaðan var meiningin að fara til Osló, og endastöðin var Austurríki, en hvað við þvældumst þess í milli var dálítið losaralegt.

Tvöfaldur regnbogi boðar gott ferðalag segir Úlfur. 

B&B þar er gott að gista.  Enda vestfirðingar þar á ferð. 

Komin í loftið, og Úlfur fékk Sushi í morgunmat, alsæll með það, enda mikill unnandi sushi.

Flogið yfir Noregsi.

Bráðum hittum við fyrstu fjölskylduna okkar

Ingi sonur minn og Matta sóttu okkur til Þrándheims, þau búa í Örsta, sem er bær með um 8  þúsund íbúa.  Virkilega skemmtilegur og fallegur bær.

Komin til Þrándheims, þetta var ódýrt flug, kostaði um 17.000 per mann.

Þó ekki séu nema 300 km, frá Örsta til Þrándheims, tók bílferðin 9 klstaðra leið.  Þar er fyrst og fremst um að kenna, þröngum vegum, sem ómögulegt er að aka fram úr vegna þess að vegir hér liggja í ótal hlykkjum og brekkum og tré á alla vegu.  Aksturshraði er um 50 - 70 km.  á klst, og norðmenn fara algjörlega eftir hraðareglum   Svo eru ótal göng og brýr, auk þess ferjur, a.m.k. þrisvar þrufti að greiða vegatoll, svo það var talsvert mikið á sig lagt hjá krökkunum mínum að sækja okkur.

Um borð í ferju, norðmenn brúa og bora, og sigla.  Við mættum ef til vill læra eitthvað af þeim.

Næsti bær við Örsta er Volda, sem er ívið stærri, um 8.000 manns í Örsta en um 10.000 í Volda,  þarna er virkilega fallegt, og við komum einmitt þegar trén voru að skrýðast haustskrúða.  Og litadýrðin mikil.  Ingi og fjölskylda búa út í sveit, þó þau séu stutt frá bænum, húsið er fullkomið fyrir tápmikil börn, stórt með allskonar herbergjum, en mest spennandi er þó skúr einn mikill fyrir utan, með allskonar drasli og dóti, sem hægt er að skoða og leika sér í.  Þarna er líka stórt trampolín sem er svo sannarlega mikið notað.

Trampolínið.

Þegar við komum var einmitt vikufrí í skólum, svo við nutum návista við börnin meira en annars.  Evíta litla vildi endilega að við kæmum með henni upp í leikskólann, sem er um fimm mín. gangur frá húsinu gegnum akur og engi.  Þar bauð hún okkur í "húsið sitt"  það var okkur boðið kaffi og kökur.  Og þegar afi stóð upp og vildi fara að fara, sagði sú stutta; heyrðu afi ég á líka bjór handa þér

Svo við urðum að sitja lengur og drekka bjór. 

Þetta voru reyndar bara mismunandi stórir steinar, en hvað um það, þetta smakkaðist allt saman afar vel.

Símon Dagur er alveg gróin sára sinna, kátur og með músikina í blóðinu.  Kristján og Aron fjörkálfar eru báðir yndælir, Sóley Ebba er frábær, hún er að koma vel út í músikinni, er að spila á ýmsum samkomum, hún stefnir í að verða frábær píanóleikari, en það leika öll hljóðfæri í höndunum á henni.

Hér æfir hún sig á klassiskri músik.

En hún er ekki bara laginn á hljóðfæri heldur vel liðtæk í teikningu líka, hér hefur hún teiknað uppáhalds tónlistarmanninn sinn Bjarte Örregård, þau eru reyndar ágætis vinir.

 

Hér í Örsta bjó Ívar Åsen, maðurinn sem bjó til nýnorskuna.  Hann eyddi miklum tíma í að ferðast um sveitirnar,  sumar voru mjög einangraðar, og kynnti sér mállýskurnar sem talaðar voru, sumar mjög ólíkar, síðan settist hann niður og bjó til Nýnorskuna, bræðing úr því sem hann hafði uppgötvað í dvöl sinni í sveitum landsins.

Hér er kappinn í öllu sínu veldi.

Vinnustaður Inga Þórs er í Fossnavåg, þar er aðstaða hans, en hann er að vinna hér og þar um nærliggjandi borgir og bæi, nú var hann að vinna niður í Ålesund, við fórum með Möttu og krökkunum þangað til að skoða borgina og hitta Inga í vinnunni, svo fórum við og fengum okkur Pizzu.

Ingi hlóð undirstöðurnar á húsinu, afar fallega gert.

 

Hér læra krakkar ekki að synda fyrr en þau eru 10 ára, sem er merkilegt, í þessu velferðarþjóðfélagi, og með alla þessa nálægð við sjó, ár og vötn, það drukkna mörg börn á ári einmitt út af því að þau geta ekki synt, það er því óskiljanlegt hvers vegna börn eru ekki strax látin læra að synda, það er að vísu hægt að koma þeim á sundnámskeið, en það er utan kerfisins. 

Hér voru á þessum tíma öll heimili að safna brenni, hér er kamína í hverju húsi, reyndar er það svo niður um alla Evrópu, og nú voru menn byrjaðir að kynda kamínuna, svo reykjarlyktina lagði yfir allt.  Menn fá hér úthlutað svæði þar sem þeir geta ræktað tré til að höggva í eldivið.  Rafmagn er hér dýrt, en nóg af timbri, og norðmenn eru sparsamir í eðli sínu.

Hér eiga líka allir menn báta, það er mikil báta menning, bæði hraðbátar og skútur.  Samt er það svo að hér virðast þeir elska gamla ameríska bíla. 

Margar bátahafnir eru á þessu svæði, og flottar skútur og hraðbátar.

Allstaðar getur að líka svona naust eða bátaskýli niður við vötn og firði. 

 

Hér er mikil kóramenning og við hittum nokkra íslendinga sem búa hér í nágrenninu.  Í músikinni eru þeir dálítið á eftir okkur, hér var mest spilað í útvarpinu Abba, Michael Jackson og jafnvel lög allt frá sixties.

Foreldrar taka mikinn þátt í starfi skólanna og leikskólana, þau baka  og efna til allskonar samkoma á vegum skólanna, og gegna mikilvægu hlutverki í að halda utan um skólastarfið. 

Hér er tannlæknaþjónusta frí til 18 ára aldurs, og meðul til langframa ókeypis eitthvað sem við ættum að geta innleitt. 

Hér er raffyrirtæki sem heitir Tussa, alveg tussufínt.  Hér er svo íslensk kona sem vinnur við að svara í símann hjá fyrirtækinu, ég gat ekki annað en flissað þegar ég hugsaði til þess þegar hún hringir út og segir; Tussa góðan daginn

Hér sjást vel skógarreitir íbúanna, þar sem þeir fá skika til að rækta tré til upphitunar á húsum sínum yfir veturinn. Og nú voru allir að höggva og saga og setja í stæður fyrir veturinn.

Evíta Cesil hjólar.

Við vorum afar heppinn með veðrið allan tímann hér leika krakkarnir sér á veröndinni.

Hér er svo ævintýraskemmann.

Þar kennir svo sannarlega margra grasa.

Stóri bróðir og litli bróðir. Í skemmunni er m.a. hljómflutningsgræjur, og eina nóttina fóru þær af stað með að spila lag alveg af sjálfu sér.  Það voru auðvitað álfarnir.

Litli maðurinn tínir sólber, hér er nóg af ávöxtum og berjum sem hægt er að tína beint upp í sig.

Nammi namm.

Þessi græja kemur sér örugglega vel í vetur.

Notaleg stemning í eldhúsinu. Svona eru þau þessar elskur, notaleg og hlý.

Meira að segja afi farin að spila á gítar

Nei það er Aron Máni sem ætlar að verða trúbador, hann spilar og syngur sín eigin lög af krafti.

Amma má ég blása???

Dýpstu gönginn eru hér Eiksundstunnel.

Þetta er skólinn þeirra, bæði skólinn og leikskólinn eru rétt hjá húsinu. Svo það er stutt í skólann.

Notalegheit á veröndinni.

Skemman góða.

Glaðir foreldrar.

Hér er fiskréttur sem Ingi eldaði, við höfðum með okkur 4 hryggi einn fyrir hvert barn og svo vinina í Dietlingen,  Ingi hafði svo keypt norskt læri, og við elduðum hrygg og læri, og það var allt borðað upp á nó time.

Þessi gæti verið íslensk, móðirin sem skimar út á hafið að bíða eftir eiginmanninum.  Hér er þjónusta við olíuborpallana, og fleira slíkt.

Í vinnunni hjá Inga Þór, strax komin með hjálparmann.

Sæt saman.

Fengum okkur svo að borða Pizzu sem smakkaðist vel.

Hann er kallaður Júlli, hann gerði sig heimakominn þegar þau fluttu í húsið, þau reyndu að halda honum úti, en hann kom jafnharðan inn, uns þau gáfust upp og leyfðu honum að vera.

Við könnumst vel við svona vegskála hér fyrir vestan, en ekki lengur, því í stað Óshlíðar eru nú þessi fínu göng til Bolungarvíkur, en Norðmenn hafa greinilega tekið þetta upp líka.

Álasund er skemmtileg borg, með fallegum húsum.

Þar búa um 40.000 manns.

Ég er eiginlega gáttuð á því að almenn sundkennsla hefjist ekki fyrr en um 10 ára aldur, hér þar sem svo mikið er um strönd, vötn og ár.

Þetta er ekki Sigló, heldur Ålesund, en hér er verið að salta síld eða makríl.

Hér eru margar fallega skreyttar byggingar.

Aðrar standa hátt.

Og svo má setjast niður og hvíla sig á næstu tröppum, rétt eins og gert er hér í Miðborg Ísafjarðar.

Stundum rétt missir maður af ferjunni og þarf að bíða í 40 mín. eða svo.

Þetta fannst mér ótrúlega flott, það var eins og væri búið að strauja skýjin ofan á fjallatoppana.

Við sáum líka þennan örn á sveimi, að flýja undan árásum fugla sem hann hefur örugglega áreitt.

Svona sá ég mörg hús standa upp á stoðum.  Veit ekki hvað veldur, ef til vill snjóhæð á vetrum.

Hef ekki séð svona nema í Belize og það var vörn við skordýrum.

Notalegt andrúmsloft á kvöldin, þegar allir voru komnir í ró.

Og svo les pabbi söguna um Evítu Kittý af bókinni sem amma kom með.

Hljómsveitinn MánaLogar  Sjáiðið einbeitinguna.

Já þetta er litla hvíta svínið mitt þegar hann er búin að vera úti.

Það var gott að koma og sjá með eigin augum að börnin mín eru ánægð og hamingjusöm.  Þau eru kát og líður vel, það er fyrir öllu. 

En nú var komin tími til að kveðja þessar elskur og fara til Osló.  Við fundum ódýra ferð með rútu, það var að vísu 9 tíma ferð, en maður lætur sig nú hafa ýmislegt, því hér var ekki á ferðinni nein lúxusreisa, heldur ferð til að hitta ástvini, það varð því að fara sparlega með fé.

En næst hittumst við í Osló.   

Komin heim, smá pistill um siðferði.

Jæja þá er ég komin heim eftir fimm vikna ferð um Noreg, Þýskaland, Austurríki með viðkomu í Ungverjalandi, ég mun segja ykkur söguna mína hér fljótlega með myndum.  En það er gott að vera komin heim, það var yndislegt að hitta öll börnin og barnabörnin, og svo vinina mína þarna úti.

Siðferði langar mit að tala um núna áður en ég byrja á ferðasögunni. 

Ég hef verið í litlu sambandi við Ísland og netið meðan ég var á ferðinni, stundum aðeins litið við, og hef þess vegna lesið öðruvísi í landann er meðan ég er heima á kafi í öllu ástandinu.

Það fer afskaplega lítið fyrir mótmælum og hinni almennu hlið þjóðarinnar svona í langleið.  En svo kemur í ljós þegar maður kemur heim, að fólk er ennþá á fullu við að þumbast við og mótmæla óréttlætinu sem viðgengst hér.

Ég heyrði af viðtali við forsætisráðherrann okkar, um að henni fyndist verra að heyra það að um 73% þjóðarinnar væri sammála mótmælum almennings, en að fylgishrun hefði orðið í flokknum hennar.  sagðist skilja það að fólk væri ósátt við "björgunarstörf þeirra" og að þetta væri allt svo skiljanlegt en nú væri þetta allt að koma.  Hversu langt frá þjóðarsálinni þarf forsvarsmaður ríkisstjórnar að vera til að láta svona út úr sér,  ekki bara hugsa það, heldur aktiualli segja það blákallt framan í okkur íslenska þjóð að við eigum ekki að vera að þessu mótmælaþrasi, heldur bara að treysta stjórnvöldum.  Ég las um á annað þúsund uppboð á eignum almennings í landinu, og að Íbúðalánasjóður væri þar langstærsti uppbeiðandinn.  Hvað er manneskjan að fara?

Og þegar Stoltenberg sá Norski og líka sá Sænski sögðu að uppbyggingin hér hefði verið hröð og ótrúleg, fór um mig hrollur.  Lítur þetta fólk aðeins á tölur á blaði? Er Þetta fólkið sem þjóðir landa hafa kosið yfir sig til að fara með öll mál þeirra? Er nema von að heimurinn sé á heljar þröm?

Hvað þarf eiginlega til að ráðamenn heimsins fari að sjá að allir eiga að sitja við sama borð og við erum ekki tölur á blaði, eða reikningssúlur sem hagfræðinar heimsins geta sett upp í reikningsdæmi og fengið út það sem þeim líkar best.  Bak við hverja tölu er fólk, sem er undirlagt af ákvörðunum þessara manneskja, af því að fólk treysti þeim fyrir valdinu. 

Spillingin er ekki bara hér.  Hún er svo sannarlega allstaðar.  Það sagði mér maður sem býr í Luxemburg að þar byggju allmargir forsvarsmenn í ESB, þeir búa í lúxusvillum með flottustu bíla og einkabílstjóra, börnin þeirra eru í einkaskólum og þeir eru langt fyrir ofan almenning í landinu.  Er það ef til vill sá draumur sem okkar ráðamenn sjá í hillingum þegar þeir hafa troðið okkur inn í ESB? Þessi ágæti maður sagði að sukkið og svínaríið sem viðgengst hjá þeim sem þarna sitja við háborð sé slík að hvergi hafi sést neitt viðlíka nema í ráðstjórnarríkjum. 

En auðvitað eru þeir bara eins og hinir, þar sem hægt er að kúga almenning eins og sauðfé í rétt, er það gert.  Og auðvaldið vill ekki missa tökin. Við megum bara vinna, þjóna og borga, ef við stöndum ekki við okkar pligt, þá skal bera okkur út úr húsum okkar, og hvað svo?  Ætli næst verði ekki að börnin verði svo af okkur tekinn og sett til fólks sem vill fá sér leikföng til að leika sér að í aðgerðarleysi velmegunarinnar, eða verði sett í þrældóm til að vinna í verksmiðjum og ökrum auðkýfinga?  Þannig hefur það verið í sögunni, og hver segir að það geti ekki gerst aftur?  Áttum við til dæmis von á því fyrir nokkrum árum að gömul hjón yrðu slitinn sundur á síðasta aldursskeiði og send sitt í hvora áttina í sparnaðarskyni.  Og það rétt þegar sjálftökulið fær rífleg eftirlaun margföld, þó þau séu í fullri vinnu annarstaðar. 

Hvar sjáum við að hróflað sé við öllum þeim ráðum og nefndum á vegum ríkisins sem jafnvel taka laun án fundarsetu?   Þar sitja að mestu leyti flokksgæðingar sem hefur verið hyglað sæti í nefnd, jafnvel búnar til nefndir til að vinirnir fengju vinnu. 

Því meira sem ég hugsa um þetta því reiðari verð ég.  Og nú á að skera heilbrigðisþjónustuna niður við trog.  Jamm þetta er ríkisstjórn velferðar, þetta er ríkisstjórn skjaldborgar og velferðarbrúar.  Ég verð að viðurkenna að ég hefði í mínum villtustu fantasíum ekki séð fyrir að þeir ráðamenn sem nú hafa öll völd, létu sér detta þetta í hug.

Ég ætla mér ekki að sitja aðgerðarlaus hjá og láta Samfylkinguna eyðileggja heilbrigðisþjónustu Vestfjarða, ég mun fara með tunnu jafnvel olíutank niður á torg og hamra hátt, til þess að mótmæla því að þjónustan hér í heilbrigðismálum verði skert.  Það er ef til vill hægt að reka dýralæknisþjónustu frá Borgarnesi um Vestfirði, jafnvel eins og þessi velferðarstjórn ætlar sér, en það gildi bara ekki um fólk.  Eða hvað ætla menn að gera þegar ekki er flogið suður.  Á þá bara að lóga Jóni gamla af því að það er ekki hægt að koma honum undir læknishendur? Eða konu í barnsnauð, á bara að taka kúalagið á þetta og fá bændur með reynslu til að sinna henni. 

Ég verð að segja það að stjórnvöld eru löngu komin út fyrir öll mörk velsæmis, og ég kaupi það ekki að þau séu svo mikið að vinna í okkar málum og að þetta sé allt að koma.  Þetta einfaldlega tekur ekki svona langan tíma. Það eru örfáir þarna inn á Alþingi sem eru heiðarlegir, en þá má telja á fingrum annarar handar, og þeir eru greinilega ekki í ríkisstjórn. 

Gjörið okkur þann greiða ágæta ríkisstjórn og biðjist lausnar, við viljum fá utanþingsstjórn sem getur ráðið við verkefnið smáfyrirtækið Ísland.  Við viljum hvorki ykkur VG, Samfylkingu, Framsók né Sjálfstæðismenn. Við viljum ferskt blóð og nýja sópivendi. Á morgun verður tunnudagur, ég vildi að ég væri á Austurvelli á morgun, ég myndi berja fast í tunnur og heimta réttlæti fyrir almenning á Íslandi, og reyndar allra þjóða.  Því sama sukkið viðgengst allstaðar, og heimur versnandi fer.

Vonandi tekst hinum almenna borgara að losa af sér okið, spillinguna og samtryggingu glæpamannanna og byrja upp á nýtt.  Já ég segi byrja upp á nýtt, því nú er herferðin í gangi hjá pólitíkusum að það verði ekkert betra að skipta öllum út.  Ég segi JÚ, það þarf að viðra út, stinga á kýli og jafnvel gera byltingu til að ná fram réttlæti og friði í samfélaginu.

Að lokum legg ég til að Hreyfingin, Frjálslyndi flokkurinn og Borgarahreyfingin myndi með sér kosningabandalag fyrir næstu kosningar og komi sterk til framboðs fyrir almenning í þessu landi, þau þora geta og vilja, og eiga að fá tækifæri til að sanna að þau séu það með rentu.

Næstu dag mun ég svo setja hér inn ferðasöguna mína og myndir.  Og Peter Njarðvik, gaman að fá bréf frá þér, þekki aðeins til Grænagarðs II, þar sem Njarðvíkingar áttu heima, man eftir minkabúum í fjörunni með búrum, sem mér fannst gaman að skoða.  Takk fyrir mig.

Með kveðju